ซีรีย์น้องนิดกับพี่เก่ง(ยอมได้..เพราะรักเมียภาค 2) ep.9

ผ่านไป30วันหลังการตายของลุงสม พี่เก่งกับนิดไปทำบุญที่วัดเพื่ออุทิศส่วนกุศลไปให้ พอกลับมาบ้าน นิดก็ตรงขึ้นห้อง
เตรียมเก็บเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นทั้งของนิดและของน้องเมย์ลงกระเป๋า พี่เก่งเดินขึ้นมาตอนไหนก็ไม่ทราบ ตรงเข้ามากอด
ด้านหลังของนิด แล้วกระซิบถามว่านิดจะเก็บของไปไหน

"นิดจะเลิกกับพี่..." นิดตอบเบาๆ คอนนั้นไม่มีอารมณ์แง่งอนขึ้งโกรธหลงเหลืออยู่แล้ว

"จะทิ้งผัวไปไหนจ๊ะเมียจ๋า..." พี่เก่งยังมีอารมณ์มากระเซ้าเย้าแหย่นิด มือไม้ที่กอดนิดเริ่มซุกซน นิดไม่ตอบ แต่ยืนนิ่งไม่ตอบ
สนองมือไม้ของสามี ปล่อยให้เค้าลูบไล้ไปตามโค้งสะโพกอวบแน่น

"อ๋อ....พอผัวไม่สู้ พิการตรงนั้น ก็จะโดนเมียทิ้ง....ช่างน่าสงสารจริงๆ..." พี่เก่งยังเย้าแหย่ไม่เลิก

"บ้าหรอพี่...นิดไม่ได้จะทิ้งพี่เพราะตรงนั้นสักหน่อย...พี่มีคนใหม่แล้ว ก็ปล่อยนิดกับลูกไปตามทางของนิดดีกว่า นิดไม่อยาก
เป็นคนขวางความสุขของพี่... " แม้จะทำใจได้แล้ว แต่พอพูดมาถึงตอนนี้เสียงนิดก็เริ่มเครือ รีบปาดน้ำตาทิ้ง พี่เก่งไม่พูด
อะไรแต่ดึงนิดนั่งลงบนตัก แล้วพูดกับนิดเบาๆว่า

"นิดเคยถามพี่บ้างมั๊ยว่าผู้หญิงที่นิดเห็นในรูปเป็นใคร...ตอนนี้พี่พูดไปนิดคงหาว่าพี่แก้ตัว เอางี้นะ ใจเย็นลงสักนิด ให้สมกับ
ที่ชื่อนิดสักหน่อย แล้วพี่จะพาไปพิสูจน์ความจริง ว่าพี่กับคุณโรสเป็นเพียงเพื่อนกัน..."

"จะชื่อคุณโรสหรือคุณแรด...นิดก็ไม่สนใจหรอก..." นิดยังคงพาลไม่ฟังคำพูดของพี่เก่ง

"อ่ะ...เมียพี่คนนี้ปากจัดเหมือนกันน๊า....ไปหัดเอาคำพูดแบบนี้มาจากไหนที่รัก..." พี่เก่งพูดไปยิ้มเย้าแหย่นิดเหมือนเป็นเรื่อง
สนุก นิดเลยยิ่งพาลมองอะไรขวางหูขวางตาไปหมดมือไม้ก้ถูกรัดไว้แน่น ไม่งั้นจะทุบให้ตายคามือจริงๆ

