ผมจบโรงเรียนนายสิบทหารแล้วประจำการชายแดน
ออกลาดตระเวน 5
ครั้งเท่านั้นก็โดนกับระเบิด
ยังดีที่อวัยวะทุกส่วนอยู่ครบ
ระหว่างนอนโรงพยาบาลสองเดือนได้เจอน้องอ้อยเพิ่งจบพยาบาลหมาดๆ
ฝึกงานสัปดาห์แรกก็เจอคนไข้อย่างผม
เราสานสัมพันธ์ทุกวันแม้ผมกลับไปชายแดนยังโทร.คุยไม่เว้น
ครบปีผมรักจริงขอแต่ง
น้องอ้อยปฏิเสธ ''อ้อยไม่รักพี่''
ผมตัดพ้อ
''รัก..แต่กลัวลูกกำพร้า''
ผมรักอ้อยมากกว่าเครื่องแบบจึงออกมาแต่งงาน
ปีกว่าก็ได้ลูกชายชื่อองอาจ
อ้อยรอจนลูกขวบครึ่งจึงพาผมล่องใต้ไปไหว้
''แม่กลิ่น''
วันแต่งงานไม่มีญาติอ้อยมาร่วม
''อ้อยเป็นลูกคนเดียว
พ่อ-แม่ตายหมด''
อ้อยพูดแค่นั้นแล้วไม่พูดถึงตลอดสามปี
เมื่อถึง ''วันแม่''
ปีก่อนเรานั่งรถไฟไปลงที่สุราษฎร์ฯ
ต่อสองแถวไปลงหน้าบ้านใหญ่
''บ้านแม่อ้อย''
เธอบอกแล้วจูงมือลูกเดินเข้าไป
หญิงกลางคนเปิดประตูบ้านออกมา
''หวัดดีพี่ศรี''
''น้องอ้อย''
พี่ศรีครางก่อนตะโกนเป็นภาษาใต้
''แม่กลิ่น..น้องอ้อยกลับบ้านแล้ว...มีหลานชายมาด้วย''
อ้อยจูงมือผมกับลูกเข้าบ้านแล้วปล่อยวิ่งไปกอดหญิงนุ่งผ้าปาเต๊ะเหมือนสาวมาเลย์
จนผมเดินเข้าใกล้จึงหันมาแนะนำ
''แม่กลิ่น
แม่ของอ้อย''
แม่ยายเป็นสาวใต้แต่ผิวขาวตาคมอายุ
40 แต่หากไม่บอกจะนึกว่าแค่
30 รูปร่างอวบกว่าอ้อย
แต่ตอนนั้นนุ่งผ้าถุงคลุมยาวถึงปลายเท้าดูผอมเพรียวไม่อวบอ้วนมีหน้าท้องตามอายุ
''แม่จะไปธุระ''
อ้อยเอ่ยหลังพาลูกเข้าไปกราบตักยาย
''ไม่ไปแล้ว...แม่ไม่ไปไหนทั้งนั้น
แม่จะอยู่กับหลานอยู่กับลูก''
แม่กลิ่นปล้ำฟัดลูกอาจตาเป็นประกายด้วยความสุข
คืนนั้นอ้อยพาลูกไปนอนคุยกับแม่กลิ่นในห้องติดกัน
ละครหลังข่าวจบจึงอุ้มลูกที่หลับสนิทกลับมาห้อง
อ้อยเล่าว่า แม่กลิ่นเป็นคนปัตตานี
พ่อเป็นคนนคร ถูกเกณฑ์ทหารไปอยู่ค่ายไกลบ้านแม่
คบกันไม่นาน
พ่อพ้นเกณฑ์ทหารไปบอกลาแม่พร้อมสัญญาจะมาสู่ขอ
แต่แม่ให้พาหนีไปวันนั้นด้วยเหตุผลกลับมาขอที่บ้านแม่ก็ไม่ให้
