นาคินีราคะเทวี ตอนที่8

 
 

                         หลังจากบรรเลงเพลงกามกับธิดาพญานาคจนแทบคลานแล้ว บุญคำก็ถอนคาถาส่วนที่สะกด
ฤทธิ์และอำนาจของเธอออก แต่ยังทิ้งเล็บพญาครุฑที่เกาะกุมดวงใจของนาคินีไว้ เพื่อที่จะบีบบังคับเรียกให้
เธอมาเสนอสนองแบหีให้แกกระทุ้งอีก แกยังสำทับไว้อีกว่า ถ้านาคินีไม่อยากถูกรุ่มเย็ด เมื่อแกเรียกเมื่อไหร่
ให้นำลูกน้องสาวๆสวยๆหุ่นอวบอั๋นมาด้วยหลายๆตน จะได้เพียงพอกับลูกน้องขี้เย็ดของแก เจอกันครั้งหน้า
จะเป็นมหกรรมสวาท แต่นาคินีจะได้รับการยกเว้นที่เพียงแกคนเดียวเท้านั้นที่เย็ดได้
                        สั่งการเสร็จ แกก็ให้นาคินีชี้ทางออกให้ แกเดินเพียงไม่นานนักก็ได้ยินเสียงพูดแว่วๆมาจาก
ด้านหน้าไม่ไกล แกเลยร้องตะโกนออกไป
                        " วู้ๆๆๆ ใครนะ นี่บุญคำนะ ดีใจจังโว้ย "
                        พวกคริสติน่าที่นั่งพักกันอยู่ได้ยินเสียงบุญคำตะโกนโวกเวก ก็พากันลุกขึ้นวิ่งไปยังที่มาของ
เสียง พร้อมกับตะโกนออกไปเสียงเซ็งแซ่
                         " พี่คำ พวกฉันเอง จัน คุณเชิดวุธ แล้วก็แหม่มคริส โอ้ยดีใจ ได้เจอพี่คำ นึกว่าจะต้องตายอยู่
ในนี้แล้ว วู้ๆๆๆ "
                         พูดกันไม่กี่คำ ร่างของทั้งสองฝ่ายก็ปรากฎแก่สายตา จันวิ่งกระเผกเข้าไปกอดบุญคำด้วย
ความดีใจ นาทีนี้ทั้งหมดลืมไปสิ้นถึงความกินแหนงแคลงใจ มีแต่ความยินดีที่ได้พบเพื่อนเดินทางอีกครั้งหนึ่ง
แม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม
                         " แล้วคนอื่นล่ะ ไม่ได้อยู่กับพวกเอ็งเหรอ เห็นนายหญิงมั้ย "
                         " เราพลัดหลงกันมาแค่สามคนเท่านี้แหละพี่คำ ยังไม่เจอคนอื่นเลยนอกจากพี่คำ " จันตอบ
                         " แหม่มคริส คุณเชิดวุธ ไม่ต้องกลัวนะ ผมรู้ทางออกแล้ว เดี๋ยวผมจะนำทางเอง ไม่แน่ว่าทุกคน
ที่เหลือ อาจจะรอเราที่ทางออกแล้วก็ได้ "
                         " ขอให้มันเป็นอย่างที่ตาคำพูดก็ดีนะซิ ฉันเป็นห่วงพวกนั้นมาก " คริสติน่าพูดขึ้นบ้าง
                       " แล้วที่บอกว่ารู้ทางออกแล้ว พี่คำรู้ได้ยังไง " จันกล่าวขึ้นด้วยความสงสัย
                       " คนอย่างข้าก็มีดีเหมือนกันนะโว้ย แล้วจะเล่าให้เอ็งฟังวันหลัง เบื้องหลังมันทั้งมันส์ทั้งเสียวว่ะ
หึๆๆ ว่าแต่คุณเชิดวุธกับไอ้จัน ทำไมดูโทรมๆอย่างนี้ล่ะ ดูเหมือนจะวิ่งกระเผกๆด้วย บาดเจ็บที่ไหนหรทอเปล่า
ให้ไอ้คำดูให้มั้ย ถึงผมไม่ใช่หมออย่างนายหญิง แต่ถ้าอาการไม่หนักหนาสาหัสนักผมก็พอจะรักษาได้นะครับ "
บุญคำหันไปพูดกับเชิดวุธ
                       " ไม่มีอะไรหรอก อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว ยังไงเราออกเดินทางกันดีมั้ย ผม
เบื่อไอ้ถ้ำนี้เต็มทีแล้ว " เชิดวุธเลี่ยงที่จะตอบความจริงอันน่าอาย
                       บุญคำขยับปากคิดจะถามต่อ แต่จันก็หล่ิวตาเป็นทีว่าจะเล่าให้ฟังวันหลัง ซึ่งบุญคำก็เข้าใจ แก
จึงชักชวนกันออกเดินทางทันที
.......................................................................................
