Kat Sidestory 2 “ผู้หญิงจอมห้าวสุดเถื่อนหรือพี่สาวแสนอ่อนโยนใจดี?”

                                                  
“ออกไปข้างนอก?…ไม่พ้นหาพวกเพื่อนไม่ได้เรื่องก๊วนนี้”
…ความคิดในสมองฉันให้คำตอบว่าเมื่อสักครู่คงไม่ได้พูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณลุงแรงเกินไป…ถ้าบอลจะรู้สึกโกรธพี่ก็ไม่ว่าแต่คราวหน้าคราวหลังหัดนึกถึงความสมัครใจของคนอื่นซะบ้าง…ถ้าเรื่องดูหนังจอใหญ่คนเยอะๆครั้งล่าสุดก็เมื่อ 2 – 3 เดือนก่อนมีแม่และฝนซึ่งคือผู้หญิงด้วยกันทั้งนั้นส่วนดูกับผู้ชายน่ะ 4 – 5 ปีที่แล้วไม่อยากจดจำสักเท่าไหร่…แม้หลังๆมีเพื่อนผู้หญิงชวนก็มักบอกปัด…ทําไงได้…ตัวฉันไม่ชอบสถานที่แบบนี้เพราะมันหนวกหูเบียดเสียดกับคนเยอะแยะแค่นึกก็หงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผลและมันมักจะมีเรื่องราวไม่ค่อยดีเกิดขึ้นซะด้วย…
“เหตุผล?…สำหรับตัวเรา…จะทำอะไรเพื่อผลสำเร็จตามต้องการบางทีก็ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งนี้หรอก”
…สักครู่เพิ่งจะขึ้นไปดูฝนกำลังหลับสบายเชียวฉันจึงไม่รบกวนปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนมากๆ…เมื่อวานคงดุแรงไปอย่างบอลว่าไว้…ต่อให้ฝนทำผิดหรือดื้อซนมากแค่ไหนยังไงก็เป็นน้องสาวร่วมสายเลือดเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น…ในฐานะพี่สาวฉันต้องปกป้องกับพร้อมจะให้อภัยเสมอ…ตั้งแต่รับมอบสิ่งสำคัญ…ชื่อของมันคือ “คงโมเคียวเมะ” ซึ่งสามารถปกป้องผู้คนอันเป็นที่รักนี้จากโตโดซังอาจารย์สมัยมัธยมปลายก็ราวๆ 3 ปีแล้ว…จากนั้นฉันยังขอให้ท่านช่วยฝึกสอนวิธีใช้อีกด้วย…ผ่านพ้นเวลายาวนานจนในปัจจุบันก็สามารถใช้ได้อย่างคล่องแคล่วไม่แพ้พวกผู้ชายเลย…ไม่สิ…เก่งกว่ามากนัก…เนื่องจากไม่ค่อยมีใครใช้ของแบบนี้ล่ะมั้ง?…แม้ว่าพ่อจะไม่ค่อยเห็นชอบแม่ก็เช่นกันเพราะเป็นผู้หญิงจะเอาของอันตรายแบบนี้มาใช้มันคงไม่เข้าทีและเวลาออกไปไหนก็ต้องเก็บให้มิดชิดไม่งั้นมีสิทธิ์โดนจับชัวร์…ถึงพ่อจะเป็นตำรวจก็เถอะ…กฎหมายมันไม่มีข้อยกเว้นหรือมีอภิสิทธิ์ชนให้ใคร…
“อาบน้ำดีกว่า…มัวนั่งคิดแต่เรื่องเครียดๆอยู่ทําไมหือเรา?”