พี่กับอาของแม่มีอิทธิพลมาก
แม่ไม่ให้พ่อกลับบ้านเกรงสองคนตามมาทำร้ายจึงหลบไปเป็นลูกจ้างสวนยางที่สุราษฎร์ฯ
แม่มีอ้อยตอนย่าง 18
อ้อยสี่ขวบพ่อคิดถึงบ้านพาแม่ไปเยี่ยม
แต่อยู่วันเดียวก็ต้องรีบกลับมีคนมาถามหาพ่อ
เราสามคนจึงหลบซ่อนตามสวน
เมื่ออ้อย 6
ขวบต้องเรียนหนังสือแม่ตัดสินใจปักหลักที่บ้านสวนแห่งนี้
ส่วนพ่อแอบกลับไปเยี่ยมบ้านที่นคร
แม่รู้ก็โกรธห้ามเด็ดขาด
แต่พ่อไม่เชื่อยังหลบไป
อ้อยอยู่ชั้น ป.2
พ่อถูกยิงระหว่างออกจากบ้านที่นคร
เป็นอัมพาตครึ่งตัวเดินไม่ได้
แม่พาพ่อมารักษาที่นี่ให้พี่ศรีดูแล
ส่วนแม่หายไปเดือนกว่ากลับมามีเงินรักษาพ่อ
3 ปีเงินหมด
พ่อจากไปตอนอ้อยอยู่ ป.5
พ่อตายปีเดียวแม่มีแฟนใหม่
อ้อยโกรธมากหนีเข้ากรุงเทพฯ
แม่ตามง้อไม่ยอมกลับ
แม่จึงส่งพี่ศรีมาอยู่เป็นเพื่อน
โรงเรียนปิดอ้อยหางานทำในกรุงไม่กลับสุราษฎร์ฯ
แม่ตามง้ออ้อยยืนยันจะกลับเมื่อแม่เลิกกับแฟนใหม่
พอขึ้น ม.4
แม่บอกว่าเลิกแฟนใหม่แล้วอ้อยลงมาหาแต่พบว่ายังคบกันอยู่
อ้อยกลับกรุงเทพฯ ไม่ลงมาหาแม่อีกเลย
วันนี้มาเยี่ยมเพราะแม่เลิกกับแฟนครบห้าปีตามสัญญา
ผมนอนก่ายอ้อยฟังเรื่องแม่กลิ่นจบก็ผงกหัวจูบปากเมียรัก
''พักนะคืนนี้อ้อยเหนื่อย''
''พี่ก็เหนื่อยแต่น้องชายไม่ยอม''
ผมจับมืออ้อยกดเป้ากางเกง
มืออีกข้างลูบเต่าเมียรัก
อ้อยไม่ต้องอุ่นเครื่องแตะนิดเดียวก็น้ำเยิ้ม
ผมจับหงายโย้ขาขึ้นสูง
''ไม่เอาท่านี้
อ้อยเจ็บ 5
วันแล้วยังไม่หาย
เข้าข้างหลังดีกว่า''
อ้อยนอนคว่ำยกก้นขึ้นให้ผมเสียบน้องชายเข้าไปแล้วซอยเล่นอย่างมีความสุข
''อูยยย..ซี้ดดด''
อ้อยครางแผ่วส่งสัญญาณให้รู้เธอกำลังมีความสุขเกือบถึงสวรรค์
ผมจึงซอยกระแทกถี่ยิบเสียงป้าบๆๆ
ดังติดต่อกัน ''เบาหน่อยเดี๋ยวลูกตื่น''
''กำลังเสียว..''
''อ้อยก็เสียว..เสียวจนขนชัน..ซี้ดดด..ไม่ไหว...อ้อยออกแล้ว..ออกแล้ว''
ผมอัดน้องชายฝังแน่นคาเต่าจนเมียรักหยุดครางหันมาถามเสียงหวิว
''พี่ยังไม่เสร็จ?''
