มาอ่านกันต่อ...หลังให้รอมาหลายวัน
จัดให้ทันทีสำหรับท่านผู้ที่รอ
ติดตาม กระผม
นายนีโอซาบซึ้งในน้ำใจยิ่งนักทุกคอมเม้มท์ที่ส่งมา...
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่อยากเงยหน้าขึ้นมารับรู้เรื่องราวใดๆ
"ทำไมมึงเป็นคนอย่างนี้
เสียดายที่ลูกกูรักมึง
แต่มึงกลับนอกใจ
หา.."สร้อยด่าเสียงแปร้ยน..ขึ้นมึงขึ้นกูเลย
"อาสร้อยพูดเบาๆก็ได้
ของอย่างนี้
ไม่ใช่กิจของอาน๊ะ"สร้อยตาขวางหันมามองสาวหมวย"ไม่ใช่กิจของกู
อ้อ...มึง
แย่งผัวลูกกูแล้วจะไม่ให้กูยุ่ง
มึงนี่เป็นครูสอนหนังสือคนหรือเป็นครู
สอนกระหรี่ว่ะ"
สาวหมวยก็ไม่ลดล่ะ
"อ้าว
อาสร้อย พูดดีๆสิ
ด่าอย่างนี้ลี่เสียหายนะ.."
สร้อยชี้หน้า"มึงกลัวเสียหายแล้วแย่งผัวลูกกูทำไม"
สาวหมวยทำตาดุหน้าเหี้ยม
"ลี่แย่งผัวลูกอาสร้อยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับอาด้วย
ลี่ไม่ได้แย่งผัวอาสร้อยเสียหน่อย"
สร้อยปากคอสั่นด้วยความโมโห
"โถ่...อีหน้าด้าน
มึงเถียงไปได้
มุดดินแห้งเลยนะนี่"สร้อยจิกหัวผมให้เงย"เอาไงล่ะมึง
โงหัวขึ้นมาคุยกัน หน่อย
จะเอาอย่างไง ไอ้ตัวก่อปัญหา
"ผมอยากจะร้องไห้คิดอะไรไม่ออก
พูดอะไรไม่ได้ สาวหมวยมองผมเขม็ง
ส่วนสร้อยจ้องราวจะกินเลือดกินเนื้อผม
"เอ้อ...ค่อยๆคุยกันเนาะ...คนกันเองทั้งนั้น
เรามีอะไรก็
ค่อยๆพูดกันน้า...."สร้อยตบหัวผม"ค่อยๆพูด
ไอ้ชั่ว หื่นจิ้มเขาไปทั่ว
ทะเลาะกับคนพ่อแต่ดอดมาจิ้มลูกเขา
กูไม่รู้จะด่ามึง อย่างไงดี
ตอนหนุ่มๆก็ไม่ทำการทำงาน
เอาแต่ตะลอนเที่ยวเล่น
จนพ่อกูจับกูแต่งหนีมึง
ตอนนี้โชคดีทำงานร่ำรวยก็ตะลอนเที่ยวปี้เขาไปทั่ว
มึงจะให้กูพาลูกกูแต่งงานกะคนอื่นหนีมึงด้วยรึไง
ชีวิตมึงมันจะมีดีอะไรบ้างไหม
เสียแรงที่โสภามันรักและทำให้ทุกอย่าง
มึง
ตอบแทนลูกสาวกูด้วยการมีเมียน้อยอย่างงี้เรอะ"สร้อยด่ายาวเหยียดชนิด
น็อล-สต็อบ"พี่ขอโทษ
พี่ผิดไปแล้ว"
สร้อยตบสวนมาผั๊วะผมหน้าหงาย"ผิดไปแล้ว
ไอ้สารพัดเลว
พูดมักง่าย"สาวหมวยมาประคองผมและลูบดูรอยตบที่หน้า"อาสร้อยเบาๆหน่อย
ลี่ ชักจะทนไม่ไหวแล้วน๊ะ"สร้อยผลักอก"ทำไม
ทนไม่ไหวแล้วมึงจะทำไม
ห่วงไอ้ชั่วนี่มากเลยเรอะ
กูจะบอกให้ ที่บ้านกูทำมันมากกว่านี้อีก
ตอน มันคิดไม่ดีน๊ะ
แต่มันไม่เคยจำมันน่าจับตอนนัก
ไอ้ลูกเขยระยำ..."
