..................
พอนิดหันกลับมาจ้องเขม็งที่ใบหน้าของชายคนนั้น นิดก็ทั้งตกใจทั้งดีใจ จนพูดไม่ออก ฝ่ามือที่ยกสูงหมายฟาดหน้าคนที่มาลวนลามนิดถึงกับยกค้าง
"พี่เอก...." นิดพูดได้แค่นั้น ก็โดนพี่เอกดึงนิดมากอด แล้วระดมจูบนิดไม่เลือกที่ทั้งแก้มทั้งคางทั้งปากทั้งจมูก หนวดเคราของพี่เอกแม้ไม่แข้งกระด้างนักแต่ก็ทำให้ผิวละเอียดอ่อนบนใบหน้านิดมีริ้วรอยแดงๆเต็มไปหมด แต่ก่อนที่นิดจะพูดอะไร ก็เห้นพี่เก่งกับคุณโรสยืนยิ้มมองมาจากประตูที่เชื่อมระหว่างห้อง นิดจึงรีบดันตัวพี่เอกที่กอดนิดออก
"นี่มันยังไงคะ..." นิดอายจนไม่รุ้จะพูดอะไรออกมาถูก ที่โดนพี่เอกกอดรัดต่อหน้าสามีแบบนี้ แม้พยายามแกะมือพี่เอกออก แต่ก็โดนฝืนไว้สุดฤทธิ์"พี่เอก...ปล่อยนิดก่อน.." นิดพุดเบาๆหน้าแดงๆด้วยความเขิลสายตาของคุณโรสที่มองมายิ้มๆแบบมีเลสนัย
พี่เก่งเดินเข้ามาในห้อง ไม่ได้ห้ามปราบหรือพูดอะไรเลยที่เห็นมือชายอื่นกอดรัดเมียตัวเองแบบนี้ จากนั้นก็เดินไปลากเก้าอี้มานั่งประจันหน้า โดยมีคุณโรสเดินตามเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วสามีนิดก็เริ่มพูด
"พี่ขอโทษนะที่รัก...ทีทำลึกลับปิดบังน้องนิดมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา" พี่เก่งพูดช้าๆ เสียงหนักแน่น
"เรื่องมันเริ่มมาจากตอนที่น้องคลอดลูกเมย์ออกมา ระหว่างที่นิดยังพักอยู่ที่ห้องคลอด พี่เดินออกไปดูลูกที่แผนกเด็กอ่อน...ก็เห็นลุกเมย์ตัวแดงๆนอนอยู่บนกระบะ เป็นเด็กหญิงที่ช่างน่ารักเหลือเกิน แต่ทว่าใจพี่กลับรู้สึกเหมือนว่า ลูก
เมย์ทำไมหน้าตาไปคล้ายนายเอกนัก...พี่เลยถามพยาบาลขอดูชาร์ทของน้องเมย์ พยาบาลก็หยิบมาให้พี่ดูพี่อ่านคร่าว ๆ ในชาร์ทบอกวันเดือนปีเกิด เวลาเกิด ชื่อเด็ก ชื่อพ่อแม่ แต่ที่สดุดใจพี่คือหมู่เลือดของน้องเมยเป็นกรุ๊ป AB..." พี่เก่งหยุดเล่าเพียงครู่ก็พูดต่อ
"พี่กับน้องนิดมีกรุ๊ปเลือดAเหมือนกัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่น้องเมย์จะมีกรุ๊ปเลือดนั้น นอกเสียจากว่าพี่ไม่ใช่พ่อของเค้า แต่พี่ก็ยังไม่แน่ใจจึงไปเช็คที่โรงพยาบาลอื่นอีกครั้ง หมอบอกกับพี่ว่าพี่เป็นหมัน" เล่าถึงตอนนั้นเสียงพี่เก่งดูเศร้ายิ่งนัก
