.........................
คุณโรสพานิดเดินออกไปทางด้านข้างของเรือนรับรอง ทางเดินเป็นหินกรวดแม่น้ำขนาดก้อนเท่าๆกัน บ้างมีสีขาว
บ้างดำ บ้างสีน้ำตาล วางคละเคล้ากันดูสวยงาม คุณโรสยังคงเล่าเรื่องตัวเธอต่อไปเรื่อยๆช้าๆว่า
"แดดดี้ของพี่เป็นขาวอังกฤษค่ะ..เป็นตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่งของอังกฤษ พี่เคยมีบ้านต้นไม้อยู่หลังหนึ่งตอนเด็กๆ ที่แดดี้สร้างให้ แล้วพี่ก็รักบ้านต้นไม้ของพี่มาก แต่พอโตขึ้นมาบ้านหลังนั้นโดนฟ้าผ่า เผาวอดไปทั้งหลัง รวมทั้งต้นไม้ต้นนั้นก็ตายไปด้วย.." คุณโรสเล่าไปช้าๆ เหมือนกำลังรำลึกถึงความหลัง ขณธที่นิดเดินตามไปจนถึงสะพานไม้ที่มีลำธารน้ำตกสายเล็กๆ ลอดผ่าน "น้องนิดดูข้างหน้าสิคะ..." คุณโรสหยุดยืนอยู่กลางสะพานแล้วชี้ให้นิดดูเบื้องหน้าห่างไปประมาณ เกือบ50เมตร นิดเห็นสะพานไม้ค่อยๆไต่ระดับสูงขึ้นไปแล้วเชื่อมไปตามต้นไม้ต้นใหญ่มาก หลายๆต้น ส่วนบนต้นไม้นั้นก็มีบ้านหลังเล็กๆ น่ารักปลูกอยู่.."นี่ไงคะบ้านสานฝันของพี่...สวยมั๊ยคะ..." คุณโรสชี้มือไปที่กลุ่มบ้านต้นไม้ห้าหกหลังเบื้องหน้า แล้วพานิดเดินไปตามสะพานไม้ นิดมองลงมาที่พื้นดิน เห็นแปลงไม้ดอกสีสรรสวยงามประดับอยู่ดารดาษเต็มไปหมด พอเดินขึ้นไปบนสะพานไม้ที่เชื่อมบ้านแต่ละหลังแล้ว เปรียบเหมือนทางเดินสกายวอร์คแถวๆราชประสงค์ จริงๆเลยค่ะ
"ฝีมือการก่อสร้างออกแบบของวิศวะกรจากอังกฤษเชียวนะคะ.." เสียงคุณโรสดูภาคภูมิใจกับผลงานของเธอ
"พี่โรสเก่งจริงๆนะคะ...." แม้นิดจะไม่ค่อยชอบหน้านัก แต่ก็อดชื่นชมออกมาจากใจจริงไม่ได้
"เปล่าค่ะ...พี่ไม่ได้เป็นคนออกแบบ ญาติของพี่ต่างหาก..พี่เป็นแค่นายทุนให้เค้า..."
"ขอโทษนะคะ...นิดว่าคงต้องใช้เงินสูงมากเลยใช่มั๊ยคะ กว่าจะทำได้ขนาดนี้.."
