ติดตามกันต่อกับเกมส์แข่งขัน.............ที่เร้าใจเหลือเกิน...ห้ามกระพริบตาเด็ดขาด
ผมยืนมองนักกีฬาของผมเดินลงสนามในสภาพกระปลดกระเปลี้ย
เฮ้อ...ผมมองไม่เห็นทางกลับมาเลย
หวังเพียงพวกนี้จะเอาใจสู้ของผมติดตัวลงไปด้วย
แล้วสร้างปาฎิหารย์เอาชัย
ชนะกลับมา แต่โคตรเลือนลาง
"จะไหวไหมพี่"
สร้อยถามผม
"ครึ่งแรกก็โดนซะเละเลย
ครึ่งหลังจะโดนอีกเท่าไหร่
"แหมให้กำลังใจดีจัง
ผมยิ้มหวานให้สร้อย
ทั้งที่ใจหดหู่ "เรื่องนี้ฉันเป้นพระเอก
ไอ้เม้งเป้นตัวโกง
พระเอกยังไงก็ต้องชนะอยู่วันยังค่ำ
คอยดู"สร้อยถอนหายใจ
"เรื่องนี้มันไม่ใช่ละครหรือนิยายนะ
พี่พูดไปเรื่อย"
ใช่เรื่องนี่ไม่ใช่นิยาย
แต่บางครั้งเรื่องจริงบางเรื่องมันยิ่งกว่านิยาย
หากเราสู้อย่างไม่ยอมแพ้
ต่อโชคชะตา เราจะสมหวังยิ่งกว่านิยาย
กำนันเม้งยืนหัวเราะร่า
สั่งเหล้า เบียร์มาเปิดฉลองล่วงหน้า
มันยกแก้วยิ้มเยาะมาทางผม
นี่คงจะเป็นความพ่าย
แพ้ครั้งประวัติศาตร์ของผมต่อมัน
ครั้งนี้มันคงคุยข่มและเยาะเย้ยผมไปอีก
นาน เหมยลี่ยืนอยู่ข้างกำนันเม้ง
มองมาทางผมด้วยแววตาร้าวราณ
นี่ก็พ่อนั่นก็ผัวลับ
ลำบากใจใครแพ้ก็เสียใจ ด้วย
น่าสงสารแต่ผมต้องสงสารตัวเองก่อนล่ะ
เกมส์ในครึ่งหลังจะเริ่ม
แล้ว นักกีฬาเข้าประจำที่
กรรมการภิรมณ์ อั๋นประเสริฐ
เช็คความเรียบร้อยแล้วก็เป่านกหวีดเริ่มเกมส์ในครึ่งหลัง
อีก45นาที
ถ้า เด็กๆผมแก้ไขสถานการณ์ไม่ได้
ไอ้กำนันเม้งมันจะมีชัยเหนือผมแน่นนอน
และ ตอนนี้มันก็มีชัยเกิน90%แล้ว......