พี่เก่งยังคงกอดรัดนิดนั่งบนตักแน่นไม่ให้ขยับไปไหนจนนิดต้องบอกให้ปล่อย แล้วถามว่าจะพาไปพิสูจน์อะไรอย่างไรที่ไหน
ตอนนั้นเริ่มใจเย็นลง พี่เก่งบอกให้นิดจัดเสื้อผ้าทั้งตัวพี่เก่งของนิดและของลูกเผื่อไปค้างต่างจังหวัดสักอาทิตย์หนึ่ง จากนั้น
ก็โทรเรียกแม่บ้านขึ้นมาสั่งงาน ให้อยู่เฝ้าบ้านช่วงที่เราไม่อยู่ พร้อมอนุญาติให้พาเพื่อนหรือญาติมานอนพักที่ห้องรับแขกได้
ถ้ายังรู้สึกกลัว แม่บ้านรับคำแล้วเดินมาช่วยนิดจัดเตรียมข้าวของเสื้อผ้า พอพร้อมเสร็จ พี่เก่งก็ไปรอที่รถ

ส่วนนิดอุ้มน้องเมย์ตามลงไป จากนั้นจนกระทั่งถึงจังหวัดเพชรบุรี แม้พี่เก่งจะกระเซ้าเย้าแหย่ชวนนิดพูดคุยไปตลอดทาง แต่
นิดก็เอาแต่นิ่งเงียบเฉย จนประมาณเที่ยงน้องเมย์เริ่มหิวนม นิดก็ค่อยปลดกระดุมเสื้อควักนมมาให้ลูกดูด พี่เก่งมองผ่านกระจก
หลังทำเสียงจุ๊บๆจ๊วบๆ ล้อเลียนแล้วบอกว่า พอลูกอิ่มแล้วขอพ่อดูดบ้างนะ...แล้วเหลือตามองนมอวบของนิดไปตลอดทางจน
นิดต้องเตือนให้มองทางบ้าง

พอเลยตัวจังหวัดเข้าเขตุท่ายาง พี่เก่งก็เลี้ยวรถไปตามทางเข้ามุ่งหน้าสู่เขื่อนแก่งกระจาน ขับไปได้สักพักก็ชี้ให้นิดดูป้ายข้าง
ทาง นิดมองแล้วอ่านตามว่า บ้านสานฝัน พี่เก่งบอกนั่นแหละบ้านคุณโรสที่เราจะไปพัก ขับไปอีกร่วมกิโลเมตรพี่เก่งก็เลี้ยวรถ
เข้าทางเล็กๆตรงไปไม่ถึงร้อยเมตรก็เห็นรั้วเขียนว่าบ้านสานฝัน พี่เก่งขับรถไปจอดหน้าเรือนรับรองทำจากไม้เป็นท่อนๆเหมือน
ท่อนซุงเล็กๆ วางซ้อนกันไปมาเป็นฝาบ้านตัวบ้าน

พอนิดอุ้มน้องเมย์ลงมาจากรถ ผุ้หญิงคนนั้นก็ถลาลงมาต้อนรับ ตรงเข้าควงแขนพี่เก่งต่อหน้าต่อตานิดแบบไม่เกรงใจ

"นี่หรือคะน้องนิด..อุ๊ยยยยสวยมากเลย มิน่าถึงได้หลงรักกันจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น..."

คำแรกที่คุณโรสทักมาด้วยสำเนียงแปร่งๆ ก็ทำให้นิดยืนงง แล้วพี่เก่งก็แนะนำอย่างเป็นทางการให้นิดกับคุณโรสรู้จักกัน จาก
นั้นก็พากันเดินเข้าไปในบ้านเรือนรับรองนิดเดินตามหลัง แม้จะหมั่นไส้เจ้าของบ้านที่ยังคงควงแขนสามีนิดไม่ยอมปล่อย แต่
ก็มองอย่างชื่นชมกับการตกแต่งบ้านได้สวยน่ารัก แบบที่นิดไม่เคยเห็นจากไหนมาก่อน

