….และแล้วรถจี๊ปที่พาผม
เจ้าคม เจ้าชมและปลัดหนุ่ม
ก็วิ่งมาถึงสุดทางของเขาน้ำค้าง
เบื้องหน้าเป็นป่าทึบ
มืดสนิทจนดูน่ากลัว
พวกเราคว้าไฟฉายและมาจับกลุ่มคุยกัน
“โสอยู่ในป่าไม่ไกลจากนี้หรอก
ถ้าวัดระยะและการหนีมาจากบ้านไอ้เสี่ยนั่น
เราจะแยกย้ายกันหาหรือจะรวมกลุ่มกันไปดี”ผมขอความเห็นจากทุกคน
ปลัดหนุ่มขมวดคิ้วและบอกว่า”ผมว่าเรารวมกลุ่มกันไปดีกว่า
เส้นทางดูท่าจะอันตราย
หากเราเจอพวกนายแสน
เรารวมกลุ่มกันไว้
ในการปะทะเราจะได้ไม่เสียเปรียบ”เจ้าคมก็เห็นด้วย”ใช่พี่
รวมกันเราอยู่น่ะ
แต่ถ้าแยกกันเราอาจตายได้”เมื่อความเห็นของทุกคนต่างจะรวมตัวกันไป
คณะช่วยเหลือโสภาก็เริ่มออกเดินเท้าย่างเข้าสู่ป่าของเขาน้ำค้าง
ป่าดงดิบที่ว่าอันตรายที่สุดในเขตนี้
เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนานา
และเหล่าร้ายนอกกฏหมายที่มาหลบซ่อนตัวอยู่
....พวกเราย่ำเท้าไปอย่างระมัดระวัง
ปากก็ตะโกนเรียกชื่อโสภา
แต่เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมงก็ไม่มีวี่แวว
ผมเริ่มหงุดหงิด
หรือเธอถูกพวกไอ้แสนจับไปแล้ว
หรือเธอถูกสัตว์ร้ายคาบไปกิน
หรือเธอตกใจขวัญเสียจนเตลิดไปไกลแล้ว
หรือๆๆๆๆๆสารพัดเรื่องร้ายที่ผุดขึ้นมาในสมองของผม
“โส.......เธออยู่ไหนนนนนนนนนนน........”ผมตะโกนลั่นป่า
จนเจ้าคมต้องมาฉุดแขนจุ๊ปากบอกว่าเบาๆ”โธ่พี่...เกิดพวกไอ้แสนได้ยินเดี๋ยว
มันแห่มาถล่มเราหรอก”
ผมมองเจ้าคมตาขวาง “กูไม่กลัว
ให้มันมาเลยกูจะยิงให้ไส้ทะลักเลย”
ปลัดให้ทุกคนหยุดเดินและพักก่อน”พักทำไม
เราต้องรีบไปกันนะ โสกำลังลำบาก
จะใจเย็นพักได้ยังไง”ผมโพ่รงเร่งให้ทุกคนออกค้นหากันต่อ”พี่
ผมก็ห่วงโส แต่เราเหนื่อยกันแล้วนะ
เรามีน้ำใจมาช่วยเมียพี่
ขอพี่มีน้ำใจให้เราพักบ้าง”เจ้าคมบอกผม
แต่ผมใจร้อนรนจนเกินฟังเหตุผล”งั้นพวกมึงพักไป
กูจะไปหาโสคนเดียวก็ได้”ผมเดินแยกตัวมาโดยไม่ฟังคำทักท้วงของใคร
ผมเดินออกจากกลุ่มไปเรื่อยๆ
ป่ารกทึบและความมืดขนาดนี้
หากเป็นเวลาปรกติผมคงไม่กล้าเดินเข้ามาคนเดียวแน่นอน
แต่ยามนี้ไม่มีความกลัวใดๆหลงเหลืออยู่ในใจและสมองของผม
คงเหลือแต่ความห่วงต่อโสภา
เมียรักที่กำลังหลบหนีการไล่ล่าของพวกไอ้แสนเท่านั้น.....
....ผมเดินไปเรื่อยๆตะโกนเรียกชื่อโสภาเป็นระยะๆ
ยิ่งดึกยิ่งวังเวง
กว่าจะรู้ตัวอ้าวกูอยู่ไหนแล้วละเนี๋ย
ผมมองรอบตัวมีแต่ความมืดและแสงจากไฟฉายในมือเท่านั้น
ในที่สุดหลังเดินวนเวียนไปมาอยู่พักใหญ่
ผมต้องนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ซึ่งผมเดินผ่านมันมา 3
รอบแล้ว ใช่ครับผมหลงป่าแล้ว
ผมรู้สึกท้อแท้ที่มาช่วยโสภาแล้วดันหลงป่า
และตอนนี้ต้องมาหาทางช่วยตัวเองอีก
แต่ว่าขณะผมกำลังมึนงงสับสนอยู่นั้น
ผมเห็นกลุ่มไฟลอยไปมาแว๊บๆตอนแรกนึกว่ากลุ่มผีโป่งที่ชาวบ้านลือกัน
แต่เมื่อเห็นถนัดก็รู้ว่าเป็นแสงจากไฟฉายเดินป่า
ผมดีใจจะโบกมือเรียกด้วยคิดว่าเป็นพวกเจ้าคมแต่จากจำนวนแสงไฟที่มีมากเกิน
ผมจึงต้องหมอบลงดูให้แน่ใจก่อนว่าเป็นพวกไหน
อ้าวนั่นพวกไอ้แสน...
....พวกมันเดินมากันเป็นกลุ่ม
เสียงคุยกันสนุกสนาน
และกลางขบวนร่างเล็กๆของโสภาถูกมัดและถูกลากจูงมาอย่างทารุณ
โอ้...โสภาถูกพวกมันจับได้หรือนี่
ผมประทับปืนจะยิงแต่จากจำนวนของมันนับสิบคน
ถ้าเกิดยิงสู้กัน ผมคงเสียเปรียบ
และโสภาจะเป็นอันตราย
ดังนั้นผมต้องช่วยตัวเธอออกมาก่อน
พวกมันเดินผ่านผมที่ซุ่มหลบอยู่ไป
ผมครุ่นคิดหาวิธีจะช่วยโสภาออกมาจากพวกมันก่อน
และผมก็คิดออกได้อย่างรวดเร็วไม่น่าเชื่อ
ผมแอบเดินตามมันไปและค่อยๆย่องเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกมันโดยที่พวกมันไม่รู้
ตัว เพราะความมืดทำให้พวกมันไม่สังเกตุว่าใครเป็นใคร....
....”.แม่ง...อีเด็กคนนี้โคตรร้ายเลยว่ะ
เล่นเอาเหนื่อยเลยกว่าจะจับได้”
ผมได้ยินไอ้คนเดินนำหน้าผมมันบ่น
“ทำไมพี่แสนไม่จัดการมันแล้วฆ่าหมกป่าเลยว่ะ
เอากลับไปด้วยทำไมให้วุ่นวาย”เจ้าคนเดินข้างๆบ่นด้วย
ผมกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ
เมื่อได้มาดูใกล้ๆยิ่งเห็นได้ชัดเจนว่าโสภาคงถูกมันทารุณจนบอบช้ำมาไม่น้อย
นอกจากเนื้อตัวหน้าตาจะฟกช้ำแล้ว
ตามแขนขายังมีรอยแผลเลือดใหลซิบๆ
ซ้ำรองเท้าก็ไม่ได้ใส่
จากแสงไฟฉายส่องให้เห็นเท้าทั้งสองข้างช้ำเป็นรอยห้อเลือด
แม่งทำกับเมียของกูขนาดนี้เลยหรือไอ้แสน
รับรองกูจะตอบแทนมึงอย่างสาสมแน่
ผมดึงหมวกแก็บลงมาปิดหน้าเมื่อพวกมันสั่งหยุดพักเหนื่อย”พัก5นาทีโว้ย
เดี๋ยวไปกันต่อ
ข้ามเนินนี่ไปก็ถึงบ้านพักของพ่อกูแล้ว”ไอ้แสนร้องสั่งลูกน้อง
ของมันสิบกว่าคนให้นั่งพัก
ขณะที่พวกมันแยกย้ายนั่งพักกันเรียงราย
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆโสภา
....โสภานั่งหอบสภาพอิดโรยถูกมัดที่ข้อมือด้วยจนเป็นรอยช้ำเลือดท่าจะถูกลาก
จูงมาตลอดทาง สาวน่ารักบอบบางตัวน้อยๆ
ทำไมพวกมึงทารุณกับเธอขนาดนี้
ผมนั่งลงข้างๆ
โสภาที่ท่าทางหมดอาลัยตายอยากแต่เมื่อเธอหันมา
พอเห็นผมถนัดตา สายตาของเธอมีแววดีใจ
ผมจุ๊ปากให้เธอ โสภาเข้าใจความหมายทันที
เธอนั่งนิ่ง ไอ้แสนเดินส่ายอาดๆเข้ามา
มันมาหยุดยืนตรงหน้าของเธอและห่างจากที่ผมนั่งแค่ศอก
“ว่าไงอีตัวร้ายฤทธ์เยอะ
หนีไม่ออกแล้วล่ะสิ คนอย่าง
แสน ราชดำเนิน ไม่ยอมให้ใครหยามง่ายๆหรอกโว้ย
มึงทำกูเจ็บไว้มาก
คืนนี้กูจะเป็นผัวมึงทั้งคืน
จากนั้นก็ให้ลูกน้องของกูทั้งหมดนี่รวมด้วยช่วยกันเป็นผัวมึง
แล้วกูจะถ่ายคลิบเก็บไว้
จากนั้นก้อจะส่งมึงกลับไปให้ไอ้ผู้ใหญ่ผัวของมึง
กูอยากรู้จังว่ามันจะทำหน้าอย่างไง
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แค่คิดกูก็สะใจแล้วโว้ย.....”ผมนั่งกำมือก้มหน้ากัดฟันแน่นแค้นสุดแค้น
ด้วยความเจ็บใจแต่....โอกาศและจังหวะที่ผมรอก็มาถึงแล้ว...
....ไอ้แสนมันยืนอยู่ห่างผมแค่คืบโดยไม่ได้ระวังตัว
ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปข้างหลังของมัน
แล้วผมก็เข้าล็อกคอของมันเอาปืนจี้ที่ขมับของมัน
โสภาลุกขึ้นวิ่งมายืนข้างๆผมอย่างรู้งาน”อย่าขยับนะ
ไม่งั้นไอ้แสนสมองกระจายแน่”ผมตะโกนบอกลูกน้องมัน
พวกมันตะลึงคาดไม่ถึง
ว่าผมจะลอบเข้ามาปะปนกับพวกมันโดยที่พวกมันไม่ทันรู้ตัว”เฮ้ย...อะไรว่ะ”ไอ้
แสนพยายามดิ้นรนแต่ผมตบขมับมันด้วยปืนจนแตกเลือดใหลออกมา”กูบอกให้อยู่เฉยๆ
มึงฟังไม่เข้าใจหรือไง”ผมรัดคอมันแน่นขึ้น
ไอ้แสนเอามือลูบขมับพอรู้เลือดออกมันโวยวายลั่นป่า
“โอ้ย...เลือดออก...โอ้ย....แตก...เลือดออก..ช่วยกูด้วย..ช่วยกูด้วย.”มัน
ร้องอยู่อย่างงั้นไม่หยุด
จนผมเอาด้ามปืนตีหัวของมันอีกที
เพื่อให้มันหยุดเครื่อนไหวและได้ผลมันเงียบไปได้ไปพักแต่มันก็ยังพยายามดิ้น
แต่ยิ่งดิ้นผมก็ยิ่งรัดแน่น”เป็นไง
มึงเจ็บเป็นด้วยหรือ
ไอ้ชิงหมาเกิด มึงทำเมียของกูขนาดนี้
รับรอง กูไม่เอาไว้แน่”ไอ้แสนพยายามขู่”มึง...ไอ้ผู้ใหญ่
ปล่อยกูน่ะ
มึงหนีไม่รอดหรอกพวกกูเยอะแยะ”ผมรัดแขนกับคอมันแน่นขึ้นไปอีก”กูไม่รอด
มึงก็ไม่รอดด้วย”ผมไม่หวั่นเกรงอะไรแล้ว
ใจหมายจะช่วยโสภาอย่างเดียว”ปล่อยพี่แสนนะ
ไม่งั้นพวกกูยิงมึงแน่”
พวกลูกน้องของมันที่แตกตื่นยกปืนและส่องไฟฉายมาที่ผมเป็นจุดเดียว
....”เอาดิ...ยิงเลย
อย่างมากกูกับไอ้แสนก็ตายด้วยกัน
แต่พวกมึงน่ะเตรียมตัวเลย
เข้าคุกยกโขยงแน่
พวกของกูไม่ปล่อยพวกมึงแน่
แล้วไอ้เสี่ยศรชัยอีก
มันคงไม่เอาพวกมึงไว้เหมือนกัน
ที่ปล่อยให้ลูกมันตาย”
พวกมันยืนลังเล
มองหน้ากันเลิ่กลั่ก”แล้วมึงจะเอาอย่างไง...”มันคนหนึ่งถามผม
“ถอยมารวมกัน แล้วปล่อยกูกับเมียกูไป
กูรับรองถ้ากูกับเมียกูปลอดภัย
ไอ้แสนก็ปลอดภัย”ไอ้แสนยังพยายามดิ้น”อย่าไปฟังมันยิงแม่งเลย”ไอ้แสนยังสั่ง
ลูกน้อง
ผมรัดคอแน่นขึ้นเอาปืนกดเข้าที่ขมับมัน”ปากดีนักไอ้หน้าตัวเมีย
อยากตายโหงหมู่พร้อมกูหรือไง”พวกมันชักอึดอัด
มองหน้ากันไปมาราวจะถามต่อกันว่าจะเอาอย่างไงดี..
