สามก๊ก ฉบับพิศวาส ภาค 1 บทที่ 2

 

 

"เจ้ากลัวว่า ควยเจ้าจะตุงออกมาให้ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่ขันทีใช่มั้ย เตียวเหยียง นางจิวบุ๊น ชู้รักของเจ้าสารภาพกับข้าออกมาหมดแล้ว เจ้าบังอาจนัก"
เตียวเหยียงตกใจจนปัสสาวะแทบราด รีบลุกจากเตียงหมอบกราบไปที่พื้น โขกศีรษะไม่หยุดยั้ง
"ฮองเฮาโปรดเมตตา กระหม่อมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกพระนาง ฮองเฮาโปรดเมตตาไว้ชีวิตกระหม่อมด้วย" มันวิงวอนระร่ำระลักโขกศีรษะไม่หยุดยั้ง จนโฮฮองเฮาต้องสั่งห้าม
"พอแล้ว เจ้าลุกขึ้นได้แล้ว"
"กระหม่อมมิกล้า ฮองเฮาโปรดอภัยให้กระหม่อม" เตียวเหยียงยังคงโขกศีรษะไม่หยุด
"เอ๊ะ ข้าสั่งให้เจ้าลุกไง" ฮองเฮาตวาดสียงดัง
เตียวเหยียงหยุดโขกศีรษะลุกขึ้นยืนตัวสั่น ใบหน้าซีดเผือด

ฮองเฮาค้อนมัน กล่าวว่า
"หน้าโง่ เห็นข้าเป็นคนใจดำอำมหิตนักหรือไง ข้าช่วยเจ้าไว้ข้าจะฆ่าเจ้าทำไมเล่า"
เตียวเหยียงดีใจแทบสิ้นสติ กล่าวว่า
"พระนางให้อภัยข้าจริงหรือ โอ พระนางช่างเป็นฮองเฮาที่มีเมตตามากที่สุดในโลก" เตียวเหยียงกล่าวแล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงกอดพระอัครมเหสีไว้ด้วยความลืมตัว พระนางรีบตีแขนมัน
"เจ้านี่บังอาจนัก ข้าให้อภัยเจ้าก็ถือโอกาสลวนลามข้าเชียวหรือ"
เตียวเหยียงสะดุ้งรีบปล่อยมือลงจากเตียงกล่าวว่า
"พระนางโปรดให้อภัย กระหม่อมลืมตัวไปชั่วครู่ เตียวเหยียงมีบุญนักที่ได้รับใช้พระนาง นับแต่นี้จะให้กระหม่อมบุก..."
"บุกน้ำลุยไฟถวายชีวิตก็ยอม" พระนางโฮฮองเฮาแสร้งพูดล้อเลียนมัน เตียวเหยียงต้องอับอายจนหน้าแดงฉาน พระนางโฮค้อนมันอย่างงดงามแล้วกล่าวต่ออย่างสบายพระทัย
"เจ้าไม่ต้องบุกน้ำลุยไฟให้ข้าหรอก แค่ทำให้ข้าสบายใจก็พอ ไหนบอกมาซิหีข้าน่าเกลียดนักหรือไงเจ้าถึงทนมองไม่ไหว"
"เปล่าพะย่ะค่ะ" เตียวหยียงปฎิเสธเสียงสั่น "โคกหีของพระนางสวยสมกับเป็นหีของขัตติยะนารี ทั้งอวบทั้งขาวทั้งใหญ่ทั้งงามมีเสน่ห์น่ารักยากจักหาของสตรีใดมาเทียบ"
"แล้วทำไมเจ้าถึงทนไม่ไหวล่ะ หีข้ามีเสน่ห์น่ารัก ทั้งขาวทั้งใหญ่ เจ้าก็มองดูให้เต็มตาซิ"
"แต่กระหม่อมทนไม่ไหว" มันพูดเสียงสั่น
"ทนไม่ไหวแล้วจะทำไงล่ะจ๊ะ" ตรัสถาม ปรือเนตรหวานเยิ้มมองเจ้าขันทีปลอมอย่างท้าทาย ท้องน้อยเกร็งแขม่วแอ่นโคกหีขึ้นอย่างยั่วตายั่วใจ
"ทนไม่ไหว กระหม่อมก็ขอถวายหัว ขอให้ได้เย็ดหีของพระนางแม้ตายก็ไม่เสียดาย" เจ้าขันทีพูดเสียงสั่น ความอดทนขาดผึง กระโดดขึ้นบนเตียง จับพระนางโฮถ่างขาแบะให้ขาทั้งสองข้างคร่อมข้างหูมัน แล้วฟุบหน้าบนโคกหีของพระนางโฮ เกลือกกลิ้งแนบคนหมอยอย่างเมามัน

