ยอมได้..เพราะรักเมีย ภาค2 ตอน10

ผ่านไป30วันหลังการตายของลุงสม พี่เก่งกับนิดไปทำบุญที่วัดเพื่ออุทิศส่วนกุศลไปให้ พอกลับมาบ้าน นิดก็ตรงขึ้นห้องเตรียมเก็บเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นทั้งของนิดและของน้องเมย์ลงกระเป๋า พี่เก่งเดินขึ้นมาตอนไหนก็ไม่ทราบ ตรงเข้ามากอดด้านหลังของนิด แล้วกระซิบถามว่านิดจะเก็บของไปไหน
"นิดจะเลิกกับพี่..." นิดตอบเบาๆ คอนนั้นไม่มีอารมณ์แง่งอนขึ้งโกรธหลงเหลืออยู่แล้ว
"จะทิ้งผัวไปไหนจ๊ะเมียจ๋า..." พี่เก่งยังมีอารมณ์มากระเซ้าเย้าแหย่นิด มือไม้ที่กอดนิดเริ่มซุกซน นิดไม่ตอบ แต่ยืนนิ่งไม่ตอบสนองมือไม้ของสามี ปล่อยให้เค้าลูบไล้ไปตามโค้งสะโพกอวบแน่น
"อ๋อ....พอผัวไม่สู้ พิการตรงนั้น ก็จะโดนเมียทิ้ง....ช่างน่าสงสารจริงๆ..." พี่เก่งยังเย้าแหย่ไม่เลิก
"บ้าหรอพี่...นิดไม่ได้จะทิ้งพี่เพราะตรงนั้นสักหน่อย...พี่มีคนใหม่แล้ว ก็ปล่อยนิดกับลูกไปตามทางของนิดดีกว่า นิดไม่อยากเป็นคนขวางความสุขของพี่... " แม้จะทำใจได้แล้ว แต่พอพูดมาถึงตอนนี้เสียงนิดก็เริ่มเครือ รีบปาดน้ำตาทิ้ง
พี่เก่งไม่พูดอะไรแต่ดึงนิดนั่งลงบนตัก แล้วพูดกับนิดเบาๆว่า

"นิดเคยถามพี่บ้างมั๊ยว่าผู้หญิงที่นิดเห็นในรูปเป็นใคร...ตอนนี้พี่พูดไปนิดคงหาว่าพี่แก้ตัว เอางี้นะ ใจเย็นลงสักนิด ให้สมกับที่ชื่อนิดสักหน่อย แล้วพี่จะพาไปพิสูจน์ความจริง ว่าพี่กับคุณโรสเป็นเพียงเพื่อนกัน..."
"จะชื่อคุณโรสหรือคุณแรด...นิดก็ไม่สนใจหรอก..." นิดยังคงพาลไม่ฟังคำพูดของพี่เก่ง
"อ่ะ...เมียพี่คนนี้ปากจัดเหมือนกันน๊า....ไปหัดเอาคำพูดแบบนี้มาจากไหนที่รัก..." พี่เก่งพูดไปยิ้มเย้าแหย่นิดเหมือนเป็นเรื่องสนุก นิดเลยยิ่งพาลมองอะไรขวางหูขวางตาไปหมดมือไม้ก้ถูกรัดไว้แน่น ไม่งั้นจะทุบให้ตายคามือจริงๆ

