ด้วยรักและผูกพันธ์ ตอนขอโทษครับแม่...ที่ผมฉี่รด ep.10

 

 
 

ง่ามขาของแม่นงค์ทำให้กระจู๋เล็กๆของผมที่ซุกตัวเข้าแนบสนิท อุ่นวาบๆขึ้นอย่างประหลาด ยิ่งแม่ขยับเอวบิดก้นเด้งใส่ยึกๆเบาๆ ความร้อนระอุจากง่ามขาของแม่ก็ยิ่งแผ่สร้างลามเข้ามาที่ท่อนลำเล็กๆของผม ผมรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง ที่ง่ามขาของแม่นงค์แผ่ความร้อนมาให้แบบนี้ ย่อมแสดงว่าตัวของแม่คงอุ่นขึ้นด้วยเช่นกัน เมื่อตัวอุ่น แม่นงค์ก็คงไม่หนาวอีกแล้วเป็นแน่ แต่เพื่อความแน่ใจ ผมเลยกระซิบถามแม่นงค์เสียงสั่นๆ

"แม่นงค์..ไม่หนาวแล้วใช่มั๊ยครับ..."

"จ๊ะลูก..แต่ว่ารามรู้ได้ยังไงจ๊ะว่า..แม่ไม่หนาวแล้ว.." แม่นงค์ยอมรับ แต่ก็วายย้อนถามด้วยความสงสัย ผมได้ยินก็อมยิ้มแล้วเฉลยให้แม่ฟังทันที

"ก็ง่ามขาแม่นงค์ร้อนแล้วนี่ครับ มันแผ่ความร้อนเข้ามาจนกระจู๋ผม..ร้อนตามไปด้วย..."

"ฉลาดจริงลูกแม่...ขอบใจนะจ๊ะที่ทำให้แม่หายหนาว.." แม่นงค์แย้มปากส่งยิ้มหวาน แล้วเอ่ยปากชมผม จนผมรู้สึกหน้าบาน ใจพองโตขึ้นด้วยความยินดี แต่แล้วหน้าผมก็เบ้กระทันหัน เมื่อสองมือของแม่นงค์ที่ขยุ้มจับแก้มก้นของผมอยู่นั้น ท่านจับมันแน่น พร้อมดึงเข้าหาตัว แล้วผลักมันออก แล้วดึงเข้า ติดๆกันห้าหกครั้งถี่ๆ การกระทำของแม่นงค์ มันสร้างความร้อน และสยิววาบให้ท่อนลำเล็กๆของผม มันเป็นความรุ้สึกเดียวกันกับเมื่อคืนตอนที่ผมนอนฝัน แล้วฉี่แตก จนต้องไปค้นหาจากรูเกิ้ล แล้วรับรู้ว่ามันเรียกว่าฝันเปียก ยังผลให้ผมเสียวจนหน้าเบ้ทันที

"ซี๊ดด..แม่ครับ...แม่นงค์อย่าทำแบบนี้..ดะ..เดี๋ยวรามฉี่แตก.." ผมร้องบอกแม่เสียงขาดๆหายๆ ความเสียวสยิว และอุ่นจนร้อนที่ท่อนลำเล็กๆ ทวีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่แม่นงค์ก็ไม่หยุดการกระทำ

"ไม่ต้องกลั้นไว้ลูก..รามอยากฉี่..ก็ฉี่ออกมาเลยจ๊ะ..." แม่นงค์กระซิบบอกเสียงสั่นๆอีกแล้ว พร้อมกับยิ่งขยับก้นถี่ขึ้นเร็วขึ้น

"โอ๊ยแม่..!...รามขอโทษ..." ผมร้องโอ๊ยออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง พร้อมความเสียวที่แล่นเข้ามาจับใจ จนตัวเกร็ง เหมือนกำลังเล่นรถไฟเหาะตีลังกา ที่รถจะพาเราไปยังจุดสูงสุด ก่อนที่จะทิ่งดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับฉี่ของผมทะลักพรวดๆรดใส่ง่ามขาของแม่นงคื จนผมต้องร้องขอโทษแม่ออกไป