"หลังจากนิดกับลูกกลับมาอยุ่บ้าน..พี่ใช้เวลาคิดและตัดสินใจอยุ่เกือบเดือน กว่าจะตัดสินใจได้ว่า พี่ควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง ลูกเมย์ควรรู้ว่าพ่อที่แท้จริงคือใคร ส่วนนิดก็สมควรจะอยู่เป้นครอบครัวพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกที่ถูกต้อง....พี่จึงรีบออกสืบตามหาร่องรอยว่านายเอกควรจะหายไปไหน มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกบ้าง หรือมีใครพอรู้จัก พี่ไปตามหาที่ทำงาน รู้ว่านายเอกลาออกไปแล้ว แต่ก็ได้ประวัติการศึกษาที่อังกฤษมา พี่จึงสอบถามไปทางมหาวิทยาลัยที่นายเอกเคยเรียนจนได้พบอาจารย์ท่านหนึ่งที่พอรุ้จักนายเอก พี่จึงรู้ที่อยู่ของนายเอกตอนที่ไปเรียนที่นั่นว่าพักอยู่กับญาติ...พี่สอบถามเพื่อนๆพี่ ว่าพอมีใครรู้จักบ้าง ที่ตอนนี้ยังอยุ่ที่อังกฤษ ก็มีเพื่อนพี่คนหนึ่งที่สามีมันเป็นคนอเมริกาแต่ตอนนั้นมันย้ายไปทำงานอยู่ที่นั่นพอดี พี่เลยวานให้มันช่วยตามหาบ้านญาติที่นายเอกไปพักนั้น ซึ่งมันก็คือบ้านคุณโรส โรสซารีน หรือน้องก้อยคนนี้นั่นเอง...." พี่เก่งหยุดเล่าสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มีมือของคุณโรสบีบไหล่เบาๆ เหมือนให้กำลังใจกัน
"เพื่อนของพี่ได้พบกับพ่อแม่คุณโรสจึงได้ทราบว่า ตอนนี้คุณโรสกลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว น่าจะมาพบกับนายเอก เพราะคุณโรสไม่ได้มีญาติคนไหนที่ประเทศไทยนอกจากนายเอกคนเดียว แต่ทั้งสองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณโรสมาพักที่ไหน แต่คาดเดาว่าน่าจะพักอยู่กับนายเอก...แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันว่านายเอกออกไปจากบ้านแล้วคงยากที่จะรุ้ว่าสองคนไปอยู่กันที่ใด พี่เลยให้เพื่อนไปถามพ่อแม่คุณโรสอีกครั้ง แล้วเล่าเรื่องคร่าวๆให้ทั้งสองฟังว่าสาเหตุใดที่เราต้องการตามหาตัวนายเอก พ่อแม่คุณโรสก็บอกว่าลองมาดักรอที่สนามกอล์ฟธานนท์ ซึ่งสามีคุณโรสมีหุ้นส่วนอยู่น่าจะเจอได้ที่นี่ พี่ก็เลยตามหาจนพบว่าสนามกอล์ฟแห่งนี้อยู่ที่มีนบุรี พี่เลยมาเป็นสมาชิก เพื่อดักรอพบทั้งสองคน นานเหมือนกันที่พี่ต้องรอจนพบนายเอก พี่เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง แล้วก็วางแผนการณ์กันเพื่อจะพานิดมาพบนายเอกนี่แหละ..."
