เดชแม่ยาย ตอนที่30- บิ๊กแม็กซ์ของผู้ใหญ่Vกำนัน

 

ต่อจากตอนที่แล้ว...สาวหมวยถลามาหาผม เธอยังไม่อิ่มเอมในรสสวาท ห้องวี ไอพีคาราโอเกะจึงเป็นสวรรค์รอบที่2ของเราอีกครา...สาวหมวยคุกเข่าคว้าดุ้นผม ไปอมดูดราวเด็กดูดไอติม เธอทำราวมันอร่อยลิ้นดูดแทบไม่หายใจ ผมเกร็งทั้งตัวในความเสียวจนเผลอครางแต่ยิ่งครางดูเธอจะพอใจ เร่งดูดเร็ว ขึ้น อูย...ลีลาน้องๆโสภาเลย จนเมื่อเธอรู้สึกอิ่มเอม สาวหมวยเปลี่ยน เป้าหมาย คราวนี้เธอหันมานั่งคล่อมผม เธอโน้นตัวมาประกบปากแลกลิ้นกับ ผม ดึงมือผมทั้ง2ข้างไปบีบคลึงนมต้มอันอวบอัดล้นมือ ทั้ง2เต้า โอ้โฮ...เด้งสู้มือแข็งเป้นไตเลย กว่าจะได้ล่อสาวหมวยมัน ยาก คืนนี้แหละจะล่อยันเช้าเลย ยัยหมวยเซ็กส์เอ้ย...เดี๋ยวจะกระแทกฝากไป ให้ไอ้เม้งนอนสะดุ้งด้วย ผมล่ะปากจากการจูบเปลี่ยนมาดูดดื่มกับหัวนมสีชมพู เรื่อของสาวหมวย แล้วพลิกร่างเธอนอนหงาย ลงลิ้นไปบนร่างขาวเนียนไร้ที่ ติ แหมเกิดมาทำบุญด้วยอะไรหนา...รูปร่างผิวพรรฌทำไมถึงดีขนาดนี้แม่ คุณ โชคดีของผมแท้ๆ ผมทั้งขบทั้งกัดเนื้อตัวสาวหมวย จนสาวหมวยสะดุ้งใน บางจังหวะ แต่ไม่มีเสียงต่อว่าใดๆ เนินนางของสาวหมวยฉ่ำด้วยน้ำอีกครั้ง พอผมจะไล่ลิ้นไปถึงสาวหมวยรั้งศรีษะผมไว้ พลางทำตาปลือส่ายหน้าว่าไม่ เอา สกปรกพี่ ผมไม่ขัดลากลิ้นกลับมาเลียไซร้หัวนมและฐานของเต้า สาวหมวยคงยังสดอยู่ บ้าง จึงจุดติดอารมณ์ง่าย สมัยนี้มันต้องมีประสบการณ์กันบ้างว่ากันไม่ ได้ ผมแทรกตัวลงตรงหว่างขาเพื่อเล่นท่ามาตฐานที่ใช้หากินประจำ แต่สาวหมวย จัดท่านอนคว่ำให้ โอ.เค อยากได้จัดให้ สาวหมวยนอนราบกับพื้น ผมสอดใส่ เข้าร่องรูจัดท่าเรียบร้อย ก็เริ่มซอยใส่ จาดช้าๆและนุ่มนวล 2มือล้วงลง ไปบีบเต้างามสลับบี้หัวนม "แรงๆเลยพี่" สาวหมวยชักไม่พอใจในการขับเครื่อน ผมก็กระแทกเข้า-ออกอย่างแรงและเร็ว ทันที เสียงสาวหมวยเริ่มคราง ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปนเสียว เสียงน้ำหล่อลื่นที่ออกมาตามแรงปราถนาดังเป็นจังหวะแรงรับแรงกระแทก ผมเริ่มกระแทกแรงจนลอนก้นขาวงามกระเพื่อมเป็นรระลอกคลื่น สาวหมวยผงกหัว สูดปาก2มือจิกพื้นร้องไม่ขาดปาก ผมยิ่งฮึกเหิมที่ทำสาวหมวยเสียวได้ กระแทกไม่ลืมหูลืมตา จนกระทั้งไม่อาจกั้นน้ำแห่งความสุขได้ ปล่อยกระฉูด เข้ารูสาวหมวย ราวปืนกลจนหยดสุดท้าย...