วัสดุที่ตกแต่งล้วนทำจากไม้และรากไม้ ประกอบกับเถาวัลย์ ตกแต่งได้อย่างมีศิลปะ แม้นิดจะมองชื่นชมกับการออกแบบตก
แต่งสถานที่ก็จริงอยู่ แต่หางตานิดก้ทันเหลือบไปเห็นพี่เก่งก้มหน้าไปกระซิบกระซาบข้อความบางอย่างที่ใกล้ๆหูของคุณโรส
นิดคิดหมั่นไส้แกมโมโหว่า ไหนบอกว่าจะมาพิสุจน์ความจริงกัน นี่กลับกระซิบมีเรื่องลับลมคมนัยกันอีกคุณโรสเดินหายไป
ด้านหลังสักพักใหญ่ๆ ก็นำกุญแจห้องมาส่งให้พี่เก่งสองดอก นิดเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เหมือนกับจะจับนิดกับพี่เก่งสามี
ของนิดแยกกันพัก หรือว่าเป็นการเตรียมแผนการณ์ที่จะออกมานอนกับพี่เก่งในตอนดึกๆ

แล้วรางสังหรณ์ของนิดก็เป็นจริง นิดกับพี่เก่งถูกจับแยกห้องกัน ตอนนี้นิดไม่อยากคิดอะไรแล้วเดินอุ้มน้องแมย์แนบอก แบบ
หงอยๆ ตามพนักงานต้อนรับเข้าไปยังห้องหนึ่ง ส่วนพี่เก่งเข้าห้องถัดไป พอเข้าไปในห้องนิดเห็นเตียงเด็กอ่อนวางอยู่ใกล้
เตียงนอนใหญ่ เป็นเตียงเด้กอ่อนที่ทำจากไม้ลายสวยมาก แต่นิดก็ไม่ทราบว่าเป็นไม้อะไร

นิดค่อยๆว่างน้องเมย์ลงบนเตียงอย่างเบามือกลัวแกตื่น จากนั้นก็ตลบมุ้งตาข่ายสีขาวสะอาดใหม่เอี่ยมคลุมไว้กันยุง เพราะ
เข้ามาพักในป่าแบบนี้ยุงน่าจะชุม พอเรียบร้อยนิดค่อยเดินสำรวจรอบห้อง เห็นผนังด้านติดกับห้องพี่เก่งมีประตุปิดอยู่ น่าจะ
เป้นประตุเชื่อมระหว่างห้อง แบบที่นิดเคยเห็นตามโรงแรมใหญ่ๆระดับ5ดาว นิดเอื้อมมือไปจับลูกบิดขยับเบาๆ ปรากฎว่าตัว
ล็อคประตูน่าจะอยู่ฝั่งห้องของพี่เก่ง ด้านข้างประตูมีแผ่นไม่แกะสลักเป็นรูปช้างแม่ลูกบานใหญ่ ฝีมือการแกะสลัก
ปราณีตมาก

ใจนึกไปไกลลิบว่าป่านนี้ภายในห้องพี่เก่งคงไม่ได้อยู่ตามลำพัง น่าจะมีคุณโรสเข้าไปอยู่ด้วย พอใจคิดแบบนี้นิดก็ค่อยย่อง
ไปแนบหูกับผนังไม้ลายสวยทาสีธรรมชาติ มีเสียงหงุงหงิงพูดคุยกันดังแว่วมาเบาๆ พอจับสำเนียงแปร่งๆได้ว่าเป็นเสียงคุณ
โรสจริงๆ แค่นี้น้ำตานิดก็ไหลกลบตาด้วยความเสียใจ แม้ยังไม่ได้ยินว่าคุณโรสคุยอะไรกับสามีตนเอง เสียงพี่เก่งแทรกการ
สนทนามาเป็นระยะ แต่ก็มีอีกเสียงหนึ่งไม่ใช่เสียงสามีนิดแน่ๆ ดังเบาๆ จับใจความที่คนสามคนคุยกันในห้องไม่ได้ความ
สักเรื่องเลย

