เดชแม่ยาย ตอนที่16 อย่าคาดเดาเลย...ต้องติดตาม

หลังจากที่ได้ตุ๊กตามหาเสน่ห์จากหมอเทิ้มมาแล้ว ผมนำมันไปฝังไว้ตรงทิศหัว นอนของสร้อยตามคำสั่งของหมอผีที่ผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ชั่วโมงนี้ ผมไม่มีทางเลือก เพราะใช้มาแล้วทุกกลยุทธแต่ก็ปางตายมาตลอด โบราณว่า"ไม่ได้ด้วยเล่ย์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องเล่นด้วย คาถา"ผมลองเชื่อโบราณ และภาวนาขออย่าบานบุรีเหมือนที่เจอมาละกัน สาธุ..หลังคืนนั้นผ่านไปเข้าสู่เช้าวันใหม่ ผมกับโสภาตื่นเช้าอาบน้ำแต่ง ตัวไปทำงานกันตามปรกติ แต่ที่โต๊ะอาหารสิ ผมพบความไม่ปรกติเล็กน้อย คงไม่ใช่การเข้าข้างตัวเองหรอก ผมสังเกตุเห็นสร้อยลอบมองผมด้วยตาแปลกๆมัน เหมือนสายตาครั้งที่สร้อยมองผมเมื่อ19ปีก่อน สายตาชื่นชมหลงใหลนั้นผมไม่ เคยลืม แต่ผมก็ยังขยาดไม่กล้าหวังมากเหมือนครั้งก่อนๆ สลัดหัวเตือนตัวเองว่าคิดไปเองหรือ..เสน่ห์หมอเทิ้มออกฤทธ์แล้ว เร็วไปหรือ เปล่าเพิ่งข้ามวันเอง ไม่น่าเค้าว่าแกเก่งน๊ะ แต่รอให้แน่ใจก่อนดีกว่ารอ3วันดู7วันก่อน ผมรู้สึกเหมือนกับตัวผมเองแบ่งภาคออกมา3-4ตัวเล็กๆยืยคุยกันบนโต๊ะอาหาร เถียงกันคุยกันปรึกษากันอยู่เรื่องนี้ ตัวหนึ่งว่าได้ผลแล้วต้องรีบลง มือ อีกตัวว่าช้าๆดูให้แน่ใจ อีกตัวก็ว่ามั่นใจไปเดี๋ยวเจอสอยและอีกตัวก็ ว่าสงบๆอย่าไปยุ่งดีกว่าและสุดท้ายก็ทะเลาะเข้าตีกันว่าความคิดตัวเองถูกจน ผมรำคาญตวาดว่า พอแล้วพวกมันจึงหายไป พออะไรรึพี่ ตวาดลั่นเลย โสภาถามงงๆขณะสร้อยและเจ๊เดือนก็จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ผมเงยหน้าเกาหัว ยิ้มแหะๆบอกว่าอาหารพอแล้ว ก่อนจะขอตัวลุกขึ้นออกไปรอโสภาที่รถก่อน โสภาดึงแขนผมไว้และลุกขึ้นมาแหกตาผมดูไปมาสองข้างแล้วบอกว่า ไปกรุงเทพคราวหน้า หนูต้องเอาพี่ไปด้วยให้ได้ หนูไม่ไว้ใจแล้ว ผมสะดุ้งเหงื่อซึมกับคำว่าไม่ไว้ใจหรือเธอระแคะระคายเรื่องเราคิดฟันสร้อย แต่ถูกสร้อยฟันปางตายมาตลอด หนูว่าสมองพี่ต้องกระทบกระเทือนหนักแน่ระยะ หลังๆถึงดูเพี้ยนๆแปลกๆ ผมโล่งอกกอดเมียคนสวยบอกว่าผมไม่เป็นไรหรอกแต่ เพื่อความสบายใจจะไปตรวจก็ได้ แล้วผมก็ประคองโสภาเดินออกมาแต่เมื่อหันไปสบ ตาสร้อยก็ยังรู้สึกถึงสายตาของเธอยามนี้ที่มองผมเหมือนเมื่อ19ปีที่แล้ว จริงๆและสายตาคู่นั้นก็ตามไปรบกวนใจผมถึงที่ทำงาน ผมครุ่นคิดตลอดเวลาจน หม่อแม้นเวลาโสภาเรียกก็ต้องทวนหรือไม่ก็ตะโกนใส่ ถึงตอนเที่ยงผมมานั่งกิน กาแฟหน้าออฟฟิตลำพังแต่วูบหนึ่ง ความรู้สึกถึงกระแสพลังแห่งความชั่วร้าย แผ่คลุมพื้นที่ ไอ้คมมึงมาหากูทำไม ผมทักสมุนผู้พาผมเฉียดโลงหลายรอบ แหมพี่นี่ทำไมรู้ตัวทุกทีว่าผมมาทั้งที่ยังไม่เห็น ผมไม่บอกแต่ถามมันมาทำไม เจ้าคมว่ามันมาถามถึงความคืบหน้าผมดักคอว่า มาถามกูหรือจะมาหลอกเด็กบัวไปจิ้ม เจ้าคมก้มหน้าอายแหมพี่รู้ทัน แต่ถ้าพี่ไม่เอาก็ปล่อยผมแจ้งเกิดม้างผมอ้อน ก็แล้วแต่ตัวเด็กโว้ยกูบังคับไม่ได้ มันยอมก็แล้วไป มันไม่ยอมมึงคุกนา..