ผมต้องมายืนอยู่ตรงกลางฟังแม่ยายกับเมียน้อยเถียงกัน
จนดีกรีความเครียด
อยู่ในระดับอันตราย
"พอแล้วอย่าเถียงกันอายเขา"สร้อยทำตาหยาม
"อายเรอะ
ตอนมึงจะทำ ทำไมไม่คิด
ตอนนี้เพิ่งมาอาย
ดี..กูจะประจานอีหมวยนี่ด้วยว่ามันแย่งผัวลูกกู"
สาวสวนทันที
"แย่งผัวลูกอานะ
ไม่ใช่ผัวอา รอลูกอากลับมาเองดีกว่า
แล้วค่อยคุย ทำอย่างกับลี่แย่งผัวอาแนะ
หรือ..."สาวหมวยมองหน้าผม"หรือที่เขาลือๆกันมันจริงว่าพี่คิด..รวบหัวรวบ
หาง2แม่-ลูกนี่..งั้นลี่เป็นคนที่เท่าไหร่ล่ะ"
สร้อยตัวสั่น
"อีลี่..มึงพูดดีๆ
เดี๋ยวกูตบฟันร่วงหมดปาก..."ผมรีบเข้าขวางก่อนจะมีการลงไม้ลงมือ
"ใจเย็นๆแม่สร้อย
น้องลี่เราน่าคนกันเอง"แต่ผมต้องชะงักอีกเพราะเสียงนั้น"ใคร..ใครที่ไหน
ว่ะ..คนกันเองกับมึง"
โธ่...ผมหันไปแล้วทำหน้าไม่ถูก
ไอ้เม้งมึงจะมาตอนนี้ทำไม..แค่นี้กูก็หาทางลงไม่เจอแล้ว
แน่จริงให้โสภา
โผล่มาอีกคนสิ...เอาเลยไอ้คนแต่งส่งมาสิ
ไอ้กำนันเม้งยืนหนวดกระดิกอยู่ไม่ห่างวงวิวาท
สาวหมวยหน้าซี้ด"เตี๋ย..มา
ตั้งแต่เมื่อไหร่.."กำนันเม้งเหมือนแก่ไปเยอะ"อาลี่..อั๊วเลี้ยงดูลื้อมาแต่
อ้อนแต่ออก เลี้ยงดูอย่างดี
ตั้งแต่ม้าลื้อตาย
อั๊วะก็ไม่คิดมีเมียใหม่
อั๊วะกลัวมันจะมารังแกลื้อ
ส่งเสียลื้อเรียนจนจบปริญญา
สร้างโรงเรียนให้
ลื้อได้เป็นครูสอนหนังสือ
รักและตามใจทุกอย่าง
แต่ลื้อตอบแทนอั๊วได้เจ็บปวดเหลือเกิน
ทำไมลื้อทำกับอั๊วะอย่างนี้
โอ้ย..อั๊วะชีช้ำ"กำนันเม้งทำหน้าเศร้าเหมือน
จะร้องไห้"ถ้าลื้ออยากมีผัว
จะเอาไอ้สารเลวที่ไหนก็ได้
อั๊วะจะไม่ขวาง
แต่ทำไมลื้อต้องเอาไอ้ผู้ใหญ่
เอามันมาเหยียบย่ำหัวใจอั๊วะ
ลื้อเป็นแก้ว ตาดวงใจอั๊วะ
แต่ลื้อทำอั๊วะเจ็บปวดที่สุดในชีวิต
อั๊วะไม่นึกเลย
คนที่จะทำร้ายอั๊วะได้เจ็ปวดที่สุดจะเป็นลื้อ"
พูดพลางมันเอามือปิดหน้าทำท่าบีบน้ำตา
อ้าวไอ้กำนันเม้ง
มึงเล่นบทดราม่าซะแล้ว
โผล่มาทีหลังแท้ๆแต่ดันมา
ขโมยซีนกันเห็นๆ สาวหมวยวิ่งไปกอดเตี่ย
"เตี๋ย
อั๊วผิดไปแล้ว แต่รักมันออกแบบไม่ได้
อั๊วะรักเขา
อั๊วะยอมได้ทุกอย่างเป็นเมียน้อยก็เอา..เตี๋ยเข้าใจไหม"กำนันเม้งเงื้อมือจะ