***เอาล่ะครับ
เกมส์ครึ่งหลังเริ่มแล้วพ่อแม่น้อง
ผมบิ๊กแจะ สาธรทวี กาม
กลับมาบรรยายเกมส์ให้ทุกท่านต่อจากครึ่งแรก
ฝ่ายบ้านนางรองได้เขี่ย
บอลเริ่มเล่นก่อน อ้าวถูกตัดได้ครับ
ธีรเทพ พาบอลหนี สมจิตร
กับสามารถไปทางริมเส้น
แล้วผ่านมาหน้าประตู
ไม่มีใครสกัดอยู่ บอลมาเข้า
เท้า ธีรศิลป์
กลับตัวยิงเข้าไปอีกแล้ว.....เป็น5-0
โอโฮ้....เละครับ
ต้องบอกว่าเละเทะเลยครับทีมบ้านนางรอง
ตอนนี้ทีมบ้านยางขาว
นำไปไกลกว่าเดิมอีกแล้ว
ไม่มีทางฟื้นกลับมาอีกแล้ว
ป๋าเทพ โพธิ์งาม ผู้
รักษาประตูนอนคว่ำหัวเหน่งสะท้อนแสงไฟแวววับก้มหน้าไม่อยากจะลุกเลย
ครับ....จบครับ
ต่อให้นักเตะเทวดาก็ลงมาช่วยทีมบ้านนางรองของผู้ใหญ่ไม่ได้แน่นอนครับ...***
ใช่มันจบจริงๆถูกนำห่างขนาดนี้
ไม่มีทางแล้วที่จะกลับมา
ผมกำหมัดแน่น น้ำตามันจะใหล
ลำคอแห้งผาด ยอมรับความพ่ายแพ้ตรงหน้า
ภาพไอ้กำนันเม้งกระโดเต้นแร้งเต้นกา
มันบาดตายิ่งนัก ผมหันหลังจะเดินหนี
แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า
เหนือมหัศจรรย์
ยังมีปาฎิหารย์...เมื่อ...***อ้าว..ลูกนี้ไม่ได้ประตูครับ
กรรมการ ภิรมณ์ อั๋นประเสริฐ
บอกว่าเป็นลูกล้ำหน้า
บ้านนางรองยังตามอยู่ที่4-0เท่าเดิม...***กำนันเม้งโวยวาย"ไม่ได้ประตูได้
ไง ล้ำหน้าตรงไหน
แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ยิงได้อีก
คราวนี้ใครยิงได้
กูให้ลูกล่ะ2หมื่นเลย..."
มาแล้วปาฎิหารย์เล็กๆใจผมชุ่มชื้นขึ้นมาเล็กน้อย....***เกมส์เริ่ม
ใหม่ บ้านนางรองหลังรอดจากการเสียประตูก็ลำเลียงบอลบุกขึ้นมา
แล้วส่งมา ที่สืบศักดิ์
แล้วสืบศักดิ์ตั้งลูกชงส่งมาให้ภราดร
แล้วภราดรเตะไปที่ท้าย
คอร์ด ดนัยหวดวอลเล่ย์
ผ่านมือกวิน เข้าไปแล้วครับ
ทีมบ้านนางรองไล่มาห่างๆ1-4ครับ...***ผมกระโดดเฮกอดกับเจ้า
คม สร้อยกรี๊ดอย่างลืมตัว
ฝั่งผู้เล่นผมคึกคักขึ้นมาทันที
ประตูนี้อาจ
เปลี่ยนเกมส์ให้เกิดปาฎิหารย์ก็ได้......
"เฮ้ย...แค่ลูกเดียวเรานำอยู่ตั้งเยอะ
ยิงเพิ่มอีกโว้ย ยิงหนีออกไปอีก
เยอะๆ กูจ่ายไม่อั้น.."ไอ้กำนันเม้งทำปากดี
ทั้งๆที่หน้าเริ่มเสีย
และเครียด
อย่างเห็นได้ชัด..***เอาล่ะครับกลับมาที่สนามอีกครั้ง...หลังจากทีมนางรอง
ได้ประตูไล่มาก็เริ่มเล่นดีรับ-ส่งบอลกันผิดกับครึ่งแรกเป็นคนล่ะทีม
เลย ฝ่ายทีมบ้านยางขาว
ก็เล่นพลาดง่ายๆ ตอนนี้
สามารถตัดบอลได้วิ่งเลี้ยงไต่เส้นขึ้นมา
ผ่านไปให้สมรักษ์
แล้วสมรักษ์อ้อมเข้ามาในจ่ายให้สืบศักดิ์
แล้วสืบศักดิ์ ตั้งบอลชงต่อไปให้ภราดร
กระโดดโขกลูกและ...เข้าไปอีกแล้วครับตามมาติดๆแล้ว
ทีมบ้านนางรอง
