นาคินีราคะเทวี ตอนที่ 04

 

 

            เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนตื่นขึ้นมาจัดเตรียมทุกอย่างตามหน้าที่กันตั้งแต่ยังไม่สว่าง ฉะนั้นยัง
ไม่ทันจะเจ็ดโมงเช้าดี ทุกคนก็พร้อมที่จะเดินทางต่อกันแล้ว เส้นทางเดินในวันนี้รพินทร์วางแผนไว้ว่า
จะเดินลงจากไหล่เขาแล้วมุ่งไปที่แหล่งน้ำเป็นอันดับแรก เพื่อตักและตุนน้ำไว้ให้ได้มากที่สุด หลังจาก
นั้นจึงค่อยแวะไปที่แค้มป์ของเชิดวุธเป็นอันดับต่อไป
            คณะเดินทางใช้เวลาเพียงสี่สิบนาทีก็ไปถึงที่แหล่งน้ำ มันเป็นแหล่งน้ำเล็กๆ เป็นน้ำที่
ซึมขึ้นมาจากรอยแตกของแผ่นหินที่มีลักษณะเป็นแอ่งตื้นๆ น้ำที่ซึมออกมาใส่สะอาดและไหลล้นออก
ไปด้านข้างที่ต่ำกว่าด้านอื่น น้ำที่อยู่ในแอ่งจึงเป็นน้ำใหม่ที่ซึมออกมาได้ไม่นาน ฉะนั้นจึงไม่หมักหมม
มีความสะอาดพอที่จะดื่มได้โดยปลอดภัย รพินทร์ให้คนของเขาตัดกระบอกไม้ไผ่มาบรรจุน้ำไปให้มาก
ที่สุดเท่าที่จะแบกไปได้ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบแหล่งน้ำที่สะอาดพอที่จะดื่มกินได้เช่นนี้อีก
            เมื่อได้น้ำพอแล้ว รพินทร์ก็นำทางตามคำบอกของแงซายเพื่อไปยังแค้มป์ของเชิดวุธ
เมื่อไปถึงพวกเขาก็ต้องพบกับฝูงอีแร้งที่แห่ลงมาจิกกินซากศพ ที่ตายเกลื่อนไปทั่วบริเวณ พวกเขา
ต้องส่งเสียงขับไล่พวกมันให้บินหนีไป แต่ก็ยังมีบางตัวบินขึ้นไปเกาะตามกิ่งไม้รอว่าเมื่อไหร่ ผู้บุกลุก
มาขัดความสำราญในการกินอาหารของพวกมันจะจากไป แล้วพวกมันจะลงมาจิกกินอีก
            ซากศพที่เริ่มเน่าส่งกลิ่นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ สภาพศพแหลกเละเป็นกองเนื้อน่า
อนาถนัก เชิดวุธแทบไม่สามารถแยกออกได้เลยว่าเป็นใครบ้าง ยกเว้นบางคนที่ยังมีซากของเสื้อผ้าที่
สวมใส่อยู่ซึ่งพอจะทำให้ทั้งสองพอจะจำได้บ้างว่าเป็นใคร
            เมื่อเห็นแน่ชัดแล้วว่าทุกคนที่เหลืออยู่ในแค้มป์พักนี้ได้ถูกช้างป่าเหยียบตายหมดแล้ว
รพินทร์จึงสั่งให้คนของเขาทำการขุดหลุมใหญ่แล้วฝังศพทั้งหมดรวมกัน ไม่ปล่อยให้เป็นที่อุจาดตา
ส่วนตัวเขาพร้อมทั้งกลุ่มนายจ้างและเชิดวุธกับคริสติน่า ก็ทำการรือค้นกองสัมภาระเพื่อเลือกหาสิ่งที่
พอจะเป็นประโยชน์และมีน้ำหนักไม่มากนักพอที่จะขนไปได้ เช่น ยา กระสุนปืน และเครื่องมือที่ใช้ใน
การกู้หัวรบนิวเคลียร์ โชคดีที่เครื่องมือทั้งหมดที่พบยังอยู่ในสภาพดี และเชิดวุธกับคริสติน่ายังพบเป้
หลังส่วนตัวหมกอยู่ภายใต้เต็นท์พัก จึงนับว่าแก้ปัญหาเรื่องเสื้อผ้าไปได้ ส่วนอาวุธต่างๆที่พบรพินทร์
ก็แนะนำให้ห่อและทำการฝังดินไว้แถวนั้นนั่นเอง
            ทั้งหมดเสียเวลาอยู่ที่ตรงนั้นจนใกล้เที่ยงจึงเสร็จ เลยกินอาหารเที่ยงกันที่ตรงนั้นเลย
จากนั้นก็พร้อมจะเดินทางต่อ
            "จากตรงนี้เราจะเดินขึ้นไปทางทิศเหนือ เฉียดผ่านทุ่งมรณะแล้วข้ามเขาลูกหนึ่ง จาก
นั้นก็มุ่งต่อไปยังเขาก็องกอย ซึ่งดูจากแผนที่แล้วเราน่าจะใช้เวลาไม่เกินสามวันถ้าไม่มีอุปสรรคอะไรมา
ทำให้เสียเวลา ผมขอย้ำอีกครั้งนะครับว่า เราจะต้องพยายามประหยัดน้ำอย่างเต็มที่ เพราะเราอาจไม่
เจอแหล่งน้ำอีกเลยจนกว่าจะไปถึงเขาก็องกอย เพราะภูมิประเทศแถวนี้แห้งแล้งมาก เต็มไปด้วยก้อน
หินสลับกับทุ่งหญ้าที่แห้ง ให้ระวังเรื่องไฟด้วย ก้นบุหรี่กรุณาดับให้สนิทก่อนที่จะทิ้ง อากาศแห้งๆแบบ
นี้อาจเกิดไฟป่าได้ตลอดเวลา เอาล่ะ เมื่อทุกคนเข้าใจแล้วพวกเราก็เริ่มเดินทางได้" รพินทร์ออกเดินำ
ไปข้างหน้าทันที
            เชิดวุธและคริสติน่าเดินเกาะกลุ่มไปเงียบๆกับกลุ่มของเชษฐา โดยมีแงซายอยู่รั้งท้าย
ขบวนคอยระวังหลังเหมือนเช่นทุกครั้ง
            การเดินฝ่าเข้าไปในทุ่งหญ้าแห้งสร้างความลำบากให้กับกลุ่มสาวๆมาก เพราะขุยของ
หญ้าแห้งปลิวติดตามเสื้อผ้าและตามตัว สร้างความคันระคายให้กับผิวอันละเอียดอ่อน แถมอากาศก็
ร้อนอบอ้าวและนิ่งไม่มีลมแม้สักนิด เหงื่อเปียกท่วมตัวเสื้อผ้าก็รัดแนบตัว สาวทั้งสามคนต้องปลดกระ
ดุมถึงสองเม็ด จึงพอระบายความร้อนในตัวออกไปได้บ้าง
            "โอ้ย! นี่เราอยู่ในกระทะทองแดงหรือเปล่า ทำไมมันถึงร้อนขนาดนี้ ลมก็ไม่มีซักนิดจะ
บ้าตาย คิดถึงแอร์ที่บ้านจังโว้ย!" ไชยยันบ่นกระปอดกระแปด
            "บ่นอยู่ได้ มันก็ร้อนกันทุกคนแหละ สงสัยว่าเราคงเดินอยู่บนหลังคาโลก ต้นไม้ก็ไม่มี
ซักต้นที่พอจะให้หลบแดด ยังไอ้หญ้าขนพวกนี้มันน่ารำคาญจริงๆ ฉันคันไปหมดทั้งตัวแล้ว" ดารินบ่น
            "ว่าแต่ฉัน เธอก็ขี้บ่นเหมือนกันแหละน้อย โอ้ยแล้วนี่เมื่อไหร่เราจะพ้นไอ้ทุ่งมรณะนี่ไป
สักที่ คนตั้งชื่อก็เข้าใจตั้งนะ แหม่!มันน่ามรณะจริงจริ๊ง ผับผ่าเถอะ! "ไชยยันบ่นอีก
            "คิดว่าไปเกินเย็นนี้เราคงจะพ้นทุ่งหญ้านี่ เพราะเห็นรพินทร์บอกว่าเราแค่เดินเฉียดเข้า
ไปเฉยๆ ทนกันหน่อยทุกคน" เชษฐาพูดขึ้น
            "นี่ขนาดแค่เฉียดนะ ถ้าได้บุกเข้าไปคงได้มีการแดดิ้นกันบ้างล่ะ อ้าวแล้วนั่นพรานใหญ่
ของเราหยุดเดินทำไมกัน สงสัยต้องเจออะไรอีกแน่ๆ สาธุขอให้เป็นแอ่งน้ำเถอะ พ่อจะกระโดดลงไป
แช่ทั้งตัวเลย" ไชยยันผู้มีอารมณ์ขันตลอดเวลากล่าวขึ้น
            เมื่อทุกคนไปถึงจุดที่รพินทร์หยุดรออยู่ เชษฐาก็ถามขึ้นว่า
            "มีอะไรหรือรพินทร์ ทำไมถึงหยุดเดิน"
            "มีบางอย่างต้องให้ทุกคนช่วยพิจารณาครับ" พูดจบรพินทร์ก็ชี้ไปที่ด้านหลังเขา เมื่อทุก
คนมองตาม ก็พบกับภาพมหัศจรรย์ภาพหนึ่ง มันเป็นรอยไหม้ที่พื้นขนาดกว้างประมาณสองเมตรยาวไป
สุดลูกหูลูกตา
            "เอ๊ะ! ใครมาเผาหญ้าทำทางให้เรานี่ สงสัยจะทนเสียงบ่นของยายน้อยไม่ไหว เลยบัน
ดาลให้ ที่นี้เราก็จะได้เดินกันอย่างสบายแล้ว" ไชยยันปากไวตามเคย
            "ตาบ้าไชยยัน มันเกี่ยวอะไรกับฉัน คนเขาจะพูดเป็นการเป็นงานกัน พาเรื่องเสียอยู่ได้
มันน่านัก" ดารินว่าให้
            "ตัวอะไรหรือใคร มาเผาหญ้าเป็นทาง และยังกว้างประมาณสองเมตรเท่ากันไปตลอด
โดยหญ้าด้านข้างไม่ไหม้ลามออกไปเลย"
            "สางห่า"
             "ต้องเป็นตัวสางห่าแน่ๆ บุญคำเคยได้ยินพรานเก่าๆพูดถึงกัน โอ้ย! มันมีจริงด้วยหรือ
นี่ ตั้งแต่ไอ้คำเกิดมาก็เพิ่งได้พบได้เห็นนี่แหละ" บุญคำตะโกนพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น
             "เดี๋ยวก่อนบุญคำ มันเป็นตัวยังไงไอ้ตัวสางห่าเนี๊ย แล้วมันทำยังไงถึงได้เกิดรอยไหม้
ยาวขนาดนี้" มาเรียถามขึ้นมาบ้าง
            "ไม่มีใครเคยเห็นตัวเป็นๆมันหรอกครับ ขนาดรอยของมันยังได้แต่ฟังมาจากพรานเก่าๆ
เล่าให้ฟังอีกทีหนึ่งเลยครับ รายละเอียดพรานใหญ่น่าจะรู้ดีกว่าผมนะครับ ต้องให้พรานใหญ่เล่าให้ฟัง
ครับ แต่ว่าเจอคราวนี้ไม่รู้ว่าจะโชคดีหรือโชคร้าย คืนนี้ต้องทำพิธีดูแล้ว" ช่วงท้ายบุญคำบ่นพรึมพรำ