เฮ้อ....ผมเหนื่อยแทบขาดใจแต่ตัวเบา สบายจิตใจโล่ง แรงตอดจากภายในตุ๊บๆเสียวหัวดีแท้....เราทั้งสองเข้าห้องน้ำ ช่วยกันล้างคราบให้กันและออกมานั่งคุยกันสลับร้องเพลงบ้าง"ยอมรับโดยดีว่ามี เมียแล้ว......"ผมขยับลูกคอร้องเพลงบ้าง แต่ก็เพี้ยนและคล่อมจังหวะ ตลอด....จนสาวหมวยขำ..และผมก็ชวนเธอไปหาโรงแรมนอนต่อ บอกว่า วันนี้ต้อง สว่างคาตาแน่ สาวหมวยตกลงเพราะวันถัดไปเป็นวันเสาห์ แหมไม่เกรงใจพ่อเลยนะ หนู....

ผมกับสาวหมวยแต่งตัวเรียบร้อย เรียกบริกรจ่ายเงินแล้วเตรียมออกไปหาสวรรค์แหล่งใหม่ แต่พลันก็ได้ยินเสียง คุ้นๆร้องเพลงจากข้างห้อง "รักที่แสนหวาน...รักที่แสนหวาน...รักฉันนั้เพื่อเธอ...."แน่นอน เสียงนี้ เพลงนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากสร้อย ผมเคาะประตูห้องนั้น แล้วคนที่เปิดก็ไม่นึก ว่าจะเป็นมัน ไอ้กำนันเม้ง มันทำท่าเหมือนถูกผีหลอก"ไอ้ผู้ใหญ่ มาได้ ไง"ผมก็ถามกลับ"เมิง นั่นแหละมาได้ไง แล้วเมิงมากับใคร" มันดันประตูจะปิด"เรื่องของกู" ผมดันเข้าไม่ให้มันปิด"เรื่องของกู กูจะมากะใครก็ช่าง"แต่ในที่สุดผมก็ดันเข้าไปได้ และคนที่นั่งร้องเพลงอยู่ คือสร้อย ผมหายตะลึงก็ถามเธอ"มาได้ไง มากับไอ้เม้งนี่นะหรือ" สร้อยยังนั่งรอร้องเพลงตอบอย่างเย็นชา"ก็มากับพี่เม้งนะสิ ถึงได้มาร้อง ด้วยกัน"ผมหันมาหาไอ้กำนันที่ยืนอยู่ข้างหลัง "เมิงไอ้เม้ง"ผมกำหมัดจะต่อยแต่เสียงสาวหมวยดังขัดเสียก่อน"มีอะไรกันหรอ "สาวหมวยชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง"อ้าวเตี๋ย มาได้ไง" กำนันเม้งอ้าปาก"อั้วะต้องถามลื้อ ว่าลื้อมาได้ยังไง มากับใคร" สาวหมวยเดินเข้ามาในห้อง"เออ...อั้วะมากับผู้ใหญ่อีน๊ะ.."ไอ้กำนันร้องอย่าง กับหมาโดนกระทืบ"ไอ้หยา..ลื้อมากับไอ้ผู้ใหญ่...ซี้เลี้ยวอ้า..