เหลือ
อีกไม่กี่วันแล้วที่โสภาจะกลับจากญี่ปุ่น
สมองผมยังว่าง
ไม่อาจคิดแผนการใดมาจัดการสร้อยได้
และยิ่งต้องหงุดหงิด
หัวใจมากขึ้นกับการ์ดเชิญจากคู่ปรับตลอดการของผม
กำนันเม้ง มันเชิญให้ผม
ไปร่วมงานเปิดอาคารเรียนใหม่ของโรงเรียนประจำหมู่บ้าน
หากไม่เพราะตำแหน่ง
ค้ำคอผมไม่มีวันไปร่วมงานใดที่มีไอ้กำนันเม้งร่วมด้วยหรอก
ขนาดงานแต่งผม กับโสภา
ผมยังไม่เชิญมัน แต่มันยังสะเออะมา
ดีที่แขกผู้ใหญ่เยอะไม่งั้นมีการ
กระทืบมันโชว์แน่
นี่มันบังอาจมากที่กล้าส่งการ์ดเชิญผมมา
มันต้องมีแผน ชั่วร้ายแอบแฝงแน่นอน
ว่ากันว่าทุกมหากาพย์ของวีระบุรุษ
ต้องมีคู่ปรับสม
น้ำสมเนื้ออย่างน้อย1-2คน
เช่น ทรอย ของอคิริส มี เฮกเตอร์
ขุนแผน มี ขุนช้าง รามเกียรติ์
พระราม มีกุมภกรรณ และสามก๊ก
ขงเบ้ง มี สุมาอี้ ส่วนผมก็ตองเป็น
ไอ้กำนันเม้งนี่แหละ
มันนับว่าเป็น ศัตรูของผมมาแต่เด็กอนุบาล
เรียนแข่งกันมา จีบสร้อยแข่งกันมา
สร้างตัวแข่งกันมา
ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ
ผมได้ตำแหน่งผู้ใหญ่ก็เพราะชนะเลือกตั้งในครั้งแรก
มีคะแนนห่างมันเพียง1คะแนน
มันแค้นมาก ประกาศจะเป็น
กำนัน แต่ผมก็ได้แต่สละสิทธ์
มันจึงได้เป็นแทน
จากนั้นมันก็สร้างบารมีหาทางโกง
กินแหลก แต่ผมก็มักขัดขวาง
และเปิดเผยแผนชั่วมันแทบทุกครั้ง
ครั้งสุด ท้ายมันโกงงบถนน
แต่พอถูกจับได้มันให้ผู้รับเหมารับผิดแทน
จึงยังลอยนวลอยู่
ผมมานั่งคิดอย่างหนักว่าจะทำไงดีกับการ์ดใบนี้
พอดีสร้อยเดินผ่านมา
เห็นจึงถามไถว่าการ์ดใคร
พอรู้เป็นของไอ้กำนัน เม้ง
สร้อยก็แนะนำให้ไป
เพราะเป็นงานสาธารณะประโยชน์
เป็นหน้าที่ของผ้ใหญ่อย่างผม
และคาดว่ากำนันเม้งคงไม่มีแผนร้ายใดๆ
สร้อยรู้ดีในความบาดหมางของผมกับมัน
ไอ้กำนันเม้ง.....