…ฉันเข้าห้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านุ่งผ้าเช็ดตัวขณะในมือถือของอันตราย “คงโมเคียวเมะ” ติดมาด้วย…ทว่า…มันไม่อันตรายสำหรับเจ้าของแต่จะเป็นภัยพิบัติอย่างใหญ่หลวงสำหรับผู้ชายลามกจอมเจ้าชู้และยอดกะล่อนต่างหาก…ในอดีตแค่เห็นตัวตนของมันใครคนนั้นก็รีบถอยห่างไม่กล้าตอแยด้วยแล้วส่วนที่นี่ท่าทางจะมี “เหยื่อ” ให้ฉันลองทดสอบฝีมือเยอะพอสมควร…รอวันนั้นอย่างใจจดจ่อทีเดียว…เจ้าคนโง่ผู้น่าสงสารและเจ้าพวกคนอยากลองดี…
“เออ?…เอาเข้าไปไม่ได้…เกิดหล่นเปียกน้ำจะขึ้นสนิมเปล่าๆ…ถึงไม่ได้ใช้ก็น่าจะเก็บไว้ดีๆ”
…ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากใช้…ดังนั้นฉันจึงวางมันทับบนเสื้อผ้าที่จะใส่ใหม่ในตะกร้าเสื้อผ้าหน้าห้องน้ำ…
…………………………………………………………………………………………………………
“สดชื่น~~~…เย็นสบายจริงๆ…นี่แหละน๊าฉันถึงชอบอาบน้ำนัก…อื๊อ~~…เย็น”
…หมู่นี้ฝนมักชวนอาบน้ำด้วยกัน…อ้างจะช่วยสระผมให้แต่เจตนาลึกๆไม่ใช่อะไรนอกจากจ้องจะแกล้งจับหน้าอกฉัน…เด็กบ๊องอะไรก็ไม่รู้นิสัยเสียไม่ยอมแก้ไขมัวแต่สนใจขนาดอกตัวเองทั้งที่ก็ไม่ได้เล็กแบนเป็นฝากระดานสักนิด…พอไม่ยอมอาบด้วยหรือเอ็ดเข้าหน่อยก็ย้อนว่าตัวพี่นมไม่เล็กถึงไม่เดือดร้อนแถมชอบหาเรื่องแหย่สาบ่อยๆว่าทำไมนมถึงใหญ่ไม่เท่ากัน…แน่ล่ะ…ตัวเองอายุน้อยกว่าเขาเกือบปีอีกอย่างสาก็มีบอลเป็นแฟนดังนั้นจึงไม่แปลกถ้า…
“เลิกคิดเรื่องคนอื่นดีกว่า”
“เก็บค่าเคเบิ้ลคร้าบ~~~”
“?”
…บ้านป้ากวางติดเคเบิ้ลทีวีของท้องถิ่นนอกจากฝนจะชอบดูโชว์ตลกแล้วก็ยังโปรดปรานในการดูบอลโดยเฉพาะบอลลีกอังกฤษ…ทีมที่ชอบก็…Liverpool…ส่วนตัวฉันไม่ค่อยชอบดูฟุตบอล…ประโยคเดียวจบ…
“จะมาเก็บอะไรกันตอนนี้~~…คนกำลังอาบน้ำ…ป้ากวางก็ยังไม่กลับ”
…ไม่มีใครอยู่นอกจากฉันกับฝน…ช่วยไม่ได้…คงต้องจ่ายแทนไปก่อน…หืม?…โน้ตกับเงินที่วางข้างโทรศัพท์?(ถ้าพนักงานเขามาเก็บค่าเคเบิ้ลก็เอาเงินนี่จ่ายได้เลยนะจ๊ะ)หมายความว่าหน้าที่ได้ตกเป็นของฉัน…เอาน่าจ่ายเงินรับใบเสร็จ…ใช้เวลาไม่นานก็จบเรื่องแต่เพราะคิดอะไรง่ายๆแบบนี้จึงไปอยู่ตรงประตูรั้วในสภาพนุ่งผ้าขนหนูเพียงชิ้นเดียว(อย่างอื่นวางผิงเสาหน้าบ้าน)…
“อะ…เอ่อ?…เก็บค่าเคเบิ้ล…ครับ”
…ฉันไม่ต้องการมองหน้าฝ่ายตรงข้ามเต็มๆตานัก…ผู้ชายคนนี้ดูมีนิสัยกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจจริงๆแต่ตามมารยาทควรจะพูด…
“ขอโทษที่แต่งตัวไม่สุภาพ”
…ฉันยื่นเงินส่งให้พนักงานยื่นมือมารับแต่ยังเอาแต่ดูอะไรน่ะ?…เสียมารยาท!!!…ขนาดเขม็งจ้องเตือนว่ากำลังไม่พอใจแต่นายคนนี้ยังมองร่างกายของฉันตาเป็นมันเยิ้มโดยไม่เกรงอกเกรงใจไม่ว่าจะเป็นหน้าอกหรือเนินหัวไหล่…ต้นแขน…มือ…นิ้ว…จะดูตรงส่วนไหนก็ช่าง…ฉันเริ่มฉุนโกรธนายคนนี้มากขึ้นทุกทีๆ…
“ไม่เคยเห็นหน้า…ทุกทีพนักงานเก็บเงินไม่ใช่คุณ”
“ครับ…ผมมาแทนเพื่อน…ความจริงผมไม่ใช่พนักงานของบริษัทแต่มาแทนเท่านั้นครับ”
…อ้าปากตอบฉันแต่ตายังไม่เปลี่ยนเป้าหมาย…ไม่หรอก…เปลี่ยน…ก้มหน้าดูพื้นแต่ทราบดีว่ากำลังมองขาอ่อนของฉัน…ผู้ชายที่เคยเห็นเคยรู้จักมันเป็นแบบนี้ทุกคนสิน่า…
“อ้อ~~…นี่เขาให้คนนอกเก็บเงินแทนกันได้ด้วยรึ?…งั้นตัวพนักงานประจำเขาไปไหน?”
