มนตระมันตรัย บทที่ 02

 
 

                             เมื่อบุญคำกับจันปล่อยมือจากดาริน เธอก็เดินอย่างระโหยโรยแรงเฉียดหน้าเกิดกับเส่ยตรง
เข้าเต็นท์พักไป เธอหยุดยืนหลับตาอยู่พักหนึ่งก็สะบัดศรีษะให้หายมึนงง เธอคิดในใจว่า ' คืนนี้ช่างเหนือยเสีย
เหลือเกิน พวกนั้นทำเราถึงจุดสุดยอดหลายครั้งติดๆกัน หมดแรงเลยเรา อูยย ตาคำตัวแสบ เอามดมากัดหีเรา
โอ้ย มันคันหยุบหยับไปหมด อยากเกาเสียจริง เดี๋ยวมุดผ้าห่มค่อยเกา เฮ้อ แล้วพรุ่งนี้จะทำยังไงดี ขืนคันแบบนี้
เราคงทรมานน่าดู โอ้ย กลุ้มใจ ' คิดถึงตอนนี้ เธอก็เดินไปปลุกมาเรียให้ลุกขึ้นไปอยู่ยามต่อ
                             " เมย์ เมย์ ลุกได้แล้ว ถึงคิวเธออยู่ยามแล้ว ลุก ลุก "
                             " อือม ลุกแล้วๆ ไป้ ไปนอนได้ โอ้ ดูเธอโทรมน่าดู ไปทำอะไรมาถึงได้ดูเพลียขนาดนี้ " เมย์
ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
                             " ฉันง่วงมากน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ยังไงเธอไปปลุกเชิดวุธด้วยนะ เดี๋ยวฉันขอนอนก่อนล่ะ "
พูดจบดารินก็ล้มตัวลงนอนยังที่ของตัว เธอรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่าง แล้วเอามือลงไปซุกกำที่เนินหีของตัวเอง
เธอขยี้แรงๆสองสามทีจึงรู้สึกค่อยยังชั่ว
                            มาเรียลุกขึ้นไปปลุกเชิดวุธ จากนั้นก็เดินออกจากเต็นท์ไป ข้างนอกเธอเจอกับรพินทร์รออยู่
เธอจึงเดินตรงไปทรุดนั่งที่ก้อนหินด้านตรงข้ามกับเขา จากนั้นไม่นานเชิดวุธก็เดินตามออกมา
                             ดารินที่นอนหลับตาอยู่ในผ้าห่ม ก็กำลังเกาเบาๆที่นอกชุดคลุม ความคันหดหาย แต่ความ
เสียวก็เข้ามาแทรก น้ำหีที่ออกมามากเหลือเกินในคืนนี้ ก็หลั่งออกมาอีก ดูเหมือนจะไม่รู้จักเหือดแห้ง โอ้พรุ่ง
นี้เธอคงจะต้องใส่ผ้าอนามัยอย่างที่บุญคำบอกเสียแล้ว เธอล้วงมือเข้าไปลูบคลำที่บริเวณร่องรู เธอสัมผัสได้
ถึงอาการบวมเห่อ และร้อนวูบวาบ แล้วนี่เธอจะทำยังไงดีนะ ดารินคิดกลุ้มใจจนเวลาผ่านไปเธอก็ผล่อยหลับ
ไปในที่สุดด้วยความอ่อนเพลีย
 .............................................................................................
                             ที่กองไฟด้านนอกเต็นท์ บัดนี้เหลือแต่เชิดวุธเพียงคนเดียวที่อยู่เติมฟืนเพื่อไม่ให้ไฟมอดดับ
เขาคิดไปถึงภาพที่เขาเห็นตอนที่เขาลุกออกมาจากเต็นท์ เขาเห็นดารินทำอะไรขยุกขยิกอยู่ที่บริเวณกลางลำ
ตัวของเธอ มันช่างเป็นภาพที่ส่วนตัวเหลือเกิน เขาจินตนาการไปว่าเธอคงจะเงี่ยนมาก เลยนอนช่วยตัวเองอยู่
' โถ้ ไปทำอะไรมานะ เธอถึงได้เงี่ยนจนต้องแอบมาช่วยตัวเองอยู่อย่างนั้น กระซิบบอกไอ้เชิดซักคำ พ่อจะล่อ
ให้หายเงี่ยนง่านเลย ' คิดไปก็ให้รู้สึกควยแข็งขึ้นมาทันใด เขามองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีใครอยู่ในบริเวณนั้น
เขาเลยเอามือไปลูบที่ลำควยของเขาเบาๆ แล้วก็คิดต่อไปว่า ' เห็นติ๋มๆแบบนี้ เวลาถูกเย็ดจะเป็นยังไงหนอ ซื้ด
นมเป็นนม หีเป็นหี กูแอบเห็นเวลาเธอเผลอ เป้าโหนกนูนดันออกมาเลย อู้ยอิจฉาพวกตาจันเหลือเกิน ที่เย็ดนัง
นี่ ไม่ได้ เราต้องเอาเรื่องที่เราแอบได้ยินไปขู่ รอจังหวะก่อนเรา หึหึ จะกระทุ้งให้หีฉีกเลย ซื้ดสส ' เขาวาดภาพ
ในใจ
                         ระหว่างที่เชิดวุธกำลังวางแผนจะฟาดดารินอยู่นั้น รพินทร์ก็เดินตรวจตราไปถึงพุ่มไม้ที่พวกบุญ
คำเพิ่งเผด็จศึกกับดารินไปหยกๆ เขาเห็นใบไม้กระจัดกระจายยับเยิน เขาก็คิดไปว่าลูกน้องเขาคนใดคนหนึ่งคง
แอบมานอนหลับยามอยู่แถวนี้ ' แย่มากไอ้พวกนี้ เดี๋ยวต้องสำทับกันหน่อย ' คิดจบเขาก็เดินสำรวจต่อไป
                        เพียงคล้อยหลังรพินทร์ไปไม่นาน มาเรียก็เดินมาถึงจุดนั้นเช่นกัน เธอมองที่พื้นด้วยความสงสัย
แล้วสายตาก็ไปสดุดกับหยดน้ำหลายหยดที่อยู่บนใบไม้ เธอคุกเข่าลง ใช้นิ้วเข้าไปแตะแล้วยกขึ้นมาดม กลิ่น
ของมันช่างคุ้นเคยนัก เธอเลยคิดว่า ' นี่มันกลิ่นน้ำควยของผู้ชายหนิ ใครมาชักว่าวทิ้งไว้ที่ตรงนี้นะ ' จากนั้นเธอ
ก็กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ เห็นสภาพยับเยินเหมือนกับมีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ และเธอก็หวนคิดถึงสภาพของดา
รินตอนไปปลุกเธอ
                        มาเรียเริ่มปะติดปะต่อเหตุการณ์ แล้วก็สรุปในใจ ' โถ้ น้อยเธอคงรับศึกหนักอีกแล้วใช่มั้ย ไอ้ผู้
ชายพวกนี้มันเงี่ยนกันตลอดเวลาเลยเหรอ ไม่ละโอกาสเลย ไม่รู้น้อยโดนไปกี่คน แต่คงพอสมควร เธอจึงดูอิด
โรยขนาดนี้ แล้วนี่ได้ป้องกันเอาไว้หรือเปล่านี่ เดี๋ยวเกิดท้องขึ้นมากลางป่าโดยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อกันแน่มันจะ
ยุ่ง ไม่ได้ เราต้องเตือนเธอให้กินยาคุมเสียแล้ว ' คิดถึงตรงนี้เธอก็ลุกขึ้นเดินต่อไป
                       มาเรียเดินมาทันรพินทร์ที่กำลังก้มดูร่องรอยอะไรบางอย่างอยู่ที่พื้น เธอจึงเข้าไปทัก
                       " มีอะไรเหรอรพินทร์ ฉันเห็นเธอก้มดูอยู่ตั้งนานสองนาน "
                       " ไม่มีอะไรหรอกเมย์ ก็เห็นรอยน่าสงสัย แต่ไม่ชัดเจนเพราะตรงนี้เต็มไปด้วยหินแล้วดินที่แทรก
อยู่ก็ค่อนข้างแห้ง ก็เลยสรุปไม่ได้ว่าเป็นรอยอะไร แล้วคุณล่ะ เจออะไรผิดปกติมั้ย "
                          "ไม่หรอก นอกจากบริเวณพุ่มไม้ที่ผ่านมา ดูเหมือนมีใครเอาใบไม้ไปปูนอน..."
