แม่ลูกลึกซึ้ง

 

 

ผมมีลูก3คนเป็นชาย2คนหญิง1คน คนโตเป็นผู้หญิงเกิดกับเมียคนแรกส่วนลูกชาย2คนเกิดกับเมียคนปัจจุบัน ลูกสาวของผมเธออยู่กับแม่ของเธอและพ่อเลี้ยงใหม่ของเธอเพราะผมไม่ได้อยู่เลี้ยงเธอตั้งแต่เล็ก เมื่อลูกสาวของผมเรียนอยู่ ม.2อายุได้14ก็ถูกพ่อเลี้ยงเขาข่มขืนจนท้องต้องออกจากโรงเรียนผมจึงไปรับตัวกลับมาอยู่ด้วย ผมยกที่ดินและปลูกบ้านให้เธออยู่กับลูกชายของเธอเพราะผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้เลี้ยงดูเธอ ตั้งแต่ผมปลูกบ้านให้ลูกสาวตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างก็ดูปกติดีเธอเลี้ยงดูลูกชายให้เติบโตเป็นคนดีได้ 2คนแม่ลูกสนิทสนมกันดูแลกันตลอดผมเห็นลูกสาวกับหลานชายดูแลกันผมก็สบายใจมาตลอด แต่อยู่ๆผมก็ต้องตกใจที่สุดในชีวิตเหมือนตัวเองถูกตีด้วยค้อนปอน เมื่อลูกชายของลูกสาวผมเขากำลังเรียนอยู่ม.5 ทุกๆวันผมจะเห็นเขากลับมาจาก รร.แล้วช่วยทำงานบ้านไว้คอยรอแม่เขาเสมอ มีอยู่กลางดึกของวันหนึ่งผมกลับมาจากจังหวัดราชบุรีจึงเอาของฝากไปให้ลูกสาวกับหลาน ผมเดินหิ้วของฝากไปวางไว้ที่โต๊ะในครัวของลูกสาวซึ่งของอะไรก็ตามผมจะเอามาวางไว้โต๊ะนี้เสมอเพราะลูกกับหลานจะรู้ว่าเป็นผมเอามาให้สามารถกินได้ไม่ต้องถามว่าเป็นของใคร คืนนั้นดึกมากแล้วและเงียบสงบแต่ในห้องหลานชายยังมีแสงไฟอยู่ ผมในใจคิดว่าหลานคงอ่านหนังสืออยู่เพราะเขาเป็นคนขยันอ่านหนังสือ ด้วยความเป็นตาก็อยากเห็นภาพความมุ่งมั่นของหลานจึงเดินไปชะโงกหน้าแง้มหน้าต่างดู แต่เมื่อสายตาจับภาพเบื้องหน้าได้ก็ตกใจสุดขีด ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องที่ไม่ขาดฝันเช่นนี้กับผมได้ ผมเห็นลูกสาวผมนั่งค่อมลูกชายของเธอทั้งสองคนไม่มีใครใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ผมเห็นทั้ง2จูบปากแลกลิ้นกันหลาย10นาทีและหลายชายมันก็จับก้นแม่มันยกขึ้นแล้วดึกกลับสลับไปมาเสียงดังปับๆๆๆส่วนลูกสาวของผมเธอก็โยกเอวใส่ลูกชายเธอถี่ยิบเช่นกันแล้วทั้ง2ก็เปลี่ยนท่ากันนับครั้งไม่ถ้วน บนความตกใจก็มีความโกรธเกลียดแทรกมาผมสับสนมากเมื่อได้สติก็รีบพาตังเองกลับมาสงบจิตใจ เมื่อใจเย็นก็ค่อยพิจารณาเหตุการณ์ความเป็นมาว่ามันเกิดได้ไง ผมคิดเองว่าลูกสาวผมเขาถูกพ่อเลี้ยงล่วงละเมิดจนเคยชินและคงจะชื่นชอบรสนิยมแบบนี้ไปแล้ว เพราะดูจากเหตุการณ์แล้วลูกสาวผมเธอน่าจะเป็นฝ่ายเริ่ม ผมไม่กล้าที่จะไปต่อว่าหรือสอนอะไรเพราะยิ่งไปเพิ่มปัญหาหนักไปใหญ่ผมต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและหดหู่ใจอยู่คนเดียว แต่ก็ยังดีที่เขา2คนแม่ลูกรักกันดีแม้จะผิดจารีตและผมก็ได้แต่ทำใจว่าแกเไขอะไรไม่ได้มันเกิดขึ้นแล้วชั่งมันเถอะ กรรมใครกรรมมัน