คำสารภาพของแฟนผม ตอนที่19

พอผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก็รีบรับสาย ดูเบอร์ที่โทรเข้ามาไม่คุ้นตาเลย แต่พอได้ยินเสียงจากปลายสายนั้น ผมก็ดีใจยิ้มออก เพราะเป็นเสียงของน้องนิด แต่ข้อความที่น้องนิดพูดมานั้น ถึงกับทำให้กำโทรศัพท์ค้าง อึ้งไปนานจนปลายทางวางสายแล้ว ผมยังไม่รู้สึกตัว ใช่ครับ น้องนิดโทรมาขอเลิกกับผม เธอพูดสั้นๆแต่เสียงของเธอสั่นเครือฟังพอรู้ว่าพุดไปร้องไห้ไป

ผมรีบเช็คเบอร์ที่น้องนิดโทรมา เป็นเบอร์โทรศัพท์บ้าน ไม่ใช่จากมือถือ ผมใช้เวลาไม่นานนักก็รู้ว่าเป็นเบอร์ของคอนโดริมน้ำของน้องนิดนั่นเอง แสดงว่าเธอไปอยุ่ที่นั่น ผมรีบผลุนผันขับรถออกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัวเลย ช่วงหลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว ผมเคยไปคอนโดน้องนิดสามสี่ครั้งเมื่อมีผู้ติดต่อเข้ามาขอเช่าห้อง จึงรู้ว่าห้องอขงน้องนิดที่เธอเคยพักอยู่นั้น อยุ่ห้องเลขที่ใด ชั้นไหน ผมรีบร้อนขับรถค่อนข้างเร็ว แต่ดูเหมือนมันกลับช้ากว่าใจของผมที่โบยบินไปถึงคอนโดน้องนิดแล้ว

ระหว่างที่เดินไปตามทางหลังจากออกจากลิฟท์ที่ชั้น16ก่อนที่จะถึงหน้าห้อง1615 ผมถามตัวเองว่า ถ้าเปิดห้องเข้าไปแล้วเจอน้องนิดอยู่กับนายเอกภายในห้อง ผมจะทำอย่างไร ผมจะโมโหอาระวาดหรือใจเย็นพูดคุยกันให้รู้เรื่อง แล้วก้
สรุปกับใจตัวเองก่อนจะยกมือเคาะประตุห้องนั้น ว่าผมควรใจเย็นพูดจากับน้องนิดและนายเอกนั่นให้เข้าใจกัน

ผมเคาะประตูก๊อกๆๆๆอยุ่สามสี่ครั้ง ก็เห็นว่าช่องตาแมวมีสายตาของคนในห้องแนบส่องดูผู้มาเยือน สักครู่ประตูก็ค่อยๆเปิดออก ใจผมเต้นโครมครามแม้จะทำใจไว้แล้วว่าถ้าเจอนายเอกในนั้น ผมจะต้องทำใจให้เย็นไว้ เพื่อพูดคุยเจรจากันให้เข้าใจ แต่ในห้องนั้นว่างเปล่า มีเพียงน้องนิดตามลำพัง

"พี่มองหาอะไร มองหาพี่เอกหรอ คงคิดละสิว่านิดจะพาเค้ามาด้วย..คงคิดละสิว่านิดจะพากันมาทำกันต่อที่นี่.." เสียงน้องนิดแข็งกร้าว หาเรื่องชวนทะเลาะอย่างที่สุด แต่น้ำเสียงก็เจือปนกับความผิดหวังเสียใจจนผมรับรู้ได้
"ไม่ใช่อย่างนั้นที่รัก...พี่ไม่ได้มองหาใคร พี่เป็นห..." ผมยังไม่ทันพูดจบน้องนิดก็ขัดขึ้นก่อน
"ไม่ต้องมาเรียกนิดว่าที่รัก...นิดรุ้แล้วว่าพี่ไม่ได้รักนิดจริง...คนรักันเค้าทำกันแบบนี้หรอ...." น้องนิดตัดพ้อต่อว่า แล้วสบัดมือผมทิ้ง เมื่อผมพยายามจะเอื้อมมือไปจับแขนเธอ
"พี่ขอโทษ....พี่..." ผมไม่ทันพูดจบประโยคอีกครั้งก็โดนน้องนิดชิงพูดตัดบทก่อน
"ไม่ต้องขอโทษ....นิดผิดเอง ผิดตั้งแต่เลือกพี่ ผิดตั้งแต่ยอมให้พี่เอกทำ...ผิดทุกเรื่อง ผิดมาตลอด ทำไมชีวิตนิดต้องมาเจอแต่เรื่องแบบนี้นักนะ..โฮๆๆๆๆๆๆ" ตอนท้ายน้องนิดร้องไห้ปล่อยโอ ออกมาดังลั่นห้อง เธอเดินไปทิ้งตัวบนเตียงคว่ำหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มว่าจะขาดใจ