“พวกผมตั้งวงกินเหล้ากันในตลาดและเพื่อนมันเมาออกเก็บเงินไม่ได้เลยให้ผมช่วยแทนน่ะครับ”
…เวลางานแบบนี้ยังทำตัวไม่ได้เรื่อง…สงสัยต้องคุยกับผู้บริหารบริษัทนี่สักหน่อยแล้วมั้ง(!!)ชักรู้สึกเหมือนเส้นเลือดบริเวณขมับตัวเองจะขยายใหญ่เพราะขณะยื่นรับใบเสร็จมือเจ้าหมอนี่ฉวยโอกาสแตะลูบมือฉันอย่างจงใจ…สะกดอารมณ์ไว้แคท…เรื่องเล็กแค่นี้นับเลขในใจๆ…1 – 2 …
“เอาล่ะเรียบร้อย…ส่งใบเสร็จมาและคุณก็ไปได้แล้ว”
“แหม~~…ไมใจร้ายจังครับน้อง…ผมขอพักเหนื่อยหน่อยสิ…ขี่รถตระเวณไปทั่วมันก็เมื่อยนะคร้าบ”
…ทำเป็นเปิดกางแฟ้มดูอะไรไม่รู้แต่หางตายังไม่ละจากฉัน…สันดานผู้ชายก็อย่างนี้…ลงมือซะดีมั้ง?…
“จุ๊ๆๆ…ว่าแต่น้องสาวแต่งตัวแบบนี้จงใจยั่วใครหรือเปล่าเนี่ย?…ถึงกระนั้นก็สวยมากๆ…ผิวก็ข๊าวขาว…เนื้อหนังมังสาก็คงนุ่มนิ่ม~~~…กลิ่นสบู่ตามตัวน้องงี้ห๊อมหอม…โอ้~~…หอมชื่นใจจัง”
…หนอย!!!!…นายนี่เริ่มออกลายพูดจาหยาบคายเกาะแกะแทะโลมฉันแล้วไง…ตาดูออกแดงๆมีกลิ่นเหล้าสงสัยจะเมาแต่ตัวฉันไม่น่าออกนอกบ้านด้วยสารรูปแบบนี้…ได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไม่รับรู้รีบเดินกลับแต่ในหัวสมองพนักงานเก็บเงินคงคิดไม่ดีอะไรสักอย่างถึงขยับเท้าเดินตามฉันเข้ามา…
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!!…คุณคิดจะทำอะไร?”
“น้องสาวครับ…ความจริงผมต้องเข้าไปตรวจสายเคเบิ้ลในบ้านของน้องสาวด้วยครับ”
…ตรวจสาย?…ไม่เคยได้ยินป้ากวางพูด…ชิ!!…เห็นท่าทางของเจ้าหมอนี่แล้วมันต้องทึกทักเอาเองเพราะอาจจะมีจุดมุ่งหมายใฝ่ต่ำคิดไม่ดีกับฉัน…เดี๋ยวสนุกแน่…เจ้าหน้าโง่…
“งั้นฉันจะโทรไปถามบริษัทก่อนว่าบ้านนี้ขอให้พนักงานตรวจสายเคเบิ้ลด้วยมั้ย?…เอ…แต่คุณไม่ใช่พนักงานอย่างนั้นก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาหรอกเพราะถ้าเจ้าของบ้านไม่อนุญาตแต่ถือวิสาสะล่วงล้ำก็คือบุกรุก…ออกไปซะ!!”