ตบสาวหมวยเงยหน้าสู้มือ
หลับตา กำนันเม้งกัดฟันลดมือลง
แล้วหันไปสั่งลูกน้อง2คนที่ตามมา"
ไอ้หอน-ไอ้เห่า
ลื้อสองคนเอานั่งลี่กลับไปบ้าน
ขังไว้อย่าให้ออกไปไหน
ถ้าอีหนีไปได้ อั๊วะเอาลื้อสองคนตาย
ถ้าอีไม่ฟัง...."กำนันทำเสียงเครียด.."ก็อย่าทำอะไร
อีรุนแรง ค่อยๆประเราะไป..นะ
คิดเสียว่ายังไงอีก็ลูกของอั๊วะ"ประโยคหลังมันสั่งเสียงอ่อยๆ
แล้วสมุนกำนันก็ลากตัวสาวหมวยไปจากตรงนั้น
สาวหมวยก็ดิ้นรนโวยวายไม่หยุดจนลับเสียงลับตา
ผมกับกำนันเม้งยืนเผชิญหน้า
กันอีกครั้ง บรรยากาศรอบตัวระอุ
ลมแรงพัดใบไม้ปริวว่อน
ฟ้ามืดครึ้มลงฉับ พรัน
ฟ้าแลบฟ้าร้องอย่างไม่มีสาเหตุ
แล้วฝนก็ตกจ๊ากลงมา
เรายืนจ้องหน้า กันกลางสายฝน
ที่กระหน่ำแรงขึ้น..แรงขึ้น...ผมเลยตัดสิมใจพูดก่อน"จะคุยอะไรกันไปหลบฝน
ก่อนเถอะเดี๋ยวเป็นหวัดนะ.."ไอ้กำนันพยักหน้า"จริงว่ะ
ไป..เข้าร่มกันก่อนก็ดี.."แล้วเราก็เข้าไปหลบฝนในอาคารเรียนแล้วยืนเผชิญ
หน้ากันเหมือนเดิม
มีสร้อยยืนอยู่ห่างๆข้างหลังผม
เธอหลบมาตั้งแต่ลมแรงๆ
แล้วเธอเลยไม่เปรียก...
การยืนเผชิญหน้าของผมกับกำนันเม้งเป้นไปอย่างอึดอัดและรู้สึกหนาวมากๆ
"ไอ้
ผู้ใหญ่
มึงเหยียบย่ำและหยามกูมาก..มากชนิดให้อภัยกันไม่ได้
ความตายของ
มึงเท่านั้นที่จะลบรอยแผลคราวนี้จากใจของกูไปได้
"ผมกัดฟันเพราะมันกระทบกันด้วยความหนาว"เอ้อ
กูผิดแต่กูขอรับผิดทุกกรณีที่กูทำไป
แต่ไม่ใช่ยอมเพราะถูกมึงข่มขู่
ไหนๆ เรื่องมันก็เกิดไปแล้ว
มึงอย่ามัววางท่าจะเอาไงก็ว่ามา"
กำนันเม้งมองผมด้วยสายตาเกลียดชัง"วันที่5จะเป็นวันตายของมึง
หลังจากวัน นั้น
ถ้ามึงมีลมหายใจก็ต้องไม่มีกู
และถ้ากูยังมีลมหายใจก็ต้องไม่มีมึง
จำไว้ ...ฮัดเช้ย.."โถทำกร้าวเก่ง
หวัดจะเเดกตายเสียก่อนไม่ว่า
"ถ้าเราคุยดีๆกันไม่ได้
คงต้องตัดสินกันบนเวทีเหมือนเมื่อ15ปีที่แล้ว
และวันนั้นเราจะได้รู้กัน...แต่กลับบ้านกันก่อนเถอะ
กูหนาว.."กำนันเม้ง
พยักหน้า"เออ..กูก็ว่างั้นแหละ.."แล้วการเผชิญหน้าอันตื่นเต้นและหวาดเสียว
ของผมกับกำนันก็จบไปอย่างใจหายใจคว่ำ....