ผมค่อยๆเดินเข้าไปหา นั่งขอบเตียงใกล้ๆภรรยา ยกมือลูบหลังไหล่เธอเบาๆ ปล่อยให้เธอร้องไห้ระบายความอัดอั้นออกมาก่อนรอจนเธอเริ่มสะอึกสะอื้นเบาลง จึงค่อยกระซิบบอกเธอเบาๆ
"ที่รัก...พี่รักนิดนะ รักมาก รักที่สุด อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะครับ เรื่องทั้งหมดพี่เป้นคนผิดเอง....ได้โปรดให้อภัยพี่สักครั้ง.."
พอผมพูดจบน้องนิดก้ค่อยๆพลิกร่างลุกขึ้นนั่งใกล้ผม เธอมองหน้าจ้องลึกเข้าไปในดวงตาผม เหมือนอยากจะอ่านเข้าไปให้ลึกถึงหัวใจข้างใน
"พี่ยังอยากได้นิดเป็นเมียอีกรึคะ....ทั้งๆที่รู้ที่เห้นว่านิดทำแบบนั้นกับชายอื่น...."
"พี่รู้..พี่เข้าใจ..ว่านิดมีเหตุผลที่จะโกรธพี่ เกลียดพี่...แต่พี่ก้มีหัวใจของพี่ ที่อยากบอกให้นิดทราบว่าพี่ใจพี่นั้นคิดอย่างไร...."
"บอกมาสิคะ...ว่าใจพี่คิดอะไรถึงทำแบบนี้..."
"พี่ผิดพลาดเองด้วยใจคิดมุ่งหวังเพียงอยากให้เมียพี่มีความสุขบ้าง หลังจากที่ไม่ได้พบเจอมากว่าปี ใจพี่จะมีความสุขเมื่อเห้นเมียพี่ได้รับความสุข หาใช่ใจพี่จะมีความสุขที่เห็นชายอื่นมากระทำกับเมีย..." ผมพูดพร้อมขยับตัวเข้าไปใกล้ ยื่นมือปาดคราบน้ำตาของน้องนิดทิ้ง แล้วก้มหน้าจุมพิตหน้าผากเธอเบาๆ คราวนี้น้องนิดไม่ผลักไสหรือหลีกหนี เธอปล่อยให้ผมจูบหน้าผากโดยดี

"แล้วนายเอกไปไหนล่ะที่รัก พี่มีเรื่องต้องคุยกับเขาให้เข้าใจ..." ผมถามเบาๆ เมื่อเห้นว่าน้องนิดใจเย็น ใจอ่อนลงมาแล้ว
"ไม่ทราบค่ะ มะคืนนิดกลับมาที่บ้าน เห็นพี่นอนหลับอยู่ เห็นน้ำตาพี่ด้วยจึงรู้ว่าพี่ร้องไห้...นิดนั่งใกล้ๆพี่ทั้งคืน นอนไม่หลับ คิดมากมายสับสนวนไปวนมา นิดรักพี่นะคะ รักพี่มากที่สุด แต่นิดก็เสียใจที่พี่ทำเหมือนไม่รักนิด พี่ผิดคำสัญญากับนิด นิดนั่งอยู่จนใกล้เช้าก็เลยขับรถมาที่นี่คนเดียว นิดไม่อยากเป็นหญิงชั่วมีหลายผัว แต่ตอนนี้มันก็เป็นไปแล้ว....พี่บอกสิคะว่าพี่จะทำยังไง...จะให้นิดทำยังไง...."
"นิดมีเบอร์นายเอกมั๊ย....โทรเรียกเค้ามาสิ..." น้องนิดชะงักร้องเอ่อๆ สองสามครั้งอ้ำๆอึ้งๆ เป็นที่ผิดสังเกตุ