…ปกติฉันไม่เคยเป็นฝ่ายรุกรานใครก่อนถ้าไม่โดนรบกวนตอแยจนทนไม่ไหว…คราวนี้ก็เช่นกัน…คงต้องให้เจ้าหมอนี่รับรู้ถึงความน่ากลัวของฉันเพื่อปกป้องตัวเองและน้องสาวคนสำคัญเอาไว้ให้ได้…
“พี่เป็นผู้ชายวัยหนุ่มฉกรรจ์…ส่วนฉันก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆร่างกายอ้อนแอ้นแถมแต่งตัวไม่เรียบร้อย…มันไม่ดีไม่งามหรอกนะคะ…เกิดมีคนเห็นเข้าฉันก็เสียหายแย่สิ”
“ไม่มีใครเห็นแน่นอนจ๊ะถ้าน้องเปิดประตูให้พี่รีบเข้าไป…หูย~~…ไม่ว่าอกหรือก้น…ช่างสวยขาวงามหยดซะทุกส่วนจริงจริ๊ง~~…อย่างนี้ไม่เรียกว่าเล็กแล้วเขาเรียกอวบอึ๋มตึงเปรี๊ยะ”
…หึๆๆ…ฮะๆๆๆ…แค่ฉันส่งยิ้มนิดๆกับสนทนาเป็นเชิง “เล่นด้วย” หน่อยเดียวก็เป็นไปได้ถึงขนาดนี้…สุราของมึนเมานี่มันน่ากลัวจริงๆนะ…ดีที่ตัวฉันไม่ชอบดื่ม…
“ไม่ดีหรอกค่ะพี่…ฉันยังไม่เคยอยู่ตามลำพังกับผู้ชายสองต่อสอง…ใครรู้เข้าจะนินทาเอา…เอาไว้ให้ฉันโทรถามทางบริษัทก่อนนะคะ”
…ฉันยังทำเป็นพูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานจนเจ้าหมอนี่หลงกลหลงเคลิ้ม…นี่ไม่ใช่การ “เอาตัวรอด” แต่เป็นการ “มอบโอกาส” เพื่อให้ผู้ชายคนนี้ล่าถอยไปซะโดยดี…ซึ่งจะถอยหรือจะรุกคืบเขาจะเลือกทางไหนนั้น…ตัวฉันก็รู้คำตอบเป็นอย่างดีตั้งแต่แรกคิด…
“โอ้ย!!…ไม่ต้องโทรหรอกครับน้องสาว…แหม…ขนาดนี้ยังจะมัวพูดโน้นนี่อะไรกันอีก…น้องให้ท่าแต่งตัวโป๊ยั่วยวนเองจนพี่อดใจกับอกอวบๆขาขาวๆไม่ไหว…เรามาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้อีกหน่อยเถอะนะจ๊ะ…สวย…ยิ่งดูก็ยิ่งสวย”
…เป็นไปตามที่คิด…อุตส่าห์ให้โอกาสกลับใจ…เลวชั่ว!!!…แก!!!!…เผยสันดานหื่นกระหายบ้ากามเต็มตัวจนได้ไอ้ผู้ชายโฉด!!…คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่มีทางสู้ขัดขืนผู้ชายอย่างแกหรือไง?…คิดผิดมหันต์!!…ฉันสังหรณ์ใจอยู่ตั้งแต่แรกว่าอาจเกิดอะไรทำนองนี้จึงหาทางป้องกันเรียบร้อย…
“แกบังคับให้ฉันทำเองนะ…น่าเสียดาย…ให้โอกาสแล้วแต่ไม่ยอมเอา”
“น้องสาวพูดไรหรือจ๊ะ?…หรือจะเปลี่ยนใจ…ไม่ได้ๆ…ต่อให้ช้างมาฉุดพี่ก็อดใจกับน้องสาวไม่ไหวซะแล้ว”
…ฝนเคยเปรียบว่าฉันมี 2 หน้า…ถูกต้องและนี่คืออีกใบหน้าหนึ่งของฉัน!!…มั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะเต็มเปี่ยมเมื่อคว้า “คงโมเคียวเมะ” อาวุธคู่มือซึ่งเอามาวางแอบล่วงหน้าไว้ใกล้เสาหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว…หมุนควงตวัดชี้ไปตรงหน้าเจ้าพนักงานคนปลอมซึ่งคงจะรื่นเริงบันเทิงใจว่าต้องได้ขึ้นสวรรค์กับฉันแน่ๆ…พอมันเห็นเข้าก็ถึงกับตาเหลือกเบิกโพลงราวได้ประสบพบกับความตาย…ใช่…มันสามารถคร่าชีวิตแกได้อย่างง่ายดายมาก…จะโทษก็โทษอาการหน้ามืดขาดสติอันเกิดจากเหล้าที่ดื่มซะเถอะ!!…ตาฉันจับใบหน้าผู้รุกรานอย่างแข็งกร้าวไม่มีให้คลาดไปได้…แขนซ้ายยื่นอาวุธความยาวจากด้ามจรดปลาย 117 ซม.ชี้หน้าศัตรูขาเริ่มก้าวย่างสามขุมเข้าไปหาช้าๆอย่างมุ่งร้ายแต่เจ้าหนุ่มหื่นกามกลับล่าถอยหนีใบหน้าซีดเผือดหวาดกลัว…เสียงสั่นเครือ…ปากสั่นระริก…อวัยวะทั่วร่างก็คงสั่นเทาไปด้วย…
“ตอนนี้มีฉันอยู่กับน้องสาวแค่ 2 คน…ถูกจังหวะดีมากถ้าแกเกิดอารมณ์คิดจะทำอย่างว่า…แต่…แกเลือกเหยื่อผิดคน”
“ฮะ…เฮ้ยๆๆ!!…นี่ของจริงหรอ?…เดี๋ยวๆๆ…นะ…น้องสาว…ระ…เราคุยกันดีๆก่อนนะ…แค่นี้ถึงกับจะฆ่าแกงกันเลยหรือไง?…ใจ…ใจเย็นๆ…ไม่เอามาล้อเล่นกันนะของแบบนี้”
“สีเงินขาวแวววับ…ทำด้วยเหล็กกล้าแบบนี้แกคิดว่าเป็นของปลอมเรอะ?…ดูให้เต็มตา!!!…ของจริงหรือปลอม?”