                          ไม่รอให้มาเรียพูดจบ รพินทร์ก็พูดแทรกขึ้นว่า " คงเป็นลูกน้องผมนั่นแหละ ไม่คนใดก็คนหนึ่ง
แอบมาหลบหลับยามอยู่ที่ตรงนั้น ผมเองก็ตั้งใจจะสำทับให้เห็นถึงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในขณะหลับยาม
เหมือนกัน ไอ้พวกนี้มันไม่ไหวจริงๆ "
                           มาเรียได้ยินที่รพินทร์พูด ก็ให้นึกสงสารเขาเหมือนกัน ที่ไม่รู้ถึงสถานการณ์ของคนรักของ
เขาเลย มันก็น่าแปลกที่พรานใหญ่อย่างเขาช่างชำนาญไปเสียทุกอย่างในป่าพงไพร โสตประสาทก็ฉับไวต่อ
อันตรายที่จะเกิดขึ้นกับหมู่คณะ แต่เขาก็ไม่สำเหนียกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับสุดที่รักของเขาเลย ทั้งๆที่มัน
เกิดห่างจากหูตาเขาไม่ไกลมากเลย ไม่สิ มันค่อนข้างจะใกล้มากเอาเสียด้วย ไม่รู้ว่ามีอะไรมาบดบังสัมผัสนี้
ของเขานะ
                          " ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยสิ คุณรักน้อยมากมั้ย " มาเรียถาม
                          รพินทร์เหลือบตาขึ้นมามองที่หน้าของมาเรีย แล้วพูดออกไปว่า
                         " ทำไมคุณถึงถามคำถามนี้กับผม "
                         " ก็แค่อยากรู้ นะบอกฉันหน่อย "
                          " ครับ ผมรักเธอมาก ยิ่งกว่าชีวิตผมซะอีก "
                          " แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้นกับเธอ คุณจะอภัยและยอมรับเธอมั้ย " มาเรียเริ่มยั่งเชิง
                          " คุณกับเธอก็ผ่านเหตุการณ์นั่นมาด้วยกัน ซึ่งผมก็ไม่อยากจะพูดถึง ผมรักเธอมาก เหตุการณ์
นั้นไม่สามารถทำให้รักเธอน้อยลงไปหรอก มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น เพราะเธอไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย "
                          " แล้วถ้าเหตุการณ์นั้นเกิดซ้ำขึ้นอีกล่ะ นี่ฉันสมมตินะ "
                          " มันคงไม่เกิดขึ้นอีกหรอก พวกสางเขียวก็พินาศไปแล้ว ในป่าแห่งนี้ก็ไม่เห็นมีมนุษย์หน้า
ไหนอีก นอกจากคณะของเรา มันจึงเป็นไปไม่ได้ว่าจะมีเหตุการณ์แย่ๆแบบนั้นเกิดขึ้นอีก หรือคุณอยากให้มี
หึหึ ถ้าคุณอยาก ก็มีไปคนเดียว อย่าเอาคุณหญิงไปเกี่ยวข้องเลย "
                          " มันก็ไม่แน่นะ คุณอย่าประมาทไปหน่อยเลย เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ฉันก็ไม่เห็นว่าคุณ
จะปกป้องคนที่คุณรักได้สักเท่าไหรเลย " มาเรียสบประมาท
                         " มันต้องไม่มีเหตุการณ์แบบนั้เกิดขึ้นอีก ผมขอยืนยัน และที่คุณบอกว่าผมไม่สามารถดูแล
หญิงที่ผมรักได้นั้น คุณก็รู้ว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย ผมเองก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้น ผมจึงรักและสงสารเธอ
มาก และก็ขอตอบในสิ่งที่คุณต้องการจะรู้ว่า ผมจะทำตัวยังไง ถ้าสมมติว่ามีเหตุแบบนั้นเกิดกับคุณหญิงอีก ผม
ขอตอบตรงนี้เลยว่า ผมจะไม่แคร์อะไรเลย เพราะอย่างไรถ้ามันจะเกิด ก็คงไม่ใช่เพราะความเต็มใจของเธออยู่
แล้ว " รพินทร์ยืนยันหนักแน่น ซึ่งก็ทำให้มาเรียทึ่งในความรักมั่นของเขาเป็นอย่างยิ่ง แต่เธอก็อดมิได้ที่จะหมั่น
ไส้ เธอจึงถามต่อไปว่า
                          " แต่ถ้าตอนแรกไม่ยินยอม แต่ตอนหลังเธอกลับสนุกกับมันล่ะ คุณจะรู้สึกยังไง "
                          พอได้ยินคำถามนี้ รพินทร์ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที มาเรียไม่น่าจะพูดดูถูกดารินแบบนี้ เขาเลย
พูดออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวว่า
                          " เมย์คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง คุณหญิงเธอไม่เหมือนคุณหรอก อย่านึกว่าผู้หญิงทุก
คนจะไวไฟเป็นน้ำมันเบนซินแบบใครบางคนสิ อย่าเหมารวมผมไม่ชอบ "
                          มาเรียพอได้ยินอารมณ์ก็ขึ้นทันทีเหมือนกัน
                          " หึหึ คุณก็พูดออกมาแล้วว่า คุณไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนที่ฉันกับน้อยถูกพวกนั้นข่มขืน นั่น
สิ คุณจะไปรู้ดีกว่าฉันได้ยังไงว่า ผู้หญิงที่คุณยกย่องบูชามีอาการแบบไหนตอนโดนจนถึงสวรรค์ ฉันผู้ร่วมอยู่
ในเหตุการณ์ยังร้อนไม่ได้ครึ่งของเธอคนนั้นเลย หึหึ..." มาเรียหัวเราะในลำคอเป็นการเย้ยหยัน
                        รพินทร์สติแตก เขาเข้าไปคว้าอกเสื้อของมาเรียดึงเข้ามา แล้วง้างหมัดขึ้น " นี่ถ้าไม่เห็นว่าคุณ
เป็นผู้หญิงนะ ผมอัดคุณกองกับพื้นแล้ว "
                         มาเรียไม่เกรงกลัว กลับแอ่นอกอวบใหญ่อัดเข้าเข้าไปที่อุ้มมือของรพินทร์ แล้วยิ้มยั่วพูดขึ้นว่า
" ใช่ ฉันเป็นผู้หญิงเหมือนเธอคนนั้นแหละ แถมยังใหญ่กว่าอีกด้วย เป็นไง อยากลองมั้ย ฉันเองก็อยากลองดู
เหมือนกัน เห็นเธอคนนั้นชมนักชมหนา ว่าคุณมีทีเด็ด เอามั้ยลองดูซิว่า ใครกันแน่ที่จะกองแผ่อยู่บนพื้น " พูด
จบ มาเรียก็ใช้มือข้างหนึ่ง คว้าหมับเข้าที่เจ้าโลกของรพินทร์แบบเต็มๆ
                          รพินทร์สะดุ้ง แล้วรีบผงะถอยออกมา " เมย์ คุณนี่มัน.... จริงๆ "
                           " ทำไม จะว่าฉันร่าน ก็พูดออกมาตรงเลยก็ได้ ฉันไม่ถือ เพราะฉันร่านอยู่แล้ว ไม่เหมือนใคร
บางคน ที่แสร้งแสดงตัวว่าเป็นสุภาพบุรุษ แต่พอได้ยินเรื่องสมมติที่ฉันพูดขึ้น ก็มีอารมณ์ขึ้นมา คุณไม่ต้องมา
เถียง เพราะที่ฉันสัมผัสเมื่อกี้นี้ ของคุณมันแข็งอย่างกับท่อนไม้ แถมใหญ่ด้วย เป็นไง พอได้ยินว่า ผู้หญิงของ
ตัวเองร้อนร่านยังไงตอนโดนท่อนของคนอื่น คุณถึงกับระงับอารมณ์หื่นไม่ได้เลยหรือ หึหึ แข็งเชียว "
                          รพินทร์ไม่รู้จะพูดต่อยังไง เพราะจริงๆแล้ว มาเรียก็พูดจี้ใจดำเขาจังเบอเล้อเลย เขาไม่
อาจโกหกตัวเองได้ว่า พอได้ยินว่าดารินเป็นยังไงตอนโดนพวกสางเขียวข่มขืน เขารู้สึกตื่นเต้นและเร้า
อารมณ์มาก แต่จะให้เขายอมรับกับมาเรียนั้นก็ไม่ได้ เลยได้แต่ครางเบาๆออกไปว่า
                           " คุณนี่มัน....."
                           แต่แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้รพินทร์กระอักกระอ่วนใจก็สิ้นสุดลงเมื่อ...