                       " นี่เราต้องรอกันอีกนานเท่าไหร่หือ รพินทร์ ฉันเป็นห่วงพวกนั้นเหลือเกิน " ดารินบ่นขึ้น
                       " ผมว่าภายในคืนนี้ถ้ายังไม่มีใครออกมา พรุ่งนี้เช้าเราจะเข้าไปตามหากันครับ ทางในถ้ำมันสลับ
ซับซ้อน ถ้าเรารีบร้อนเข้าไป อาจจะพลัดกับพวกเราที่กำลังออกมาก็ได้ "
                      " แล้วคุณแน่ใจเหรอ ว่ามีทางออกเพียงทางเดียว " คนขี้สงสัยถามต่อ
                      " ผมก็ไม่มั่นใจเหมือนกันครับ ก็ได้แต่ภาวนาขอให้สิงศักดิ์สิทธิ์ช่วยดลบรรดาลให้พวกเราทุกคน
ปลอดภัย และออกมาทางนี้ครับ " รพินทร์ตอบ
                      " แล้วเราจะทำยังไง ต้องนั่งรอเฉยๆแบบนี้น่ะเหรอ ฉันทนไม่ไหวมันทรมานใจเหลือเกิน "  ดาริน
บ่น
                      " ก็ไม่ยาก ถ้าคุณหญิงไม่อยากทรมานกับการรอ เราก็มาหากิจกรรมทำให้เพลินๆในระหว่างที่รอ
ก็ได้นะครับ " รพินทร์พูดพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม
                      " กิจกรรมอะไรคะรพินทร์ ฉันไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่าทำเลย "
                       " ก็กิจกรรมเข้าจังหวะไงครับ " รพินทร์พูดแล้วขยับเข้าไปที่ข้างๆตัวของดาริน
                       " กิจกรรมเข้าจังหวะอะไร ฉันทำไม่เป็น "
                       " ใครบอกคุณหญิงทำไม่เป็น คุณหญิงทำเก่งที่สุดเลย " รพินทร์ยกมือโอบไปที่ไหล่ของเธอ
                       " ฉันยังไม่เข้าใจ มันทำยังไงเหรอ " ดารินชักสนใจ
                       " ก็กิจกรรมเด้งเอวเข้าหากันไงครับ เป็นจังหวะๆ ช้าบ้างเร็วบ้าง คุณหญิงทำเก่งออก " รพินทร์
หอมเข้าที่แก้มดารินฟอดใหญ่
                        " บ้า รพินทร์บ้า " ดารินที่เพิ่งจะเข้าใจ ร้องขึ้นเบาๆ
                        " เข้าใจแล้วใช่มั้ยครับ แหม่ผมกำลังจะสาธิตให้ชมอยู่พอดี "
                        " คุณไม่เบื่อบ้างหรือไง เราทำกันมาตั้งหลายครั้งติดๆกันแล้ว " ดารินพูดเบาแทบไม่ได้ยิน
                        " ถ้าผู้ชายคนไหนเบื่อคุณหญิงมันก็บ้าเต็มที ก็คุณหญิงของผมออกจะเต็มไม้เต็มมือไปซะทุก
ส่วนแบบนี้ ผมไม่มีวันเบื่อ อยากจะอยู่กับคุณหญิงแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลย " รพินทร์ใช้มือบีบไปที่เต้านมนมของ
ดารินอย่างมันส์มือ
                        " คุณไม่คิดจะพักผ่อนบ้างหรือคะ นี่ฉันก็เพิ่งได้ใส่เสื้อผ้ายังไม่ถึงชั่วโมงดีเลย อุ้ยย ซื้ดสส "
                        " เรื่องพักผ่อนเอาไว้ทีหลัง เวลาที่เราได้อยู่ตามลำพังช่างหายากเต็มที เมื่อมีโอกาสผมต้อง
ตักตวงให้เต็มที่ นมคุณหญิงนิ่มมือดีเหลือเกิน "
                        " ซื้ดสส อย่าขยี้หัวนมฉัน มันยังเจ็บอยู่นิดๆ รู้มั้ยรอยฟันของคุณยังอยู่เลย มีความสุขนักใช่มั้ย
กัดหัวนมฉันนี่ "
                       " ก็ตอนนั้นมันหมั่นเขี้ยวนี่ครับ แต่ผมก็เห็นคุณหญิงชอบนี่ครับ ซื้ดปากใหญ่เลยตอนผมกัดเนี้ย
แถมยังกดหัวผมลงแล้วแอ่นนมใส่ จนหน้าผมจมลงไปหายใจแทบไม่ออก "
                       " ไม่รู่ล่ะ ที่หลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะคะ ตอนที่มีอารมณ์อยู่มันก็เสียวดี แต่พอทุกอย่างกลับสู่
ปกติมันก็เจ็บ "
                       " งั้นแสดงว่าตอนนี้คุณหญิงคงเจ็บรูหีน่าดู เพราะตอนเอากันเห็นคุณหญิงเร่งเอาๆ ให้ผมกระ
แทกควยแรงๆ ผมเลยอัดแบบไม่ยั้ง "
                       " ซื้ดสส สู่รู้ไป มันไม่เหมือนกัน ธรรมชาติออกแบบอวัยวะต่างๆในร่างกายมาให้ทนทานต่าง
กันย่ะ ตรงนั้นของผู้หญิงถูกออกแบบมาให้ทนต่อแรงกระแทก ฉะนั้นยิ่งแรงยิ่งมันส์ย่ะ แล้วอีกอย่าง ควยยักษ์
ของคุณต่อให้แข็งขนาดไหนก็เป็นเนื้อที่แฝงความนิ่ม แต่ฟันมันไม่ใช่ มันทั้งแข็งทั้งคม "
                      " ครับผมจะจำไว้ แต่ตอนนี้ผมขอนะครับ แน้คุณหญิงหน้าแดงกล่ำเลย เงี่ยนอีกแล้วใช่มั้ยครับ
ไหนดูซิ หีเยิ่มหรือยัง " รพินทร์ดันตัวดารินให้นอนราบลง แล้วพยายามจะถอดกางเกงของเธอออก
                     " พูดอะไรไม่รู้หยาบจัง หีๆควยๆ "
                       " แล้วมันสะใจมั้ยครับ เวลาที่เราพูดในสิ่งที่ปกติไม่ยอมพูดกัน ผมว่ามันเป็นการเพิ่มอารมณ์ให้
เราด้วยนะครับ คุณหญิงไม่เงี่ยนหรือครับตอนได้ยินคำว่า ควย หี แตด เงี่ยน เย็ด อู้ยย หีคุณหญิงแฉะแล้ว มา
ผมจะเลียให้เอง "
                       รพินทร์แหกขาดารินออกแล้วยกก้นเธอขึ้น แล้วทำการลงลิ้นทันที ดารินเสียวหีจนเกร็ง เธอเอา
มือกดหัวเขาไว้ไม่ให้หยุดเลีย
                       " ซื้ดสส รพินทร์ขา น้อยเสียวจังเลย แหย่ลิ้นลงไปลึกๆ อ้า ซื้ดสส หูยยย เลียแตดด้วย โอ้ยยยย
เสียวแตด โอ้ะๆๆ เฮออออ ซื้ดสสส อูยยยย อู้วววว เอาเถอะคะ น้อยอยาก ซื้ดสส เอาควยคุณเย็ดหีน้อยเถอะ
เร็วซิคะ ซื้ดสสส " ดารินเงี่ยนจนแทบทนไม่ไหว
                        รพินทร์รีบลุกขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วนอนทาบลงบนร่างของดาริน จาก
นั้นใช้ขาแยกขาทั้งสองข้างของเธอออก