ตัดกลับมาที่บ้าน
หลังผมอาบน้ำเปลี่ยเสื้อผ้าแล้ว
ผมมานั่งกินกาแฟที่ หน้าต่าง
ฝนตกหนักผสานลมแรงดูน่ากลัว
ผมนั่งเหม่อมองไปเรื่อยเปลื่อย
นึกถึงเรื่องที่เกิด
คราวนี้ไอ้กำนันคงแค้นชนิดไม่เผาผีแน่
เรื่องที่ผมไปเจาะไข่แดงลูกสาวของมัน
และถ้าโสภารู้
ผมคงเละยิ่งกว่าโจ๊กโดน10ล้อทับแน่
นี่แค่สร้อยรู้ยังโดน
ด่าเช็ดเม็ด เฮ้อ..ตอนทำไม่คิด
พอเกิดเรื่องแล้วคิดได้
อย่ามาเอาอย่างผมนะท่านผู้อ่าน...
สร้อยเดินเอาขนมของโปรดมาวางให้บนโต๊ะ"กินซะ..ไอ้ตัวก่อเรื่อง
น่าใส่ยา เบื่อให้กิน
จะได้ตายๆหมดปัญหาไป"สร้อยพูดประชดกึ่งแช่ง
"วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก..."สร้อยเบ้ปาก"รู้สึกสบายใจนะดิ"แล้วเธอก้ม
านั่งตรงข้ามกับผม"จะเอาไง
เรื่องนังลี่ ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ
ไปทำอย่างนั้น สงสารเขา
รับผิดชอบบ้าง"
ผมปรายตามองสร้อย"พูดอย่างนี้จะให้ฉันรับมาอยู่ด้วยหรือไง"
สร้อยตาขวาง"บ้าเรอะ
ฉันหมายถึงไปขอขมา
และบอกเด็กให้เข้าใจ
นังลี่นี่ก็
เน้อ...ผู้ชายดีๆมีเป้อเลอะไม่เลือกไม่เอา
มาเอาไอ้แก่นี่ทำผัว
หน้าตาก็เล่นหนังเล่นละครเป็นนางเอกสบายๆได้เลยแท้ๆ
กลับสิ้นคิด
เหมือน.."ผมรีบต่อให้"เหมือนเธอกับลูกสาวเธอไง.."สร้อยลุกมาตบกบาลผมดัง
สนั่น "ไอ้บัวใต้น้ำเอย
ในหัวนี่มีสมองบ้างไหม
มีรู้รับ ผิด ชอบ ชั่ว ดี
ไหม"แต่ตาผมยังจ้องอยู่ที่อกอวบไม่คราดสายตา
มันเด้งขึ้นลงเร้าใจจริงๆ
" เวณกรรมอะไรของกูว่ะ
ต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ
แล้วมาเจอคนบ้าๆอย่างงี้"แล้วสร้อยก็เดินส่ายสะโพกจากไป
ผมมองตาม แหมมันน่า...จริงๆ
เฮ้อแล้วจะเอาไงต่อดีล่ะ
งานนี้ไอ้กำนันเม้งมันใส่ผมเต็มที่แน่
แต่เพื่อ ศักดิ์ศรี
ขึ้นเวทีก็ต้องใส่เต็มที่กับมันแน่นอน....แต่เอเมื่อไหร่ฝนจะ
หยุดตกว่ะ....