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ...ซี๊ด..รามฉี่รดแม่เลยจ๊ะ ฉี่ให้สุดเลยลูกรัก..." แม่นงค์พูดปลอบเบาๆหวานๆ สองมือลูบไล้หัวทุยๆของผมเพื่อเล่นเส้นผมวนนิ้วไปวนนิ้วมา ก้นแม่ไม่ส่ายไม่บดอีกแล้ว แต่ผมรู้สึกว่ามันขยับยึกๆยวบๆ เป็นจังหวะตอดตุ๊บๆ ที่ท่อนลำแข็งเด่ของผม ที่พอฉี่ออกมาจนสุด มันก็ยุบอ่อนยวบลงช้าๆ

จนใจผมหวิวหวั่นวูบๆ สูดลมหายใจเฮือกๆ แบบเหนื่อยหอบ ความรุ้สึกเหมือนเพิ่งผ่านการวิ่งเร็วๆในระยะ100เมตร มาเลยทีเดียว จึงเอนตัวซบหน้าลงไปที่ซอกคอแม่นงค์ แล้วจูบหอมด้วยความรักใคร่ไปมา รู้สึกตัวท่านอุ่นร้อนขึ้นมาเช่นกันแล้ว

"ผมรักแม่ครับ...แม่ไม่โกรธนะครับ..ที่รามฉี่รดแม่อ่ะ..."

"ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะจ๊ะ...แม่ต่างหากที่ต้องขอบใจที่รามช่วยรักษาไม่ให้แม่หนาวตาย..." แม่นงค์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวานใส พร้อมจ้องมองสบตาผมด้วยประกายตาหวานเยิ้ม แล้วอมยิ้ม เมื่อแลเห็นว่าผมยิ้มรับด้วยความภาคภูมิใจ ที่นอกจากแม่นงค์จะไม่โกรธ ท่านยังชื่นชมผมเสียอีก หัวใจจึงพองโต รู้สึกเหมือนตนเองเป็นคุณหมอ ที่ช่วยชีวิตคนไข้ได้กระนั้น

"มาล้างคราบสบู่กันดีกว่าลูก..." แม่นงค์ร้องบอกแล้วดึงร่างผมเข้าไปยืนใต้ฝักบัว ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดก็อก จนสายน้ำเป็นละองงพุ่งชำระคราบสบู่บนตัวผมจนเกลี้ยง แต่ที่ท่อนลำอ่อนๆหดนุ่มของผมนั้น แม่นงค์ใช้มือรูหนังหุ้ม ชำระล้างคราบฉี่สีขาวลื่นๆออกไปด้วยความทะนุถนอม จนสอาดเอี่ยม จากนั้นก็บอกให้ผมออกไปจากห้องน้ำก่อน

ดูเหมือนว่าพอผ่านการรักษาโรคความหนาวให้แม่นงค์ ท่านก็ไม่เขินอายสายตาของผมอีกต่อไปแล้ว ที่ยืนโป๊เปลือยให้ผมเห็นอวัยวะของสงวนทั้งเบื้องล่างและเบื้องบน แม้จะถูกผมจับจ้องมองด้วยความสนใจในรูปร่างและขนาดที่มันต่างไปจากของตัวผมก็ตาม

พอแม่นงค์ร้องบอกให้ผมออกไปจากห้องน้ำก่อน ผมก็เปิดประตุออกมาตามคำสั่งของแม่ แต่แรกตั้งใจที่จะเดินโทงๆไปใส่เสื้อผ้าใหม่ที่ห้องนอนผม แต่แล้วผมก็เปลี่ยนใจ เดินไปที่ราวแขวนผ้าเช็ดตัวของแม่ หยิบผืนหนึ่งออกมาพันตัว แล้วล้มตัวลงนอนขวางเตียงของแม่นงค์ ตั้งใจจะพักเพียงครู่ แต่แล้วผมก็เผลอตัวหลับไป ตั้งแต่แม่นงค์ยังไม่ทันออกมาจากห้องน้ำเลย

"อ้าว..แม่นึกว่ารามกลับไปห้องแล้วเสียอีก..." เสียงเปิดประตุห้องน้ำ พร้อมเสียงร้องทักใสๆด้วยความแปลกใจของแม่นงค์ ปลุกให้ผมลืมตาตื่น มองเห็นร่างแม่นงค์ที่มีหยาดน้ำเกาะพราวตามใบหน้าหัวไหล่ และลำคอ สาวเท้าก้าวเข้ามาจนยืนชิดติดขอบเตียง