ผมขู่แต่ไม่ห้ามเพราะผมเองก็เกรงเด็กบัวจะทำผมตายไม่รู้ ตัวเจ้าคมมาแยกไปก็เข้าท่าดี น่าพี่ไม่รู้ยังไงผมเกิดชอบเด็กนี่ซะงั้น เจ้าคมเผยความในใจ รู้สึกเอ็นดู ผมแค่นหัวเราะ เลยให้ดูเอ็น ผมต่อให้ โธ่พี่เป็นการเป็นงานหน่อย ดูหน้าผมล้อเล่นรึป่าว เจ้าคมถลึงตาจ้องหน้าผม เออๆๆตามใจมึงกูไม่ใช่หมาหวงก้างมึงอยากได้ใช้ฝีมือเอาแต่อย่าดึงกูไปเกี่ยว และอย่าให้เรื่องกูกะเด็กบัวรู้ถึงหูเมียกูเชียวนะมึง รับรองตายไม่เหงาแน่3คนได้ตายห่าหมู่พร้อมกันเผลอๆได้ไปสวิ้งกิ้งกันในนรก ด้วย..ผมกำชับเจ้าคม...

ตกเย็นเลิกงานกลับมาบ้านผมต้องแปลกใจเมื่อสร้อยนำถาดใส่แก้วน้ำมารับผมด้วย ตาหวานเชื่อม ไถถามว่าผมเหนื่อยไหม เมื่อผมรับมาดื่มเธอก็ถอดรองเท้าให้จนผมต้องร้องห้าม สร้อยทำหน้าเสียบอกว่าผมรังเกลียดเธอหรือถึงไม่ยอมให้เธอรับใช้และสะบับหน้า น้ำตาซึมเดินหนีไป ผมว่าเปล่าขยับตัวจะตามไปแต่ก็ชงัก กลัวมีหักมุมเลยขอรอดูอาการสร้อยอีกสักระยะไปก่อน และนับจากเวลานั้นยามผม อยู่ลำพังลับหลังโสภาแล้ว สร้อยมักแอบมาหาผมพูดจาเอาอกเอาใจอ้อดอ้อนสารพัด บางครั้งก็กอดผมคุยถึงวัน เก่าๆ ตัดพ้อต่อว่าผมที่ไม่เคยตามข่าวเธอปล่อยให้เหงาอยู่อย่างหว้าเหว่จนต้องส่ง ลูกสาวมาสืบข่าวผม ลูกตัวดีก็ดันเอาผมไว้เป็นผัวเสียเอง แย่งคนรักแม่ได้ลงคอ แม้นเธอจะพูดขนาดนั้นผมยังหวั่นๆได้แต่กอดปลอบใจลูบหัวลูบหลังบอกให้เธอทำใจ เพราะตอนนี้ผมเป็นลูกเขยเธอแล้ว เรื่องของเราเป็นเพียงความหลังอูย..พูดไป ได้ทั้งที่ใจอยากจะล่อใจจะขาด แต่ครั้งนี้ต้องให้แน่ใจว่าจะไม่เกิดเหตุ พลาดพรั้งปางตายอีก จน3วันผ่านไปสร้อยดูซูบไปจนผมสังเกตุได้ เมื่ออยู่ ลำพังสร้อยก็เข้ามากอดผมคร่ำครวญว่าน้อยใจที่ผมไม่ใส่ใจเธอจึงกินไม่ได้นอน ไม่หลับและคงจะตายไม่ช้า ผมใจหายว้าบกอดสร้อยบอกว่าจริงผมยังรักเธอเสมอมา แต่เธอเองที่ผลักไสทำร้ายผมมาตลอด สร้อยบอกว่าคืนนี้เที่ยงคืนให้มาหาเธอ ที่ห้องถ้าไม่มาพรุ้งนี้จะมีแต่ศพเธอ ผมตกใจบอกเธออย่าทำอย่างนั้นคืนนี้ผม จะไปหาและเราจะนำพาคืนสวรรค์เมื่อ19ปีที่แล้วของสองเรากลับมาด้วยกัน สร้อย กำชับผมแล้วย้ำผมอีกและผมสัญญาเที่ยงคืนไม่เกินสักนาทีเลย...โอ้เวลาแห่ง ความฝันและคืนมหัศจรรย์ของผม ความพยายามและความอดทนของผมที่ไม่เคยยอมแพ้ได้ประสบผลแล้ว สร้อยนัดผมไปหา หมอเทิ้มท่านคือพระเจ้าที่มาปลดปล่อยชีวิตผมจากความมืดมน เดชแม่ยายที่มาก เหลือล้น ยังสยบต่อมนต์ดำของท่าน ผ่านคืนนี้ไปผมจะไปตอบแทนท่านอย่างถึงขนาดแน่และจะฝากตัวเป็นศิษย์ผู้ซื่อ สัตย์จนชีวิตหาไม่..อิอิอิ...เวลาของตูมาถึงแล้ว...