"อืมมม..พี่เกือบลืมถาม...น้องนิดรักพี่มากจริงมั๊ย..." พอเธอพยักหน้ารับผมก็ถามไปต่อว่า
"น้องอย่าปิดบังพี่นะ...เหมือนกับน้องเคยรุ้จักกับนายเอกมาก่อนงั้นแหละ..." ผมเห็นน้องนิดหน้าซีดลงทันที เธออ้ำๆอึ้งๆ เหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะพูดอย่างไรดี

22.15น.....
น้องนิดอึกอักๆ เหมือนจะพูดแต่ก็ชงัก ตัดสินใจลำบาก...ผมจึงขยับกระชับวงแขนรัดตัวเธอนแนขึ้น พร้อมกระซิบบอกเธอเบาๆว่า
"พี่รักนิดนะ...นิดเชื่อใจพี่มั๊ย นิดเคยถามพี่มาแล้วครั้งหนึ่งก่อนที่เราจะแต่งงานกันว่า ถ้านิดเคยทำอะไรผิดพลาดไปไม่ว่าด้วยเพราะประมาท หรือเพราะโดนสถานการณ์บีบบังคับ พี่ยังจะรักนิดอีกมั๊ย....จำได้มั๊ยที่รักว่าพี่ตอบไปว่ากระไร...พี่รักนิดครับ นิดเป็นรักแรก และรักเดียวของพี่...ขอให้นิดเชื่อใจพี่ เรื่องอะไรที่เกิดขึ้นทั้งหมดขอให้นิดเล่าให้พี่ฟังนะที่รัก...." ผมพูดปลอบน้องนิดเบาๆ พร้อมกระชับวงแขนรัดร่างของเธอไว้แน่น เสมือนเป้นกำลังใจให้เธอกล้าเล่าความจริง ความลับทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเธอให้ผมได้ฟัง น้องนิดพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเริ่มเล่ามาทีละเรื่องๆ ตั้งแต่เริ่มคบกันกับผม..
"ค่ะพี่...นิดรักพี่ ในเมื่อเรื่องราวมันมาถึงขั้นนี้แล้ว นิดก็ยอมรับชะตากรรม แล้วแต่พี่จะตัดสินใจเมื่อได้ฟังเรื่องจริงทั้งหมดจากปากนิด...." น้องนิดพูดเสียงแผ่วเบา
"นิดกับพี่เอกรู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ เพราะบ้านพี่เอกเค้าอยู่ติดกับบ้านนิด ก็บ้านหลังเดิมที่พี่ชาติมาเช่าตอนเรียนหนังสือนั่นแหละค่ะ เพราะตอนนั้นพี่เอกสอบชิงทุนไปเรียนโทต่อที่อังกฤษ...ตอนนิดเด็กๆ ก้มีพี่เอกเป็นเหมือนไอดอล เพราะพี่เค้าทั้งเรียนเก่ง หน้าตาดี แถมยังเป้นนักว่ายน้ำของโรงเรียนอีก แต่พี่เค้าคงมองนิดเป็นเหมือนเด็กข้างบ้าน
เหมือน้องสาวเสียมากกว่า เราอยู่โรงเรียนเดียวกันเพียงแค่ปีเดียวตอนนิดเข้ามอ1 พี่เอกเค้าก็อยู่มอหก ค่ะ ตอนนั้นนิดหลงไหลแอบรักเค้ามาก เหมือนเด็กๆ แอบรักนั่นแหละค่ะ เป้นรักแรกแบบเด็กๆของนิด พอพี่เอกเค้าเข้ามหาวิทยาลัย ก็เริ่มป๊อป มีสาวๆในมหาวิทยาลัยควงไม่ซ้ำหน้า ตอนนั้นนิดรู้สึกเหมือนอกหัก เคยแอบร้องไห้บ่อยๆ แต่พอนิดเริ่มขึ้นมอสาม นิดเริ่มเป็นสาวขึ้น พี่เอกก็กลับมาสนใจนิด มาใกล้ชิด พานิดเที่ยวไปโน่นนี่บ่อยๆ พ่อแม่นิดก้ทราบค่ะ สองท่านก็รู้จักพี่เอกดี คงแอบปลื้มด้วย เลยไม่ขัดขวาง ปล่อยให้นิดคบกับพี่เอกแบบแฟน แต่ตลอดเวลานั้นพี่เอกก็ไม่เคยฉวยโอกาสล่วงเกินอะไรนิดเลยนะคะ มากที่สุดก็แค่จับมือกันเดิน เราคบกันแบบแฟนจนนิดขึ้นมอสี่ พี่เค้าก็อยุ่ปีสี่พอดี พี่เค้าเรียนเก่งมากพอเรียนได้เทอมเดียวก็จบ แล้วก็ลงสอบชิงทุนได้ไปเรียนโทต่อที่อังกฤษ ช่วงก่อนที่พี่เอกจะไปนั้นแหละค่ะ ที่นิดโดนหอมแก้มเป็นครั้งแรกตอนที่เราไปดูหนังกัน จากเริ่มหอมแก้มพี่เอกเค้าก็พยายามจะจูบปากนิด แต่นิดอายเพราะอยู่ในโรงหนัง จึงไม่ยอมให้พี่เค้าจูบ เมื่อไม่ได้จูบปาก พี่เอกก็เริ่มใช้มือซุกซนเริ่มจากแอบจับหน้าอกนิด..."