เอาล่ะอะไรก็เกิดขึ้นได้ครับสำหรับบอลคู่นี้2-4แล้วครับ
...***ผมเฮอย่างสะใจ"เอาหน่อยโว้ย
พวกเราให้มันรู้บ้างบ้านเราก็มีดีไม่
งั้นไม่เป็นแชมป์มา8สมัยหรอก"
กำนันเม้งตาเหลือกพ่นเบียร์ออกมาเพราะสำรัก
ลุกขึ้นยืนโวยวาย..เฮ้ย...มึงเล่นภาษาอะไรกัน
รีบยิงนำมันไปอีกสิว่ะ
ไม่ใช่ให้มันไล่มาอย่างงี้...เงินกูมึงไม่อยากได้รึไง"
โธ่ไอ้เม้ง
เงินมันชื้อความสำเร็จได้บางอย่าง
แต่หัวจิตหัวใจนะชื้อไม่ได้หรอก...เอา
ล่ะ ทีมผมมีโอกาศแล้ว
....***แหม...ตอนนี้ประตูที่บ้านนางรองถูกบ้านยาง
ขาวนำห่าง เขยิบใกล้เข้ามาแล้วครับ
ทีมบ้านนางรองนี่ตอนนี้ผู้เล่นคึกไล่
บดไล่บี้ผู้เล่นบ้านยางขาวอย่างกับซัดยาม้าเข้าไปคนล่ะ2-3เม็ดวิ่งไล่จนผู้
เล่นบ้านยางขาวต่อบอลกันไม่ได้เลย
เอาล่ะครับ
เขาทรายกองหลังวิ่งเลี้ยงบอลลุยเข้ามาถึงกรอบเขตโทษกำลังจะส่งแต่ถูกเสียบ
สกัดคว่ำลง และกรรมการให้ใบเหลืองชลทิศ
คนสกัดและให้ฟรีคิ๊กแก่ทีมบ้าน
นางรองครับ...***"แหม..น่าให้ใบแดงไปเลย
ผมตะโกนบอก กำนันเม้งขบเขี้ยว
เคี้ยวฟัน"โธ่โวย
พวกมึงเป็นอะไรกันว่ะ
ปล่อยมันบุกเอา..บุกเอา..รีบยิง
ประตูสิโว้ย..."แหมมึงสั่งอย่างกับตอนนี้ทำได้ง่ายๆ
เด็กๆกูตอนนี้มันตั้งสติได้แล้ว
ส่วนไอ้โค้ชฝรั่งก็โหวกเหวกโวยวายตะโกน
อะไรไม่รู้มีแต่ฟัก..ฟัก..ฟัก..สงสัยท่าลูกทีมมันแพ้มันคงว่าไม่ให้กินข้าว
แต่จะให้กินแต่ ฟักทอง...
***...เอาล่ะครับกลับมาที่สนามอีกครั้ง
ตอนนี้เป็นการเตะลูกฟรีคิ๊กหรือ
ลูกตั้งเตะของทีมบ้านนางรอง
ทีมบ้านยางขาวตั้งกำแพง4คน
ที่ลูกบอลมีภราดร..ดนัยและสืบศักดิ์ยืนอยู่ที่
ลูก ไม่รู้ใครจะเตะ
กรรมการเป่านกหวีดให้สัญญาณเตะ
และภราดรแตะให้ดนัย ตั้งขึ้น
สืบศักดิ์กระโดดตีลังกาฟาด
บอลลอยข้ามกำแพงเสียบมุมประตูเข้าไปอย่างสวยงามให้ทีมบ้านนางรองไล่ตามมาจ่อ
คอหอยแล้วครับ3-4..ไม่น่าเชื่อ
ตอนแรกทำท่าจะสิ้นหวังไปแล้วน๊ะครับสำหรับ
ทีมบ้านนางรอง
ตอนนี้ห่างแค่ประตูเดียวเองครับ
ไม่แน่ครับ ตอนนี้ชัยชนะที่ว่าแน่ๆของ
บ้านยางขาว ชักลดเปอร์เซ็นต์ลงแล้ว
และผู้เล่นบ้านนางรองรีบเอาบอลมาตั้งยังจุดเขี่ย
บอลเพื่อให้บ้านยางขาวเริ่มเล่นกันเร็วๆ
ซึ่งเวลายังพอมีเหลืออยู่ครับ...***กำนันเม้งกระโดดเหย่งๆชี้นิ้วด่านัก
ฟุตบอลทีมตัวเอง"ไอ้กระบือ
มึงเล่นกันอย่างไง นำตั้งเยอะ
เสือกให้มันไล่มาได้เหลือนำแค่ลูกเดียว"ฝ่ายโค้ชฝรั่งไบรอัล
ร็อบสัน ก็ตะโกนฟัก...ฟัก...ฟักใหญ่เลย
ท่าทางนักฟุตบอลทีมไอ้กำนันเม้งได้เหมากิน
ฟักกันหมดตลาดแน่
เอาล่ะก่อนจะชนะขอลูกตีเสมอก่อน
สู้กันหน่อยน๊ะมาได้
ขนาดนี้แล้ว อีกลูกเดียวเอง...