กับตัวเอง
             "ว่ายังไงคะคุณรพินทร์ พอจะให้รายละเอียดกับเราได้มั้ยคะ ฉันงงไปหมดแล้ว" คริส
ติน่าพูดขึ้นด้วยสีหน้างงๆ
             "ก่อนอื่นผมต้องขอบอกก่อนนะครับว่า ผมเองก็ยืนยันไม่ได้ว่ารอยนี้เกิดขึ้นจากตัวสาง
ห่า เพราะผมเองก็เพิ่งเห็นรอยแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเหมือนกัน เอาล่ะถ้าเราสันนิษฐานว่าเป็นรอย
ของสางห่า มันก็พอมีคำอธิบายได้ว่า เรามาพบกับร่องรอยของสัตว์ดึกดำบรรพ์ที่ไม่มีใครยืนยันรูปร่าง
ของมันได้ เพราะยังไม่มีใครได้เคยพบเห็นมันมาก่อนเลย มีเรื่องเล่ารอบกองไฟของพรานเก่าๆว่า มี
สัตว์ลึกลับชนิดหนึ่งที่เคลื่อนที่ไปไหนก็จะทิ้งรอยไหม้เป็นทางไว้ มีทั้งที่มีพิษและไม่มีพิษ ถ้ามีพิษเรา
เพียงยืนอยู่ใกล้ๆรอยไหม้นั้น เราจะเกิดอาการคลื่นเหียรวิงเวียน และถ้าเราออกจากบริเวณนั้นไม่ทัน
เราจะหมดสติและตายไปในที่สุด และยังมีเรื่องเล่าต่อไปว่า ความจริงแล้วตัวสางห่านี่ก็คือ นางพญา
นาค ผู้ที่จะพบเห็นได้ต้องมีบุญหรือไม่ก็ต้องเป็นอริยสงฆ์ที่บรรลุแล้วเท่านั้นครับ ส่วนรอยที่เราพบนี้
ถ้าเป็นรอยของสางห่าจริง เธอคงไม่ได้ทิ้งพิษเอาไว้หรอกครับ เพราะถ้ามีพิษพวกเราคงไม่สามารถ
ยืนอยู่ตรงนี้ได้นานขนาดนี้หรอกครับ" รพินทร์อธิบาย
             "โอ้ Wonderfull ถ้ามันเป็นจริงอย่างที่คุณเล่า มันก็นับว่าเป็นสัตว์มหัศจรรย์มากที่
สามารถเปล่งความร้อนออกมาจากตัวแล้วเผาไหม้สิ่งต่างรอบตัวโดยไม่เกิดเปลวไฟเลย หญ้าแห้งแถว
นี้เป็นหลักฐาน เพราะมีแต่หญ้าที่อยู่ในรัศมีเท่านั้นที่ไหม้เกรียมโดยไม่ลุกลามไปที่อื่น ฉันอยากเห็นมัน
จังเลย" คริสติน่าพูดขึ้น
           "แต่ผมไม่อยากเห็นครับ เพราะมันคงเป็นสัตว์ที่อันตรายเป็นอย่างยิ่ง ทางใครทางมันดี
กว่าครับ" ไชยยันพูดขึ้นบ้าง
           "แต่เห็นทีจะตามใจคุณไชยยันไม่ได้เสียแล้วครับ เพราะรอยไหม้นี่มันทับเส้นทางเดินที่
เราจะต้องมุ่งหน้าเดินไปพอดี" รพินทร์พูด
           "เราก็เลี่ยงไปทางอื่นไม่ได้หรือครับ" ไชยยันต่อรอง
           "ปอดไปได้ท่านนายทหารหญ่าย เขาอุตส่าห์มาทำทางให้แล้ว แถมยังไม่ปล่อยพิษทิ้ง
เอาไว้ ถ้าเธอไม่ชอบเดินทางโล่งๆ เชิญไปบุกหญ้าคนเดียวเถอะ ไปกันเถอะรพินทร์ไปตามรอยนี้นั่น
แหละ ฉันเบื่อที่จะต้องบุกดงหญ้าเต็มทีแล้ว ร้อนก็ร้อน คันก็คัน ใครไม่กล้าไปก็ให้หาทางไปกันเองก็
แล้วกัน" ดารินพูด
           "อ้าว! ทำไมพูดแบบนั้นล่ะน้อย ฉันเป็นคนรักเพื่อนรักฝูง ฉันทิ้งเธอไปไม่ได้หรอก ยังไง
ก็ต้องตามไปกัดกันให้ถึงที่สุดแหละ ไปรพินทร์จะนรกหรือสวรรค์เราก็ไปกันทั้งหมดนี่แหละ" ไชยยันว่า
           แล้วทุกคนก็ก้าวเดินตามรพินทร์ไปบนรอยไหม้เป็นทางนั่น และก็ยิ่งแปลกใจขึ้นไปอีกว่า
ไม่เพียงเส้นทางจะมุ่งไปทางทิศเดียวกันเท่านั้น แต่เส้นทางยังสะดวกไม่ต้องปีนป่ายมากนักเพราะช่วง
หลังของเส้นทางเริ่มไต่ขึ้นเขาตลอดเวลา
           รพินทร์พาทุกคนเดินตามรอยไหม้นั้นจนถึงตอนเย็น รอยไหม้นั้นไปสิ้นสุดที่ปากถ้ำขนาด
ใหญ่บนเขาเตี้ยๆลูกหนึ่ง รอยไหม้นั้นก็หายเข้าไปในถ้ำนั้น
           "เราจะตามต่อเข้าไปในถ้ำมั้ย มันน่าจะมีทางทะลุออกไปอีกฟากหนึ่งของเขาลูกนี้ก็ได้"
เชษฐาถามความคิดเห็นของรพินทร์ ซึ่งเขาก็ตอบกลับไปว่า
           "ไม่ล่ะครับ มันเสี่ยงเกินไป ผมว่าจะหาเส้นทางอื่นอาจจะต้องไต่เขากันบ้าง แต่ก็ยังดี
กว่าเดินในที่มืดๆในถ้ำนี้ และโดยปกติในถ้ำจะมีแยกหลายแยกหรือไม่ก็ต้องมุดลอดช่องเล็กๆไป พวก
เราไม่คุ้นเคยอาจหลงและมีอันตรายได้ แต่ยังไงวันนี้ก็ไม่ทันแล้ว คงต้องตั้งแค้มป์พักกันที่นี่แหละ ไว้
พรุ่งนี้ค่อยเริ่มกันใหม่ เตรียมตั้งแค้มป์กันได้" รพินทร์ตอบ แล้วหันไปสั่งคนของเขาให้ทำการตั้งแค้มป์
           "เดี๋ยวก่อนรพินทร์ ผมว่าวันนี้เราไม่ต้องตั้งเต็นท์ก็ได้ เรานอนกันในถ้ำรวมๆกันดีกว่า ผม
สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ กลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดหมายขึ้น เราเอาสัมภาระทั้งหมดมากองแนบกับผนังถ้ำไว้
แล้วนอนกันแถวกองสัมภาระนี่แหละ" เชษฐาสั่ง
           "ตามใจคุณเชษฐาครับ ผมยั่งไงก็ได้เอาเป็นว่า กลุ่มนายจ้างให้นอนข้างในถ้ำส่วนพวก
ผมจะนอนกันข้างนอกถ้ำคอยระวังสัตว์ร้ายที่อาจจะมาแถวนี้ก็แล้วกัน เอ้าพวกเราจัดการตามที่นายใหญ่
สั่งได้ แล้วคืนนี้แงซายกับส่างปาเข้าไปนอนด้านในสุดของถ้ำคอยระวังอันตรายที่อาจจะออกมาจากข้าง
ใน ระมัดระวังกันให้ดีด้วย" รพินทร์สั่งคนของเขา
           เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งหมดก็มาล้อมวงกินอาหารเย็นกันรอบกองไฟ อาหารในค่ำคืน
นี้ ประกอบไปด้วยสัตว์เล็กๆจำพวกกระรอก นางอาย กระจง ที่ลอกเอาหนังออกแล้วทาเกลือจนทั่วจึง
ทำการย่างจนหอมไปทั่ว กินแกล้มกับหัวเผือกเผา ทุกคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อยเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน
พออิ่มกันแล้ว ก็แยกย้ายกันพักผ่อน
           เวลาผ่านไปจนถึงประมาณสามทุ่มกว่าๆ ซึ่งบุญคำกับเกิดเป็นยามอยู่ ทั้งสองนั่งเงียบๆ
อยู่ที่กองไฟ ทันใดนั้นบุญคำก็ได้ยินเสียงดังเหมือนกิ่งไม้แห้งหัก พร้อมกับเสียงฟื้ดฟ้าดดังมาแต่ไกลๆ
แกจึงก้มลงเอาหูแนบกับพื้นดิน ซักพักก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่รพินทร์นอนอยู่ แกเอามือเขย่าที่แขนของ
รพินทร์เพื่อปลุก
           "ฉันตื่นได้สักพักแล้วบุญคำ กำลังฟังเสียงพวกมันอยู่" รพินทร์พูดขึ้นเบาๆ
           "บุญคำว่าพวกมันเอาเราแน่ พวกมันมาเป็นโขยง ค่อยๆย่องเข้ามา ดีว่าที่นี่เป็นปากถ้ำ
พวกมันเข้ามาได้ทางเดียว แต่ถ้าเข้ามาที่ละเยอะๆเราจะต้านมันไว้ไม่ไหวนะนาย เอายังไงกันดี"
           "ฉันว่าพวกเราออกไปให้ไกลจากปากถ้ำนี้ซักหน่อยแล้วถล่มกับพวกมันซักตั้ง ถ้าไม่ไหว
จริงๆ เราค่อยถอยเข้าถ้ำกันดีกว่า เดี๋ยวฉันจะไปปลุกพวกนายจ้างให้เตรียมตัวกัน" พูดจบรพินทร์ก็ลุก
ขึ้นแล้วเดินเข้าไปในถ้ำเพื่อปลุกกลุ่มนายจ้าง เขาเข้าไปเขย่าแขนของเชษฐาแล้วพูดว่า
            "คุณเชษฐาครับ ตื่นครับ"
            "มีอะไรรพินทร์ เกิดอะไรขึ้น"
            "คิดว่าเป็นพวกช้างป่าครับ พวกมันล้อมเราไว้หมดแล้ว ตอนนี้มันคงดูท่าทีเราอยู่ ปลุก
ทุกคนขึ้นมาเถอะครับ
            เชษฐาจึงปลุกทุกคนให้ตื่นขึ้น และเมื่อได้รับรู้เหตุการณ์คร่าวๆจากเชษฐาแล้ว ทุกคนก็
เตรียมพร้อมทันที โดยทำการเช็คปืนและกระสุนสำรอง จากนั้นก็สะพายเป้หลัง เดินตามรพินทร์ออก
ไปนอกถ้ำ
            "ไม่ผิดจากที่สังหรณ์ใจเลย เอายังไงดีรพินทร์" เชษฐาถาม
            "ผมว่าจะออกไปซัดกับมันที่ห่างจากปากถ้ำซักหน่อย ถ้าไม่ไหวเราค่อยหนีเข้าในถ้ำ