                        "คุณหญิงช่วยจับควยผมจ่อที่รูคุณหญิงหน่อยซิครับ " รพินทร์กระซิบ
                        ดารินรีบเอามือสอดเข้าไปจับควยที่แข็งอย่างกับท่อนไม้ จ่อที่ร่องแคมของตนเองพร้อมกับอ้า
ขาออกจนกว้าง
                        " เร็วๆซิคะ ดันของคุณเข้ามาเร็วๆ "
                       รพินทร์เกร็งก้นดันควยเข้าไปในรูหฤหรรษ์ของดาริน แต่เข้าไปเพียงหัวบักเท่านั้น ทั้งสองก็ต้อง
สดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงดังสนั่นดังอยู่ใกล้ๆ
                         " เปรี้ยง เปรี้ยง "
                          " คุณหญิง พวกของเราออกมาแล้ว เขายิงปืนส่งสัณญาน "
                          " ฉันรู้แล้ว รีบเอาควยของคุณออกจากหีฉัน แล้วรีบแต่งตัว คุณคงไม่อยากให้พวกนั้นมาเห็น
เราในสภาพแบบนี้นะ " ดารินพูดแบบหัวเสีย ที่ต้องอารมณ์ค้าง ดีใจเธอก็ดีใจอยู่หรอกที่จะได้พบเพื่อนที่พลัด
หลง แต่มันผิดเวลาไปนิด
                          " เพราะคุณเดียว ทำให้ฉันค้างเติ่ง แล้วนี่ฉันจะทำยังไง "
                          " ขอโทษครับคุณหญิง ผมเองก็ค้างเหมือนกัน ดูสิควยผมมันยังแข็งไม่ยอมอ่อนเลย "
                          " ไม่รู้ล่ะ คอยดูนะ มีโอกาสเมื่อไหร่ ฉันจะแบให้ใครก็ได้มาแก้เงี่ยนให้ฉัน คอยดู "
                          " โถ้คุณหญิง เอาไว้คราวหน้าผมจะแก้ตัวใหม่นะครับ นะครับ "
                         " คอยดู หมูหมาม้าควายฉันไม่เลือก ฉันจะแบให้มันเอา หิๆๆๆ โถ้รพินทร์ ฉันล้อเล่นน่ะ อย่าทำ
หน้าเสียแบบนั้น มันไม่หล่อ เอ้วๆ คุณวางใจได้ ฉันแบให้แต่คุณคนเดียวเท่านั้นถ้าเต็มใจ แต่ถ้าแบบไม่เต็มใจ
มันก็ไม่แน่ มาแต่งตัวเสร็จแล้วเราไปหาพวกนั้นกันเถอะ เพี้ยง! ขอให้มากันครบทุกคนทีเถอะ "
                        รพินทร์เดินนำดารินไปยังที่มาของเสียงปืน เดินไปไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ได้ยินเสียงพูดกันมาแว่วๆ
ดูเหมือนจะเป็นเสียงของบุญคำ เขาเลยตะโกนออกไปดังๆว่า
                         " วู้ๆ ใครนะ นี่ผมรพินทร์กับคุณหญิงดาริน ได้ยินแล้วตอบด้วย "
                         " วู้ๆ ไอ้คำเองพรานใหญ่ มีนายหญิงด้วย ไอ้คำเป็นห่วงแทบตาย ผมอยู่กับคุณเชิดวุธ แหม่ม
คริส แล้วก็ไอ้จัน โอ้ย ดีใจ " บุญคำตะโกนตอบ
                        ไม่นานทั้งสองฝ่ายก็สมทบกัน แม้ดารินจะไม่สบายใจนักที่พบกับบุญคำ แต่เธอก็ดีใจมากที่ได้
พบกับคริสติน่า
                        " เป็นไงมั่งคริส นึกว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว ดีใจเหลือเกิน " ดารินเข้าไปสวมกอดคริสติน่า
                        " ฉันนึกว่าฉันคงต้องตายไปแล้วเหมือนกัน เหมือนพบสวรรค์ตอนที่เห็นทางออก เป็นห่วงพวก
ที่เหลือเหลือเกิน ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง " คริสติน่าตอบ
                         " ไม่ต้องห่วงครับ คุณคนต้องปลอดภัย ผมรับรอง " รพินทร์หันมาบอกคริสติน่าหลังจากพูดจา
ทายเชิดวุธแล้ว
                         ส่วนบุญคำ แกเฝ้ามองไปที่ดาริน ซึ่งพยายามหลบหน้าแก ภาพที่เห็น ใบหน้าของดารินแดง
จัด คงจะดีใจ ใบหน้ามีความสุขดี ' นี่ออกมาอยู่กับพรานใหญ่เป็นวันเป็นคืน คงจะสบึมกันจนอิ่มอุรา ฮึมเล่นทุบ
หัวเราแล้วหนีออกมามีความสุขกับผัว คอยดู ถ้ามีโอกาส กูจะเอาให้ครางไม่หยุดเลย เฮ้อ! อิจฉาเจ้านายกูจริงๆ
ที่ได้ใจของนายหญิงไป แต่ไม่เป็นไร ถึงกูจะไม่ได้ใจ แต่กูก็ได้ไปเยี่ยมมดลูกนายหญิงหลายครั้งแล้ว หิ หิ '
บุญคำคิดในใจ
                      "  เราอย่ามายืนคุยกันตรงนี้เลย เราไปที่พักแรมของผมกันเถอะ ไม่รู้ว่าพวกที่เหลือจะออกมากัน
ตอนไหน เอ้อ! บุญคำกับจัน แกสองคนลองซุ่มยิงตัวอะไรก็ได้ ที่เป็นอาหาร ตอนนี้เราขาดแคลนเสบียงอย่าง
หนัก ได้แล้วค่อยตามไปที่พัก " รพินทร์บอกเส้นทางให้กับบุญคำ แล้วชักชวนคนที่เหลือกลับที่พักทันที
                      เมื่อพวกรพินทร์ลับตาไป บุญคำกับจันก็พากันไปซุ่มอยู่ริมหนองน้ำ เพื่อดักรอยิงสัตว์ป่าที่เข้ามา
กินน้ำ
                           " เฮ้ย! ไอ้จัน กูสงสัยมานานแล้ว มึงกับคุณเชิดวุธไปทำอะไรมาว่ะ ถึงได้มีสภาพแบบนืี กูว่าจะ
ต้องเกี่ยวกับแหม่มคริสแน่นอนเลยใช่มั้ย " บุญคำถามจันเบาๆ
                           " พี่คำเดายั่งกับตาเห็น ฉันยังเจ็บใจไม่หาย แค้นนี้ต้องชำระ นี่ถ้าพี่คำไม่พูดขึ้นมา ยังไงฉันก็
จะเล่าให้พี่คำฟังอยู่แล้ว เรื่องมันมีอยู่ว่า.... "
                           แล้วจันก็บรรยายเหตุการณ์ให้บุญคำฟังอย่างละเอียดว่าแกวางแผนยุเชิดวุธอย่างไร แก
เข้าร่วมตอนไหน เหตุการณ์ผลิกตาลปัดยังไง แล้วแกกับเชิดวุธโดนคริสติน่าเอากลับจนเจ็บแสบขนาดไหน พอ
แกเล่าจบ บุญคำก็พูดขึ้นว่า
                           " อีแหม่มคริสนี่ร้ายจริงๆ ท่าทางจะซาดิสซ์ชอบความรุนแรงเสียด้วย อย่างนี้อีนี่ต้องเจอกับกู
มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ มึงมันก็อ่อนเชิงเกินไป ดันใช้คุณเชิดวุธไก่อ่อน ถ้ากูอยู่ด้วย ป่านนี้แหม่มครางหือๆ เรียก
