ด้วยรักและผูกพันธ์ ตอนแม่นงค์ของราม EP 7

 

 
 

แม่อรอนงค์ของราม


"แม่นงค์ครับ..." ผมร้องเรียกแม่ พร้อมเดินไปจับดูลูกปิดประตู เห็นว่ามันยังคงล็อคอยุ่ จึงมั่นใจว่าแม่นงค์ยังไม่ได้ออกไปไหน จากนั้นก็ย้อนเดินขึ้นบันได ไปเคาะห้องนอนของแม่ แล้วร้องเรียกเบาๆ แต่ไม่ยักจะมีสานขานตอบรับ มือลองจับลูกบิดหมุนเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ถูกล็อคจากด้านในห้อง ผมจึงค่อยเปิดแล้วเยี่ยมหน้าเข้าไปมอง บนเตียงที่ว่างเปล่า พอสาวเท้าถลันเข้าในห้องเต็มตัวจึงได้ยินเสียงสายน้ำจากฝักบัวดังซู๋ซ่าแว่วออกมา แสดงว่าแม่นงค์คงกำลังอาบน้ำเป็นแน่ ผมจึงหันหลังตั้งท่าจะเดินกลับ

"ว๊าย !...คุณพระช่วย" แต่หูพลันได้ยินเสียงร้องของแม่นงค์ที่หน้าประตูห้องน้ำ จึงหันกลับไปมอง แล้วผมก็ใจหายวาบ เมื่อพบว่าแม่นงค์ยืนหนีบขา สองมือตะคลุบบิดบังทรวงอกอวบอิ่มตั้งเต้าไว้แน่น ร่างเปลือยของแม่นงค์มีหยาดน้ำเกาะพราวเต็มหน้าเต็มตัว

"รามขอโทษครับแม่.." ผมรีบยกสองมือขึ้นมาปิดตาแน่น แล้วร้องบอกเสียงตื่นๆ
"รามคิดว่าแม่นงค์ยังนอนอยู่บนโซฟา พอตื่นขึ้นมาเลยลงไปดู แต่ไม่พบแม่..รามเลยตามมาดูที่ห้อง..ตะ..แต่รามเรียกแม่ก่อนเข้ามาแล้วนะครับ..แต่แม่ไม่ขานรับ..รามเลยเปิดประตูเข้ามาดู..." ผมรีบอธิบายเหตุผลที่เข้ามาในห้องส่วนตัวของแม่นงค์ ทั้งๆที่สองมือยังปิดตาแน่น ไม่รู้เลยว่าแม่นงค์เดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาคลุมห่มตัวตอนไหน จนได้ยินเสียงแม่นงค์ร้องบอก

"เปิดตาได้แล้วจ๊ะ..ตอนนี้แม่ไม่โป๊แล้ว..." แม่นงค์พูดกลั้วเสียงหัวเราะขำๆอายๆ เมื่อผมลืมตามองก็เห็นรูปร่างสูงเพรียวสวยงามของแม่นงค์ ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เรียบร้อยแล้ว

"วันนี้วันหยุดไม่ใช่หรือจ๊ะ..ทำไมลูกรามตื่นเช้านักล่ะ..." แม่นงค์พูดพร้อมขยับเข้ามายืนเบื้องหน้าผม คำถามที่ดูเป็นปรกติของแม่นงค์ ทำให้ผมถึงกับสะดุ้ง จะให้บอกไปได้อย่างไรว่าที่ผมตื่นแต่เช้านั้น เพื่อมาเปิดคอมแล้วค้นหาว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อคืนนั้น เรียกว่าอะไร

"เอ้อ..รามห่วงแม่ที่นอนหลับบนโซฟาน่ะครับ..." ผมรีบแก้ตัวเสียงอุ๊บอิ๊บอายๆ พร้อมหลุบตาลงต่ำไม่กล้าจ้องมองหน้าแม่นงค์เต็มๆตา
ด้วยเกรงว่าแม่นงค์จะอ่านสายตาผมออกว่ากำลังพูดโกหก

"ขอบใจจ๊ะลูกรักของแม่..ที่เมื่อคืนเอาผ้ามาห่มให้แม่ด้วย..." แม่นงค์พูดเสียงอ่อนหวาน พร้อมโอบมือดึงหัวของผมเข้าไปกอดซบที่ทรวงอกอวบอิ่มของท่าน กลิ่นครีมอาบน้ำหอมๆ โชยเข้าจมูกผมเต็มๆ จึงสูดเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ ก่อนที่ผมจะค่อยๆขยับหัวตนเองออกมาจากร่องอกของแม่ช้าๆ เพราะความรู้สึกว่าขณะนี้ผมเป็นหนุ่มแล้ว ไม่ใช่เด็กๆอีกต่อไป

