สวัสดีอีกครั้งครับผมชาติ
น้าของน้ำฝนน้าชาติแนะนำตัวอย่างเป็นทางการขณะที่เราเริ่มคุยกัน
พ่อของหนูหนิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง
ขณะที่น้ำฝนกับหนูหนิงไปคุยกันถึงเรื่องที่น้าชาติขับรถให้ไปชนกับ
2 คนนั้น
จนรู้สึกได้ว่าหนูหนิงเองก็ปลื้มในตัวน้าชาติไม่ใช่น้อยเลย
เราทานข้าวกันประกอบกับหนูหนิงก็คุยแทนน้ำฝนที่น้าชาติเสี่ยงตัวเข้าไป
“โอ้
คุณชาติ
คุณไม่น่าเข้ามาเสี่ยงด้วยกับผมเลย”พ่อหนูหนิงกล่าว
“ไม่เป็นไรครับ
เพื่อนน้ำฝน
ก็เหมือนน้ำฝนเหละครับผมก็พอจะจัดการได้
พวกนี่ไม่ใช้มืออาชีพครับ
ทำกับคนดีๆ ไม่ค่อยจะมีเคี้ยวเล็บ
มันต้องจัดการซะบางก็ดี”
“ผมเองก็ไม่ได้กลัวมันมากหรอกครับ
แต่ที่เป็นห่วงก็เมียกับลูกนี่ซิครับ
เป็นเรื่องใหญ่กว่า
ถ้าหนูหนิงมีน้าดีๆ เหมือนคุณชาติ
ก็ค่อยหายห่วง”
“พ่อค่ะ
เมื่อกี้น้าชาติก็บอกไงค่ะว่าหนูหนิงเป็นเพื่อนกับน้ำฝนก็เหมือนกับน้าชาติเป็นน้าของหนูหนิงด้วยไงค่ะ”
“นี่
ๆ แหมเอาใหญ่นะ จะเอา
..........เอ้อ...........
น้าชาติของเรา
ไปเป็นน้าอีกคนเลยเหรอ”
“แหม
ห่วงน้าจริง ๆ เลยนะ” “อะแอม”
เสียงกะแอมของน้าชาติ
“คุณวิทย์
(ชื่อของพ่อหนูหนิง)
ผมให้ประกันมันตรวจสอบประวัติของให้พวกที่มันมาแล้วครับ
1-2
วันก็คงจะได้เรื่องทั้งชื่อที่อยู่มันและรถที่มันใช้
แล้วนี่เบอร์โทรผม
มีอะไรก็โทรบอกหล่ะกัน”
“ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณจริงๆ อ้อ
รถคุณชาติต้องเข้าซ่อมนี่คับ
เอาของผมไปใช้ก่อนซักคันน่ะครับ
ผมมีหลาย แต่คุณใช่รถอะไรอยู่”
“บี.เอ็ม.ค่ะคุณพ่อ
520” หนูหนิงตอบแทนน้าชาติ
“ก็เอางี้
เอา 730 ไอ
ไปใช่ล่ะกัน มันก็พอแทนกันได้
น่ะอย่าปฎิเสธผมเลยคุณชาติก็ช่วยผม
ให้ผมตอบแทนบ้างน่ะครับ”
เราสองคนก็ลากลับ
“คันใหญ่ดีน่ะ
ขับก็นุ่มมือดีจริง นั้งสบายน่ะ”
“ใหญ่ไม่ใหญ่ไม่รู่
ขับนุ่มมืออยู่แล้ว ของมันใหม่
จะนั้งจะยืนจะนอน
สบายกันทั้งสองคนนั้นแหละ”
น้ำฝนประชดน้าชาติ
ในใจก็รู้อยู่ว่ายายหนิงเองก็แอบชอบน้าชาติอยู่
นี่ก็มาเป็นพระเอกในบ้านนี้อีกคน
มิหนำซ้ำพ่อหนูหนิงท่าทางจะถูกอกถูกใจเหลือเกิน
ยกรถมาให้ขับคันหนึ่งแล้ว
ไม่นานคงยกลูกสาวมาให้ขี่เป็นแน่นอน
ถึงบ้านน้ำฝนก็เข้าห้องร้องไห้
ทำอะไรไม่ถูกแล้ว เพื่อนก็เพื่อนรัก
อีกคนเป็นผัว คนอื่นไม่รู้ไม่เข้าใจ
ไม่เป็นไร สถานการณ์แบบนี้จะปรึกษาใครได้อีก
*************
จุดหักเหกำลังจะเริ่มขึ้น
ขอบคุณพี่ๆ ที่ให้กำลังใจ
และจะเข้ามาต่อให้อีกค่ะ.....................
