เพชรพระอุมา ตอน นาคินีราคะเทวี ตอนที่ 02

 

 
 

          ดารินถูกลากออกไปไกลจากแค้มป์พอสมควร พอไปถึงซอกหินที่เร้นลับ ไอ้คนที่พาเธอ
มาก็ดันเธอจนชิดเข้าไปข้างในซอก แล้วมันก็กระซิบที่ข้างหูของเธอ
          "นายหญิง นี่คะหยิ่นเอง ถ้าคะหยิ่นปล่อยมือ นายหญิงอย่าร้องและพยายามหนีนะ ไม่
งั้น คะหยิ่นเอาตายแน่"
          ดารินพยักหน้า คะหยิ่นจึงปล่อยมือที่ปิดปากเธอไว้
          "แก แกจับตัวฉันมาทำไม ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าไม่ปล่อยเดี๋ยวพวกนายใหญ่เห็นฉันหาย
ไปนานเกิดสงสัยตามมา คะหยิ่นอาจมีอันตรายนะ" ดารินพยายามขู่
          "คะหยิ่นจะปล่อยนายหญิงก็ต่อเมื่อ คะหยิ่นได้สิ่งทีี่ต้องการเสียก่อน"
          "เธอต้องการอะไรจากฉัน"
          "นายหญิงน่าจะรู้นะว่าคะหยิ่นต้องการอะไร เราอย่ามาเสียเวลาอีกต่อไปเลย"
          คะหยิ่นพูดจบก็เข้ากอดปล้ำดารินทันที ดารินพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ คะหยิ่นเห็นไม่ได้การ
มันเลยต่อยไปที่ท้องของเธอทีนึง จนเธอจุกดิ้นต่อไม่ไหว
          "นี่แน่ะดิ้นนัก กับกูทำเป็นดิ้น ที่กับพรานใหญ่ไปอ่อยถึงที่ นี่ถ้ากูไม่โยนหินขัดจังหวะ
ป่านนี้คงแอ่นหีให้เขาเย็ดแล้ว ทำไมกูไม่มีควยเหรอ ถึงทำสะดิ้งนัก ยังไงคืนนี้มึงก็ต้องโดนกูเย็ด
คอยดูกูจะเอามึงให้หีแหกเลย"
          พูดจบคะหยิ่นก็ทุบไปที่ต้นขาของดารินทั้งสองข้างจนเธอทรุดลง แต่มันก็พยุงร่างเธอไว้
ไม่ให้ล้มลง จากนั้นมันก็แก้เสื้อผ้าของเธอจนเกลี้ยง แล้วค่อยแก้ของตัวเองจนหมด ควยมหึมาของมัน
แข็งชิ้เด่ผงกงึก
          ดารินตะลึงมองไปที่ควยของมัน เธอแทบลืมหายใจ นี่มันควยคนหรือควยควาย มันช่าง
ใหญ่ยาวมโหฬาร หีของเธอจะเหลือมั้ยนี่
          คะหยิ่นเริ่มกอดปล้ำรวนลามดาริน มันทั้งลูบไล้ ไซ้ เลีย บีบเค้น ขย้ำขยี้ จนดารินตั้งตัว
ไม่ติด
          "นุ่มนิ่มไปหมดทั้งตัว วันนี้กูขอเป็นผัวมึงอีกคนนะ แต่ความจริงมึงก็ฟาดเกือบหมดคณะ
แล้วนี่ แล้วยังมาทำเป็นเล่นตัว อีกระหรี่เอ้ย เจอควยกูแล้วมึงจะลืมผัวมึงทุกคนเลย ฮ้าๆๆ เหมือนกับ
อีแหม่มผมทอง เรียกกูผัวทุกคำ"
          ดารินได้ยินมันพูดถึงตรงนี้จึงได้รู้ว่า มาเรียก็เสร็จมันไปแล้ว
          "อย่าทำฉันเลย ฉันออกมานานแล้ว พวกนั้นต้องสงสัยแน่ๆ โธ่! อย่านะ บอกว่าอย่า โอ้ย
ฉันเจ็บ โอ้ยยยย!"
          ดารินร้องด้วยความเจ็บ เม่ืีอคะหยิ่นจับเธอแหกขาแล้วกดหัวควยเข้ารูหี จากนั้นกระแทก
ทันที ควยเข้าไปได้แค่เงี้ยง เธอรู้สึกเจ็บตึงที่ปากแคม จนเหมือนกับจะฉีก
          "โอ้ย เบาๆ หีฉันจะฉีกแล้ว ควยแกใหญ่มาก เข้าไม่ได้หรอก อูยย ฉันเจ็บหีไปหมดแล้ว
เอาออกก่อน อู้ยย อูววว ซื้ดสสสส" ดารินร้องเบาๆ แล้วพยายามใช้มือทั้งสองผลักหน้าอกมัน
          "อู้ยยย ซื้ดสสส ทำไมยังคับแน่นขนาดนี้ว่ะ ซื้ดสสส แสบหัวควยไปหมด เป็นไงเป็นกัน
มึงทนเอาหน่อย อย่าเสือกแหกปากเสียงดังนะ กูจะกระแทกแล้ว เอ้ออึบ อูยยย "
          "โอ้ยยย ซื้ดสสส ฉีก หีฉันฉีกแล้ว อู้ยยยย เจ็บ ไอ้สัตว์ กูบอกว่าเจ็บ ได้ยินมั้ย เอาหัว
ควยมึงออกไป ซื้ดสส โอ้ย หีฉัน ยับเยินแน่คราวนี้ ซื้ดสส" ดารินดิ้นพร้อมกับถดตัวหนี
           "ซื้ดสสส อูยยย เอาออกให้โง่สิ เข้าไปตั้งครึ่งค่อนแล้ว ซื้ดสสส มันสสส หีมึงนี่ดีจริงๆ
โดนมาหลายสิบแล้ว ยังแน่นยังกับไม่เคยโดน อึบๆๆ ซื้ดสสส"
           มันไม่สนใจคำพูดของดารินเลย ยังคงกระเด้าควยยิกๆๆ ควยก็ไหลเข้าไปเรื่อยๆ จนในที่
สุดก็หมดทั้งลำ มันต้องใช้มือปาดเหงื่อที่หน้าผาก เพราะใช้แรงไปเยอะ จากนั้นมันก็ดึงควยออกมาจน