“อึ๋ย~~…ขะ…ของจริง!!!…อย่านะ…อย่าเข้ามา”
“ล้อกันเล่นอย่างงั้นเรอะ?…กล้าหาญมากนะคิดจะทำมิดีมิร้ายฉันคนนี้…อยากสนุกนักก็เข้ามาซี่!!!…แต่บอกมาก่อนว่าจะเอาสักกี่รู?…ปากแผลเปิดกว้างสักขนาดไหน?…เลือดอันแสนชั่วช้าในตัวแกอยากจะให้มันไหลสักเท่าไหร่?”
…ผู้ชายใจชั่วจิตทรามเจอฉันทำตาขู่อาฆาตกระแทกเสียงดังเข้าใส่ก็หายเมาเป็นปลิดทิ้งรีบยกมือห้ามปากร้องเสียงหลง…ต่อให้วิ่งหนีเร็วแค่ไหนก็ไม่พ้นหรอก…ไม่มีทาง…
“อย่าๆๆ…อย่านะ…ขอ…ขอโทษ…ผะ…ผมผิดไปแล้ว…ช่วยด้วยยยยย~~~”
“หาว่าฉันให้ท่า…ดูถูกผู้หญิงดีนัก…ตายคาที่ตรงนี้เถอะ!!!…ฮึ่ม~~!!”
(เพล้ง!!!!)
…เสียงกระถางต้นไม้แขวนลวดแตกกระจายไปอันหนึ่งดังผสานพร้อมเสียงกู่ร้องขอความช่วยเหลือของคนร้ายหื่นกามในคราบพนักงานเก็บเงินตัวสำรองซึ่งขณะนี้รีบเผ่นอย่างไม่คิดชีวิตแต่เป็นเพราะตัวฉันพันด้วยผ้าแค่ชิ้นเดียวจึงไม่ค่อยสะดวกในการวิ่งตามออกถนนเพื่อให้ไอ้บ้ากามตัวนี้หยุดนิ่งด้วยฤทธิ์อาวุธในมือซึ่งความจริงแล้วไม่คิดทำรุนแรงถึงชีวิตหรอก…กระถางต้นไม้แตกเมื่อกี้ก็เพื่อแค่ขู่เท่านั้น…
“เจ้าคนบ้ากาม!!!…เจอนี่จะได้หายบ้า…อย่าได้ริคิดทำชั่วกับคนอื่นอีก…จะหนีไปไหน!!!”
“โอะ…โอ้ย!!!…วะ…ไว้ชีวิตด้วย!!…คะ…ใคร…ใครก็ได้ช่วยที…มี…มีคนจะฆ่าผม!!…ตํารวจๆ!!!”
(เปรี้ยง!!…เคร้ง!!!)
…บ้าจริง!!…เพราะฉันสวมรองเท้าแตะไม่เข้าที่เข้าทางด้วยทําให้จังหวะก้าวมันเสียไป…การโจมตีจึงพลาดเป้าแต่ไม่ใช่ว่าจะพลาดโดยสิ้นเชิง…
“ฮึ!!…ไอ้นี่รับเคราะห์แทนแต่คราวนี้จบแน่”
…แถวต้นเฟื่องฟ้าริมรั้วที่ป้ากวางปลูกประดับเรียงรายไว้…กิ่งก้านหักร่วงไปหลายกิ่ง…หนีตายสุดชีวิตหรือยัง?…คงยังหรอกมั้ง…ต้องหวาดกลัวให้มากกว่านี้อีกซี่…ไอ้เจ้าบ้ากามพนักงานปลอม…
“อย่า~~…อย่าเข้ามา!!…กลัวแล้ว~~~~”
“เสียงคล้ายๆอะไรตกแตก?”