                           " กรี้ดๆๆๆ "
                           ทั้งรพินทร์และมาเรีย ตะลึงมองหน้ากัน แล้วตะโกนออกไปว่า
                           " เสียงคริส "
                           ทั้งสองหันร่าง แล้ววิ่งตรงไปยังเต็นท์ทันที
                            เหตุการณ์ที่เต็นท์พักของนายจ้าง อย่างกับมีกลียุค เสียงไล่ล่าดังลั่น มีตัวประหลาดตัวหนึ่ง
เป็นฝ่ายวิ่งหนีอย่างหัวซุกหัวซุน โดยมีพวกเชษฐา ไชยยันและเชิดวุธวิ่งไล่จับกันชุลมุนไปทั้งเต็นท์ แต่ก็ยังจับ
ไม่ได้
                           ส่วนดารินกำลังดูคริสที่กำลังตกใจจนหน้าซีดเผือด และดูเหมือนว่าบริเวณต้นขาของเธอจะ
ได้รับบาดเจ็บไม่เบาอยู่ด้วย ซึ่งดารินเองก็กำลังตรวจบาดแผลนั้นอยู่
                           เมื่อรพินทร์กับมาเรียวิ่งเข้าไปในเต็นท์นั้น เขาเห็นตัวอะไรไม่รู้วิ่งตรงเข้ามาหาอย่างว่องไว
เขาเลยเอาพานท้ายปืนฟาดสวนออกไปอย่างแรง ร่างประหลาดเล็กๆนั่นปลิวกลับไปทันที และไปนอนกองอยู่
ที่พื้นเต็นท์นั่นเอง
                           " เกิดอะไรขึ้นครับ มีใครเป็นอันตรายหรือบาดเจ็บหรือเปล่าครับ " รพินทร์ถาม แล้วกราดสาย
ตาสำรวจไปทั่วเต็นท์
                           " ผมก็ไม่รู้ ตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงร้องของคริส แล้วก็เห็นไอ้ตัวประหลาดนี่ เลยวิ่งไล่จับ
กันชุลมุนไปหมด " เชษฐาตอบพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตัวประหลาดที่กองอยู่ที่พื้น
                            " บุญคำ แกหาเชือกมามัดไอ้ตัวประหลาดนี่กับตอไม้นั่นซิ เอาให้แน่นๆ อย่าให้มันหลุดออก
มาได้ล่ะ " รพินทร์หันไปสั่งพรานคู่ใจเขา ที่เข้ามาในเต็นท์พอดี
                        " แล้วมีใครได้รับอันตรายอะไรหรือเปล่าครับ " รพินทร์ถามต่อ
                        " คริสได้รับบาดเจ็บที่ต้นขาด้านใน บาดแผลลึกพอสมควร ฉันกำลังจะทำแผลให้ " เสียงดาริน
ร้องบอกมาจากอีกด้านหนึ่งของเต็นท์
                        ทุกคนเลยเดินไปที่ตำแหน่งนั้น เห็นคริสนอนหน้าซีดกางขากว้าง โดยมีดารินนั่งแทรกอยู่ตรง
กลาง ด้านหน้าของเธอคือต้นขาอ่อนด้านในของคริสที่ปรากฏแผลที่เลือดกำลังไหลอาบ สีแดงของเลือดตัด
กับผิวอ่อนอันขาวผ่องดูแล้วสยดสยองนัก
                         " ไชยยัน เธอช่วยไปเอาร่วมยากับเครื่องมือมาให้ฉันด้วย แผลไม่กว้างเท่าไหรแต่ลึก คงต้อง
เย็บสักสองสามเข็ม " ดารินร้องสั่งไชยยัน และถือโอกาสรายงานสถานการณ์ของคริสไปในตัว
                        " ผมว่าเราปล่อยให้น้อยรักษาคริสไปก่อน เราไปดูไอ้ตัวต้นเหตุดีกว่าว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่
แล้วค่อยมาถามเหตุการณ์จากคริสอีกที เมย์คุณช่วยน้อยอยู่ที่นี่ก่อนนะ " เชษฐาสั่งการ
                        กลุ่มบุรุษทุกคนจึงเดินกลับไปที่ร่างประหลาดที่ถูกมัดแน่นติดกับต่อไม้ ไชยยันใช้ไฟฉายส่อง
ไปทั่วร่างประหลาดของมัน ศรีษะอันล้านเลี่ยนห้อยตกไปด้านข้าง ดูจากเบ้าตาก็รู้้ว่ามันจะต้องมีดวงตาที่ใหญ่
มาก ริมฝีปากเรียวบางประกบชิดกันมีน้ำสีเขียวข้นไหลย้อยออกมาที่มุมปาก มือของมันยาวมาก มีนิ้วเพียงข้าง
ละสามนิ้ว ลำตัวผอมผิวหนังเหี่ยวย่นสีดำคล้ำ ขาสั้นๆทั้งสองมีนิ้วเท้าสามนิ้วเช่นเดียวกันกับมือของมัน ที่อยู่ระ
หว่างขาปรากฏเป็นลำเนื้อใหญ่ยาวกว่าขาของมันเสียอีก
                        " ไอ้ที่อยู่หว่างขาของมันเป็นอะไรว่ะ บุญคำลองไปดูซิ " ไชยยันพูดขึ้นด้วยความสงสัย
                        บุญคำคลุกเข่าลงไปจับดูใกล้ๆด้วยความสยอง แกจับอวัยวะส่วนนั้นของมันพลิกไปพลิกมาบ่น
พรึมพรำว่า
                        " สงสัยจะเป็นหาง แต่ทำไมไม่มีขนว่ะ อุ้ย " แกสะดุ้งโหยงเมื่อเหลือบไปเห็นพวงหนังเหี่ยวๆที่
อยู่ตรงโคนท่อนเนื้อติดกับทวารหนัก
                         " มีอะไรบุญคำ สะดุ้งโหยงเลย " ไชยยันถาม
                         " ไม่ใช่หาง แต่เป็น เป็น ไอ้นั่นมันครับ " บุญคำตอบ
                         " อะไรล่ะ ไอ้นั่น บอกมาให้ชัดๆ " ไชยยันสำทับ
                         " ควยมันครับ นี่ไงกะโปกมัน โอ้ยทำไมมันถึงใหญ่โตมโหราฬไม่สมกับตัวอย่างนี้ " บุญคำทำ
ท่าสยอง
                      " ใช่แน่เหรอ แกดูผิดหรือเปล่า มันใหญ่กว่าขาของมันอีกนะ " เชิดวุธถามขึ้นบ้าง
                       บุญคำเลยยกขึ้นแล้วถอกหนังหุ้มปลายให้ทุกคนเห็นชัดๆ ทุกคนถึงกับตะลึง ภาพที่เห็นคือ หัว
ถอกที่บานยังกับดอกเห็ดใหญ่เท่ากำปั้นมือ
                       " นี่มันตัวอะไร รพินทร์คุณรู้จักมั้ย รูปร่างคล้ายคนแก่แต่ตัวเล็กกว่าเด็กหนึ่งขวบอีก " เชษฐา
ถามขึ้น
                       " ผมก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกนี่แหละครับ แต่เอ๊ะ เดี๋ยวครับ ดูที่เท้าของมันสิครับ มีสามนิ้ว รูปร่าง
คล้ายลิง รู้สึกคุ้นๆ คุณชายพอจะนึกออกหรือยังครับ " รพินทร์ตอบ
                       " ผมนึกออกแล้ว รูปร่างมันเหมือนกับตัวที่น้อยเล่าให้ฟังเมื่อคืนนี้เลย ตัวมันประหลาดมาก ไม่
ใช่ลิงแน่ๆ " ไชยยันโพรงขึ้นมา
                       ขณะนั้นดารินที่เสร็จจากการทำแผลให้กับคริส แล้วเดินมาที่ที่ทุกคนมุงดูไอ้ตัวประหลาดกันอยู่
เมื่อเธอเห็นมันเข้า เธอก็อุทานร้องออกไปว่า
                       " ไอ้ตัวนี้แหละ ที่มันมาโดนน้อยเมื่อคืนนี้ น้อยจำมันได้พี่ใหญ่ "
                       ดารินตะลึงมองไปที่หว่างขาของมัน ท่อนควยท่อนมหึมานี้สินะ ที่ทะลวงรูหีเธอลงไปจนมิดหัว
บาน เธอเห็นแล้วก็ให้นึกสงสัยว่า มันใหญ่ขนาดนี้ทำไมหีเธอถึงรับได้โดยไม่ปริฉีก นึกแล้วสยอง นี่ถ้ามันเข้า
ไปทั้งลำ เธอคงจุกแน่นไปถึงหน้าอก คิดถึงตรงนี้ ดารินก็ต้องหนีบขาแน่นโดยไม่รู้ตัว
                       ยังไม่ได้ซักถามอะไรกันมากไปกว่านี้ เกิดที่อยู่ด้านนอกเต็นท์ ก็ตะโกนเข้ามาว่า
                        " ทุกคนรีบออกมา เร็วๆ พวกมันบุกเราแล้ว โอ้ยมากมายไปหมด คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกช้างด้วย
โอ้ย เร็วๆ "
                       รพินทร์เป็นคนแรกที่ออกไป แล้วทุกคนก็ตามออกมาติดๆ รพินทร์ใช้ไฟฉายแรงสูงของเขา ส่อง
กราดไปทั่วๆรอบบริเวณแคมป์ แล้วทุกคนที่มองตามก็ต้องพากันตะลึงอีกครั้ง
                        แสงไฟฉายสะท้อนให้เห็นดวงตาสีแดงกล่ำร่วมร้อยคู่ มันจ้องมองเข้ามายังจุดที่พวกเขายืนอยู่
เสียงร้องกรี้ดๆของมัน ดังยังกับเสียงที่มาจากนรก