''รออ้อยอีกรอบ''
''ไม่ไหว..อ้อยไม่ไหวแล้ว
ออกในปากอ้อยได้ไหมพี่''
เมียรักคว้าน้องชายผมใส่ปากทั้งดูดทั้งเลียจนความรักพุ่งพรวด
อ้อยดูดกลืนความรักของผมจนหมดเกลี้ยงแล้วพลิกตัวกลับไปนอนหลับสนิทเหมือนปิดกุญแจ
รุ่งขึ้นแม่กลิ่นขับรถพาพ่อ-แม่-ลูก
3 คนไปดูสวนยาง
แล้วแวะกินอาหารทะเลแสนอร่อยริมแม่น้ำ
บ่ายแก่กลับถึงบ้าน
แม่กลิ่นบ่นร้อน
วิ่งไปอาบน้ำประแป้งขาวทั้งตัวเหมือนตกกระป๋องแป้ง
เห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้
แม่ยายผมขี้เล่นเหมือนเด็กแท้ๆ
''แม่เริ่มซื้อสิบยี่สิบห้าไร่..เก็บไว้ให้อ้อย..ใครมาขายห้าไร่สิบไร่แม่รับไว้..แต่ตอนนี้มีเกือบร้อยไร่ได้น้ำหมดแล้ว''
แม่กลิ่นชวนนั่งคุยที่ระเบียงแล้วหันมาถาม
''ทำไมพ่อนวยลาทหาร''
''ผมรักอ้อยครับ''
''ดี..ใจนักเลงเหมือนพ่อแบบนี้..แม่ชอบ''
อ้อยพาองอาจไปเล่นในห้องแม่กลิ่นไม่นานก็กลับมา
''ลูกนอนฟังนิทานกับยาย''
''ฮือ...''
อ้อยอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนชุดนอนเห็นผมหลับก็ปิดไฟก้าวขึ้นเตียงก้มลงจูบหน้าผาก
ผมฉวยจังหวะดึงอ้อยเข้าหาไซ้เต้าน่ารัก
''ขี้โกง..ขี้โกง..พี่ขี้โกง''
อ้อยบิดตัวผมยิ่งเม้มหัวนมจนอ้อยตัวอ่อนครวญเสียงละห้อย
''พี่นวยขาหยุดสักวันนะคะ''
ผมฟอนเฟ้นเต้าเมียรักจนหมดแรงโอนอ่อนยอมเล่นเกมซุกเต่า
ผมกระแทกแรงกว่าคืนแรกเธอจึงร้องเสียงดังกว่าเดิม
ผมชอบเซ็กซ์มาก
อยู่ชายแดนใช้นางทั้งห้าเล่นตัวเองทุกวัน
แต่งงานแล้วไม่เคยลืมทำการบ้าน
ต้องได้วันละครั้งส่วนอ้อยเสร็จกี่ครั้งแล้วแต่เธอแม่กลิ่นขับรถไปส่งเราสามคนที่สถานีรถไฟ
ผมมารอยกกระเป๋าที่กระโปรงท้ายรถ
แม่กลิ่นลงมาไขกุญแจเปิดกระโปรงท้ายแล้วจับมือมองหน้าผมพูดขึ้น
''เก่งนะพ่อนวย
ไม่เว้นสักคืน
เอาแบบนี้ระวังอ้อยมดลูกแตกตายก่อนลูกโต''
คำพูดแม่กลิ่นบอกนัยว่าแกได้ยินเสียงเราสองคนทำอะไรกันทั้งสองคืนชัดแจ้งแน่ๆ
ผมพยายามเงียบที่สุด
อ้อยก็เช่นกัน ที่บ้านอ้อยร้องดังกว่านี้
และผมไม่นึกว่าแม่กลิ่นจะพูดตรงๆ
แถมตบท้ายว่า ''เป็นไงลูกแม่เก่งไหม?''