ลื้อจะมาจะไป กับใครก็ได้ อั้วะไม่ว่า ยกเว้นไอ้นี่"ผมปล่อย2พ่อลูกคุยกัน เดินไปหาสร้อยที่ยังนั่งร้องเพลงอยู่ไม่สนใจความวุ่นวายใดๆ ผมแย่งไมค์จากมือเธอ"สร้อยมาเที่ยวที่อย่างงี้ได้ไง แล้วมากับใครไม่มาดันมากับไอ้เม้ง"สร้อยหันมาจ้องหน้าผม "เป็นพ่อฉันรึไงมาสั่งฉันน๊ะ"ผมชักฉุนในคำตอบ"มันไม่สมควร ไปกลับบ้าน เดี๋ยวนี้" ผมดึงแขนเธอเดินจะออกทางประตู กำนันเม้งมาขวาง"ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้า ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง ไอ้ผู้ใหญ่ มึงพาลูกสาวกูมาทำอะไรที่นี่ "ผมตอบกวนๆ"พามาสอนบวกเลขม้าง...หลีกกูจะพาสร้อยกลับ" ไอ้กำนันไม่ยอมขวางประตูไว้ "เฮ้ยสร้อยมากับกูต้องกลับกับกูโว้ย.."ผมถกแขนเสื้อ"อ้ออยากมีเรื่อง จัดให้ มาเข้ามาไอ้วรนุชตัวพ่อ" สาวหมวยเข้ามาขวาง"อย่ามีเรื่องเลยเตี๋ยอายเขา เราแยกย้ายกันกลับเถอะน๊ะ ..เตี๋ยนะ" สร้อยเองก็ฉุดแขนผมไว้"ใช่ กำนัน-ผู้ใหญ่ตีกันในคาราโอเกะใครรู้ข่าวก็อายเขา"ผมจูงมือสร้อยเดินออกมา" ได้เห็นแก่สร้อยและเหมยลี่ กูจะไม่เอาเรื่องมึงก็ได้" ไอ้กำนันก็ไม่ลดล่ะ"กูต่างหากที่เห็นแก่อาลี่กะสร้อยเลยปล่อยมึงลอยนวล"มัน ว่าไล่หลังมา แหมเอาลูกสาวมันมาล่อในคาราโอเกะ แต่มันดันจะเอาแม่ยายที่ เคารพของเรามาล่อบ้างเสียแล้ว เอแล้วโดนมันล่อหรือยังว่ะ "สร้อยมาร้องเพลงกันนานหรือยัง"ผมถามสร้อย"ถามทำไม..."สร้อยถามกลับ "ร้องเพลงอย่างเดียวหรือเปล่าที่มากับมันนะ" สร้อยส่ายหน้าอย่างระอา"นึกว่าใครเขาจะชั่วเหมือนตัวเองหมดหรือไง" ผมกัดกลับ"คนอื่นนะไว้ใจได้ แต่ไม่ใช่ไอ้เม้ง".......สร้อยหันมามองผมเคืองๆ"พี่ไม่ไว้ใจฉันรึไง" อยากจะตอบว่าเธอนะน่ากลัวกว่าใครๆอีก เพราะว่าไม่รู้กำลังคิดอะไร.......แต่อย่าถามดีกว่าเดี๋ยวจะยาว....

กลับมาที่บ้านผมโวยว่าสร้อยไปกับไอ้กำนันเม้งได้ไง มันหยามใจผมเกินไป ทั้งที่รู้ว่าผมกับมันไม่ถูกกันกับมัน "อ้อตัวเองพาลูกสาวของเขาไปทำอะไรก็ไม่รู้ได้ พอเขาจะเอาคนของตัวเองบ้าง ไม่ยอม" ผมกัดฟันกรอด "สร้อย มันไม่สมควร"สร้อยนั่งถอนใจ"จำไว้ ถ้าพี่ยังอยู่ไม่ติดบ้าน ฉันก็จะอยู่ไม่ติดบ้านเหมือนกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เตรียมข้อแก้ตัว ไว้แก้ตัวกับยัยภาก็แล้วกัน" ............แล้วคืนนั้นก็ผ่านไป....

