ยอมได้..เพราะรักเมีย ภาค2 ตอน7

คืนวันนั้น นิดกะว่ารอพี่เก่งกลับมาก็จะเล่าเรื่องที่นิดทำกับลุงสมให้ฟัง แต่พี่เก่งโทรมาหาในตอนเย็นว่าจะกลับดึกสักหน่อย เพราะมิตติ้งอยู่กับก๊วนกอล์ฟของพี่เค้า นิดก็เลยต้องนั่งทานข้าวตามลำพัง จนมืออาบน้ำท่าเรียบร้องก็ให้นมน้องเมย์อีกครั้งแล้วพาไปนอนที่ห้องของเธอซึ่งต่อเติมขึ้นใหม่ อยู่ในห้องนอนของนิดนั่นแหละ รอจนเกือบ4ทุ่มพี่เก่งถึงมา

หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยก็ขึ้นมานอนบนเตียงข้างตัวนิด กำลังจะอ้าปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนกลางวัน พี่เก่งก็ชิงพูดก่อนว่าวันนี้ออกรอบมาเพลียมากเลย แล้วหาวหวอดๆ ทำท่าจะหลับ นิดก็พูดเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังตามที่ตั้งใจไว้ ยังเล่าเรื่องไปหม่ถึงไหน ก็เห็นพี่เก่งเงียบเสียงวไม่โต้ตอบ พอหันไปดูก็เห็นสามีนิดหลับไปเสียแล้ว

สัญชาติญาณของผู้หญิงเตือนนิดทันทีว่า มีอะไรแปลกๆกับสามีเราแน่ แต่นิดก็ยังไม่รีบซักถามรอจนผ่านไปอีกหลายวันตอนที่เก่งออกไปธุระนอกบ้าน จึงตามลุงสมมาสั่งให้ตามสามีนิดไปสนามกอล์ฟด้วย อยากรู้ว่าสามีนิดทำอะไรบ้าง
"ให้ผมสะกดรอยตามเลยหรือครับ...มีอะไรหรอครับคุณนิด" ลุงสมพูดพร้อมทำหน้าแปลกใจ
"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะลุงสม ลุงสมรู้ไม่ใช่หรือคะว่าพี่เก่งไปออกรอบตีกอล์ฟที่ไหน..."
"รู้ครับ..."
"ลุงก็ไปดักแล้วถ่ายรูปอะไรแบบนี้มาให้นิดหน่อย อยากรู้ว่าก๊วนของพี่เก่งมีใครบ้าง" นิดตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงนัก
"คุณนิดสงสัยอะไรหรอครับ..."ลุงสมยังถามไม่เลิก จนนิดต้องขมวดคิ้วแสร้งทำหน้าเครียด
"ไม่ต้องถามหรอกค่ะ...นิดบอกให้ทำอะไรลุงก็ทำตามนี้แล้วกัน...เดี๋ยวนิดไปหยิบกล้งมาให้ค่ะ.." ปรกติพี่เก่งกับนิดไม่ใช่พวกนักนิยมกล้องนัก ที่บ้านจึงมีเพียงกล้องถ่ายรูปแบบดิจิตอลธรรมดาๆ ซูมภาพได้ก้จริง แต่ก็ไม่ได้มากนัก พอส่งกล้องให้ลุงสมไปก็ถามว่าลุงใช้เป็นมั๊ย ลุงสมก็ตามมาว่าพอใช้เป็น นิดจึงให้ลุงสมลองไปฝึกๆถ่ายดู แล้วพอวันหยุดให้ออกไปรอที่สนามกอล์ฟที่พี่เก่งไปออกรอบก่อน

พอถึงวันหยุดพี่เก่งก็ไปออกรอบตามปรกติ โดยมีลุงสมชิงตัดหน้าไปรอแอบถ่ายรูปที่สนามกอล์ฟล่วงหน้าแล้ว วันนั้นนิดรอการกลับมาของลุงสมด้วยความกระวนกระวาย จนตอนเย็นลุงสมขับรถมอเตอร์ไซค์กลับมาก่อน พร้อมยื่นกล้องให้นิดดู นิดรีบถอดซิมของกล้องเสียบเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์ โดยมีช่างสมนั่งไม่ห่าง อธิบายที่มาของรุปที่ถ่ายได้