แล้วเวลาก็ผ่านมาถึงวันที่5ธันวาคม
วันเฉลิมพระชนพรรษา
เริ่มมีการจุด
เทียนชัยถวายและจุดพลุสนั่นเมืองพร้อมๆกับทั่วประเทศเขาทำกัน
งานเปิดร้าน ค้าและการละเล่น
การแสดงมหรสพต่างๆดำเนินไปอย่างคึกคัก
ผู้คนหลั่งใหลกันมาเนื่องแน่น
และที่เวทีมวยผู้คนเรื่อนหมื่นแออัดยัดเยียดกันเพื่อรอดูคู่มวยหยุด...อะไร
ดีล่ะ..เอาเป็นคู่มวยคู่กัดล่ะกัน..ต่างมีการพนันขันต่อกันสนุกสนาน
เซียน มวยให้ผมเป้นต่อนิดๆในด้านรูปร่างหน้าตา
นอกนั้นสูสีกัน...
เวลา20.00น.เป็นเวลาขึ้นเวที
ผมแต่งตัวอยู่ในห้องพักชั่วคราว
ครูยอดธง นั่งบริกรรมคาถา
เอาน้ำมนต์มาอมแล้วพ่นใส่ผม
กลิ่นน้ำหมากผสมน้ำลายน่าอ้วก
แต่เจ้าคมบอกนี่เป็นคาถาสุดยอด
ตอนมวยของ ครูขึ้นชิงแชมป์โลก
ครูยอดธงยังไม่ทำให้เลย
มันไม่ยอมให้ทำหรือครูไม่ทำ
ว่ะ เจ้าคมทาน้ำมันเยิ้มตัวผม
บีบนวด ผ่อนครายกร้ามเนื้อเหี่ยวๆให้ผม
และเมื่อโฆษกเวทีเริ่มประกาศเรียก
ชื่อ...***ท่านผู้ชมครับ
เวลาที่ทุกท่านรอคอยมาถึงแล้ว
มวยคู่สำคัญ ศึกผู้ใหญ่ปะทะกำนัน
จะได้ เริ่มตะบันหน้ากันแล้ว....***
เสียงเฮ...กึกก้องยาวนาน
แสดงความชื่นชม ***เอาล่ะครับ
ขอเชิญทุกท่านพบกับนักมวยทั้งคู่บนเวที
ฝ่ายแดง ผู้ใหญ่ บ้านนางรอง
ผมวิ่งเหยาะชกลมแสดงความฟิตและความมุ่งมั่น
เสียงปรบมือ เสียงเฮ
ต้อนรับกระหึ่ม จนผมขึ้นมายืนบนเวที
เสียงกรี๊ดกราดจากแม่ยกก็ดังลั่น
พอๆกับเสียงผู้ชมทั่วไป
"อดีตเมียมาเชียร์เพียบเลยผู้ใหญ่"เจ้าคมแซว
"มาเชียร์หรือมาแช่ง
ล่อไปทั่วอย่างนี้
แล้วก็ไม่เอาใครจริงสักคน"สร้อยแขวะมาจากข้างล่าง
...***เอาล่ะครับ
นักมวยฝ่ายน้ำเงิน กำนันเม้ง
บ้านยางขาว
ขอเสียงปรบมือต้อนรับด้วยครับ...***ไอ้กำนันเม้งวิ่งเหยาะๆชกลมมาตามฟอร์ม
ของนักมวย พุงกระเพื่อม
หัวเถิกสะท้อนแสงไฟแสบตา
มันวิ่งมาขึ้นเวที
เต้นฟุตเวิร์ตไม่หยุด...***มวยคู่นี้
เคยชกกันเมื่อ15ปีที่แล้ว
คนที่จำได้บอกว่าเสียสายตาดู
แต่มาครั้งนี้
ทั้งคู่มาชกด้วยศักดิ์ศรีมีครูมวยระดับแชมป์โลกคอยดูแล
คงจะน่าดูกว่า15ปี
ที่แล้ว
เว้นแต่จะมีใครเป็นลมไปก่อนนะครับ...เอาล่ะครับทั้งคู่เริ่มไหว้
ครูแล้วครับ...ผู้ใหญ่ใช้ท่านารยณ์แผลงศร
แล้วเล็งยิงไปที่กำนัน
แต่กำนันคว้าไว้หักแล้วทิ้งลงพื้น
แล้วทำท่ารัวปืน กลใส่ผู้ใหญ่
แต่ผู้ใหญ่หงายท้องหลบด้วยท่าเมทริก
อ้าว..พี่เลี้ยงต้อง
ขึ้นมาแล้วครับผู้ใหญ่ทำท่าแมทริกแล้วยกตัวกลับมาไม่ได้สงสัยเส้นยึด
ครับ
นี่แหละเค้าเรียกว่าไม่เจียมสังขาร...***การไหว้ครูจบท่ามกลางเสียง
ปรบมือสนั่นรอบเวที
ผมให้ครูยอดธงถอดมงคล
และเป่าคาถาอีกรอบ
กรรมการเรียกผมกับกำนันเม้งมากลางเวที
และบอกกติกาคร้า วๆ
ก่อนเริ่มสับมือเป็นสัญาญบอกให้ชกได้
นาทีระทึกใจเริ่มแล้ว.....