เช้าวันใหม่มาเยือนอย่างทันใจ...เรื่องเมื่อคืนทำเรามองหน้ากันไม่ค่อย ติด เฮ้อ...สร้อยนะสร้อย พอผมไม่อยู่ก็ชอบดอดไปเที่ยวแล้วไปกับใครไม่ไป ดันไปกับไอ้กำนัน ผมยอมไม่ ได้ ดีหนาทุกครั้งที่ไปโชคดีที่มาเจอกันทุกครั้ง ถ้าต่างคนต่างที่ อู ยไม่อยากคิด แต่แปลกน๊ะ สร้อยก็ไม่ชอบไอ้กำนันเม้งมาตั้งแต่สาวๆแล้ว ทำไมถึงได้มาไปไหนมาไหนกับไอ้กำนันเม้งได้ในตอนนี้ หรือสร้อยเปลี่ยนใจมา ชอบของแปลก หล่อล่ำมาดดีอย่างเรา กลับทำเสียแทบเสียผู้เสียคนมาตั้งหลายหน เฮ้อ...คราวนี้ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ต้องมานั่งเฝ้าแม่ยายไม่ให้แอบหนีไปเที่ยว ฮื่ม...กรรมของเรา...แต่เอ..ฉวยโอกาศตอนนี้ก็ดีนะ..คนเราใกล้ชิดกันมากๆอาจ ใจอ่อนก็ได้ แต่สร้อยก็วางใจไม่ได้ ตัวอย่างจากครั้งก่อนๆ ก็มีให้เห็น โอ้ยกลุ้มโว้ย.....

ขณะผมมานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านพลันก็ได้รับกระแสความชั่วร้าย มันมาอีก แล้ว.."มีอะไรไอ้คม.."เจ้าคมเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามผม"มีข่าวดีครับพี่.."มัน ยิ้มแย้มบอกผม"คนอย่างมึงมีข่าวดีๆมาให้กูด้วยรึ"มันส่ายหัว"โธ่พี่ ก้อ..เห็นผมเป็นตัวอะไร ถึงได้พูดอย่างนั้น"ผมตอบทันที"วรนุชไง เจอทีไร ไม่เคยมีเรื่องดีๆ"เจ้าคมขยับตัวทำหน้าจริงจัง"ข่าวดีพี่...ทีมฟุตบอลของพี่ เข้าชิงในวันพรุ้งนี้"ผมรู้สึกเฉยๆ"แล้วไง"มันจ้องหน้า"แล้วพี่ไม่อยากรู้รึ เข้าชิงกับใคร"ผมยกกาแฟขึ้นดื่ม"ชิงกับใครก็คงได้แชมป์เหมือนทุกปีนั่น แหละ กูขี้เกรียจไปดูแล้ว เป็นแชมป์มา4-5สมัยแล้ว" เจ้าคมทำหน้าเครียค"ปีนี้ทีมพี่เข้าชิงกับทีมของกำนัน ปีนี้ทีมนั้นดึงตัว เก่งๆมาเพียบ มันไม่หมูแล้วนะ"ผมได้ยินคำว่าทีมของกำนันก็สะอึก "ฮึ่ม..กูไม่สนอะไรหรอก กูรู้แต่ว่าแพ้ใครก็แพ้ได้ แต่ห้ามแพ้ทีมของไอ้กำนันเด็ดขาด"เจ้าคมรีบเสริม"ผมถึงมาบอกพี่ไง งานนี้ พี่ต้องมีอัดฉีดเต็มที่ ไม่งั้นเด็กเราไม่มีกำลังใจสู้นะ"ผมพยักหน้า"ใช่ไอ้คมไปวันนี้ไปดูเด็กกู ซ้อมหน่อย"เจ้าคมแปลกใจ"เอ..