เกือบหมด แล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่ พร้อมกับสูดปากด้วยความเสียว
           "ซื้ดสสส เบาๆก่อนได้มั้ย ฉันยังเจ็บอยู่เลย อู้ยยย อูววว ซื้ดสสสส" ดารินร้องพร้อมกับ
ใช้มือทุบตีไปตามหน้าอกของมัน
           "ซื้ดสสส ถ้าเจ็บหีนัก ก็อ้าขาออกกว้างๆสิว่ะ ซื้ดสสส โดนมาตั้งกี่ควยแล้ว ยังไม่รู้อีก
ซื้ดสสส ต้องให้กูสอน เอาล่ะกูจะทำเวลาแล้วนะ ซื้ดสสสส" พูดจบมันก็เริ่มกระเด้าควยถี่ยิบ แต่ก็พยา
ยามไม่ให้หนอกควยกับโหนกหีกระทบกัน เพราะเดี๋ยวจะเกิดเสียงดังเกินไป มันเร่งกระเด้าอย่างเร็วไม่
สนใจว่าดารินจะรู้สึกยังไง จะเจ็บจะเสียวมันไม่สน ขอให้น้ำมันแตกก็พอ เพราะต้องทำเวลา ให้เสร็จ
ก่อนที่คนอื่นจะผิดสังเกตุ
           ดารินไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยอ้าขาจนกว้างเพื่อบรรเทาอาการเจ็บและคับแน่น เธอรู้สึกว่า
กำลังถูกท่อนซุงกระทุ้งกระแทกอยู่ในรูหีเธอ ลำควยของมันบดเบียดเสียดสีไปทุกอณูของโพร่งหี เธอ
รู้สึกอึดอัดจุกแน่นทุกครั้งที่มันกระทุ้ง
           "โอ้ยยย กระเด้าช้ากว่านี้ได้มั้ย ซื้ดสส ฉันจุกไปหมดแล้ว อู้ยยย" ดารินโอดครวญ แม้
สัมผัสที่เธอได้รับอยู่ในขณะนี้จะมีความเสียวปนอยู่และกำลังจะมากขึ้นก็ตาม แต่มันก็ยังทรมานอยู่ดี รู
หีของเธอยังไม่สามารถปรับสภาพได้ทัน
           คะหยิ่นไม่ยอมช้าลงเลยมีแต่จะกระเด้าเร็วและแรงขึ้น เพราะมันกำลังเสียวและมันส์ควย
อย่างที่สุด มันใช้มือข้างหนึ่งบีบเค้นเต้านมของดารินจนเต้าแทบแหลก อารมณ์เงี่ยนของมันรุนแรงแฝง
ความซาดิสซ์ มันคำรามด้วยความเสียว เอวก็กระทุ้งกระแทกอย่างไม่ปรานี
           "ซื้ดสสส รูหีมึงเย็ดมันส์จริงๆ ซ้ืีดสส คราวหน้ากูจะลองรูตูดมึงบ้าง เห็นไอ้เส่ยมันชม
นักชมหนา ซื้ดสสส เป็นไงเริ่มมันส์แล้วสิมึง เด้งหีใหญ่เลย ซื้ดสส กูบอกแล้วว่ามึงจะต้องติดใจ ควย
ใหญ่ๆของกู อูววว ซื้ดสส ทั้งดูดทั้งตอดเลยนะมึง มันส์หัวควยโว้ย" คะหยิ่นก้มลงไปคำรามทีี่ใกล้ๆหู
ของดาริน
           ดารินที่กำลังเริ่มมันส์ เธอทั้งกระเด้งทั้งร่อนหี เพื่อให้ควยของมันแทงซ้ายแทงขวาเพิ่ม
ความเสียวให้กับเธอเป็นทวีคูณ เธอสะบัดหน้าไปมา ใบหน้าของเธอตอนนี้ยับยู้ยี้ ขาทั้งสองที่ตอนนี้
ใช้ยันพื้นเพื่อแอ่นหีให้ลอยร่อน ถึงกับเกร็งสะท้านปลายนิ้วเท้าจิกลึกลงไปในพื้นดิน มือทั้งสองไขว้
คว้าไปที่บั้นเอวของมันคอยกระชากลงเพื่อตอกย้ำให้มันรู้ว่าเธอต้องการให้มันกระแทกเร็วๆและแรงๆ
            "ซื้ดสสสส เสียววว คะหยิ่นจ๋า กระแทกเมียแรงกว่านี้อีก ซื้ดสสส เมียเสียวจังเลย
อู้ยยยย หัวควยผัวครูดหีเมียเสียวจัง ซื้ดสสสส เร็วๆ น้ำเมียจะแตกแล้ว ซื้ดสสส" ดารินเสียวรูหีจน
เพ้อ เธอกระเด้งแอ่นหีเข้าจังหวะการกระเด้าควยของคะหยิ่นอย่างไม่มีเพี้ยงพร้ำ
            "ซื้ดสส อีนี่พอเสียวหี เรียกกูว่าผัวเลย ซื้ดสส โคตรร่านเลยมึง ซื้ดสสส ตกลงตอนนี้
มึงมีผัวกี่คนแล้วว่ะ"
            "ซื้ดสสส เมียจำไม่ได้ เมียไม่ได้นับ ซื้ดสสส อูยยย เย็ดเค้าแรงๆ อูววอ้าาา มันส์รู
เร็วๆ ซื้ดสส เมียน้ำ แ ต แ ต ก โอ้ยย แตกแล้ว อ่าาา" ดารินเกร็งกระตุก เธอเหมือนลอยตกลงมา
จากที่สูง มันวาบหวิว ร้อนฉ่าไปทั้งรูหี
            "ซื้ดสส อีนี่ไปก่อนกูแล้ว กูก็จะแตกเหมือนกัน ซื้ดสสส อึบๆๆๆ โอ้ยยย กูแตกแล้ว"
คะหยิ่นกระแทกควยสองสามทีแล้วอัดหนอกกระตุกฉีดน้ำควยข้นเข้าโพร่งหีปื๊ดๆๆ
            ทั้งสองปล่อยน้ำเงี่ยนลดกัน จนถึงที่สุดแห่งความเสียว แล้วคะหยิ่นก็ลุกออกจากตัว