ผมเฝ้ารอตะวันตกดินอย่างใจจดจ่อเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมนอนลืมตาโพล่ง จับจ้องนาฬิกาเร่งให้ถึงเที่ยงคืนไวๆ โสภาหลับสนิทเนื่องจากวันนี้ต้องไปสาธิตเครื่องมือเกษตรต่างอำเภอท่ามกลาง อากาศอบอ้าวทั้งวันจึงเพลียไม่ชวนผมเล่นรักตัดกำลังก่อน จิตใจผมหวาบหวิว นึกถึงบทรักที่จะเกิดขึ้น จนกระทั่งเวลาที่ผมรอคอยมาถึงมันนานราวครึ่งชีวิต ผมเช็คดูว่าโสภาหลับสนิท หรือยังแล้วค่อยๆย่องลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา ไปที่เรือนเล็กสวรรค์ของผมคืนนี้ สร้อยไม่ล็อคประตูตามสัญญาผมเดินเข้าไป ถึงห้องนอนของสร้อยอย่างง่ายดาย เรือนเล็กที่ครั้งหนึ่งเป็นดั่งป้อมทองแดง กำแพงเหล็กบัดนี้ต้อนรับผมให้เข้ามาถึง...เจ้าของ ผมมายืนอยู่ที่ปลายเตียง ของสร้อย ร่างอดีตสาวตนรักนอนราบหายใจเบาๆ ใจผมเต้นระทึกรัวเมื่อนึกถึงการร่วมรักอันเร่าร้อนที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ อึดใจ แต่เพื่อให้แน่ใจผมเปิดไฟหัวเตียงก่อนเพื่อมีความผิดพลาดบางอย่างที่ คาดไม่ถึง แต่เมื่อไฟสว่างร่างที่นอนอยู่คือสร้อยแน่แท้ ผมจัยไหล่สองข้าง สร้อยเขย่าเรียกเบาๆสร้อยลืมตาผงกตัวขึ้นมาผมเถิบตัวถอยไปอยู่ปลายเตียงด้วย อาการหวาดระแวง พี่เองผมบอกเธอ สร้อยงัวเงียมองผมแล้วบอกว่าให้รอนานเชียว แล้วเอื้อมไปที่หัวเตียงผมเตรียมตัวเผ่นถ้าเธอคว้าอะไรมา แต่ผมคงคิดมากไป เมื่อเธอปิดไฟหัวนอนแล้วครานมากอดผม ช้าทำไมพี่อยากทำอะไรก็เอาสิ โอ้ความรู้สึกของผมยามนี้ดั่งผมเป็นนักกีฬา ที่ผ่านการฝึกฝนฝึกซ้อมจิตใจอันยาวนาน ผ่านการแข่งขันอันหฤโหดกับคู่ต่อสู้ ฝีมือฉกรรท์และคว้าชัยชนะเหนือคู่แข่งทั้งปวงผงาดชูถ้วยแชมป์ประกาศ ชัย ร่างสาวที่ผมเฝ้ารอเสพสมบัดนี้อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนผม ร่างสาวที่ เคยแสดงเดชทำผมแทบล้มประดาตายด้วยพิษสงเหลือคณา บัดนี้อ่อนระทวยยอมให้ผม ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกอย่างง่ายดาย และนอนแผ่หราให้ผมกกกอดสูดดมอย่างเต็มใจ...แต่คงต้องขอความกรุณาทุกท่านโปรด ติดตามตอนต่อไป.....อีกหนึ่งตอน...ผมรับรองคราวนี้...จบแน่ไม่มีการต่อเวลา เกิดขึ้นอย่างแน่นอน...ครับท่าน