"ขอโทษครับแม่นงค์..รามกะจะแค่นอนเล่นเฉยๆ แต่นี่หลับไปตอนไหนไม่รู้เรื่องเลย.."ผมหยีตาแล้วบิดขี้เกียจ ก่อนพูดกับแม่นงค์

"โถ...!..คุณหมอคนเก่ง..คงเพลียละสิ..." แม่นงค์แลบลิ้นหลอกผม แล้วพูดกลั้วเสียงขำๆ ก่อนจะทรุดตัวลงมานั่งบนเตียงข้างๆตัว ผม
เลยขยับตัวหันหัวไปนอนหนุนตักนุ่มนิ่มของท่านแล้วอ้ำอึ่ง ตั้งใจจะสอบถามอะไรบางอย่างกับแม่นงค์

"จะถามอะไรแม่จ๊ะ..อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ.." แม่นงค์พูดยิ้มๆ พร้อมยื่นมือมาลูบเส้นผมเกรียนๆติดหนังหัวของผมเล่น

"เอ้อ..รามอยากทราบน่ะครับว่า..ทำไมมะกี้รามฉี่ออกมาเหมือนกับตอนที่รามนอนฝันเมื่อคืนครับ..." ที่สุดผมก็ตัดสินใจเอ่ยปากถามแม่นงค์ด้วยความอยากรู้ เพราะในใจยังสับสน ผมจำได้ว่าพอแม่นงค์จับก้นผมขยับใส่ จนท่อนลำแข็งๆเสียดสีกับหว่างขาแม่นงค์ถี่ๆแล้วผมรู้สึกเสียวจนปวดฉี่ แต่ครั้นฉี่ออกมา มันดันเหมือนกับตอนที่ผมนอนฝันเปียกไปได้

"อ๋อ....รามไม่ได้ปวดฉี่หรอกจ๊ะ..น้ำที่ออกมานั้นก็ไม่ใช่น้ำฉี่..." แม่นงค์ตอบเสียงเรียบๆ ดั่งกำลังสั่งสอนผมไม่ใช่เป็นการพูดคุยล้อเล่นเป็นปรกติ

"แล้วมันคือน้ำอะไรครับแม่นงค์ ที่มันไหลออกมาจากกระจู๋ผม..." คำถามนี้ของผมถึงกับทำให้แม่นงค์อึ้งไปครู่ พร้อมใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นจนแก้มใสๆปราศจากเครื่องสำอางค์ของแม่แดงระเรื่อ

"เอ้อ..เค้าเรียกน้ำรักจ๊ะ...มันจะออกมาเวลาคนรักกันไงจ๊ะ...รามรักแม่ใช่มั๊ยล่ะจ๊ะ.." ผมรีบตอบรับทันทีว่าผมรักแม่นงค์ ท่านจึงพูดต่อ

"นั่นไงล่ะ รามรักแม่ มันก็เลยมีน้ำรักไหลออกมาจากระจู๋ไงล่ะ...แต่ว่ารามห้ามไปรักคนอื่นอีกนะ..ต้องรอให้เรียนจบก่อน จึงรักได้.." แม้แม่นงค์ไม่ได้ร้องสั่ง ผมก็ไม่มีวันรักสาวอื่นอีกแน่

"ครับผม..รามรักแม่คนเดียว..." ผมยืนยันคำพูด พร้อมพลิกหน้าเข้าหาตัวแม่นงค์ แล้วจูบไปที่ท้องน้อยของท่านดังฟอดใหญ่ กลิ่นสบู่เหลวหอมฟุ้งจนติดปลายจมูก พร้อมเสียงแม่นงค์ร้องอุ๊ย ด้วยความตกใจ แต่ก็มิได้ผลักไสหัวทุยๆของผมออกมา จนผมระดมจูบฟอดๆลงไปอีกหลายครั้งถี่ๆ

"พอเถอะลูกจ๋า...ไปแต่งตัว แล้วเดี๋ยวแม่ทำข้าวเช้าให้ทาน..." แม่นงค์ร้องปรามเบาๆ ผมทั้งสองยังคงลูบไล้ผมเกรียนๆของผมอยู่ด้วยความรักใคร่

