เมียผม ตอนที่ 9

ไม่คิดไม่ฝันว่าพวกเราจะมาถึง ครึ่งทางของแกรนด์ไลน์แล้ว!! ว่าๆๆไปนั้น เนื่องเรื่องก็ค่อนข้างจะหนักและแรงขึ้นคำพูดหยาบคาย สอเสียด ก็อาจจะมีให้เห็นด้วยๆบ่อย พร้อมกับอารมณ์ที่มากมาย ตามลำดับผมเองก็ไม่รู้ว่าจะหนักหรือมากขนาดไหน ไม่เคยเอาไป ชั่ง วัด มาก่อนด้วยนี้สิ !!! ขอย้ำถ้าไม่ใช่แนวที่ชอบก็ขอให้ข้ามผ่าน นะครับ
ผมนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องพร้อมกับเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดปกติ เพื่ออ้อเมียผมกลับมาจะได้ไม่รู้และไม่สงสัย... ระหว่างที่ผมนั่งรอนอนรอ เมียผมอยู่พักใหญ่ๆนั้นอยู่ๆก็มีพนักงานหญิงคนหนึ่ง ชื่อมุกเดินมาเคาะประตูห้องผม...
“เฮีย เฮีย..คะ”เสียงเคาะประตูห้องดังพร้อมกับการเรียกชื่อผมผมตอนนั้นแสร้งทำเป็นหลับอยู่ ประตูห้องก็ได้เปิดเข้ามามุกเดินเข้ามาหาผมและเอามือเขย่าปลุกผมเบาๆๆผมค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆๆพร้อมกับความสงสัย...
“เฮียคะ...ซ้อฝากมาบอกว่าซ้อจะไปคุยงานกับลูกค้าต่างจังหวัดสัก สัปดาห์หนึ่งคะ” มุกพนักงานของผมพูด ทำเอาผมตกใจแต่ก็พยายามเก็บอาการ...
“โอ้ยยย....แล้วใครจะดูแลเฮียเนี้ย...”ผมพูดลอยๆๆๆ
“มุกนี้ละคะ ซ้อฝากให้มาดูแลแทน...” มุกพนักงานผมพูด ด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ
“อืมๆๆ...ฝากด้วยแล้วกัน” ผมพูดและทำทีจะนอน
“เอ่อ เฮียคะเดียวมุกจะเอาอาหารเอายามาให้เฮีย...แต่มุกจะวางไว้ข้างนอกให้เฮียเปิดออกไปเอานะคะ” มุกพูดและเดินจากผมออกห้องผมไปอย่างเร่งรีบและรีบเร่ง... ผมเองก็ไม่ต่างกันในหัวมันสับสน มึน งงไปหมด
ตกดึก กลางคืนผมนอนไม่หลับในหัวคิดแต่เรื่องของอ้อเมียผม ป่านนี้จะอยู่กับใครจะเย็ดกับใครที่ ไหนอีก และนั้นเหมือนมีอะไรแล่นผ่านหัวสมองผมไปอย่างไวผมรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องพร้อมกับแสงไฟสลัวๆ เดินไปหยุดที่หน้าห้องเมียผม
มือเอื้อมเปิดประตูเดินเข้าห้องนอนเมียผมที่นอนอยู่ สภาพข้างในนี้ มันรกรุงรัง และยังมีกองเสื้อผ้าที่ไม่ได้เก็บเข้าตูอีก กางเกงในถูกถอดวางไว้ที่พื้นและยังมีกางเกงในผู้ชายอีกตัวที่บิดเกรียวอยู่ที่ขาเตียง...ทำเอาผมนึกภาพตอนนั้นออกเลย มันชันเจนเลย ว่าเมียผมต้องแอบต้องพาคนงานมาเย็ดในห้องนี้บ่อยๆแน่ๆๆ...
ก่อนที่ผมจะทรุดตัวลงไปนั่งเอามือกุมขมับ ...พร้อมกับเหงื่อที่ไหลผากออกมา สายตาผมกวาดมองดูรอบๆที่มีแสงส่องเข้ามาแม้มันจะมืดแต่มันก็ชัดเจนพอ ที่จะให้ผมรู้อะไรเป็นอะไรและผมก็แอบไปเจอกับอัลบัมภาพ ขนาด 4x6วางอยู่ที่หัวเตียง ผมรีบหยิบมันมามาดู...
ด้วยบรรยากาศที่มันสลัวทำให้ผมมองมันไม่ชัดผมเลยน้ำอัลบัมภาพนั้น ติดตัวเดินออกจากห้องนอนเมียผมอย่างไว...และเปิดไฟดู....รูปที่อยู่ภายใน...