“น้ำฝน
ๆ ถามจริงๆ เหอะ
แกมีปัญหาอะไรกับหนูหนิงหรือป่าว”
ยายจอยถามน้ำฝนหลังจากวันนั้นน้ำฝนก็คุยกับหนูหนิงน้อยลง
หนูหนิงเองก็เช่นเดียวกัน
จนเพื่อนๆ
ในกลุ่มสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นแต่น้ำฝนเองก็ไม่พูดอะไรมาก
ผู้หญิงเข้าใจกันดีแต่มันทำใจลำบาก
หนูหนิงก็ใช่ว่าจะมีใจกับใครง่ายๆ
ซะเมื่อไรเราสองคนเป็นเพื่อนซี้กัน
นิสัยก็คล้ายๆกัน
แต่จะมีคนรักเป็นคนเดียวกันมันทำใจลำบากจริง
ๆ
ตอนเลิกเรียนน้ำฝนกับหนูหนิงมีกิจกรรมต้องทำต่อจึงออกมาหลังคนอื่น
ๆ ตอนออกมาเห็นยายจอยนั่งคุยอยู่กับน้าชาติ
จนเราเดินมาถึงยายจอยจึงขอตัวกลับบ้านไป
“หนูหนิงมีใครมารับหรือป่าว”
“ไม่จ๊ะ
เรากลับเอง”
“ก็ให้เรากับน้าชาติไปส่งแล้วกัน”
น้ำฝนพูดชวนเพื่อนกลับบ้านด้วยกัน
พอเดินมาถึงที่รถน้ำฝนก็เปิดประตูรถด้านข้างคนขับ
แต่สะดุดใจจนได้ที่หนูหนิงจะเปิดประตูหลังคล้าย
ๆ กับว่ารถที่ใช่อยู่นั้นตัวเองก็เป็นเจ้าของ
“หนูหนิง
นั่งหน้ากับน้าชาติก็ได้”
“ไม่จ๊ะ
ไม่เป็นไรน้ำฝนนั่งเถอะ”
“เข้าไปนั่งเบาะหลังทั้งสองคนนั้นเหล่ะ”
เสียงของคนที่3
ที่อยู่ในใจของคนทั้ง
2
เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนความเงียบจะเริ่มขึ้น
หนึ่งคนนั้งขับรถมองกระจกหน้า
หนึ่งคนนั่งเบาะหลังหันหน้าไปด้านซ้าย
หนึ่งคนนั่งเบาะหลังหันหน้าไปด้านขวา
หัวใจทั้งสามดวงมันอยู่ในรถคันเดียวกัน
ไม่มีเสียงพูดใด
ๆ ที่ออกมาจากปากทั้งสามคน
ระยะทางดูเหมือนมันแสนไกลกว่าจะถึงปลายทาง
.........................................................................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้นยัยจอยไม่มาโรงเรียน
ตอนเช้าโทรไปหาก็ปิดมือถือ
ก็เป็นห่วงอยู่พอถึงชั่วบ่ายประมาณบ่าย
2 กว่า
ๆ นานกว่าจะรับสาย
“ไงแกเป็นอะไร
ทำไมไม่มาเรียน”
“มะ
มะ มีอะไร ติดธุระสำคัญอยู่”
“แล้วแกอยู่บ้านหรือป่าว
เลิกเรียนจะแวะไปหาละกัน”
“มะ
มะ ไม่ต้องมาเรามาธุระกับน้า....