***เอาล่ะครับ...ไม่แน่เวลายังพอมีอีกลูกเดียวครับ
บ้านนางรองจะไล่ทัน ทีมบ้านยางขาว
ตอนนี้เขี่นลูกเริ่มแล้วบ้านยางขาวส่งบอลไป-มาเน้นผลที่นำห่าง1ลูกไม่ผลี
ผลามบุกแล้วครับฝ่ายทีมบ้านนางรอง
ก็ไล่ทุกจังหวะครับเพื่อแย่งบอลมาทำประตูตีเสมอให้ได้
เวลาผ่านไป เรื่อยๆ
เสียงโห่จากผู้ชมที่เชียร์ทีมบ้านนางรองดังกระหึ่มเลยครับ
เวลา
บ้านนางรองทำฝ้าวส์แค่มดกัดทีมบ้านยางขาวก็ทำเจ็บเหมือนโดนช้างกระทืบ
นอน
นานมากเลยครับ...***ผมเห็นนักกีฬาฝั่งไอ้กำนันเม้งทำเป็นนอนมายาบิดตัวครวญ
ครางก็ตะโกนด่ามันแต่ไอ้กำนันเม้งกลับสวนมาว่า"แท็กติกโวยแทกติก..ทีมกูนำ
อยู่ถึงลูกเดียวก็ชนะ
ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า
ยังไงๆชนะก็คือชนะอยู่วันยัง
ค่ำ
ส่วนแพ้ยังไงก็คือแพ้.."ผมกัดกรามกรอด"ยังไม่แน่หรอกโว้ยเวลายังไม่
หมด"ไอ้กำนันเม้งยักไหล่"ทดเวลาแล้วมึงเตรียมรับความพ่ายแพ้จากกูได้
นับถอยหลังได้เลย..."จริงของมันเวลาหมดแล้วจริงๆ
มาได้แค่นี้เองหรือ***เอาล่ะครับเวลาในสนามหมดแล้วเข้าสู่ช่วงทดเวลา
ท่า บ้านนางรองคงไล่ทีมบ้านยางขาวไม่ทันแล้ว
แต่สมรักษ์แย่งบอลได้ส่งต่อไปให้
สืบศักดิ์
ดูท่าจะเป็นการบุกครั้งสุดท้ายของทีมบ้านนางรองแล้วครับ
และ ภราดรได้บอลตัดสินใจยิงไกล
ลูกพุ่งเข้าหาประตูผ่านมือ
กวินไปแล้ว...แต่บอลชนคานบนตกลงมาบนเส้น
ณัฐพร วิ่งเข้าไปเตะออกมา
แต่เขาทรายมาจากไหนไม่รู้
พุ่งเข้าโห่มง แต่กวินปัด
ออกมา แต่ยังไม่พ้นหน้าประตู
ตอนนี้ผู้เล่นสองฝ่ายกรูเข้าไปเล่นเกิด
ชุลมุนหน้าประตู
ไม่รู้ใครเป็นใครแล้วครับ
และกรรมการ ภิรมณ์
อั๋นประเสริฐเป่าหยุดเกมส์ให้ฝั่งทีมบ้านยางขาวได้ตั้งเตะออก
มา
ครับโอกาศสุดท้ายของบ้านนางรองหมดไปแล้ว...***ถ้าลูกนี้ถูกเตะออกมาคง
หมดเวลา ไอ้กำนันเม้งถอนหายใจ
"เอาเลยเตะออกมาเลยเวลาหมดแล้ว
กูจะได้ชนะไอ้ผู้ใหญ่เสียที"สุดท้ายก็แพ้
มัน แต่ทุกคนก็ทำเต็มที่แล้วว่าอะไรไม่ได้
ผมคงต้องยอมรับความพ่ายแพ้แบบลูก
ผู้ชายแล้วล่ะ"
***แต่เอ...เกิดอะไรขึ้นครับ
กรรมการเป่าให้ทีมนางรองได้ประตูครับ
ไลน์แมนบอกว่าลูกยิงของภราดรเข้า
ประตูไปแล้วก่อนถูกเคีร์ยออกมา
อ้าวเสมอกันแล้วครับ4-4
ในที่สุดทีมบ้านนางรองก็สร้างปาฎิหารย์ได้สำเร็จครับ....ตีเสมอได้ก่อนที่