ของดาริน ควยของมันหลุดออกจากหีของเธอดัง บล็อก ทิ้งรูกลวงโบ๋เป็นช่องดำมืดมีน้ำเชื้อไหลยัอน
ออกมาเปรอะนอง สองแคมแดงช้ำ บ้างส่วนก็หยดลงบนพื้น
            ดารินนอนระทวยลืมตาเยิ้มผมเผ้ารุงรังเต็มไปด้วยใบไม้แห้ง ขาอ้าจนเห็นหีที่มีสภาพ
ยับเยิน ขนหมอยเปียกยุ่งเต็มไปด้วยคราบน้ำกาม
            คะหยิ่นหลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว มันก็เก็บเสื้อผ้าของดารินโยนไปที่ร่างของเธอ
พร้อมกับพูดขึ้นว่า
            "ลุกขึ้นแต่งตัวได้แล้ว อย่ามัวแต่นอนอ่อยอยู่เลย กูไม่ซ้ำให้หรอกวันนี้ เอาไว้วันหน้า
หาเวลาใหม่ กูจะเย็ดให้มึงลืมผัวทุกคนเลย ลุกได้แล้ว"
            คะหยิ่นเดินเข้าไปฉุดดารินลุกขึ้น แล้วช่วยเธอแต่งตัวจนเสร็จ จากนั้นก็พากันเดินกลับ
ไปที่แค้มป์ ทั้งสองไม่รู้หรอกว่า การกระทำทั้งหมดของพวกเขา ตกอยู่ในสายตาคู่หนึ่ง ซึ่งเฝ้าติดตาม
ตั้งแต่คะหยิ่นฉุดดารินออกมา เมื่อทั้งสองกลับไปแล้ว เงาร่างนี้ก็ติดตามกลับไปด้วย โดยทิ้งระยะพอ
สมควร
            เมื่อกลับมาถึงใกล้บริเวณแค้มป์ ดารินก็เดินนำหน้าเข้าไปก่อน เธอเดินตรงเข้าไปใน
เต็นท์พักของเธอทันที โชคดีที่ทุกคนเหมือนนอนหลับกันหมด
            ส่วนคะหยิ่นก็ไปล้มตัวลงนอนที่ที่ของตัวเอง ซึ่งอยู่ติดกับบุญคำ หัวของมันยังไม่ทัน
แตะลงบนเป้ที่ใช้หนุน เสียงของบุญคำก็ดังขึ้นว่า
            "สบายตัวไปเลยนะมึง ล่อไปกี่ยกล่ะหายไปตั้งนาน กูนึกจะไปขัดคอมึงแล้ว แต่เห็นว่า
มึงให้ความร่วมมือดีตอนคราวนายแหม่ม เลยให้โอกาสมึงแสดงเดี่ยว เป็นไงหีนายหญิงดูดดีมั้ย"
            "อ้าวยังไม่หลับเรอะตอนนั้นน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้เรียก มันกระทันหัน เห็นได้โอกาสเลย
รีบฉวย รูหีนายหญิงสุดยอดจริงๆ ขนาดว่าโดนกระทุ้งมาอย่างหนัก ยังแน่นเปี๊ยะ ข้ายัดควยแทบไม่
เข้า เย็ดมันส์กว่านายแหม่มอีก" คะหยิ่นกระซิบตอบ
            ตอนนั้นเอง บรรดาพวกที่นอนอยู่ตรงนั้นก็ฮือกันเข้ามา
            "น้าคะหยิ่นแอบไปฟันนายหญิงไม่ชวนกันบ้างเลย ลุงคำก็ได้เล่นนายแหม่มแล้ว โอ้ย
กินกันเงียบๆไม่ยอมเผื่อแผ่ให้พวกฉันมั่ง" เกิดกระซิบบ่น
            "แล้วใครใช้ให้พวกมึงโง่ไม่ยอมหาโอกาสล่ะ ไอ้จันมึงไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ วันนั้นมึงก็
แอบฟาดนายหญิงเหมือนกันใช่มั้ย" บุญคำถามจัน
            "แหะๆ ก็มันได้จังหวะพอดีไม่มีใครอยู่แค้มป์ ข้าเลยไปเฝ้านายหญิงด้วยความเป็นห่วง
เห็นอยู่คนเดียวในเต็นท์" จันสารภาพเบาๆ
            "แอบกินกันทุกคนแล้ว เหลือฉันกับพี่เกิดสองคนแห้งเหี่ยวหัวโต แล้วยังไงได้ยินน้า
คะหยิ่นบอกว่าหีนายหญิงยังคับแน่นสุดยอดอยู่จริงๆเหรอน้าจัน" เส่ยบ่นแล้วหันไปถามจัน
            "อันนี้ข้าขอยืนยันอีกคน อู้ยรูหีนายหญิงช่างวิเศษจริงๆ ขนาดโดนไอ้พวกสางเขียวมัน
ถลุงตั้งหลายสิบคน แต่ละคนควยใหญ่ๆทั้งนั้น พวกมึงก็เห็นกับตา แต่วันนั้นกูเย็ดนายหญิง กลีบหียัง
เบียดชิดกันเหมือนกับยังไม่มีอะไรมาแงะเลย ตอนเอาควยแทงเข้าไป ข้ารู้สึกเหมือนกับได้เปิดซิงนาย
หญิงเลย" จันยืนยัน
            "หูย สั่นเลยฉัน คราวหน้าสะกิดฉันบ้างนะฉันอยากเต็มทนแล้ว เดินตามทุกวัน ได้แต่
มองสะโพกบิดไปบิดมา ฉันนี่อยากกระชากมาปี้ให้หีปลิ้นเลย มีโอกาสจะฟันไม่เลี้ยงเชียว" เส่ยหมาย
มั่นปั้นมือ
            "เฮ้ย! หยุดเพ้อกันได้แล้ว ไอ้ส่างปาเดินมานั่นแล้ว เอะ! ไอ้แงซายมันหายไปไหนของ
มันวะ เห็นแต่ไอ้ส่างปาเดินยามอยู่คนเดียว" บุญคำพูด
            เมื่อส่างปาเดินมาถึงก็เห็นทุกคนนอนที่ใครที่มันกันหมดแล้ว มันเลยเดินตรวจความ