"เดี๋ยวก็ได้ครับ..ยังเช้าอยู่..รามยังไม่หิวข้าวเลย..." ผมส่งเสียงอ้อน เพราะยังไม่หิวจริงๆ และสำคัญคือยังไม่อยากลุกออกไปจากห้องแม่นงค์ตอนนี้ เพราะรุ้สึกมีความสุขอย่างประหลาดที่ได้นอนออดอ้อนหนุนตักและจูบหอมตัวท่าน อีกทั้งความรู้สึกเป็นสุขนั้นมันส่งผลไปยังท่อนลำเล็กๆของผมให้ขยายตัวพองขึ้นมาทีละหน่อยๆ แต่ก็โดนขาทั้งสองของผมหนีบไว้แน่น

"อ้อนจริงเชียวเลยลูกคนนี้...สงสัยจะอยากกลับไปเป็นเด็ก...แม่จับตัวรามมุดลงไปในห้องเลยดีมั๊ยจ๊ะ..." แม่สัพยอกหยอกล้อผมขำๆ พร้อมหัวเราะเหมือนจักกัจี๋ เมื่อผมกดหน้าลงไปที่ท้องน้อยท่าน แล้วส่ายๆส่ายมา จนผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหม่ที่แม่นงค์นุ่งห่มออกมาจากห้องน้ำ เริ่มขยับคลี่ออกตามรอยแยก จนผมและเห็นหลุมสะดือของแม่นงค์อีกครั้ง

"รามกลับไปเป็นเด็ก แล้วได้อยู่ในท้องแม่นงค์อีกครั้ง ก็ดีเลยสิครับ พอออกมา รามจะได้ดืมนมกินนมแม่นงค์ใหม่..."ผมพูดงึมงำออกมาจากหน้าท้องน้อยของแม่นงค์

"อ๋อ..อยากเป็นทารก..เพื่อจะได้กินนมแม่หรือคะ..." แม่นงค์หัวเราะกับความคิดไร้เดียงสาของผม ก่อนจะขยับมือมาจับหัวทุยๆของผมวางลงบนเตียงข้างตัวท่าน

"เชอะ..แม่ไม่ให้ดื่มหรอก..เดี๋ยวรามดูดจนนมแม่ยาน..." แม่นงค์รีบกล่าว แล้วเตรียมตัวจะลุกขึ้น แต่คราวนี้ผมไวกว่า พอแม่นงค์ขยับตัว สองแขนผมก็คว้าเอวกอดไว้แน่น แล้วซุกหน้าลงไปที่อกอวบเต่ง ที่แม่นงค์บอกว่ากลัวจะโดนดูดจนยาน

"อย่า..พอแล้วลูก..อืยย" แม่นงค์ร้องบอก เมื่อใบหน้าเล็กๆแต่หล่อเหลาของผม ไม่เพียงแค่ซุกลงไปซบเฉยๆ ในเมื่อแม่นงค์กลัวอกจะยานเพราะโดนดูด ผมเลยแกล้งควานริมฝีปากหาหัวนม พอพบก็งับแล้วดูดมันจริงๆ ทั้งๆที่หัวนมของแม่นงค์ยังถูกผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มเอาไว้
แล้วใช้กำลังโถมใส่ จนร่างแม่นงค์เสียหลักนอนหงายขาห้อยพาดขวางเตียง ผมก็ตะกายตัวขึ้นไปคล่อมนอนทับ ปากเม้มหัวนมไว้แน่นไม่ยอมให้หลุดออกมาจากปาก จากนั้นออกแรงดูด จนแม่นงค์ดิ้นส่ายไปมา พยามยามใช้สองมือดันใบหน้าผมให้หลุด

แต่เพียงครู่เดียวที่ผมแข็งขืน มือทั้งสองของแม่นงค์กลับลูบไล้เส้นผมเกรียนๆของผมเสียแทน และไม่ขัดขืนเมื่อผมใช้มือปลดปมผ้าบนหน้าอก จนมันคลายตัวออกเผยให้เห็นเต้านมอวบหยุนใหญ่สองเต้านั้นอย่างชัดเจน

"อืยยยย..ลูกจ๋า..แม่ยอมแพ้แล้ว..ยะ..อย่าดูดนมแม่สิคะ..." แล้วแม่นงค์ก็พ่ายแพ้ สู้แรงเด็กชายร่างผอมบางอย่างผมไม่ได้ เมื่อปากเล็กๆของผมคาบหัวนมสีน้ำตาลอ่อนๆเม็ดเท่าปลายนิ้วเข้าปาก แล้วดุดเล่นเน้นๆไปมา เพื่อหวังจะแกล้งท่าน