กูผัวๆแล้ว "
                           " พี่คำต้องหาวิธีแก้เผ็ดให้ฉันนะ ฉันแค้นมาก เล่นฉันกับคุณเชิดวุธเสียจนอ่อนปวกเปียกเลย
คอยดูถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ ฉันจะทำให้แหม่มคริสจำไปจนวันตายเลย "
                           " เออน่ะ เอาไว้เป็นธุระของกูก็แล้วกัน แต่ฟังจากเหตุการณ์ที่มึงเล่า มึงก็ได้เห็นได้จับตัวของ
แหม่มคริสแล้วน่ะสิ เป็นไงบ้างว่ะ เทียบกับนายหญิงแล้วเป็นไง "
                           "อู้ นายหญิงทำอะไรแหม่มคริสไม่ได้เลยพี่คำ ทรวดทรงองค์เอวสุดจะบรรยาย นมไม่ใหญ่นัก
กำลังพอดีมือ เวลาบีบเค้นโคตรเด้งมือเลย ผิวเนียนนุ่มไม่มีไขมันส่วนเกิน ตรงรูหีงามสุดๆ แดงฉ่ำ แตดใหญ่ชี้
เด่ ฉันดูดแล้วแข็งสู้ฉันดึ้บๆเลย ในรูก็ดูดตอดกระชับ ฉันว่าถ้าได้เย็ด น่าจะมันส์ควยพอๆกับนายหญิงเลย มีแต่
กลิ่นตัวนี่แหละ ที่รู้สึกจะสู้นายหญิงไม่ได้ ของนายหญิงนี่หอมละมุน แต่แหม่มคริสออกไปทางสาบๆ แต่ก็ให้รู้
สึกว่าร้อนแรง ดูจากตอนที่ฉันเลียหีให้ แหม่มคริสร้อนร่านมาก อัดหีใส่หน้าฉันจนแทบหายใจไม่ออก เวลาน้ำ
เงี่ยนแกแตก ก็มากจนอาบนองหน้าฉันเลย แต่เรื่องความฉุนของรูหี ฉันว่าพอๆกับนายหญิงนะ คงเพราะไม่ค่อย
จะมีโอกาสอาบน้ำ กลิ่นฉุนได้อารมณ์สุดๆ มีอีกเรื่องคือ ลีลาในการดูดควย ฉันว่าแหม่มคริสเข้าขั้นปรมาจารย์
เลย ฉันว่าควยฉันทั้งใหญ่ทั้งยาวแล้วนะ แหม่มคริสเล่นกลืนของฉันจนมิดยันโคนเลย "
                         " โห้ มึงพูดจนกูเห็นภาพเลย ควยกูขนาดผ่านศึกมาอย่างหนัก ยังแข็งจนปวดเลย ต้องรีบหาโอ
กาสฟันแหม่มคริสให้ได้แล้ว "
                         " เป็นยังไง ที่ว่าผ่านศึกมาอย่างหนักฉันสงสัย ฉันเห็นพี่คำมาคนเดียวไม่ใช่เหรอ "
                         " เฮ้ย! เรื่องมันยาวว่ะ เอาไว้จะเล่าให้ฟังวันหลัง เอาไว้ฟังพร้อมๆกันทุกคนเลย "
                         " ฉันอยากรู้ตอนนี้นี่ ที่ฉันยังเล่าเรื่องของฉันให้พี่คำฟังเลย เอานะสักนิดก็ยังดี ใครนะที่เป็นข้า
ศึกของพี่คำ หายไปตั้งสองคืน เป็นไงสวยมั้ย นะๆ บอกฉันหน่อย "
                         " ก็ได้ คนนึงไม่ใช่ใครอื่น ก็นายหญิงสุดสวาทของเราไง "
                         " เดี๋ยวก่อน ก็นายหญิงอยู่กับพรานใหญ่นี่ "
                         " ไอ้ห่าจวกนี่ชอบขัดคอ ข้านี่แหละเป็นคนจูงนายหญิงวิ่งหนีช้าง จนพลัดตกลงไปในหลุมด้วย
กัน มึงเอ้ย นายหญิงนี่เด็ดสุดๆ ขนาดโดนพวกสางเขียวกับพวกเรากระทุ้งหีมาอย่างหนัก ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นป่าน
นี้หีบานไปถึงไหนๆแล้ว แต่หีนายหญิงสุดวิเศษจริงๆ ข้ารู้สึกเหมือนกับได้เปิดบริสุทธิ์นายหญิงอีกครั้งหนึ่งเลย
สภาพหี ยังกับหีเด็ก ไม่มีบอบช้ำหรือบุบสลายเลย ยังแดงฉ่ำกระชับตอดหัวควยแทบขาด ตั้งแต่ข้าเย็ดผู้หญิง
เพิ่งเคยเจอนี่แหละ เอ็งเอ้ย ตอนแรกนายหญิงแกก็ไม่ยอม แต่พอข้าปลุกอารมณ์จนได้ที่เท่านั้น เหมือนเอาน้ำ
มันเบนซินราดใส่กองไฟ ร้อนร่านยิ่งกว่ากระหรี่อีก ข้ากระเด้าควยใส่หีจนเอวแทบเคล็ด ทั้งคืนข้าเย็ดจนหลับ
คาหีนายหญิงเลย แต่นายหญิงก็ทำข้าแสบเหมือนกัน ตอนเช้าข้าว่าจะล้างหน้าไก่ซักหน่อย แหม่หลอกว่านาย
รพินทร์มา ข้าตกใจหันไปดู แม่เอากัอนหินฟาดใส่หัวข้าจนข้าสลบเหมือด ฟื้นขึ้นมาก็ไม่เห็นแล้ว สงสัยหนีจาก
ข้าแล้วไปเจอนายรพินทร์ แต่ข้าดูๆแล้ว นายหญิงน่าจะโดนนายรพินทร์เย็ดซ้ำไปอีกหลายดอกว่ะ "
                         " ก็เขาเป็นผัวเมียกันนี่ แต่ฉันล่ะอิจฉาพี่คำจัง ได้เย็ดนายหญิงทั้งคืน ข้ายังติดใจนายหญิงไม่
หายเลย แล้วอีกคืนนึงล่ะ พี่คำเจอใครมา อย่าบอกนะว่าเป็นนายแหม่มมาเรีย "
                         " เฮ้ย ผู้หญิงในป่านี้ไม่ใช่มีแต่ในคณะเราโว้ย แกจำสางห่าได้มั้ย "
                         " จำได้ ร้ายมากด้วย แต่มันเกี่ยวตรงไหน "
                         " เอ็งไม่รู้อะไร สางห่าคือธิดาพญานาคจำแลงมาโว้ย ตอนแรกข้าคิดว่าจะเรียกมาถามทางออก
เท่านั้น แต่อีนี่ดูถูกข้านัก ข้าเลยจับเย็ดเป็นเมียข้าไปอีกคน เป็นไงข้าแน่มั้ย "
                         " สุดยอดเลยพี่คำ แล้วสวยมั้ยธิดาพญานาคน่ะ รูหีเหมือนคนมั้ย "
                         " สวยสุดยอดเลย แต่ขัาว่าก็พอๆกับนายหญิงกับแหม่มคริสนั่นแหละ สองคนกับหนึ่งตนนี่กิน
กันไม่ลง รูหีก็เหมือนมนุษย์ตัวเมียนี่แหละ แต่สุดวิเศษเลย ตอดแน่นไม่แพ้นายหญิง ข้าทำบุญมาด้วยอะไรว่ะ
ได้เย็ดแต่หีชั้นหนึ่ง ยังเหลือแต่แหม่มคริสนี่แหละไม่รู้จะสู้นายหญิงได้มั้ย พูดแล้วควยแข็ง "
                         " พี่คำเรียกมาให้พวกฉันเย็ดบ้างสิ "
                        " ไม่ได้โว้ย เค้าขอไว้ เค้ายอมข้าคนเดียว แต่ไม่เป็นไร เจอกันครั้งหน้าเค้าจะพาลูกน้องมาด้วย
สองสามตน ข้าให้เน้นเอาที่สวยๆอวบๆ มึงเอ้ย ได้เล่นเซ็กส์หมู่กันล่ะทีนี้ เฮ้ย! หยุดพูดก่อน นั่นเก้งเดินมาตัวนึง
แล้ว เดี๋ยวข้ายิงเอง " พูดจบบุญคำก็ประทับปืนขึ้นเล็ง แล้วกดตูมออกไป
                        " เปรี้ยง "
...