เรียบร้อยโดยรอบต่อไป จากนั้นก็ไปนั่งที่กองไฟชักบ้องกัญชาขึ้นมาสูบด้วยความสบาย ไม่กังวลอะไร
เพราะทุกอย่างอยู่ในความเรียบร้อย
            ส่วนดารินเมื่อเข้าไปถึงเตียงสนามของเธอ ก็ได้ยินเสียงกระซิบจากมาเรียว่า
            "เธอหายไปไหนมาตั้งนานน้อย ฉันเป็นห่วงแทบแย่"
            "ฉันเอายาไปให้รพินทร์ แล้วเลยไปคุยกับพวกคะหยิ่นมานะ ขอบใจนะที่เป็นห่วง เอา
ล่ะนอนได้ ฉันง่วงแล้วและเพลียมาก กู๊ดไนท์" ดารินตอบเสียงเบาๆ
            "จ้ะ กู๊ดไนท์" มาเรียตอบ
            ดารินเลยทิ้งตัวลงนอน แต่ใจก็คิดไปว่า เธอทำเช่นนี้ถูกแล้วหรือที่ปล่อยให้พวกบุญคำ
กระทำกับเธออย่างนี้ ถ้าวันนึงถูกจับได้จะเกิดอะไรขึ้น พวกนั้นก็เหิมเกริมนักทำอะไรไม่เกรงกลัวเลย
คิดไปเธอก็กลุ้มพอสมควร แต่อีกใจนึงก็คิดว่าตื่นเต้นดีเหมือนกัน มันส์ด้วย พวกนั้นควยใหญ่ๆทั้งนั้น
โดนแต่ละทีเธอขึ้นสวรรค์ไม่รู้ว่ากี่ครั้ง เธอคิดไปเรื่อยจนม่อยหลับไปในที่สุด
           ราวตีสองพวกเชษฐาก็ต้องตื่นขึ้นเพราะรพินทร์มาปลุก
           "มีอะไรรพินทร์" เชษฐาถาม
           "เหตุการณ์ไม่ค่อยดีครับ เราคงต้องอพยพกันตอนนี้เลย มีเสียงแตกตื่นของพวกสัตว์ป่า
ระงมไปหมด ไม่รู้มันตื่นกลัวอะไร ที่นี้ไม่ปลอดภัยแล้ว เพราะไม่รู้ว่าสัตว์ป่าพวกนั้นจะวิ่งเข้ามาในที่นี้
เมื่อไหร่ เราต้องรีบอพยพย้อนกลับไปที่เนินสูงเพื่อความปลอดภัย เดี๋ยวนี้ครับ" รพินทร์อธิบาย
           ซึ่งทุกคนก็ไม่สงสัยอะไร เนื่องจากตอนนี้เสียงสัตว์ร้องและวิ่งไปมาชัดเจนอยู่ข้างหูทุก
คน ฉะนั้นจึงช่วยกันเก็บของอพยพทันที เมื่อเรียบร้อยรพินทร์ก็ออกนำทั้งหมดเดินย้อนกลับไปเส้น
ทางเก่า เพื่อเดินไปที่เนินสูงที่เขาพาคณะเดินเฉียดผ่านเมื่อตอนเย็น
           การเดินต้องระมัดระวัง และหยุดในบางขณะเพื่อหลบให้สัตว์ที่กำลังแตกตื่นวิ่งผ่านไป
ก่อน พวกเขาเดินเกือบครึ่งชั่วโมงจึงไปถึงเนินสูงนั้น
           เมื่ออยู่บนที่สูง พวกเขาได้ยินเสียงสัตว์ที่แตกตื่นอน่างชัดเจน มีทั้งเสียงช้าง เสือ โดย
เฉพาะเสียงหมาป่าเป็นร้อยเป็นพันกำลังวิ่งตรงมาทางเนินที่เขาหลบอยู่
           "เอ๊ะท่าจะไม่ดีแฮะ เสียงหมาป่ามันกำลังวิ่งมาที่เรานะ ฟังจากเสียงไม่ใช่จะเป็นร้อยตัว
เลยเหรอ เอายังไงดีรพินทร์" ไชยยันถาม
           "ก็ปักหลักยิงมันที่ตรงนี้แหละ ถ้าไม่ไหวก็ให้ทุกคนปีนขึ้นไปบนต้นไม้ด้านหลังเรานี่
ส่วนข้าวของเดี๋ยวผมจะให้พวกนั่นเอาไปซ่อนในที่ปลอดภัย แต่ตอนนี้ผมว่าเอากระสุนลูกปลายมาแจก
ให้กับทุกคนก่อนดีกว่าครับ" รพินทร์ตอบ
           "จัดการตามที่รพินทร์บอกเดี๋ยวนี้ไชยยัน" เชษฐาสั่ง
           รพินทร์ตะโกนบอกให้ทุกคนมารับแจกกระสุนลูกปลาย พร้อมกับสั่งว่า
           "ถ้าพวกหมาป่ามันบุกขึ้นมา ให้ทุกคนใช้ลูกปลายยิงใส่พวกมันเป็นกลุ่ม เราไม่ต้องการ
ให้พวกมันตาย แค่ให้พวกมันเจ็บจะได้หนีไปจากตรงนี้ เข้าใจนะทุกคน จัดการเอาของไปซ่อนได้
แล้วกลับมารวมตัวกันที่นี่"
           ทุกคนรับแจกกระสุนและทำการเปลี่ยนเอาลูกโดดออก ยัดลูกปลายลงไปแทน แล้วก็
ขนของเอาไปซ่อนทันที่
           "รพินทร๋คุณว่าพวกสัตว์ป่ามันแตกตื่นอะไรกัน ถึงได้โกลาหลขนาดนี้" เชษฐาถาม
           "ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ เพราะแม้แต่ช้างที่เป็นสัตว์ใหญ่ หรือเสือที่ดุร้าย ยังแตก
ตื่นวิ่งหนีกันอุดตหลุด สิ่งที่ทำให้พวกมันตกใจได้ขนาดนี้ ผมยังนึกไม่ออกเลย"
           "แล้วไอ้สิ่งนั้นจะผ่านมาทางนี้มั้ย" มาเรียถามขึ้น