กลับกรุงเทพฯ
ผมก็มีความสุขกับอ้อยเมียรักตามปกติทุกคืน
ระยะหลังอ้อยเจ็บไม่รับผมเต็มที่
''อ้อยกลัวมะเร็ง''
เมียรักวิตกแต่อายจึงไปเสียเงินตรวจโรงพยาบาลอื่น
''ภรรยาคุณมดลูกอยู่ต่ำมากของคุณเข้าไปกระทบแรงๆ
ทำให้อักเสบต้องระวังอย่าให้เข้าไปกระแทกตรงๆ
แล้วจะดีขึ้น ช่วงนี้ใช้ท่าตะแคงไปก่อนนะคะ''
หมอหญิงอายุเลยกลางคนแนะนำโดยไม่มองผม
ผมทำตามคำแนะนำของหมอด้วยรักเป็นห่วงสุขภาพของอ้อยเมียรัก
จึงได้เสพสุขไม่หนักแน่นเต็มที่เช่นเดิม
อ้อยรู้ว่าผมทำเพราะรักเธอ
บางคราจึงให้ไปเที่ยวกับเพื่อน
''นอนกอดอ้อยมีความสุขกว่า''
ยิ่งทำกับเธอเท่าใดอ้อยยิ่งรักผมมากขึ้นกว่าเดิม
เวลาผ่านไปถึงปีใหม่เรามัวแต่ทำงานไม่มีเวลาไปเยี่ยมแม่กลิ่นตามนัด
คืนหนึ่งหลังเกี่ยวก้อยกันขึ้นสวรรค์ไปเรียบร้อยอ้อยก็เอ่ยขึ้น
''แม่จะขึ้นมาข้างกับเราเสาร์นี้''
''เปิดห้องใหม่ให้แม่ก็แล้วกัน''
''อ้อยบอกแล้วแกไม่ยอมว่าจะค้างรวมกับเรา''
ตอนนั้นเช่าอะพาร์ตเมนต์อยู่ใกล้โรงพยาบาลที่อ้อยทำงาน
เช้าอ้อยเอาลูกไปให้แผนกเด็กของโรงพยาบาลดูแล
อ้อยเลิกงานรับกลับห้อง
วันไหนอ้อยมีเวรเฝ้าไข้ผมจะไปรับลูกมานอนกอดกันทั้งคืน
''ยังงั้นดูสถานการณ์ก่อนแล้วค่อยแก้ไข''
ผมสรุป
แม่กลิ่นมีกระเป๋าเสื้อมาใบเดียว
ผมไปรับที่ท่ารถ ''นึกว่าไม่มีใครมารับ''
''อ้อยติดงานครับ
ผมมาแทน''
''กลับห้องเลยนะครับ''
''ไม่กลับห้องแล้วจะไปไหน..พาแม่ไปนอนโรงแรม''
แม่กลิ่นหยอกคว้าแขนไปกอดเดินตามถึงรถ
''มันจะวิ่งถึงห้องมั้ยพ่อนวย''
แม่กลิ่นเรียกตัวเองแม่
ส่วนผมเรียกพ่อฟังแปร่งเหมือนผัวเมียตจว.ชอบเรียกกัน
''สบายครับ''
''ใกล้หลุดเป็นชิ้นแล้ว..เมื่อไหร่พ่อนวยจะเปลี่ยน''
''ไม่มีตังค์ครับ''
ผมมีรถญี่ปุ่นเก่าๆ
ขับมารับแม่ยายเลยโดนบ่น
วันอาทิตย์แม่กลิ่นให้ผมขับเศษเหล็กที่ใกล้หลุดเป็นชิ้นพาไปหาซื้อเสื้อผ้ากับอุปกรณ์จำเป็นสำหรับแก
เสร็จแล้วพากันไปดูหนังกินข้าวถึงบ้านมืดแล้ว
แกอาบน้ำเช็ดตัวแห้งเอาแป้งฝุ่นมาโรยตัวแกและองอาจสนุกกันยายหลาน
แต่ทำผมน้ำลายหกต้องหนีออกไปเดินข้างนอก
อย่างที่ผมบอกไว้
แม่กลิ่นตอนนี้อายุ 41
แต่หน้าตารูปร่างปานสาวสามสิบกำลังแจ๋ว
ผิวขาว ไม่มีพุง
ตาคมซ่อนสิ่งลี้ลับไว้ข้างใน