ถ้าเอาไม่อยู่จริงๆให้ทุกคนหนีเข้าไปหลบตามซอกหลืบ ที่มีอยูมากมายในถ้ำด้านใน หรือพวกคุณมี
ความเห็นว่ายังไงครับ"
            "ตามนั้นเลย รพินทร์" ไชยยันกล่าว
            รพินทร์เดินนำหน้าไต่เนินลงไปตามรอยไหม้ได้ระยะประมาณห้าสิบเมตร เขาก็สั่งให้
ทุกคนกระจายออกไปหลบตามก้อนหินใหญ่ที่มีอยู่ในแถบนั้น โดยตกลงกันว่าให้ยิงได้ทันทีที่เห็นไม่
ปล่อยให้ช้างป่าเข้าใกล้ตัว แต่ถ้าหากฉุกละหุกเกินไปก็ให้ส่งสัญญานแล้วรีบหนีขึ้นไปตั้งหลักที่บนถ้ำ
            พวกเขารอไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องของช้างดังกังวานไปทั้งป่า พร้อมกันนั้นก็มีเสียง
วิ่งขึ้นมาดังระนาวไปหมด
            "ระวังพวกมันบุกเราแล้ว มาทุกทิศทุกทางเลย เห็นเมื่อไหร่ให้ยิงทันที" รพินทร์ร้อง
สั่ง ยังไม่ทันสิ้นเสียง เขาก็ได้ยินเสียงปืนนัดแรกดังสนั่นจากทางด้านขวาของเขา หลังจากนั้นก็มี
เสียงปืนยิงขึ้นไม่ขาด เขาเองก็ยิงจนปืนร้อนฉ่า พวกช้างป่าบุกขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย ที่ล้มตายไป
ก็เยอะ ที่หนุนเนื่องเข้ามาก็วิ่งเข้ามาโดนไม่กลัวเสียงปืน มันโผล่เข้ามาทุกทิศทุกทางจนพวกเขายิง
ไม่ทัน เขาจึงส่งสัญญานให้ทุกคนถอย
            "กลับไปตั้งหลักที่ถ้ำ เร็วๆ ถอยไปยิงไป ระวังอย่าให้โดนกันเอง" รพินทร์เองก็ถอยไป
ยิงไป ระยะห่างของช้างตัวแรกกับคณะของเขาห่างกันประมาณสามสิบเมตร แต่ก็กระชั้นเข้าทุกที
            "เร็วๆเราเอามันไม่อยู่แน่ๆ พอไปถึงถ้ำให้ทุกคนรีบเข้าไปหลบซ่อน เข้าไปให้ลึกที่สุด
คุณหญิงวิ่งเร็วๆ ไม่ต้องห่วงยิง ไป ผมจะสกัดให้เอง" เขาผลักดารินให้วิ่ง ส่วนเขาปักหลักยิงใส่ช้าง
ป่าตัวที่ใกล้ที่สุดล้มลง แล้วก็หันหลังวิ่งไปจนถึงในถ้ำ มองไปก็ไม่เห็นใครแล้ว ทุกคนหลบไปกันหมด
เขาจึงวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำซึ่งมืดมาก เสียงของช้างป่าก็ไล่ตามมาติดๆ เขาจึงวิ่งเบนไปทางซ้าย
แล้วเขาก็ตกใจจนแทบหมดสติเมื่อเท้าของเขาไม่สัมผัสกับอะไรเลย เขาเสียหลักตกลงไปในหลุมลึก
ร่างกายของเขาลอยคว้างอยู่ในอากาศนานมากในความรู้สึกของเขา แล้วเขาก็กระแทกเข้ากับอะไรสัก
อย่างหนึ่งอย่างแรงจนทำให้เขาหมดสติไปในทันที
            กล่าวถึงดารินพอถูกรพินทร์ผลักให้วิ่ง เธอก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปในถ้ำเพื่อหาที่หลบซ่อน
แต่เธอต้องเซถลาเมื่อถูกมือของใครไม่รู้ฉุดไปด้านข้าง
            "ผมเองบุญคำ นายหญิงตามผมมาทางนี้เร็ว" บุญคำฉุดพาดารินวิ่งไปทางด้านซ้ายของ
ในถ้ำที่มีทางแยกออกไปอีกทางหนึ่ง ทั้งสองวิ่งไม่คิดชีวิต แต่ก็วิ่งไปได้ไม่นาน ทั้งสองก็ตกลงไปใน
หลุมลึกและกระแทกจนหมดสติไป
            ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ดารินรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เธอลองขยับตัวดู ก็รู้สึกเจ็บ
ปวดไปทั้งตัว
            "นี่เราอยู่ที่ไหนกัน จำได้ว่าถูกบุญคำฉุดให้วิ่ง แล้วเราก็วิ่ง ใช่แล้วเราตกลงไปในหลุม"
ดารินคิดแบบยังงงๆ จากนั้นเธอก็เริ่มสำรวจตามร่างกายว่ามีบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า ซึ่งยังโชค
ดีที่ไม่เป็นอะไรมากนอกจากรู้สึกขัดนิดหน่อยที่แขนซ้าย จากนั้นเธอจึงถอดเป้หลังออกมาแล้วค้นเอา
ไฟฉายออกมาเปิดส่องไปรอบๆ เธอจึงเห็นว่าเธอกำลังอยู่บนตาข่ายผืนหนึ่งที่ทำมาจากอะไรเธอก็ไม่รู้
ได้ แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่เชือก เธอลองส่องไปที่ด้านบนก็เห็นเป็นตาข่ายเหมือนกันที่เธอนั่งอยู่อีกหลาย
ผืน มันกางยึดติดกับผนังหลุมซ้อนสลับกันไปมาเป็นชั้นๆ และเมื่อเธอส่องมองลงไปด้านล่างเธอก็พบ
กับพื้นของหลุม เธอยังเห็นปืนของเธอตกอยู่ที่นั่นด้วย เอ๊ะ! มีสองกระบอก แสดงว่าต้องเป็นปืนของ
บุญคำแน่ๆ เธอจึงร้องตะโกนเรียกออกไป
           "บุญคำ บุญคำ ได้ยินเสียงฉันมั้ย บุญคำ บุญคำ"
           "นายหญิง บุญคำอยู่ข้างบนนี้ สงสัยเราจะตกลงมาที่ใต้บาดาล นายหญิงรอที่ตรงนั้นนะ
เด๋ียวบุญคำจะปีนลงไปหา"
           ดารินจึงส่องไฟไว้ให้เป็นที่สังเกตุ ซักพักใหญ่ๆบุญคำก็ปีนลงมาถึงที่เธออยู่
           "นายหญิงเป็นอะไรมั้ย บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า บุญคำเป็นห่วงแทบแย่ นี่เรารอดอยู่
กันสองคนเท่านั้นเหรอ แล้วคนอื่นเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ปืนบุญคำหลุดมือไปไม่รู้ตกไปไหนแล้ว โอ้นาย
หญิงไม่เป็นอะไร บุญคำดีใจที่สุด" บุญคำพูดจนดารินตอบไม่ทัน แถมแกยังเข้ามาลูบๆคลำๆไปทั้งตัว
ของดาริน เธอจึงปัดมือแกออกแล้วพูดออกไปว่า
           "ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่ขัดๆที่แขนนิดหน่อย โอ้ยเอามือออกไป ลูบอยู่ได้ ปืนของ
บุญคำกับของฉันตกอยู่ที่พื้นด้านล่างนี่เอง เดี๋ยวเราปีนลงไปเอากัน แล้วจะได้หาทางออกจากที่นี่"
           "นายหญิงจะให้บุญคำเอานายหญิงที่ด้านล่างเหรอ งั้นเราลงไปกันบุญคำจะเอาให้ถึงใจ
เลย ไปกัน" พูดจบแกก็ฉุดให้ดารินลุกขึ้น
           "บ้า! บ้าที่สุด ใครว่าจะให้แกเอา ฉันหมายถึงลงไปเอาปืนต่างหาก" ดารินตวาดให้
           "แหม่! หลงดีใจหมด แต่ว่าเอากันซักทีก็ดีเหมือนกันนะ ผมไม่ได้เอานายหญิงมานาน
แล้ว คิดถึงออก นะนะ" บุญคำออดอ้อน
           "บอกว่าไม่ กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน ยังจะมามีอารมณ์อีก พวกบุญคำเห็นฉันเป็นอะไร
ไม่สงสารฉันบ้างเหรอ ไปลงไปกันได้แล้ว"
           บุญคำจึงจูงดารินไปที่ขอบของตาข่าย แล้วแกจึงหย่อนตัวลงไปที่พื้น จากนั้นก็ให้ดา
รินค่อยๆหย่อนตัวลงมาบ้างโดยแกเป็นคนรับ แต่เนื่องจากดารินไม่ค่อยถนัดเพราะเจ็บขัดที่แขนซ้าย
เธอเลยเสียหลักหลุดจากตาข่ายโถมตัวใส่บุญคำ จึงทำให้ทั้งสองล้มกลิ้งไปตามพื้น ด้วยความตกใจ
เธอเลยกอดบุญคำแน่น บุญคำได้ทีเลยเอาหน้าซุกอกเธอและกอดเธอตอบ พอร่างหยุดลง แกก็ไม่
ยอมปล่อยให้เสียโอกาส มือคว้าหมับที่หน้าอกของดารินแล้วบีบเค้นทันที ดารินพยายามดิ้นหนี แต่
แกก็ขืนตัวทับร่างของเธอไว้ จากนั้นก็ลุกนั่งคล่อมตัวของเธอ ดารินใช้มือปัดมือของแกที่พยายามจะ
ปลดกระดุมเสื้อของเธอ
           "อย่าทำฉันเลย นี่เรากำลังติดอยู่ในถ้ำนะ ไม่รู้จะรอดออกไปมั้ย โอ้ยบอกว่าหยุดได้
แล้ว อย่านะ" ดารินร้องบอก และขัดขวางการกระทำของบุญคำตลอด
           "ก็เพราะว่าไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่านี่แหละ ผมจึงต้องหาความสุขให้มากที่สุดก่อนที่จะ
ตาย แล้วไอ้ที่สุขมากๆ ก็ไม่มีอะไรเกินการได้เย็ดผู้หญิงที่สวยยังกับนางฟ้าอย่างนายหญิงไง เรามา
หาความสุขกันเถอะ ยอมผมดีๆแล้วผมจะได้ไม่ต้องทำอะไรรุนแรง อู้ย!นมนายหญิงสวยมาก ผมจะทน