           "ก็คงได้แต่ภาวนาว่า หากไม่มีเวรกรรมต่อกันแล้ว ก็อย่าให้ผ่านมาทางเราเลย"
           "สาธุ" ไชยยันเอามือจบกันเหนือหัวแล้วเปล่งเสียงออกมา
           "บ้าไชยยัน หน้าสิ่วหน้าขวานยังทะเล้นอีก" ดารินว่าแล้วฟาดเผียะไปที่บ่าของไชยยัน
           "น้อยนี่มือไวจริงๆ เขาว่า ยิ้มได้เมื่อภัยมา จึงจะแน่ จริงมั้ยรพินทร์"
           "ครับ ต้องใจมั่น ยิ้มได้เมื่อภัยมา สุดยอดครับคุณไชยยัน" รพินทร์ยิ้มตอบ
           "แล้วน้อยกับเมย์ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ ทำไมไม่แต่งให้รัดกุมกว่านี้ เรากำลังเจอกับเหตุ
การณ์ที่ไม่ปกติอยู่นะ" เชษฐาตำหนิเมืี่อเห็นการแต่งตัวของสองสาว
           เมื่อเชษฐาพูดขึ้น ทุกคนจึงได้สังเกตุเห็นว่า ดารินอยู่ในชุดนอนเป็นเสื้อกับกางเกงบางๆ
ส่วนมาเรียมีแค่ชุดคลุมสำหรับใส่นอนเท่านั้น ซึ่งไม่เหมาะสมเลยสำหรับสถานการณ์แบบนี้
           "ก็เหตุการณ์ตอนที่พวกเราอพยพมามันฉุกละหุกนี่คะ น้อยเลยไม่ทันได้เปลี่ยนชุด" ดาริน
ตอบ
           "ฉันก็เหมือนกันคะ อารามตกใจเลยไม่ทันคิดที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือจะให้เปลี่ยนตอนนี้
ดีคะ" มาเรียตอบบ้าง
           "ไม่ต้อง เปลี่ยนตอนนี้ก็ไม่ทันการแล้ว เสื้อผ้าก็อยู่ในสัมภาระที่เอาไปซ่อนไม่ใช่หรือ ที่
หลังจำไว้นะ ว่าเราอยู่ในป่าไม่ใช่อยู่ในคฤหาสน์ส่วนตัวจะได้แต่งตัวตามสบายอย่างนี้" เชษฐาอบรม
           ทั้งสองสาวก้มหน้ารับคำ เพราะรู้ว่าตัวเองผิดจริงๆ
           "คุณหญิงครับ ผมอยากจะขอคุณหญิงเรื่องหนึ่ง คือถ้าจะให้ยาที่ทำให้ผมหลับสนิทถึง
ขนาดนี้ กรุณาบอกผมด้วย ผมจะได้สั่งลูกน้องของผมระวังเป็นพิเศษ นี่ถ้าแงซายไม่มาปลุก ผมก็คง
จะตื่นไม่ทัน เพราะผมหลับสนิท ยาคุณหญิงแรงมาก" รพินทร์ถือโอกาสพูดกับดาริน
           "นี่น้อยให้ยาสั่งรพินทร์เหรอ ไม่เข้าเรื่องเลย" ไชยยันตำหนิ
           "เออ ฉันผิดทุกอย่างแหละ คนหวังดีเห็นว่าสะบักสะบอมมาหลายวัน กลัวว่าโรคไข้จับ
สั่นจะกำเริบ เลยเอายาให้กินจะได้พักผ่อนเต็มที่ ใครจะนึกว่าจู่ๆจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น"
           "ผมไม่ได้ว่าคุณหญิงนะครับ กลับขอบคุณเสียด้วยซ้ำที่เป็นห่วง เพียงแต่จะย้ำว่าถ้าครั้ง
หน้าจะดับเครื่องผมอีกก็ให้บอกกันก่อน ผมจะได้เตรียมสั่งงานลูกน้องเป็นพิเศษ เท่านั้น"
           "เอาล่ะพอแล้ว เรามาวางแผนรับมือเหตุการณ์เฉพาะหน้ากันดีกว่า คุณว่าไงรพินทร์" หัว
หน้าคณะกล่าวขึ้น
           "เอาอย่างนี้ครับ เราจะระวังกันด้านหน้าทั้งหมด ถ้ามีหมาป่าตัวไหนพยายามขึ้นมาบนนี้
เราจะยิงทันทีอย่าปล่อยให้พวกมันเข้ามาจนใกล้ ส่วนด้านหลังเรานั้นไม่ต้องกลัวว่าพวกมันจะขึ้นมาทาง
นั้น เพราะเป็นผาชัน และถ้าพวกมันมากันเยอะจนเรายิงไม่ทัน ก็ให้ทุกคนปีนต้นไม้ใหญ่ด้านหลัง ซึ่งก็
มีอยู่หลายต้น แต่อย่ารุมกันไปขึ้นต้นเดียวนะ เพราะจะช้าและไม่มีที่จะหลบพอ ให้กระจายกันไปหลาย
ต้น พยายามขึ้นสูงให้พ้นระยะกระโดดของพวกมัน และจับให้มั่นคงอย่าพลัดตกลงมา เพราะหมาป่าถ้า
มันรวมตัวกันมากๆ มันร้ายกว่าเสืออีก ผมเคยเห็นมันรุมกัดช้างตายทั้งเป็นมาแล้ว" รพินทร์อธิบายแผน
เฉพาะหน้า
           "ทุกคนถ้าจวนตัวให้เอาชีวิตรอดกันอย่างอิสระนะ อย่าพะวงถึงคนอื่นจนตัวเองตกอยู่ใน
อันตราย โดยเฉพาะน้อยกับเมย์ ถ้าเห็นท่าไม่ดีขึ้นต้นไม้ไปก่อนเลย" เชษฐาสั่งย้ำ
           ทั้งหมดเตรียมพร้อมป้องกันตัวเองและพื้นที่ ตาทุกดวงจ้องเขม็งไปด้านหน้า สอดส่ายดู