พอเปิดดูรูปภาพนั้นทำเอาผมต้องนั่งตัวเกร็ง มือไม้สั่นยิกๆๆๆๆ มันร้อนฉาไปหมดและในรูปนั้นมันก็มีวันที่บอกอยู่ที่ใต้รูปว่าวันที่เท่าไร? เวลาเท่าไร? นี้มันตอนที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาลนี้ผมคิด...
ภาพของชายฝรั่งผิวดำกำลังส่งควยเข้าไปในรูหีเมียผม.... สีหน้าท่าทางของเมียผมตอนนั้นมันดูเหมือนยิ้มอยู่และหัวเราะอยู่ยังไงยังงั้น...ผมได้แค่ค่อยเลื่อนดูภาพเหล่านั้นไปที่ละภาพที่ละภาพและมาสะดุดกับภาพที่แฟนผมอยู่บนเรื่อประมง ที่ไหนสักแห่งไม่รู้ที่ตัวเขียนคำว่าอีหีบาน... แต่สีหน้าเมียผมตอนนั้นยืนแก้ผ้าโบกมือเหมือนยิ้มๆๆ
และยังมีอีกหลายๆภาพที่ทำเอาผมไม่คิด ไม่นึกว่านั้น ว่าเมียผมนั้นจะทำมัน จะกล้าทำมันอย่างขวดใบใหญ่เสียบคาอยู่ในหี ในรูสวาทนั้น มันทำเอาผมคิดว่ามันเข้าไปได้ยังไง...ผมวางอัลบัมภาพนั้นลงอย่างอ่อนแรง...
ก้าวขาเดินออกจากห้องนอนห้องรักษาตัวผมอย่างช้าๆ เพื่อหาอากาศที่ถ่ายเท...

ทันใดนั้นผมก็เริ่มได้ยินฝีเท้าของคนที่กำลังจะเดินมาทางที่ผมยืนอยู่ ผมหลบเข้าที่กำบังอย่างไว อย่างรวดเร็ว ไม่นานกลุ่มคนชายฉกรรจ์นั้นก็เดินผ่านผมไป...
“นานแล้วนะเว้ย...ที่ไม่ได้เล่นหีซ้อหนักๆขนาดนี้” เสียงของหนึ่งในชายกลุ่มนั้นพูดขึ้น
“นั้นสิวะ... แต่หีซ้อแม่ง ขนาดโดนขนาดนั้นมันก็ยังไม่พังอีกนะ มึงว่าไหม” อีกคนพูดตอบ
“เอ่อ เดียวก็พัง เชื่อกูเถอะพวกมึง... พนักงานกี่คน และยังมีลูกค้าอีก มึงคิดเรอว่าพวกพี่คมสันต์จะหยุดแค่นี้ “อีกคนตอบ ทำเอาผมตกใจ...
เรื่องราวทั่งหมดที่เกิดขึ้นนั้น ต้นต่อของเรื่องราว ที่ทำให้ผมต้องล้มหมอนนอนเสื่อนั้นมันก็เริ่มจากผมได้แอบเห็นนายคมสันต์เย็ดกับเมียผม เรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนที่ผมจะมาเจอนั้นมันเกิดขึ้นได้ยังไงผมก็ยังไม่ทราบและในตอนนั้นจังหวะที่ผมเห็นและตกใจกับภาพนั้น มันก็เหมือนมีอะไรไม่รู้ทำให้ผม ทรุดตัวหน้ามืดล้มลงไปนอนกับพื้นหัวชนกับเสาเข้าอย่างจัง...
จนต้องนอนพักรักษาตัว... และช่วงนั้นตอนนั้นเมียผมก็เข้ามาบริหารแทน...
พอคนกลุ่มนั้นเดินจากไป ผมเองก็เก็บเอาคำพูดนั้นมาคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนได้คำตอบว่า งั้นเมียผมก็ไม่ได้ไปพบลูกค้าอย่างที่ พนักงานหญิงคนนั้นบอกผมสิ...
ผมกลับเข้าห้องอีกครั้งเปลี่ยนชุดมาให้อยู่ในชุดเมื่อตอนกลางวัน เดินออกจากห้องไป ขณะที่บริเวณโรงงานมีการเปิดไฟสว่างจ้าเป็นหย่อมๆๆๆ เป็นจุดๆๆๆ แต่ทำไม ยังคงมีพนักงานเหลืออยู่อีก และยังจับกลุ่มนั่งคุยกัน หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน...