                        " ทุกคนเตรียมพร้อม พวกมันเอาเราแน่ อาวุธทุกชนิดให้ติดตัวไว้ มีโอกาสมากที่จะมีการต่อสู้
แบบประชิดตัว เอาล่ะทุกคนหาที่กำบัง " รพินทร์ตะโกนสั่งเสียงกร้าว
                        ทุกคนต่างวิ่งไปหาที่กำบังรอบๆเต็นท์ ยกปืนขึ้นประทับเตรียมยิงถ้ามันบุกเข้ามา สถานการณ์ที่
คณะของรพินทร์เผชิญอยู่ช่างอันตรายเหลือเกิน กองทัพตัวประหลาดล้อมแค้มป์ไว้ทุกด้าน ทุกคนเลยต้องกระ
จายกำลังกันรอบๆ นั่นหมายถึงการช่วยเหลือซึ่งกันและกันจะเป็นไปได้ยากยิ่ง
                          คริสติน่าถือปืนวิ่งเขย่งออกมาจากเต็นท์ เธอไปนั่งซุ่มคู่กันกันดารินที่ด้านข้างของเต็นท์ โดยมี
ไชยยันกับแงซายซุ่มอยู่ห่างๆ
                           " คริส เธอออกมาทำไม เธอยังบาดเจ็บอยู่นะ " ดารินกระซิบถาม
                           " ฉันยังพอทนไหว ไม่ต้องห่วง พวกมันเต็มไปหมด เราจะทำยังไงกันดี " คริสพูดเสียงสั่น เธอ
ยังสยองไม่หายจากเหตุการณ์ที่เกิดกับตัวเธอ เธอค่อนข้างมั่นใจว่า ไอ้ตัวประหลาดนั่นคิดจะทำมิดีมิร้ายกับเธอ
ภาพท่อนควยท่อนมหึมาที่แข็งยั่งกับหินยังติดตาเธออยู่ มันพยายามจะยัดหัวควยเข้ามาในรูหีเธอ แต่เธอสะดุ้ง
ตื่นเสียก่อน พอเธอร้องกรี๊ดออกไป มันก็ตกใจผงะตัวออก เล็บเท้าข้างหนึ่งของมันเหยียบเต็มแรงเข้าที่ขาอ่อน
ด้านในของเธอจนเป็นแผลลึก เธอจึงกลัวมาก
                         " ก็ต้องสู้ แค่ตาย " ดารินกัดฟันตอบ แต่ทันใดนั้นเธอก็ต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดัง
ลั่น มันดังมาจากกลุ่มของตัวประหลาดข้างนอกนั้น
                         " พวกเราระวัง มันจะบุกแล้ว " เสียงรพินทร์ตะโกนลั่น
                         ไม่ทันสิ้นเสียงของรพินทร์ เสียงกรีดร้องและเสียงวิ่งเข้ามาของพวกตัวประหลาดก็ดังจนกลบรู
หู
                          " ยิงได้ อย่าให้พวกมันเข้ามา " เชษฐาร้องตะโกนลั่น และเขาก็กระหน่ำยิงเป็นคนแรก
                          เสียงปืนจากทุกคนดังรัวไปหมด ตัวประหลาดที่โดนกระสุนผงะล้มลง แต่พวกมันที่ด้านหลังก็
กรูกันเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย
                           " เฮ้ย มันไม่ตาย โดนยิงเข้าจังๆ พอล้มลงก็ลุกขึ้นมาวิ่งต่อเฉย พ่อเจ้าแม่เจ้าช่วยลูกช้างด้วย"
เสียงเส่ยตะโกนลั่น
                           " เอายังไงดีรพินทร์ พวกมันไม่กลัวกระสุน " เชษฐาร้องเสียงสั่น
                           รพินทร์เองก็มืดแปดด้าน เขาไม่รูจะแก้ไขยังไง แต่ที่รู้ๆคือ วิกฤตการณ์อันใหญ่หลวงได้มา
เยือนคณะของเขาแล้ว
                         " ยิงยันมันไว้ให้นานที่สุด โอ้ ไม่ทันแล้ว มันจะถึงตัวพวกเราแล้ว ทุกคนเข้ามารวมตัวกันเดี๋ยวนี้
เราต้องตีฝ่าออกไป " รพินทร์ร้องตะโกนเสียงหลง
                         ทุกคนพยายามวิ่งมารวมตัวกันที่หน้าเต็นท์ แต่ก็ไม่ทัน พวกตัวประหลาดเข้าถึงตัวเสียก่อน การ
ตะลุมบอนแบบประชิดตัวจึงเริ่มขึ้น แต่ละคนถูกรุมล้อมด้วยพวกมันเป็นสิบ พวกพรานป่าต่างชักมีดประจำตัวขึ้น
มาถือ ส่วนพวกนายจ้างก็ใช้พานท้ายปืนฟาด ในช่วงแรกก็พอประคองตัวสู้ได้ การต่อสูแบบประชิดตัวดำเนินไป
พักใหญ่ ก็ได้ยินเสียงร้อง กรี๊ด ดังมาจากทางด้านหลังเต็นท์
                         " เสียงของเมย์ " ดารินร้องตะโกนขึ้น
                         " ช่วยฉันด้วย ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน " เสียงขอความช่วยเหลือของมาเรียดังขึ้นแล้วเงียบหายไป
                         " นายแหม่มถูกพวกมันจับไป " เกิดร้องลั่น
                         ทุกคนเป็นห่วงมาเรีย แต่ก็ปลีกตัวไปช่วยไม่ได้ เพราะลำพังตัวเองยังเอาตัวไม่รอด การต่อสู้ดำ
เนินไปอย่างดุเดือด ตัวประหลาดกระโจนเข้าใส่พวกมนุษย์อย่างกระหายเลือด มันไม่กลัวเกรงอาวุธในมือของ
เหล่ามนุษย์เลย  พวกบุญคำฟันใส่พวกมันจนอ่อนแรง พวกมันเพียงผงะล้มลง เพียงพักเดียวก็ลุกขึ้นมากระโจน
ใส่อีก
                        เสียงด่าเสียงตะโกนอย่างหมดหวังของฝ่ายมนุษย์ กับเสียงกรีดร้องด้วยความกระหายเลือดดัง
ระงม บาดแผลจากปลายเล็บอันแหลมคมปรากฏไปทั่วร่างกายของฝ่ายมนุษย์
                        และแล้วคริสติน่าก็เป็นรายที่สองที่ถูกพวกมันฉุดออกไป เสียงกรีดร้องของเธอดังโหยหวนมา
เข้าหูผู้ร่วมชะตากรรมอย่างชัดเจน ตามด้วยเสียงฉีกขาดของเสื้อผ้า และเสียงฮึมฮำด้วยความหื่นกระหาย
ยังไม่ทันไร ดารินก็พลาดท่าโดนมันกระชากออกจากกลุ่มไปอีกคน รพินทร์ถลาจะออกไปช่วย ก็ถูกพวกมันโถม
ทับเข้ามาจนเขาล้มลงไปกอดปล้ำต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต
                       " รพินทร์ขา ช่วยน้อยด้วย " เสียงดารินร้องลั่น
                       รพินทร์ร้อนใจจนน้ำตาร่วง คนรักพลาดท่าอยู่ตรงหน้า แต่เขาช่วยอะไรไม่ได้เลย
                        เสียงฉีกกระชากเสื้อผ้าตามมาด้วยเสียง กรี๊ด ของดาริน สร้างความแค้นใจให้กับ
รพินทร์มาก จนเขาไม่รู้ตัวว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เขาเหวี่ยงพวกตัวประหลาดจนกระเด็นกระดอนออกไป
แล้ววิ่งทะยานไปยังที่มาของเสียงซึ่งอยู่ไม่ไกล แต่อนิจจาเขาต้องล้มลงอีก เมื่อตัวประหลาดกลุ่มใหม่เข้ารุม
จนเขาต้องหยุดลงอีกครั้ง
                         " โอ้ย อย่านะ ออกไป บอกว่าอย่า ฉันกลัวแล้ว ได้โปรดเถอะ อย่าทำฉัน เอามือแกออกจากนม
ฉัน โอ้ยอย่าบีบ ฉันเจ็บ โอ้ย อย่ากัด อู้ยยย หัวนมฉันจะขาดแล้ว อ่าาาา อูยยยวว อย่าเลีย โอ้ยยย บอกว่าอย่า
เลีย ซี้ดสสส อูยยย อย่าแหย่เข้าไป โอ้วว ไม่นะ โอ้ยยย... " เสียงดารินลั่นระงม
                        เพียงฟังจากเสียงร้องของดาริน รพินทร์ก็รู้แล้วว่า เธอกำลังจะเจอกับเหตุการณ์อะไร เขาร้อน
ใจมาก แต่มันก็เหลือกำลัง น้ำตาที่ไหลออกมายั่งกับจะเป็นสายเลือด
                        " ตูม ตูม "
                         พอสิ้นเสียงดังสนั่นของระเบิดมือสองลูก ที่ไชยยันตัดสินใจขว้างออกไปบริเวณนอกแค้มท์
พวกตัวประหลาดต่างตกใจเสียงที่ดังปานว่าโลกจะแตก พวกมันผละวิ่งหนีหายไปในราวป่าทั้งหมดทันที
                         รพินทร์วิ่งเข้าไปที่ร่างของดารินที่นอนกองอยู่กับพื้นทันที ภาพที่เห็น ทำให้เขาหดหู่ใจมาก
ชุดนอนของเธอขาดกระรุ่งกระริ่ง ชุดชั้นในทั้งสองชิ้นไม่รู้หายไปไหน ของสงวนทั้งข้างบนข้างล่างโชว์หรา
โดยเจ้าตัวไม่สนใจเพราะอยู่ในอาการช็อค เขารีบถอดเสื้อของเขาที่มีสภาพไม่ต่างกับชุดนอนของเธอเท่าไหร