ว่าจะมีหมาป่าที่กล้าขึ้นมามั้ย กองไฟที่จุดก็สุมฟืนเข้าไปเต็มที่ เพื่อขู่ไม่ให้พวกมันขึ้นมา เพราะธรรม
ชาติของสัตว์ป่าย่อมกลัวไฟ และประโยชน์อีกอย่างคือทำให้เห็นได้ไกล จะได้ยิงได้ทันไม่จวนตัว
           เสียงความเคลื่อนไหวและเสียงเห่าหอนของพวกมันยังดังอยู่ตลอดเวลา สร้างความเคร่ง
เครียดให้กับคณะของรพินทร์มาก
           และแล้วหมาป่าฝูงแรกก็โผล่ขึ้นมาให้เห็นจนได้ พวกมันวิ่งขึ้นมากันประมาณสิบตัว แต่
ละตัวล้วนผอมโซ ดูท่าทางหิวโหย เมื่อเห็นคนอยู่ตรงหน้าพวกมันก็เห่ากระโชกด้วยท่าทีดุร้าย แล้วก็
วิ่งตรงมาทันที ดารินยิงไอ้ตัวแรกกลิ้งไป ตามด้วยมาเรียยิงไอ้ตัวที่สองคว่ำ เสียงปืนทั้งสองนัดดังลั่น
ก้องป่า แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกหมาป่าที่เหลือตกใจหนีไปแต่อย่างใดพวกมันยังคงวิ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
ทำให้ทุกคนต้องช่วยกันระดมยิงเข้าใส่กันจ้าระหวั่น หมาป่าก็ระดมกันเข้ามาเป็นกลุ่มใหญ่ขึ้นๆ พวกที่
ตายก็ล้มลง พวกที่แค่บาดเจ็บก็เตลิดหนี พวกที่หนุนเนื่องเข้ามาก็ไม่สะท้านต่อเสียงปืนเลย พวกมัน
รุกใกล้เข้ามาทุกที รพินทร์เห็นไม่ได้การ จึงร้องออกไปว่า
           "คุณเชษฐากับคุณไชยยันรีบพาคุณหญิงกับเมย์หนีขึ้นต้นไม้ไปก่อน เร็วครับ พวกเราที่
เหลือถอยไปด้วยยิงปะทะไปด้วย ระดมยิงอย่าให้พวกมันประชิดตัวได้"
           เชษฐารีบฉุดแขนดารินวิ่งไปที่ต้นไม้ต้นที่ใกล้ที่สุดแล้วต่างก็ปีนขึ้นไปจนสูงที่สุดเท่าที่จะ
ปีนได้ เช่นเดียวกันไชยยันที่ดึงมาเรียวิ่งไปด้วยกัน ทั้งสองพากันวิ่งไปยังต้นไม้ที่อยู่ลึกที่สุดต้นหนึ่ง
           รพินทร์เหลียวหลังมองเห็นนายจ้างปลอดภัยกันแล้ว เขาก็ตะโกนให้ทุกคนหนีขึ้นต้นไม้
ทันที ทุกคนต่างแยกย้ายปีนขึ้นต้นละคนสองคนอย่างว่องไว กระนั้นก็แทบไม่ทัน เมื่อคะหยิ่นที่ตัวโต
กว่าทุกคนแต่งุ่มง่าม เขาปีนช้าไปนิดเลยถูกหมาป่าตัวหนึ่งกระโดดกัดที่ก้นขณะที่เขาห้อยอยู่กับกิ่งไม้
ไม่ทันโหนตัวให้สูงขึ้นไป แม้เขี้ยวคมของมันจะโดนส่วนที่เป็นเนื้อเพียงเฉี่ยวๆ แต่ก็ทำให้คะหยิ่นเลือด
ซึมอาบทันที ส่วนเขี้ยวของหมาป่าตัวนั้นก็งับเอาก้นกางเกงขาดติดปากมันไปด้วย
           พวกหมาป่าบุกขึ้นมาวิ่งเพ่นพล่านบนเนินนั้นเกือบสองร้อยตัว ทุกตัวหิวโซ พวกมันพยา
ยามกระโดดขึ้นต้นไม้เพื่อจะไปกินเหยื่อของมันแต่ก็ขึ้นไม่ได้ พวกมันจึงได้แต่เห่ากระโชกอยู่ด้านล่าง
ไม่ยอมไปไหน ส่วนพวกที่ถูกกระสุนตายและบาดเจ็บก็โดนพวกที่เหลือรุมกัดกระชากกินกันเองสดๆ
เสียงเห่า เสียงกัดกันเพื่อแย่งอาหารดังระงมสับสนไปหมด
            "ไอ้หมาบ้าเอ้ยดันมากัดก้นกู ตายเถอะมึง" คะหยิ่นตะโกนด่าเสียงดังลั่นไปหมด จาก
นั้นก็เล็งปืนใส่ไอ้ตัวที่อยู่ด้านล่าง แล้วยิงทันที ไอ้ตัวที่โดนกระสุนตายคาที่ทันที ส่วนพวกที่เหลือก็
ตกใจวิ่งกระจายออก ไม่นานก็กลับมาออกันทีี่ใต้ต้นไม้นั้นอีก คะหยิ่นเลยเล็งปืนจะยิงซ้ำ แต่บุญคำที่
อยู่ต้นไม้ต้นเดียวกันก็ตะโกนห้าม
            "หยุดยิงได้แล้วไอ้คะหยิ่น ยิงไปก็เปลืองกระสุนเปล่าๆ"
            "แต่มันน่าโมโหนี่ ไอ้พวกหมาเวรนี่มันคงนึกว่าเราเป็นอาหารอันโอชะ มันเลยไม่ยอม
ไปไหน ไอ้ห่าเอ้ย แน่จริงมึงมาตัวเดียวซิวะ"
            "ทำไมถ้ามันมาตัวเดียวมึงจะลงไปกัดกับมันเหรอ มึงอยู่เฉยๆเลย ลำพังเสียงเห่าของ
พวกมัน กูก็หนวกหูเต็มทนแล้ว มึงอย่าเห่าแข่งกับมันเลย กูจะประสาทแดก"
            "ทุกคนปลอดภัยใช่มั้ย" เสียงเชษฐาตะโกนถามมา
            แต่ละคนที่อยู่ตามต้นไม้ต่างๆ ก็ตะโกนตอบมาว่าปลอดภัยดี