"ค่ะ...ก็มากอยุ่พอควร แต่เผอิญพี่โชคดีได้ค่าเสียหายจากการหย่ากับสามีมาน่ะค่ะ.." คุณโรสพูดแล้วหัวเราะขำเหมือนกับว่าการต้องหย่าขาดกับสามีนี่เป็นเรื่องตลกของชีวิต ทำให้นิดรู้เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่งว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ม่าย พอนึกถึงคำว่าแม่ม่าย นิดก็ใจหายวูบ หรือแม่ม่ายกระดังงารนไฟเงินล้านคนนี้กำลังคิดจะแย่งสามีของนิด ไม่มีทางเสียหรอก แม่สู้ตายแน่ๆ นิดคิดเช่นนั้นจริงๆ โดยที่ลืมไปเสียสนิทว่าตัวนิดต่างหากที่กำลังจะอยากเลิกกับพี่เก่ง พอดูเหมือนมีคนอยากได้ของๆเรา นิดก็กลับหวงแหน แม้เดินชมบรรยากาศสถานที่แสนสวยงาม แต่ใจนิดกลับไม่ได้รื่นรมณ์ตามสถานที่แห่งนี้แม้สักนิด คุณโรสพานิดเดินวนไปตามสะพานไม้จนกลับมาถึงเรือนรับรองอีกด้านหนึ่ง ก็พากันเข้าไป
นั่งพักที่ล็อบบี้ในเรือนรับรอง
"น้องนิดคะ...เอ่อ...พี่ขอถามน้องตามจริงได้มั๊ยคะ...." นิดย้อนถามกลับไปว่าเรื่องเกี่ยวกับอะไรคะ
"คุณเก่งบอกพี่ว่า น้องนิดเข้าใจเราสองคนผิด คิดว่าเอ่อ...คุณเก่งมาชอบพี่ ใช่มั๊ยคะ..." พอนิดโดนถามตรงๆซึ่งๆหน้าก้รุ้สึกกระอักกระอ่วน นึกหาคำตอบอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้
"แล้วพี่โรสล่ะคะ ชอบสามีนิดมั๊ย..." แทนที่นิดจะตอบคำถาม นิดกลับย้อนถามไปแทน อยากรู้ว่าคุณโรสแม่ม่ายทรงเครื่องคนนี้จะตอบว่าอย่างไร แต่พอนิดพูดจบคุณโรสกลับหัวเราะ ส่งยิ้มมาให้นิดอย่างอ่อนหวาน ภายในดวงตาสีอ่อนสวย แสดงความจริงใจออกมาเต็มเปี่ยม
"ค่ะ..พี่ชอบคุณเก่งมาก...ครั้งแรกที่เจอกันที่สนามกอล์ฟ พี่ก็ตกหลุมรักสามีของน้องนิดทันทีเลย....แต่สามีของน้องนิดให้พี่โรสได้เพียงแค่ความเป็นเพื่อน...ก่อนที่พี่จะเจอน้องนิด พี่ก็คิดเช่นกันว่า ตัวพี่ก็ทั้งสวยทั้งมีสเน่ห์ แล้วผู้หญิงคนไหนนะที่โชคดีพิชิตหัวใจผุ้ชายคนนี้ได้ แต่หลังจากที่เราเจอกัน พี่ก็ยอมรับค่ะว่า พี่สู้น้องนิดไม่ได้แน่...แต่ว่า...น้องนิดอย่าชะล่าใจนะคะ...เผลอเมื่อไหร่พี่จะลักคุณเก่งไปแน่ แล้วจะไม่คืนให้ด้วย พี่เตือนไว้ก่อนนะ...คะ..." คำพูดของคุณโรสดูชัดเจน เปิดเผยจริงใจ จนนิดเชื่อสนิทว่าพี่เก่งสามีของนิดไม่ได้นอกใจนิดแน่ ทำให้นิดรู้สึกเศร้าเสียใจที่ตนเองวู่วามไปขนาดนั้น ถึงตอนนั้นบรรยากาศรอบตัวนิดเหมือนจะเริ่มอึดอัด
"นั่นสามีใครเอ่ยเดินมาทางนั้นแล้ว..."คุณโรสชี้มือไปทางด้านหลังของนิด พอนิดหันไปมองเห็นพี่เก่งกำลังเดินมาทางนี้ รุ้สึกตัวว่าตอนนี้นิดไม่กล้าสู้หน้าพี่เก่งเลย ที่ตัวเองเข้าใจผิด คิดทำอะไรวู่วามจนเกิดเรื่องขึ้นมามากมาย นิดจึงรีบขยับตัวลุกขึ้น บอกคุณโรสเบาๆว่าขอตัวไปดูน้องเมย์ก่อน น่าจะหิวนมแล้ว จากนั้นนิดก็ก้มหน้าเดินสวนกับพี่เก่ง ไม่ยอมหยุดแม้พี่เก่งจะร้องทักว่านิดจะรีบไปไหน