ไม่ไหวอยู่แล้ว" บุญคำที่ปลดกระดุมเสื้อดารินจนสำเร็จ จากนั้นแกก็ดึงยกทรงให้ขึ้นไปกองอยู่ที่ใต้ลำ
คอของดาริน นมทั้งสองเต้าจึงปรากฏอยู่ข้างหน้าแก ด้วยแสงจากไฟฉายของดารินที่ทำตกอยู่ จึง
สว่างพอที่จะเห็นรูปทรงสัดส่วนของเต้านม ที่บุญคำสาบานกับตัวเองว่า แกยังไม่เคยเห็นนมของผู้
หญิงคนไหนสวยได้รูปเท่านี้มาก่อน ขนาดดารินนอนหงายอยู่นมของเธอยังตั้งตรงไม่คล้อยไปด้าน
ข้างเลย หัวนมสีชมพูที่ชี้ขึ้นเหมือนท้าทายให้จับต้อง บัดนี้สั่นระริกชูชัน บุญคำอดใจไม่ไหวต้องก้มลง
ใช้ปากงับแล้วดูดเม้ม ถึงดารินพยายามใช้มือทั้งสองดันหัวแกออก แกก็เกร็งคอกดหัวของแกจนจมลง
ไปในเต้านม แกใช้ลิ้นดุนหัวนมในปากไปมาส่วนมือแกก็แกะกระดุมเสื้อของดารินต่อจนหมดจากนั้น แก
ก็ปล้ำถอดเสื้อผ้าของดารินจนเกลี้ยงเกลา แล้วจึงลุกออกจากร่างของดาริน แกรับถอดเสื้อผ้าของตัว
เองจนหมด แล้วก็ก้มลงหยิบไฟฉายส่องไปยังร่างของดารินที่นอนขดอยู่
            "นายหญิงสวยมากรู้ตัวมั้ย ไอ้คำเห็นนายหญิงที่ไรก็อยากจะเข้าไปกอดจูบ ยิ่งตอนเดิน
ตามหลังนายหญิง สะโพกที่บิดส่ายมันเหมือนบิดเอาดวงใจของไอ้คำ ยิ่งตอนนายหญิงก้ม นายหญิง
คงไม่รู้ตัวหรอกว่า กางเกงนายหญิงมันรัดจนเห็นหีเป็นพูเลย ไอ้คำอยากจะเอาควยยัดแล้วกระแทกๆ
ตั้งแต่ได้เย็ดนายหญิงคราวนั้น ไอ้คำยังไม่มีโอกาสได้ลิ้มรสนายหญิงอีกเลย วันนี้โอกาสปลอดเราอยู่
กันสองคน ไอ้คำจะเย็ดนายหญิงให้ครางเรียกผัวจ๋าเลย"
            แกพูดไปก็เอาไฟฉายส่องไปตามเรือนร่างของดาริน ที่ขาวโพรนไปหมด แกเห็นแล้ว
อารมณ์เงี่ยนก็ปะทุหนักกว่าเดิม ควยยาวใหญ่ก็แข็งเด่ผงก แกตรงเข้าหาร่างของดารินแล้วจับขาของ
เธออ้า แต่ดารินก็ไม่ยอม แกต้องใช้แรงปล้ำอยู่นานจึงสามารถอ้าขาของดารินได้
            "อย่าทำฉันเลย บุญคำรู้มั้ยว่าฉันกับรพินทร์เราตกลงเป็นแฟนกันแล้ว เธอจะทำอะไร
กับเมียของเจ้านายเธอเหรอ เธอไม่กลัวว่าเขาจะเอาเรื่องเธอเหรอ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" ดารินตัดสิน
ใจบอกเรื่องเธอกับระพินทร์ออกไป
            "ตอนนี้พรานใหญ่ไม่อยู่ ไอ้คำไม่สนใจหรอก ไม่ต้องมาพูด เรื่องนายหญิงกับพราน
ใหญ่ พวกไอ้คำรู้ตั้แต่วันที่นายหญิงออกไปอ่อยคืนนั้นแล้ว เป็นไงไม่ได้เจอควยพรานใหญ่แต่เจอควย
ใหญ่ๆของไอ้คะหยิ่นแทน เห็นมันเล่าว่านายหญิงติดใจจนอยากให้มันซ้ำเลยไม่ใช่หรือ ฮ้าๆๆ ไม่เอา
ไม่พูดเรื่องคนอื่นแล้ว มาเรื่องของเราดีกว่า เห็นพวกนั้นมันบอกว่า รูหีนายหญิงดีนักดีหนา โดนมาไม่
รู้ว่ากี่ควยแล้วก็ไม่ยอมบาน ไหนดูซิ" ว่าแล้วแกก็เอาหน้าแทรกเข้าไปที่หว่างขาของดารินใช้มือซ้าย
แบะแคมหีของดารินจนอ้า แล้วใชมือขวาส่องไฟเข้าไปที่รูหีของเธอ
            "อู้ยยย ยังแดงสด เหมือนไม่เคยโดนเย็ดเลย ไอ้คำทนไม่ไหวแล้ว ขอชิมน้ำหีนาย
หญิงก่อน แค่อยู่ตรงนี้กลิ่นหีนายหญิงก็ตลบอบอวลแล้ว อู้ยขอชิมก่อน" พูดจบแกก็ฟุบหน้าลงไปเริ่ม
ใช้ลิ้นละเลงเลียไปทั้งร่องรู ไม่ว่าซอกไหนหลืบไหน แกพลิกมาเลียมาดูด แคมนอกแคมในแกเลียจน
สะอาดเอี่ยม
            ดารินที่ตอนแรกพยายามที่จะผลักหัวแกออกไป แต่พอแกเลียได้ซักพัก ความเสียว
ซ่านก็เข้าเยือน จากที่เคยผลักไสก็เป็นการกดหัวแกให้แนบกับโหนกหีลงไปอีก
            "อู้ยยย เสียวววว ซื้ดสสสส ทำไมถึงทำอย่างนี้ โอ้ยยย ฉัน เสียวววว ซื้ดสสส บุญ
คำ อย่าาาาา อ้าาา อย่าทำฉันเลยยย อูววว ฉันเสียวไปหมดแล้ว ยยย หยุดเลีย ซื้ดสสส ฉันจะทน
ไม่ไหวแล้ว โอ้!!! รพินทร์คะ ฉันทนไม่ไหวแล้วววว ฉันขอโทษ ซื้ดสสสส เสียวหีจังเลย  โอ้ย เลีย
ลึกๆๆ ลึกอีก ซื้ดสสสส" ดารินเสียวหีจนสะท้าน ขาทั้งเหยียดเกร็งหนีบหัวของบุญคำจนแน่น เธอละ
มือที่กดหัวบุญคำขึ้นมาบี้ขยี้หัวนมตัวเอง พร้อมกับร้องครวญคราง สูดซื้ดปากตลอดเวลา
            บุญคำดูดแล้วขบเบาๆที่เม็ดแตด แล้วเลียเน้นๆ ซึ่งก็สร้างความเสียวให้กับดารินจนเธอ
กระตุกไปทั้งร่าง น้ำหีของเธอไหลเอ่อออกมาจนบุญคำดูดกลืนแทบไม่ทัน
            เมื่อเห็นว่าดารินเสียวหีจนสติแตกไปแล้ว บุญคำก็รู้ว่าถึงเวลาแล้ว แกจึงผละออกจากหี
ของเธอด้วยความเสียดาย แล้วแกก็ลุกขึ้นไปนั่งคล่อมที่หน้าอกของดาริน จากนั้นก็ช้อนหัวของเธอให้
ผงกขึ้น แล้วแกก็จ่อหัวควยไปที่ปากของเธอ
            "ดูดควยให้ผมด้วยครับ"
            "ไม่ ฉันไม่ดูด ควยเธอเหม็นมาก ดูสิสกปรกเป็นคราบเลย" พูดจบดารินก็เม้มปากแน่น
และส่ายหน้าหนี
            บุญคำไม่ยอม จับหน้าของเธอหันมาแล้วกดหัวควยไปที่ริมฝีปากของดาริน พร้อมกับ
พูดขึ้นว่า
            "เร็ว อมควยให้ไอ้คำเดี๋ยวนี้ ที่ของนายหญิงไอ้คำยังไม่รังเกียจเลย นายหญิงก็อาบน้ำ
ครั้งสุดท้ายพร้อมๆกับไอ้คำนั่นแหละ ถ้าพูดถึงความเหม็นแล้ว หีของนายหญิงก็เหม็นพอๆกับควยของ
ไอ้คำ ผมยังเลียให้จนสะอาดเอี่ยมเลย ฉะนั้นนายหญิงต้องเลียควยของผมให้สะอาดเหมือนกัน เร็วๆ
ไม่งั้นผมจะเย็ดหีนายหญิงทั้งๆที่ควยสกปรกแบบนี้เลย เอาขี้เปียกเข้าไปป้ายปากมดลูกนายหญิงเลยดี
มั้ย เร็วๆอ้าปาก" บุญคำเอามือที่ปากของดารินจนเธอทนไม่ไหวต้องอ้าปากขึ้น แกก็ยัดหัวควยเข้าไป
ทันที จากนั้นก็เริ่มกระเด้ายิกๆ
            พอควยเข้าปาก ดารินก็แทบสำลักเพราะบุญคำกระทุ้งควยเข้าไปที่เดียวเลยลิ้นไก่ของ
ของเธอเข้าไปในหลอดคอเลย ลิ้นของเธอที่เบียดกับลำควยของบุญคำได้ลิ้มรสขี้เปียกที่เปรอะอยู่นั่น
เต็มๆ จมูกที่บัดนี้อยู่ชิดกับพงหมอยที่โคนควยก็สูดกลิ่นอันหมักหมมเข้าเต็มลัก ทำให้เธอแทบหมดอา
รมณ์ เธอพยายามผลักสะโพกของบุญคำออก แต่ก็ไม่ไหว บุญคำยังซอยควยเข้าออกตลอดเวลา
           "ซื้ดสสส มันส์ นายหญิงทนอีกนิด เดี๋ยวก็ชินไปเอง อีกหน่อยจะว่ามันอร่อยไปเสียอีก
ซื้ดสสสส ตอนผมชักควยออกนายหญิงช่วยดูดด้วยสิ ซื้ดสสสส เสียวจัง ปากนายหญิงนี่เย็ดมันส์ที่
สุด อู้ยยยยเสียว" บุญคำวางหัวของดารินลง จากนั้นก็ค่อยๆหมุนตัวโดยไม่ให้ควยหลุดจากปาก เมื่อ
ได้ที่แล้ว แกก็โน้มตัวลงไปโจมตีรูหีของดารินอีก ส่วนควยก็กระเด้าไม่หยุด ปากแกก็ดูดเลียหีของเธอ
ดัง ซวบซาบๆ
           ดารินพอถูกโจมตีรูหีอีกครั้ง เหมือนถูกเอาน้ำมันเบนซินราด ไฟเงี่ยนที่เกือบดับเพราะ
ความเหม็นของหัวควย ก็ปะทุติดขึ้นมาอีก ประกอบกับเธอเองก็เริ่มชินกับกลิ่นของมัน และไม่รู้ว่าเป็น
เพราะความเงี่ยนที่เพิ่มมากขึ้นหรือไม่ กลิ่นดิบๆและรสชาดการเสียดสีของหัวควยในโพรงปาก กลับทำ
ให้เธอเพลิดเพลินและมันส์มาก เธอใช้ลิ้นดุนและเลียที่หัวควยทุกครั้งที่มันผ่านลิ้น เธอดูดจนแก้มตอบ
พร้อมกับผงกหัวสวนกับการกระเด้าของบุญคำ ซึ่งมันสร้างความมันส์ให้กับแกเป็นอย่างมาก แกต้อง
เงยหน้าจากรูหีขึ้นมาสูดซื้ดปาก
           "ซื้ดสสส เสียววว นั่นดูดอย่านั้นแหละ ซื้ดสสส มันส์หัวควย อู้วววนายหญิงเก่งจังเลย
ซื้ดสสส เดี๋ยวไอ้คำจะให้รางวัล ซื้ดสสส"