ผมแต่งตัวเต็มยศมาร่วมงาน
ซึ่งมีผู้ว่ามาร่วมด้วย
ผู้คนมากมาย ช่างภาพหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น
ถ่ายรูปกันพรึบพรับ
ผมชวนสร้อยมาร่วมงาน ด้วย
เธอแต่งตัวสวยสะดุดตาเรียบร้อยไม่เอ็กซ์แตกเท่าไร
และการเผชิญหน้าของผมกับไอ้กำนันเม้งก็มาถึง
มันเดินนำลูกน้องมา6-7คน
"สวัสดีครับผู้ใหญ่...มากับสร้อยแค่2คนรึ"มันทัก
ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่แฝงความเย้ยหยัน
"ก็กำนันเห็นกี่คนเล่า
เห็นเท่าไรก็มาเท่านั้น"
ผมตอบกวนๆ
ไอ้กำนันทำหน้าไม่พอใจ
"สงสัยสร้อยอาจได้กลับคนเดียวเสียแล้ว
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้"
แหมๆ..ทำขู่ไอ้กำนันเม้ง
"กำนันจะไปส่งได้ไง
ถ้า ต้องเข้าโรงพยาบาลก่อนนะ"
ผมไม่ลดล่ะ
ลูกน้องมันขยับจะทำท่าเอาเรื่อง
ไอ้กำนันเม้งยกมือห้าม
"งานนี้งานใหญ่
กูไม่อยากให้งานล่มก่อน
ไปดูแลที่อื่นก่อน
ทางนี้กูจัดการได้"
ลูกน้องไอ้กำนันเดินแยกไป
ท่าทางไม่พอใจ จ้องผมอย่างไม่เป็นมิตร
นึกว่าผมสะทบสะท้านหรือ
"เอาล่ะ
งานจะเริ่มแล้ว เชิญผู้ใหญ่และ
สร้อยทางนี้ ฉันจัดที่นั่งให้แล้ว
"
กำนันเม้งพาเรามานั่งที่เต็นท์
หน้าปะลำพิธี มีการแสดงโชว์ของนักเรียน
และชาวบ้านเมื่อผู้ว่ามาถึง
กำนันเม้งขึ้นรายงานการก่อสร้างต่อผู้ว่าก่อน
ทำพิธีเปิดอาคาร และพาเยี่ยมชมภายใน
ผมก็เดินร่วมขบวนไปด้วย
ไอ้กำนันก็ สอพรออธิบายทุกอย่าง
โดยมีผมขัดคอเป็ระยะ
เช่น"อาคารนี้
ผมให้ช่างออกแบบด้วยคอมพิวเตอร์
คำนวนค่าใช้จ่ายก่อนของบ"
ผมต่อให้ว่า
"ให้เหลือมากที่สุดแล้วมาแบ่งกันงาบ
" มันทำท่าไม่พอใจ
แต่ไม่กล้าโวยวายบอกว่าผมเป็นคนชอบล้อเล่น
"โครงสร้างอาคารใช้วัสดุอย่างดี
ทนทานแข็งแกร่ง
และคงทน"ผมก็ต่อให้ว่า"มาจากร้านของลูกชายกำนันบวกราคาแพงกว่าทั่วไป3
เท่า"บ่อยเข้าไอ้กำนันชักไม่พอใจ
และคณะทำงานหันมามองผมตาขวาง
แต่ผมตีหน้าตาย
จนสร้อยต้องดึงแขนผมแยกออก
มาจากกลุ่ม "ปากดีนักนะ
เดี๋ยวยัยภาได้เป็นหม้ายตั้งแต่ยังไม่กลับจากญี่ปุ่น
หรอก"สร้อยต่อว่าผม
"ไม่ต้องกลัวหรอกว่าใครจะทำอะไรฉันได้
ในชีวิตฉัน
เสี่ยงอันตรายมาเยอะไม่เคยเลือดตกยางออกเลย
มีอยู่แค่คนเดียวทำเลือดฉันออก