พี่เก่งยังคงกอดรัดนิดนั่งบนตักแน่นไม่ให้ขยับไปไหนจนนิดต้องบอกให้ปล่อย แล้วถามว่าจะพาไปพิสูจน์อะไรอย่างไรที่ไหน ตอนนั้นเริ่มใจเย็นลง พี่เก่งบอกให้นิดจัดเสื้อผ้าทั้งตัวพี่เก่งของนิดและของลูกเผื่อไปค้างต่างจังหวัดสักอาทิตย์หนึ่ง จากนั้นก็โทรเรียกแม่บ้านขึ้นมาสั่งงาน ให้อยู่เฝ้าบ้านช่วงที่เราไม่อยู่ พร้อมอนุญาติให้พาเพื่อนหรือญาติมานอนพักที่ห้องรับแขกได้ ถ้ายังรู้สึกกลัว แม่บ้านรับคำแล้วเดินมาช่วยนิดจัดเตรียมข้าวของเสื้อผ้า พอพร้อมเสร็จ พี่เก่งก็ไปรอที่รถส่วนนิดอุ้มน้องเมย์ตามลงไป จากนั้นจนกระทั่งถึงจังหวัดเพชรบุรี แม้พี่เก่งจะกระเซ้าเย้าแหย่ชวนนิดพูดคุยไปตลอดทาง แต่นิดก็เอาแต่นิ่งเงียบเฉย จนประมาณเที่ยงน้องเมย์เริ่มหิวนม นิดก็ค่อยปลดกระดุมเสื้อควักนมมาให้ลูกดูด พี่เก่งมองผ่านกระจกหลังทำเสียงจุ๊บๆจ๊วบๆ ล้อเลียนแล้วบอกว่า พอลูกอิ่มแล้วขอพ่อดูดบ้างนะ...แล้วเหลือตามองนมอวบของนิดไปตลอดทางจนนิดต้องเตือนให้มองทางบ้าง

พอเลยตัวจังหวัดเข้าเขตุท่ายาง พี่เก่งก็เลี้ยวรถไปตามทางเข้ามุ่งหน้าสู่เขื่อนแก่งกระจาน ขับไปได้สักพักก็ชี้ให้นิดดูป้ายข้างทาง นิดมองแล้วอ่านตามว่า บ้านสานฝัน พี่เก่งบอกนั่นแหละบ้านคุณโรสที่เราจะไปพัก ขับไปอีกร่วมกิโลเมตรพี่เก่งก็เลี้ยวรถเข้าทางเล็กๆตรงไปไม่ถึงร้อยเมตรก็เห็นรั้วเขียนว่าบ้านสานฝัน พี่เก่งขับรถไปจอดหน้าเรือนรับรองทำจากไม้เป็นท่อนๆเหมือนท่อนซุงเล็กๆ วางซ้อนกันไปมาเป็นฝาบ้านตัวบ้าน

พอนิดอุ้มน้องเมย์ลงมาจากรถ ผุ้หญิงคนนั้นก็ถลาลงมาต้อนรับ ตรงเข้าควงแขนพี่เก่งต่อหน้าต่อตานิดแบบไม่เกรงใจ
"นี่หรือคะน้องนิด..อุ๊ยยยยสวยมากเลย มิน่าถึงได้หลงรักกันจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น..." คำแรกที่คุณโรสทักมาด้วยสำเนียงแปร่งๆ ก็ทำให้นิดยืนงง แล้วพี่เก่งก็แนะนำอย่างเป็นทางการให้นิดกับคุณโรสรู้จักกัน จากนั้นก็พากันเดินเข้าไปในบ้านเรือนรับรองนิดเดินตามหลัง แม้จะหมั่นไส้เจ้าของบ้านที่ยังคงควงแขนสามีนิดไม่ยอมปล่อย แต่ก็มองอย่างชื่นชมกับการตกแต่งบ้านได้สวยน่ารัก แบบที่นิดไม่เคยเห็นจากไหนมาก่อน วัสดุที่ตกแต่งล้วนทำจากไม้และรากไม้ ประกอบกับเถาวัลย์ ตกแต่งได้อย่างมีศิลปะ แม้นิดจะมองชื่นชมกับการออกแบบตกแต่งสถานที่ก็จริงอยู่ แต่หางตานิดก้ทันเหลือบไปเห็นพี่เก่งก้มหน้าไปกระซิบกระซาบข้อความบางอย่างที่ใกล้ๆหูของคุณโรส นิดคิดหมั่นไส้แกมโมโหว่า ไหนบอกว่าจะมาพิสุจน์ความจริงกัน นี่กลับกระซิบมีเรื่องลับลมคมนัยกันอีกคุณโรสเดินหายไปด้านหลังสักพักใหญ่ๆ ก็นำกุญแจห้องมาส่งให้พี่เก่งสองดอก นิดเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เหมือนกับจะจับนิดกับพี่เก่งสามีของนิดแยกกันพัก หรือว่าเป็นการเตรียมแผนการณ์ที่จะออกมานอนกับพี่เก่งในตอนดึกๆ