"ตอนแรกนิดกลัวมาก พยายามปัดมือพี่เค้าออกจากหน้าอก...แต่พี่เค้าก็ไม่ยอม พอนิดเผลอก็แอบจับอีก จนนิดอ่อนใจแล้วก็รุ้สึกเสียวๆสยิวๆด้วยจึงยอมให้พี่เค้าได้จับอกเต็มๆมือ พี่เค้าก็จับอยุ่แบบนั้นจนกระทั้งหนังจบ..." น้องนิดเล่ามาถึงตอนนี้ก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำจากตู้เย็นมาดื่ม พร้อมถามผมว่าหิวมั๊ย....ความจริงผมก็ไม่ได้หิวอะไรมากมายนักหรอก แต่ไม่อยากขัดใจน้องนิด รู้ดีว่าที่เธอถามแบบนั้นเพราะความเป็นห่วงสุขภาพของผม และคาดการว่าผมคงยังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เช้า จึงพยักหน้าตอบรับ น้องนิดก็เบรคการเล่าเรื่องไว้ชั่วคราว ทำหน้าที่แม่บ้านทำอาหารง่ายๆให้ผมกับเธอทานกันเงียบๆ จนทานอิ่ม น้องนิดก็เริ่มเล่าเรื่องต่อ

23.00น.
"จนใกล้วันที่พี่เอกจะเดินทาง พี่เอมกาหานิดที่บ้าน แล้วเราก็ออกไปนั่งคุยกันในสวน คืนนั้นพี่เอกขอจูปปากนิดเป็นครั้งแรก พี่เค้าสอนให้นิดใช้ลิ้นตอนจูบปากกัน" ผมนึกในใจมิน่าว่าทำไมน้องนิดถึงได้จูบปากเป็นตอนที่ผมจูปปากเธอแล้วดุนลิ้นเข้าไปในปากเป็นครั้งแรก
"พอโดนพี่เอกจุบปาก พร้อมกับดุนลิ้นเข้ามาในปากนิด ตอนนั้นใจนิดก้เต้นโครมคราม รู้สึกเสียวสยิวจนตัวอ่อน เป็นจูปแรกของวัยสาวของนิด จนนิดเผลอตัวยอมให้มือพี่เอกล่วงเกินมากขึ้น เริ่มจากการจับหน้าอกบีบคลึง เล่นหัวนมของนิดจนมันแข็ง ตอนนั้นนิดเริ่มรู้สึกประหลาดๆว่าทำไมถึงได้เสียวเข้าไปจนถึงข้างในเอ่อ..หี..รู้สึกเหมือนมีน้ำแฉะๆไหลออกมา นิดพยายามร้องห้ามพี่เค้าให้หยุด แต่ดูเหมือนเสีนยงร้องจากนิดจะไร้ความหมาย พี่เค้าเริ่มล้วงมือแทรกเข้าไปทางขากางเกงบานๆของนิด คืบไปช้าไปจนปลายนิ้วเค้าสัมผัสโดนปลายหีนิด นิดสะดุ้งแล้วรู้สึกว่าสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง เลยลุกขึ้นหนี กลับมาบ้าน พี่เค้าตามมาแล้วกระซิบขอโทษ แล้วก็กลับไป พอรุ่งขึ้นอีกวันนิดเห็นพี่เค้าในตลาด
กำลังเดินควงกับสาวรุ่นพี่ นิดเลยรู้ว่าพี่เค้าไม่ได้รักนิดเหมือนที่นิดรักเค้า เค้าแค่อยากฟันนิดเท่านั้น พอไม่ได้สมใจก็หันไปหาหญิงคนอื่น นิดก็เลยพยายามลืมพี่เค้าตอนที่เค้าไปเรียนที่อังกฤษ แล้วก็มาเจอพี่ในเวบแชทไงคะ..แล้วเราก็คุยกัน..พี่ยังจำครั้งแรกที่คุยกับนิดได้มั๊ย...พี่รุ้มั๊ยว่านิดรู้สึกอบอุ่นตอนที่ได้คุยกับพี่ จนนิดลืมเรื่องพี่เอกไปเลยค่ะ " เล่ามาถึงตอนนี้น้องนิดก็ขยับมานอนกอดผม เธอซบหน้ากับอกผมไว้ แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องต่อ