           บุญคำก้มลงไปที่หีอีกครั้ง ใช้นิ้วสามนิ้วแทงเข้าไปในรูหีแล้วชักเข้าออกอย่างเร็ว พร้อม
กับใช้ปากดูดเข้าไปที่เม็ดแตดที่กำลังสั่นระริกด้วยความเสียวอยู่
          ดารินรู้สึกเสียวมากจนต้องกระดกแอ่นหีบดกับใบหน้าของบุญคำจนแกแทบหายใจไม่ออก
ส่วนที่ปากก็ดูดเลียหัวควยอย่างถวายหัว ตอนนี้ในจิตใจของเธอมีแต่บุญคำและควยของแกเท่านั้น ไม่
มีเงาของใครอีกเลยแม้แต่ รพินทร์ ไพรวัลย์ ความเสียวที่สะสมเริ่มกระชากเธอลอยเคว้งใกล้ถึงสวรรค์
มะล่อมมะล่อ เธอเหมือนถูกเหวี่ยงถูกกระชาก ความเสียวทวีขึ้นตามความเร็วของนิ้ว ความสุขเสียวกำ
ลังถูกบีบให้เล็กลง เล็กลง จนเข้มข้นและหนาแน่น ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ปะทุแตกระเบิดออก เธอรู้สึก
เหมือนถูกปล่อยให้ตกจากที่สูง ความสุขวูบวาบขึ้นในจิตใจพร้อมกับการกระตุกเกร็งของร่างกาย เธอ
ถึงสวรรค์ น้ำหีแตกฉ่าคาลิ้นของบุญคำ
          บุญคำเลียกินน้ำแห่งความสุขของดาริน และถอนควยออกจากปากเธอ เพื่อเปิดโอกาสให้
เธอหอบหายใจและดื่มด่ำกับความสุขเสียวที่เกิดขึ้น แต่แกก็ยังกระตุ้นเธอต่อโดยการไม่หยุดเลีย แต่
รุกหนักยิ่งขึ้นโดยเบนตัวกลับมาที่หว่างขาของเธอแล้วยกสะโพกเธอขึ้นเอาขาทั้งสองมาพาดที่บ่า จาก
นั้นซดอย่างหนักไปที่รูหี โดยเฉพาะเม็ดแตดเม็ดใหญ่เม็ดนั้น แกเลียจนแทบหลุด มือข้างหนึ่งก็ยื่นไป
บีบเค้นเบาๆที่หัวนม
          ดารินที่ยังไม่ส่างจากความเสียว พอโดยกระตุ้นอย่างหนักแบบนี้ เธอก็ยิ่งเตลิด เธอเสียว
จนต้องสบัดหน้าไปมา สองมือไขว้คว้าไปในอากาศ ปากก็สูดซื้ดพร่ำเพ้อถึงความเสียว
          "โอ้ยยย ซื้ดสสส ตาคำฉันเสียวแทบตายแล้ว ซื้ดสสส หยุดก่อนได้มั้ย อู้ยยยให้ฉันพัก
บ้าง อู้วววว อย่าทึ้งแตดฉัน โอ้ยยยย ซื้ดสสส ใจฉันจะขาดแล้ว เสียวแตดเหลือเกิน ซื้ดสสส"
          บุญคำไม่ยอมหยุด แกกะว่าจะทำให้นายหญิงของแกคิดถึงรสสวาทครั้งนี้ไปจนวันตายเลย
แกจึงทุ่มเทฝีมือเต็มที่ ลิ้นแกพริ้วซอกแซกไปทุกหลืบทั้งแคมนอกแคมใน แกเลียจนสีแดงสดในโพรง
หี กลายเป็นแดงคล้ำเพราะการสูบฉีดโลหิต ลิ้นอันยาวเหยียดแหย่เข้าออกในรูเสียว กวักเอาน้ำหีมา
ดื่มกิน จมูกของแกก็จงใจพ่นลมใส่เม็ดแตด พร้อมกับใช้ปลายจมูกเขี่ยเสียดสีไปมาที่ยอดบนของเม็ด
แตด สร้างความเสียวให้กับดารินจนเธอทนไม่ไหว
           "ซื้ดสสส ทนไม่ไหวแล้ว โอ้ยยยย เสียวอะไรอย่างนี้ เย็ดดดด ตาคำเย็ดฉันเถอะ ซื้ดส
ฉันเสียวหี เร็วววว ฉันอยากได้ควยของตาคำ ฉันคันไปทั้งรูแล้ว อู้ยยย ซื้ดสสส เร็วๆ ผัวจ๋า"
           ดารินอดลนทนไม่ไหว เธอดิ้นจนหลุดออกจากตัวของบุญคำ จากนั้นกผลักแกล้มหง่าย
ลงกับพื้น แล้วเธอก็ก้าวเท้าคล่อมจับท่อนควยที่แข็งเป็ท่อนไม้ของบุญคำจ่อเข้าร่องสวาทของเธอ หัว
บักที่บานใหญ่บังโหนกหีเธอเกือบมิด เธอใช้นิ้วมือแบะแคมจนกว้าง จากนั้นก็ค่อยๆหย่อนตัวลงไป รูหี
ของเธอค่อยๆกลืนมันลงไป เธอต้องเชิดหน้าเพราะความตึงของแคมหีและความเสียวที่เกิดขึ้น เธอยั้ง
ตัวไว้ เมื่อหัวควยอันบานใหญ่นั้นจมหายไปในรูหีเธอ จากนั้นก็สูดลมหายใจลึกๆ แล้วค่อยกดตัวลงทำ
ให้ท่อนควยแทรกเบียดเข้าไป หัวบักอันบานใหญ่ค่อยๆขรูดผ่านผนังหีของเธอไปตลอด สร้างความ
เสียวซ่านสะท้านไปทั้งรู เธอเงยหน้าสูดปากพร้อมกับกลั้นใจกดสะโพกลงไปอย่างแรงจนรูหีกลืนกิน
ท่อนควยเข้าไปจนมิดโคน ทั้งสองร้องออกมาด้วยความเสียวที่เกิดขึ้นดังลั่น
            "ซื้ดสสส รูหีนายหญิงคับแน่นจริงๆ ซื้ดสสส อย่างที่ไอ้พวกบอกเลย ทุกครั้งที่ได้
เย็ดเหมือนกับกำลังได้เปิดซิงทุกครั้ง ซื้ดสสส รูหีตอดหัวควยผมใหญ่แล้ว โยกซิครับ ซื้ดสสส"
            ดารินโยกไถ่สะโพกไปมา เม็ดแตดของเธอครูดกับพงหมอยหยาบๆของบุญคำจนเธอ
สะท้าน จากนั้นเธอก็เริ่มโยกตัวเร็วขึ้น พร้อมกับก้มตัวลง
            "ซื้ดสสส เร็วบี้นมให้ฉันด้วย อู้ยยย มันส์หีมันส์แตด ซื้ดสสส หัวควยตาคำครูดหีฉัน
จนฉันเสียวไปหมด ซื้ดสสส ควยตาคำเต็มรูเหลือเกิน โอ้ยเสียวหี ซื้ดสสสส" เธอโยกสะโพกพร้อม
กับบดแตดกับพงหมอยไปด้วย
            "ซื้ดสสส เมียจ๋าถ้าเหนื่อย เปลี่ยนเป็นให้ผัวอยู่บนก็ได้นะ ซื้ดสสส ผัวอยากกระแทก
หีเมียเต็มทีแล้ว ซื้ดสสสส" บุญคำอ้อน
            "ซื้ดสสส ก็ตาคำชักช้าทำไมล่ะ รู้ว่าเค้าเสียวอยากถูกเย็ด ซื้ดสส ก็ยังเลียอยู่ได้ ไม่
รู้ล่ะ ขอเค้ากระเด้าหีให้หายอยากก่อน ตาคำค่อยขึ้นมามากระเด้าเค้าต่อ วันนี้ถ้าน้ำเค้าแตกไม่ครบห้า
ครั้ง ซื้ดสสสส เค้าจะไม่ยอมให้ตาคำเย็ดอีกเลยคอยดู" ดารินต่อว่า
            "ซื้ดสสส ผมผิดไปแล้วครับ ผมแค่อยากให้นายหญิงเสียวสุดๆก่อน ค่อยลงมือเย็ดน่ะ
ซื้ดสสส ไม่รู้ว่าจะไม่ทันใจ"
            ดารินโยกหีแบบนั้นได้สักพักใหญ่ เธอก็ชันเข่าทั้งสองขึ้น จากนั้นก็เริ่มขย่มโหนกหีลง
อย่างเร็วและแรง เสียงโหนกหีกระทบหนอกควยดัง ป้าบๆๆๆๆ สนั่นถ้ำ บุญคำเองก็กระเด้งควยสวน
กลับแรงพอๆกัน ดารินขย่มจนนมทั้งสองข้างกระเด้งกระดอนไปมา น้ำหีของเธอไหลเปรอะออกมาเป็น
ฟองฟอดขาวอาบตลอดลำควยของบุญคำ ทั้งสองส่งเสียงครวญครางดังกระท่อนกระแท่นฟังไม่ได้
ศัพย์ด้วยความเสียว
            บุญคำเสียวหัวควยมากเพราะรูหีของดารินดูดดีเหลือเกินจนแกชักจะทนไม่ไหว แกเลย
เอี้อมมือขึ้นไปฉุดร่างของดารินลงมา แล้วแกก็ประกบปากจูบแลกลิ้นกับเธอเพื่อให้เธอหยุดกระแทกหี
ก่อน แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด ยังขยับสะโพกไส่ไปมา แกจึงเอามือทั้งสองไปกดสะโพกของเธอให้หยุด
แต่แกก็ยังเสียวอยู่มากเพราะรูหีของดารินยังตอดไม่หยุด
            ดารินดึงริมฝีปากขึ้น แล้วถามว่า
            "ซื้ดสสส ให้ฉันหยุดทำไม กำลังมันส์ได้ที่เลย ซื้ดสสสส"
            "ก็รูหีของนายหญิงสิ ดูดตอดควยผมจนแทบทนไม่ไหว น้ำเกือบแตก ซื้ดสสสส นี่ยัง
ตอดอยู่เลย ผมอยากเย็ดหีนายหญิงนานๆ เลยไม่อยากแตกเร็ว เดี๋ยวผมจะแสดงเอง ผมจะกระเด้าให้
ไฟลุกเลย ตอนนี้ขอพักแปบนึง มาเอานมมาให้ผมดูด"
            "ไหนคุยว่าเก่งนักเก่งหนา ขนาดผีป่านางไม้เรียกมาเย็ดหมดแล้ว แค่นี้ก็จะจอดแล้ว ขี้
คุยจริงๆ"
            บุญคำละจากการดูดนมของดาริน แล้วพูดว่า             
            "นายหญิงได้ยินตอนผมพูดกับไอ้พวกนั้นเหรอ ได้ยินตอนไหน ทำไมผมไม่รู้ตัวเลย หู
ดีจังเลย ผมนึกว่าหีดีอย่างเดียวเสียอีก มาผมจะแสดงฝีควยให้ดู เตรียมแอ่นหีได้เลย"
            บุญคำเกร็งตัวจับดารินผลิกลงด้านล่าง
            "อุ้ย! ซื้ดสสส จะผลิกตัวก็ไม่บอกกันก่อน ควยตาคำงัดหีฉันจนเสียวแปร๊บเลย ซื้ดสสส
เอ้า! มีฝีควยเท่าไหร่ใส่มาให้หมดเลย ฉันจะคอยดู ถ้าทำไม่ถึงใจล่ะคอยดู" พูดจบดารินก็ส่ายเอวเร่ง
            "คอยดูกันไปก็แล้วกัน แต่ถ้าผมเย็ดมันส์ นายหญิงสัญญาได้มั้ยว่า ถ้ามีโอกาสจะยอม
ให้ผมเย็ดดีๆไม่ต้องบังคับ"