                        " ได้ยินมั้ย เสียงปืนดังอยู่ด้านหน้า ไม่ไกลนัก เสียงดังเหลือเกิน ต้องเป็นคนใดคนหนึ่งในพวก
เราที่พลัดหลง ใช่มั้ยแงซาย " เชษฐาถามขึ้น
                        " ครับนายใหญ่ น่าจะห่างจากเราไม่เกินสองร้อยเมตรนี่แหละ เป็นเสียงปืนไรเฟิลขนาด .357
น่าจะเป็นบุญคำหรือไม่ก็จันครับ " แงซายตอบ
                        " งั้นเราก็รีบไปกัน ดีใจโว้ยจะได้พบเจอใครบ้าง ขอให้เป็นทุกคนด้วยเถิด สาธุ " ไชยยันยกมือ
นบเหนือศีรษะ
                        แงซายรีบเดินนำออกไปทันที พอเดินเลี้ยวซ้ายตามทาง ทุกคนก็ตะลึงมองแสงสว่างที่อยู่ด้าน
หน้าไม่ไกล ทุกคนร้องไชโยที่พบทางออก ต่างรับวิ่งกันออกไป
                        ไชยยันออกไปเป็นคนแรก เขาหล่นตูมลงไปในน้ำ ทำให้บุญคำกับเกิดที่กำลังจะแล่เนื้อเก้งตก
ใจหันไปมอง
                       " คุณไชยยัน วู้ นายใหญ่ นายแหม่ม มากันครบเลย โอ้ยไอ้คำดีใจจังโว้ย พวกเรามาอยู่ครบกัน
อีกทีแล้วโว้ย "
                      " บุญคำ จัน แล้วที่เหลือล่ะอยู่ไหน " เชษฐาถามพร้อมกับเหลืยวมองไปรอบๆ
                      " พรานใหญ่ นายหญิง คุณเชิดวุธ แล้วก็แหม่มคริสเดินไปที่แค้มป์พักทางด้านโน้นครับ ผมกับ
ไอ้จันหาเสบียงอยู่ทางนี้ นี่ก็ยิงได้เก้งตัวหนึ่ง อู้ยดีใจ วันนี้กินเก้งฉลองกันโว้ย มาไอ้เกิดไอ้เส่ย มาช่วยกันแล่
เนื้อกัน รอแป๊บเดียวครับ เดี๋ยวผมนำทางไปพบกับนายหญิง "
                      ลูกพรานทั้งหมดช่วยกันคนล่ะไม้ล่ะมือ ไม่ถึงสิบนาทีก็แล่เนื้อเสร็จ บุญคำเลยเดินนำไปที่แคมป์
ของรพินทร์กับดารินทันที
                      เมื่อทุกคนพบกัน ต่างก็ยินดี พูดจาถามไถ่กันจนเสียงเซ็งแซ่ ดารินโผ้เข้ากอดพี่ชายของเธอด้วย
น้ำตานองหน้า ไชยยันก็เข้ามร่วมกอดด้วย ส่วนพรานลูกน้องก็ทักทายถามไถ่กันวุ่นวายไปหมด
                          " ในที่สุดพวกเราทั้งหมดก็ได้มาเจอกันครบหน้าด้วยความสวัสดิภาพอีกครั้งหนึ่ง ผมดีใจจนไม่
รู้จะพูดอะไร เพียงแต่จะบอกพวกเราว่า ทุกคนต่างมีความสำคัญความผูกพัน ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ขาดคนใด
คนหนึ่งไป ก็เหมือนกับเราสูญเสียอวัยวะที่สำคัญของร่างกายไป  ฉะนั้นขอให้ทุกคนสำนึกว่าตนเองมีความสำ
คัญกับหมู่คณะขนาดไหน จึงขอให้ทุกคนต้องรักษาความปลอดภัยของตนเองไว้ให้ดี เพราะถ้าสูญเสียคนใด
คนหนึ่งไป ที่เหลือจะปวดร้าวมาก "
                          " เชษฐา แกพูดได้ดีมาก ตรงใจพวกเราที่สุด ฉันหวังว่า ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะ
พลัดพลากกัน ใช่มั้ยรพินทร์ " ไชยยันพูด
                          " ผมก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นครับ แต่ความเป็นจริงคือ ที่นี่คือป่าครับ และเป็นป่าที่อันตรายมาก
ด้วย ไม่มีอะไรมาประกันได้หรอกครับ ว่าเราจะไม่เจอเหตุการณ์ทำนองนี้อีก ผมหวังเพียงว่า ขอให้พวกเราโชค
ดีเช่นนี้ตลอดไป " รพินทร์กล่าว
                          " คุณนี่ชอบพูดตัดกำลังใจกันเสมอนะ พ่อพรานหญ่าย หึ! " แม่ดอกฟ้าดารินของนายรพินทร์
ชอบพูดขัดคอเขาเสมอ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น
                          " ดีใจยังไม่ทันไรเลย จะเอาอีกแล้วเหรอน้อย รพินทร์ คุณน่าจะแกล้งพายายนี่เดินตกเหวไป
ให้รู้แล้วรู้แรด ปล่อยให้กวนประสาทอยู่ได้ " ไชยยันผู้ปากไวอดคันปากไม่ได้
                          " เธอสิ น่าตกเหวตาย บ้าๆ " ดารินยั๊ว
                          " พอเลยทั้งสองคน ทำบรรยากาศเสียหมด เอาล่ะ ขอให้ทุกคนไปพักผ่อนกันได้แล้ว เราจะ
ออกเดินทางอีกครั้งในเช้าวันพรุ่งนี้ .... เอ้อรพินทร์ เดี๋ยวคืนนี้หลังอาหารค่ำ ผมขอปรึกษาเรื่องเส้นทางที่เรา
จะเดินต่อด้วยนะ " เชษฐาสั่งการ
                          " ครับผม " รพินทร์ตอบ แล้วขอตัวไปพูดกับคนของเขา แต่ก่อนไปเขาหันไปมองหน้าดาริน
แว๊บนึง ซึ่งเธอก็มองตอบ แค่นี้เขาก็สุขใจแล้ว
                          เมื่อเดินมาถึงที่ลูกน้องเขากำลังกางเต็นท์อยู่ เขาก็เข้าไปสั่งการต่างๆ แล้วเล่าถึงเหตุการณ์
ของเสือดำที่เขากับดารินพบเจอให้ฟัง พร้อมกับกำชับให้ทุกคนระมัดระวัง
                          " บุญคำว่ากลิ่นมันไม่ค่อยดีน่ะครับ ไอ้เสือดำตัวนี้ต้องมีวิญญานชั่วร้ายสิงสู่อยู่แน่ มันถึงหนัง