“ดังจากบ้านคุณกวางค่ะพี่…ตายแล้ว!!…นั่นหนูแคททําอะไร?”
…ในที่สุดก็มีคนจากบ้านฝั่งตรงข้ามออกมาดูเพราะได้ยินเสียงร้องเอะอะ…เจ้าหื่นกามเหงื่อกาฬแตกพลั่กตาลีตาเหลือกรีบติดเครื่องมอไซด์บึ่งหนีหายไร้หัวไร้เงา…ก็บอกไว้แล้ว…ฉันตั้งใจให้มันหนีไปได้…ถ้าเกิดคิดจะฝังศพกันจริงๆล่ะก็เจ้านี่มันคงนอนทรุดจมกองเลือดแค่หน้าประตูบ้านเท่านั้น…ด้วยเจ้าสิ่งที่กำแน่นอยู่ในมือขวานี่แหละ!!!…คาตานะคงโมเคียวเมะ…
“หนูแคท…เกิดอะไรกันขึ้น?”
“ไม่มีอะไรค่ะคุณลุง…แค่ไอ้บ้ากามกระจอกๆตัวหนึ่งมันดิ้นพล่านหนีตายเท่านั้น”
…คุณลุงคุณป้าบ้านตรงข้ามรับฟังด้วยท่าทางตื่นตระหนกไม่น้อยจากนั้นฉันก็ตอบอีกว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแต่แค่ให้ทั้ง 2 คนนี้รู้เห็นมันก็มากพอ…ขืนมีหลายคนเห็นตัวฉันในสภาพนี้มีหวังโดนวิพากษ์วิจารณ์กันไม่รู้จบ…พอเหตุการณ์สงบก็กลับเข้ามาหยิบใบเสร็จที่ตกหน้าประตูบ้านส่วนในใจคิดอะไรตั้งหลายอย่าง…สำคัญมากๆคือไม่ควรแต่งตัวน้อยชิ้นแบบนี้ออกมาพบคนแปลกหน้าซึ่งพ่อกับแม่ก็เคยสั่งสอนอยู่บ่อยๆและอีกอย่างหนึ่ง…
“เรานี่บ้าบิ่นเข้าขั้น…ถ้าตามไปมากกว่านี้มีหวังได้โป๊หมดจดกลางถนน”
…นั่นปะไร…พูดไม่ทันขาดคำ…ผ้าเช็ดตัวของฉันมันก็หลุดร่วงลงกองกับพื้นจังหวะนั้นเด็กขี่จักรยานผ่านหน้าบ้านพอดี…แล้วจะมีอะไรเหลือล่ะ?…เต็มๆตาเลยน่ะซิ…
“จนได้ซี่~~…”
“อา??…วะ…วะ…ว้าก!!!”
(โครม!!!!)
…และถัดมาก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรล้ม…ไม่ต้องเดาก็รู้…จักรยาน…สงสัยเด็กชายคนนั้นคงตกใจจนตาค้างที่เห็น…เห็นฉันAllnude…เฮ้อ~~…อารามตกใจคนเราก็ขาดสติเอาง่ายๆไม่เว้นกระทั่งเด็ก…นี่ยังดีถมเถมากนะแค่ถูกเห็นข้างหลังเกิดเป็นข้างหน้าคงดูไม่จืดแน่นอนแต่ฉันยังไม่วายบ่นอุบ…
“บ้าจริงๆเล้ย!!…ให้ใครที่ไหนไม่รู้มาเห็นก้นของเราซะได้ถึงจะแค่เด็กก็เถอะ…ใครโทรมาน่ะ?”
…ฉันถือผ้าเช็ดตัวกลับเข้าบ้านอย่างเร่งรีบเพราะไม่ต้องการให้ชาวบ้านชาวช่องมาเห็นสารรูปล่อนจ้อนอันไม่น่าดูของตัวเองมากไปกว่านี้แถมมือยังถือของอันตรายไว้อีกด้วย…ขืนเขาแจ้งตำรวจฉันก็เสร็จน่ะสิ…ข้อหาทำร้ายร่างกายและพยายามฆ่าโดยเจตนา,พกพาอาวุธออกนอกเคหะสถานรวมทั้งข้อหาอนาจารนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆหรือเพียงเล็กน้อยก็อาจโดนนินทาให้เสียหายอีกนานว่าฉันเป็นพวกชอบโชว์เรือนร่างของตัวเองก็ได้…
“พี่ขา~~…เอะอะอะไรกันน่ะ?…หนูได้ยินเสียงคนร้องลั่นเชียว…อุ๋ย?…ทะ…ทำไม?”