คลุมบนร่างอันสั่นเทาของเธอ แล้วช้อนอุ้มเดินเข้าไปในเต็นท์
                         ไชยยันก็เข้าไปอุ้มร่างของคริสติน่าที่มีสภาพไม่ต่างจากดารินเข้าไปในเต็นท์เหมือนกัน ส่วน
เชษฐาก็สั่งให้ทุกคนที่เหลือตรวจความเรียบร้อยรอบๆแค้มท์ และให้เตรียมพร้อมตลอดเวลา เผื่อจะถูกโจมตี
อีก สั่งจบ เขาก็ผลุบเข้าเต็นท์ไป
                        " รพินทร์คะ ช่วยน้อยด้วย อย่าๆ บอกให้ออกไป..." เสียงเพ้อแผ่วเบาของดารินดังขึ้น รพินทร์
โอบกอดร่างอันสั่นเทาของเธอ โดยไม่เกรงกลัวสายตาของเชษฐาและไชยยันที่เฝ้ามองอยู่เลย " ผมอยู่ที่นี่
รพินทร์อยู่ที่นี่แล้วครับ คุณหญิงปลอดภัย ไม่มีอะไรมาทำอะไรคุณหญิงได้อีกแล้วครับ "
                       พอดารินได้ยินเสียงของรพินทร์ เธอก็ผวากอดตอบ เธอร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านเพราะเสียขวัญ
รพินทร์จึงได้แต่ปลอบเบาๆ
                       ไชยยันเอาผ้าห่มคลุมไปบนร่างของคริสติน่า แล้วก็ปลอบเธอที่ยังตกอยู่ในอาการตกใจสุดขีด
เช่นเดียวกับดาริน
                         " คริส คุณปลอดภัยแล้วนะ พวกมันหนีไปกันหมดแล้ว คุณหายใจลึกๆ แล้วจะดีขึ้นเอง "
                         " โอ้ ฉันกลัวเหลือเกิน มันน่ากลัวมาก หือๆๆ " คริสติน่าสะอื้นตัวสั่น
                         เชิดวุธหันซ้ายหันขวา แล้วพูดขึ้นดังๆว่า
                          " ทุกคนลืมไปหมดแล้วเหรอครับว่า เมย์กำลังตกอยู่ในอันตราย พวกมันไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับ
เธอลงไปบ้าง เราต้องรีบไปช่วยเธอกันนะครับ "
                          "โอ้จริงสิ ผมลืมไปเลย ขอบคุณมากเชิดวุธที่คุณยังสติดีอยู่ รพินทร์เราจะเอายังไงกันดี " เชษ
ฐาพูดปรึกษาขึ้น
                          " เราต้องตามรอยมันไปเดี๋ยวนี้ครับ คุณไชยยันเอาระเบิดไปหลายๆลูกหน่อยนะครับ พวกมัน
ไม่กลัวปืนของเราเลย " รพินทร์พูดขึ้น
                          " แล้วเราจะไปกันกี่คนดี ทางนี้ก็น่าเป็นห่วงเหมือนกัน " ไชยยันพูดเป็นเชิงปรึกษา
                          " เอาอย่างนี้ คุณชายอยู่ที่นี่กับพวกพรานทั้งสี่ของผม นอกนั้นไปกันหมด "
                         " ผมจะไปด้วย เอาเป็นว่าให้คะหยิ่นอยู่ที่นี่อีกคนละกัน ผมคิดว่ามันคงไม่กล้าย้อนกลับมาใน
คืนนี้อีกหรอก " เชษฐาสรุป
                         " ถ้างั้นทุกคนตามผมมาเลยครับ ไปส่างปาแกเป็นคนแกะรอย " รพินทร์หันไปสั่ง ซึ่งส่างปาที่
ชำนาญในการแกะรอยตอนกลางคืนที่สุด ก็ออกเดินหน้าไปในทันที
                          " ฝากนายหญิงกับคริสด้วยนะบุญคำ " เชษฐาย้ำกับบุญคำก่อนที่จะก้าวเดินออกไป
                          " ครับนายใหญ่ " บุญคำตอบ แล้วก็ชักชวนพวกจันออกไปข้างนอกเต็นท์
                            เมื่อกลุ่มของรพินทร์เดินหายลับตาไปในความมืด พวกบุญคำก็มาล้อมวงคุยกันที่กองไฟ ต่าง
ก็ช่วยกันทำแผลให้กันและกัน
                             " ไหนลุงคำว่าตัวเองหนังเหนียวไง ทำไมมีแผลเต็มไปหมด " เส่ยซักขึ้น
                             " ก็เหตุการณ์ตอนนั้นมันกระทันหัน ข้าไม่ทันท่องคาถา พวกมันก็เข้ามาถึงตัวก่อน ถ้ามีเวลา
มีรึไอ้พวกนั้นจะทำอะไรข้าได้ พูดแล้วจะหาว่าข้าคุย " บุญคำตอบ
                               " พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ข้าล่ะเสียวสยอง ไอ้พวกนั้นมันเป็นตัวอะไรกันแน่ ทั้งยิงทั้งฟันด้วย
มีด พวกมันยังไม่เป็นอะไรเลย " จันถามขึ้น
                         " เอ็งว่าที่เรานั่งอยู่นี่มันมีชื่อว่าอะไรวะ " บุญคำถาม
                         " เห็นเจ้านายพูดว่า เขาก็องกอย หรือว่า หรือว่า มันจะเป็น... " เกิดพูดเสียงสั่นสะท้าน
                         " เออนั้นแหละ เอ็งเข้าใจถูกต้องแล้ว พวกนั้นมันเป็น ผีก็องกอยกันทั้งฝูงเลย " บุญคำเฉลย
                         " บรื้อออ น่าสยองขวัญ แล้ว แล้ว ทำไมมันถึงหื่นขนาดนี้ นายหญิง กับแหม่มคริส ถูกพวกมัน
รุมซะสติแตกไปเลย " เส่ยพูดด้วยความสยอง
                         " เออ ขัาเพิ่งนึกขึ้นได้ ไม่รู้นายหญิงของข้าเป็นไงมั่ง ชักเป็นห่วง ไม่รู้โดนไอ้พวกนั้นสอยไป
หรือยัง เมื่อกี้ข้าว่าจะดูซักหน่อย แต่พวกนายๆอยู่ข้าเลยไม่กล้า ไป เราเข้าไปดูกันซักหน่อย " บุญคำชักชวน
                          " แล้วเราจะดูรู้ได้ยังไงล่ะ ว่านายหญิงโดนพวกนั้นรึยัง " เกิดถามขึ้นมาเบาๆ
                          " โธ่ไอ้โง่ มึงเห็นมั้ยว่า ควยพวกนั้นมันใหญ่ขนาดไหน ถ้าโดนเข้าไป ข้าว่าป่านนี้กลวงโบ๋ยัง
หุบไม่ลงหรอกเว้ย " บุญคำตอบแล้วลุกขึ้นเดินนำเข้าเต็นท์ไป
                             เมื่อเข้าไปถึงที่นอนของดาริน ซึ่งขณะนี้เธอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย บุญคำก็ดึงผ้าห่ม
ออก ภาพดารินที่เปลือยเปล่ามีเพียงชุดนอนที่ขาดเป็นริ้วๆคลุมอยู่ซึ่งก็ไม่ได้มิดชิดอะไร หัวนมทั้งสองข้างที่
มีสีชมพูแดงสวยงามน่าดูด ตอนนี้กลับแดงช้ำ มีรอยคล้ายถูกกัดทึ้ง ที่เต้านมบวมมีรอยถูกบีบเป็นริ้วๆ ตามเนื้อ
ตัวก็มีรอยเขียวเป็นจ้ำๆเต็มไปหมด แต่ไม่มีรอยแผลที่ถึงกับเลือดออกปรากฏอยู่
                             บุญคำมองเรื่อยลงไปที่กลางลำตัว ชุดคลุมนอนขาดเป็นช่องใหญ่ เห็นพงหมอยยุ่งเหยิง
พักกันไม่เป็นระเบียบ แถมยังมีน้ำข้นเขียวเปียกเลอะไปทั่วเนิน แกพยายามมองลึกลงไปในช่องระหว่างต้นขา
ที่เบียดชิดกันอยู่ ตรงนั้นมีช่องสามเหลี่ยมเล็กๆปรากฏอยู่ เพราะเนื้อที่ต้นขาไม่สามารถเบียดเข้าหากันได้ อัน
เนื่องมาจากเนินหีใหญ่กว้าง แกมองไปที่เม็ดแตดที่โผล่ออกมาท่ามกลางแคมหีที่เบียดชิด
                              " เป็นไง นายหญิงโดนพวกเหี้ยนั้นล่อรึยัง โอ้ยสาธุ ขอให้นายหญิงรอดที่เถ๊อะ " เส่ยถาม
พร้อมกับพยายามยื่นหน้าเข้าไปลุ้นใกล้ๆ
                              " เฮ้ย กลิ่นอะไรนี่ โคตรคาวเลย " เส่ยอุทานแล้วผงะหน้าออก
                              " สงสัยจะเป็นกลิ่นน้ำควยของไอ้พวกนั้นว่ะ " บุญคำตอบ แล้วผลักเส่ยออกไปเบาๆ จากนั้น
ก็จับขาทั้งสองข้างของดารินแหกออก
                              ดารินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทันที เมื่อเธอเห็นว่าบุญคำกำลังทำอะไรกับตัวเธอ เธอจึงรีบฝืนขาทั้ง
สองหุบเข้าพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างไปปิดที่เนินหี แล้วส่งเสียงขึ้นว่า
                         " พวกแกจะทำอะไรฉัน รพินทร์ช่วยน้อยด้วย..."