01.15น....

แล้วรางสังหรณ์ของนิดก็เป็นจริง นิดกับพี่เก่งถูกจับแยกห้องกัน ตอนนี้นิดไม่อยากคิดอะไรแล้วเดินอุ้มน้องแมย์แนบอก
แบบหงอยๆตามพนักงานต้อนรับเข้าไปยังห้องหนึ่ง ส่วนพี่เก่งเข้าห้องถัดไป พอเข้าไปในห้องนิดเห็นเตียงเด็กอ่อนวางอยู่ใกล้เตียงนอนใหญ่ เป็นเตียงเด้กอ่อนที่ทำจากไม้ลายสวยมาก แต่นิดก็ไม่ทราบว่าเป็นไม้อะไร นิดค่อยๆว่างน้องเมย์ลงบนเตียงอย่างเบามือกลัวแกตื่น จากนั้นก็ตลบมุ้งตาข่ายสีขาวสะอาดใหม่เอี่ยมคลุมไว้กันยุง เพราะเข้ามาพักในป่าแบบนี้ยุงน่าจะชุม พอเรียบร้อยนิดค่อยเดินสำรวจรอบห้อง เห็นผนังด้านติดกับห้องพี่เก่งมีประตุปิดอยู่ น่าจะเป้นประตุเชื่อมระหว่างห้อง แบบที่นิดเคยเห็นตามโรงแรมใหญ่ๆระดับ5ดาว นิดเอื้อมมือไปจับลูกบิดขยับเบาๆ ปรากฎว่าตัวล็อคประตูน่าจะอยู่ฝั่งห้องของพี่เก่ง ด้านข้างประตูมีแผ่นไม่แกะสลักเป็นรูปช้างแม่ลูกบานใหญ่ ฝีมือการแกะสลัก
ปราณีตมาก

ใจนึกไปไกลลิบว่าป่านนี้ภายในห้องพี่เก่งคงไม่ได้อยู่ตามลำพัง น่าจะมีคุณโรสเข้าไปอยู่ด้วย พอใจคิดแบบนี้นิดก็ค่อยย่องไปแนบหูกับผนังไม้ลายสวยทาสีธรรมชาติ มีเสียงหงุงหงิงพูดคุยกันดังแว่วมาเบาๆ พอจับสำเนียงแปร่งๆได้ว่าเป็นเสียงคุณโรสจริงๆ แค่นี้น้ำตานิดก็ไหลกลบตาด้วยความเสียใจ แม้ยังไม่ได้ยินว่าคุณโรสคุยอะไรกับสามีตนเอง เสียงพี่เก่งแทรกการสนทนามาเป็นระยะ แต่ก็มีอีกเสียงหนึ่งไม่ใช่เสียงสามีนิดแน่ๆ ดังเบาๆ จับใจความที่คนสามคนคุยกันในห้องไม่ได้ความสักเรื่องเลย แต่นิดพอเดาได้ว่าเสียงผู้ชายอีกคนนั้นน่าจะเป็นเสียงของคนในรูปถ่ายที่ลุงสมแอบถ่ายมาเป็นแน่ เอ๊ะ....หรือจะเป็นแบบนั้น ใจนิดไพล่ไปคิดเรื่องที่พี่เก่งเคยเล่นบทจินตนาการสามคนผัวเมีย แต่นิดเคยกำชับว่าให้เล่นได้แค่ในจินตนาการเท่านั้น เป็นจริงนิดไม่ยอมแน่ พี่เก่งเลยเบื่อนิดเพราะว่าคงชอบเรื่องแบบนี้ จริงๆ พอนิดไม่ทำให้แล้วพอได้มาพบกับสองคนนี้ก็เลยร่วมวงสวิงกันจนคิดจะเลิกกับนิดเป็นแน่ ใจนิดคิดเตลิดไปจนกู่ไม่กลับ แต่ก้มีเสียงเคาะประตูห้องเบาๆขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