…น้องสาวคงตกใจไม่น้อย…ก็ตอนนี้ตัวฉันเปลือยเปล่าโดยในมือขวาถือผ้าเช็ดตัวมือซ้ายกำด้ามฑูต
มรณะ“คงโมเคียวเมะ”…
“เฮ่!!…เห็นหมดเลยนะคะ…พี่นึกสนุกอะไรน่ะถึงนุ่งลมห่มฟ้าแบบนี้?”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอก!!…น้องลงมาทำไมเล่า…ขึ้นไปนอนซะเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน”
“เหอ…งั้นหนูขอข้าวต้มเครื่องค่ะ”
“จ๊ะๆ…พี่คุยโทรศัพท์ก่อนเดี๋ยวทำให้…ฝนกลับเข้าห้อง…ยังไม่หายดีและลงมามันจะเกิดอันตราย”
…จะชื่นชมตัวเองดีมั้ย?…เปลี่ยนบทจากสาวจอมห้าวสุดเถื่อนกลายเป็นพี่สาวแสนอ่อนโยนใจดีได้อย่างรวดเร็ว…คิดดูดีๆ…ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ควรบอกใครจะดีซะกว่าแต่ท่าทางฉันคิดง่ายไปเพราะ…
“อึ๊!!…คิกๆๆ…ฮะๆๆ…อูย~~…ท้องแข็งหมดแล้ว…ฮ่าๆๆๆ…แค่กๆ…อุๆ”
“หัวเราะอะไรของน้องน่ะ?…นี่!!”
…น้องสาวคนดีหย่อนก้นนั่งแปะตรงขั้นบันไดกุมท้องเปิดปากหัวเราะงอหายราวกับมีความสุขซะเต็มประดา…ตัวฉันมีอะไรตลกนักหนากัน?…
“ฮิๆๆ…อูย…หืมๆๆ…พี่นึกว่าฝนไม่รู้เรื่องรึนี่?…คนมาเก็บค่าเคเบิ้ลดีๆตัวเองก็เอาเงินไปให้แต่ดันแต่งตัวโป๊…พอโดนแซวเข้าหน่อยก็โกรธคว้าคงโมเคียวเมะไล่ทำร้ายเขา…ทำผ้าหลุดให้เด็กขี่จักรยานผ่านมาเห็นอะไรต่อมิอะไรของตัวเองอีก…ไงจ๊ะพี่จ๋า…หนูพูดอะไรผิดสักนิดหรือเปล่า?”
“พะ…พูดมากน่าฝน!!…นายคนนั้นมันตัวปลอมคิดทำมิดีมิร้ายกับพี่…พี่ก็ต้องป้องกันตัวเองสิ”
“ป้องกันตัวเองภาษาอะไรก๊าน~~…ฝนเห็นมีแต่พี่เกือบทําคนอื่นตายจะโดนข้อหาพยายามฆ่าล่ะไม่ว่า…ก็เป็นซะอย่างนี้แล้วจะขายออกมั้ยเนี้ย?…นี่ๆๆ…แต่เด็กคนนั้นล่ะ?…เห็นอะไรของพี่บ้าง?…หรือว่าเห็นหมด…ถ้างั้นก็…ตายแหล่วๆ”
“ไม่ใช่นะ!!…เด็กคนนั่นเห็นแค่ก้นนิดเดียวเพราะผมพี่ยังพอบังได้…เรื่องนี้ช่างมันเถอะ!!…ว่าแต่ตัวเองหายปวดท้องแล้วรึไงถึงมานั่งหัวเราะคนอื่น?”
“โฮ่ๆ…ไว้ผมยาวเฟื้อยก็มีประโยชน์อย่างนี้น๊า~~…ส่วนหนูน่ะหายดีแต่ยังเพลียนิดๆค่ะ…ว่าไปน้องจะปวดท้องอีกเพราะหัวเราะพี่มากเกินนั่นแหละ…โทรศัพท์เงียบไปแล้วนิ”
“อืม…พี่กุนโทรมานะ…เดี๋ยวพี่โทรกลับเอง”
“ฮะๆๆ…งั้นหนูลงมือทำข้าวต้มเองดีกว่า…ไหนๆก็ลงมาแล้ว”
“หมายความว่าไม่ไว้ใจฝีมือพี่?…ได้ๆ…ก็พี่ทำอาหารไม่เก่งแล้วใครที่ไหนเขาจะอยากกินเล่า”
“โอ๋ๆ…อย่าน้อยใจซี่จ๊า~~…พี่อาบน้ำให้สบายเถอะจะได้มานั่งกินของอร่อยๆด้วยกัน…ดูจิ…เหงื่อไหลไคลย้อยหมดแล้วค่ะ…คึๆๆ…แต่คงสนุกแหงมๆล่ะนะได้อาละวาดใส่ชาวบ้านชาวช่องในวันหยุด…โฮ่ๆ…ถ้าเพื่อนๆของพี่ที่บ้านมาเห็นพี่เป็นแบบนี้คงต้องพูดว่า…ทำตั๋วเหมือนตอนอยู่บ้านเฮาบ่อมีผิดเพี้ยน…จะอี้นารื้อ~~กุลสตรีคนงามลูกแม่อรแห่งเวียงลำป่างเจ้า?…ฝนอู้ถูกใจ่ปี้แคทบ่อ?”