"อุ๊ย เตียวหยียง เบาๆหน่อยซิ อูยยย" พระนางโฮขนลุกซู่เพราะปากของมันบดขยี้บนเนื้อ อ่อน ทำให้จั๊กกะจี้ และเสียววูบวาบไปหมด ราชินีผู้สูงศักดิ์แอ่นโคกหีขึ้นรับ พร้อมกับทำใบหน้าเสียวกระสันต์สุดพระทัย "อูยย ซี๊ดดด ตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย  เตียวเหยียง"
"กระหม่อมทนไม่ไหวแล้วพะย่ะค่ะ พระนางสวยเหลือเกิน ขอกระหม่อมจูบให้ชื่นใจหน่อยเถิด"
เตียวเหยียงกล่าวด้วยความย่ามใจ ในชีวิตไม่คิดไม่ฝันว่าราชินีแสนสวยแห่งราชวงศ์ฮั่นจะมาแอ่นหีให้จูบอย่างดูดดื่มเช่นนี้ ขันทีปลอมจึงก้มหน้าก้มตาจูบร่องหีอันหอมหวนเสียงดังฟอดๆ เอาสันจมูกถูไถเข้าไปในร่องแคมอันเปียกชุ่มชนเข้ากับเม็ดแตดที่เต้นระริกอย่างถนัดถนี่

เมื่อโดนโจมตีอย่างเร่าร้อนเช่นนี้ พระนางโฮฮองเฮาซึ่งว่างเว้นจากเรื่องกามมานานก็ครางซี๊ดซี๊ด ส่ายตูดงามขึ้นรับการจูบของเจ้าขันทีปลอมอย่างเร่าร้อน

"อูยยย สียวจัง เตียวเหยียงจ๋า..โอย..ตายแล้ว" พระนางโฮผวาครางไม่ขาดเสียง เมื่อโดนเจ้าขันทีพุ่งลิ้นเข้าคว้านรูหีแดงแจ๋ สาวผู้สูงศักดิ์ถ่างขาอ้ากว้าง แอ่นก้นให้เนินโคกอัดแน่นกับสันจมูกของเตียวเหยียง ลิ้นของมันทิ่มลงไปในรอยผ่าสีแดงสด แล้วควานเขี่ยไคร้ไปมา พอฮองเฮาแอ่นโคกขึ้นมาลิ้นนั้นก็ไชชอนลึกเข้าไปในปากหอยแดงที่เปียกเยิ้มไปด้วยน้ำเมือก

"อูยยย เตียวเหยียง ข้าเสียวแทบจะขาดใจตายแล้ว เจ้า...รีบแก้ผ้าออกเถอะ"

เตียงบรรทมไหวยวบ พระนางโฮหรี่เนตรมองก็เห็นเตียวเหยียงปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวออกจนล่อนจ้อน เห็นหัวถอกแดงเถือกแข็งโชนอย่างคึกคะนอง ก็ให้เสียวซ่านจนลืมพระองคฺ์ ถึงกับถ่างขางอเข่านอนรอให้มันเย็ดอย่างเงี่ยนสุดประมาณ

"หีของพระนางใหญ่จังเลย"
"ของเจ้าก็เล็กที่ไหนกัน" ฮองเฮาตรัสแล้วเอื้อมหัตถ์ไปจับควยของมันกระทอกขึ้นลงอย่างเมามัน
"อูยย กระหม่อมทนไม่ไหวแล้ว เอามันยัดเข้าไปในรูหีของพระนางดีกว่านะ"
"จ้ะ จ้ะ"

สิ้นคำอนุญาต เตียวหยียงก็รีบขึ้นคร่อมร่างงามทันที สองมือประคองควยจ่อลงที่จงอยแตดทิ่มไปทิ่มมาเป็นการปลุกความเงี่ยนสองสามหน จนพระนางโฮครางซี๊ด พระวรกายสั่นเทา รูตูดรูหีขมุบขมิบตุ๊บขึ้นมาพร้อมๆกัน