....”งั้นก็ได้
มึงจะเอายังไงก็ทำไป
แต่ถ้าพี่แสนเป็นอะไร
มึงสองคนผัวเมียต้องตายด้วยแน่”พวกมันคนหนึ่งบอก”งั้นเอาปืนมากองรวมกันไว้
เร็วๆ”ผมต้องตะคอกเมื่อพวกมันยังลังเล
พวกมันลนลานทำตามทันที
แล้วปืนของพวกมันก็ถูกนำมาวางกองตรงหน้าของผม”แล้วไอ้มึงคนนี้นะ
มาแก้มัดเมียของกู”ผมเรียกพวกมันคนหนึ่งมาแก้มัดให้โสภา
พอมือเป็นอิสระโสภาก็คว้าปืนสองกระบอกมาถือจ้องปลายปืนไปที่พวกมันเป็นการ
คุมเชิง”เอาล่ะเดินไปรวมกัน
ตรงนั้น โส
เก็บปืนมาให้หมด”ผมสั่งพวกมันและหันมาสั่งเมียรัก
โสภาเก็บปืนทุกกระบอกใส่เสื้อนอกของเธอที่ถอดเอาออกมาห่อ”ไอ้ควายเอ้ย..มึง
ไปฟังมันทำไม”ไอ้แสนด่าลูกน้อง
จนลูกน้องของมันคนหนึ่งต้องบ่นอธิบายให้มันเข้าใจสถานภาพยามนี้”โธ่
พี่แสน ตอนนี้พี่เป็นเชลยของมันนะ
ถ้าพี่เป็นอะไรไปแล้วพวกผมจะไปอธิบายกับเสี่ยอย่างไง
เห็นใจผมเถอะ
ตอนนี้ชีวิตของพี่สำคัญที่สุด”ผมค่อยๆออกเดินเลี่ยงถอยออกมา
โสภากระชับปืนมั่น
เดินระแวดระวังหลังให้ผม
พอดีเจ้าชม
เจ้าคมและปลัดโผ่ลออกมาสมทบ”มาได้ไงว่ะ”ปลัดยิ้มตามฟอร์ม”ผมสะกดรอยตามมันมา
นานแล้ว จ้องหาจังหวะจะลงมือ
แต่ผู้ใหญ่ลงมือตัดหน้าก่อนเสียนี่”ผมส่ายหน้าไม่เข้าใจ”แล้วทำไมเพิ่งออกมา
ตอนนี้”ผมถามด้วยความสงสัย”กลัวออกมาแล้วจะขโมยซีนผู้ใหญ่นะสิ
เลยให้โชว์ไปก่อน”นี่คือเหตุผลหรอ
ไอ้ปลัดขิกเอ้ย...กลัวออกมาแล้วกูพลาดจะพาตายกันหมดนะไม่ว่า....
....ทุกคนประทับปืนเล็งไปที่กลุ่มลูกสมุนเจ้าแสน”อย่าขยับและอย่าตามมานะ
ไม่งั้นยิงนะ”ปลัดที่รั้งท้ายขบวนพูดขู่อย่างนิ่มน่วนชวนให้น่ากลัวแทบตาย
ผมประคองร่างของโสภาเดินถอยหนีห่างจากกลุ่มสมุนของพวกไอ้แสน
ขณะเจ้าคมกับเจ้าชมลากตัวไอ้แสนเดินตามมา
เราเดินห่างจากกลุ่มของสมุนไอ้แสนออกมาไกลจนแน่ใจว่าพวกมันไม่ตามมาแล้ว
จึงหยุดพักเหนื่อยและตรวจดูอาการของโสภา
ผมนั่งมองสภาพที่บอบช้ำของเมียตัวเล็กน้ำตาแทบใหล...
....ผมดึงร่างน้อยๆมากอดแน่น”โส..พี่ขอโทษที่มาช่วยเธอช้า
โสเลยถูกพวกมันทำร้ายขนาดนี้
พี่ขอโทษจริงๆ”โสภาร้องไห้น้ำตาใหลพราก”โสเองก็รู้ว่าพี่ต้องมาช่วยโส
โสก็ขอโทษที่ทำตัวให้พี่เดือดร้อน
ต่อไปโสจะระวังตัวมากกว่านี้”เรากอดกันอย่างห่วงใย
ลึกซึ้ง และผูกพัน
ผมผละจากซบหน้าที่ไหล่ของเมียร่างน้อย
เชยคางเธอขึ้น
เรามองหน้ากันอย่างซาบซึ้งแล้วผมก็ค่อยๆก้มลงไปหมายจะจูบปากน้อยๆที่เผยอรับ
โสภาหลับตาพริ้มรอให้ผมบดจูบ...”เดี๋ยวพี่
ช่วงนี้ซีน แอกชั่นนะพี่
ไม่ใช่เลิฟซีน....ใจคอหนอ”เสียงเจ้าคมปลุกผมให้ออกจากภวังค์
ผมสะดุ้งรู้ตัว
หันหน้ามามองก็เห็นทุกคนจ้องดูเราเป็นตาเดียว
ผมกับโสภาจึงผละจากกัน
....
”คุกแน่มึง
ไอ้แสนหลายข้อหาเชียว”เจ้าชมขู่ไอ้แสน
“กูไม่กลัว เดี๋ยวพ่อกูก็ช่วยให้กูหลุดได้สบาย
กูรอดไปได้คราวหน้าพวกมึงเตรียมตัวรอกูเอาคืนได้เลย”ผมฟังแล้วเดินเข้าไปหา
มัน ผมยืนดูไอ้แสนที่ถูกมัดมือไพล่หลัง”มองอะไร
มึงจะมองกูทำไม
มึงทำได้อย่างมากก็แค่ยืนมองกูทำตาดุกัดฟันแค่นี้แหละ”ผมมองมันแล้วกัดกราม
กรอด เกิดมาไม่เคยเกลียดโกทธแค้นใครมากขนาดนี้มาก่อน
ผมจิกผมของไอ้แสนลากมันมาทุ่มลงกับพื้น”ไอ้แสน
มึงยังคิดจะเอาคืนกูอีกหรอ
ไอ้ชาติชิงหมาเกิด
ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอนให้ดี
สอนแต่เรื่องเลวๆ ชั่วๆ
มึงกล้ามากที่ทำกับเมียของกูขนาดนี้
มึงทำร้ายจิตใจของกูจนยับเยิน
ตอนนี้คนที่จะเอาคืนเป็นกูต่างหาก”แล้วผมก็ลงมือลงตีนกระทืบไอ้แสนชนิดที่
ไม่เคยกระทำกับใครมาก่อนในชีวิต
ทั้งเตะ ทั้งต่อย ทุบ ถอง
ถีบ ถุย ไม่เลือกว่าโดนส่วนใดของร่างกายมัน
เกือบๆครึ่งชั่วโมงที่ผมอัดไอ้แสนอย่างเมามัน
จนทุกคนที่ยืนดูทนไม่ไหวต้องรีบมาห้ามเพราะกลัวไอ้แสนจะตายคาตีนของผมเสีย
ก่อน ผมถูกเจ้าคมและเจ้าชมลากออกมา”พี่ใจเย็นๆ
เดี๋ยวมันก็ตายหรอก”เจ้าคมพูดพยายามเตือนผม”ดีสิกระทืบแม่งให้ตายไปเลย
ดู..มึงดูมันทำกับเมียกู
แค่นี้มันยังน้อยไป”ปลัดก็เข้ากันตัวไอ้แสนไว้
สภาพไอ้แสนตอนนี้เหมือนก้อนเนื้อเละๆหน้าตาเนื้อตัวเปื้อนเลือด
หน้าตา ปากปูดบวมจนไม่มีที่ว่าง”ใจเย็นครับผู้ใหญ่
พอก่อนเถอะ
ตอนนี้แค่ผู้ใหญ่หายใจรดมันก็จะตายแล้ว”ผมตั้งสติได้แล้วมองสารรูปไอ้แสนถึง
กับงง อ้าวนี่กูยำมันเละขนาดนี้เลยรึ
เพราะโมโหแท้ๆ ช่วยไม่ได้มึงสมครวโดนไอ้แสน
ที่บังอาดมาทำร้ายโสภากล่องดวงใจของกู...
....”เราไปกันเถอะ
พ้นป่าข้างหน้านี่ก็ถึงที่เราจอดรถทิ้งไว้”ปลัดบอกพวกเรา”รู้ได้ยังไง
แน่ใจหรอปลัด”ผมถามลองภูมิ
ไอ้ปลัดยิ้ม”ผมมีเข็มทิศครับ”ปลัดชูให้เราดู
แล้วพวกเราก็ออกเดิน
ได้กลับบ้านเสียที โสภาก็ปลอดภัยแล้ว
แม้นจะบาดเจ็บมากโข
ทุกอย่างจบลงด้วยดี
เราเดินย่ำเท้าตามกันไปจนกระทั่งถึงถนน
ไอ้แสนที่ตอนนี้เละเทะบอบช้ำ
ถูกลากให้เดินโซเซตามมาอย่างหมดสภาพ
เราเดินกันไปที่รถแต่ต้องประหลาดใจ
เมื่อมีรถหลายยี่ห้อจำนวน
เกือบๆสิบคันวิ่งมาจอดเรียงรายขวางทางของเรา..
.
....เสี่ยศรชัยก้าวลงมาจากรถ
ไฟสปอทต์ไลท์จากรถเดินป่าคันหนึ่งของมันเปิดสว่างจ้าส่องมาทางเรา
ไอ้เสี่ยจ้องมาทางเราขณะสมุนของมันไม่ต่ำกว่า3
- 40คนพร้อมอาวุธปืนครบมือลงมาตั้งแถว
แล้วประทับปืนเล็งมาที่กลุ่มของเรา
พวกเราตะลึงงัน
เกิดมาผมไม่เคยตกอยู่ในวงล้อมอะไรที่หนาแน่นและครบเครื่องขนานนี้มาก่อน
และเรื่องที่ว่าจะจบง่ายๆคงไม่ง่ายอย่างที่ผมคิดเสียแล้ว”โอ้ว....ไอ้แสนลูก
ป๋า
ใครทำเอ็งขนาดนั้น...”เสี่ยศรชัยอ้าปากร้องเมื่อเห็นสภาพของลูกชายตัวเอง
“ป๋า...ช่วยผมด้วย...ไอ้ผู้ใหญ่มันทำผมเละเลย...”ไอ้แสนที่ตอนนี้อาการ
ล่อแล่พยายามฟ้องและร้องขอความช่วยเหลือจากพ่อของมัน
“ปล่อยลูกกูมาไอ้ผู้ใหญ่
มึงนี่เลวมากกล้าทำร้ายลูกกูขนาดนี้
มึงกับกูอย่าอยู่ร่วมโลกกันเลย”เสี่ยสองหน้าทั้งด่าและขู่ผม
...”ระยำเอ้ย...ไอ้เสี่ยวรนุช
รู้จักเจ็บรู้จักรักเป็นกับเขาด้วยเรอะ
ที่ลูกมึงทำกับเมียกูล่ะไม่คิด
ทำคนอื่นได้แต่พอโดนเองเสือกเจ็บใจเสือกโกทธได้
เลวพอกันทั้งพ่อทั้งลูก”ผมด่ามันกลับไปและดึงร่างของไอ้แสนมาล็อคคอและเอา
ปืนจี้ขมับไว้
ยามนี้ในวงล้อมของไอ้เสี่ยศรชัย
ไอ้แสนคือไพ่ตายที่จะพาเราทุกคนรอดออกไป”สั่งพวกมึงถอยออกไปและเปิดทางให้กู
ไม่งั้นกูจะระเบิดสมองลูกมึง”ผมตวาดเสียงกร้าว”เฮ้ย...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ
ปล่อยลูกกูมาก่อนแล้วกูจะปล่อยพวกมึง”ไอ้เสี่ยยื่นข้อเสนอที่ถ้าใครเชื่อก็
ควายดีๆนี่เอง”บ้าเปล่า...ใครจะเชื่อมึง
ว่าปล่อยลูกมึงแล้วกูจะปลอดภัย
คนตลบแตลงอย่ามึงกูไม่เชื่อถืออะไรหรอก
บอกลูกน้องของมึงวางอาวุธและถอยไป”
เสี่ยศรชัยยังลังเล ตัดสินใจไม่ถูก
ผมเลยช่วยตัดสินใจยิงไปที่ขาไอ้แสนหนึ่งนัด”โอ้ยยยยยยยย....ป๋า.....ไอ้
ผู้ใหญ่ยิงขาผมมมม...”ไอ้แสนร้องลั่น
ไอ้เสี่ยศรชัยผวาปากคอสั่นด้วยความตกใจ”เฮ้ยยยย....ไอ้ผู้ใหญ่มึงทำอะไรบ้าๆ
น่ะ ยิงขาลูกกูทำไม”เวลานี้ผมจะทำตัวแฟร์ๆไม่ได้แล้ว
ทุกชีวิตที่มากับผมขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของผม
....”กูจะพูดครั้งสุดท้าย
มึงให้ลูกน้องของมึงขับรถมาจอดตรงนี้หนึ่งคัน
อย่าตุกติกนะ และเปิดทางให้กูไป
ถ้ากูเห็นว่ากูกับคนของกูปลอดภัยกูจะส่งลูกกูคืนให้มึง
ว่าไง...หรือจะให้กูยิงขาของลูกมึงอีกข้างหนึ่งก่อน”
ไอ้เสี่ยศรชัยทำท่าลนลานระร่ำระลัก”เออๆๆๆกูตกลงแต่มึงอย่ายิงลูกกูอีกนะ
เฮ้ย...เอารถไปให้มันเร็วๆๆ
ไอ้ผู้ใหญ่มึงอย่ายิงลูกกูอีกนะ”
ไอ้เสี่ยสองหน้ารีบทำตามข้อเสนอของผมทันที
สักพักพวกของมันก็ขับรถมาจอดให้ใกล้ๆเรา
ผมให้ไอ้คมวิ่งไปดูว่ามีใครซุ่มอยู่ในรถไหม
เจ้าคมตรวจดูสักครู่ก็พยักหน้าว่าปลอดภัย
เราจึงรีบไปที่รถและขึ้นนั่ง
ระหว่างขับรถผ่านกลุ่มของพวกมันผมเอาไอ้แสนเปิดโผล่จากหน้าต่างรถที่เปิด
กระจกไว้และเอาปืนจ่อหัวของมันให้เห็นว่าถ้าตุกติกไอ้แสนเป็นศพแน่นอน...