                         " ตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เพราะพวกนายรพินทร์ออกไปตามหานายแหม่มกันหมดทุก
คน แล้วที่ผมแหกขานายหญิง ก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเป็นการซ้ำเติมหรอก แค่อยากรู้ว่า นายหญิงโดนพวกนั้น
มันเย็ดหรือยัง " พูดจบบุญคำก็ออกแรงง้างขาของดารินออกอีกครั้งหนึ่ง
                         ดารินยังไงก็ไม่ยอมให้พวกบุญคำดู เธอฝืนขาไว้อย่างเต็มที และพูดละล่ำละลักว่า
                          " ฉันยังไม่ได้โดนพวกนั้นมันทำอะไรฉันหรอก ไม่ต้องดูแล้ว "
                          " ไม่ได้ผมพวกผมต้องเห็นกับตา " จันพูดขึ้นพร้อมกับเข้ามาช่วยบุญคำแหกขาดารินอ้าออก
จนกว้าง แคมหีที่เบียดชิดเลยอ้าเผยอออกเล็กน้อย มีน้ำเขียวข้นยืดออกตามเป็นเส้นเล็กๆ
                          บุญคำใช่นิ้วถ่างแคมในให้อ้ากว้างขึ้นอีก
                           ในร่องหีมีอาการบวมอย่างเห็นได้ชัด สีแดงช้ำปรากฏอยู่ไปทั่ว น้ำหีเยิ้มขาวเป็นมัน มีน้ำสี
เขียวข้นปนบ้างประปลาย รูสวรรค์ยังดูตีบตัน มีเพียงช่องเล็กๆเท่าหัวไม้ขีดให้เห็นดำมืดเข้าไปข้างใน เนื้อหี
สั่นระริก รูลึกขมิบยิกๆ
                          " เฮ้อโล่งอก นายหญิงยังไม่ได้โดนพวกมันเย็ด แต่คงถูกพวกมันเอาปลายควยถูที่ร่อง น้ำ
ควยที่ปริ่มรูเพราะความเงี่ยนของพวกมันเลยหยดติดอยู่ เป็นไงข้าวิเคราะห์ถูกต้องมั้ย " บุญคำเงยหน้าขึ้นพูด
                          " แล้วหีนายหญิงทำไมถึงแดงช้ำขนาดนี้ล่ะ " เกิดถาม
                          " ก็มึงคิดว่าพวกกูรุมเย็ดนายหญิงของมึงเบานักเหรอ โดยเฉพาะไอ้คะหยิ่น ควยมันใหญ่ยัง
กับควยม้า จะไม่ให้หีช้ำได้ยังไง นี่ยังดีนะที่เป็นหีวิเศษของนายหญิง พวกมึงดูสิ รูสวรรค์ที่สำหรับให้ท่อนควย
กระทุ้ง ตอนนี้หดเล็กลงจนจะเอานิ้วยัดเข้าไม่ได้แล้ว ถ้าเป็นรูหีของผู้หญิงคนอื่นคงต้องกลวงโบ๋ไปอีกนาน "
บุญคำกระซิบตอบเบาๆ
                           ตลอดเวลาที่พวกคำดูและวิจารณ์เนินสวรรค์เธออยู่นั้น ดารินคอยเอามือเข้าไปปิดบังด้วยอดสู
และอาย แต่พวกนั้นก็คอยจับมือเธอออกตลอด เธอพร่ำบอกให้พวกนั้นหยุดดูหยุดวิจารณ์ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ
                            " พอเถอะ บอกแล้วว่ามันไม่มีอะไร พวกมันยังไม่ได้ทำอะไรฉันก็ไม่เชื่อ พอๆ ฉันอายนะ โธ่ดู
กันอยู่ได้ "
                         " ก็ได้ พวกผมหยุดดูก็ได้ มาพวกเราไปดูของแหม่มคริสกันต่อ " บุญคำชักชวนพวกที่เหลือ
                         " ลุงคำ ให้ข้าเย็ดนายหญิงทีหนึ่งได้มั้ย ข้าเงี่ยนไปหมดแล้ว รูหีนายหญิงโคตรน่าเย็ดเลย "
เส่ยขอเสียงสั่น
                         " ไม่ได้โว้ย ถึงพวกเราจะไม่ใช่สุภาพบุรุษกันนัก แต่เราก็ต้องมีจรรยาบรรณกันบ้าง คืนนี้นาย
หญิงโดนมาอย่างหนักสาหัสแล้ว เราไม่ควรจะไปซ้ำเติมอีก แล้วก็ ไม่รู้ว่าพวกที่ออกไปตามนายแหม่มก็ไม่รู้จะ
กลับมาถึงเมื่อไหร่ ข้าว่าเราไปดูของดีของแหม่มคริสกันดีกว่า หึหึ "
                         " โอ้ย ลุงคำชอบกันท่าพวกผม " เส่ยบ่นงึมงำ แต่ก็เดินตามไปโดยดี
                         " พวกแกจะทำอะไรคริส อย่านะ คริสบาดเจ็บมาก นี่คงหลับไปเพราะยาที่ฉันให้ พวกเธออย่า
ไปรบกวนเธอนะ " ดารินพูดเสียงดังออกมา
                           พวกบุญคำไม่สน ต่างก็เข้าไปมุ่งดูร่างอันบอบบางที่นอนหลับสนิทของคริสติน่า วงหน้าที่สวย
ไม่แพ้ดาริน ดูสงบแต่ก็ยังหวานใส ผ้าห่มที่คลุมร่างเธออยู่นั้น ทิ้งน้ำหนักทาบลงจนเห็นทรวดทรงอ้อนแอ้นอวบ
อั๋น นับว่าเป็นหญิงงามเกินกว่าที่ผู้หญิงทั่วไปจะเทียบได้
                          จันดึงผ้าห่มออกจากร่างนั้นทันที ภาพที่เห็น ไม่แตกต่างไปจากนายหญิงของมัน ชุดนอนขาด
เป็นริ้วๆ ของสงวนโชว์ให้เห็นวับๆแวมๆขาวอล่างฉ่าง ทรวงอกขาวที่ถึงแม้จะมีรอยเขียวเป็นจ้ำๆ แต่ก็ยังคงรูป
ตั้งเป็นบัวตูมไม่มีหย่อนคล้อยสวยงามถึงแม้นอนอยู่ในท่าหงาย เอวคอดผิวเนียนเรียบไม่มีร่องร้อยของไขมัน
ส่วนเกิน มองไล้ไปกลางลำตัว พงหมอยสีดำสนิทเช่นเดียวกับเส้นผมดูมันเงางามถึงแม้จะเปรอะไปด้วยน้ำข้นสี
เขียวเข้ม เช่นเดียวกันกับดาริน เนินหีของเธอโหนกใหญ่จนเกิดเป็นรูสามเหลี่ยมที่รอยประกบของต้นขา ร่องหี
หายลับเยื้องลงไปด้านหลังของก้นงอน เห็นแล้วให้นึกถึงว่า ถ้าเธอเปลือยกายโก้งโค้งหันเบื้องหลังมา พูหีคง
ย้อยเห็นชัด เวลาอัดควยเข้าไปคงจะสนุกสุดยอดขนาดไหน
                         เกิดไม่รอขออนุญาติจากบุญคำ มันแหกขาคริสจนอ้ากว้างสุดๆ เห็นแคมหีอ้าตามทันที สีแดง
สดของร่องรูสะท้อนไปสู่สายตาทุกคู่ที่มองมาเป็นตาเดียว แสดงให้รู้ว่า ยังไม่มีท่อนควยท่อนไหนของพวกตัว
ประหลาดได้รุกล้ำผ่านเข้าไปแม้แต่ท่อนเดียว ทุกคนนึกขอบใจเสียงระเบิดมือของไชยยันที่ดังขึ้นทันเวลาเสีย
จริงๆ
                          เกิดเอาผ้าขาวม้าของมัน เช็ดทำความสะอาดคราบเปื้อนของเมื่อกเขียวที่เปรอะอยู่ตามพง
หมอยและบริเวณแคมหีจนแห้งสะอาด จากนั้นมันก็ไม่สนใจใคร มันก้มลงเลียหีสวยผ่องนั้นทันที มันบรรจงดูด
ไปที่เม็ดแตดใหญ่เบาๆ ร่างของคริสติน่าบิดเกร็งขึ้น เสียงครางด้วยความเสียวดังออกมาเบาๆจากปากของเธอ
แต่ตาเธอก็ยังปิดสนิทโดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาในตอนนี้เลย
                        จันกับบุญคำก็ทนไม่ได้เช่นกัน ทั้งสองก้มลงบีบเค้นเต้านม และดูดดื่มหัวนมเม็ดเล็กๆสีชมพูยั่ว
ตาทันทีเหมือนกัน
                         " นมหยุ่นนุ่มดีจริงๆ พี่คำ มันเด้งดีดสู้มือหนึบหนับ หัวนมแข็งเป็นไตเลย ฉันว่านังนี่ต้องเงี่ยน
แล้วแน่ๆ ซี้ดสสส " จันดูดไปพร่ำไป บุญคำก็ตอบกับเป็นเสียงงึมงำๆ
                         เส่ยที่เสี่ยนหนัก จนควยแข็งไม่หยุด แต่มองไปก็ไม่เห็นพื้นที่ที่มันจะเข้าไปมีส่วนร่วมหาความ
สุขได้ เพราะทุกคนจองพื้นที่สำคัญไปหมดแล้ว มันเลยหันรีหันขวาง พอดีเหลือบไปเห็นดารินกำลังทำอะไรไม่
รู้ที่กลางลำตัวขยุกขยิก ใบหน้าของเธอเชิดบิดเบี้ยว มันเลยตรงเข้าไปหาเธอทันที
                         พอไปถึง ก็จับมือของดารินที่กำลังลูบไล้ร่องหีของตัวเองอยู่เพราะทนคันไม่ไหวออก จากนั้น
มันก็ใช้นิ้วแหวะแคมหีออก แล้วลงลิ้นทันทีโดยไม่สนกลิ่นคาวฉุนของน้ำเขียวๆนั้นเลย
                          ตอนแรกดารินก็ตกใจ แต่ความเสียวที่เกิดขึ้นก็ทำให้เธอต้องปล่อยเลยตามเลย ได้แต่ซี้ดปาก
แอ่นเนินหีให้มันเลียถนัดๆ
                           ทุกคนดื่มด่ำกับการกระทำและความรู้สึกของตัวเอง โดยไม่สนใจใคร คริสติน่าที่ถึงแม้จะหลับ
ลึกเพราะฤทธิ์ยา แต่สัมผัสจากปลายลิ้นของพวกนั้นทั้งสาม ก็สร้างความเสียวซ่านให้กับเธอจนบิดเกร็งสะท้าน
ไปทั้งตัว
                            เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดารินสะท้านขึ้นทั้งร่าง เธอเอามือทั้งสองกดที่ศรีษะ
ของเส่ย แอ่นโหนกหีอัด ร่างกายเหยียดเกร็ง กระตุกถึงสวรรค์ไปในที่สุด
                             เส่ยลุกขึ้น ก้าวเท้าคล่อมหน้าอกของดาริน บีบปากเธอจนอ้า จากนั้นก็ยัดท่อนควยเข้าปาก
เธอไป มันกระเด้าจนดารินแทบหายใจไม่ทัน อาจเป็นเพราะต้องทนกับความเงี่ยนมาเป็นเวลานาน มันกระเด้า
ควยไม่ถึงห้านาที น้ำควยก็พุ่งยังกับทำนบแตก เข้าลำคอลงสู่กระเพาะของดารินโดยเธอไม่ต้องเลย
                             พอเส่ยชักควยออกจากปากดาริน คริสติน่าที่เป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ ก็ถูกเจ้าชายอสูรทั้งสาม
รุมจูบเลียจนสะท้านถึงสวรรค์ไปอีกคน
                         จันที่นั่งควยแข็งจ้องมองร่างกายที่กระตุกบิดเกร็งของคริสอยู่ ก็พูดขึ้นว่า
                          " ขอฉันจิ้มแก้แค้นนังแหม่มนี่สักดอกหนึ่งนะพี่คำ ฉันเงี่ยนเต็มทนแล้ว "
                          " ไม่ได้โว้ย เดี๋ยวไก่ตื่น เอาไว้วันหลัง เย็ดคนนอนหลับมันไม่มันส์หรอก " บุญคำตอบ
                          " แต่ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ พี่คำไม่น่าชวนกันเข้ามาเล้ย เย็ดก็เย็ดไม่ได้ "
                          " เอาอย่างนี้ พวกเราไปอาศัยเย็ดปากนายหญิงกันดีกว่า ไอ้เส่ยเสร็จไปคนหนึ่งแล้ว " บุญคำ
หาทางแก้เงี่ยน
                           แล้วทุกคนก็เดินเข้าไปที่ดาริน ควยชี้เด่อยู่ตรงหน้สเธอทั้งสามท่อน ไม่ว่าเธอจะเต็มใจหรือ
ไม่ แต่เธอก็ต้องใช้เวลาอีกนานพอสมควรกว่าจะบริการพวกมัน จนน้ำแตกใส่ปากเธอโดยถ้วนหน้า จากนั้นเธอ
ก็หลับไป คืนนี้ช่างเป็นคืนที่สาหัสสำหรับเธอเหลือเกิน
...................................................................................................