"อูย กระเด้าซีจ๊ะเตียวเหยียง ข้าเสียวเหลือเกินแล้ว" เสียงพระนางครางน่าสงสาร เตียวเหยียงจึงกระเด้าควยเข้าไปในรูหีทันที
พระนางโฮกระดกก้นขึ้นรับ รูหีอมควยถอเข้าไปจนปลิ้นแดง
"ดีไหม พระนาง"
"จ้ะ ดี..ดีเหลอเกิน" พระนางเงยพักตร์ยิ้มหวาน เตียวเหยียงก้มหน้าลงจุมพิตริมโอษฐ์ที่อ้าเผยออย่างดูดดื่ม ตูดก็กระดกขึ้นลงให้แง่เงี่ยงครูดปากรูเข้าไปจนสะดุดกึ๊ก ถึงปากมดลูกพอดี
พระนางโฮบิดร่างสั่นสะท้าน ปทุมถันแอ่นเชิด สูดปากเร่า ๆ ด้วยความเสียวสยิวสุดขีด ร่อนเอวส่ายตูดเด้งรับการกระทำของมัน มันทิ่มพรวดเข้ามา พระนางก็แอ่นหีขึ้นรับพร้อมกับครางซี๊ดซ๊าดด้วยความเสียวกระสันต์คันรูอย่างสุดขีด

"โอย เสียวรูหีเหลือเกิน เตียวเหยียงจ๋า ข้าทนไม่ไหวแล้ว เย็ดแรงๆเถอะ"

พระนางโฮร้องอย่างสิ้นอาย หอบหายใจแรง ๆ เห็นปทุมถันขาวโพลนสั่นสะท้อน สะโพกผายแบะบิดไปบิดมา รูหีขมิบน้ำรักออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความกระสันต์
"แรงๆไม่เจ็บหรือ พะย่ะค่ะ" เตียวเหยียงถามหอบๆ กระเด้าควยเข้าออกรูหีไม่หยุดยั้ง
"ไม่เจ็บจ้ะ อูยยย เสียวดีจังเลย ซี๊ด แรงๆ แรงๆอีกซิ เตียวเหยียง" พระนางโฮร้องครางทั้งเด้งทั้งส่ายหีรับอย่างร้อนแรงตามจังหวะควยที่กระแทกเร่งร้อนขึ้น ผิวกายที่ขาวโพลนเป็นประกายอาบด้วยเหงื่อที่ผุดพรายออกมาทั่วทุกขุมขน
"เปลี่ยนท่าเย็ดใหม่นะพระนาง" เตียวเหยียงขออนุญาตสตรีผู้สูงศักดิ์

พระนางหอบหายใจแรงจนพระอุระกระเพื่อม ตรัสด้วยพระพัตร์ที่แดงซ่าน
"เจ้านี่ลีลาเยอะจัง จะเอาข้าท่าไหน ก็เอาเร็วๆเข้าเลย ข้าเสียวจะแย่แล้ว"

เตียวเหยียงลุกขึ้นนั่งยองๆเพื่อจะเปลี่ยนท่าใหม่ สองมือจับเท้าฮองเฮาให้ชูสูง สองขาเบียดกันแน่นสนิท ตูดขาวผ่องของพระนางลอยเด่น เห็นแคมหีแลบออกมาตรงโคนขาอมควยถอกเอาไว้จนแคมปลิ้น แดงเยิ้มหยาดไปด้วยน้ำเมือกเอ่อนองปากรู
ครั้นแล้ว เจ้าขันทีก็แอ่นเอวส่งลำยาวกระเด้าเข้าออกอย่างหนักหน่วงถึงใจ

บัดนี้ใบหน้าของทั้งสองบิดเบี้ยวเหยเก เตียวเหยียงทำท่าจะสู้ไม่ไหว เลยถ่างขาของพระนางให้อ้าออก พลันโถมตัวลงไปนอนทับ
กระเด้าลำควยเข้าไปในรูหีแดงก่ำเสียงดังสวบๆ พระนางก็เด้งก้นรับอย่างเต็มพระทัย

"อูยย เสียวเหลือเกิน ข้าจะออกแล้ว"
"กระหม่อมก็เช่นกัน"

พระนางผู้ทรงโฉมกระเด้งหีขึ้นมาสุดหล้าพร้อมๆกับเตียวเหยียงที่กระเด้าพรวดลงไปเต็มแรง หนอกต่อหนอกกระแทกกันดังพับ น้ำรัก กระฉูด ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด ราดรดเข้าไปในโพรงสวรรค์ที่ตอดแนบแน่น ร่างขาวผ่องของฮองเฮากระตุกไหว เสียวซ่านไปกับน้ำรักที่หลั่งไหลออกมาจากหัวถอก โพรงหลืบของพระนางขมิบรัดเพื่อดูดดื่มน้ำเมือกที่ทะลักเข้ามาอย่างเต็มอิ่ม ทั้งสองเสียววูบแลกจูบกันอย่างเร่าร้อนโดยไม่มีใครถือสาว่าเป็นนายบ่าว...