แต่นิดพอเดาได้ว่าเสียงผู้ชายอีกคนนั้นน่าจะเป็นเสียงของคนในรูปถ่ายที่ลุงสมแอบถ่ายมาเป็นแน่ เอ๊ะ....หรือจะเป็นแบบนั้น
ใจนิดไพล่ไปคิดเรื่องที่พี่เก่งเคยเล่นบทจินตนาการสามคนผัวเมีย แต่นิดเคยกำชับว่าให้เล่นได้แค่ในจินตนาการเท่านั้น เป็น
จริงนิดไม่ยอมแน่ พี่เก่งเลยเบื่อนิดเพราะว่าคงชอบเรื่องแบบนี้ จริงๆ พอนิดไม่ทำให้แล้วพอได้มาพบกับสองคนนี้ก็เลยร่วม
วงสวิงกันจนคิดจะเลิกกับนิดเป็นแน่ ใจนิดคิดเตลิดไปจนกู่ไม่กลับ แต่ก้มีเสียงเคาะประตูห้องเบาๆขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

นิดเดินไปเปิดประตูก็เห็นคุณโรสยืนส่งยิ้มให้อยู่หน้าห้อง แม้จะไม่ชอบขี้หน้าแต่นิดก็รักษามารยาทส่งยิ้มตอบ

"น้องนิดช่างสวยจริงๆเลยค่ะ...มิน่าคุณเก่งถึงรักขนาดนี้ พอพี่มาเห็นคุณนิดใกล้ๆแบบนี้แล้วไม่แปลกใจเลยว่าทำไมน้องนิดถึง
กำหัวใจผู้ชายไว้ได้เยอะแยะขนาดนี้..." คุณโรสพูดด้วยสำเนียงแปร่งๆ แม้ไม่ชอบขี้หน้านัก แต่พอนิดโดนชมซึ่งๆหน้าก็อด
เขินอายไม่ได้เหมือนกัน ทั้งๆที่คนที่ยืนชมนิดอยุ่ข้างหน้านี้ก็มีความสวยไม่ได้ด้อยไปกว่านิดเลยแม้แต่น้อย

"คุณโรสคะ....เอ่อ..." แล้วนิดก็พูดไม่ออก คุณโรสเลยบอกให้นิดเรียกเธอว่าพี่จะดีกว่า แม้นิดไม่อยากนับญาติด้วยแต่ก็ยอม
เรียกค่ะ

"พี่โรส..เอ่อ..พี่..ชอบสามีนิดใช่มั๊ยคะ..." นิดกลั้นใจอยู่นานกว่าจะถามสิ่งที่ติดค้างในใจออกมาได้ แล้วคำตอบแบบตรงๆของ
คุณโรสก็ทำให้นิดสะอึก

"ค่ะ...พี่ชอบคุณเก่งม๊ากมาก...คุณเก่งเป็นชายในสเปคของพี่จริงๆ แต่น่าเสียดาย..."น้ำเสียงดูเหมือนเศร้าๆ .

"ใจคุณเก่งไม่เหลือช่องว่างให้สาวคนไหนเข้าไปแล้ว..เพราะเค้ามีภรรยาน่ารัก แสนสวยอย่างน้องแล้วนี่แหละ..." นิดเริ่มงุนงง
มองหญิงสาวสวยตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยังไม่มีเวลาคิดอะไรต่อไปเมื่อคุณโรสจับมือนิดแล้วจูงออกมาจากห้องก่อนจะ
พาเดินมาที่เรือนรับรองแล้วสั่งพนักงานสาวคนหนึ่งให้เข้าไปดูแลน้องเมย์ในห้องแทนนิด

"จะพานิดไปไหนคะ..." นิดอดถามไม่ได้

"พาชมบ้านสานฝันของพี่ไงคะ....."