"พี่คะ...พี่ถามนิดบ้างมั๊ยว่านิดต้องการแบบนี้หรือเปล่า..." นิดรุ้สึกทั้งใจหายทั้งดีใจ ใจหายว่าคำพูดของพี่เก่งเหมือนจะหลีกทางให้พี่เอกกับนิด ซึ่งนิดไม่มีวันยอมแน่ๆ ส่วนที่ดีใจนั้นคงเป็นเพราะรางสังหรณ์ที่นิดคิดว่าน้องเมย์น่าจะเป็นลูกพี่เอกเสียมากกว่า แล้วก็เป็นความจริง
"ที่พี่ตัดสินใจทำแบบนี้ลงไปโดยไม่ปรึกษาน้องก่อน เพราะพี่รู้ว่าน้องยังคงไม่ลืมรักแรกของน้องกับนายเอก พี่รุ้เพราะบ่อยครั้งที่พี่แอบเห็นน้องไปนอนเล่นริมสระ เอามือลูบน้องเมย์ที่ยังอยู่ในท้องแล้วเหม่อมองไปที่บ้านของนายเอก ในสายตาของน้องบอกกับพี่ชัดเจนว่าน้องรุ้สึกกับนายเอกยังไง นอกจากนั้นน้องยังนอนระเมอเรียกชื่อนายเอกหลายครั้งก่อนที่จะคลอดลูกเมย์ พี่ถึงมั่นใจว่านอกจากพี่แล้ว ในใจของน้องยังมีที่ว่างสำหรับรักครั้งแรกกับนายเอกอยู่..." พอพี่เก่งเล่ามาถึงตอนนนี้ น้ำตานิดก็เริ่มไหล รุ้สึกเสียใจมากที่แม้จะรักมีใจให้กับสามี แต่ก็ยังหลงแอบเผื่อใจให้กับชายอีกคน นิดสงสารพี่เก่งจนสุดทนที่ต้องแบกรับความรุ้สึกเจ็บช้ำนั้นไว้เพียงลำพัง ตลอดเวลาที่พี่เก่งเล่าเรื่อง ทั้งคุณ
โรสและพี่เอกต่างนิ่งเงียบ
"อีกประการหนึ่ง พี่รู้ว่านายเอกนั้นรักน้องนิดจริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าก็ไม่เคยมีใคร ส่วนเรื่องการทำผิดพลาดในวัยหนุ่มนั้น น้องนิดคงให้อภัยเค้าได้ ตัวพี่กับคุณโรสเป็นคนมาแทรกกลางจนทำให้น้องนิดกับนายเอก ต้องผิดฝาผิดตัวกันมาจนถึงทุกวันนี้ พี่คิดดีแล้วว่า...ถึงตอนนี้ พี่ยอมทำทุกอย่างได้...เพื่อให้น้องนิดมีความสุข..เพราะพี่รัก.... "พี่เก่ง
หยุดพูดพยายามกลั้นความรุ้สึก อย่างเต็มที่นิดถลาออกมาจากวงแขนพี่เอกลงไปทรุดกับพื้นกอดพี่เก่งแน่น เอามือปิดปากไม่อยากได้ยินคำสุดท้ายที่พี่เก่งจะพูดออกมา
"ห้ามพูดค่ะ...นิดรักพี่...นิดไม่มีวันยอมเลิกรักพี่..แม้ว่าพี่จะรู้สึกว่าพี่ให้ความสุขนิดไม่ได้ แต่นิดก็ไม่มีวันยอมทิ้งพี่ไปไหน ส่วนพี่เอก นิดยอมได้ ยอมให้พี่เค้ามาทำหน้าที่พ่อของลูกเมย์ได้บ้าง แต่นิดกับลูกเมย์ ยังคงเป็นเมียและลูกของพี่...นะคะพี่...อย่าคิดแบบนั้น..อย่าทิ้งนิด....กับลูก" นิดซบหน้ากับตักพี่เก่งร้องไห้ออกมาดังลั่นด้วยความรัก ความตื้นตันที่พี่เก่งแสดงออกมาให้นิดเห็น พี่เก่งยกมือมาลูบผมนิดเบาๆ พร้อมจับไหล่นิดยกขึ้น นิดเงยหน้าสบตาสามีด้วยความรุ้สึกรักที่ต่างถ่ายทอดออกมาเหมือนๆกัน
"พี่ขอบใจน้องนิดมากที่ไม่คิดจะทิ้งพี่....พี่ยอมได้ เพราะพี่รักเมียพี่คนนี้มาก พี่ว่าตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วทุกคนทั้งพี่นายเอกและนิดต่างเข้าใจกัน..." พี่เก่งพูดจบก็ขยับตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากห้อง พูดทิ้งท้ายว่า
"พี่ว่าน้องนิดกับนายเอกคงมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกันอีกเยอะ...อาจจะยาวตลอดทั้งคืน เก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขที่ต้องพลัดพรากกันให้คุ้มนะนายเอก..." จากนั้นพี่เก่งก็เดินออกไปจากห้อง โดยมีคุณโรสเดินตามหลัง ก่อนจะพ้นออกจากประตุ ยังหันมายิ้มหลิ่วตาล้อเลียนกับนิด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น