และยังมีพนักงานชายสวมกางเกงขาสั้นเดินเตร็ดเตร่ เดินไปเดินมา ลำควยแกว่งไปมาอยู่ บางคนก็นอนแผ่หราบนม้าหินอ่อนด้วยสภาพเหงื่อชุ่มตัว... ผมเองไม่ได้เข้าไปพูดคุยทักทายใคร แต่พยายามเดินหาว่าเมียผมอยู่ไหน... อยู่ตรงไหนส่วนไหนของโรงงาน...
ความรู้สึกผมที่มีตอนนั้นไม่ใช่แค่อยากตามหาเมียผมให้เจอ แต่อยากรู้อยากเห็นว่าเมียผมนั้นกำลังทำอะไรและกำลังโดนอะไรจากพวกคนงานพวกนี้... และสภาพเมียผม ณ. เวลานี้จะมีสภาพเป็นไง... เป็นเช่นไร?
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของคนงานเหล่านั้น ผมจับใจความคร่าวๆ ถึงเรื่องที่พวกนั้นคุยกัน ก็หนีไม่พ้นเรื่องของเมียผม แต่นั้นก็ทำให้ผมสนใจและนั่งฟัง ระหว่างที่ไม่รู้จะหาเมียผมเจอได้ยังไง
“เป็นไง...อีซ้อกระหรี่หลับไปยังวะ...”เสียงของชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่ม 6 คนนั้นเอ่ยปากถามผู้ชายอีกคนที่กำลังเดินเข้ามารวมกลุ่ม
“มันจะหลับได้ไง... ก็โดนเย็ดหีแทบไม่ได้พักอย่างนั้น” ชายหนุ่มอีกคน คนที่เดินเข้ามาตอบ
“ฮ่าๆๆๆๆ กูก็ว่างั้นละ...” อีกคนพูดเสริม
“แต่กูว่าใช้งานมันหนักไปว่ะ... เดียวหีมันก็หลวมเอา จะเย็ดไม่มันส์” อีกคนพูดขึ้นมาเชิงเป็นห่วง
“แล้วมึงเย็ดมันทำไมวะ...หลวมสิดีมันจะได้ไปโมหีใหม่มาให้ถลุงอีก” อีกคนพูดขึ้น และได้เสียงสนับสนุนจากคนงานคนอื่นที่นั่งอยู่ข้างๆๆๆ ทำให้พนักงานคนนั้นเงียบไป ขณะที่ผมนั่งนิ่งๆทำท่าทีเป็นหลับอยู่ใกล้ๆๆ
“แล้วตอนนี้อีซ้อมันอยู่ไหนของโรงงานวะ” หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้น มันเป็นคำถามที่ผมเองก็อยากรู้
“เอ่อ เมื่อกี่ตอนที่กูเย็ดมัน มันอยู่ที่หน้าห้องน้ำ...ไม่ต้องถามนะสภาพเป็นยังไง...”อีกคนพูดตอบ
“กูไม่ถามหรอก... คงเน่า น่าดู...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” อีกคนตอบและตามมาด้วยเสียงหัวเราะ ปรบมือดีใจก่อนที่พวกมันจะนั่งคุยกันอยู่พักใหญ่และแยกย้ายกันออกไปคนละทิศละทาง...
ผมก็เลยได้ทีได้โอกาสออกตามหาเมียผมอีกครั้ง เดินไปตามที่พวกมันบอกก็ไม่เจอ เดินไปตรงนั้นที ตรงนี้ทีก็ไม่เจอ ทั่งที่โรงงานผมนั้นก็จัดได้ว่างกว้างขวาง ใหญ่โต ขนาดนั้นซะที่ไหน....
แต่ผมกับหามันไม่เจอ ... จนรู้สึกเริ่มถอดใจและล้าเต็มที...แล้ว
“เอ้ยๆๆๆๆๆ พวกมึง...ตามกูมาเร็ว... ตามกูมาเร็ว...มาดูอะไรนี้เร็ว....” เสียงพนักงานคนหนึ่งตะโกนเรียกเพื่อนๆ ให้ตามไปดูอะไรสักอย่าง สีหน้าทางบ่งบอก ออกมาอย่างเร่งรีบ...
“อูยู่ไหนวะ...ไอ้จอม...อยู่ไหน...”อีกคนตะโกนตอบ
“มาเร็ว.... เดียวอดดูอะไรดี...” ชายคนนั้นพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นก็เริ่มมีคนงานสองสามคนวิ่งออกมาจากบ้านพัก ท้ายโรงงาน วิ่งตามเสียงที่เรียก เสียงที่ตะโกนเรียกนั้น ผมเองก็มีสะภาพแทบไม่ ไม่ต่างกัน