"เอ่อ...แล้วพี่เก่งล่ะคะ..." นิดอดถามไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าคุณโรสพานิดเดินมาเพียงลำพัง

"อ่อ...คุณเก่งคุยธุระอยู่กับญาติของพี่น่ะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ ห่างกันแปบเดียวคิดถึงแล้วหรอคะ..." ท้ายเสียงหันหน้ามายิ้ม
เหมือนยั่วเย้านิด น้ำเสียงของคุณโรสไม่มีวีแววเจือปนความริษยาแม้สักนิด มันช่างต่างกับคนที่กำลังคิดแย่งสามีของ
คนอื่นจริงๆ

คุณโรสพานิดเดินออกไปทางด้านข้างของเรือนรับรอง ทางเดินเป็นหินกรวดแม่น้ำขนาดก้อนเท่าๆกัน บ้างมีสีขาว บ้างดำ
บ้างสีน้ำตาล วางคละเคล้ากันดูสวยงาม คุณโรสยังคงเล่าเรื่องตัวเธอต่อไปเรื่อยๆช้าๆว่า

"แดดดี้ของพี่เป็นขาวอังกฤษค่ะ..เป็นตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่งของอังกฤษ พี่เคยมีบ้านต้นไม้อยู่หลังหนึ่งตอนเด็กๆ ที่แดดดี้
สร้างให้ แล้วพี่ก็รักบ้านต้นไม้ของพี่มาก แต่พอโตขึ้นมาบ้านหลังนั้นโดนฟ้าผ่า เผาวอดไปทั้งหลัง รวมทั้งต้นไม้ต้นนั้นก็ตาย
ไปด้วย.."

คุณโรสเล่าไปช้าๆ เหมือนกำลังรำลึกถึงความหลัง ขณธที่นิดเดินตามไปจนถึงสะพานไม้ที่มีลำธารน้ำตกสายเล็กๆ ลอดผ่าน

"น้องนิดดูข้างหน้าสิคะ..."

คุณโรสหยุดยืนอยู่กลางสะพานแล้วชี้ให้นิดดูเบื้องหน้าห่างไปประมาณ เกือบ50เมตร นิดเห็นสะพานไม้ค่อยๆไต่ระดับสูงขึ้น
ไปแล้วเชื่อมไปตามต้นไม้ต้นใหญ่มาก หลายๆต้น ส่วนบนต้นไม้นั้นก็มีบ้านหลังเล็กๆ น่ารักปลูกอยู่..

"นี่ไงคะบ้านสานฝันของพี่...สวยมั๊ยคะ..."

คุณโรสชี้มือไปที่กลุ่มบ้านต้นไม้ห้าหกหลังเบื้องหน้า แล้วพานิดเดินไปตามสะพานไม้ นิดมองลงมาที่พื้นดิน เห็นแปลงไม้
ดอกสีสรรสวยงามประดับอยู่ดารดาษเต็มไปหมด พอเดินขึ้นไปบนสะพานไม้ที่เชื่อมบ้านแต่ละหลังแล้ว เปรียบเหมือนทาง
เดินสกายวอร์คแถวๆราชประสงค์ จริงๆเลยค่ะ

"ฝีมือการก่อสร้างออกแบบของวิศวะกรจากอังกฤษเชียวนะคะ.." เสียงคุณโรสดูภาคภูมิใจกับผลงานของเธอ

"พี่โรสเก่งจริงๆนะคะ...." แม้นิดจะไม่ค่อยชอบหน้านัก แต่ก็อดชื่นชมออกมาจากใจจริงไม่ได้

"เปล่าค่ะ...พี่ไม่ได้เป็นคนออกแบบ ญาติของพี่ต่างหาก..พี่เป็นแค่นายทุนให้เค้า..."

"ขอโทษนะคะ...นิดว่าคงต้องใช้เงินสูงมากเลยใช่มั๊ยคะ กว่าจะทำได้ขนาดนี้.."

"ค่ะ...ก็มากอยุ่พอควร แต่เผอิญพี่โชคดีได้ค่าเสียหายจากการหย่ากับสามีมาน่ะค่ะ.."