....ปลัดขับรถผ่านกลุ่มของเสี่ยศรชัยไปอย่างช้าๆน่าหวาดเสียว
ปืนกว่า 30
กระบอกเล็งมาที่รถของเราเป็นจุดเดียว
พอพ้นเลยกลุ่มของมันมา
ปลัดก็เหยียบรถพุ่งทะยาน
ออกไปอย่างเร็วและแรง
แต่กลุ่มรถของพวกเสี่ยศรชัยก็ขับตามไล่กวดมาไม่ห่างและใกล้เข้ามา
เรื่อยๆ”ไอ้ระยำเอ้ย....แม่งจะตามมาทำไมว่ะ”ผมสบถออกมา
“มึงไม่รอดหรอกไอ้ผู้ใหญ่
ป๋ากูจะตามมาเอาพวกมึงไปเป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ”ผมไม่ทันทำอะไร
ไอ้แสนก็ถูกโสภาเอาด้ามปืนตบฟันร่วงมาหลายซี่”โอ้ย....ฟันหักหมดแล้ว....”
ไอ้แสนครวญครางตอนนี้มันช้ำไปทั้งตัวหายใจยังลำบากเลย”ปลัดขับไปเรื่อยๆ
เดี๋ยวจะถึงถนนใหญ่แล้วเราก้อปลอดภัย
ขับให้เร็วกว่านี้หน่อย”ผมเร่งปลัดที่ตลอดเวลาดูสั่นๆลุกลี้ลุกลน
คงเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน
จึงตื่นๆ ปลัดเร่งความเร็วขึ้น
ผมถอนหายใจอีกเดี๋ยวเราก็จะปลอดภัยแล้ว
ผมเอื้อมมือไปกุมมือของโสภา
เราประสานสายตาแล้วยิ้มให้กัน
แต่ทว่า.....
....ดันมีรถคันหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากทางแยกข้างทางตัดหน้าเรา
ปลัดตกใจหักหลบรถของเราจึงเสียหลักจากแรงเบรกกระทันหัน
รถหมุนคว้างพุ่งลงข้างทางชนเข้ากับต้นไม้อย่างจังเสียงดังสนั่น
แต่ล่ะคนในรถกระเด็นกระดอนราวถูกมือยักษ์จับเหวี่ยง
หลังเหตุการณ์ผ่านไปสักครู่
ผมตั้งสติได้สลัดอาการขัดยอกและเจ็บปวดเห็นโสภานอนนิ่งอยู่
ผมจับตัวเธอเขย่าเรียกสติ
สักพักโสภาก็ลืมตา
ผมรีบเปิดประตูออกจากรถอ้อมไปด้านเธอนั่งเปิดประตูดึงตัวเธออกมา
โชคดีที่โสภาไม่เป็นอะไร
ขณะเจ้าชม ปลัดและเจ้าคมก็ปลอดภัย
ทุกคนแค่ขัดยอกบาดเจ็ยเล็กน้อย
แล้วไอ้แสนเล่า”โอ้ยยยย...ชะ..ช่วยด้วย...”แม่งตายยากจริงๆ
....
เหตุการณ์พลิกผันอีกครั้ง
ขบวนรถของไอ้เสี่ยศรชัยกำลังตรงเข้ามาใกล้
เสียงรถมันเบรคเอี้ยดอ้าดจอดกันเป็นแพขวางถนน
ไอ้เสี่ยรีบวิ่งนำพรรคพวกมาที่รถ
ไอ้แสนครานออกจากรถและลุกขึ้นเดินจะไปหาพ่อของมัน
ผมเห็นว่าตามจับไม่ทันจึงยิงไปที่ขาของมันอีกข้าง
ไอ้แสนร้องโอ้ยล้มลง
พวกไอ้เสี่ยหมอบหลบกันพัลวัลและยิงสวนกลับมาราวห่าฝน
เสียงปืนดังลั่นสนั่นราวฉายหนังสงครามเป็นสิบเรื่อง
ผมกับพรรคพวกคอยยิงสวนเป็นระยะ
พวกเรายิงโต้กับพวกไอ้เสี่ยศรชัย
โดนมีไอ้แสนนอนกั้นระหว่างกลาง
มันนอนร้องโหยหวน
ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเพราะพวกเราคอยยิงสกัดไว้
เรายิงโต้กับมันอยู่นานเสียงปืนสนั่นป่า
จนกระสุนปืนของเราน้อยลงและใก้ลหมด
ผมต้องคิดว่าจะทำอย่างไงต่อไปดี
ขืนยิงโต้ไปเราต้องแพ้และอาจถูกล้อมยิงจนตายหมด...
....ผมหันไปมองหน้าเมียรักโสภา
ผมตัดสินใจแล้ว ผมมองหน้าทุกคนอีกครั้ง
ทุกคนนิ่งเหมือนจะรอฟังความเห็นของผม
และผมสูดลมหายใจลึกๆก่อนบอกทุกคน”ตอนนี้เราสู้มันไม่ได้แน่
ยิงสู้ไปก็เท่านั้น
เมื่อกระสุนหมดเราก็เสร็จมัน
ทุกคนพาโสหนีไปผมจะยิงสกัดมันเอาไว้”โสภามองหน้าผมสั่นหัว”ไม่ๆๆๆๆๆ...ไม่
เอาพี่ โสไม่ยอมปล่อยพี่ไว้คนเดียวหรอก
เราต้องไปด้วยกัน”ผมมองหน้าเมียรัก”แต่โสต้องไป
พี่จะหนีไปในป่าและจะรักษาชีวิตไว้รอให้โสกลับมาช่วย
ตอนนี้โสต้องหนีไปก่อนและไปพาพวกกำนันเม้งมา
รีบไปเถอะ”โสภาทำท่าเหมือนจะร้องไห้ตาของเธอแดงกล่ำ
ผมพยักหน้าให้เธฮ”พี่เชื่อใจโส
รีบไปรีบมาน่ะ”เจ้าชมและเจ้าคมขยับตัวแต่มันทั้งสองยังหันมามองหน้าผม”รักษา
ตัวนะพี่ แล้วพวกผมจะรีบกลับมาช่วยพี่
อย่าตายไปก่อนล่ะ”ผมยิ้มให้พวกมัน”เรื่องหนีกูเชื่อมือพวกมึง
แต่เรื่องให้มึงมาช่วยกูไม่ค่อยแน่ใจเลยว่ะ”ผมหันไปมองปลัดหนุ่มที่นั่ง
นิ่ง”ไปสิคุณปลัดมัวรออะไร
รีบตามเขาไปกัน”ปลัดมองหน้าผม
ขณะทุกคนชะงักหันกลับมามอง
ท่าจะขาสั่นจนหนีไม่ออกละม้างไอ้ปลัดไก่อ่อน
“ผมจะอยู่กับผู้ใหญ่
ถ้ายิงสู้เปิดทางสองคนมันจะให้ทุกคนหนีไปง่ายกว่า
ผมจะรอให้ทุกคนหนีไปและกลับมาช่วยเหมือนกัน”ปลัดแสดงเจตนาอย่างน่าทึ่ง
ผมเลยพยักหน้าให้ที่เหลือหนีไป
“รอจนกว่าโสจะมาช่วยนะพี่
ห้ามตายนะ”แหมเมียผมก่อนไปยังทิ้งคำสั่งไว้ให้อีก
ผมมันคนเชื่อฟังเมียเสียด้วย
รับรองผมทำตามแน่
ผมไม่ยอมตายเด็ดขาดจนกว่าเมียคนเก่งของผมจะกลับมาช่วย..
.
....ผมยิงโต้กับพวกไอ้เสี่ยศรชัยเป็นระยะ
เสียงปืนของเรายิงสวนกันไปมาไม่ถึงขนาดในหนังที่ยิงกันแต่ก็สร้างความหวาด
เสียวให้กันมากกว่ามาก
ไอ้แสนยังนอนร้องครวญครางไม่ห่างจากจุดที่ผมหมอบยิง
ขณะพวกไอ้เสี่ยก็อยู่ไม่ไกลแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย
เมื่อผมเห็นว่าโสภาหนีไปไกลแล้ว
ผมก็ชวนปลัดยิงแล้วถอยเข้าไปในป่า
เพื่อเบนความสนใจให้พวกมันตามมาอีกทาง
โสภาและพวกจะได้หนีไปอย่างปลอดภัย
เป็นไปตามที่ผมคาด
พวกมันลุกคืบเข้ามาจนถึงตัวไอ้แสน
เสี่ยศรชัยพอได้เห็นสภาพของลูกตะโกนโหวกเหวกยิงปืนขึ้นฟ้า”ตามไปฆ่าพวกมัน
ให้หมด มันทำลูกกูยังกับหมา
กูจะฆ่าล้างโคตรของมัน....”แล้วมันก็เอาตัวลูกชายสุดชั่วขึ้นรถไปและสมุนของ
มันก็แบ่งกลุ่มแยกย้ายกันออกตามล่าผมและปลัดที่ยิงล่อให้มันตามเข้าไปในป่า
โสภาขอให้เธอหนีกลับไปอย่างปลอดภัยด้วยเถอะ
เดี๋ยวพี่จะตามไป
ส่วนพวกไอ้เสี่ยมันยังไม่จบแค่นี้หรอก...
....ผมและปลัดถูกพวกมันกลุ่มหนึ่งไล่ล่ามาติดๆ
กลุ่มของพวกมันมีประมาณ 7
– 8 คน
จังหวะผมพลาดถูกยิงเฉี่ยวเข้าที่ไหล่แต่ไม่ลึก
มันเจ็บมาก แต่เราก็หนีไปหาที่ซ่อนกันได้
พวกมันเรียกพรรคพวกมารวมตัวกันมีประมาณ
20
คนกว่าๆและมันก็กระจายกำลังออกหาผมและไอ้ปลัด”มันถูกยิงคนหนึ่งแล้ว
มันคงไปได้ไม่ไกลคงหลบอยู่แถวนี้แหละ
ช่วยกันหาเร็ว แล้วไปรับรางวัลกับเสี่ย
จับตายสถานเดียวนะโว้ย”เสียงพวกมันร้องสั่งกัน
ผมหมอบอยู่ไม่ห่างมันโดยมีปลัดหมอบหลบอยู่ข้างๆ"”ผมบอกปลัดแล้ว
ให้หนีไปก่อน
ทีนี้ได้ตายคู่กันแน่”ปลัดหนุ่มเหงื่อแตกเต็มหน้า
ปากคอสั่นแต่ยังฝืนแม้นเก็บอาการกลัวแทบไม่อยู่”เราต้องรอดซิผู้ใหญ่
เดี๋ยวโสก็มาช่วยเราแล้ว”ผมส่ายหัวขบขันในความคิดของไอ้ปลัดไก่อ่อน
โสภายังไปไม่ถึงบ้านเลย
แล้วไอ้เสี่ยนั่นมันสั่งคนตามล่ากลุ่มของโสภาหรือเปล่าก็ไม่รู้
ไปหวังจะให้เธอกลับมาช่วย
ผมค่อยๆลุกขึ้นไอ้ปลัดลุกตามมาเราย่องหาทางออกจากวงล้อมที่มันกระจายกำลัง
โอบเข้ามา และผมก็ล้มนอนหงายท้องไอ้ปลัดทำตาม
พวกของมันคนหนึ่งเดินผ่านเข้ามาโดยไม่รู้ผมนอนอยู่ตรงนั้นมันเดินเลยผมไปแต่
ดันเหยียบร่างของปลัด
มันตกใจเมื่อเห็นแต่พอจะร้องเรียกบอกพรรคพวก
ก็ถูกผมหวดด้วยด้ามปืนล้มสลบไป
ปลัดลุกขึ้นยืนบอกขอบใจผม
แต่พวกของมันก็เห็นเราพอดี”เฮ้ย...มันอยู่ตรงนี้มากันเร็ว”ไม่ตะโกนเปล่ามัน
ดันยิงใส่มาด้วย
ผมและปลัดวิ่งหนีหลบกระสุนกันสุดชีวิต
เสียงกระสุนดังลั่นไม่ขาดระยะ
กิ่งไม้รอบตัว
ก้อนหินตามทางตลอดจนใบหญ้าถูกคมกระสุนยิงใส่กระจุยกระจาย
แต่ไม่โดนเราสองคนเลย ดังนั้น
เราจึงวิ่งกันไม่หยุด...
....เรามาหลบหลังต้มไม้พักเหนื่อย
หอบกันราวหมาหอบแดด
เราวิ่งหนีมาเราก็ยิงโต้เป็นระยะ
ไม่ได้หลับหูหลับตาหนี
และนั่นเองพอเราตรวจเช็คกระสุนจึงได้รู้ว่ากระสุนของเราสองคนหมดแล้ว”ทำไงดี
ครับผู้ใหญ่ กระสุนของเราหมดแล้ว
อย่างนี้เราสองคนไม่รอดแน่
ทำไงดีๆๆๆๆๆ”ไอ้ปลัดเขย่าตัวผมราวคุมสติไม่อยู่
ผมก็คิดไม่ออกมีปืนมีกระสุนยังไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า
นี่กระสุนหมด ตายลูกเดียวแน่เลย
ไอ้ปลัดยังโวยวายคร้ายสติแตก”ตายแน่ๆๆๆๆๆๆแด๊ดดี๊
มามี๊ ช่วยนูด้วยๆๆๆๆๆ”ผมมองมันอย่างสังเวท
ตอนขออยู่ช่วยทำเก่ง
กูให้กลับก็ไม่ไป
มึงนึกว่ายิงกันจริงๆจะเหมือนในหนังรึไง
ยิงกันจริงๆกว่าจะลั่นกระสุนกว่าจะโดนกันแต่ล่ะนัดนะมันยากจะตาย
ยิ่งพวกมันเป็นสิบๆอย่างนี้
หนีกันมาได้ขนาดนี้ก็เก่งแล้ว”สงบใจไว้ปลัด
ใจเย็นๆ อย่าเอะอะไป
เดี๋ยวมันก็รู้ว่าเราอยู่ตรงนี้
แค่กระสุนหมดเท่านั้น
ในป่านี้ของรอบกายก็ใช้แทนอาวุธได้”ปลัดยังคุมสติไม่ได้ลุกขึ้นยืนร้องถาม
ผม”จะเอาอะไรไปสู้มันล่ะ
เอาก้อนหินขว้างมันเรอะ”ไอ้ปลัดขิกก้มลงหยิบก้อนหินขนาดใหญ่ขึ้นมาชูให้ผมดู
ประกอบคำพูดของมัน
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอาอะไรไปสู้
ปากก็บอกไปอย่างงั้นแหละ
“อ้าว...เจอแล้ว...อยู่กันทั้งสองคนเลย
ได้ยินมาแว่วๆกระสุนหมด
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เสร็จกูล่ะ”เจ้าสมุนเสี่ยคนหนึ่งโผ่ลมาข้างๆเอาปืนจ่อหัวผม...