            "ถึงฉันไม่ยอม พวกเธอก็บังคับเอาจนได้แหละ เร็วๆเถอะมัวพูดอยู่ได้ ฉันเงี่ยนนะ"
            สิ้นเสียงดาริน บุญคำก็เริ่มกระเด้าทันที แกเริ่มแบบช้าๆก่อน แต่ก็ขึ้นสุดลงสุด หัวควย
แกจึงกระแทกกับปากมดลูกแบบเน้นๆ สร้างความเสียวแก่ดารินเป็นอย่างมาก จากนั้นแกก็ค่อยๆเร่งให้
เร็วขึ้น ควยแกแหวกหีดัง เจ๊าะแจ๊ะๆๆ ดารินเสียวจนห่อปาก
            "อู้วว อ้าาา ซื้ดสสส โห้ยยยย ซื้ดสสส เสียวหี เสียวหี เร่งอีก ซื้ดสส โหย อี๊...มันส์
ควยใหญ่จัง เด้าเร็วๆ ซื้ดสสส ลึกๆ ลึกกว่านี้ อู้ววว เอ้อออ หู้ยยย เสียวอะไรอย่างนี้ ซื้ดสสส"
            ดารินครวญครางด้วยความเสียว ทุกครั้งที่หัวถอกกระทบปากมดลูก เธอต้องสะท้านจน
กระตุก
            "อึอม อึบๆๆๆๆ ซื้ดสสสส มันส์ควย ทั้งแน่นทั้งดูด อึ้บๆๆๆ อูยยย เสียว รูหีเย็ดมันส์
มาก ซื้ดสสสส ไม่เคยเย็ดใครมันส์เท่านี้เลย ซื้ดสสส แอ่นหีด้วย ซื้ดสสส อื้ออออ อึ้บบบบ หู้ยยยย
นายหญิงมันส์รูมั้ย ซื้ดสสสส"
            "ซื้ดสสส ทั้งเสียวทั้งมันส์ หัวควยตาคำบานใหญ่ถึงใจจริงๆ อ้าาาา ซื้ดสสส โห้ยยย
ฉันส่ายหีอย่างนี้ดีมั้ย ซื้ดสสสส อัดควยแรงๆ ซื้ดสสสส น้านๆ อย่างงั้นแหละ อู้ววววว เย็ดฉันนานๆ
นะ ฉันจะแบให้เย็ดทั้งคืนเลย" ดารินงอขาทั้งสองลงยันกับพื้น แล้วยกสะโพกส่าย แอ่นโหนกหีให้บุญ
คำกระแทกถนัดๆ
            "ซื้ดสสส คืนนี้หีนายหญิงกลวงแน่ๆ ซื้ดสสส ผมจะเย็ดให้หุบขาไม่ลงเลย เป็นไงควย
ของผมกับพรานใหญ่ใครใหญ่กว่ากัน ซื้ดสสส"
            "บ้า! ถามทำไม ซื้ดสสส ใหญ่พอๆกันแหละ ไม่รู้เป็นไง ใหญ่ๆกันทุกคนเลย อู้ยยยย
ซื้ดสสส"
            "ซื้ดสสสส แล้วใครเย็ดมันส์กว่ากันล่ะ"
            "ก็มันส์ๆกันทุกคนแหละ ซื้ดสส แต่รพินทร์เค้าถนอมฉันย่ะ ไม่ตะบี้ตะบันกระแทกแบบ
นี้หรอก อู้ยยย อูวววว เสียวหี ซื้ดสสส"
            "แสดงว่าผมเย็ดมันส์กว่าแน่ๆ ซื้ดสสส เพราะนายหญิงร่าน ชอบให้กระแทกแรงๆมัน
ถึงใจดีใช่เปล่า ซื้ดสสส อึ้บบบๆๆๆๆ อย่างนายหญิงต้องเจอแบบพวกผม จึงจะสมใจ ซื้ดสสสส ผม
รู้ นายหญิงชอบแบบตื่นเต้นๆ ซื้ดสสส นายหญิงตะแครงตัวสิ ผมจะเล่นท่าขาเดียวค้ำฟ้า"
            พูดจบบุญคำก็จับดารินตะแครง ส่วนแกก็จับขาข้างที่ชี้เหยียดขึ้นเหนือหัวแกเอาไว้ เอว
ก็กระเด้าควยไม่หยุด เสียงหีเสียงควยกระทบกันสนั่นลั่น
            "ซื้ดสาส ตาคำใช้นิ้วบี้แตดให้ฉันด้วยสิ ฉันเงี่ยนสุดๆแล้ว โอ้ยย อูวววว ซื้ดสส เสียว
หีเสียวแตด เย็ดฉันหลายๆท่านะ อื้มมมม โห้ยยยยซื้ดสสส"
            บุญคำยื่นมือลงไปบี้ติ่งแตดให้เธอ เอวก็สาวควยไม่หยุด ความเสียวทวีขึ้นไม่ขาดตอน
ทั้งสองสูดซื้ดปากพร่ำเพ้อไม่หยุดปาก ต่างพูดกระตุ้นอารมณ์ซึ่งกันและกัน คำพูดที่ปรกติไม่กล้าเอ่ย
ก็ขุดมาพูดแบบไม่ยั้ง ท่าเย็ดก็พลิกแพรงไม่มีซ้ำ ดารินก็ตอบสนองในทุกท่วงท่าไม่มีกระดากเนี่ยมอาย
บางครั้งยังเป็นฝ่ายเสนอเองเสียอีก การเย็ดอันดุเดือดดำเนินไปเกือบครึ่งชั่วโมง ทั้งสองกลับมาอยู่ที่
ท่าขาพาดบ่า สะโพกดารินลอยขึ้นจากพื้นรอรับการกระแทกจากบุญคำ ซึ่งแกก็กระเด้าควยอย่างไม่รู้
จักคำว่าเหนื่อย ดารินที่ตอนนี้เสียวจนสติแตก เธอนอนสบัดหัวไปมา ใบหน้าสวยของเธอก็บิดเบี้ยวไป
หมด
            "ซื้ดสสส หู้ยยย อี๊ๆๆๆๆ อ้าาาา โหยยย สะ สะ เสียวววว กระแทกควยแกเข้ามาอีก
ซื้ดสสส มีแรงแค่นี้เหรอ ซื้ดสสส ไม่ต้องกลัวหีฉันแหก อีก อีก ซื้ดสสส ไอ้เฒ่าแกเย็ดให้เร็วกว่านี้
ได้มั้ย ซื้ดสสสส อู้ยยย อ้าาาาาว มันส์รู ซื้ดสสส"
            "ซื้ดสสส อีร่านเอ้ย กูเด้าจนสุดแรงแล้ว มึงยังไม่พออีกเหรอ ซื้ดสสส ร่านแบบนี้ต้อง
ไปเย็ดกับหมา มันจะได้ถึงใจ ซื้ดสสส เอามั้ยกูจะไปต้อนหมามารุมเย็ดมึง ซื้ดสสส เอาให้หีแหกเลย
โอ้ยยยย อูววว กูเสียวหัวควย หีมึงนี่มันดูดอย่างกับเครื่องดูดฝุ่น หัวควยกูแทบขาด ซื้ดสสส"
            "ไม่ดีเหรอ หีดูดๆน่ะ ฉันอุตส่าห์ขมิบหีให้ ซื้ดสสส ร้อนในหีจัง อูยยย เสียว เร็วๆๆๆ
โอ้ยย น้ำหีฉันจะแตกแล้ว หู้ยยยย เสียวจนจะกลั้นไม่อยู่แล้ว ซื้ดสสส"
            ดารินแอ่นหี พร้อมกับเด้งไปด้วย บุญคำก็กระเด้าควยถี่ยิบ แกเองก็ใกล้จะแตกเต็มทน
แกเลยเด้าชนิดหมาตัวผู้ยังอาย
             "โอ้ยยย ซื้ดสสส กูก็จะแตกแล้ว อีร่านเด้งหีแรงๆ ซื้ดสส นั่นอย่างนั้นแหละ ประสบ
การณ์สูงนิ ซี้ดสสส โดนมาหลายดุ้นแล้ว ยังมาทำสวยใสซื่อ โถ้อีดอก มึงก็แรดดีๆนี่เอง ซื้ดสสส อู้ว
มันส์ควย เด้งๆๆๆๆๆๆ อู้ยยยย ซื้ดสสสส"
             "ซื้ดสสสส เร็วๆๆๆ กระเด้าแรงๆไอ้เฒ่า โอ้ยยย ซื้ดสสส ตะะะะะ แตก น้ำหีฉันแตก
แล้ว อู้ยยยย อื้ออออออ" ดารินน้ำหีแตก ร่างกระตุกเกร็ง รูหีขมิบตอด ตุ๊บๆๆๆ จนบุญคำทนไม่ไหว
แกกระเด้าสุดแรงไปสองสามที แล้วปลดขาดารินออกจากบ่า จากนั้นกดควยนอนทาบไปบนร่างของดา
ริน คว้าเอาหัวของเธอมาจูบปาก ส่วนควยก็พ่นน้ำเชื้อเข้าไปในโพรงหีจนดารินรู้สึกอุ่นวาบไปหมด
             ทั้งสองนอนกอดกันอยู่แบบนั้นสักพัก พอเหงื่อแห้ง บุญคำก็เริ่มกระเด้าควยต่อเบาๆ
แต่ดารินกลับผลักให้แกลุกขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า
             "ซื้ดสสส เดี๋ยวเอาควยตาคำออกก่อน เร็ว"
             "ทำไมครับ ผมกำลังจะเย็ดต่อ ผมไม่ยอมนะ ถ้านายหญิงไม่ยอมให้ผมเย็ดต่อ"
             "ใครว่าไม่ให้เย็ด ฉันแค่จะควักเอาน้ำควยตาคำออกจากหีฉันเท่านั้น น้ำตาคำเยอะจัง
ฉันกลัวว่ามันจะลื่นเกิน เดี๋ยวเย็ดไม่มันส์ เร็วเอาควยออก ฉันเงี่ยนนะ"
             "แล้วก็ไม่บอกแต่แรก เดี๋ยวผมเอาออกให้เองก็ได้ ความจริงไม่ต้องเอาออก หีนาย
หญิงก็รัดสุดๆ อยู่แล้ว เย็ดยังไงก็มันส์" บุญคำชักควยออกดัง บ้วบ แล้วแกก็ใช้นิ้วแทงเข้าไปในรูหี
แล้วงอนิ้วควักเอาน้ำเงี่ยนของแกออกมา ซึ่งมันก็มีมากจริงๆ แกต้องควักตั้งหลายครั้ง เสร็จแล้วแก
เลยเลียทำความสะอาดแถมให้ด้วย
             "เสร็จแล้วก็รีบลุกขึ้นมาเย็ดต่อสิ ชักช้าอยู่ได ้ซื้ดสสส เร็วๆ ฉันเงี่ยน"
             บุญคำรีบทำตามความต้องการของเธอ แกลุกขึ้นไปจัดให้ดารินอยู่ในท่าโก้งโค้ง แก
เข้าประกบหลัง เอาควยยัดรูหีที่ปลิ้นอยู่แล้วกระเด้าทันที
             "ซื้ดสสสส อู้ยยยมันส์หี ซื้ดสสส คืนนี้ตาคำต้องเย็ดฉันจนกว่าฉันจะอิ่มนะ ซิ้ดสสส
ฉันจะแบให้ตาคำเย็ดทั้งคืนเลย จะเป็นรูหีหรือรูตูด ตาคำเลือกเย็ดได้ตามสบาย ซื้ดสสส"
             "ครับ ผมจะเย็ดให้นายหญิงจำคืนนี้ไปจนวันตายเลย ซื้ดสสส"
             ในคืนนั้นทั้งคืน ทั้งสองเย็ดกันแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทั้งคู่ต่างก็ปรนเปรอสวาทซึ่ง
กันและกันอย่างเต็มที่ จนเกือบเช้าการโรมรันถึงได้หยุดลง น้ำควยของบุญคำแทบเหือดแห้ง ทั้งสอง
หลับไหลไปทั้งที่ควยยังตุงอยู่ในรูหี

...

             ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เชิดวุธสลึมสลือลุกขึ้น แต่เขาก็ต้องรีบนั่งลงและใช้
มือควานหาที่ยึดเกาะ เพราะเขารู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังไถลตกจากจุดที่เขานอนอยู่ เมื่อรู้สึกว่ามั่น
คงแล้ว เขาจึงค่อยๆปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อหาไฟฉายขนาดจิ๋วที่เขาพกเหน็บไว้ที่เข็มขัด เมื่อได้แล้ว
เขาก็เปิดสวิทช์ ทันทีที่ไฟสว่างขึ้นเขาก็แทบสิ้นสติ เขาติดอยู่ที่ใดไม่ทราบ แต่เบื้องล่างมันเวิ้งว้าง
กำลังไฟของไฟฉายไม่สามารถจะส่องลงไปถึงพื้นด้านล่างสุดของสถานที่ที่เขาติดอยู่ นี่ถ้าเมื่อกี้เขา
พลาดตกลงไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ได้ เขาส่องไฟมาที่รอบๆใกล้ตัว เขาก็พบว่าตัวเขาติดอยู่ในกลุ่มราก
ฝอยขนาดใหญ่ที่โผล่พ้นผนังดินออกมาเป็นกลุ่มใหญ่
             เชิดวุธพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาจำได้ว่าเขาดึงแขนคริสให้วิ่งตาม
เขามาในถ้ำ เขาวิ่งสุดฝีเท้าฝ่าเข้าไปในความมืด มีเสียงช้างวิ่งตามมาติดๆ จู่ๆก็ได้ยินเสียงเรียกของ
ใครก็ไม่รู้ให้วิ่งออกไปทางด้านขวา เขาจึงเลี้ยวขวาทันที มือของคริสหลุดออกจากมือของเขา แต่เขา
แน่ใจว่าเธอวิ่งตามมาติดๆ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจของคนที่วิ่งอยู่ด้านหน้า เขาพยา
ยามหยุดวิ่ง แต่คริสที่วิ่งตามหลังมาไม่รู้ว่าเขาจะหยุดกระทันหัน คริสเลยชนเขาเต็มเหนี่ยว ทั้งเขากับ
คริสก็เซถลาไปด้านหน้าแล้วก็รู้สึกเหมือนกำลังพลัดตกลงไปข้างล่าง ดูเหมือนเขาจะกระแทกกับอะไร
ไม่รู้ แรงที่กระแทกทำให้เขาสิ้นสติไปในทันที
             "คงจะเป็นรากไม้พวกนี้นี่เองที่เรากระแทกใส่ ถ้าไม่มีมันไม่รู้ว่าเราจะเป็นอะไรไปแล้ว
คริส! คริสอยู่ที่ไหน เธอตกลงมาพร้อมๆกับเรานี่ แล้วยังคนที่ตกลงมาก่อนเราอีก อย่าให้ใครเป็นอะไร
เลย สาธุ!" เชิดวุธคิดในใจ จากนั้นเขาก็ร้องตะโกนออกไปสุดเสียง
           "คริส! คริส! คุณอยู่ไหน ได้ยินเสียงผมมั้ย คริส!"
        เขาเรียกอยู่สองสามครั้ง ก็ได้ยินเสียงตอบมา แต่ไม่ใช่เสียงของคริส เสียงนั้นดังมา
จากทางด้านล่างโดยเยื้องไปทางซ้ายมือของเขา เขาจึงร้องถามไปว่า
           "นั่นใครนะ แล้วอยู่ที่ไหนกัน"
           "ผมจันครับ ผมติดอยูบนตาข่ายอะไรไม่รู้ ผมสลบไปเพิ่งฟื้นขึ้นมาเมื่อกี้นี้เอง คุณเชิดวุธ
ช่วยส่องไฟให้ผมด้วย ผมจะปีนขึ้นไปหา"
           "อย่าปีนขึ้นมา ที่ฉันติดอยู่มันแคบไม่สามารถจะรองรับสองคนได้ ทางด้านจันเป็นไงมั่ง
อยู่ห่างจากพื้นดินมากมั้ย"
           "เดี๋ยวผมใช้ไฟฉายส่องดูก่อนครับ" จันส่องไฟไปที่ข้างล่างแล้วก็รายงานสภาพที่ตนเห็น
ออกไป
           "อยู่ไม่ห่างครับ แต่ข้างล่างเป็นน้ำครับ เอ่ะ! ผมเห็นอะไรเป็นตะคุ่มมืดๆ มองดูคล้ายกับ
ใครนอนคว่ำอยู่ที่ริมน้ำ ไม่ชัดเลยกำลังไฟมันไปไม่ถึง"
           "คริส ต้องเป็นคริสแน่ๆ เธอกับผมหล่นลงมาพร้อมๆกันแต่เธอคงตกลงไปในน้ำ ลองหา
วิธีลงไปข้างล่างกัน" เชิดวุธพยายามส่องไฟไปที่ผนังด้านล่าง เขาเห็นรากไม้สองสามเส้น ห้อยลงไป
ข้างล่าง แต่กำลังของไฟฉายขนาดจิ๋วที่เขาถืออยู่มันไม่พอ เลยไม่รู้ว่ารากมันห้อยลงไปลึกขนาดไหน
เขาจึงตะโกนบอกให้จันใช้ไฟส่องดูให้ ซึ่งจันก็รายงานว่า
           "รากไม้มันห้อยลงไปเกิอบถึงผิวน้ำ ใกล้ๆกับแหม่มคริสครับคุณเชิดวุธ แต่มันเส้นเล็กนะ
ครับไม่รู้ว่าจะรับน้ำหนักของคุณเชิดวุธได้หรือเปล่า"
           "ได้ไม่ได้ก็ต้องลองโหนลงไปดูถ้าไม่ไหวอย่างมากก็ตกน้ำ ฉันจะไต่มันลงไปเดี๋ยวนี้จัน
ลองหาวิธีลงไปที่นั่นด้วยนะ"
           "สำหรับผมมันไม่ยากครับ กระโดดลงไปได้สบายๆห่างแค่นี้เอง คุณเชิดวุธระวังด้วยนะ
ครับ ไม่รู้ว่าในน้ำมีอะไรหรือเปล่า" จันพูดจบก็ไต่ไปที่ขอบตาข่ายด้านที่อยู่ชิดกับผนัง แล้วแกก็ฉายไฟ
ส่องลงไปดูอีกทีให้แน่ใจ จากนั้นก็กระโดดลงไปที่ชายน้ำที่เป็นพื้นดิน พอถึงพื้นแกก็เดินอ้อมไปยังร่าง
ของคริสที่นอนคว่ำอยู่ทันที เมื่อเดินถึงก็ทรุดตัวลงส่องไฟสำรวจ จากนั้นก็ดึงคริสให้หงายขึ้น
           คริสติน่าสลบไม่รู้สึกตัว จันส่องไฟไปทั่วตัวเธอเพื่อตรวจดูว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหน
หรือเปล่า และแกก็ต้องตะลึง เมื่อพบว่าเสื้อของคริสติน่าขาดกระรุ่งกระริ่งไปหมด แถมกระดุมก็หลุด
ขาดไปหลายเม็ด ฉะนั้นภาพที่จันส่องไฟเห็นอยู่ในขณะนี้ จึงเป็นภาพที่คริสติน่าแทบจะเปลือยท่อนบน
ทั้งหมด ยกทรงก็ไม่รู้ถูอะไรเกี่ยวจนไถลลงมาอยู่ใต้ปทุมถันทั้งสอง
           "ขาวสุดๆ นมแหม่มคริสสวยจริง ซื้ดสส เห็นแล้วเงี่ยนเลยกู ขอจับหน่อยล่ะว่ะ เป็นไง
เป็นกัน" แกเหลียวมองไปที่เชิดวุธที่ยังเก้ๆกังๆไต่รากไม้ลงมา แกจึงปิดไฟฉาย จากนั้นก็ขย่ำลงไปที่
นมทั้งสองเต้าของคริสติน่าทันที แกบีบเค้นด้วยความมันส์มือ
           "หู้ย นิ่มมือสุดๆ ยิ่งบีบยิ่งมันส์ ไหนดูซิว่าหีโหนกขนาดไหน ซื้ดสส" แกพรึมพรำกับตัว
เอง จากนั้นก็ยื่นมือข้างหนึ่งคว้าหมับไปที่เป้ากางเกงของคริสติน่าแล้วบีบ "หีโคตรใหญ่เลย ถ้ากูได้
เย็ดคงจะมันส์น่าดู ซื้ดสส" แกบีบทั้งนมและหีจนเพลิน แล้วแกก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเชิดวุธถาม
มา แกรีบชักมือออก แล้วจับยกทรงของคริสติน่าถกขึ้นไปคลุมเต้านมทั้งสองของเธอ จากนั้นก็คว่ำ
ตัวเธอลง เปิดไฟฉายทำทีเป็นสำรวจตรวจดูความเรียบร้อยหาร่องรอยบาดเจ็บของคริสติน่า หลังจาก
นั้นสักครู่เชิดวุธก็มาถึง เขาเข้าไปพลิกตัวคริสติน่าให้หงายขึ้น แล้วลากเธอไปพิงที่ผนัง จากนั้นก็ร้อง
เรียกชื่อเธอ พร้อมกับเขย่าที่แขน
           "คริส คริส ได้ยินผมมั้ย คริส คุณอย่าเป็นอะไรไปนะ จัน จัน คริสเป็นอะไรไป โอ้ย!