คุณโรสพูดแล้วหัวเราะขำเหมือนกับว่าการต้องหย่าขาดกับสามีนี่เป็นเรื่องตลกของชีวิต ทำให้นิดรู้เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่งว่า
ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ม่าย พอนึกถึงคำว่าแม่ม่าย นิดก็ใจหายวูบ หรือแม่ม่ายกระดังงารนไฟเงินล้านคนนี้กำลังคิดจะแย่งสามี
ของนิด ไม่มีทางเสียหรอก แม่สู้ตายแน่ๆ

นิดคิดเช่นนั้นจริงๆ โดยที่ลืมไปเสียสนิทว่าตัวนิดต่างหากที่กำลังจะอยากเลิกกับพี่เก่ง พอดูเหมือนมีคนอยากได้ของๆเรา
นิดก็กลับหวงแหน แม้เดินชมบรรยากาศสถานที่แสนสวยงาม แต่ใจนิดกลับไม่ได้รื่นรมณ์ตามสถานที่แห่งนี้แม้สักนิด คุณ
โรสพานิดเดินวนไปตามสะพานไม้จนกลับมาถึงเรือนรับรองอีกด้านหนึ่ง ก็พากันเข้าไปนั่งพักที่ล็อบบี้ในเรือนรับรอง

"น้องนิดคะ...เอ่อ...พี่ขอถามน้องตามจริงได้มั๊ยคะ...." นิดย้อนถามกลับไปว่าเรื่องเกี่ยวกับอะไรคะ

"คุณเก่งบอกพี่ว่า น้องนิดเข้าใจเราสองคนผิด คิดว่าเอ่อ...คุณเก่งมาชอบพี่ ใช่มั๊ยคะ..." พอนิดโดนถามตรงๆซึ่งๆหน้าก้รุ้สึก
กระอักกระอ่วน นึกหาคำตอบอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้

"แล้วพี่โรสล่ะคะ ชอบสามีนิดมั๊ย..."

แทนที่นิดจะตอบคำถาม นิดกลับย้อนถามไปแทน อยากรู้ว่าคุณโรสแม่ม่ายทรงเครื่องคนนี้จะตอบว่าอย่างไร แต่พอนิดพูดจบ
คุณโรสกลับหัวเราะ ส่งยิ้มมาให้นิดอย่างอ่อนหวาน ภายในดวงตาสีอ่อนสวย แสดงความจริงใจออกมาเต็มเปี่ยม

"ค่ะ..พี่ชอบคุณเก่งมาก...ครั้งแรกที่เจอกันที่สนามกอล์ฟ พี่ก็ตกหลุมรักสามีของน้องนิดทันทีเลย....แต่สามีของน้องนิดให้
พี่โรสได้เพียงแค่ความเป็นเพื่อน...ก่อนที่พี่จะเจอน้องนิด พี่ก็คิดเช่นกันว่า ตัวพี่ก็ทั้งสวยทั้งมีสเน่ห์ แล้วผู้หญิงคนไหนนะที่
โชคดีพิชิตหัวใจผุ้ชายคนนี้ได้ แต่หลังจากที่เราเจอกัน พี่ก็ยอมรับค่ะว่า พี่สู้น้องนิดไม่ได้แน่...แต่ว่า...น้องนิดอย่าชะล่าใจ
นะคะ...เผลอเมื่อไหร่พี่จะลักคุณเก่งไปแน่ แล้วจะไม่คืนให้ด้วย พี่เตือนไว้ก่อนนะ...คะ..."

คำพูดของคุณโรสดูชัดเจน เปิดเผยจริงใจ จนนิดเชื่อสนิทว่าพี่เก่งสามีของนิดไม่ได้นอกใจนิดแน่ ทำให้นิดรู้สึกเศร้าเสียใจ
ที่ตนเองวู่วามไปขนาดนั้น ถึงตอนนั้นบรรยากาศรอบตัวนิดเหมือนจะเริ่มอึดอัด