ได้...และฉันยอมให้แค่คนเดียว
คนอื่นไม่มีทางหรอก "
ผมยืดอกอย่างภูมิใจ
แต่พรันมีก้อนอิฐตกลงมาใส่หัวผมเลือดพุ่ง
ผมจับดูแล้วโวยวาย"หัวแตก
หัวกูแตก
เลือดออกด้วยโอย...หัวกูแตก"เมื่อเงยหน้าดูชั้นสองเห็นไอ้กำนันเม้งยิ้มอยู่
ข้างบน หนอยไอ้หมาลอบกัด
กูจะเอาคืนให้แสบเลย
สร้อยส่ายหน้า เอาผ้าเช็ดหน้าช่วยห้ามเลือด
แต่เลือดออกไม่ยอมหยุด
"อื่ม.เลือดชั่วๆมัน
คงจะเยอะเนอะ"สร้อยประชด
"ให้หนูช่วยไหมค่ะ"
ใครว่ะเสียงหวานไพเราะ
จัง ผมหันไปมอง
ก็เจอสาวหมวยวัยใสยืนยิ้มหวานให้ผม
แหมทำใจผมละลายลืมเจ็บเลย
"ยินดีครับ
ช่วยผมหน่อยเถอะเลือดออกจะหมดตัวแล้วครับ"ผมพูดอ้อนจนสร้อยกดแผลอย่าง
แรง"ช่วยหน่อย
เดี๋ยวมันตายลูกสาวชั้นจะเป็นหม้าย
"สร้อยพูดสกัดดาวรุ่งเลย
สาวหมวยพาผมมาที่ห้องพยาบาลทำแผลให้ผมโดยมีสร้อยยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่มุม
ห้อง ผมพูดจาแทะโลมถามไถจึงได้ความว่าเธอเป็นครูคนใหม่เพิ่งมา
สร้อยเร่ง ให้ทำเร็วๆจะได้กลับ
แหมหึงแทนลูกสาวหรือตัวเองก็หึงด้วยเล่า
แต่แล้วไอ้ กำนันก็เดินเข้ามา
และเรียกสาวหมวยว่า"อาลี่มาทำอะไรในนี้"
ผมลุกขึ้นมองหน้ามัน"เขามาทำแผลให้ข้า
มันโดนไอ้หมาลอบกัดทำเอา"กำนันเยาะ"เดี๋ยวนี้แม้นแต่หมายังกัดผู้ใหญ่คนเก่ง
ได้เลยรึ ตกต่ำมากน๊ะ"
มันเดินมาใกล้ผม
แหมพูดได้เจ็บ "ก็มันลอบกัดนะสิ
เพราะกัดต่อหน้ามันไม่
มีทางกัดข้าได้หรอกกำนัน...."ผมเค้นเน้นเสียง
แต่ก่อนบรรยากาศจะครุกรุ่น
ร้อนแรงเสียงใสๆสาวหมวยก็ห้ามเราไว้
"เตี๋ยมีอะไรหรอมาหาอั้วะน๊ะ"ผมสะดุ้ง
เตี๋ย..แปลว่าพ่อ
สาวหมวยนี่เป็นลูกสาวไอ้เม้ง...โอ้วแม่จ้าว
คนรูปร่างอ้วนเตี้ยทุเรศอย่าง
มันมีลูกสาว ขาว สวย หมยว
อึ๋มพอๆกับสร้อยได้อย่างไร
กิมรั้งเมียมันที่ตายไปก็หุ่นยังกะพะโล้ค้าง
คืน เป็นไปไม่ไม่ได้
"เป็นไปได้สิผู้ใหญ่
และเป็นไปแล้ว"ไอ้กำนันเม้งบอกผม
ผมล่ะแสนเสียดาย
แต่ก็คิดวิธีแก้แค้นไอ้กำนันได้
อิ..อิ...อิ...แค้นพ่อต้องฟันลูกมัน
แต่ ผมก็ต้องระวังมันเพราะเล่ย์เหลี่ยมไอ้กำนันก็ไม่เบา
ไม่งั้นมันกับผมคงไม่ยืนหยัดซัดกันมาจนป่านนี้ได้หรอก
อา..ศึกครั้งนี้ใหญ่
หลวงนัก เพราะมียิ่งกว่าศักดิ์ศรีเป็นเดิมพัน......