หน้าท้องแบนทำให้เห็นนมลอยออกมาอวบอิ่ม
ส่วนสะโพกนั้นกลมกลึงแน่นกว่าอ้อยเมียรักอย่างเด่นชัด
แกอาบน้ำเช็ดตัวแห้งเดินมาอุ้มลูกอาจมาวางตรงหน้าผมหยิบกระป๋องแป้งเทใส่มือลูบแขนขาลูกชายผมช้าๆ
ยายประแป้งหลานแต่ดันก้มๆ
เงยๆ
เบื้องหน้าให้นมสองเต้าในเสื้อคอกว้างติดระบายลูกไม้แกว่งไปมายั่วอารมณ์ผมลุกโพลง
โชว์นมสวยให้ผมเห็นแล้วแต่คงไม่สะใจ
แม่กลิ่นอุ้มลูกอาจมาส่งผม
เดินไปหน้ากระจกเทแป้งใส่มือล้วงใต้ชายเสื้อลูบนมซ้าย-ขวา
ฐานเต้าอวบๆ
อวดให้เห็นในกระจกระหว่างทาแป้งและผมได้เห็นหัวนมเกือบเท่าเม็ดบัว
แต่ไม่ดำน่าเกลียดด้วยนมแม่ยายอายุ
41
มองมุมไหนก็เด้งดึ๋งยั่วอารมณ์จนต้องเลี่ยงออกจากห้องก่อนอ้อยเมียรักอาบน้ำเสร็จ
นึกถึงตัวเอง ถ้าแม่กลิ่นร่วมห้องอีก
2
วันผมตบะแตกปล้ำเอาทำเมียแน่...ทำไมถึงเป็นแม่ของอ้อย
ไม่เป็นแม่คนอื่น...ผมตัดพ้อน้อยใจวาสนาผมไม่ทำให้แม่ยายผู้แสนน่ารักคนนี้ผิดหวัง
กระเด้งเอวกระทุ้งเนื้อท่อนยาวๆ
ใส่แกจนเกิดเสียง
''อื้ออื้อ..ฮือฮือ..แน่นดีจริงๆ
พ่อนวยของแม่''
ผมไม่เคยสู่สมสาวสี่สิบมาก่อนเลย
ได้สมสู่ครั้งแรกถูกแจ็กพอต
แม่กลิ่นทั้งเด้งทั้งร่อนท้าทายความหนุ่มของผมแบบไม่กลัวเครื่องพัง
แพ้คนแก่ก็เสียชื่อ
ผมอยากเอาชนะจึงใช้จุดเด่นคือความยาวกับพลังหนุ่มสอยแม่กลิ่นรุนแรงพอเหนื่อยก็เปลี่ยนลีลาเป็นยักเยื้องเชื่องช้ามุ่งมั่นให้แกมีความสุข
พอได้ยินเสียง...ซี้ดดด...อื้อฮือ...โอ้ววว..เสียว...พ่อนวยของแม่
ออกมาผมจึงเร่งสปีดมีความสุขพร้อมกันแล้วหมดแรงนอนนิ่ง
''ทีเดียวหมดน้ำยาแล้วนึกว่าแน่..แค่ยาวหน่อยเท่านั้น
ทำไมอ้อยมันถึงบ่นว่าทนไม่ไหว..''
แม่กลิ่นพึมพำเบาๆ
แต่ผมได้ยินดูแคลนกันอย่างนี้ต้องเด้งให้ดิ้นอ้อนวอนให้หยุด
ติดใจจนลืมดุ้นอื่นหมด
รู้จักพ่อนวย..อวยใหญ่น้อยไปซะแล้วแม่กลิ่น
ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
แกเข้าไปอาบบ้าง
แต่เมื่อเสร็จออกมาผมแยกขึ้นเตียงก่ายหมอนข้างทำท่าหลับไปแล้ว
เพราะเชื่อว่าแกอดมานานครั้งเดียวไม่สมอยาก
เดี๋ยวมาสะกิดชวนผมเล่นอีกแน่
แล้วก็จริง แม่กลิ่นนอนสักพักก็ขยับมานั่งบนเตียง
''พ่อนวย..พ่อนวย..หลับหรือยัง''
''หลับแล้วครับ..''