"อื้อ...จะดิ้นไปไหนจ๊ะ..แหมมมม..พอมีเพื่อนสาวแล้ว แม่นงค์กอดไม่ได้เลยหรือ..." แต่แม่นงค์กลับเข้าใจผิด คิดว่าผมหวงตัวไม่อยากให้แม่นงค์กอดเช่นเดิม จึงขืนมือรั้งหัวผมดึงเข้าไปแนบกับทรวงอกอวบหยุ่นของแม่อีกครั้ง พร้อมรัดแน่นและเขย่าโยกตัวไปมา จนใบหน้าผมเสียดส่ายกับอกอวบหยุ่นของแม่

"เปล่าซักหน่อย...รามกลัวว่าแม่นงค์จะโป๊อีกต่างหาก...รามไม่อยากตาเป็นกุ้งยิง ฮิฮิ...." ผมรีบแก้ตัว พร้อมล้อแม่นงค์ให้อาย เพื่อจะได้ปล่อยตัวผมออกมา

"ตายแล้ว..ลูกคนนี้ ปากคอเราะร้าย...ปีที่แล้วยังอ้อนขอดูดนมแม่อยู่เลย..." แม่นงค์กล่าวยิ้มๆ ปล้ำดึงหัวผมเข้าไปซบอกอวบหยุ่น แล้วกดจนใบหน้าผมแนบสนิทไปที่เต้า จนมันยุบแบนปลิ้นออกไปด้านข้าง พร้อมหัวเราะคิกๆอย่างร่าเริง เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ยิ่งเห็นผมอายๆหน้าแดงๆ แม่นงค์ก็ยิ่งแกล้งกอดรัดหัวทุยๆของผมแน่นขึ้นๆ จนแทบหายใจไม่ออก

"ปีที่แล้วที่ไหนกันแม่..ตั้งสองสามปีที่แล้วต่างหาก..." ผมแก้ตัวพัลวัล แล้วเบียงหน้าออกมาจากอกอวบหยุ่น เพื่อสูดลมหายใจเข้าปอดดังเฮือก

"จริงหรือจ๊ะ...ทำไมแม่ถึงได้คิดว่ามัน เพิ่งผ่านไปสองสามเดือนเอง.." แม่นงค์กล่าวยิ้มๆทำตาลอยๆเหมือนคิดไปถึงกาลเวลาที่ผ่าน
ไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ผมเป็นเด็กชายตัวเล็กๆขี้อ้อน ยังนอนอยู่ห้องเดียวกับแม่นงค์ ผมมักอ้อนขอดูดนมและจับนมแม่ประจำยามที่แม่เข้ามากล่อมนอน

"มาให้แม่กล่อมนอนดูดนมเหมือนสมัยก่อนอีกมั๊ยจ๊ะ..." แม่นงค์พูดยิ้มๆ แล้วขยับตัวโอบหัวผมที่แนบอยู่กับอก เข้าไปหาเตียงนอนช้าๆ

"ไม่ครับแม่...รามโตแล้ว..." ผมรีบแข็งขืนขา ยืนแข็งค้างไม่ยอมก้าวขาตามแรงโอบพาดึงของแม่ จนแม่นงค์ชะงัก ยื่นมือทั้งสองมาประคองแก้มผมยกเงยขึ้นจ้องสบตา ก่อนจะยื่นปากมาจูบเสียงดังจุ๊บที่แก้มแดงๆของผม ติดๆกันสี่ห้าครั้ง แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง

"โตแค่ไหน..ในสายตาแม่..รามก็ยังเป็นลูกชายตัวเล็กๆของแม่เสมอจ๊ะ." แม่นงค์จูบแก้มจูบหน้าผมจนท่านพอใจ ก็ปล่อยแขนที่โอบหัวผมออกเป็นอิสระ แล้วทรุดตัวลงนั่งห้อยขาที่ริมเตียง พร้อมขยับปมผ้าเช็ดตัวบนทรวงอกให้แน่นขึ้น