รูปแรกถ่ายพี่เก่งนั่งดื่มกาแฟ กับของว่างอยู่ที่คลับเฮ้าส์ รุปต่อๆมาก็ไม่มีอะไรผิดสังเกตุ จนกระทั่งถึงรูปที่6 เห็นหนุ่มสาวสองคนมานั่งร่วมโต๊ะกับพี่เก่ง สาวคนนั้นน่าจะอายุประมาณนิดหรือไม่ก้คงมากกว่าสองสามปี เธอสวยมาก ผิวขาวผ่องแม้จะเห็นเพียงแค่ลำแขนที่โผล่พ้นเสื้อยืดแขนสั้นมาก็ตามที รุปร่างผอมสูงหุ่นนักกีฬา คือพอมองออกว่าเธอไม่ได้ผอมแห้ง ภายในร่างบอบบางนั้นแทรกด้วยกล้ามเนื้อ ส่วนผู้ชายคนที่มาด้วย มองหน้าไม่ชัด รู้เพียงว่าเป็นชายหนุ่มที่ไว้หนวดเครารกครึ้ม อีกทั้งสวมแว่นกันแดดอันใหญ่ แล้วยังสวมหมวกปีกกว้างอีกใบหนึ่ง รูปต่อๆมาก็คือพี่เก่งกับชายหนุ่มหญิงสาวทั้งคู่นั่งดื่มเครื่องดื่มกันในคลับเฮ้าส์ แต่ที่สะกิดใจนิดแว๊บๆ ให้สงสัยว่าทำไมสาวคนนั้นถึงมานั่งโต๊ะข้างพี่เก่ง ไม่นั่งฝั่งเดียวกับเพื่อนชายของเธอ

รูปอีกหลายๆใบถ่ายในระยะค่อนข้างไกล จึงเห็นคนทั้งสามกำลังเล่นกอล์ฟกันในสนาม แต่ไม่สามารถเห็นหน้าได้ชัด น่าจะเป็นเพราะลุงสมยังไม่ค่อยชำนาญในการใช้กล้อง เลยจับจุดโฟกัสในการถ่ายได้ไม่ดี จนมาถึงสามใบสุดท้าย พอเห็นได้ชัดสักหน่อยว่าทั้งสามคนยืนอยู่ข้างรถของพี่เก่ง แต่ก็ยังเป็นการถ่ายภาพในระยะไกล ชายหนุ่มที่มาด้วยยื่นมือมาจับมือกับสามีนิด ส่วนอีกสองใบที่นิดเห็นถึงกับทำให้นิดหน้าชา ใบแรกสาวคนนั้นก็จับมือกับพี่เก่ง เหมือนเพื่อนชายเธอ แต่รูปถ่ายใบสุดท้ายคือสาวคนนั้นสวมกอดกับพี่เก่งแนบแก้มกัน เหมือนการล่ำลาในแบบพวกตะวันตก ไม่ใช่วัฒนธรรมของคนไทย

นิดเก็บภาพทั้งหมดเซฟลงแฟลตไดร์ แล้วลบภาพออกจากคอม หันไปถามลุงสมว่าเคยรู้จักชายหญิงสองคนนี้มั๊ย ลุงสมส่ายหน้า นิดจึงบอกให้ตามถ่ายแบบนี้อีกในอาทิตย์หน้า ลุงสมก็ทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่กล้าซักถามว่านิดอยากรู้เรื่องอะไร

คืนนั้นสามีนิดก็กลับมาเกือบ4ทุ่มอีกครั้ง นิดต้องพยายามอดกลั้นใจไว้ไม่ให้วู่วามถามถึงชายหญิงสองคนที่เห็นในรูปถ่าย เสแสร้งถามไปถึงเรื่องอื่นแทน
"วันนี้พี่เล่นกอล์ฟสนุกมั๊ยคะ....แฮนดิแคปลดลงมาบ้างมั๊ยคะ..." พี่เก่งหันมามองหน้านิดยิ้มๆ คงสงสัยเหมือนกัน เพราะปรกตินิดไม่เคยามเรื่องเล่นกอล์ฟกับพี่เค้าเลย
"อ๋อ...ลดสิจ๊ะ ตอนนี้ของพี่เหลือลบ5แล้วนะ...เพลียจัง..พี่ขอนอนก่อนนะที่รัก...เออน้องเมย์กวนมัยจ๊ะ..."
"ไม่ค่ะ...ลูกเป็นเด็กเลี้ยงง่าย....กินแล้วก็นอน ตื่นก็กิน...ไม่ร้องไห้โยเยเลยค่ะ" นิดพยายามฝืนยิ้มตอบ แล้วชวนคุยโน่นนี่ไปสักครุ่ พี่เก่งก็เงียบเสียงตอบโต้ หลับไปอย่างมีความสุข ส่วนนิดกลับนอนไม่หลับกระสับกระส่ายไปอีกหลายชั่วโมง