นิดกลับมาที่ห้องเจอพนักงานของคุณโรสที่มาทำหน้าที่ดูแลน้องเมย์ตอนที่นิดไม่อยู่ในห้อง นิดบอกกับเธอไปเบาๆว่า พี่จะมาให้นมน้องน่ะค่ะ...จากนั้นพอพนักงานสาวคนนั้นเดินออกไปจากห้อง นิดก็ก้มลงไปอุ้มน้องเมย์ออกจากเปลแล้วให้นมลูกน้อย น้องเมย์เป็นเด็กเลี้ยงง่ายมากแม้แต่คุณแม่มือใหม่แบบนิดยังสามารถเลี้ยงลูกได้อย่างง่ายๆสบายๆ พอโดนอุ้มออกมาจากเปลน้องเมย์ก็ตื่นลืมตาเล็กสีดำขลับจ้องมองหน้านิด พอจำได้ว่าคือแม่ น้องเมย์ก็ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแล้วอ้าปากเล็กๆ ควานหาหัวนมของนิด พอเจอเธอก็อมไว้แล้วห่อลิ้นดูดเป็นจังหวะๆ ก่อนจะหลับตาพริ้มอวดขนตายาวงอนสวย รูปวงของน้องเมย์ทำให้ใจนิดคิดไปถึงชายอีกคนที่ไม่ใช่พี่เก่ง ทำไมน้องเมย์ลูกสาวของนิดกลับมีรูปหน้าคล้ายผู้ชายคนนั้นนัก นิดหลับตาร้องเพลงกล่อมลูกน้อยเบาๆ จิตใจล่องลอยนึกไปถึงการกระทำของตัวเองที่ใจร้อนวู่วาม ไม่เคยยอมแพ้ใคร จึงทำให้เกิดเรื่องมากมายกับผู้ชายสองคน คนหนึ่งตาย อีกคนหายสาปสูญทิ้งบ้านช่องไปอยุ่ที่ไหนก็ไม่ทราบ
น้องเมย์หลับคาอ้อมอกของนิดไปนานแล้ว จนนิดได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเบาๆ ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ จึงค่อยๆวางน้องเมย์ลงไปที่เตียงแล้วลุกไปเปิดประตู เห็นพนักงานสาวคนเดิมยืนอยุ่ เธอบอกว่าคุณโรสให้มาเชิญไปดินเนอร์ ส่วนตัวเธอจะดูแลน้องเมย์ให้ นิดขอเวลาสักครู่ เพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพราะชุดที่สวมอยู่ใส่เดินทางมาตั้งแต่เช้าแล้ว
ครุ่ใหญ่ๆนิดก็แต่งตัวง่ายๆ เรียบร้อย เป็นกระโปรงชุดตัวเดียวผ้าบางๆลายดอกไม้สดใสเล็ก ๆ จีบใหญ่พริ้วรอบตัว รองพื้นที่หน้าอย่างเดียวกับทาลิปสติคมัน เพียงเท่านั้นก็เสร้จเรียบร้อย เปิดประตุออกไปพนักสาวคนนั้นยังยืนรออยู่ นิดออกปากฝากน้องเมย์กับเธอแล้วบอกว่าถ้าน้องเมย์ตื่นร้องไห้ ให้ไปตามตัวนิดได้ทันที จากนั้นนิดก็เดินไปที่ห้องอาหารที่เรือนรับรองอีกครั้ง
พอนิดเดินไปถึงโต๊ะอาหาร เห็นคุณโรสนั่งรออยู่ด้านข้างของพี่เก่งก่อนแล้ว นิดจึงเดินอ้อมไปนั่งด้านตรงข้าม ซึ่งยังมีที่ว่างอีกหนึ่งที่ แสดงว่าคงจัดไว้รอใครอีกคน พอผ่านไปสักครู่ก็ยังคงไม่มีใครมานั่งด้านข้างนิดคุณโรสจึงเอ่ยขึ้นว่า
"สงสัยว่าพี่ชายโรสคงจะประหม่าอายสาวสวยคนนี้เสียแล้วละค่ะพี่เก่ง เลยไม่ยอมออกมานั่งร่วมโต๊ะ...งั้นพวกเราทานกันเลยมั๊ยคะ..." สามีนิดก็พยักหน้าตกลง นิดเริ่มหมั่นไส้เสียเหลือเกินที่คุณโรสทำเหมือนนิดไม่ได้นั่งอยู่ร่วมโต๊ะอาหาร เอาอกเอาใจบริการตักอาหารเชิญชวนให้พี่เก่งทานโน่นทานนี่ยังกับตนเองเป็นเมียพี่เก่งเสียงั้นแหละ เสียงหวานๆแปร่งๆ พี่เก่งคะทานปลาสิคะ อร๊อยอร่อยนะคะ ทานผักเยอะๆนะคะจะได้แข็งแรง แล้วก็ตักนั่นตักนี่แทบจะป้อนใส่ปากสามีนิด จนนิดอยากจะลุกขึ้นคว่ำโต๊ะเสียจริงๆ เพราะใบหน้าของสามีที่คุยยิ้มระรื่นอย่างมีความสุขที่มีสาวสวยคอยบริการเอาอกเอาใจ ไม่ได้หันมามองหน้าตึงๆของเมียที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเสียเลย
แม้อาหารจะรสอร่อยตามที่คุณโรสคุยไว้ก็จริง แต่สำหรับนิดกลับทานไม่ค่อยลง พอทานได้ไม่กี่คำก็รวบช้อนแล้วบอกว่าอิ่ม สองคนก็ยังทานกันต่อไปอีกสักครู่ก็รวบช้อน พนักงานสาวมาเคลียร์พื้นที่แล้วนำของหวานมาเสริฟ เป็นสละลอยแก้ว รสชาติก็หวานหอมดี แต่เหมือนลิ้นของนิดมันชาจนไม่อยากรับรู้รส พอทานกันเสร็จพี่เก่งกับคุณโรสก้ยังคุยนั่นนี่โน้นไปเรื่อยๆ ทำเหมือนนิดไม่มีตัวตนอย่างงั้นแหละ จนนึกน้อยใจว่าทำไมสามีทำกับนิดแบบนี้ จนนิดต้องขอตัวจะกลับห้อง พี่เก่งกับคุณโรสจึงลุกตาม โดยมีคุณโรสเดินควงแขนสามีนิดหน้าตาเฉย เดินลิ่วออกหน้าไปก่อนจนถึงห้อง นิดอยากเข้ากระชากร่างสามีแล้วดึงเข้าห้องใจจะขาด แต่ก็ทำได้เพียงไขกุญแจเดินเข้าห้องอย่างหงอยเหงา ไม่รุ้เลยว่าคุณโรสจะตามไปส่งพี่เก่งถึงในห้องด้วยหรือไม่
หลังจากที่พนักงานที่มาดูแลน้องเมย์ออกไปแล้ว นิดก็ทิ้งตัวนอนคว่ำหน้ากับเตียงน้ำตาก็ไหลรินออกมาด้วยความน้อยใจ สมองเล็กๆคิดเรื่อยเปื่อยวุ่นวายไปว่า ถ้าพี่เก่งยอมตกลงเลิกกับนิด นิดจะทำอย่างไร ในเมื่อตัวนิดพูดออกไปแล้วอย่างนี้ เอียงหน้าไปมองหน้านองเมย์ที่หลับสนิทอยู่บนเตียงก้ยิ่งน้อยใจจนสะอื้นไห้ออกมาดังๆ จากนั้นสักครุ่ก้มี
เสียงก็อกแก๊กตรงประตูเชื่อมระหว่างห้อง นิดถึงกับยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตายังนองหน้า คิดว่าพี่เก่งคงเปิดประตูเข้ามาหานิดแน่ จึงรีบลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รุ้ไม่เห็น
สักครุ่นิดก้รู้สึกว่าพี่เก่งกำลังเดินเข้ามาเบาๆ แล้วพื้นที่นอนด้านหลังนิดก็ยุบตัวยวบ จากนั้นสองแขนก็โอบรัดตัวนิดตรงใต้อกอวบ นิดหลับตาพริ้มรอริมฝีปากของพี่เก่งที่มักจะประทับจูบตรงแก้มของนิด เหมือนทุกครั้งที่เคยทำ สองมือของนิดก็ลูบไล้ไปตามแขนแกร่งที่กอดนิดอยู่ แล้นิดก็ใจหายวูบเมื่อผ่ามือนิดสัมผัสกับลำแขนแกร่งคู่นั้น รู้สึกสากๆมือเพราะขนที่ขึ้นตามแขนของชายผุ้นั้น มันต่างกับแขนพี่เก่งอย่างชัดเจน พี่เก่งไม่ค่อยมีขนตรงแขนมากนักเวลาลูบไล้จึงลื่นมือกว่านี้ นิดรีบลืมตามองลำแขนคู่นั้นเมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่แขนของสามีนิดแน่ ก็รีบสบัดตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหันกลับไปยกฝ่ามือขึ้นสูงตั้งใจหมายจะฟาดเสียให้สุดแรง ที่ใครบังอาจมากอดนิด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น