พี่นึกไงจะไปดู เห็นทุกทีได้แต่ให้เงินอย่างเดียว เวลาได้แชมป์ก็ให้ผมเอาถ้วยมาให้" ผมยืดตัวยืนขึ้นเน้นเสียง"ก็กูไม่อยากให้ทีมกูแพ้ไอ้กำนันนะสิ ถ้าแพ้มัน ล่ะก้อ มันคงเยาะเย้ยกูไปเป็นปีเลย" ขฌะผมขยับตัวจะไปกับเจ้าคม สร้อยก็ผ่านมาถามจะไปไหน ผมเห็นว่าขืนปล่อยสร้อยไว้บ้านเดี๋ยวหนีเที่ยวจึง ชวนเธอไปด้วย แรกๆเธอทำท่าจะไม่ไป "ทำไมจะรอให้ไอ้เม้งมันมารับไปเที่ยวรึไง" ผมถามประชด"ทำไมพี่พูดอย่างงั้น"สร้อยเสียงเข้มขึ้น"หรือไม่จริงล่ะ จะไปไหม"ผมถามย้ำ"ไปก็ไป เดี๋ยวหาว่าอยากหนีเที่ยวอีก"แล้วสร้อยก็ยอมขึ้นรถไปกับผมสู่สนามโรงเรียน ที่เจ้าคมนำนักฟุตบอลของผมมาฝึกซ้อม เด็กเหล่านี้เล่นฟุตบอลรวมตัวกันมานาน โดยมีผมสนับสนุนออกทุนให้และเก่งฉกาจ จนได้แชมป์มาหลายรายการ ครั้งนี้เป็นการชิงถ้วยนายกรัฐมลตรีคน ปัจจุบัน หลายทีมทุ่มทุนอยากได้ถ้วยนี้ แต่ผมก็ให้ความสำคัญเท่าเดิม แต่ เมื่อได้ยินว่าต้องเจอทีมไอ้กำนันก็ต้องเต็มที่หน่อย ขืนแพ้มันต้องเสีย หน้าแน่นอน.......

ที่สนามซ้อม นักฟุตบอลของผมมารวมตัวฟังโอวาทของผม ทุกคนดีอกดีใจที่ผม มา เพราะนานๆจะได้เจอตัวผมเป็นๆ ส่วนใหญ่จะส่งแต่เงินมาให้ผ่านเจ้า คม และก็ได้รู้ความจริงว่าถูกเจ้าคมอมตลอด วันนั้นจึงได้เห็นเจ้าคมถูกนัก ฟุตบอลไล่เตะมันแทนลูกฟุตบอล แหมนัดชิงพรุ้งนี้นับเป็นบิ๊กแม็กซ์ จะเป็น นัดยิ่งใหญ่ประจำจังหวัดแน่ แต่เอทำไมนักฟุตบอลเรามันรูปร่างอ้วนบ้างเตี้ย บ้างและผอมแห้งสูงชะรูดบ้าง หุ่นไม่น่าเป็นนักฟุตบอลเลย แต่ก็ไอ้พวกนี้ แหละที่เอาแชมป์มาให้ผมนับไม่ถ้วนแล้ว แหมที มาราโดน่าเอย..เมสซี่เอย..อีเนียสต้าเอย...ตัวเล็กๆทั้วนั้น ขนาดไม่สำคัญขอแค่เก่งและใจถึงพอ ไอ้กำนันเล่า ทีมมันเป็นอย่างไง มันเอานักฟุตบอลมาจากไหน ถึงได้เก่งเข้าชิงได้ เพราะทุกทีมันตกรอบ ตลอด หรือมันจับฉลากได้เข้าชิงมา...แต่ก็ประมาทไม่ได้ ต้องเรียกเจ้าคมมาถามข้อมูลหน่อย....