....”เฮ้ย..กูจับมันได้แล้วโว้ย....ตรงนี้มากันเร็วๆมากันเร็วๆโว้ย....”มัน
ร้องเรียกพวกของมันลั่น
เสียงคนวิ่งลุยป่ากรูกันใกล้เข้ามา
จบกันตรงนี้เองหรือนี่
แต่พลันมันก็ร้องโอ้ย
ปืนกระเด็นหลุดจากมือของมัน
ปลัดที่ถือก้อนหินอยู่เอาก้อนหินขว้างใส่หน้าของมันเต็มๆ
มันร้องอุ๊ปปป...ล้มไปสลบเหมือด
ผมแปลกใจว่ามันโดนอะไรแต่มองไปทางพุ่มไม้เห็นร่างยาวๆไวๆวูบหายไป
ไม่มีเวลาคิดว่าใคร ผมก้มลงคว้าปืน
และดึงมือปลัดให้วิ่งตามมา
แต่ดันไปเจอพวกมัน 7
– 8 คนวิ่งเรียงหน้ากระดานเข้ามาดักตรงหน้า
จึงวิ่งหันหลังกลับ
แต่ก็เจอพวกมันอีกชุดเรียงหน้ากระดานวิ่งดักมาอีก
เราสองคนจึงหมดทางหนี
มันหัวเราะชอบใจกันใหญ่”ในที่สุดก็เจอเสียที
ไอ้ผู้ใหญ่ ไอ้ปลัด คนดังทั้งคู่เลย
เฮ้ยพวกเรา
นับเป็นเกียรติอย่างสูงของพวกเราเลยนะเนี๋ยได้ฆ่าคนดังขนาดนี้”
ท่าจะหมดทางรอดจริงๆ
ผมยืนอย่างปลงตก
เสียงไอ้ปลัดคร่ำครวญใหญ่”แด๊ดดี๊
มี๊มี้ นูท่าจะไม่รอดแล้ว
นูลาก่อนนะ นูเสียใจที่ต้องมาตายอย่านี้
อภัยให้นูด้วย”
ผมมองไปทั้งสองฝั่งปืนทุกกระบอกเล็งมาที่เราสองคนพร้อมยิง”อย่าอาฆาติกันนะ
โว้ย พวกกูทำตามหน้าที่
ไปที่ชอบๆน๊ะ...”
....แต่พลันไอ้กลุ่มที่ยืนเรียงข้างหลังก็ถูกตาข่ายดักสัตว์ขนาดใหญ่กระตุก
รวบร่างของพวกมันทั้ง 7
– 8ยกลอยขึ้นไปแขวนห้อยโตงเตงท่ามกลางเสียงเอะอะตกใจของพวกมัน
ไอ้กลุ่มอีกฝั่งตกใจรีบวิ่งเข้ามาหมายจะมาช่วยแต่พื้นข้างหน้าของมันก็ยุบ
ยวบลงทำให้พวกมันตกลงไปในหลุมกว้างเบื้องล่างทั้งหมด
ข้างล่างเป็นน้ำสูงเกือบท่วมหัวระหว่างห่างจากปากหลุมเกือบสองเมตร
มันทั้งหมดตะเกียดตะกายร้องให้ช่วยกันระงม
ผมยืนตะลึงในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
มันพลิกผันรวดเร็วเสียจนผมตั้งและเตรียมใจตัวรับไม่ทัน...
....เสียงเอะอะพาพวกที่เหลือวิ่งกรูมาตามเสียง
พอเห็นสภาพพรรคพวกของมันก็ตกตะลึงแต่ยังยกปืนเล็งเตรียมยิงมาที่ผมและปลัด
ยืนอยู่ “พวกมึงทำอะไรเพื่อนกู
ตายห่าเหอะมึง”ผมกับปลัดยังตะลึงอยู่
ตั้งหลักไม่ทัน
เพราะยังงุนงงกับเหตุการณ์เบื้องหน้า
แต่ก่อนพวกที่เหลือจะลั่นกระสุน
มอร์เตอร์ไซร์วิบากคันใหญ่ก็ทะยานออกจากมุมมืดลงมาจอดขวางระหว่างผมที่ยืน
คู่กับปลัดและพวกเสี่ยศรชัยที่เหลือ
พวกมันชะงักท่าทางตกใจและหวาดกลัว
ผู้ที่อยู่บนรถมอร์เตอร์ไซร์คือสาวในชุดเคาบอยคนนั้นนั่นเอง
โอ้ว...เปิดตัวได้โคตรเท่ส์เลย
แต่ทำไมพวกมันไม่ลงมือ
แม่สาวเคาบอยนี่เป็นใคร
มีเหตุผลอะไรที่เธอมาช่วยผม
คำถาม...คำถามที่ต้องการคำตอบ
และคำตอบอยู่ที่เธอเท่านั้น...
....”สาวเคาบอยนั่งนิ่งบนอานมอร์เตอร์ไซร์
หมวกปีกยังคงปิดบังส่วนสายตาของเธอ
เสียงพวกสมุนของเสี่ยศรชัยที่ตกหลุมและติดอยู่บนตาข่ายห้อยโตงเตงร้องขอความ
ช่วยเหลือระงม ผมกับปลัดยังยืนตะลึง
พวกของเสี่ยศรชัยที่เหลือหน้าตาตื่นตะหนก
ความนิ่งเงียบถูกทำลายลงด้วยเสียงของสาวเคาบอย”เรากับเสี่ย
มีข้อตกลงกันเรื่องพื้นที่อยู่แล้วไม่ใช่หรือ
แล้วทำไมพวกแกถึงกล้ารุกล้ำมาไล่ฆ่าคนในพื้นที่ของเรา”
สาวเคาบอยพูดขึ้นมาทำเอาผมงง
แบ่งพื้นที่กัน
เธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้เสี่ยสองหน้านั่นด้วยรึนี่
“เอ่อ...เอ่อ...มันเป็นคำสั่งเสี่ยนะครับ
เราขัดไม่ได้ เราขอโทษด้วย
เราเป็นแค่ลูกน้อง
เจ้านายสั่งเราก้ต้องทำตามนะครับ”หนึ่งในพวกมันตอบอย่างสุภาพและเกรงกลัว
สาวเคาบอยก้าวลงจากรถเดินเข้าไปหาพวกมันที่ขยับหลบอย่างหวาดหวั่น”ฉันไม่สน
ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร
แต่รุกล้ำเขตกันโดยไม่ไว้หน้าอย่างนี้
มันหยามกันเกินไป
อภัยไม่ได้”พวกมันหน้าซีดเห็นได้ชัด”ยกโทษให้เราสักครั้งเถอะ
ต่อไปเราไม่ทำอีกแล้ว”พวกมันระล่ำระลักขอโทษ
เอ...ผมยิ่งสงสัยใหญ่ตกลงแม่สาวนี่เป็นใคร
ใหญ่โตขนาดไหน
ขนาดลูกรองนายกฯมันยังไม่กลัวมากลัวแม่สาวคนนี้...
....แม่สาวเคาบอยนิ่งอยู่พักหนึ่งและพยักหน้า”เอาล่ะ...เห็นแก่พวกแกไม่
เจตนา จะอภัยให้ แล้วทีหลังอย่าทำอีกนะ
ช่วยพวกของแกกลับไปด้วยและบอกให้มันหุบปากด้วยหนวกหู
ได้ยินคนร้องโวยวายฉันไม่ชอบเดี๋ยวอารมณ์เสียจะเปลี่ยใจ”พวกมันมีสีหน้ายิ้ม
แย้มทันที “ขอบคุณครับ”มันพูดกันไม่ขาดปาก
และรีบไปช่วยพวกของมันทันทีและพากันกลับไปอย่างรวดเร็ว
เพียงครู่เดียวตรงนั้นก็มีเพียง
ผม ปลัด และ เธอ สาวเคาบอยผู้ลึกลับ....
....สาวเคาบอยเดินเข้ามาใกล้ๆที่ผมยืนอยู่”ปลอดภัยใช่ไหม
ผู้ใหญ่
ปลัด”ผมงงเธอรู้จัดผมและปลัดด้วย”ขอบคุณที่ช่วยผมอีกครั้งครับ
คุณรู้จักผมกับปลัดด้วยหรือ”สาวเคาบอยหัวเราะเสียงใสๆ”คนดังอย่างผู้ใหญ่ใน
จังหวัดนี้มีใครไม่รู้จักบ้าง
ส่วนคุณปลัดออกทีวีบ่อยๆทำไมจะไม่รู้”ผมยิ้มให้เธออย่างเป้นมิตร”เอ่อ...คุณ
เป็นใคร แล้วช่วยผมเอ่อ...เราทำไม
ทั้งที่คุณดูเหมือนเป็นพวกของมัน”สาวเคาบอยยังหัวเราะคิกๆขบขัน”ฉันเป็นพวก
มัน ใครบอกเล่าคุณคิดไปเอง
ลุงฉันดูแลเขตนี้
มีข้อห้ามพวกเสี่ยศรชัยมารุกล้ำไล่ฆ่าใครตามชอบเท่านั้น”ผมฉงนในคำตอบ”แล้ว
ลุงของคุณเป็นใครเล่าครับ”สาวเคาบอย
ดันปีกหมวกเผยใบหน้าเต็มๆให้ผมได้เห็นครั้งแรก
ใบหน้าเรียวยาวรูปไข่
ตากลมเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสัน
ปากรูปกระจับ ผิวสีคร้ำเนียนละเอียด
ชวนน่าหลงใหล
“เมื่อถึงเวลาคุณก็จะรู้ว่าลุงของฉันเป็นใคร”สาวเคาบอยตอบเป็นปริศนา”แต่ตอน
นี้คุณเหนื่อยและตรากตำมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
และนี่ก็ดึกและทางก็ไกลเกินคุณจะกลับไปได้
ถ้าไม่รังเกลียดเชิญไปพักที่กระท่อมของฉันก่อนก็ได้”สาวเคาบอยแนะนำและเชื้อ
เชิญ”ผมว่าเรากลับกันเหอะ
ไม่ทราบคุณพอไปส่งพวกเราได้ไหม
เราเอาแต่หนีเลยไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน”ปลัดตอบปฎิเสธและขอให้สาวเคาบอย
ช่วยอีกครั้ง”ไปตอนนี้ก็มืดและอันตราย
เราทำตามที่เธอแนะนำดีกว่าปลัด
พักบ้านเธอสักคืน
เช้าเราค่อยกลับกัน”ผมออกความเห็นเชิงบังคับ
และอีกใจก็อยากจะรู้ว่าเธอคนนี้เป็นใครและที่สำคัญลุงของเธอเป็นใครยิ่งใหญ่
ขนาดไหน....
....”ตกลงพวกคุณจะไปพักที่บ้านของฉันใช่ไหม”สาวเคาบอยถามย้ำ
ทว่าไอ้ปลัดยังไม่ยอมไปด้วย
“แต่ผู้ใหญ่ครับ
หากโสออกตามหาเราแล้วไม่เจอโสจะเป็นห่วงนะครับ”ผมมองหน้าปลัดขิกอย่างไม่พอ
ใจ มึงจะขัดกูไปถึงไหน”งั้นปลัดก็เชิญกลับไปก่อนได้เลยนะครับ
กลางทางถ้าเจอกับโสบอกว่าผมสบายดี
แล้วพากันกลับไปก่อน
พรุ้งนี้ผมจะกลับตามไปเองนะครับ
ฝากบอกให้ด้วย”ผมพูดประชดไอ้ปลัดขิกจนมันหน้าเสีย
สาวเคาบอยหัวเราะคิก...คิก..ปลัดถอนหายใจ”ผู้ใหญ่เอาไงผมก็เอาตาม”ในที่สุด
ปลัดก็ยอมตามผมไปพักที่บ้านของสาวเคาบอย
ระหว่างเดินไปยังบ้านของเธอ
ปลัดเป็นคนจูงมอร์เตอร์ไซร์เดินตามมาส่วนผมเดินคู่คุยไปกับสาวเคาบอย”คุณ
ช่วยผมมาหลายครั้งแล้วผมต้องขอขอบคุณมาก
แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร
ไม่ทราบว่าคุณจะกรุณาบอกชื่อให้ผมทราบได้ไหมครับ”สาวเคาบอยยิ้มหวาน
และบอกว่า”ดิฉันชื่อ...พิกุล..ค่ะ..”แหมชื่อเพราะความหมายดี”ขอบคุณมากครับ
คุณพิกุล ขอบคุณในความช่วยเหลือทุกอย่าง
และผมเป็นคนที่ต้องตอบแทนผู้มีบุญคุณทุกคน
ผมจะต้องหาทางตอบแทนคุณให้ได้ในเร้ววัน”สาวมาดเคาบอยนามพิกุลหันมายิ้ม
“อื่ม...ผู้ใหญ่อาจจะได้ตอบแทน
พิกุลเร็วกว่าที่คิดก็ได้...”อ้าว...เข้าทาง
ได้เสีย คืนนี้อาจมี
เฮแล้วเรา.....