"รามหิวหรือยังจ๊ะ..." แม่นงค์ร้องถามผม หลังจากที่นิ่งเงียบกันไปชั่วครู่

"ยังครับแม่..เดี๋ยวรามไปอาบน้ำก่อน..." ผมตอบคำถามของแม่นงค์ พร้อมขยับตัวตั้งท่าจะเดินกลับไปที่ห้องนอนของตนเองเพื่ออาบน้ำ และซักล้างคราบเลอะเทอะเป็นดวงๆด่างๆที่เป้ากางเกง ด้วยเกรงว่าขืนปล่อยทิ้งไว้แม่นงค์จะพบเห็น และล้อให้ผมเขินอายได้อีก

"รามยังไม่ได้อาบน้ำหรือจ๊ะ..จริงสิ ตั้งแต่ย้ายห้องนอนไปนอนคนเดียว แม่นงค์ยังไม่มีโอกาสอาบน้ำถูกขี้ไคลให้ลูกเลย...มะ..แม่อาบให้ดีกว่า..ดูสิว่ารามทำความสอาดเองได้ดีแค่ไหน..." แม่นงค์พูดด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน จริงตามที่แม่นงค์บอก ตั้งแต่ผมย้ายห้องไปนอนตามลำพัง แม่นงค์ไม่เคยจับผมอาบน้ำถูขี้ไคลที่หลังเลยสักครั้ง

"ไม่ต้องครับแม่..รามโตแล้ว.." ผมรีบปฏิเสธเสียงเร็วปรือด้วยความอาย สองสามปีที่แม่นงค์ไม่เคยอาบน้ำให้ผมนั้น มันเป็นช่วงเวลาที่ร่างกายผมเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย จากเด็กชายเป็นเด็กหนุ่มนมเพิ่งแตกพาน ขนตามร่างเริ่มงอก และอวัยวะเพศเริ่มขยายยาวใหญ่ ไม่เล็กจิ๋วเท่านิ้วก้อยของแม่อีกต่อไป ที่ผมรู้เพราะทุกเช้ายามตื่นนอน มันจะตั้งแข็งจนบัดนี้มันใหญ่กว่านิ้วหัวแม่มือของแม่นงค์ และยาวเกินกว่านิ้วกลางของแม่เสียด้วยซ้ำ

"โตแล้วยังไงจ๊ะ...อายอะไรแม่..เห็นมาตั้งแต่เล็กๆ...ไปอาบน้ำกับแม่เสียดีๆ..." แต่แม่นงค์กลับไม่ฟังเสียงผม รีบดุนหลังผมไปจนถึงประตูห้องน้ำ ผมเลยรีบใช้มือยันขอบประตุไว้แน่น

"ไม่เอาครับแม่..รามอาบน้ำเองได้..." ผมร้องบอกแม่นงค์ พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนให้แม่เห็นใจ แต่แม่นงค์ไม่ยอมสบตาด้วย

"รามอย่าดื้อกับแม่สิลูก..." แม่นงค์รีบฉวยคว้าข้อมือผมไว้แน่น เมื่อผมพยายามพลิกตัวหนีออกมาจากหน้าประตุห้องน้ำ แต่มือแม่นงค์ก็ไวกว่า พอท่านยึดข้อมือผมแน่นได้แล้ว ก็ดึงลากผมเข้าไปในห้องน้ำจนได้ จากนั้นรีบเปิดก็อกฝักบัว จนละอองสายน้ำพรมลงมาบนตัวของผมอย่างรวดเร็ว พร้อมยืนหัวเราะคิกๆอย่างผู้ชนะ

"ดื้อเป็นแมวกลัวน้ำเลยลูกคนนี้..เปียกโชกอย่างนี้แล้วดูสิจะหนีแม่ได้อีกมั๊ย..." แม่นงค์พูดพร้อมกับคว้าสายฝักบัวลงมาจากราวที่แขวน ฉีดละอองสายน้ำลงมาตามตัวตามหัวผมจนเปียกโชก

"เร็วแก้ผ้า...อย่าสะบัดน้ำใส่แม่สิจ๊ะ..ดูสิตัวแม่เปียกหมดแล้ว..." แม่นงค์ร้องโวยวาย เมื่อโดนผมแกล้งกลับด้วยการใช้มือเล็กๆทั้งสองรองน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัว สาดใส่ตัวใส่หน้าแม่ตอบโต้