เหนืยวไม่เป็นอะไร ขนาดโดนกระสุนจังๆไปสองลูกยังไม่เป็นอะไรเลย เดี๋ยวบุญคำจะทำพิธีปกป้องอาณาเขต
แคมป์ของเรา บุญคำว่านายควรเตือนให้พวกนายใหญ่รับทราบไว้ด้วยนะครับ "
                         " เออ เดี๋ยวฉันจะกำชับพวกนายจ้างของเราอีกที แต่พวกเราก็ต้องระวังไว้บ้างนะ จำไว้ เอาล่ะ
มีอะไรทำก็ทำต่อกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะออกไปสำรวจที่ทางแถวนี้ดูหน่อย ถ้าพวกนายจ้างจะไปอาบน้ำ พวกเรา
ต้องแบ่งคนไปดูแลด้วยนะ จำไว้ว่า ฉันสั่งให้ไปดูแล ไม่ใช่ให้ไปแอบดูเขาอาบน้ำ บุญคำล่ะตัวดี ทำตัวไม่สมกับ
เป็นผู้ใหญ่ "
                        " นิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอครับ พอกระชุ่มกระชวย "
                        " นิดเดียวก็ไม่ได้ "
                        " นายนี่แหละ ชอบข้ดความสุขลูกน้อง ทีตัวเองทำเอาทำเอา "
                        " ฉันทำอะไร พูดมานะ "
                        " ก็อยู่กับคนรักสองต่อสองตั้งคืนนึง ไปถึงไหนๆแล้ว ทำไมไอ้คำจะไม่รู้ "
                        " เดี๋ยวพัด สู่รู้ไม่เข้าเรื่อง ไม่ใช่เรื่องของแก ฉันจะไปแล้ว "
                        " แน้มีพิรุจ ชัดๆ นายหญิงเสร็จนายแล้วแน่ๆ อิจฉาจัง " ปากพูดแต่ในใจกลับคิดว่า ' นายจะรู้มั้ย
หนอ ว่าล้างชามต่อจากไอ้คำ หิ หิ '
                        ส่วนรพินทร์ไม่สนใจคำพูดของบุญคำ เขาเดินวกออกไปสำรวจป่าใกล้ๆแค้มป์พักทันที
                        " พี่คำเรียกธิดาพญานาคมาถามเรื่องไอ้เสือดำสิ พวกข้าจะได้ยลโฉมเธอด้วย นะ นะ " จันเสนอ
                        " เอ็งอยากล่ะซิ ว่าแต่เอ็งทำไหวเหรอ ของเอ็งมันฟื้นแล้วเหรอ ไอ้ห่าจิก ของพรรนี้มันเรียกกัน
บ่อยๆได้ที่ไหน " บุญคำด่าเข้าให้
                        " นะ นะ ไม่ได้ทำ ได้คลำก็ยังดี "
                        " ไม่ มันยังไม่ถึงเวลา แล้วก็โอกาสมันยังไม่เหมาะ ถ้าอยากคลำนัก ก็โน่น แม่มึงรอให้ไปคลำ
อยูที่เต็นท์นั่น ไปคลำให้พอ " บุญคำบุ้ยปากไปทางคริสติน่าที่กำลังจัดของอยู่ในเต็นท์ใหญ่
                        " ไม่ล่ะ บรื้อ... " จันปฏิเสธ แล้วทำท่าสยอง
                         .......................................................................
                        หลังจากล้อมวงกันรอบกองไฟจัดการกับเก้งตัวที่บุญคำยิงได้จนอิ่มหน่ำกันถ้วนหน้าแล้ว เชษ
ฐาก็พยักหน้าเรียกรพินทร์เข้าไปในเต็นท์ เพื่อปรึกษาหารือเรื่องการเดินทาง
                        รพินทร์เอาแผนที่มากาง พร้อมกับชี้จุดที่คณะอยู่ในตตอนนี้ แล้วอธิบายว่าจะมุ่งหน้าไปทางใด
แล้วเสริมขึ้นว่า
                         " ตอนนี้เรายังอยู่ในเขตของดงมรณะอยู่ คาดว่าภายในวันพรุ่งนี้ เราก็จะเดินพ้นออกไปทางทิว
เขาเล็กๆนี้ ซึ่งมังมหานรธาตั้งชื่อไว้ว่า เนินเขาก็องก็อย "
                         " คุณคาดว่าเราจะไปถึงในตอนไหน "
                         " คงจะเป็นตอนเย็นๆวันพรุ่งนี้ครับ " รพินทร์ตอบ
                         " ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องพักกันบนเนินเขาลูกนั้นน่ะซิ บลื้อ! ฟังชื่อก็สยองแล้ว ก็องก็อย ชื่อคุ้นๆ
คล้ายชื่อผี อันตรายแบบไหนฉันก็ไม่กลัว แต่กับผีนี่ บลื้อ! " ไชยยันพูดอย่างสยอง
                         " กลัวไปได้ไชยยัน ฉันยังเฉยๆเลย คุณเป็นผู้ชายทั้งแท่งกลัวอะไรกับสิ่งที่ไร้สาระ " มาเรียว่า
เข้าให้
                         " ใช่ ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง แถมแท่งใหญ่เสียด้วย มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะ คุณลองคิดดู ท่าน
มหานรธาตั้งชื่อสถานที่แต่ละที่ล้วนบ่งบอกถึงสภาพของสถานที่นั้นๆ และยังบอกถึงอันตรายที่แฝงอยู่ด้วย ผม
จึงสยองไง ก็องก็อย มันผีชัดๆ " ไชยยันบอกถึงเหตุผลที่เขากลัว
                          " มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เสียด้วย เจ้าของแผนที่เขียนแผนที่จากที่เห็นด้วยตา ฉะนั้นเราจึงต้องไป
ให้เห็นด้วยตาเช่นกัน จึงจะกำหนดทิศทางที่จะเดินในช่วงต่อไปได้ เราคงได้แต่ระวังตัวไม่ประมาทเท่านั้นเอง