....มาถึงหน้าบ้านของสาวพิกุลมันไม่ใช่บ้านแต่เป็นกระท่อมใหญ่กลางป่า
ปลูกอยู่บนลานกว้างๆหลังคาและรอบตัวกระท่อมมุงด้วตับแฝก
ดูร่มรื่นและสะอาดสะอ้าน”ขอเชิญผู้ใหญ่และคุณปลัดพักผ่อนที่นี่สักคืน
อาจไม่สะดวกและสบายเท่าบ้านของพวกคุณแต่พิกุลรับรองความปลอดภัยค่ะ
หลังกระท่อมมีโอ่งน้ำ
หากอยากอาบน้ำลูบตัว
ทำความสะอาดล้างคราบสกปรกและเหงื่อไคล้ก็เชิญนะค่ะ
เดี่ยวพิกุลจะหาเครื่องดื่มและอาหารมาบริการ”สาวมาดเคาบอยพูดต้อนรับ
แขกอย่างผมและไอ้ปลัดอย่างน่าประทับใจ”ขอบคุณมากครับ
น้ำใจของคุณพิกุลนี่มากมายมหาศาลต่อผมจริงๆ
ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไงเลย”สาวพิกุลยิ้มหวานแล้วเดินหายไปข้างๆ
กระท่อม”ผู้ใหญ่ครับ
ผมว่าที่นี่มันแปลกๆนา
ผู้หญิงคนเดียวอยู่กลางป่าลำพัง
เป็นเสือสมิงหลอกเรามากินหรือเปล่า
ขนาดพวกเสี่ยศรชัยยังกลัวเลย
หรือพวกนั้นรู้ว่าแม่คนนี้เป็นเสือสมิงสาวจึงรีบหนีกันไป
ผมเคยอ่านในหนังสือ ล่องไพร
มาแล้ว
สภาพอย่างนี้มันคุ้นๆนาเหมือนที่เขาบรรยายเด๊ะเลย”แหมถ้ามึงเป็นไอ้คมกูจะ
เตะให้กลิ้งแล้วด่าให้เปิงเลยไอ้ปลัดขิก
คิดออกมาได้
“ผมว่าปลัดท่าจะตื่นเต้นกับเรื่องที่เราถูกไล่ยิงจนสติสตางค์เสียแน่ๆ
ไปเอาน้ำล้างหน้าล้างตัวกันดีกว่าแล้วกลับมานั่งตั้งสติกันใหม่นะครับ
อย่าเพิ่งคิดเพิ่งพูดอะไรเลยตอนนี้
ขอร้องล่ะครับ...มันเหมือนคนประสาทนะ"”แล้วผมกับปลัดก็เดินไปล้างเนื้อล้าง
ตัวกันที่โอ่งน้ำหลังกระท่อมตามที่พิกุลแนะนำ...
....หลังจากสดชื่นจากการล้างตัวแล้ว
และผมทำแผลถากๆที่ถูกลูกปืนเฉี่ยวเสร็จ
เราก็มานั่งคุยกันที่แคร่ไม้ไผ่หน้ากระท่อม
พิกุลนำอาหารและเหล้าป่ามาบริการจนเราอิ่มหนำ
แล้วเราก็เริ่มคุยกัน”คุณพิกุลมาอยู่กลางป่านี่ได้อย่างไง
แล้วเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวนี่ไม่กลัวคนร้ายหรืออันตรายจากสัตว์ป่ารึครับ”ผม
เริ่มถามข้อสงสัยคาใจ”พิกุลไม่กลัวหรอกค่ะ
เพราะพิกุลน่ากลัวกว่าเยอะ”คำตอบของเธอทำเอาผมแปลกใจ”คนสวยๆอย่างคุณพิกุล
น่ากลัวตรงไหน
ผมเห้นมีแต่ความน่ารัก”สาวพิกุลหัวเราะน่ารัก”ผู้ใหญ่นี่พูดอะไรก็ไม่รู้
มีแต่ชมพิกุล
แล้วพูดกับสาวๆอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า”สาวมาดเคาบอยปรายตาถามกลับมองผมอย่าง
มีความหมาย”เอ่อ...เอ่อ...”ขณะผมอึกอักอยู่ปลัดก็ชิงพูดหลังเงียบฟังเราคุย
กันมานาน”ผมว่าเราเข้านอนพักผ่อนกันเถอะครับ
แล้วพอเช้าเราจะได้รีบกลับกัน
โสเมียผู้ใหญ่ป่านนี้คงถึงบ้านแล้ว
นิสัยของโสคงไม่ยอมพักแน่
และคงจะพาคนมาออกตามหาผู้ใหญ่
ผัวของเธอแน่ เพราะโส
เมียผู้ใหญ่คนนี้เธอรักผู้ใหญ่มาก”คำพูดของปลัด
สรุปทุกอย่างและตัดอนาคตของผมกับพิกุลลงสิ้นเชิง
ผมมองมันด้วยสายตาหวานฉ่ำ
อยากพูดขอบใจดังๆว่า
ไอ้วรนุชติดบั้ง
“งั้นพิกุลไม่รบกวนผู้ใหญ่กับปลัดแล้วนะค่ะ
เชิญพักผ่อนเถอะ
ห้องพักพิกุลจัดเตรียมให้แล้ว
อยู่ด้านซ้ายของกระท่อม
กางมุ้งด้วยนะค่ะ ยุงป่ามันเยอะ
เดี๋ยวยุงจะหามผู้ใหญ่ไปทิ้งกลางป่า
จะอดกลับไปหาเมียนะ
พิกุลขอตัวล่ะค่ะ”แล้วสาวเคาบอยพิกุลก็เดินเข้ากระท่อมไป
ผมนั่งมองไอ้ปลัดที่ยกเหล้าป่ากระดกเข้าปากแล้วร้องอ้า....แรงจริงๆ
มันบ่นแล้วหันมายิ้มให้ผม
ที่นั่งมองมันอย่างด้วยสายตาเข่นฆ่าและเกลียดชัง
แต่มันกลับทำเฉยไม่รับรู้หรือสัมพัสกับพลังอำมหิตของผมเลย
และยังยิ้มให้อีก...
....ผมกับไอ้ปลัดเข้ามานอนในกระท่อม
ไม่นึกว่าในชีวิตจะต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายร่วมกับไอ้ปลัดขิกศรัตรูหัวใจคน
นี้ ซ้ำยังต้องมานอนร่วมมุ้งกับมันอีก
ผมนอนเงียบสักพักก็ได้ยินเสียงไอ้ปลัดกรนเบาๆแหมมึงหลับไวจริงๆ
ผมเริ่มคิดไปเรื่อยเปลื่อย
ใจหนึ่งก็เป็นห่วงโสภาว่าเธอหนีกลับไปได้ปลอดภัยไหม
ใจหนึ่งให้สงสัยในตัวสาวเคาบอยพิกุลเหลือเกิน
เธอเป็นใครกันนะ
คอยช่วยเหลือและปกป้องผมทำไม
ผมคิดไปเรื่อยจนนอนไม่หลับ
เหลือบดูเห็นไอ้ปลัดหลับสนิท
จึงลุกขึ้นออกจากมุ้งเดินออกมาสูดอากาศนอกห้อง
....ขณะผมกำลังยืนดูรอบๆบริเวณกระท่อมก็ได้ยินเสียงราดน้ำดังซู่ๆ
จึงเดินไปดูก็ได้เห็นพิกุลนุ่งผ้าถุงเป็นกระโจมอกอาบน้ำอยู่กลางแสงจันทร์
ภาพมันช่างงดงามจนผมยากจะละสายตา
ยามเธอตักน้ำราดลูบไล้ไปบนเรือนกาย
ยามที่ถูไถส่วนลึกในร่มผ้า
ช่างยั่วยวนและเร้าใจเหลือเกิน
สัดส่วนที่สูงยาว อกขนาดพอดีตัว
เรียวขาเรียวแขนช่างสมส่วน
ใบหน้าที่หมดจดลงตัว
ผมยาวสยายย้อมสีน้ำตาลเข้ากับผิวกายคร้ำๆจนเนียนตา
ผมยืนดูด้วยอารมณ์กระเจิดกระเจิงและความรู้สึกลึกๆของผมตอนนี้มันบอกตัวเอง
ว่า...ของดำกำลังมาแรง...
....สาวเจ้าคงจะรู้ว่าผมแอบดูอยู่
เธอหันมายิ้มและตักน้ำราดตัวช้าๆ
ยั่วยวนด้วยท่วงท่าน่าเข้าไปช่วยอาบหรืออาบด้วยคน
จนกระทั่งเธอเสร็จสิ้นกระบวนการจึงเอาผ้าเช็ดตัวมาผลัด
และทำวับๆแวมๆให้เห็นเป็นระยะ
ก่อนเดินเข้ากระท่อมไป
ผมเป่าปากถอนใจอย่างโล่งอก
สาวลึกลับในร้านอาหารกลายมาเป็นแม่เสือในป่าที่เหล่าร้ายเกรงขาม
เธอมีเรื่องมากมายที่เป็นปริศนาอย่างปลัดบอกผม
สาวตัวคนเดียวมาอยู่ในป่าลึกขนาดนี้ได้อย่างไร
เธอต้องมีดีพอตัวไม่งั้นคงไม่อาจหาญขนาดนี้
แค่คำพูดยังทำให้พวกสมุนนับสิบของเสี่ยศรชัยถอยไปแบบไม่หันหลังกลับมา
ผมยืนชมจันทร์ลำพัง คิดถึงโสภาบ้าง
สร้อยบ้างไปเรื่อยเปลื่อย
แล้วผมก็ได้กลิ่นน้ำหอมลอยตามลมมา
สาวเคาบอยพิกุลนั่นเอง
แต่คราวนี้เธอมาในชุดนอนสายเดี่ยวตัวยาวถึงเข่าสีม่วง
หน้าอกตั้งชี้ขึ้นคะเนก็น้องๆสร้อยและที่สำคัญ
โนบราเพราะสังเกตุจากปลายนมที่ตั้งชนเนื้อผ้าออกมาเป็นเม็ดบัว..
.
....”ยังไม่ง่วงหรือค่ะผู้ใหญ่
“สาวพิกุลถามเสียงหวาน”เอ่อผมนอนไม่หลับครับ
คิดถึงทางบ้าน”ผมตอบไปตรงๆ”คิดถึงเมียหรือ”ถามได้ตรงประเด็นมาก”เอ่อ...
ประมาณนั้นแหละครับ”สาวพิกุลยิ้มน่าประกบปาก”น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นนะ
ที่กุมหัวใจของผู้ใหญ่ได้”สาวพิกุลปรายตามองมาที่ผม
ผมถอนใจหนักๆ ปั่นป่วนในใจบอกอย่างไงไม่ถูก
“พิกุลช่วยผมจากความตายหลายครั้งเป็นเพราะเหตุใดคุณถึงช่วยผมเล่าครับ”สาว
พิกุลเดินมาใกล้
กลิ่นน้ำหอมบวกกลิ่นสาปสาวโชยมาพาเคริ้ม”ที่ช่วยเพราะ
ไม่อยากให้คนที่โด่งดังและยิ่งใหญ่อย่างผู้ใหญ่โดนพวกกระจอกๆฆ่าตายให้เสีย
ศักดิ์ศรีนะสิ”ผมทึ่งกับคำตอบของเธอ”แล้วที่พิกุลช่วยผมต้องการอะไรจากผมกัน
แน่”
สาวพิกุลผู้ลึกลับเดินหันหลังไปเด็ดดอกไม้ขึ้นมาดมแล้วปรายตามามองผม”พิกุล
ชื่นชมผู้ใหญ่มานาน
แล้วผู้ใหญ่อยากตอบแทนพิกุลอย่างไงล่ะ”โอ้ว...เข้าทางกูล่ะ”ตอนนี้ผมไม่มี
อะไรจะตอบแทนพิกุลเลย
รอให้ผมกลับถึงบ้านก่อนก็แล้วกันจะตอบแทนพิกุลให้ถึงขนาดเลย”สาวพิกุลเดิน
เข้ามาใกล้จ้องมาที่ตาผม”ไม่ทันแล้วล่ะ
พิกุลอยากให้ตอบแทนตอนนี้เลยได้ไหม”เธอเข้ามาจนชิดนมชนอกของผม
แล้วแขนสองข้างก็โอบกระหวัดรัดคอของผมราวงูรัดเหยื่อ
ริมฝีปากอวบอิ่มเข้าประกบบดจูบลิ้นของเธอชอนไชเข้ามาสัมผัสลิ้นของผม
และผมเมื่อตั้งตัวได้ก็โอบเอวของเธอไว้
บีบครึงไปที่เนื้อก้นกอยของเธอ
แหมใส่ชุดนอนอย่างเดียวเลย
เตรียมมาพร้อมเลยละสิ
ผมไม่รอช้าอุ้มเธอเดินเข้าไปในกระท่อมทันที
วันนี้ขอลองกินกาแฟของโปรดแบบไม่ใส่นมสักหน่อย....