ฉันจะทำยังไงดี จันช่วยคริสด้วย" เชิดวุธร้องด้วยความเป็นห่วง และสับสนทำอะไรไม่ถูก
           "คุณเชิดวุธใจเย็นๆครับ เท่าที่ผมตรวจดูแหม่มคริสไม่ได้บาดเจ็บที่ตรงไหน คงจะตกลง
มาจากที่สูง แล้วยังต้องตระเกียดตระกายขึ้นมาที่ฝั่งอีก คงหมดแรงสลบไป อีกสักครู่ก็คงจะฟื้นเอง
คุณเชิดวุธมียาหม่องยาดมมั้ยล่ะครับ ถ้ามีลองเอาให้เธอดมดูสิครับ"
           "ฉันไม่มีหรอก จันมีมั้ยล่ะ"
           จันค้นที่เป้หลังเอายาหม่องออกมาเปิดแล้วส่งให้กับเชิดวุธ ซึ่งพอได้ก็เอาไปรอๆที่จมูก
ของคริสติน่าทันที
           "จันแกช่วยตรวจตามตัวคริสอีกทีซิ เอาให้ละเอียดเลยนะ ดูว่าเธอได้รับบาดเจ็บที่ตรง
ไหนหรือเปล่า ฉันกลุ้มจริงๆ เธอไม่ยอมฟื้นซักที"
           "จะดีหรือครับ ผมว่าคุณเป็นคนตรวจจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวเกิดแหม่มคริสฟื้นขึ้นมาพอดี
เห็นว่าผมกำลังตรวจตามตัวเธอ เธอจะโกรธเอานา"
           "ไม่เป็นไรหรอกการช่วยเหลือเร่งด่วนอย่างนี้ เขาไม่ถือกันหรอก เร็วสิ"
           จันเลยเข้าไปยกขาคริสติน่าขึ้นใช้ไฟฉายส่องไปตามช่วงขาของเธอ ตรวจดูอย่างใกล้ชิด
เสร็จจากขาข้างหนึ่งก็ย้ายไปอีกข้างหนึ่ง จากนั้นก็ถอดเสื้อเธอออก เพืิ่อตรวจให้ทั่ว ตอนนี้คริสติน่าจึง
มีเพียงยกทรงปิดทรวงอกเธอเพียงตัวเดียวเท่านั้น จันถือโอกาสลูบคลำไปตามร่างกายของเธออย่าง
เมามันส์ แกหันไปมองหน้าเชิดวุธ เห็นเขากำลังตะลึงมองนมที่ล้นยกทรงออกมา แกเลยถลกยกทรง
ลง แล้วใช้มือช้อนนมทั้งสองข้างยกขึ้น ทำที่เป็นตรวจหาบาดแผลหรือรอยฟกช้ำ โดยถือโอกาสบีบ
ไปด้วย แกทำไปก็มองเชิดวุธไป เห็นเขาไม่ว่าอะไร เพราะมัวแต่จ้องไปที่หัวนมสีชมพู แถมยังยื่นมือ
อันสั่นเทาเข้าไปจับนมของคริสติน่าแล้วบี้ที่หัวนม จันได้ยินเสียงอันแผ่วเบาออกมาจากปากของเชิดวุธ
ว่า
           "ขาวจังเลย ซื้ดส"
           จันไม่ลังเลอีกต่อไป แกปลดตะขอกางเกงของคริสติน่าแล้วกระชากถอดออกอย่างรวด
เร็ว
           "แกทำอะไรน่ะจัน ถอดกางเกงคริสทำไม" เชิดวุธถาม แต่ตาก็จ้องมองไปที่เป้ากางเกง
ในของคริสติน่า ที่แทบห่อหุ้มโหนกหีของเธอไม่มิด ขนหมอยแลบออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
           "ก็คุณสั่งให้ผมตรวจอย่างละเอียด นี่ผมว่าจะตรวจช่วงล่างสักหน่อย" จันตอบ และก่อน
ที่เชิดวุธจะเปลี่ยนใจ จันชิงรั้งกางเกงในของคริสติน่าออกไปทางปลายขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็อ้าขา
ของเธอออก ใช้ไฟฉายส่องไปที่ร่องหีของเธอ
           ทั้งเชิดวุธและจัน ต่างก็ตะลึงมองไปที่โหนกหีของคริสติน่า เป็นหีที่สวยมาก ขนหมอย
มีเพียงหย่อมเดียวที่เนินเหนือร่องสวรรค์ แคมหีเบียดชิดไม่มีร่องรอยว่าเคยถูกใช้งานมาก่อน แต่ถึงจะ
ผ่านงานมา ก็คงเพียงไม่กี่ครั้ง เพราะดูจากภายนอกแล้วช่างเป็นหีที่สมบูรณ์แบบจริงๆ จันยื่นนิ้วมือไป
แบะแคมให้ถ่างออก แล้วเอาไฟฉายส่องเข้าไปใกล้ๆ ก็ต้องตะลึงจนน้ำลายส่ออีกครั้ง ภาพตรงหน้า
ช่างกระตุ้นอารมณ์เหลือเกินภายในรูหีแดงสด มันสดจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร มีรูเล็กๆ เล็กนิดเดียว
จริงๆ มองดูแล้วชวนให้คิดต่อไปว่า ถ้ามีอะไรแทรกเข้าไปมันคงคับแน่นน่าดู มองย้อนขึ้นไปด้านบน
พวกเขาเห็นเม็ดแตดใสโผล่ออกมา จันเห็นแล้วคิดไปว่า เล็กกว่านายหญิงนิดเดียว
           ภาพตรงหน้าสะกดให้เชิดวุธตะลึงมอง อารมณ์ที่ถูกเก็บกดตลอดมา บัดนี้มันแทบระเบิด
เขารู้สึกคับแน่นบริเวณเป้ากางเกงไปหมด จะไม่ให้อึดอัดได้ยังไง ในเมื่อควยของเขามันแข็งจนแทบจะ
ทะลุกางเกงออกมา ยิ่งเห็นจันเอานิ้วปาดไปที่รูหีของคริสแล้วยกขึ้นมาดม แล้วทำหน้าสดชื่น เขายิ่งรู้
สึกเงี่ยนไปใหญ่ เขารีบสะบัดศีรษะ แล้วเอามือไปปิดที่โหนกหีของคริสติน่า แล้วพูดออกไปว่า
            "พอแล้วจัน ไม่ต้องตรวจต่อแล้ว คริสคงไม่ได้บาดเจ็บที่ไหนหรอก เดี๋ยวเธอคงฟื้น
อย่างที่แกบอก เราแต่งตัวให้เธอดีกว่า"
            จันจึงรู้สึกตัว แล้วเลยช่วยเชิดวุธแต่งตัวให้กับคริสติน่า ในระหว่างที่แต่งตัวนั้น จันก็
ถามเชิดวุธขึ้นว่า
            "คุณเชิดวุธชอบแหม่มคริสหรือครับ"
            "อืม ก็ชอบๆอยู่ ถามทำไม"
            "แต่ดูแหม่มแกจะไม่ค่อยมีไมตรีตอบใช่มั้ยครับ"
            "นั่นแหละยังกลุ้มใจอยู่เลย ถามแบบนี้มีอะไรแนะนำเหรอ"
            "แสดงว่า คุณเชิดวุธยังไม่ได้ เอ้อ... อย่างว่าเธอเลยใช่มั้ยครับ"
            "ฉันก็หาโอกาสอยู่ แต่คริสหวงตัวไม่ยอมให้โอกาสฉันเลย"
            "ก็คุณมัวแต่เป็นสุภาพบุรุษอยู่น่ะสิ ถึงไม่ได้แอ้มสักที ของแบบนี้มันต้องปากว่ามือถึง
และต้องคอยจ้องหาโอกาสอยู่ตลอดเวลา และถ้ามีเมื่อไหร่ให้ฟันไม่ต้องเลี้ยง ผู้หญิงรายไหนรายนั้น
ถ้าโดนควยเราเข้าครั้งล่ะก็ ครั้งต่อไปก็ไม่ยากแล้ว เชื่อผมเหอะ" จันแนะนำด้วยสีหน้าซื่อๆ แต่ซ่อน
ความเจ้าเล่ห์ไว้ถายในจนมิดชิด
            "ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่มีโอกาสสักที"
            "นี่ไงโอกาส ตอนนี้เราอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้อนาคต ไม่รู้จะรอดออกไปมั้ย คุณต้องรีบหา
โอกาสตักตวงความสุขให้กับชีวิตที่ยังเหลืออยู่ให้ได้มากที่สุด ตอนนี้แหละคือโอกาส เชื่อผม"
            "จะให้ฉันทำเธอทั้งๆที่เธอยังหมดสติแบบนี้น่ะ มันไม่มากไปหน่อยเหรอ แล้วอีกอย่าง
ฉันกับคริสไม่ได้อยู่กันสองคน ที่นี่ยังมีแกอยู่ด้วย"
            "คุณก็รอจนแหม่มแกเริ่มได้สติ คุณก็จู่โจมทันที แหม่มแกคงขัดขืนไม่ได้หรอก เชื่อผม
เย็ดผู้หญิงที่ไม่ยอมเรานี่โคตรมันส์เลย มันได้ออกแรงแถมยังตื่นเต้น ส่วนผมคุณไม่ต้องเป็นห่วง ผม
จะถอยออกไปไกลๆ แต่ผมขอแอบดูนะ ถือว่าให้รางวัลสำหรับคนแก่ แต่ถ้าคุณยังลังเล คุณอาจจะไม่
มีโอกาสได้มีความสุขกับเธออีกเลย" จันขู่
            "แต่...." เชิดวุธเริ่มหลงตารมของจัน แต่เขายังลังเล
            "ไม่มีแต่ครับ ดูสิแหม่มคริสเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ตัดสินใจซะ ส่วนผมจะออกไปหลบที่เงามืด
ตรงนั้น" พูดจบจันก็เดินออกไปทันที
            ส่วนเชิดวุธได้แต่มองไปที่คริสติน่าที่เริ่มส่ายหัวไปมาช้าๆ แต่ยังไม่ทันจะลืมตา
            "กูจะทำไงดีว่ะ" เชิดวุธคิดในใจ