                          มาเรียพยายามที่จะดิ้นตัวเพื่อจะได้หลุดจากการแบกของฝูงตัวประหลาดนับสิบ ที่แบกเธอวิ่ง
ออกจากบริเวณแค้มท์มาได้พักใหญ่แล้ว เธอดิ้นจนจะหมดแรง ก็ไม่สามารถหลุดจากการจับอันเหนียวแน่นของ
พวกมันได้เลย
                         พวกมันแบกเธอวิ่งวกวนไปมาในป่าท่ามกลางความมืด เธอกลัวจนจะเป็นบ้า แต่แล้วพวกมันก็
หยุดลงจนได้ เธอถูกโยนลงบนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง เธอตะเกียดตะกายเพื่อจะวิ่งหนี แต่ก็ไม่รอด พวกมันเข้า
มารุมทึ้งฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอออก
                         เสียงฮึมฮำของพวกมันดังระงม ถึงแม้เธอจะไม่เข้าใจให้ภาษาของพวกมัน แต่เธอก็รู้สึกได้ถึง
ความหื่นกระหาย เสื้อผ้าถูกฉีกจนเธอเหลือแต่ตัวเปล่าขาวโพลนท่ามกลางแสงจันทร์สลัว
                         ตัวประหลาดต่างคำรามใส่กันและกัน เหมือนจะแสดงสิทธิ์เหนือเหยือของมัน แต่ดูเหมือนว่าจะ
ไม่มีตัวไหนสละสิทธิ์ มาเรียร้องกรี๊ดขึ้นสุดเสียงเมื่อพวกมันพร้อมใจกันโถมตัวเข้ามาที่ตัวเธอ ไม่มีผิวส่วนไหน
ที่ไม่ถูกพวกมันสัมผัส พวกมันแย่งหัวนมของเธอยังกับลูกหมาแย่งกันดูดนมแม่มัน ทั้งมือทั้งลิ้นของพวกมันใช้
บีบเค้น ล้วงควัก ชอนไช เลียทึ้งกัด ไปในทุกส่วนไม่มีเว้น ทุกรูในร่างกายเธอไม่ว่างเลย แม้แต่รูหูรูจมูก
                        มาเรียรู้สึกสะอิดสะเอียนขยักแขยงมาก กลิ่นฉุนคาวตลบอบอวนไปหมด เธอไม่ได้รู้สึกเสียวแม้
แต่นิดเดียว ลิ้นยาวสองสามลิ้นที่รุมเลียหีเลียแตดไม่ได้ทำให้เกิดความกระสันให้กับเธอเลย ทุกอย่างรอบตัวมี
มีแต่ทำให้เธอหวาดกลัว เธอร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ
                         และแล้วเธอก็รู้สึกเจ็บที่สุดในชีวิต เธอตาเหลือกมองไปที่รูหีของเธอ ที่ถูกพวกมันตัวหนึ่งยัด
เยียดท่อนควยมโหฬารเข้าไป แถมยังเริ่มกระเด้าอย่างแรงเพื่อให้ท่อนควยแล่นลึกเข้าไปอีก เธอรู้สึกเหมือน
รูหีกำลังจะฉีกขาด ความเจ็บและแสบที่เกิดขึ้นจากความต่างขนาด ความไม่พร้อมของร่องรูที่แห้งผาก สร้าง
ความทรมานให้กับมากเกินจะบรรยาย
                         " เอาควยของแกออกไป ฉันเจ็บได้ยินมั้ย ใครก็ได้ช่วยฉันที โอ้ยยย แสบเหลือเกิน ไอ้สัตว์
เอาออกไป อ้าาา " มาเรียร้องอย่างโหยหวน เธอพยายามจะถดตัวหนี แต่มันก็ตามมากระเด้าต่อ ควยของมัน
เข้าไปเกินครึ่งแล้ว มันทำเสียงสั้นๆถี่ๆ คงเกิดจากความเสียว รูหีของมาเรียรัดควยมันแทบช้ำ มันพยายามกระ
เด้าควยต่อ แต่ควยมันก็เข้าไปอีกไม่ได้อีกแล้ว ปลายถอกมันเบียดกับปากมดลูกจนชงักกึกอยู่อย่างนั้น มันคง
จะรู้แล้วว่า รูหีของผู้หญิงที่มันเย็ดรับท่อนของมันได้แค่นี้ มันเลยชักควยออกมาแล้วกระเด้าเข้าไปอีกอย่างแรง
หัวบานของมันแหวกรูหีเข้าไปหนืดๆ มันเลยชักออกมาอีกนิดหนึ่ง แล้วตะบันเข้าไปสุดแรง หัวบานวิ่งเข้าไปชน
ปากมดลูกดังกึก มันทำแบบนี้ซ้ำอยูห้าหกที ลำควยก็แล่นเข้าออกคล่องขึ้น มันจึงเริ่มกระเด้าอย่างรุนแรงถี่ยิบ
พร้อมกับครวญครางด้วยความเสียวอย่างโหยหวน
                        มาเรียกระเด้งกระดอนตามจังหวะการกระเด้าควยของมัน น้ำหีที่เริ่มเยิี้มออกมา ช่วยบรรเทาอา
การเจ็บแสบลงไปบ้าง แต่เธอก็รู้สึกอึดอัดแน่นจุกไปถึงท้องน้อย ความเสียวเริ่มมีขึ้นเป็นริ้วๆ รูหีเริ่มปรับตัวได้ดี
ขึ้น แต่นั้นแหละท่อนควยของมันก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับรูหีของเธออยู่ดี
                        ตัวประหลาดตัวอื่นๆยังยั้วเยี้ยอยู่ตามส่วนต่างๆบนร่างกายของมาเรีย มีอยู่ตัวหนึ่งมันกำลังพยา
ยามยัดท่อนควยเข้าไปในปากของเธอ แต่เธอก็เม้มปากไว้อย่างสุดฤทธิ์ น้ำควยที่ปริ่มเป็นหยดที่ปลายควยของ
มัน ถูกถูทาเลอะไปทั่วบริเวณริมฝีปาก ส่งกลิ่นฉุนกลบรูจมูกของเธอ ในที่สุดแรงที่มันดันก็เอาชนะจนได้ เธออ้า
ปากกว้างที่สุดแล้ว ปลายถอกของมันยังเข้ามาในปากของเธอไม่ได้ มันกระเด้าไม่กี่ทีก็ละความพยายาม อาจ
เป็นเพราะฟันของเธอทำให้หัวควยมันเจ็บก็เป็นได้
                        สติของมาเรียเริ่มเลอะเลือนกระเจิดกระเจิง ความเสียวที่รุกคืบเอาชนะความเจ็บปวด เธอเริ่มส่ง
เสียงครวญคราง เอวที่เคยบิดหลบก็แอ่นเด้ง มือทั้งสองกำแน่น
                        " ซี้ดสส แน่นเสียวเหลือเกิน อ้าๆๆๆ ซี้ดสสส อ่ะ อ่ะ อ่ะ อี๊ เสียวรู อู้ยยย เบาๆหน่อย หีฉันแหก
หมดแล้ว โอ้ยยยย ซี้ดสสส " มาเรียครางเพ้อโดยไม่สนว่ามันจะฟังภาษาเธอออกหรือไม่
                      ไอ้ตัวประหลาดกระเด้าควยอย่างแรงและเร็ว อาจเป็นเพราะว่ามันเงี่ยนและเสียวมาก มันส่งเสียง
คำรามดังลั่น อัดก้นกระแทกท่อนซุงของมันเข้าไปลึกสุดๆ แล้วชะงัก กระตุกพ่นน้ำควยเข้ารูหีอย่างแรง
                       พอเห็นเพื่อนของมันถึงสวรรค์ไปแล้ว ไอ้ตัวที่อยู่ข้างๆก็ถีบมันจนกระเด็นออกจากหว่างขาของ
มาเรีย แล้วมันก็เข้าแทนที่ทันที เพราะรูหีที่กลวงโบ๋อยู่ มันเลยยัดควยของมันเข้าไปอย่างไม่ยากเย็นนัก จาก
นั้นมันก็เริ่มกระเด้าอย่างรุนแรง มาเรียเสียวสะท้านจนดิ้นพล่าน
                       การเย็ดของพวกตัวประหลาดเป็นไปอย่างดุเดือดและรีบเร่ง พวกมันกระเด้าเพียงไม่ถึงห้านาที
น้ำก็แตกแล้ว แต่ทันทีที่น้ำมันแตก ก็จะถูกตัวอื่นถีบดึงกระชากให้ท่อนควยหลุดออกจากหีแล้วตัวใหม่จะเข้ามา
แทนที่ มาเรียเลยเหมือนถูกเย็ดอยู่ตลอดเวลา อาจเป็นเพราะความตื่นเต้น ความหวาดกลัว ท่อนควยที่ใหญ่โต
หลายๆอย่างประกอบกัน เธอเลยถึงที่สุดน้ำหีแตกอาบควยพวกมันติดๆกันหลายครั้ง ความเสียวที่ต่อเนื่องยาว
นานทำให้เธอรู้สึกวูบวาบสั่นสะท้านอยู่ตลอดเวลา
                         เป็นตัวที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่น้ำแตกใส่หีของเธอ ดูมันไม่รู้จักหมดสักที รูหีเธอเริ่มชา เพราะต้อง
รับศึกหนักเหลือเกิน ตอนนี้เธออยูในท่าคู้เข่าโก้งโค้ง โดยมีพวกมันตัวหนึ่งกำลังยืนซอยควยเข้าหีเธออย่างถี่
ยิบชนิดหมาตัวผู้ยังอาย แต่ละดอกที่มันอัดควยเข้ามา มันกระแทกจนปากมดลูกเธอช้ำ เธอกลับมาเจ็บอีกครั้ง
รูหีก็ตึงและชา ความเสียวที่ได้รับลดน้อยถอยลงไปมาก เธอเริ่มรู้สึกทรมานขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
...................................................................................