"พี่จำครั้งแรกที่เราสองคนทำกันในรถได้มั๊ยคะ...."ผมบอกว่าจำได้
"ที่พ่อโทรมาหานิด นั่นแหละค่ะพี่เอกเค้ามาขอเช่าห้องคอนโด หลังจากที่กลับมาแล้ว เจอพ่อที่บ้านแล้วรู้ว่าตอนนั้นนิดไปอยุ่ที่คอนโด...." ผมนึกออกแล้วว่าเจ้าผุ้ชายที่นั่งคุยกับน้องนิดในล็อบบี้บาร์นั่นก้คือนายเอกนี่เอง
"วันนั้นนิดน้อยใจพี่มาก นิดเข้าใจว่าที่พี่ไม่เอ่อ..ไม่เย็ดนิดในรถ เพราะพี่ไม่ได้รักนิดจริง หรืออาจมีเมียแอบอยู่ที่บ้านแล้ว พอนิดเจอพี่เอกอีกครั้ง ก็ยอมรับค่ะว่าดีใจ แต่ไม่ได้รักนะคะ ใจนิดนั้นมอบความรักให้พี่ไปหมดแล้วคนเดียว แต่ช่วงนั้นนิดสับสนจริงๆคิดแต่ว่าพี่ไม่ได้รักนิดจริง เพราะขนาดนิดกลับมาคอนโดพี่ยังไม่ตามมาเลย." พอเล่ามาถึงตรงนี้ผมเลยแทรกให้น้องนิดรู้ว่าคืนนั้นผมไปหาเธอที่คอนโด เห็นเธอกับพ่อแม่แล้วก้นายเอกนั่งดื่มกันที่ล็อบบี้บาร์ ผมยังโทรศัพท์เข้าไปหา แต่เธอตัดสายผมทิ้ง พอน้องนิดรู้ความจริงเธอก็จูบแผ่นอกผมเล่นเบาๆ พร้อมช้อนตามองสบตากับผม พึมพำๆว่าทำไมผมไม่ไปแสดงตัว เอจะได้รู้ว่าผมรักเธอจริงๆ
"ตอนนั้นพี่ยอมรับว่าพี่ไม่กล้า พี่กลัวพ่อแม่นิดไม่ยอมรับพี่ แล้วรักของเราก็จะถูกขวาง" ผมพุดกระซิบเบาๆ น้องนิดก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วเล่าเรื่องต่อ
"พี่เอกกลับมาคราวนี้ ยิ่งเอาใจใส่นิดมากขึ้น ตามติดนิดตลอด ไม่ว่าจะไปไหนๆ ส่วนพี่กลับห่างไปโดยไม่ทราบเหตุผล ใจนิดเลยคิดว่า พี่คงไม่รักนิดแล้วแน่ๆ ก็เลยปล่อยใจสนิทกับพี่เอก ลืมสนิทว่าพี่เอกเคยทำอะไรไว้กับนิด ช่วงนั้นเราไปเที่ยวกันหลายที่ กลางวันบ่อยครั้งที่เล่นน้ำในสระของคอนโดด้วยกันจนมืด ส่วนกลางคืนพี่เอกก็พาไปฟังเพลงเต้นรำ"