''นี่แหนะ หลับแล้ว..''
แกตีแขนก่อนชวนคุย
''พรุ่งนี้แม่กลับแล้วคิดถึงมั้ย''
''คิดถึงครับ..แม่ทำให้ผมติดใจ..ติดใจมากด้วย..แม่กลับผมเหงาแน่..นอนกับอ้อยแต่ใจลอยไปถึงแม่''
''พ่อนวย...''
แม่กลิ่นเสียงเครือ
ผมลูบแขนแก
''แม่เหงาไหม''
''เหงา..พ่อนวยล่ะ''
''เวลาอ้อยอยู่เวรผมเหงามาก..''
ผมดึงมือแกมาจูบแล้วไซ้จนขนลุกเกรียว
''พ่อนวย...แม่ไปนอนนะ''
''เดี๋ยวครับ
ผมขอหนุนตักแม่ก่อน''
ผมซุกหน้าบนตักแม่ยายสองแขนกอดเอว
ซุกจนได้กลิ่นความสุขของแม่กลิ่นโชยออกมาจากซอกขาหนีบ
''พ่อนวย..ของแม่''
เสียงแม่กลิ่นเบาแทบไม่ได้ยิน
''พ่อนวยของแม่''
แกเรียกซ้ำเอนตัวหงายไปด้านหลังหน้าผมฟุบกลางสะโพก
ถ้าไฟสว่างคงได้เห็นโหนกอูมของแก
แต่ห้องปิดไฟ มือจึงใช้สัมผัสแทนตา
ผมลูบโหนกอูมล้นมือของแกแผ่วๆ
''พ่อนวยจ๋า..อย่าแกล้งแม่''
แกครางฮือฮือแผ่วๆ
ผมซุกหน้าจมกลางโหนกอูมจมูกสัมผัสกลางโหนกนั้นฉ่ำแฉะพร้อมสูดลมเข้าเต็มปอด
''ของแม่หอมเหลือเกิน..ผมอยากดูดของแม่''
''อย่านะ มันสกปรก''
แม่กลิ่นบอกเหม็น
ร้องห้าม แต่ผมหอม ดึงผ้านุ่งออก
แหย่ตวัดลิ้นแตะเนื้อชิ้นบางๆ
''อย่าทรมานแม่..พ่อนวยจ๋า''
ครางเหมือนกำลังใจจะขาด
ถ้าขาดใจจริงแม่กลิ่นคงไม่แอ่นร่อนสะโพกสู้ลิ้นผมขนาดนั้น
''แม่..แม่..เสียว..จะขาดใจ..เสียวนักพ่อนวยของแม่..แม่..เสียว..เสร็จ..เสียว..''
แม่กลิ่นครางดังจนกลัวลูกตื่นบางครั้งเบาแทบไม่ได้ยิน
แม่กลิ่นหยุดครางกดหัวผมจมโหนกจมูกฝั่งร่องน้ำฉ่ำแฉะนิ่งนาน
ผมหายใจไม่ออกแทบขาดใจจริงๆ
ดิ้นมุดหัวโผล่ออกสูดลมเข้าปอดแรงๆ
แม่กลิ่นหัวเราะ
ผลักผมนอนหงายขยับขาขึ้นมาคล่อมมือจับเนื้อท่อนตั้งตรงหย่อนบั้นท้ายลงมา
โหนกอูมของแกครอบท่อนเนื้อผม
พอมันมุดเข้าไปใต้โหนกครึ่งอันแกก็คราง
''..คับแน่นดีเหลือเกินพ่อนวยของแม่''
บั้นท้ายแม่กลิ่นต่ำลงดูดกลืนท่อนเนื้อของผมหายเข้าไปช้าๆ
จนจมหมดสิ้น..