ผมอุ้มร่างสาวชาวป่ามาดเคาบอยเข้ามาในกระท่อม
ตรงไปยังในมุ้งวางร่างของเธอลงอย่างนิ่มนวล
แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันก๊ากที่ส่องสว่าง
โลมไล้ร่างกายเธอวูบว่บขับเน้นให้ร่างผิวคร้ำดูโดดเด่นยวนตา
ผมก้มลงโน้มคอมาประกบจูบปากทันที
ผมนึกไม่ถึงว่าพิกุลไม่มีท่าทีหวาดกลัวหรือกังวลในตัวของผมเลย
ผมดูดดุนปากของพิกุลอย่างดื่มด่ำด้วยแรงปราถนาล้ำลึกที่ซ่อนอยู่
บัดนี้มันถึงเวลาปลอปล่อยแล้ว
ริมฝีปากเรียวบางที่น่าสัมผัส
ผมดุนลิ้นเข้าแลกลิ้นกันเธอๆก็ดุนลิ้นผมตอบ
ปากลิ้นเธอหอมหวานอบอวลใจผมไปหมด
นั่นทำให้ความกำหนัดรุนแรงขึ้นท่อนเอ็นเนื้อของผมแข้งตัวยิ่งขึ้นและทิ่มตำ
ที่ไปตามร่างกายของพิกุล
จนพิกุลเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงของผมเข้าไปจับเล่น
แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเพราะพบกับความใหญ่และแข็งแกร่งของมัน
พิกุลรีบยันตัวมาปลดเสื้อผ้าของผมออกจนเหลือแต่ร่างกายเปล่าเปลือยใต้แสง
ตะเกียง
ท่อนเอ็นของผมก็ผงาดออกมาอวดสายตาเธอหัวมันบานยังกับดอกเห็ดสีแดงลำเอ็นดำ
เมี่ยมตลอดลำเส้นเอนปูดโปนดูน่ากลัว
"อูย....ผู้ใหญ่นี่
ใหญ่สมกับคำเล่าลือจริงๆ"พิกุลอุทานออกมา
พร้อมเอามือกำลำเอ็นรูดเล่นเบาๆ
จนผมต้องแอ่นร่างรับมือเรียวยาวของเธอ
ดูเธอจะสนใจมันเป็นพิเศษ
พิกุลค่อยๆลุกขึ้นนั่งคุกเข่าตรงหน้าขาของผมตาจ้องไปที่ลำเอ็นอย่างพอใจ
ผมรู้แล้วว่าเธอจะทำอะไรต่อไป
"พิกุลเคยเห็นแต่ในหนังโป็ฝรั่ง
ไม่นึกว่าของจริงจะใหญ่อย่างนี้"
มือของพิกุลรูดปลายลำจนหัวมันปลิ้นเข้าปลิ้นออก"พิกุลขอผู้ใหญ่ลองดูดหน่อย
นะ พิกุลเห็นในหนังโป๊ผู้หญิงชอบทำกัน"
ว่าแล้วพิกุลก็อ้าปากแลบลิ้นออกมาเลียปลายหัวเอ็นของผมอย่างถนุถนอม
ยิ่งพิกุลเลียมากเท่าไหร่ความเสียวก็ยิ่งมีขึ้นทวีคูณ
จนผมต้องแอ่นลำเอ็นให้เธอเต็มที่กลัวเธอจะอมไม่ถนัด
พิกุลตวัดลิ้นสลับเป็นบางครั้ง
จนท่อนเอ็นของผมเปร่งแข็งตัวเต็มที่
พิกุลเริ่มอมส่วนหัวเข้าไปจนมิดหัวเงี่ยนรูดปากขึ้นลง
มันคับปากของพิกุลยิ่งนักแต่เธอก็พยายามอมมันเข้าไป
ส่วนมือของพิกุลก็ลูบไล้อยู่ที่ก้นผม
เธอช่วยรั้งก้นให้โยกใส่ปากเธออย่างเป็นจังหวะน้ำลายไหลเลอะรอบๆริมฝีปากผสม
ปนเปไปกับน้ำเงี่ยนใสๆเหนียวๆผมกดหัวของพิกุลด้วยหวังจะให้เธออมให้หมดลำ
แต่ก็ไม่สามารถทำได้รู้สึกเหมือนเธอจะสำลักเพราะมันยาวไปถึงลำคอเธอจึงดึง
ออก "โอย
ผู้ใหญ่ พิกุล แทบอ้วกเลย
เอ็นของผู้ใหญ่มันยาวเกือบถึงลำคอของพิกุลเลยเนี่ย"
ผมลุกขึ้นนั่งกดร่างของพิกุลลงนอนแล้วลงมือกอดรัด
ฟัดเหวี่ยงอย่างเมามันในอารมณ์
ทั้งไซร้ซอกคอทั้งดูดดมที่เต้านม
เธอแอ่นร่างขึ้นรับการฟอนฟัดของผมอย่างเร้าร้อนเสียงครวญครางของเธอมันสร้าง
อารมณ์ให้ผมอย่างเหลือล้น
ผมรีบปลดเปลื้องเสื้อนอนตัวบางออกจนเนื้อตัวล่อนจ้อน
ผมมองอย่างตื่นตะลึงในความเต่งตึงของสาวผิวคร้ำ
ที่ผมจะไม่มีวันจะลืมเลือนไปอีกนานแสนนาน
ด้วยเรือนร่างอันแสนจะน่ารัก
นมสองเต้าเต็มไม้เต็มมือ
เนื้อปลายติ่งหัวนมชูยอดสีน้ำตาลคร้ำ
บ่งบอกอารมณ์ทางเพศที่กำลังรุนแรง
โคกหอยก็ช่างโหนกนูน
หมอยขึ้นอ่อนบริเวณเนินเนินไม่ดกมากไปถึงแคมสองข้าง
แคมสองข้างกลับแดงระเรื่อยังเบียดชิดมีน้ำเงี่ยนไหลเยิ้มอยู่รอบปากแคม
แสดงให้เห็นอารมณ์อยากของพิกุลที่ต้องการให้ลำเอ็นดุ้นใหญ่ของผมทะลุทะลวง
เข้าไปอย่างไม่ติดขัด
มันช่างแสนที่จะเซ็กซี่เสียเหลือเกิน
ผมผวาเข้าใส่อย่างเสือร้ายที่กำลังจะตะปบเหื่ยอ
มือป่ายเปะปะไปตามร่างกายของเธอขยำขยี้ก้อนเนื้อหน้าอกอย่างรุนแรง
"โอย.....ผู้ใหญ่ขา......เบามือหน่อย.....อยูยยยย"
"ผู้ใหญ่ทำเสียวอย่างนี้ล่ะพิกุลใจหวิวหมดแล้ว"
เธอร้องครวญครางอย่างสยิวอารมณ์
ผมซุกไซร์ใบหน้าไปตามร่างกายของเธอ
ไล่ลงมาถึงเนินเต้าทั้งสอง
ดูดหัวนมยอดสีน้ำตาลแก่
มันเต็มปากเต็มคำยิ่งนัก
ผมอ้าปากกว้างอมเต้าให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้อมได้แค่ครึ่งเต้า
แล้วตะหวัดลิ้นเลียยอดหัวนมทั้งที่ยังอมเต้าอยู่ใช้ฟันขบเบาที่หัวนมสลับดูด
ดังจ๊วบๆมืออีกข้างก็ช่วยเคล้นอีกเต้าอย่างแผ่ว
เบาเต้าของพิกุลเกี้ยงเกลาขาวสะอาดเนียนตา
ผมไม่เคยตื่นเต้นในการดูดนมผู้หญิงเท่าครั้ง
นี้เลยใช้ลีลาปากและลิ้นดูดดม
อมเลีย เท่าที่อารมณ์พาไป
โลมไล้ไปเรื่อยไล่ลงมาที่หน้าท้องลากลิ้นอย่างแผ่วเบา…
ผมจับพิกุลถ่างขาออกกว้างจนแคมสองข้างแบะอ้าซ่าน้ำเงี่ยนยังชุ่มชื่นอยู่
คงจะได้เวลาที่ผมจะบุกตะลุยป่าทึบของสาวเคาบอยนามว่าพิกุลแล้ว
ผมจ่อหัวท่อนเอ้นบานทะโล่ไปที่ร่องรูของพิกุล
กำลำเอ็นเอาส่วนหัวเขี่ยเม็ดติ่งแดงระเรื่อของเธอ
พิกุลยังคงหลับตาพริ้มจากความสุขที่เพิ่งได้รับไป
ผมค่อยแซะท่อนเอ็นเข้าร่องรู
และพิกุลสะดุ้งเล็กน้อย
แต่ร่องรูของเธอ
มันก็ค่อยๆดูดลำเอ็นของเข้าไป
ร่องรูของพิกุลดูดตอดตุบๆเป็นระยะ
ใส่ไปได้แค่ครึ่งลำมันแน่นคับไปหมด
ค่อยๆกระเด้าเข้าออกเบาๆ
เพื่อให้ท่อนเอ็นของผมจมหายไปในร่องรูของสาวผิวคร้ำโดยไว
และในที่สุดมันก็เข้าจนสุดสมประสงค์...
แล้วผมก็เริ่มซอยใส่
ลำเอ็นดุ้นใหญ่พลุบเข้าออกร่องรูของสาวเคาบอยอย่างรวดเร็วพร้อมแคมทั้งสอง
ข้างที่ยู่เข้าไปตามแรงดัน
พิกุลตัวสั่นเร่าด้วยความเสียวซ่านที่ผมมอบให้
ผมผ่อนหนักผ่อนเบาตามจังหวะ
ผมสังเกตุดูเวลาผมทำค่อยๆเวลาที่ผมกระเด้งเข้าใส่เวลาดึงออกเธอจะแอ่นเนิน
ตามมาด้วย
ผมจึงดันเข้าไปอีกเธอก็กระเด้งสู้ท่อนเอ็นของผมอย่างไม่ถอย
พร้อมเสียงร้องครวญครางอย่างเผ็ดมัน
ผมต้องกระเด้าใส่ถี่ขึ้น
เธอก็แอ่นเนินกระเด้งโต้กลับผมมาบ้างเป็นระยะ
ผมเร่งความเร็ว จนถี่ยิบ
เสียงเนื้อกระแทกกระทบกันดังลั่นกระท่อม
"โอยดีๆ
ผู้ใหญ่ขาอูยๆๆเร่งอีกนิดผู้ใหญ่จ๋า
พิกุลเสียวรูจังเลย มันจังเลย"
ร่องรูของพิกุลขมิบตอดรัดลำเอ็นของผมแน่นขมิบถี่ยิบจนรู้สึกได้
ร่องรูมีน้ำหลั่งออกมาจนชุ่มโชกลำเอ็นออกมาเยิ้มที่หน้าแคมทั้งสองข้าง
แล้วยังไหลย้อยไปที่ก้น
ผมยกขาพิกุลทั้งสองข้างสูงขึ้น
กระแทกลำเอ็นเข้าถี่ๆอีกรอบ
เธอร้องดังลั่นจับใจความไม่ได้
ผมเลยเปลี่ยนมาให้เธอหันหลังก้มหน้าลง
ก้นเธอโด่งมาทางหน้าผม
ร่องรูของเธอบวมเบ่งเห็นได้ชัดผมเอาหมอนให้เธอหนุนท้องเอาไว้จะได้กระแทกได้
ถนัดถนี่ขึ้น
ผมจับลำเอ็นยัดใส่ร่องรูของเธอและเริ่มขยับเข้าร่องรูของเธออีกครั้ง
มันยังคงตอดแน่นอยู่เหมือนเดิม
ก้นของพิกุลเกร็งไปหมดยามที่ผมดันลำเอ็นเข้าออก
ผมดันเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ
หมอนที่รองตัวพิกุลไว้ก็กระเด้งสวนกลับอย่างนุ่มนวล
ช่วยให้บรรยากาศในการกระเด้าเป็นไปอย่างราบรื่น
ผมก้มลงแนบตัวทับที่แผ่นหลังของพิกุล
จูบเลียไปทั่วแผ่นหลังที่เนียนคร้ำมันแผ้ด
เส้นผมสีทองยาวสยายมาถึงกลางแผ่นหลัง
ผมรวบผมเธอขึ้นไปแล้วระดมจูบที่ซอกคอ
และติ่งหูของพิกุล
เธอหันมาหัวเราะเพราะจักกะจี้
"ฮิ
อิผู้ใหญ่ขา พิกุลจักกะจี้นะ
"เธอหันหน้ามาบอกผม
ผมกระเด้าท่อนเอ็นอัดใส่อีกสองสามที
"อยู
สะ..เสียว...โอยยย""
ผมเองก็ชักเต็มกลั้นแล้ว”จะเสร็จแล้วหรือ...งั้นพิกุลช่วยเร่งให้นะ"
ว่าแล้วเธอก็กระเด้งก้นสู้ท่อนเอ็นของผม
ผมต้องถอยกรูดทันที
กลัวน้ำจะแตกเสียก่อน "อยู
ผู้ใหญ่อย่าเพิ่งดึงออกพิกุลกำลังมันอยู่เลย"เธอบ่น
"ผมกลัวน้ำจะแตกก่อนสิ
พิกุลกระเด้งใส่ถี่แบบนี้
ผมเกือบน้ำกระฉูดเลย
"พิกุลจับท่อนเอ็นของผมรูดไปมา
แล้วจ่อที่ร่องรูของเธอเธออีก
ผมแค่ออกแรงเสียบเบาๆคราวนี้เข้าไปเกือบมิดด้ามเป็นเพราะมีน้ำหล่อลื่นอยู่
มากพอควร ไม่แน่นเหมือนครั้งแรก
ทำให้จังหวะการทิ่มแทงไหลลื่น
เป็นอย่างดีผมรีบเร่งจังหวะ
ร่างผมลงไปทับร่างของพิกุลที่กำลังแอ่นก้นโด่งอีกครั้งสองมือของผมเอื้อมไป
ทั้งเคล้นคลึงสลับขยำสองเต้าอันกลมกลึงที่ด้านหน้า
นมแข็งเป็นลูกทีเดียวร่องรูของพิกุลตอดรัดแน่นอีกแล้ว
จนผมคงจะอั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
"พิกุลช่วยยกก้นขึ้นสูงๆอีกนิด
ผมจะไม่ไหวแล้ว
ผมจะกระเด้ารอบสุดท้ายแล้วนะ"
ผมอัดท่อนเอ็นเข้าใส่ร่องรูนั้นนับครั้งไม่ถ้วน
ก้นของพิกุลแนบชิดกับโหนกเนื้อท่อนเอ็นแทบเป็นอันเดียวกัน
เต้านมกลมกรึงถูกขยำแรงขึ้นจนแทบปริ้นไปทั้งเต้า
ก็นมของเธอมันแข็งเด้งน่าขยำยิ่งนัก
"โอยยยยยยย
พิกุล ผะ ผะ ผมไม่ไหวแล้ว
น้ำจะแตกแล้ว
แอ่นรูเข้ามาอีกซิ"พิกุลแอ่นเนินสวาทมาให้ผมจนก้นโด่งขึ้นมางอนฉ่อง
ผมกระแทกสองสามครั้งจนสุดๆ
ชักเอาลำเอ็นออกมานอกร่องรูของสาวพิกุลแล้วชักตรงหัวลำเอ็นต่ออีก
จนน้ำเชื้อขาวขุ่นพุ่งฉีดกระจาย
เป็นสายออกมาเลอะหน้าท้องของพิกุลเต็มไปหมด
ผมกำหัวของลำเอ็นไว้
แล้วพ่นใส่ไปตามหน้าท้อง
และเหนือเนินหอยอูมอีกจนหมดหยดสุดท้าย
แล้วผมก็ฟุบลงนอนหอบหมดแรง
...สาวเคาบอยเอื้อมแขนเรียวยาวมากอดตัวผม
“แหมผู้ใหญ่ควบเก่งจัง
แต่พิกุลก็ขี่ม้าเก่งนะ
ทำหน้าอย่างงั้นไม่เชื่อหรือ
เอ้า...พักก่อนนะ
ผู้ใหญ่ อีกเดี่ยว
พิกุลจะควบให้ผู้ใหญ่ดู...อิ...อิ....”
....แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในกระท่อม
ผมตื่นขึ้นมางัวเงียอยู่พัก
สาวพิกุลนอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่ม
เธอหลับตาพริ้มเผยอปากหน้าจูบ
ผมนั่งมองอยู่พักใหญ่ๆก่อนลุกขึ้นออกมาจากมุ้งใส่เสื้อผ้าที่แม้นจะเหม็นอับ
จากคราบเหงื่อและมีขี้ดินติดอยู่บ้างก็จำใจใส่เพราะไม่มีให้เปลี่ยน
ผมเดินออกมาหน้ากระท่อมและมองหาโอ่งน้ำ
เมื่อเจอผมก็เดินไปตักเอามาล้างหน้าบ้วนปาก
เรียกความสดชื่นยามเช้า
อากาศช่างสดชื่นเหลือเกินกลางป่าอย่างนี้
ผมบิดกายไล่ความขี้เกียด
สะบัดคอและหลังเสียงดังกึกกักตามข้อต่อของกระดูก
พิกุลแม่สาวชาวป่ามาดเคาบอยสาว
เมื่อคืนตอบแทนบุญคุณไปหลายดอกเล่นเอาเอวเคล็ดเลย
ร้อนแรงจริงๆ
ถ้ากลับถึงบ้านต้องจำทางมาที่นี่เอาไว้เผื่อว่างๆจะได้มาตอบแทนบุญคุณของเอ
อีก ผมเดินมานั่งที่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน
นั่งชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปลื่อยรอให้
พิกุลและปลัดตื่น
....
แต่เมื่อมองไปไกลๆเห็นกลุ่มคนขี่ม้าเข้ามาใกล้
ใครหรอ ผมพยายามเพ่งสายตามอง
และกลุ่มคนกว่า 20
คนก็ขี่ม้ามาหยุดที่บริเวณหน้ากระท่อมของพิกุล
ทุกคนลงจากหลังม้าและเดินกรูเข้ามาล้อมผมไว้...แต่ล่ะคนหน้าตาดุดัน
จ้องมองผมราวกับเป็นของแปลกประหลาด
ผมเมื่อถูกมองมากๆก็มีอาการเขิน
อยากจะถามว่ามึงมองส้นเท้าอะไรหนักหนา
แต่เกรงจะได้เท้าเป็นคำตอบเลยนิ่งไว้”เฮอะ
เฮอะ เฮอะ สบายดีเรอะผู้ใหญ่
ไม่ได้เจอกันนาน ยังจำกูได้ไหม
แต่กูนะไม่เคยลืมมึงเลย
ถึงจะผ่านไปเกือบ 20
ปีแล้วก็เหอะ”เสียงแหบพล่าของคนวัยค่อนคนดังขึ้นทักทายจากหลังกลุ่มของเหล่า
ชายฉกรรจ์
เสียงที่ผมไม่วันลืมแม้นจะยานคางเพราะอายุมากก็ตาม
“เสือหาญ มาได้ยังไง”ชายอายุราวๆ
60
เดินเข้ามาขณะคนอื่นๆหลบเปิดทางให้
ชายชราเดินมาหยุดยืนประจัญหน้ากับผม
และชายคนนี้ชื่อ เสือหาญ
ขุนโจรในตำนาน ที่เลื่องลือคู่กับเสือพาย
ไม่เคยมีใครได้เจอตัวจริง
ไม่เคยมีเจ้าหน้าที่ตำรวจคนใดจับได้
เก่งกาจหลบหนีและปล้นแบบเย้ยกฎหมายแม้นภายหลังจะหายเงียบไปกว่า
10 ปีแล้วจนคนลือว่าตายไปแล้ว
แต่เขายังอยู่ และยืนอยู่ต่อหน้าของผม
และผมเองก็ไม่ปราถนาจะได้พบเจอ
“มึงยังจำกูได้ไหม ไอ้ผู้ใหญ่
คนที่มึงเคยไล่ล่าจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนคนนี้”
เสิอหาญถามผมราวจะช่วยทบทวนความทรงจำให้.....
....”จำได้สิ
เสือหาญ ยังไม่ตายอีกหรือ
หนังเหนียวจริงนะ”ผมตอบกลับแบบใจดีสู้เสือ
แม้นในใจจะเต้นตุ๊บต้อบๆ
”แหมเจอกันก็ให้พรกูเลย
ยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะมึงไอ้ผู้ใหญ่”เสือหาญเอ่ยชื่นชมผม
แต่ไม่น่าภูมิใจเท่าไหร่กับความหมายที่มันยกย่อง”กูระเหเร่ร่อนลำบากเลือด
ตาแทบกระเด็นเพราะมึง
กว่าจะตั้งหลักได้ก็เกือบวายปราณ
แต่เพราะความมุงมั่นจะล้างแค้นมึง
กูเลยทนมีชีวิตอยู่ต่อและเฝ้ารอให้วันนี้มาถึง”ผมมองดูชายชราที่ผมขาวหัว
เถิก ผอมเกร็ง ใส่เสื้อแจ็กเก็ตสีซีดๆ
สวมใส่เสื้อผ้ากางเกงเก่าๆที่เอวมีเข็มขัดคาดปืนข้างล่ะกระบอก
ทำท่าเหมือนผู้ร้ายหนังไทยเมื่อสิบกว่าปีก่อนไม่มีผิด”ความจริงจะตายๆไปก่อน
ก็ได้ ไม่ต้องมาล้างคงล้างแค้นอะไรกันหรอก
วุ่นวายเปล่าๆ
เกิดมาชาติหนึ่งก็น่าจะใช้ชีวิตให้คุ้ม
มัวมาจมอยู่กับความแค้น
เห็นไหมเสียเวลาไปตั้ง 20
ปี เอาเวลา 20
ปีนี่ไปทำอะไรสนุกๆได้อีกเยอะ”ผมพยายามพูดเตือนสติเสือเฒ่า
“ไอ้ระยำเอ้ย...มึงดูถูกความคิดของกูนี่หว่า
กูเกิดมาเพื่อเป็นเสือเหนือเสือ
แต่มึง...มึง...”เสือหาญเอามือชี้หน้าผมอย่างเคืองแค้นสุดขีด
”มึงเอาทุกอย่างไปจากกู
ศักดิ์ศรี
ชื่อเสียงและเงินของกู”ผมส่ายหน้ามองมันเซ็งๆ”มึงปล้นเงินของชาวบ้านมา
แล้วบอกว่าเงินของมึง
เอ..มึงนี่มันหน้าไม่อายเลยนะ”เสือหาญตวาดผมจนผมสะดุ้ง”เอาอีกแล้ว
มึงพูดอย่างนี้อีกแล้ว
มึงด่ากูอีกแล้ว ไม่เป็นไร
มึงจะพูดอะไรก็พูดไป
วันนี้มึงอาจได้พูดเป็นครั้งสุดท้าย
เพราะฟ้าส่งให้มึงมาอยู่ในมือกูแล้ว
เหลือเชื่อว่ะจะจับตัวมึงได้ง่ายๆไอ้ผู้ใหญ่
เฮ้ย...จับมัน”เสือหาญสั่งลูกน้องจับตัวผมมัดอย่างง่ายดาย”ไม่คิดขัดขืนเลย
หรือว่ะ”ผมหัวเราะเยาะมัน
ขัดขืนให้เจ็บตัวทำไม
มึงมากันเป็นสิบ กูคนเดียวจะไปสู้อะไรได้
ยอมง่ายๆดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัว”เสือหาญหัวเราะชอบใจ”ดีๆ
คิดได้ดีตอนโดนเชือดก็อย่าดิ้นด้วยล่ะกัน
จะได้ตายง่ายๆด้วย”เสือหาญพูดติดตลกแต่ผมไม่ขำด้วย...
....ผมครุ่นคิดว่าเมื่อตกอยู่ในมือของเสือหาญอย่างนี้
จะเอาตัวรอดได้อย่างไง
ครานี้มันหนักหนามาก
คนที่มีความแค้นกับผมมาตั้ง
20 ปี
และทุ่มทั้งชีวิตเพื่อแก้แค้นผม
“เสือหาญ ไหนๆข้าก็จะตายในเงื้อมมือแกแน่ในวันนี้
ข้าขออะไรได้ไหม”เสือหาญเดินมายืนข้างหน้าของผม
“ว่ามาถ้าให้ได้กูจะให้
คนกำลังจะตายขอร้องทั้งที
กูไม่ใจดำหรอก”ผมยิ้มและให้มันเอียงหูมา
เสือหาญเอียงหูมาใกล้ๆ”ไอ้ควายหาญ
มึงนี่ 20
ปีก่อนควายยังไง
ตอนนี้ก็ควายอย่างงั้น”เสือหาญสะดุ้ง
ผมฉวยโอกาศเอามือที่ถูกมัดยกขึ้นครอบลงไปบนตัวเสือหาญ
และหันหลังไปพิงกับต้นไม้
ลูกน้องของมันแตกตื่นตกใจ
ประทับปืนเล็งมาที่ผมทุกคน”เอาเลย
ยิงเลย
กูกับไอ้หาญจะได้ตายพร้อมกัน”ตอนนี้ข้อมือของผมล็อกอยู่ตรงคอเหี่ยวๆของเสือ
เฒ่าหลังพิงต้นไม้
และมีเสือหาญยืนถูกมือที่โดนมัดของผมรั้งไว้ที่คอ
พวกสมุนมันทำหน้าเลิกลั่ก
แต่ไอ้เสือหาญกลับหัวเราะ
ขำอะไรของมัน”กูรู้อยู่แล้วว่ามึงเนี๋ยมันร้าย
จะจับได้ง่ายๆนะไม่มีทาง
มึงคงคิดว่ากูเตรียมตัวมาเพื่อแก้แค้นมึงเพียงแค่นี้รึ...ไอ้ผู้ใหญ่”ผมขมวด
คิ้วข้องใจในคำพูดของมัน”เฮ้ย...ออกมาได้แล้ว....ไอ้เสือสี่แคว....”
....สิ้นเสียงของเสือหาญพลันเงาวูบหนึ่งก็พุ่งเข้ามาฉกตัวของเสือหาญไปจาก
เงื้อมือของผมอย่างรวดเร็ว
ร่างเสือหาญถูกพาไปยืนในที่ปลอดภัย
ลูกน้องมันวิ่งมาล้อมอารักขาและประทับปืนเล็งมาที่ผม
ซึ่งกำลังเป็นต่อเมื่อคู่ตอนนี้พลิกกลับมาเป็นรองอีกแล้ว”ฮ่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า...ไอ้ผู้ใหญ่
นี่คือผลผลิตแห่งความแค้น
20 ปีที่เคี่ยวกำมา
เสือสี่แคว เฮ้ย...แนะนำมันหน่อย”
เสือหาญตะโกนสั่ง
แล้วมันก็เปิดตัวเสือสี่แควของมันราวกับการ์ตูนหลอกเด็ก
ประมาณพวก เพาร์เวอร์
เรนเจอร์อย่างไงอย่างงั้น...
....ชายร่างเล็กในเสื้อแขนกุดกางเกงยีนส์ขาดๆควงดาบสั้นประมาณสิบนิ้วกว่าๆ
อย่างคร่องแคร่ว
หกคะเมนตีลังกาอย่าน่าเวียนหัว
มันฟันใบไม้ขาดร่วงจากกิ่งกราว
และตีลังกาโชว์อีก 2
– 3 รอบ
ก่อนยืนนิ่งเหงื่อออกโชกมีอาการหอบเล็กน้อย
ก็ทำเสียขนาดนั้นไม่เหนื่อยให้รู้ไป
มันขานบอกชื่อตัวเองลั่น
ปิง......แล้วก็มีชายร่างใหญ่ใส่กางเกงตัวเดียว
โชว์แผงกร้ามหนาบึ้ก
ร่ายรำกระบองยาวตรงปลายแหลมคมน่ากลัว
มันหวดซ้ายขวาโชว์ความเร็วและความหนักหน่วง
ก่อนจะเอาปลายเกี่ยวหม้อหุงข้าวและกวัดแกว่งกระบองตีไปมา
ไม่ให้ตกพื้น
สุดท้ายหวดเต็มแรงเมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลา
และมันก็ขานชื่อของตัวเองว่า...วัง
ยังไม่หมด ที่พุ่มไม้ข้างๆตัวผมยังมีชายร่างสันทัด
ควงขวานด้ามใหญ่พุ่งตีลังกาออกมาแล้วหวดขวานวูบวาบและวิ่งไปจามใส่ต้นไม้
ก่อนเหนี่ยวตัวตีลังกาแล้วถอนคมขวาน
ออก และมันก็ขว้างขวานไปปักเป้าตรงต้นไม้อีกต้น
แล้วม้วนตัวขวางอีกอันไปปักเป้าที่ต่ำกว่าอันแรก
สุดท้ายมันก็ม้วนตัวไปหยิบถอนขวานออกมาถือ
ประกาศชื่อตัวเองว่า....ยม....และชายร่างใหญ่สะพายดาบข้างหลังสองเล่มไม่ใส่
เสื้อนุ่งผ้าโจงกระเบนสั้น
ไว้หนวดเป็นรูปเขาควายตัดผมทรงมหาดไทย
เดินดุ่มๆมาแล้วบอกว่าชื่อ...น่าน
อ้าวไอ้คนนี้ไม่โชว์
ทั้งสี่มายืนเรียงกันตามลำดับชื่อ
และพูดพร้อมกันว่า
เมื่อเราทั้งสี่แควรวมกัน
ปิง วัง ยม น่าน เราคือทีม
เสือ จ้าวพระยา.....เสียงลูกน้องปลายแถวปรบมือชื่นชมกันลั่น
แต่ผมสุดงงกับการแสดงปาหี่ของพวกมัน
เล่นกันไม่อายเด็กเลย....