การชกเป็นไปอย่างเร้าใจ
ผมขอให้ท่านฟังคุณสมิงเขียวนักพาท์ษฝีปากเอกพาท์ษให้ฟังเอาเองน๊ครับ...***
ระฆังยกที่1ดังขึ้น
กำนันเดินหน้าเข้าหาผู้ใหญ่ทันทีเลยครับ
กำนันออกหมัด 1-2
แต่ผู้ใหญ่วนหนีไปรอบๆครับ
กำนันต้อนผู้ใหญ่เข้ามุมแล้วออกหนัดต่อยเป็น
พายุ แต่ผู้ใหญ่หลบได้หมดครับไม่โดนสักหมัด
แล้วผู้ใหญ่ถากตัวหนีออก
มากลางเวทีให้กำนันลุกไล่จน
กำนันเริ่มหอบแล้วครับ..***"มึงจะหนีไปไหน"
ไอ้กำนันถามเสียงหอบ"ทำไมมึง
ไม่ชกกับกู
เอาแต่หนีกูตามจนเหนื่อยแล้ว"ผมเต้นหลอกไป-มา"ชกกับมึงไม่จำ
เป็นต้องต่อยก็ชนะโว้ย..."ผมบอกมันแล้วคอยหลบหลีกหมัดของมัน
เสียงโห่ไม่พอ ใจดังขึ้น
"ไม่ต้องสนพี่ต่อยตามแผน
คนดูมันไม่มาเจ็บกับพี่ด้วยหลอก
เอ้าถอยออกมา"เจ้าคมตะโกนบอก...***ระฆังหมดยกที่1
เสียงคนดูด่ากันขรมว่าหมาไม่เห่า
คู่มวยคู่นี้กำลังจะกลายเป็นคู่มวยหมาไม่เห่าอีกครั้งในรอบ15ปีครับ
พักสัก
ครู่แล้วมาตามชมตามโห่หรือตามด่ากันในยกที่2ครับ***ผมกับกำนันเม้งแยกกัน
กลับเข้ามุม...
ช่วงพักยกเจ้าคมสอนวิธีการชกจนน่าให้ออกไปชกเองไอ้เวณมึงรู้ไหทว่าเหนื่อย
แค่ไหน นี่พึ่งยกแรกเอง
ผมจะอยู่ถึงยกที่5หรือเปล่าไม่รู้
กรรมการเรียกผมและไอ้กำนันออกไปกลางเวที
ให้สํญาญเริ่มชกในยกที่2...ผมเดินออกไปด้วยใจหวิวๆ
***เอาล่ะครับเริ่มยกที่2
นักมวยทั้งคู่ที่ชกกันมาในยกแรกไม่โดนกันเลย
ออกมาชกกันอีก แต่คราวนี้ไม่รู้จะโดนกันไหม
เริ่มชกกันแล้วครับ
กำนันยังคงลุกไล่หมายสอย
ให้ผู้ใหญ่ร่วงให้ได้
แต่ผู้ใหญ่ยังคงวนหนีดักต่อย
แต่ก็ไม่โดนครับ
..........เฮ้อ.......มาถึงยกที่4แล้วครับผู้ใหญ่ยังคงวนหนีแต่เปลี่ยนเป็น
เดินแทนครับเพราะคงหมดแรงแต่กำนันก็ไล่จนหมดแรงเหมือนกัน
เดินตามไปต่อยแบบ
คนหมดแรง....***กำนันเม้งเอามือเท้าหัวเขาหอบแฮ่กๆ"เฮ้ย
มึงมาชกหรือมาวิ่งหนีว่ะ
4ยกแล้วมึงยังชกกูไม่โดนเลย.."