ครับ แล้วถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปดูความเรียบร้อยข้างนอกก่อนนะครับ " รพินทร์พูด
                           " เดี๋ยวก่อนสิคะรพินทร์ ฉันเล่าเรื่องที่เจอเสือดำให้พวกพี่ใหญ่ฟังแล้ว คุณจะไม่พูดอะไรสัก
หน่อยหรือคะ " ดารินพูดขึ้นเสียงอ่อนหวาน
                           " ครับ ผมลืมไป ตั้งใจไว้เหมือนกันว่าจะมาเตือนให้ระวังตัวกันเป็นพิเศษ อย่าออกนอกบริเวณ
แค้มป์นะครับ ถ้าจำเป็นก็ขอให้มีใครไปเป็นเพื่อนด้วย เท่านี้ล่ะครับ " พูดจบเขาก็เดินออกไปจากเต็นท์ทันที ทั้ง
นี้เพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถามในสิ่งที่เขาก็ไม่รู้เช่นกัน
                            พอรพินทร์ลับตาไป มาเรียก็พูดขึ้นว่า
                            " ฉันว่าเขารีบออกไป เพราะรู้ว่าพวกเราจะซักเขาเรื่องเสือดำแน่ๆ "
                            " ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่มันก็อธิบายยากนะเรื่องเสือดำหนังเหนียวนั่นนะ มันเหมือนมีมนต์
ดำ และลึกลับ ฉันเองก็เริ่มปลงๆแล้ว อะไรก็เกิดขึ้นได้ในป่าแห่งนี้ " ดารินปลง
                            " แต่ฉันยังอดสงสัยไม่ได้ มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย หรือคุณรพินทร์จะยิงไม่ถูก " คริสติน่า
แสดงความคิดเห็นขึ้นบ้าง
                         ดารินได้ยินคริสติน่าพูดเหมือนสงสัยในฝีมือการยิงปืนของรพินทร์ ก็เลือดขึ้นหน้า เธอตอบไป
ทันทีว่า
                         " คริสจ่ะ เธอยังไม่รู้ถึงฝีมือการยิงปืนของพรานใหญ่ของเรา ฉันอยู่ในเหตุการณ์ ฉันขอยืนยัน
ว่า กระสุนเข้าเป้าทั้งสองนัด และเป็นจุดที่โดนเขาไปจะต้องตายคาทีอย่างแน่นอน โปรดอย่าสงสัยในฝีมือการ
ยิงของเขาอีก "
                        " ขอโทษน้อย ที่ฉันบังอาจสงสัยในฝีมือของคนของเธอ " คริสติน่าพูดเสียงอ่อน
                        " เฮ้ย! เป็นไปได้ยังไง แปลกว่ะ ปกติมีแต่ซ้ำเติม ครั้งนี้น้อยกลับแก้แทนรพินทร์เป็นฉากๆ พลัด
หลงไปด้วยกันครั้งนี้ เธอถูกเขา ลงของ เหรอ ถึงได้เข้าข้างกันขนาดนี้ หิ หิ " ไชยยันแซว
                       " บ้า ไชยยันพูดดีๆนะ ที่ว่าฉันโดนลงของน่ะหมายความว่ายังไง " ดารินโวย หน้าแดงไปหมด ก็
ไชยยันพูดเหมือนรู้ว่าเธอโดนรพินทร์ทำอะไรมา
                       " โอ้ย เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว คิดลึกไปได้ ฉันหมายถึง เธอถูกเป่าคาถาลงกระหม่อมน่ะ  หรือ
มันเป็นเรื่องจริง หน้าแดงเชียว ฉันว่ามันยังไงๆแล้ว ฉันสังเกตมานานแล้วคู่นี้ มองตากันแปลกๆ น้อยฉันถามที
เถอะ เธอกับรพินทร์ชอบกันใช่มั้ย ฉันไม่ว่าอะไรหรอกฉันก็รักรพินทร์เหมือนชายคนนึง ถ้ารักกันก็สารภาพมา
ซะดีๆ " ไชยยันถาม
                        " เธอเอาอะไรมาพูด ฉันแค่ชื่นชมเขาที่เขาเป็นคนดี มีความเป็นสุภาพบุรุษเท่านั้น ไม่อยากต่อ
ความยาวสาวความยืดกับเธอแล้ว ฉันไปนอนดีกว่า " พูดจบดารินก็ลุกขึ้นเดินไปเอนตัวนอนยังที่นอนของเธอ
                        " ฉันว่าน้องสาวแกใจแตกแล้วว่ะเชษฐา "
                        " ฉันว่าแกก็พูดเกินไป แต่ก็ไม่แปลกอะไรถ้าสองคนนั่นจะมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน รพินทร์เองก็
พิสูจตัวเองหลายครั้งแล้วว่าเขาเป็นคนดีพอที่ผู้หญิงจะฝากชีวิตไว้กับเขา " เชษฐาตอบ
                       " แสดงว่าแกไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ถ้าทั้งสองจะรักกัน "
                       " น้อยโตแล้วนะ อายุก็พอสมควรแล้ว เธอมีสติยั้งคิดดีพอที่จะตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ดีให้กับตัว
เอง "
                        " ได้ยินมั้ยน้อย พี่ชายเธอเปิดไฟเขียวแล้ว ฉะนั้นรู้สึกยังไงก็แสดงออกไปเลย ไม่ต้องยั้ง หิหิ
ดีใจโว้ย ยายน้อยขายออก ในโลกนี้มีคนหน้ามืดแล้ว " ไชยยันตะโกน
                        " ไอ้ไชยยันบ้า ไม่รู้ไม่ชี้ หึ " ดารินร้องมาเบาๆ
                        " เอาล่ะพอกันได้แล้ว พวกเราก็นอนได้ พรุ่งนี้ยังต้องเดินกันอีกอย่างหนัก เอ้อ แล้วอย่าลืมคำ
เตือนของรพินทร์เค้านะ " เชษฐาเตือน
                        ทุกคนเลยแยกย้ายกันไปนอนที่ใครที่มัน
...................................................................................