กรรมการจะเป่านกหวีดหมดเวลาครับ***เฮ้ยเป็นไปได้ยังไง
เสมอกันแล้ว ไอ้
เม้งถึงกับเข่าอ่อน"กูไม่เชื่อ
กูไม่เชื่อ ภาพลวงตา
มันเป็นภาพลวงตา..."ไอ้กำนันเม้งคร่ำครวญเหมือนคน
บ้า ลูกทีมผมกระโดดกอดกันกลมที่รอดพ้นความพ่ายแพ้ชนิดเฉียดฉิว
ผมกระโดด กอดคนโน้นคนนี้ไปทั่ว
ลืมตัวร้องแหกปากเหมือนคนบ้า
จนคนสุดท้ายที่ได้กอด
และรู้สึกตัวเมื่อสร้อยมาสกิด
เหมยลี่มาได้ยังไง
"เฮ้ย..อาลี่ทีมอั๊วะอยู่ทางนี้
ลื้อไปกอดดีใจกับมันทำไม
มันเป็นศัตรูของเตี๋ยน๊ะ.."ไอ้กำนันเม้งร้องเรียกลูกสาวที่ลืมตัววิ่งข้าม
ฝั่งมากอดกับผม
"อั๊วะอยากเชียร์ผู้ใหญ่น๊ะ
อีเป็นพระเอก
อั๊วะชอบพระเอก"กำนันเม้งเม้มปาก"ไอ้หอนกับไอ้เห่าไปลากนังเหมยลี่กลับมามัด
ไว้กับเสาซุ้มนี้
เดี๋ยวอีหนีไปอยู่กับไอ้ผู้ใหญ่อีก..."ไอ้กำนันสั่งลูก
น้องมาลากเหมยลี่ไปมัด
ขณะเหมยลี่ดิ้นรณสุดฤทธ์"ปล่อยอั๊วะน้า..อั๊วะจะอยู่เชียร์ผู้ใหญ่
..ปล่อย...."สร้อยมายืนข้างๆเหน็บว่าเสน่ห์แรงจริงน๊ะพ่อพระเอก"ผมกระเซ้า
กลับไปว่า"แล้วสร้อยไม่สนพระเอกคนนี้บ้างรึ"สร้อยเบ๊ปากสะบับหน้าแต่ซ่อนรอย
ยิ้มไว้...
***ครับเกมส์จบลงด้วยการเสมอกัน
ตามกติกาที่ระบุไว้
ทั้งสองทีมต้องครองแชมป์ร่วมกันเพราะท่านนายกรัฐมนตรีกำชับมาว่าอยากให้คน
ไทยสมานฉันสามัคคีรักกัน
ไม่แบ่งพวกแบ่งสี
ไม่แก่งแย่งแข่งขันชิงดีชิงเด่นกัน
คนไทยต้องรักกันและมีหัวใจเป็นหนึ่งเดียวกัน
เพื่อร่วมกันพัฒนาชาติไทยครับ
เป็นอันว่าทีมบ้านนางรองของผู้ใหญ่กับทีมบ้านยางขาวของกำนันได้เป็นแชมป์
ร่วมกันครับ..ขอเสียงปรบมือให้ทั้ง2ทีมด้วยครับ***สิ้นเสียงประกาศ
เสียงเฮ เสียงปรบมือดังกึกก้อง
กองเชียร์ของทั้ง2ฝ่ายที่ใส่เสื้อมาฝ่ายล่ะสีคือสี
เหลืองกับสีแดงกอดคอกันร้องเพลงสามัคคีชุมนุมกันอย่างสนุกสนาน
บรรยากาศชื่นมื่นเต็มไปด้วยความรักความสามัคคีสมเจตนาท่านนายกฯ
ทว่าข้าง ล่างยังไม่จบ
ผมกับไอ้กำนันไม่ยอมสมานฉันตามเจตนาของท่านนายกฯ
แม้นจะขึ้น
ไปรับถ้วยพร้อมกันจากท่านผู้ว่าที่รีบส่งให้และรีบกลับทันที
ผมกับไอ้กำนัน
เม้งยังอยู่เผชิญหน้ากันแม้นคนดูจะกลับไปหมดแล้ว...แม้นเหล่านักฟุตบอลจะรับ
รางวัลอัดฉีดและแยกย้ายกันกลับไปก่อนแล้วก็ตาม....เกมส์ในสนามจบแล้วก็
จริง แต่เกมส์นอกสนามกำลังจะเริ่ม..........