            "แล้วไชยยันกับเมย์ล่ะ ทำไมไม่ได้ยินเสียงตอบของพวกเขาเลย" ดารินถาม
            "ผมเห็นคุณไชยยันพาเมย์วิ่งเข้าไปในป่าลึกกว่าพวกเราคงไม่ได้ยินเสียงของคุณเชษฐา
เพราะถูกเสียงเห่าของหมาพวกนี้กลบ แต่คงจะไม่เป็นไรมั้งครับ เพราะวิ่งไปก่อนพวกนานพอสมควร"
รพินทร์ที่บังเอิญปีนขึ้นต้นไม้ต้นเดียวกันกับเชษฐาและดารินตะโกนตอบ
            "แล้วพวกเราจะเอายังไงต่อกันดี พวกมันเฝ้าอยู่อย่างนี้ไม่ยอมหนีไปไหนเลย" ดารินตะ
โกนถามลงมา
            "ก็คงต้องเป็นทาซานนั่งอยู่บนต้นไม้นี้ซักสองสามชั่วโมงล่ะครับ คาดว่าตอนเช้าพวกมัน
คงผละหนีกันไปเอง ถ้าจะยิงปืนไล่ก็เปลืองกระสุนเปล่าๆ"
            "รำคาญเสียงเห่าของพวกมันจริงๆ เห่าอยู่ได้"
            "นึกว่ามันกำลังร้องเพลงให้ฟังก็แล้วกัน แต่อย่าเพลินจนเผลอตกลงมาก็แล้วกัน"
            "อีตาบ้า ยังมาพูดเล่นอีก"
            "อย่าเครียดครับคุณหญิง จับกิ่งไม้ให้ดีๆ อดทนอีกไม่นานหรอกครับ เชื่อผมเถอะ"
            ทุกคนเลยนั่งอยู่เฉยๆอย่างนั้น เพราะไม่รู้จะทำยังไงที่ดีกว่านี้
            ส่วนไชยยันกับมาเรีย ซึ่งขณะนี้กำลังนั่งซ้อนติดกันอยู่ที่คาคบต้นไม้ต้นหนึ่งห่างจากหมู่
คณะพอสมควร
            "ไชยยันนะไชยยัน คุณไม่น่าพาฉันมาที่ต้นไม้ต้นนี้เลย มันไม่มีที่หลบนั่งที่เหมาะเลย
ดูซิต้องมานั่งทับกันอย่างนี้ ฮึ!" มาเรียต่อว่า
            "ก็ใครจะไปรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ พอปีนขึ้นมาเจอคาคบแคบๆนี้ก็ปีนต่อไม่ได้แล้ว ไม่เป็น
ไรหน่า คุณเป็นคนนั่งทับผม ไม่ใช่ผมทับคุณซักหน่อย" ไชยยันตอบเสียงอ่อยๆ
            "แล้วฉันนั่งทับคุณอย่างนี้คุณไม่เจ็บเหรอ"
            "ไม่หรอกครับ อบอุ่นดีออก ความจริงต้องขอบคุณไอ้หมาพวกนี้เหมือนกัน ที่ทำให้ผม
ใกล้ชิดคุณขนาดนี้"
            "แล้วทำไมคุณต้องกอดฉันแน่นขนาดนี้ด้วย"
            "ก็ผมกลัวคุณตกลงไปนี่ครับ ดูสิหมาพวกนั้นมันเงยหัวขึ้นมาเห่าเราสองคน น้ำลายมัน
หยดยืดออกจากปากเป็นสายเลย ถ้าคุณตกลงไป ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะอยู่ในสภาพแบบไหน ยิ่ง
ขาวๆอวบๆอย่างคุณนี่ บรื้อ!"
            "ทำไมคุณคิดว่าพวกมันจะทำอะไรฉัน หือ!"
            "ก็ผมกลัวว่าพวกมันจะรุมขย่ำกินคุณนะสิ คุณคิดไปถึงไหน"
            "แล้วไอ้การขย่ำกินนี่ มันเกี่ยวกับขาวๆอวบๆตรงไหนไม่ทราบ"
            "ขาวๆอวบๆมันก็น่ากินไง คุณอย่าคิดมาก"
            "มันอยาก หรือใครอยากกันแน่ ฉันว่าคุณอยู่เฉยๆได้มั้ย ฉันหมายถึงมือคุณน่ะ หยุด
ขย่ำหน้าฉันก่อนได้มั้ย"
            "โธ่ มองผมในแง่ร้ายไปได้ ผมแค่กระชับมือให้แน่นกลัวคุณตกลงไป" ไชยยันแก้ตัว
           "อย่ามาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แล้วอะไรแข็งๆเป็นท่อนดันร่องก้นฉันอยู่ มันหมายความว่าอะไร"
มาเรียถามแล้วขยับก้นไปมา
           "อู้ยยย อย่าขยับก้นสิ คุณยิ่งขยับมันยิ่งแข็งนะ อูววว ยังขยับอีก เอาล่ะผมสารภาพก็
ได้ พวกมันคงคิดแบบเดียวกับผมแหละ แหะๆ ใครจะทนไหว ก็คุณทั้งขาวทั้งสวย หุ่นอวบอั๋นขนาดนี้
แล้วมาอยู่ใกล้ชิดเนื้อตัวเบียดแนบแบบนี้ ผมจะทนไหวได้ไง มันก็ต้องมีลุกกันมั่งเป็นธรรมดาของคนที่
ยังมีไฟอยู่อย่างผม" ไชยยันกระซิบบอก
           "มีไฟจริงเรอะ ทำไมฉันไม่รู้สึกร้อนเลย" มาเรียพูดพร้อมกับเอี้ยวตัวไปมองไชยยันอย่าง
ท้าทาย
           "คุณอยาก ร้อน เหรอ ได้เดี๋ยวผมจัดให้" ไชยยันไซ้ไปตามซอกคอและใบหูของมาเรีย