เจ้าคมที่ถูกเตะจนน่วนเดินโซเซมาหาผม "อูย...พี่ไม่น่ามาเลย ผมระบมไปหมด"ผมยิ้มเยาะ"สมแล้ว เสือกอมเงินเขาทำไม แล้วมึงมีข้อมูลทีมไอ้กำนันไหม"เจ้าคมล้วงกระเป๋าเอา สมุดเล่มเล็กๆออกมา"มีสิพี่ แต่พี่อยากรู้เรื่องอะไรของทีมมันล่ะ"มันถามกลับ"ชื่อนักเตะมันโค้ช ประวัติและผลงาน"เจ้าคมเปิดดูในสมุดแล้วอ่านให้ฟัง" ทีมกำนันเอาแต่นักฟุตบอลพื้นๆจาก ไทยลีกมารวมทีมกัน มีกองหน้าคือ ลีซอกับธีรศิลป์ แดงดา กองกลางก้อ เด็กหัดใหม่ดัสกร ทองเหลา กองหลังก็ ณัฐพร พันฤทธ์ สุรีย์ สุขขะและรณชัย รังสิโย ประตูก็ กวิน ธรรมสัจจานนท์ รวมทีมได้ไม่นาน ฝีเท้าก้องั้นๆ แต่พวกมันคิดว่าตัวเองเก่ง ชอบเก๊กตลอด อาศัยโชคดีชนะมาเรื่อยๆ ส่วนโค้ชก็เอาโค้ชฝรั่งมาใช้ รู้สึกชื่อ อะไรหนา ไบรอัล ร็อปสัน อะไรนี่แหละนี่แหละ เป็นโค้ชตกงานมาจากอังกฤษนะ" เจ้าคมร่ายยาว "โห่..ไอ้เม้งเอ้ย..มึงไปเอาพวกกากๆมาเล่น จะสู้เด็กกูได้ไง พรุ้งนี้กูจะเตรียมแต่งหล่อรับถ้วยนายก เลยฮ่า...ฮ่า...ฮ่า"แต่ผมต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงทักจากไอ้กำนันดังมาจาก ข้างหลัง...

"มั่นใจเกินไปรึป่าว..ผู้ใหญ่"ผมหันไปตามเสียง ไอ้กำนันเม้งมันนั่งรถจี๊ฟมีคนขับให้ มีฝรั่งนั่งข้างๆเจ้าคมชี้บอกว่านั่นแหละไบรอัล ร็อบสัน แหมหุ่นเหมือนพวกฝรั่งขี้นกทั่วไปเลย ส่วนข้างหลังมีนักฟุตบอลหุ่นล่ำบึ้กวิ่งออกกำลังตามมา "มึงยกขโยงมากันทำไม จะมาแข่งวันนี้เลยก็ได้ เอาไหม เด็กกูไม่กลัวเด็กมึงหรอก" ไอ้กำนันหัวเราะ "มึงอาจไม่กลัว แต่มึงถามเด็กมึงรึยังว่ากลัวรึป่าว เฮ้ยโชว์มันหน่อย" ไอ้กำนันสั่งนักฟุตบอลมัน ให้เอาบอลมาเดาะส่งกันไปมาและวิ่งรับส่งไปทีสนามด้วยลีลาเหนือชั้นแล้วยิง ตูมเดียวเข้าประตูชนิดมองไม่ทัน เหล่านักฟุตบอลของผมได้แต่ยืนดูอ้าปากค้าง"พรุ้งนี้เจอกันผู้ใหญ่ ต่อหน้า คนเยอะๆ ให้คนเขาได้รับรู้ว่าผู้ใหญ่แพ้แล้วจะทำหน้าอย่างไงฮ่า...ฮ่า...ฮ่า"แล้วมัน ก็ยกขโยงกลับไป "มันมาทำอะไรกันว่ะ "ผมถามเจ้าคม"มันมาข่มขวัญเรานะสิ"ผมหัวเราะ"โธ่นึกว่าพวกเราจะกลัวเรอะ ใช่ไหมพวกเรา เราไม่กลัวมันใช่ไหม"ผมหันไปถามนักฟุตบอลทีมผมที่ตอบพร้อมกัน"กลัว..." โธ่ไอ้เวญทำเล่นมุกแป้กนะเมิง สร้อยเดินมาถามด้วยน้ำเสียงห่วงๆ"จะสู้เขา ไหวไหมพี่"ผมหันไปจ้องตาสร้อยแล้วยิ้มอย่างที่คิดว่าเท่ส์ที่สุด"ไม่ต้อง ห่วงน่า...ไม่แพ้ก็ชนะ...."...แต่ต้องติดตามตอนต่อไปนะครับ....