“เออ!!…เลิกอู้เหอะนั่น…ตะตั๋วละอ่อนนิก่อบ่ฮู้จักโตเหมือนกั่น”
…แย่ชะมัด…นึกว่าฝนจะไม่รู้เรื่องที่ไหนได้ดันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด…ยังไงเราก็รีบเอาของกลางไปเก็บดีกว่า…
“ฝนอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะ”
“อะไรๆ?…จะไม่ให้บอกงั้นต้องมีค่าปิดปากหน่อยสิคะ…เรื่องนี้น่าสนุกเกินกว่าเก็บเงียบไว้…แต่เอาเถอะ…หนูไม่บอกใครก็ได้เพราะโล่งใจเหมือนกันที่ไม่มีใครเป็นอะไร…ยังไงครั้งนี้พี่ก็ยังไม่โกรธถึงขั้นเผยเขี้ยวเล็บแท้จริงออกมาเพราะผู้ชายคนนั้นหนีกลับไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ…ไม่มีแผลสักแห่ง…ไม่เสียเลือดเลยแม้แต่หยดเดียว”
“พี่ไม่ขอมีความเห็น”
“นี่คงเป็นครั้งที่ 2 แล้วสิ…ครั้งแรกในห้าง…ครั้งนี้หน้าบ้านคุณป้า…แล้วครั้งต่อไปจะเป็นที่ไหนดีล่ะ?”
“จะที่ไหนน่ะมันไม่สำคัญ…สําคัญแต่ว่าเจ้าคนนั้นมันเป็นใครและจะโดนอะไรระหว่างมือซ้ายกับมือขวาคู่นี้…ถ้าเป็นคงโมเคียวเมะในมือซ้ายเลือดก็คงออกมากหน่อย…หรือไม่ก็อาจหมดตัว…หึๆ”
“ล่อนจ้อนหมดทั้งตัวยังยืนแค่นหัวเราะได้…พี่นี่บ้าจัง”
“ยุ่งน่า!!…จะล่อนจ้อนหรือจะโป๊มันก็เรื่องของพี่…ผู้หญิงด้วยกันจะไปอายทำไม?”
“งั้นคงเริ่มรู้ตัวแล้วสินะคะ?…ว่าพี่ตอนนี้เริ่มเข้าใกล้ตัวพี่ในอดีตเมื่อ 4 ก่อนเข้าไปทุกทีๆ…ฝนไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย…ทั้งที่เนื้อแท้ของพี่คือหญิงสาวจิตใจงดงามและก็อ่อนโยนต่อทุกคนมากนะคะ”
“………………………………”
…ฝนเอ้ย!!…ที่น้องพูดมาก็ถือว่าถูกต้องแต่มันไม่ใช่ปัญหาของพี่…ต้นเหตุมันอยู่ที่พวกพูดจาไม่รู้เรื่อง…พวกที่พยายามเข้าใกล้ตีสนิทเพราะมีจิตใจคิดสกปรก…ดูถูกเพศตรงข้ามว่าอ่อนแอกว่าและไม่มีทางสู้…พี่เกลียดผู้ชายแบบนี้ที่สุด…ดังนั้นเมื่อเข้ามายุ่มย่ามเกาะแกะและเกิดอะไรขึ้นก็จะโทษกันไม่ได้เพราะพวกเขาทำให้พี่เปลี่ยนเป็นปิศาจร้ายด้วยตัวของพวกเขาเอง…เข้าใจพี่ด้วยเถอะนะน้องรัก…
“สากับหนูอ้อยมาแล้ว…บอกดีป่ะพี่?”
“เงียบ!!”
…………………………………………………………………………………………………………
“สิ่งที่รายล้อมดอกกุหลาบแสนงาม…มันคือหนามพิษร้ายแหลมคม…ทิ่มแทงร่างกายปวดเจ็บสาหัส”
…………………………………………………………………………………………………………