นิดเดินไปเปิดประตูก็เห็นคุณโรสยืนส่งยิ้มให้อยู่หน้าห้อง แม้จะไม่ชอบขี้หน้าแต่นิดก็รักษามารยาทส่งยิ้มตอบ
"น้องนิดช่างสวยจริงๆเลยค่ะ...มิน่าคุณเก่งถึงรักขนาดนี้ พอพี่มาเห็นคุณนิดใกล้ๆแบบนี้แล้วไม่แปลกใจเลยว่าทำไมน้องนิดถึงกำหัวใจผู้ชายไว้ได้เยอะแยะขนาดนี้..." คุณโรสพูดด้วยสำเนียงแปร่งๆ แม้ไม่ชอบขี้หน้านัก แต่พอนิดโดนชมซึ่งๆหน้าก็อดเขินอายไม่ได้เหมือนกัน ทั้งๆที่คนที่ยืนชมนิดอยุ่ข้างหน้านี้ก็มีความสวยไม่ได้ด้อยไปกว่านิดเลยแม้แต่น้อย
"คุณโรสคะ....เอ่อ..." แล้วนิดก็พูดไม่ออก คุณโรสเลยบอกให้นิดเรียกเธอว่าพี่จะดีกว่า แม้นิดไม่อยากนับญาติด้วยแต่ก็ยอมเรียกค่ะ
"พี่โรส..เอ่อ..พี่..ชอบสามีนิดใช่มั๊ยคะ..." นิดกลั้นใจอยู่นานกว่าจะถามสิ่งที่ติดค้างในใจออกมาได้ แล้วคำตอบแบบตรงๆของคุณโรสก็ทำให้นิดสะอึก
"ค่ะ...พี่ชอบคุณเก่งม๊ากมาก...คุณเก่งเป็นชายในสเปคของพี่จริงๆ แต่น่าเสียดาย..."น้ำเสียงดูเหมือนเศร้าๆ ."ใจคุณเก่งไม่เหลือช่องว่างให้สาวคนไหนเข้าไปแล้ว..เพราะเค้ามีภรรยาน่ารัก แสนสวยอย่างน้องแล้วนี่แหละ..." นิดเริ่มงุนงง มองหญิงสาวสวยตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยังไม่มีเวลาคิดอะไรต่อไปเมื่อคุณโรสจับมือนิดแล้วจูงออกมาจากห้องก่อนจะพาเดินมาที่เรือนรับรองแล้วสั่งพนักงานสาวคนหนึ่งให้เข้าไปดูแลน้องเมย์ในห้องแทนนิด

"จะพานิดไปไหนคะ..." นิดอดถามไม่ได้
"พาชมบ้านสานฝันของพี่ไงคะ....."
"เอ่อ...แล้วพี่เก่งล่ะคะ..." นิดอดถามไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าคุณโรสพานิดเดินมาเพียงลำพัง
"อ่อ...คุณเก่งคุยธุระอยู่กับญาติของพี่น่ะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ ห่างกันแปบเดียวคิดถึงแล้วหรอคะ..." ท้ายเสียงหันหน้ามายิ้มเหมือนยั่วเย้านิด น้ำเสียงของคุณโรสไม่มีวีแววเจือปนความริษยาแม้สักนิด มันช่างต่างกับคนที่กำลังคิดแย่งสามีของคนอื่นจริงๆ