****

ทางด้านโจโฉเห็นความคิดของตนไม่ถูกตอบสนองจากท่านผู้สำเร็จราชการก็เกิดความอัดอั้นตันใจไม่มีทางออก โจโฉจึงมาหาไช่เหยียนสหายต่างเพศของตน

อันไช่เหยียนนั้นเป็นบุตรีของไช่ยง เมื่อสมัยพระเจ้าเลนเต้ ไช่ยงเคยเอ่ยปากทำนายว่าความเหลวแหลกของราชสำนักจะทำให้ราชวงศ์ฮั่นต้องถึงการดับสูญ พระเจ้าเลนเต้มิพอพระทัย จึงปลดไช่ยงไล่ไปอยู่ด่านถงกวน ไชเหยียนบุตรีของไช่ยงจึงอยู่ตามลำพังกับคนรับใช้ ไช่ยงฝากให้โจโฉช่วยดูแลไช่เหยียน โจโฉจึงส่งทหารมาคอยคุ้มครองนางและโจโฉก็แวะมาเยี่ยมเยียนนางอยู่เสมอ

ไช่เหยียนเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงาม กิริยาอ่อนช้อยน่ารัก มีความสามารถทั้งดนตรี ศิลปะ และบทกวี โจโฉชื่นชมในอัจฉริยะภาพของนาง จึงมักพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกับนาง ไช่เหยียนมีภูมิความรู้กว้างขวาง ไม่เพียงแต่ด้านศิลปะเท่านั้น แต่ยังครอบคลุมทั้งเรื่องการเมืองการทหาร โจโฉจึงยึดถือนางเป็นสหายที่รู้ใจ และให้ความเคารพนางมิได้ดูถูกว่าเป็นสตรีเลย

ไช่เหยียนสังเกตุเห็นความกังวลของโจโฉในคืนนี้จึงเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"พี่โจคงมีเรื่องไม่สบายใจ ไช่เหยียนใช่แบ่งเบาความกังวลจากพี่โจได้หรือไม่"

โจโฉจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง แล้วกล่าวว่า
"คนถ่อยพวกนี้จะทำให้ราชสำนักเละเทะเหมือนสมัยที่มันทำกับฮ่องเต้พระองค์ก่อน ข้าเสนอให้กำจัดพวกมันเพื่อเป็นการตัดไฟแต่ต้นลม ท่านโฮจิ๋นกลับตำหนิว่าข้าเป็นคนใจคอโหดเหี้ยม ช่างน่าเจ็บใจนัก"

"ไช่เหยียนขอเอ่ยปากตามตรง หากจะประหารมันด้วยข้อหาเพ็ดทูลทำให้พระเจ้าเลนเต้เสียคนก็ต้องประหารแต่แรกแล้ว แต่เมื่อท่านโฮจิ๋นยอมไว้ชีวิตพวกมันตามคำขอของฮองเฮาก็ไม่มีเหตุให้ต้องประหารมันอีก เพราะมิฉะนั้นท่านโฮก็จะเป็นคนกลับกลอกไรัสัจจะ หากคิดจะประหารขันทีทั้งสิบอีกครั้งก็ต้องมีหลักฐานว่าพวกมันกำลังจะทำผิดคิดร้ายต่อบ้านเมือง หากประหารมันก่อนเวลาที่เหมาะสมก็จะเกิดคำครหาขึ้นได้"

โจโฉมีสีหน้าขุ่นข้องใจกล่าวว่า
"นี่แม้แต่ไช่เหยียนก็เห็นขัดแย้งกับข้าหรือ "
"พี่โจโปรดอภัย ไช่เหยียนว่าไปตามเหตุผล"
"ทำไมต้องยอมเอาความสงบสุขของบ้านเมืองไปเสี่ยงกับคนพวกนี้ หากข้ามีอำนาจแบบท่านโฮ ข้าจะสั่งสังหารพวกมันทิ้งในทันที"

ไช่เหยียนยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า
"อย่างนั้นพี่โจก็คงต้องถูกกล่าวหาว่าเป็นคนอำมหิตพ่วงไปกับการเป็นคนช่างระแวงอีกหนึ่งข้อหา พี่โจไม่กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือ"
"หากข้าต้องถูกประนามหยามเหยียด แต่แลกกับการทำให้ชาติบ้านเมืองเกิดความสงบสุขอย่างยั่งยืนได้ ข้ายินดีที่จะทำอย่างไม่ลังเลเลย"
"แม้ไช่เหยียนจะไม่เห็นด้วยกับแนวทางดำเนินการของท่าน แต่กับปณิธานรักชาติรักแผ่นดินของพี่โจ ไช่เหยียนนับถือจนหมดใจ"