เออ ๆ แค่นี้ก่อนนะ”
เสียงยายจอยเหมือนกับอยู่ในห้องมีเสียงทีวีเปิด
แต่ได้ยินไม่ค่อยถนัดเท่าไรนัก
แล้วมันอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่
.......................
“น้ำฝน
เราว่าเรามีเรื่องจะคุยกับน้ำฝน”
หนูหนิงพูดขึ้นมา
“มีอะไรเหรอ”
“เราว่าน้ำฝน
คิดว่า คิดว่า ...........เออแค่นี้ก่อนละกัน”
“อะไร
ยังไม่ได้พูดอะไร แล้วหยุดไปเฉย
ๆ เนี้ยนะ”
“มีอะไร
ก็พูดมาดิ เราก็มีเรื่องที่จะพูดเหมือนกัน”
“นั้นน้ำฝนก็พูดก่อนดิ
นะ”
“เราว่าหนูหนิง
หนูหนิง...............ไม่เอาเลิกคุยดีกว่า”
“น้ำฝนก็........
น้ำฝนเรื่องที่เราจะพูดมันคงจะเรื่องเดียวกันแน่
ๆ”
“ใช่น่ะซิ
ก็คงจะเป็นเรื่องเดียวกัน”
“หนูหนิงยอมรับน่ะ
ว่าหนูหนิงเผลอใจไปจริง ๆ
แต่หนูหนิงก็ไม่ใช่ว่าจะคิดที่จะแย่งจากน้ำฝนน่ะ
เวลาน้ำฝนเล่าเรื่องแบบนั้นให้หนูหนิงฟัง
หนูหนิงกลับบ้านไปนอนไม่หลับตั้งหลายคืน
จนต้องมาที่เราก็...............”
“ก็อะไร”
หนูหนิงโผเข้ามากอดน้ำฝน
แล้วพูดว่า
“เราแอบจิตนาการไปว่าน้าชาติทำกับเราอยู่”
ประโยคสั้น
ๆ แต่มันกลับวิ่งเข้าไปในใจอย่างจัง
เพื่อนรักแอบเอาผัวไปทางความคิดเสียแล้ว
“แกทำมากี่ครั้งแล้ว”
“ก็ทุกครั้งที่คิดถึงแก
หรือไม่ก็น้าชาติ”
“ฉันถามแกตรง
ๆ แกเคยโทรศัพท์ไปคุยกะน้าชาติตอนที่ฉันไม่รู้บ้างไหม”
“ไม่เคย
ไม่เคยจริง ๆ มันผิดหนูหนิงรู้ว่ามันผิด
แต่ใจน่ะฃิมันทรมานอย่างบอกไม่ถูก
นี่ถ้าน้ำฝนไม่ใช่เพื่อนที่สนิท
เพื่อนที่ดีของหนูหนิง
หนูหนิงจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้น้าชาติมาเป็นของหนูหนิงไปนานแล้ว”
น้ำฝนทั้งช๊อกทั้งเข้าใจในคำพูดของหนูหนิงในขณะนั้น
และมันก็เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยที่เดียวเหมือนกัน
แต่ก็อยากที่จะทำใจได้
เลิกเรียนน้าชาติมารับเราทั้งสองคน
แต่วันนี้มันแตกต่างกันจากวันก่อน
น้ำฝนเข้าไปนั่งหน้าคู่กับน้าชาติ
แล้วพอน้าชาติขับผ่านร้านเซเว่น
น้ำฝนกับหนูหนิงก็เข้าไปชื้อขนมมากิน
แต่ตอนขึ้นรถกลับให้หนูหนิงขึ้นไปนั่งคู่กับน้าชาติ
ระหว่างทางน้ำฝนกับหนูหนิงก็ยอกล้อกันแย่งกันป้อนขนมให้กับน้าชาติอย่างสนุก
สนานทำให้ความสัมพันธ์ในฐานะเพื่อนรักเพื่อนซี้กลับมาดังเดิม
“หนูหนิง
วันนี้ยายจอยไม่รู้ไปไหนโทรไปเพิ่งรับสายตอนบ่าย”
“เอี๊ยด
..เบรก...”เสียงเบรกรถลากล้อดังขึ้น.