                         คืนนั้นผ่านไปโดยสงบ ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องทำให้ต้องตื่นมากลางดึก ตอนเช้าจึงตื่นขึ้นมาด้วย
ความสดชื่นกันทุกคน
                          ดารินชักชวนมาเรียออกไปทำธุระส่วนตัวกันที่หนองน้ำ ทั้งสองคุยกันกระหนุงกระหนิง ส่วน
ใหญ่จะเป็นเหตุการณ์ที่ไปเจอมาตอนที่พลัดกัน
                         " น้อยฉันรู้นะว่า ที่ไชยยันพูดน่ะเป็นความจริง ไม่ต้องมาปิดฉันเลย ฉันรู้มานานแล้วว่าเธอกับ
เขารักกัน แถมยังมีอะไรกันแล้วด้วยใช่มั้ย " มาเรียถามขึ้น
                        " เธออย่ามั่ว เธอรู้มาจากไหน เธอเองก็ไวไฟใช่เล่น ฟาดผู้ชายไปเกือบหมดทั้งคณะแล้วไม่ใช่
เหรอ " ดารินย้อน
                       " ฉันยอมรับ แต่ยังไม่หมดทุกคนหรอก ก็พอๆกับเธอแหละ อยากรู้มั้ยฉันรู้มาจากไหน ฉันบังคับ
ถามเอาจากคนที่มันเอาเธอนั้นแหละ ก็มันคนเดียวกันกับที่เอาฉันไง ไม่ต้องอายฉัน เธอกับฉันก็ร่วมชะตากรรม
เดียวกันมา จำไม่ได้เหรอ ตอนที่พวกสางเขียวมันรุมเอาเราสองคนไง เฮ้อ! ไม่มีอะไรมันส์เท่ากับการโดนผู้ชาย
เย็ดหรอก นี่ตอนที่รอเธอในถ้ำ ฉันยังชวนเกิดกับเส่ยไปแอบเย็ดกันเลย ว่าแต่เธอโดนรพินทร์เย็ดไปกี่ทีล่ะ "
                        ดารินได้ยินมาเรียถามตรงๆแบบนี้ก็รู้สึกโกรธ ที่พวกนั้นบังคับทำกับเธอแล้ว ยังเอามาพูดให้มา
เรียฟังอีก ตัวเธอเองก็ไม่รู้จะตอบมาเรียยังไง จะบ่ายเบี่ยงก็คงไม่ได้ เพราะมันเป็นความจริง จะบอกตรงๆ เธอก็
อายมาก จึงได้แต่นิ่งหน้าแดงกล่ำอยู่อย่างนั้น
                        " เธออย่าโกรธฉันเลยนะ ที่ถามเธอตรงๆแบบนี้ ฉันรู้นะ ว่าพวกนั้นมันบังคับข่มขืนเธอ ตัวเธอก็
ไม่ได้เต็มใจไปกับพวกนั้น เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เล่าระบายให้ฉันฟังเถอะ มันจะได้ไม่อัดอั้นอึดอัดใจ ฉันเอง
ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับเธอหรอก คิดเสียว่าปรับทุกข์กับฉันก็แล้วกัน "
                          ได้ยินมาเรียพูดแบบนั้น ดารินก็ร้องไห้โฮออกมาเลย ความอัดอั้นใจที่เก็บกดเอาไว้ก็ระเบิด
ออกมา เธอเล่าถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอ รวมถึงความรู้สึกความกังวลของเธอ เธอระบายออกมาจน
หมดสิ้น
                        " โถ้เด็กน้อย เธอช่างน่าสงสารเหลือเกิน พวกนี้มันก็ร้ายมาก คอยดูฉันจะต่อว่ามันให้เธอ แล้ว
เธอล่ะ ไม่คิดจะเล่าเรื่องนี้ให้พี่ชายหรือไม่ก็คนรักของเธอฟังเหรอ ไม่แน่นะพวกเขาอาจจะมีวิธีกำหราบพวกนั้น
ไม่ให้มายุ่มย่ามกับเธออีก "
                         " ไม่ได้นะเมย์ ถ้าพี่ใหญ่กับรพินทร์รู้เข้า คงเอาพวกนั้นตายแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นการเดินทางไป
หาพี่รองก็คงจะต้องล้มเลิก ซึ่งฉันยอมไม่ได้ แล้วอีกอย่างพวกนั้นมันขู่เอาไว้ว่าจะทำร้ายพี่ใหญ่กับไชยยัน ถ้า
ฉันพูดออกไป "
                        " งั้นเธอจะยอมมันอยู่แบบนี้นะเหรอ "
                        " ฉันจะพยายามไม่เปิดโอกาสให้มันอีก เธอก็ช่วยกันพวกนั้นให้ฉันอีกแรงสิ เธอก็ชอบเรื่องยัง
งี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ นะ นะ นึกว่าสงสารฉันเถอะ เอ้า ฉันอนุญาตให้เธอฟันรพินทร์ได้ เธอยังไม่เคยโดนเขาเอา
ไม่ใช่เหรอ "
                        " ข้อแลกเปลี่ยนของเธอน่าสนใจแฮะ เอ้อ ที่ฉันถามว่า ควยของรพินทร์เป็นไงทำเก่งมั้ย เธอยัง
ไม่ได้ตอบฉันเลย ว่ามาห้ามปิดฉันนะ ไม่งั้นฉันไม่ช่วยเธอด้วย "
                        " ของเขาใหญ่พอๆกับบุญคำนั่นแหละ แต่จะเล็กกว่าคะหยิ่นเล็กน้อย แต่ถ้าเธอเจอเข้า เธอจะ
ลืมทุกคนที่เคยเอาเธอเลย "
                        " โอ้ย เธอพูดเสียจนฉันคันเป้าไปหมดเลย ตกลงฉันจะคอยเป็นกันชนให้เธอเอง ฉันชอบแบบนี้
อยู่แล้ว ยิ่งหลายๆคน ฉันยิ่งชอบ เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ตอนที่โดนพวกสางเขียวรุมเย็ด เห็นเธอเด้งหี
ตอบพวกมัน จนพวกมันกระเด้าไม่ทันเธอเด้งเลยใช่มั้ย "
                        " ก็ตอนนั้น ฉันสติแตกไปแล้วนี่ เราหยุดพูดเรื่องนี้กันเถอะ เดี๋ยวพวกพี่ใหญ่จะเป็นห่วงที่เห็น
เราหายมานาน "
                        แล้วทั้งคู่ก็ออกเดินกลับแค้มป์ที่พักไป แต่ถ้าเธอทั้งสองหันกลับไปที่ที่เธอยืนคุยกัน เธอคงจะ
ต้องตกใจ เพราะเชิดวุธซึ่งมาทำธุระก่อนพวกเธอได้โผ่ลหัวขึ้นมาจากกอหญ้าเล็กข้างๆนั่น
                        " อวบขาว สวยหยั่งกับนางฟ้า ฉันได้ยินความลับของเธอแล้ว หึๆๆ เสร็จฉันแน่ "