....”ไง...ตะลึงเลยสิ
ไอ้ผู้ใหญ่ กูค้นหาและฝึกปลือพวกมันมากว่า
15
ปีเพื่อพาพวกมันไปถล่มบ้านล้างแค้นมึงเหมือนที่มึงเผาชุมโจรกูเมื่อ
20 ปีที่แล้ว
แต่เหมือนฟ้าเข้าข้าง
ส่งมึงมาหากูเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ฮ่า การล้างแค้นของกูจะเริ่มขึ้นแล้ว..”เสือหาญหัวเราะชอบใจ
ผมถอนหายใจนึกไม่ถึงว่าคนๆหนึ่งจะมีชีวิตที่สูญเปล่าอยู่เพื่อล้างแค้นผม
อย่างไร้สาระ 20
ปีที่แล้วผมแกล้งป่ลอยเสือหาญไปเพื่อให้มันกลับตัว
แต่โจรก็ย่อมเป็นโจรวันยันค่ำจริงๆ
เสือหาญไม่ได้สำนึกเลย
ซ้ำยังไปซ่องสุมพรรคพวกตั้งตัวเป็นโจรต่ออีกและผูกพยาบาทอาฆาติผมมาอีกถึง
20 ปี
คนอะไรอยู่ได้อย่างไงกับความแค้นที่สุมอกทรมานอย่างนั้น
ถ้าเป็นผมก็ไม่คิดอะไรแล้ว
หาความสุขใส่ตัวดีกว่า....
....”เสือหาญ
แกต้องการอะไรถึงจะเลิกแค้นในตัวข้าได้
บอกมาข้าจะชดใช้ให้แกทั้งหมด”ผมพยายามยื่นข้อเสนอยื้อชีวิต
เพราะเห็นแล้วว่าคราวนี้
ผมตกอยู่ในวงล้อมที่ไม่มีทางรอดอีกครั้ง”นอกจากชีวิตของมึงแล้ว
ไม่มีอะไรทดแทนได้เลย
ไอ้ผู้ใหญ่
กูอยู่เพื่อรอเอาชีวิตของมึงเท่านั้น”ท่าจะคุยกันยากเสียแล้ว”แล้วถ้าข้าตาย
ไปแล้ว แกจะทำอะไรต่อ คิดดูดีๆ
เสือหาญ เด็กๆที่เป็นลูกน้องของแกทุกตนนะ
แทนที่จะมีอนาคต
แทนที่จะเป็นคนดีของสังคม
กับมาจมมาหมดอนาคตเป็นโจรเพราะแก
เอาความแค้นของตัวเองมาทำลายอนาคตคนรุ่นหลังแท้ๆ
คิดดีๆกลับตัวตอนนี้ยังทันนะ
“เสือหาญท่าทางโมโหจัด”มึงไม่ต้องมาสั่งสอนกู
ไอ้ผู้ใหญ่
ไงๆวันนี้มึงก็ต้องตายด้วยมือของกู”ว่าแล้วเสือหาญก็ชักปืนออกมาเตรียมยิง
แต่ก็มีเสียงใสๆดังออกมาจากกระท่อม”ข้างนอกมีอะไรกันหรอพี่
เสียงดังเอะอะ...”
....สาวพิกุลเดินออกมาผมเผ้ายุ่งเหยิ่ง
เธอเอามือจับลูบเสยให้เข้าทรง
ส่วนร่างกายเธอเอาผ้าห่มห่อตัวตั้งแต่ช่วงอกลงไป
พอออกมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเธอก็ทำท่าตกใจ
เอามือปิดปากร้องว้าย...”หลบไปพิกุล
ตรงนี้อันตราย”ผมตะโกนบอกเธอ
เสือหาญหันไปดูพิกุลและหันมามองผม
มันหัวเราะลั่น “ปล่อยพิกุลไปเสือหาญ
เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย
อย่าทำร้ายเธอนะ”ผมเสียงสั่นพยายามพูดเพื่อปกป้องพิกุลด้วยเธอไม่รู้เรื่อง
ความแค้นพิศดารของผมกับเสือหาญ
แต่เสือหาญเดินไปหาพิกุลหัวเราะดังกว่าเดิม”ปล่อย
ปล่อย ปล่อย ปล่อยพิกุล
ปล่อยทำไม ก็พิกุลนี่มันเป็นหลานของข้าเอง
ข้าจะต้องไปทำอะไรมันเล่า”
พิกุลหน้าเจื่อนๆมองมาทางผมที่กำลังตกตะลึง
เมื่อได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ
ว่าเธอเป็นหลานสาวของเสือหาญ
มิน่าเล่าพวกเสี่ยศรชัยถึงได้เกรงกลัวนักเมื่อคืนนี้...
....”ฮ่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า..ตกใจพอหรือยัง
ถ้ายังกูจะแถมให้อีก
เอาไหม”เสือหาญถามผม
ยังมีอะไรให้กูตกใจอีกล่ะ”เอาละเตรียมตกใจต่อ
นอกจากนางพิกุลจะเป็นหลานของข้าแล้ว
มันยังเป็น น้องไอ้พุ้ย
และเป็นลูกสาวของเสือพาย
ที่ถูกเอ็งจับเข้าคุกไปอีกด้วย...”ผมอ้าปากค้างตกตะลึงหนักเข้าไปอีก
เสือหาญหัวเราะชอบใจราวคนบ้า”พอหรือยัง
ตะลึงพอหรือยังถ้ายัง
กูมีแถมให้อีก...”ผมสลัดหัวไล่เรื่องราวเบื้องหน้า
พิกุลเป็นลูกสาวเสือพาย
เธอน่าจะแค้นผมและปล่อยให้ผมตายแล้วทำไมเธอช่วยผมมาตลอด
เธอช่วยเพื่ออะไร
เพื่อเก็บชีวิตของผมมาไว้ล้างแค้นเองหรือ”พอแล้วแค่นี้
ข้าก็งงจะแย่อยู่แล้ว
ยังมีเรื่องอะไรอีก”ผมนั่งลงก้มหน้าขัดสมาธิ
ไอ้เสือหาญเดินมาใกล้ๆก้มลงบอกผม”อันนี้สุดท้ายจริงๆที่มึงต้องตะลึง
พิกุลนะ เป็นสาวแล้ว อายุ
22 แต่ยังไม่มีผัว
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตะลึงใช่ไหมไอ้ผู้ใหญ่
อึ้งเชียว พูดไม่ออกเลยล่ะสิ
เด็กสมัยนี้แค่ 14
- 15 มันก็มีผัวกันสอง-สามรอบแล้ว
แต่หลานของกูยังไม่มีสักรอบ
น่าตะลึงไหม ไอ้ผู้ใหญ่”ผมยืนมองเสือหาญงงๆ
มันน่าตะลึงตรงไหนว่ะเรื่องนี้
แต่กูมีเรื่องน่าตะลึงกว่านั้นอีก
ถ้ากูบอกมึงรับรองมึงตกใจตะลึงกว่าแน่
เรื่องที่กูล่อพิกุลหลานของมึงเมื่อคืนนี้ไง
แต่อย่าไปบอกมันดีกว่า
เดี๋ยวจะได้ตายก่อนเวลาอันควร....
....เสือหาญเดินไปหาพิกุลโอบบ่าอย่างเอ็นดู
พิกุลยิ้มให้อย่างแหย๋ๆ
“เยี่มยมากหลานรักที่ใช้มารยาหลอกล่อมันมาให้ลุงถึงที่นี่
เราสองคนจะได้ร่วมกันล้างแค้นมันด้วยกัน
จะได้สิ้นสุดความแค้นที่มีมาอย่างยาวนานเสียที”สาวพิกุลมองผมด้วยแววตามี
กังวล ผมก้มหน้ารอรับความตายอีกครั้ง
เมื่อคืนก็เจียนอยู่เจียนไปหลายหน
แต่คราวนี้ท่าจะไม่รอดแน่ๆ”เอาล่ะได้เวลาแล้ว
เอามันไปยืนที่ตรงต้นไม้นั่น
กูจะลั่นกระสุนฆ่ามันกับมือของกูเอง”ผมถูกลากไปยืนยังจุดที่เสือหาญสั่ง
พวกมันจะเอาผ้าผูกตาแต่ผมไม่ยอม”ขอกูได้เห็นมึงลั่นกระสุนยิงกูกับตาเอง
เหอะ”เสือหาญหัวเราะลั่น”กล้าหาญสมชาย
ดี..จัดไปตามที่มันขอ”
แล้วเสือหาญก็ง้างนกเล็งปืนมาที่ผม
สำนึกสุดท้ายผมคิดไปถึงคำสั่งของเมียที่ห้ามผมตาย
ขอโทษนะโสภา ที่พี่ทำตามสัญญาไม่ได้
ถ้าหาผัวใหม่ขอให้เจอผัวดีๆนะ
สร้อยด้วย พี่ไม่มีโอกาศได้อึ้บเธออีกรอบแล้ว
เสียดายแต่จำใจต้องตาย
ลาก่อน
ผมหลับตาเตรียมรับความตายเบื้องหน้า...แต่ทว่ามีเสียงร้องห้ามดังมา
ไกลๆ....”หยุดก่อน.....”
....มีคนควบม้าร้องห้ามมาและเมื่อมาใกล้ๆมันก็โดดลงวิ่งมาหาเสือหาญ”นายครับ
เสี่ยศรชัย มีคำสั่งมาว่า
หากเจอไอ้ผู้ใหญ่อย่าเพิ่งฆ่ามัน
ให้จับตัวไว้ก่อน”เสือหาญเก็บปืนทำหน้าตาไม่พอใจ”ทำไมว่ะ
เก็บมันไว้ทำอะไร”เจ้าคนมาใหม่หอบเล็กน้อย”คือ
เสี่ยแกแค้นมากที่ผู้ใหญ่กระทืบลูกชายแกปางตายและยิงขา
แต่ดันไปโดนไข่ขาดไปด้วย
ตอนนี้หมดสภาพไปแล้วซ้ำลูกชายแกยังไม่ฟื้นเลย
แกเลยอยากจะมาร่วมฆ่าผู้ใหญ่ด้วยนะครับ
“แหมฟังแล้วผมควรภูมิใจไหมเนี๋ย
มีแต่คนอยากจะฆ่าผมด้วยมือตัวเอง
เสือหาญหันมามองผม”นับว่ามึงยังโชคดี
ที่มีคนอยากร่วมด้วยช่วยฆ่ามึง
เลยยังต่อลมหายใจของมึงไปได้อีก
เฮ้ย...เอาตัวมันไปที่ชุมของเรา”เสือหาญสั่งลูกน้อง
ที่เดินมาลากตัวผมให้ตามมันไป...
....พวกมันเตรียมออกเดินทางกลับชุม
ผมคิดถึงไอ้ปลัดขิกที่ไม่โผล่ออกมาเลย
แสดงว่ามันหนีไปแล้ว
อื่ม...อย่างน้อยยังเหลือความหวังที่มันจะรอดไปได้และไปตามโสภาให้มาช่วยผม
ได้ทันเวลา
ถ้ามันไม่คิดปล่อยให้ผมตายเพื่อครอบครองโสภาเอง
แต่ทว่า....”นายครับจับไอ้คนนี้ได้ตรงพุ่มไม้นะครับ...”ลูกน้องของเสือหาญ
ลากไอ้ปลัดมาโยนลงพื้นแทบเท้าของเสือหาญ
เวรเอ้ย...ไอ้ปลัดขิก
พึ่งพาอะไรไม่ได้เลย
เสือกถูกจับมาด้วยอีก”มันเป็นใคร...มึงรู้จักมันไหม”เสือหาญถามผม”ปลัก
ธนู...ลูกชายรองนายกฯของประเทศนี้ไง
มึงปล่อยเขาไปเหอะ ถ้าเขาเป็นอะไร
รับรองพ่อมันเอามึงตายแน่”เสือหาญหัวเราะ”แจ่ม...ลูกรองนายกฯ
อย่างนี้เรียกค่าไถ่ได้หลายเอาตัวของมันไปด้วยเลย
แหม...นอกจากได้ล้างแค้นไอ้ผู้ใหญ่
ยังได้เงินใช้อีกด้วย
เอ้า...ออกเดินทางกลับชุมโจรของเราได้”เสือหาญสั่งลูกน้องให้ลากจูงเราสองคน
ให้เดินตามไป...
....ระหว่างเดินตามม้าของพวกมันมุ่งไปตามเส้นทางสู่ชุมโจรของเสือหาญ
ปลัดบ่นกับผมอย่างเซ็งๆ”ผมบอกผู้ใหญ่แล้วให้รีบกลับ
เป็นไงคราวนี้โดนพวกโจรจับตัวไปไกลเลย
มัวแต่ห่วงจะกินของดำอยู่ได้”ผมมองหน้าปลัด
ชักเคืองๆ”เอ..พูดอย่างนี้ได้อย่างไรเล่าปลัด
ผมไปกินอะไรดำๆ...อะไร
ดำๆ”
พูดดีๆนะ”ปลัดมองค้อนผมและสะบัดหน้าพูด”กระท่อมสั่นคลื่นๆทั้งคืนบอกไม่รู้
เรื่อง
ผมล่ะผิดหวังแทนโสจริงๆ”ผมกัดฟันมองหน้ามัน”เงียบๆไปเลยปลัด
เอาสมองมาคิดหาทางเอาตัวรอดกันดีกว่า”
ปลัดทำสะบัดหน้า”ผมนะรอดแน่
ถ้าแด๊ดดี๊ส่งเงินมาไถ่ตัวผม
แต่ผู้ใหญ่นะ ฟังจากคำพูดและอาการของพวกมัน
งานนี้รอดยาก...”ผมส่ายหน้าไม่อยากคุยกับมันแล้ว
ไอ้ปลัดขิกนี่
ถ้ามันจะแอบแช่งผมอยู่ในใจแน่ๆ...ผมต้องเดินเข้าชุมโจรเป็นครั้งที่สองแล้ว
ในชีวิต หลังจากครั้งแรกเคยเข้าไปแล้วรอดกลับมาได้
แต่ครั้งนั้นผมไปในฐานะผู้จู่โจมปราบโจร
แต่คราวนี้ผมไปในฐานะเชลยแล้วผมจะรอดกลับมาได้หรือไม่...ก็คงต้องติดตามกัน
ในตอนต่อไปนะครับ.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น