อีกอาทิตย์ต่อมา ลุงสมก็กลับมาก่อนพี่เก่งอีกครั้ง นิดรีบเอาซิมกล้องเข้าเครื่องคอมเพื่อโหลดรูปออกมารู้สึกใจเต้นแรงจนมือสั่น ลุงสมคงพอจะรุ้แล้วละว่านิดกำลังให้แกถ่ายรูปพี่เก่งเพื่อดูพฤติกรรม จึงเตือนนิดเบาๆว่าให้ใจเย็นๆ พวกนั้นอาจเป็นเพียงเพื่อนกับพี่เก่งแค่นั้นก็ฌเป็นได้ ลุงสมบอกมาแบบนี้แสดงว่าคงเห็นอะไรในสนามกอล์ฟบางอย่างที่ผิดปรกติ แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อนิดค่อยๆดูรูปถ่ายทีละใบอย่างช้าๆ ในคลับเฮ้าส์นิดเห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งใกล้พี่เก่งจนแขนแทบจะเบียดกัน ทั้งๆที่โต๊ะเก้าอี้ก็กว้างขวางไม่น่าจะมานั่งเบียดไหล่เบียดแขนกันขนาดนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแฟนหรือเพื่อนชายที่มาด้วยนั่งอยุ่ตรงหน้าแบบนั้น

ส่วนภาพในสนามกอล์ฟนั้น ก้มีภาพที่พี่เก่งกับผู้หญิงคนนั้นกอดกันอยุ่หลายใบ หลายอิริยาบท นิดเลยถามลุงสมไปว่า
"ลุงพอรุ้มั๊ยค่ะว่า...สองคนกอดกันด้วยเรื่องอะไร มีตั้งหลายภาพ หลายมุม"
"น่าจะเป็นกอดแสดงความดีใจ ตอนที่คุณเก่งตีลูกลงหลุมมั้งครับ ผมพอมองเห็นไกลๆว่าพอคุณเก่งตีลูกลงหลุม คุณคนนั้นก็เดินมากอด แล้วยกมือตีกันแบบรูปนั้นไงครับ.." ลุงสมพูดพร้อมชี้มือไปที่รูปใบหนึ่งที่นิดเห้นพี่เก่งกับสาวคนนั้น ยื่นมือเหนือหัวแล้วตีมือกัน
"เหมือนไม่ใช่คนไทย...." นิดพูดขึ้นลอยๆ
"ผมก็ว่างั้นแหละครับ เพราะเด็กที่แบกถุงกอล์ฟให้คุณเก่งกับคนคู่นั้นก็บอกกับผมว่า เห็นสาวคนนั้นพูดภาษาไทยยังไม่ค่อยชัด ส่วนมากจะคุยกันด้วยภาษาฝรั่งน่ะครับ..."
"อ้าว...แล้วแคตดี้ มาบอกลุงได้ไงคะ...."
"อ่อ...ฮาๆๆ ผมติดสินบนให้พวกมันไปคยละห้าร้อยน่ะครับ...มันเลยเล่าให้ฟัง"

นิดเปิดรุปดุไปเรื่อยๆจนถึงรุปใบหนึ่งที่ถ่ายเห็ยด้านหลังของผู้ชายคนนั้น แล้วรุ้สึกเหมือนด้านหลังช่างคุ้นตานัก พยายามนึกว่าเคยเห็นแผ่นหลังผู้ชายแบบนี้จากใคร แต่ก็ยังนึกไม่ออก จึงบอกให้ลุงสมไปพัก พร้อมหยิบเงินที่ลุงสมจ่ายค่าสินบนให้แคตดี้ไปสองพัน แต่ลุงสมก็ไม่ยอมรับ จนนิดต้องยัดใส่มือไปนั่นแหละ ลุงสมเลยถือจังหวะนั้นจับมือนิดแน่น แล้วพูดเบาๆกับนิดว่า
"อย่าวู่วามนะครับ..ลุงจะตามสืบให้เองว่าสองคนนั้นเป็นใคร มาจากไหน..." นิดตอบรับค่ะเบาๆ รุ้สึกซึ้งใจจนพูดไม่ออก

คืนนั้นประมาณสามทุ่มพี่เก่งโทรมาหานิด บอกว่ามีธุระนิดหน่อย ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัดจะไม่กลับบ้าน ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วตบท้ายด้วยการถามถึงลูก พี่เอกก็วางสายไปโดยทีนิดยังไม่ได้สอบถามนิดยืนกำโทรศัพท์ค้างอยุ่สักครุ่ น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรก็บอกไม่ถูก

ปรกติหลังจากนิดให้นมน้องเมย์ในช่วงหัวค่ำจนเธอหลับไปแล้ว จะตื่นมาอีกครั้งเพราะหิวนมก็ประมาณเที่ยงคืนเป็นประจำเสมอ นิดจึงไม่ห่วงที่จะเดินลงไปที่สระน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ เจอลุงสมกำลังไล่ปิดไฟริมสระอยู่พอดี นิดจึงเรียก
ลุงสมมาคุยเป็นเพื่อนที่เก้าอี้ริมสระ