งานเปิดอาคารยังไม่เลิก
ผมยังคงอยู่ต้องเอาคืนไอ้กำนันเม้งให้ได้
หนอยทำหัวผมแตกแล้วผมไม่ปล่อยให้มันทำข้างเดียวหรอก
ตอนบ่ายมีงานแข่งกีฬา
พื้นบ้านและการละเล่นสนุกสนาน
และไฮไลท์ของงาน แข่งอุ้มเมีย
ผมชวนสร้อยเข้าแข่ง
สร้อยส่ายหน้าไม่เอา "แหม
เมียไม่อยู่ใช้แม่ยายแทนเลยเรอะ
"กำนันแซวผม
"เมียข้าแค่ไม่อยู่
ไอ้ที่เมียตาย
แล้วหาแทนไม่ได้เพราะไม่มีใครเอานะ
น่าสมเพทมากกว่า"กำนันเม้งหน้าเสีย
"เอางี้
ข้าจะอุ้มลูกสาวข้า เอ็งอุ้มแม่ยาย
เรามาวิ่งแข่งกัน ตัวต่อตัวเอาไหม
"ไอ้กำนันท้าผม
"ได้สิว่ะ
ข้าเอาอยู่แล้ว"
ผมรับคำท้า "ใครแพ้
ไหว้หมาเอาไหม"
ผมต่อเดิมพัน
สร้อยหยิกแขนผม"บ้าเรอะ
พนันกันบ้าๆฉันไม่เอาด้วยหรอก
"
สร้อยสะบับเดินจะหนีผมต้องรั้งตัวเอาไว้"สร้อย
พี่ยอมมันไม่ได้
เดี๋ยวมันจะหาว่าพี่กลัวมัน"
สร้อยถอนหายใจ"พี่..แก่ๆกันแล้ว
เมื่อไหร่จะเลิกบ้าแข่งดีแข่งเด่นกันสักที"
ผมสูดลมหายใจ"จนกว่ามันกับพี่จะตายกันไปข้าง"
สร้อยส่ายหน้า"เดี่ยววันนี้ได้มีใครตายกันบ้าง
ไม่เจียมสังขารกันเลย "
กำนันเดินมาจ้องหน้าผมเขม็ง
"เอ็งพูดเอง
ใครแพ้ไหว้หมา"มันกัดกรามกรอด"เอ็งได้ไหว้หมาแน่"
ไอ้กำนันสั่งลูกน้องไป
จับหมามา และให้ประกาศออกไมส์
ว่าจะมีการแข่งพิศดาร
กำนันอุ้มลูกสาว
ผู้ใหญ่อุ้มแม่ยายวิ่งแข่งกันระยะทางไปกลับ200เมตร
เท่า นั้นเองมีเสียงฮือฮา
ทุกสายตากว่า1000คนที่มาร่วมงาน
ต่างมามุงดูแบ่งข้าง เชียร์กัน
มีการพนันขันต่อถือหางกัน
ผู้ว่ายังไม่ยอมกลับมานั่งเป็นประธาร
เพราะอยากรู้ผล ผมกับสร้อยยืนคู่กัน
ส่วนไอ้กำนันยืนคู่กับอาลี่ลูกสาวที่ต่อว่าเตี๋ยทำอะไรเพี้ยนๆแข่งบ้าๆ
กัน เหอะไอ้กำนัน มึงได้ไหว้หมาแน่
ผมคิดในใจ ทำกูหัวแตก
แต่ไม่เจ็บเท่าไหว้หมาแน่
เมื่อกรรมการมาประจำที่
ยกปืนขึ้ฟ้าเตรียมยิงเพื่อส่งสัญญาณ
ทั้งสนามเงียบสนิท
ทุกสายตาจับจ้องมา ที่เราทั้ง4คน
แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น...ปัง...