                         ส่างปาเดินแกะรอยพวกตัวประหลาดไปอย่างรีบเร่ง มันเป็นห่วงนายแหม่มของมันมาก แต่รอย
เท้าของพวกมันก็มากเหลือเกิน ดูสับสนไปหมด แกเลยต้องอาศัยร่องรอยการถูไถที่เกิดขึ้นเป็นระยะ รอยนี้อาจ
จะเกิดจากก้นหรือสะโพกของมาเรียหย่อนลงมาระพื้นดินอันเนื่องมาจากความเตี้ยของพวกมัน เลยทำให้ไม่สา
มารถแบกตัวมาเรียให้สูงขึ้นได้
                          ร่องรอยเริ่มชัดขึ้นหลังจนที่พวกมันแยกกลุ่มกันไปต่างหาก การติดตามเลยรวดเร็วขึ้น แต่มันก็
ยังช้าอยู่ดีในความรู้สึกของคณะติดตาม
                          รพินทร์รู้สึกวุ่นวายใจมาก เขาสังหรณ์ว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับมาเรียคงจะไม่สู้ดีนัก เนื่อง
มาจากพฤติกรรมที่มันทำกับดารินแล้วก็คริส แต่เขาก็สบายใจในส่วนหนึ่งว่า พวกมันคงยังไม่ฆ่าเธอตราบใดที่
พวกมันยังไม่หายจากอาการหื่น
                         " พวกมันจะพาเมย์ไปที่ไหนนะ นี่เราออกตามมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะเจอ
เลย " ไชยยันบ่นขึ้น
                         " รพินทร์ คุณแน่ใจนะ ว่าเราตามมาถูกทาง " เชษฐาถามขึ้น
                         " แน่ใจครับ ผมกับแงซายช่วยกันกับส่างปาตรวจดูตลอด รับรองไม่ผิดทางครับ แต่จะพบเมื่อ
ไหร่นั้น ก็ขึ้นกับว่าพวกมันจะหยุดพักหรือไม่ อย่าลืมว่า พวกมันลักเอาตัวเมย์ออกมาก่อนพวกเราตั้งนาน และ
อีกอย่าง การแกะรอยตามก็ย่อมจะช้ากว่าพวกมันอยู่แล้ว " รพินทร์ตอบ
                         " ผมล่ะทั้งเป็นห่วงเมย์ ทั้งห่วงที่แค้มป์ น้อยกับคริสก็อาการไม่ค่อยดี ถ้าพวกมันบุกโจมตีอีก
พวกนั้นจะสู้ไหวมั้ย ห่วงหน้าพะวงหลังไปหมด " เชษฐาปรับทุกข์ขึ้น
                          " คงจะไม่เป็นไรมั้งครับ ผมเห็นคุณไชยยันเอาระเบิดให้พวกนั้นไว้หลายลูกไม่ใช่เหรอครับ "
เชิดวุธพูดขึ้นมาบ้าง
                          " ครับ แต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้ " เชษฐาตอบ
                          " ผู้กองครับ รอยพวกมันหายไปครับ " แงซายร้องบอกมาจากด้านหน้า
                           รพินทร์รีบเดินไปหาแงซายกับส่างปาที่พยายามสอดสายตาค้นหาร่องรอยอยู่ โดยมีพวก
เชษฐาเดินตามไปติดๆ
                          " สงสัยเราต้องเดินกลับไปที่เราเจอรอยครั้งสุดท้ายแล้วล่ะครับ พวกมันอาจจะเลี้ยวไปด้านใด
ด้านหนึ่งก็ได้ " พูดจบรพินทร์ก็พาเดินย้อนกลับไป
                           ยังไม่ทันจะถึงจุดที่เจอรอยครั้งสุดท้าย สุดคนก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงร้อง
                           " กรี๊ดๆๆ "
                           " นั่นเสียงร้องของเมย์นี่ " ไชยยันหน้าตื่นร้องออกมา
                           " ครับ เสียงของเมย์แน่ๆ ทุกคนตามผมมา เสียงดังมาจากไม่ไกลนี้เอง " รพินทร์เดินตัดเลี้ยว
ซ้ายตรงไปยังที่มาของเสียงทันที
..........................................................................................
                            มาเรียที่กำลังทุกข์ทรมานกับท่อนควยที่ตะบันหีเธออยู่ จู่ๆก็รู้สึกโล่งเมื่อมันตัวนั้นชักท่อน
ควยของมันออก เธอรู้สึกสบายไม่ทันไร ก็เจ็บจี๊ดจนน้ำตาเล็ด เมื่อรูตูดของเธอถูกมันยัดหัวควยใส่ เธอร้องกรี๊ด
ออกไปทันใด ความเจ็บที่เกิดขึ้นมันสุดจะพรรณา มันตะบันตอกควยของมันลึกเข้าไป เธอเจ็บดั่งจะขาดใจ ร้อง
บอกให้มันหยุด แต่มันก็ไม่ยอมหยุด เธอจึงได้แต่ กรี๊ดๆๆๆๆ
..........................................................................................
                         รพินทร์พาทุกคนย่องเข้าไปจนห่างจากจุดที่มาเรียประสบกับการทารุณกรรมอยู่ประมาณสิบ
กว่าเมตร
                          ภาพที่ทุกคนเห็น คงจะเป็นภาพที่ทุกคนจะต้องจำไปตลอดชีวิต ตัวประหลาดสิบกว่าตัวกำลัง
รุมข่มขืนมาเรียอยู่ ร่างสีดำของพวกมันยั้วเยี้ยอยู่บนร่างขาวโพลนของมาเรีย ที่คู้เข่าโก้งโค้งอยู่ ตัวประหลาด
ตัวหนึ่งกำลังสาวควยอันใหญ่โตมโหฬาร กระเด้าเย็ดข่มขืนทางก้นของเธอ มันกระเด้าด้วยความเร็วถี่ยิบ มา
เรียกรีดร้องด้วยความทรมาน ร่างของเธอสั่นสะท้านจนเห็นได้ชัด
                           ไชยยันยกปืนขึ้นประทับจะยิ่งออกไป แต่รพินทร์รีบห้ามเอาไว้ก่อน
                            " อย่ายิงครับ เดี๋ยวโดนเมย์ แล้วอีกอย่าง มันไม่กลัวปืนของเราครับ ใช้ระเบิดดีกว่า คุณไชย
ยันเอามาหลายลูกไม่ใช่เหรอครับ เอามาให้ผมลูกนึง เรามาขว้างพร้อมกัน ระวังอย่าให้รัศมีของสะเก็ดไปโดน
เมย์นะครับ " รพินทร์พูด
                            ไชยยันเอาระเบิดให้กับรพินทร์หนึ่งลูก แล้วก็นัดแนะจุดที่ระเบิดจะตก หลังจากที่ทุกคนพา
กันหมอบลงแล้ว ทั้งสองก็ขว้างออกไปทันที
                             " ตูม ตูม "
                             สิ้นเสียงระเบิด พวกตัวประหลาดพากันหันรีหันขวาง แล้วก็แตกฮือวิ่งหายออกไปทันที
                              รพินทร์เป็นคนวิ่งไปที่มาเรียก่อน ทุกคนที่เหลือตามมาติดๆ เชิดวุธถอดเสื้อคลุมลงบน
ร่างเปลือยทันทีที่ไปถึง
                               " คุณปลอดภัยแล้วเมย์ พวกเรามาช่วยคุณแล้ว " เชิดวุธพูดเสียงสั่น
                               " โอ้ขอบบคุณพระเจ้า ฉันนึกว่าฉันจะต้องตายอยู่ที่นี่เสียแล้ว " มาเรียพูดแล้วโผ้เข้ากอด
เชิดวุธแน่น เธอร้องไห้โดยไม่อายใคร
                                ทุกคนพากันพูดปลอบโยนมาเรียจนกระทั่งเธอหยุดร้องไห้ จากนั้นก็หาชิ้นส่วนเสื้อผ้าที่
กระจัดกระจายอยูแถวนั้นมาให้มาเรียใส่ตามมีตามเกิด แล้วพากันเดินกับแค้มป์ทันที โดยแงซายเป็นผู้แบกมา
เรียเอาไว้บนหลัง เพราะเธอเดินไม่ไหวจริงๆ