"นั่นสามีใครเอ่ยเดินมาทางนั้นแล้ว..."คุณโรสชี้มือไปทางด้านหลังของนิด พอนิดหันไปมองเห็นพี่เก่งกำลังเดินมาทางนี้
รุ้สึกตัวว่าตอนนี้นิดไม่กล้าสู้หน้าพี่เก่งเลย ที่ตัวเองเข้าใจผิด คิดทำอะไรวู่วามจนเกิดเรื่องขึ้นมามากมาย นิดจึงรีบขยับตัว
ลุกขึ้น บอกคุณโรสเบาๆว่าขอตัวไปดูน้องเมย์ก่อน น่าจะหิวนมแล้ว จากนั้นนิดก็ก้มหน้าเดินสวนกับพี่เก่ง ไม่ยอมหยุดแม้
พี่เก่งจะร้องทักว่านิดจะรีบไปไหน

นิดกลับมาที่ห้องเจอพนักงานของคุณโรสที่มาทำหน้าที่ดูแลน้องเมย์ตอนที่นิดไม่อยู่ในห้อง นิดบอกกับเธอไปเบาๆว่า พี่จะ
มาให้นมน้องน่ะค่ะ...จากนั้นพอพนักงานสาวคนนั้นเดินออกไปจากห้อง นิดก็ก้มลงไปอุ้มน้องเมย์ออกจากเปลแล้วให้นมลูก
น้อย น้องเมย์เป็นเด็กเลี้ยงง่ายมากแม้แต่คุณแม่มือใหม่แบบนิดยังสามารถเลี้ยงลูกได้อย่างง่ายๆสบายๆ พอโดนอุ้มออกมา
จากเปลน้องเมย์ก็ตื่นลืมตาเล็กสีดำขลับจ้องมองหน้านิด

พอจำได้ว่าคือแม่ น้องเมย์ก็ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแล้วอ้าปากเล็กๆ ควานหาหัวนมของนิด พอเจอเธอก็อมไว้แล้วห่อลิ้น
ดูดเป็นจังหวะๆ ก่อนจะหลับตาพริ้มอวดขนตายาวงอนสวย รูปวงของน้องเมย์ทำให้ใจนิดคิดไปถึงชายอีกคนที่ไม่ใช่พี่เก่ง
ทำไมน้องเมย์ลูกสาวของนิดกลับมีรูปหน้าคล้ายผู้ชายคนนั้นนัก นิดหลับตาร้องเพลงกล่อมลูกน้อยเบาๆ จิตใจล่องลอยนึก
ไปถึงการกระทำของตัวเองที่ใจร้อนวู่วาม ไม่เคยยอมแพ้ใคร จึงทำให้เกิดเรื่องมากมายกับผู้ชายสองคน คนหนึ่งตาย อีกคน
หายสาปสูญทิ้งบ้านช่องไปอยุ่ที่ไหนก็ไม่ทราบ

น้องเมย์หลับคาอ้อมอกของนิดไปนานแล้ว จนนิดได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเบาๆ ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ จึงค่อยๆวางน้องเมย์
ลงไปที่เตียงแล้วลุกไปเปิดประตู เห็นพนักงานสาวคนเดิมยืนอยุ่ เธอบอกว่าคุณโรสให้มาเชิญไปดินเนอร์ ส่วนตัวเธอจะดูแล
น้องเมย์ให้

นิดขอเวลาสักครู่ เพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพราะชุดที่สวมอยู่ใส่เดินทางมาตั้งแต่เช้าแล้วครุ่ใหญ่ๆนิดก็แต่งตัวง่ายๆ เรียบร้อย
เป็นกระโปรงชุดตัวเดียวผ้าบางๆลายดอกไม้สดใสเล็ก ๆ จีบใหญ่พริ้วรอบตัว รองพื้นที่หน้าอย่างเดียวกับทาลิปสติคมัน เพียง
เท่านั้นก็เสร้จเรียบร้อย เปิดประตุออกไปพนักสาวคนนั้นยังยืนรออยู่ นิดออกปากฝากน้องเมย์กับเธอแล้วบอกว่าถ้าน้องเมย์
ตื่นร้องไห้ ให้ไปตามตัวนิดได้ทันที จากนั้นนิดก็เดินไปที่ห้องอาหารที่เรือนรับรองอีกครั้ง