ผมหยุดหอบ"มึงเก่งจริงก็ต่อยกูให้โดนสิ
มึงก็ต่อยกูไม่ได้เหมือนกัน***หมด
ยกที่4ครับ
ตอนนี้แฟนมวยที่ข้างเวทีไม่มีเหลือแล้วครับหนีไปดูอย่างอื่นหมด
ครับ บอกว่าคู่นี้ชกเสร็จ
แล้วจะมาดูคู่ต่อไป...ผมก็ชักขี้เกลียดบรรยายแล้ว
อยากไปหากาแฟกินจัง เลย
ไม่เคยเจอมวยทุเรศขนาดนี้มาก่อน....***
"ใจเย็นพี่
คะแนนพี่กำลังนำ
วนหนีไปเรื่อยๆมันเผลอน็อคมันเลย
..."เจ้าคมสอน
ผมเหนื่อยจนลืมตาแทบไม่ขึ้น
ไอ้กำนันเม้งก็เหมือนกัน
ผมเห็นมันหอบจนอ้าปาก
เอาล่ะยกที่5ผมจะน็อคมันให้ได้
กรรมการเรียกเราทั้งคู่มากลางเวที
"ชกกับบ้างยกที่5แล้ว
กูไม่อยากจำเลยว่ามาเป็นกรรมการคู่มวยทุเรศคู่นี้......"
***อดทนหน่อยครับท่านผู้ชม
เดี๋ยวก็หมดยกที่5แล้วครับ
ทนๆความทุเรศไป หน่อย
อ้าวแต่คราวนี้ผิดคาดครับ
ผู้ใหญ่ปักหลักแลกหมัดกับกำนันครับ
ต่อยกันมั่ว ไปหมด
โดนมั่งไม่โดนมั่ง..อ้าวแล้วนั่นกำนันโดนหมัดของผู้ใหญ่หงายไปแล้ว
ครับ แล้วผู้ใหญ่ ยืนโงนเงน
อ้าวล้มไปด้วยครับ
กรรมการสั่งยุติการชก
พวกพี่เลี้ยงวิ่งขึ้นไปช่วยกันใหญ่เลยครับ
แล้วเอาเปลสนามามหามออกไปทั้ง
คู่เลย เอ้อจบกันเสียทีครับ
ขอเชิญมาชมมวยคู่ต่อไปเลยครับ
อย่าไปเอ่ยถึงมวยคู่นั้นอีก
เลย........................................................********
ผมมารู้ตัวที่โรงพยาบาล
เจ้าคมรายงานว่ากำนันเม้งหัวใจหยุดเต้น
ต้องใช้ไฟฟ้ากระตุ้นจึงฟื้นและนอนอยู่ห้อง
ไอ.ซี.ยู
เฮอะ...เฮอะ...เฮอะ
อยากมาแข่งดีแข่งเด่นกับผมต้องเจอแบบนี้แหละ
สร้อยต่อว่าที่ผมทำอะไรไม่คิด
เกือบตายทั้งคุ่แล้ว
"เกือบตายอะไร
ไอ้เม้งต่างหากเกือบตาย
พี่ยังแข็งแรงอยู่เลย
แค่เป็นลมเท่านั้น ว่าแต่เมื่อไหร่
หมอจะเอาไอ้สายอ๊อกซิเจนออกจากจมูกกับปากพี่สักทีล่ะ".......ยังไม่จบนะ
ครับ...โปรดรออ่านตอนต่อไป.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น