ในสนามที่ว่างเปล่า
ถ้วยนายกฯยังตั้งอยู่
ผมยืนจ้องตากับไอ้กำนันเม้ง
"มึงจะเอายังไงว่ามา
กูไม่มีวันยอมครองถ้วยร่วมกับมึงหรอก"ผมสวนกลับ"กูก็เหมือนกัน..เอางี้
มึง กับกูมาเตะจุดโทษกันตัวต่อตัว
ผลัดกันเป็นประตู เตะกันไปเรื่อยๆ
ใครพลาดก่อนแพ้ ได้ถ้วยนายกฯไป
ตอลงไหม"กำนันเม้งยิ้มพอใจ"ตกลงเอาตามนั้นมาเจอกันได้เลย..."แล้วผมกับมันก็
เริ่มดวลกัน....
.....เที่ยงคืนกว่าแล้ว
กำนันเม้งนั่งทรุดอยู่ตรงจุดเตะลูกโทษมันหมดแรง
มีลูกน้องและเหมยลี่มาประคอง"พอเถอะเตี๋ย
ท่าทางเตี๋ยไม่ไหวแล้ว
ดึกแล้วด้วยกลับบ้านเถกะเตี๋ย"กำนันเม้งพยายามสะบับแต่ยันกายลุกขึ้นก็ทรุด
ลงอย่างเก่า"อั๊วะยังไม่ยอม
ไอ้ผู้ใหญ่มันก็หมดแรงแล้วเหมือนกัน
อั๊วะยังไม่แพ้มัน"ผมค่อยครานไปเกาะเสาประตูยันกายลุกขึ้น
เจ้าคมกับสร้อย
วิ่งมาช่วยประคองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล"ใครว่ากูหมดแรง
เพิ่งเตะมาได้คนล่ะ30-40ลูกเอง
กูยังเตะได้ยันแจ้งโว้ย
จนกว่าจะชนะมึง"สร้อยประคองตัวผมแล้วบอกเตือน"พอเถอะพี่
เดี๋ยวได้ตายกัน สักข้าง
พรุ้งนี้ค่อยมาเตะกันใหม่ก็ได้"ผมเองก็สิ้นแรงผลัดกันเตะกับมันมานานจนเลย
เที่ยงคืนแล้ว"ไอ้เม้งมึงยอมดีกว่ามึงไม่มีแรงแล้ว"
ไอ้กำนันเงยหน้าตอบอย่างลำบากไม่ยอมรับสภาพ
"มึงต่างหากที่ต้องยอม
มึงก้อลุกไม่ขึ้นด้วย"แต่แล้วในที่สุดเราจึงจำต้องแยกย้ายกันกลับ
ก่อน เพราะสังขารไม่ไหวแม้นใจมันจะได้ก็ตาม
เอาล่ะต่างคนต่างถอยไว้วันต่อ
ไปค่อยมาฟาดฟันกันใหม่
เฮ่อ...คราวนี้เสมอกับไอ้กำนันเม้งอย่างสูสีฉิว
เฉียดเลย....แต่ถ้ามีคราวหน้าล่ะก็
มันแพ้ขาดแน่...โปรดติดตามตอนต่อไปน๊ะ
ครับ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น