โจโฉทอดถอนใจ เอ่ยว่า
"ถ้าข้ามีโอกาสได้ทำอย่างที่คิดจริงๆ เจ้าจะเห็นว่าข้าเป็นคนโหดเหี้ยมด้วยหรือไม่"

ไช่เหยียนยิ้มนุ่มนวลเอ่ยว่า
"อันที่จริงเรื่องที่สิบขันทีประจบสอพลอทำให้ฮ่องเต้เสียคนก็เป็นที่รู้กันไปทั้งราชสำนัก แต่ก็หามีใครเดือดเนื้อร้อนใจไม่ มิหนำซ้ำเหล่าขุนนางจำนวนมากกลับฉวยโอกาสทีฮ่องเต้อ่อนแอบ้านเมืองแหลกเหลวแสวงหาผลประโยชน์ใส่ตัว จะมีก็แต่พี่โจกับนายทหารไม่กี่คนเท่านั้นที่เป็นทุกข์เป็นร้อน บิดาไช่เหยียนเพียงกล่าววิจารณ์ความเหลวแหลกของราชสำนักตรงๆก็ถูกไล่ไปอยู่ด่านถงกวน ไช่เหยียนเข้าใจแนวความคิดของพี่โจดี หากกำจัดเหล่าพวกประจบสอพลอให้หมดสิ้น สนับสนุนให้ฮ่องเต้ปกครองบ้านเมืองด้วยทศพิธราชธรรม แผ่นดินก็จะร่มเย็น ประชาชนชนเป็นสุข เมื่อไช่เหยียนรู้ว่าเจตนาของพี่โจเป็นเช่นนี้  ไหนเลยจะมองเห็นพี่โจเป็นคนโหดเหี้ยมไปได้ ไช่เหยียนไม่เคยคิดว่าพี่โจเป็นคนโหดเหี้ยมเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ด้วยปณิธานและความจงรักภักดีของพี่โจ ไช่เหยียนเชื่อว่าในกาลข้างหน้าพี่โจจะต้องเป็นเสาหลักค้ำจุนราชวงศ์ฮั่นอย่างแน่นอน"

โจโฉมองใบหน้าหวานซึ้งของนางแล้วกล่าวว่า
"แค่นี้ก็พอแล้ว ต่อให้คนทั้งโลกเข้าใจข้าผิด ขอเพียงเจ้าเข้าใจข้าก็พอ โจโฉโชคดีนักที่มีไช่เหยียนเป็นสหายรู้ใจ แม้เจ้าจะไม่เห็นด้วยกับวิธีคิดของข้าก็ไม่เป็นไร แต่ข้ายืนยันในความคิดของข้า เจ้าคอยดูไปเถอะ ข้าขอทำนายว่า ขันทีพวกนี้จะทำให้ราชวงศ์ฮั่นต้องเสื่อมทรุดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ราชวงศ์ฮั่น"
"ความพยายามอยู่ที่คน ความสำเร็จอยู่ที่ฟ้า พี่โจอย่ากังวลกับสิ่งที่ท่านไม่มีอำนาจจะจัดการเลย มาเถอะ ไช่เหยียนจะบรรเลงพิณขับกล่อมใจให้พี่โจเอง"

****


ความกังวลของโจโฉได้เกิดขึ้นจริงในอนาคต ขันทีทั้งสิบไม่เพียงแต่จะทำให้ราชวงศ์ฮั่นเสื่อมทรุดเท่านั้น แต่ยังเป็นชนวนให้ทรราชตัวจริงเข้ามาในราชสำนัก ในที่สุดแผ่นดินจีนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เลือดไหลนองไปทั้งแผ่นดิน

สำหรับไช่เหยียนในต้นฉบับจริงนั้นแม้จะเป็นบัณฑิตหญิงที่มีความรอบรู้ในศิลปะวิทยาการ แต่เป็นคนอาภัพ ถูกจับไปเป็นนางบำเรอให้กับองค์ชายของชนเผ่าชงหนู แต่ในเวอร์ชั่นของผมจะไม่ทำให้ไช่เหยียนน่าสงสารเกินไปนัก โดยเธอจะยังยิ้มได้และจะมองโลกอย่างมีความหวัง แม้จะเผชิญความทุกข์ยากขมขื่นแค่ไหน และไช่เหยียนสหายหญิงของโจโฉคนนี้ ต่อไปจะให้กำเนิดธิดาซึ่งจะกลายมาเป็นกุนซือหญิงของโจโฉ และจะทำให้ขงเบ้งต้องรู้พิษสงของสตรีอย่างเจ็บแสบที่สุด