''สวรรค์..แม่ได้ขึ้นสวรรค์จริงๆ..ซี้ดดดด''
''บุญของแม่จริงๆ..ที่ได้เจอพ่อนวย...อย่าทิ้งอ้อย
อย่าทิ้งแม่นะพ่อนวย..ให้แม่ได้กินบุญอันใหญ่ขนาดนี้บ่อยๆ
นะพ่อนวย''
แม่กลิ่นครางครวญนอนทับผมนิ่งไม่ขยับตัวพักใหญ่จึงเอ่ย
''แม่ทำแบบนี้พ่อนวยเสียวไหม..''
ผมงงคำถามแก
แต่พอรู้สึกว่าใต้โหนกของแม่กลิ่นเหมือนมีมือพิเศษช่วยกันบีบนวดท่อนเนื้อของผม
แม้ไม่แรงเท่าปากดูดแต่ให้ความรู้สึกคับแน่นอบอุ่นดี
''แม่ทำอะไรครับ''
''ขมิบ..แม่หัดมาตั้งแต่เป็นสาว..อร่อยดีไหมพ่อนวย''
''อร่อยดีเหมือนมีมือนวดเลย''
''เวลาหมดแรงแม่จะทำแบบนี้พอได้พัก..นวยอยากลองให้เสร็จ''
''แม่หมดแรงแล้ว?''
''ยัง..แม่สู้ได้ทั้งคืน''
''งั้นแม่เด้าเถอะผมจะเด้งรับ''
แม่กลิ่นคิดว่าผมคงจูงผมถึงสวรรค์ได้รวดเร็วเหมือนรอบแรกจึงกระแทกใส่ไม่ออมแรง
แต่ผมควบคุมตัวเองไว้เหมือนที่ทำกับเมียเสมอมา
แม่กลิ่นรีดพิษผมไม่สำเร็จ
แต่แกแสนสุขสมหวัง
เพราะผมเด้งรับส่งแกขึ้นสวรรค์ไปสองรอบ
''ไม่ไหวกว่าจะเสร็จพร้อมกันแทบขาดใจ''
แกร้องหมดเมื่อผมเร่งจังหวะทำว่าถึงสวรรค์พร้อมกัน
แต่พอแกนอนพัก ผมก็พลิกตัวหนี
แม่กลิ่นหายเหนื่อยแล้วหันมากอดคลำเนื้อท่อนนั้นเห็นมันพร้อมสู้ยกต่อไปแกก็โวยออกมา
''พ่อนวยหลอกแม่..ไม่ยอมเสร็จพร้อมกัน''
''ผมรอแม่..''