ผมยกสร้อยขึ้นอุ้มวิ่งออกนำหน้ากำนันที่อุ้มลูกสาวตามมาติดๆ
จนถึงอ้อม
กลักก่อนแต่ไอ้กำนันเล่นสกปรกวิ่งมาชนผมล้มจนสร้อยหลุดหล่นมือผม
ไอ้กำนัน อ้อมหลักมาได้วิ่งนำผม
กว่าผมจะอุ้มสร้อยวิ่งตามได้
ก็ห่างมัน2ช่วงตัว
แต่ผมยังเร่งวิ่งตามมันทันและเข้าเส้นชัยพร้อมกัน
ผลออกมาเสมอกัน "ไหว้
หมาทั้งคู่เลย แข่งอะไรบ้าๆ
แขนขาหักแล้วจะทำยังไง"สร้อยด่าผม
ด้านไอ้กำนันก็ถูกอาลี่ว่าเจ็บๆ
แล้วสองสาวก็สะบับหน้าแยกกันไป
ผมกับไอ้กำนันจ้องตากันไม่กระพริบ
โฆษกสนามประกาศว่าการแข่งเสมอกัน
ผมประมาทไปไม่นึกมันจะเล่นสกปรกตามนิสัย
ไม่นึกว่ามันจะกล้า
แต่นี่เพิ่งเริ่ม
การห้ำหั่นกันของมันกับผมที่ยุติไป
เกือบๆ5ปีจะกลับมาเริ่มอีกครั้ง
และครั้งนี้จะดุเดือดกว่าทุกครั้ง
และอาจ เป็นครั้งสุดท้ายด้วย
เพราะหลังจากนี้ผมกับมันคงแก่จนไม่เหลือแรงจะฟาดฟัน
กันแล้ว....สร้อยขอตัวกลับก่อน
กำนันอาสาไปส่ง ผมขวางขัดคอมันจนทำท่าจะ
วางมวย แต่สร้อยรำคาญบอก
ไม่ต้องไปส่งทั้งคู่เลยจะกลับเอง
สร้อยเดินหนีไป ผมกับกำนันยังจ้องตากัน
จนเบื่อเลยบอกว่า
"วันนี้เหนื่อยแล้วพอแค่นะ"
กำนันเม้งเห็นด้วย"เออ..แล้วคราวหน้ามาต่อกัน
ใหม่" แล้วเราก็แยกกัน
ผมมานั่งลูบหัวที่มีผ้าพันแผลโพกไว้
นึกเจ็บใจที่เอาคืน ไม่ได้
สาวหมวยยังไม่กลับมาถามอาการผมและแนะนำ
การดูแล ได้โอกาศ ผมจึงชวนเธอไปกินข้าว
เหมยลี่ทำท่าปฎิเสธแต่ผมต่อว่าเรื่องพ่อเธอทำผมหัว
แตกสาวหมวยจึงยอมไปด้วยโดยไม่บอกให้พ่อเธอรู้
เอาล่ะไอ้กำนัน คืนนี้กูจะ
ล้างแค้นมึงด้วยการอึ๊บลูกมึงให้สะใจเลย
ผมพาสาวหมวยมากินอาหารนอกหมู่บ้าน
และชวนเธอดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอร์ต่ำๆ
และแรงขึ้นๆแต่ทำไมไม่เห็นสาวหมวยเมาเลย
เป็นผมเองที่ไม่ไหว ครึ่งหลับ
ครึ่งตื่น มาที่บ้าน
และก็จำอะไรไม่ได้เลย
รู้สึกเหมือนได้กอดรัด
ใครบางคนถูกพลักถูกถีบสารพัด
เดี๋ยวเห็นสร้อยเดี๋ยวเห็นเหมยลี่
สลับไปมาเอ...ท่าจะเมามาก
และภาพรางๆ
เลือนๆเหมือนสร้อยนอนข้างๆเปลือยกายห่มผ้าห่ม
แต่จะว่าฝันว่าจริงก็ไม่รู้
เพราะผมก็ฟุบหลับไปอีกด้วยทนฤทธ์แอลกอฮอร์ไม่
ไหว...เฮ้อ...มัน..งึมๆ..งำ...อย่างไงไม่รู้ไว้สร่างค่อยทบทวนกันเหอะตอนนี้
นอนยาวก่อนนะครับ....โปรดติดตามตอนต่อไป......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น