“เป็นอะไรน้าชาติ
ไมไม่ดูทางเหรอ หรือหลับ
เป็นอะไร”
“ป่าว
ๆ ไม่มีอะไร”
รถเกือบชนกับอีกคันที่จอดติดไฟแดงอยู่
“น้าชาติ
เหนื่อยหรือป่าว กลางวันไปทำงานแล้วไหน
จะต้องมาดูแลพวกเราอีก
นี่น้ำฝนกลับบ้านหาอะไรบำรุงน้าชาติหน่อยนะคืนนี้
อิ อิ อิ” หนูหนิงพูดพร้อมหัวเราะแบบอารมรณ์ดี
กลับมาถึงบ้านก็แยกย้ายกันเข้าห้องน้ำฝนอาบน้ำเสร็จก็ย่องไปนอนห้องน้าชาติ
เหมือนเดิม น้ำฝนรู้สึกถึงความแปลก
ๆ
ในตัวน้าชาติซึ่งเมื่อก่อนตอนมีอะไรกันแก้ผ้าไม่ทันหมดปืนแกก็ผงาดเตรียมรับ
ศึกได้ทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้น้ำฝนแค่อมดูดไม่ถึง
10 นาทีน้าชาติก็บอกเสร็จแล้ว
และอีกอย่างน้าชาติไม่มีน้ำรักไหลออกมาเลย
“วันนี้งานเยอะ
เหนื่อยมากด้วยขอโทษนะคนดี”
“ไม่เป็นไรค่ะ
นอนเถอะเดี๋ยวนวดให้ ไหน ๆ
ก็รับปากหนูหนิงแล้วว่าจะดูแลบำรุงเป็นอย่างดี
“
“น้าชาติ
น้าชาติว่าหนูหนิงเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่เป็นไง
ทำไมเหรอ”
“น้าชาติอย่ามาทำเป็นไม่รู้
ทำไมน้าชาติจะดูไม่ออกว่าหนูหนิงคิดยังไงกับน้าชาติ”
“เราก็อย่ารู้มากเกินน้าซิ
แค่นี้ก็ผิดอยู่แล้ว”
“ผิดอะไร
อะไรผิด ใครทำอะไรผิด”
“ก็เรื่องนี้แหละ
มันไม่ค่อยจะดีเลยน้าไม่ควรจะต้องการทำอะไรๆ
อย่างนี้เลย”
“หมายถึงอะไร
ระหว่างเรา หรือ ระหว่างพวกเรา”
“ไม่เข้าใจ
น้าไม่เข้าใจ”
“ก็น้ำฝน
กับน้าชาติ หรือ น้ำฝน หนูหนิง
และน้าชาติ”
“อ้าว
หนูหนิงไม่เกี่ยวนี่
ทำไมคิดอะไรอย่างไหน”
“น้ำฝนไม่ได้คิด
แต่หนูหนิงคิด และคิดไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว”
“แล้วหนูหนิงคิดยังไง”
“ก็คิดว่าทำอะไรกับน้าชาติ
เหมือนกับที่น้ำฝนทำกับน้าชาตินั้นแหละ”
“ไม่น่าเลย
น้าไม่น่าจะทำเรื่องยุ่งๆ
อะไรขนาดนี้เลย”
“มันยุ่งก็ต้องแก้
แก้ปัญหาไม่ได้ก็แก้ผ้าซะเดี๋ยวเรื่องก็จบ”
น้ำฝนพูดเชิงยอมรับให้หนูหนิงมาเป็นผู้ร่วมชีวิตของเราทั้งสามอีกคน
……………………………………………..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น