''เมื่อกี้ก็ว่ารอ
นี่แม่เรียบร้อยไปสามเที่ยวแล้ว
มารออีกทำไม..จะให้แม่เหนื่อยตาย''
''รอแม่ยอมแพ้''
''พ่อนวยขี้โกงแกล้งแม่..แม่ไม่ยอมนะ''
''แม่พูดอย่างนี้ยังไม่ยอมแพ้ใช่ไหม''
''ใช่..เก่งจริงเอาเลยเอาให้ถึงเช้า..ฟ้าไม่สว่างห้ามเลิก''
ผมเล่นซ่อนเนื้อกับแม่กลิ่นอีกเกือบชั่วโมง
วันนั้นผมพยายามอดทนจนถึงที่สุดเพื่อให้แม่กลิ่นหลงใหลติดใจ
ก่อนยอมปล่อยความสุขออกมาเนืองนองจนแกเดินไม่ไหว
ผมต้องอุ้มลงไปนอนกับลูก
แม่กลิ่นเดินขากางเหมือนย่องในตอนเช้าก่อนขึ้นรถกลับสุราษฎร์
''รีบกลับกรุงเทพฯ
เร็วๆ นะ แม่อย่าให้ผมคิดถึงนานเกินไป''
''เดี๋ยวจะฟ้องอ้อย
พ่อนวยปล้ำแม่''
''อย่านะแม่ผมกลัว..อย่าฟ้องอ้อยนะแม่ยายที่รัก''
ผมตามขึ้นไปอ้อนแม่กลิ่นบนรถ
รอสิบวันแม่กลิ่นขึ้นมากรุงเทพฯ
ยอมแยกไปห้องพักใหม่ เผื่อ
''กลางวันแม่นอนไม่หลับแวะมากล่อมหน่อยนะ''
ผมแวบมากล่อมแม่กลิ่นสามวันซ้อนเกรงคนร่วมตึกจะสงสัยจึงปรึกษาแก
''แม่..ผมอยากกล่อมแม่ทุกวัน
แต่คนในตึกมันสงสัย''
''แม่เตรียมไว้แล้ว''
ถึงวันอาทิตย์แม่กลิ่นพาเราสามคนไปหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
''แม่เลือกแล้วที่นี่ใกล้โรงเรียนหลานที่สุด..ส่วนอ้อยกับพ่อนวยแม่จะให้รถคนละคัน..แม่กำลังขายบ้านที่สุราษฎร์ฯ
ย้ายมาเลี้ยงหลาน..อ้อยว่ายังไงลูก''
''แม่จ๋า..อ้อยรักแม่ที่สุด''
''ถ้ารักแม่จริงต้องมีหลานให้อีกคน''
อ้อยเอาใจแม่กลิ่นปรึกษาแพทย์กินยาบำรุงจนเป็นผลสำเร็จ
ปจด.ขาด
''สงสัยอ้อยจะมีน้อง
หมอแนะนำให้หยุดกิจกรรมบนเตียงกับผัวชั่วคราว''
''แล้วพี่ล่ะอ้อย''
''อดทนหน่อยซีคะ 8
เดือนเท่านั้น..''
''จ๊ะๆ..มันจุกอกตายแน่''
''ชีวิตเราสั้นนักพ่อนวย..อีกไม่นานแม่ก็หมดสนุกเรื่องนี้แล้ว
ตอนนี้สนุก..พ่อนวยก็ช่วยให้แม่สมหวังเถอะนะ''
ผมเสพสุขกับแม่กลิ่นทุกจังหวะค่ำคืนหรือกลางวันเมื่อมีโอกาส
อ้อยท้องสี่เดือนเศษบ้านใหม่เสร็จเราย้ายไปอยู่คนละห้อง
''ถ้าพี่นอนห้องเดียวกะอ้อยวันหนึ่งพี่คงอดใจไม่ได้..เข้าใจพี่นะ''
''อีกสี่เดือนเท่านั้นพี่อดทนหน่อย''
อ้อยให้กำลังใจผม
อยู่บ้านใหม่สักเดือนแม่กลิ่นเรียกพี่ศรีจากสุราษฎร์ฯ
มาอยู่ด้วย ''พ่อนวย..ศรีมันเพิ่งสามสิบต้นๆ
ยังไม่เคยผู้ชาย..แม่จะสอนมันก่อนแล้วพ่อนวยช่วยสงเคราะห์ทำบุญให้หน่อย
รับใช้แม่มานานแล้ว แม่สงสารมัน
อยากให้มันได้รู้จักสวรรค์''
ผมช่วยส่งแม่กลิ่นกับพี่ศรีขึ้นสวรรค์ทุกวัน
ส่วนอ้อยคลอดแล้วกลัวเจ็บภายในอีก
จึงให้ผมแยกห้องนอนต่อไป
ผมจึงเหมือนได้มาอยู่บนสวรรค์สุดแล้ว
แต่ว่านางฟ้าคนไหนจะเรียกเข้าไปเคียงเขนย
แม่กลิ่น แม่ยายที่แสนดีคนนี้คือผู้สร้างสวรรค์ให้ผม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น