"ก็รามไม่อยากให้แม่นงค์อาบน้ำให้นี่ครับ..รามโตแล้ว..." ผมบ่นเสียงอ่อยๆ แล้วรีบหันหลังให้แม่ทันที เมื่อท่านเร่งรัดให้ผมถอดเสื้อผ้าอีกครั้ง แต่ผมก็ยังคงทำอ้อยอิ่ง จนโดนแม่นงค์เหวี่ยงฝ่ามือมาฟาดแก้มก้นเบาๆ ไม่ได้เป็นการลงโทษ นอกเสียจากสัพยอกหยอกล้อเล่นกันเพียงเท่านั้น พร้อมร้องเร่งให้ผมแก้กางเกง พอเห็นว่าชักช้า มือแม่นงคืก็มาเกี่ยวขอบกางเกงนอนที่เป็นยางยืด ดึงถลกลงมาอย่างรวดเร็ว แล้วสัพยอกตีแก้มก้นผมเบาๆดังแป๊ะๆอีกสองครั้ง พร้อมหัวเราะขำๆ

"ตัวแค่นี้..รู้จักอายแม่แล้วหรือ..." แม่นงค์พูดพร้อมถลกกางเกงรูดลงมาจนกรอมเท้า แล้วสั่งให้ผมยกเท้าขึ้น ก่อนจะดึงกางเกงออกไป
"ถอดเสื้อด้วยสิจ๊ะ..จะถอดเองหรือให้แม่ถอดให้..." สิ้นเสียงแม่นงค์ ผมก็รีบดึงเสื้อคอกลมออกไปทางหัว แต่ก็ยังยืนหันหลังให้แม่อยู่ตามเดิม

"ว่าแล้ว...ดูสิจ๊ะ..หลังไหล่มีแต่ขี้ไคล..."แม่นงค์ร้องบอก พร้อมยื่นมามาขัดถูขี้ไคลตามไหล่ตามหลังของผม จนกระทั่งถูปราดลงมาถึงก้น แล้วทรุดตัวเองลงนั่งยองๆ เมื่อถูมือลงมาถึงขา ที่ผมทราบเพราะแอบเหลียวหน้าอ้อมไปมองผ่านร่องแขนของตนเองที่กางกว้าง แล้วใจหายวาบเมื่อแลเห็นท่านั่งยองๆของแม่นงค์

ผ้าเช็ดตัวแม้ผืนมันจะใหญ่ จนห่มร่างเพรียวสูงของแม่นงค์ได้มิดชิด แต่เมื่อแม่นงค์ทรุดตัวลงนั่งยองๆ ด้วยความพลั้งเผลอ ขายผ้ามันก็ร่นขึ้นสูงไปจนถึงเกือบโคนขา อีกทั้งชายผ้าด้านหลังก็หย่อนคล้อยลงละพื้น เป็นอีกครั้งที่ผมเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในร่มผ้าของแม่นงค์อย่างไม่ได้เจนตนาตั้งใจ ทั้งจากผู้เป็นแม่และตัวผม

มือนุ่มๆของแม่นงค์ ยังคงขมักเขม้น ขัดถูคราบไลให้ผมตามช่วงขา อย่างไม่รู้สึกตัวว่ากำลังนั่งโป๊อยู่ พร้อมร้องบอกให้ผมกางขาอีกด้วย ก่อนสอดมือเข้ามาที่ช่องว่างระหว่างขาทั้งคู่ ขัดถูจากข้อเท้า มาตามหน้าแข้ง จนถึงหัวเข่า แล้วสูงขึ้นมาจนถึงขาอ่อน ผมก็รีบจับมือแม่นงค์ไว้ ก่อนที่ฝ่ามือนุ่มๆทั้งสองข้างจะถูขึ้นมาสูงกว่านี้

"ข้างบนนี้รามถูเองได้ครับแม่..." ผมร้องบอกแม่นงค์ด้วยสุ้มเสียงแหบสั่น แล้วลงมือถูตัวเองเร็วๆ จากหว่างขาถึงมาถึงหน้าท้อง ส่วนมือแม่นงค์กลับถูลงไปที่หัวเข่าหน้าแข้ง และข้อเท้าทั้งสองข้างของผมอีกครั้ง

ขณะที่ผมกำลังถูขี้ไคลบริลำตัวและหน้าอก ผมก็ใจหายวาบที่จู่ๆมือนุ่มๆของแม่นงค์ก็ถูพรวดขึ้นมาที่ร่องก้นแล้วอ้อมมือสอดรอดใต้หว่างขามาจนถึงด้านหน้า

"เอ๊ะ...!.." เสียงแม่นงค์ร้องขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เมื่อนิ้วเรียวยาวของท่านสอดล้วงผ่านร่องก้นของผมขึ้นมาจนถึงพวงไข่หดกลม เป็นร่องรอยหยักๆเป็นคลื่นๆ และเลยลามขึ้นมาจนถึงโคนลำ ที่ซึ่งเริ่มมีขนขึ้นมาอุยๆ