มือทั้งสองก็ถลกชุดคลุมนอนของเธอขึ้น จากนั้นก็สอดมือเข้าไปลูบไล้รา่งกายส่วนต่างๆของเธอ
           "นี่คุณไม่ได้ใส่ชุดชั้นในเลยหรือ ดีจริงสะดวกดี นมคุณนุ่มมาก ไหนว่าไม่ร้อน ทำไมหัว
นมถึงแข็งเป็นไตขนาดนี้"
           "ฉันไม่เคยใส่ชุดชั้นในเวลานอนหรอก มันยุ่งยากเวลาต้องรีบถอดน่ะ"
           "แสดงว่าคุณคงถูกถอดกระทันหันบ่อยๆใช่มั้ย" ปากเขาถามไปแต่มือเขาไม่ยอมหยุด ซึ่ง
ตอนนี้มือข้างซ้ายของเขาก็ได้ไปขยุกขยิกแถวเนินสามเหลี่ยมของมาเรียเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
           "ซื้ดสสสส สอดนิ้วของคุณเข้าไปอีกนิ้วได้มั้ยที่รัก อู้ยยย อูววว เสียว ใช่ฉันเม็คเลิฟกับ
สามีฉันทุกคืน เลยขี้เกียจใส่ เพราะยังไงก็ต้องถอดอยู่แล้ว ซื้ดสสส นั่นแหละแหย่เข้าไปลึกๆ ซื้ดสส
บี้หัวนมให้ฉันด้วย อู้ยยย ซื้ดสสส" ร่างของเธอบิดไปมาด้วยความเสียวสยิว
           "ตอนนี้สามีคุณก็ตายไปแล้ว คุณคงเปล่าเปลี่ยวน่าดู ยังไงต่อไปสะกิดผมได้นะ ผมยินดี
บริการสาวสวยอย่างคุณเสมอ" ไชยยันได้ทีรีบอาสา
           "ฉันไม่ยอมให้ตัวเองเปล่าเปล่ียวนานหรอกคะ ซื้ดสสส ฉันมีคนอาสาช่วยฉันเยอะ"
           "แสดงว่าในกลุ่มพรานมีคนได้คุณแล้ว โอ้ยนี่คุณมองข้ามผมไปได้ยังไง" ไชยยันโมโห
เลยแกล้งบี้หัวนมไปแรงๆที่นึง
           "อู้ววววซื้ดสสส คุณแกล้งฉันทำไม"
           "ก็ผมหึงนี่ ทำไมคุณไวไฟอย่างนี้ ตกลงคุณเอาไปกี่ครั้งกี่คนแล้ว"
           "คุณจะหึงฉันทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย ซื้ดสสส ฉันแค่ระบายความเครียด
และทำในสิ่งที่ชอบก็เท่านั้น โอ้ยยย เบาๆหน่อยสิ"
           "คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณฟาดไปกี่คนแล้ว" ไชยยันย้ำถามเสียงสั่น
           "ซื้ดสสส ก็แค่สองคนเอง"
           "ที่ละคน หรือที่เดียวสองคน" เสียงเขาเข้มขึ้น
           "ก็มีทั้งทีละหนึ่ง และทีละสอง อู้ย คุณอย่าแทงนิ้วแรงเกินไปอย่างนี้สิ โอ้ยฉันเจ็บ"
           "อีดอกเอ้ย ผัวยังไม่ทันขึ้นอืดเลย ล่อไปสองแล้วเหรอ ใครคนไหนที่มันเย็ดคุณบอก
ผมมาเดี๋ยวนี้" ไชยยันพูดเสียงเหี้ยม
           "ซื้ดสสส ทำไม คุณจะทำอะไรพวกเขา อุ้ย"
           "ผมจะไปต่อยหน้ามัน ฮึม มันน่าโมโหนัก ไอ้ห่าเอ้ย บอกมานะว่ามันเป็นใคร"
           "ซื้ดสสส บอกก็ได้ ดูซิคุณจะทำอะไรพวกเขาได้ ซื้ดสส ก็คะหยิ่นกับบุญคำไง พวกเขา
ทำให้ฉันมีความสุขมากนะจะบอกให้"
           "ฮึม ไอ้ห่าปลวกสองคนนี้เอง ฮึม คอยดูนะจะตะบันหน้าให้แหกเลย  ทำไม้ทำไมถึงไม่
ชวนกูด้วย กูยิ่งเงี่ยนอยู่ ไม่ได้เย็ดหญิงมาเป็นเดือนๆแล้ว ทำไมมีโอกาสแล้วไม่ชวน  ไอ้พวกห่าจิก"
ไชยยันสบถออกมาอย่างแค้นเคือง
           "หึ ที่แรกฉันคิดว่าคุณหึงฉันจริงๆเสียอีก ที่แท้ก็อยากจะฟันฉันนี่เอง ผู้ชายเป็นอย่างนี้
ทุกคนเห็นตัวเมียล่ะไม่ได้ อยากผสมพันธุ์ทันที" มาเรียพูดแบบเคืองๆ
           "โถ้ ก็คุณสวย หุ่นคุณก็อ้อนอย่างนี้ จะทำให้ผมอดใจไหวได้อย่างไง" ไชยยันออดอ้อน
           "ซื้ดสสส หุ่นฉันอ้อนอะไรของคุณ"
            "ก็ที่คุณนั่งทับอยู่นี่ไง ดูสิมันอาละวาดใหญ่แล้ว"
            ทำไมมาเรียจะไม่รู้ ก็ท่อนควยของไชยยันมันแข็งเป็นท่อนไม้แยงร่องก้นเธออยู่ จาก
สัมผัสเธอก็รู้ว่าขนาดของมันไม่ได้เล็กไปกว่าพวกบุญคำเลย ตอนนี้มาเรียเองก็โดนไชยยันแยงหีจน
เงี่ยนง่านไปหมด เธอเลยขยับก้นไปมาให้ร่องก้นเธอเสียดสีกับท่อนควยของเขา น้ำหีของเธอไหลอาบ
ลงมาเปียกเป้ากางเกงเขาชุ่มจนเธอเองก็รู้สึกได้
            "เมย์ คุณอย่าแกล้งผมสิ เดี๋ยวผมทนไม่ไหวจับคุณเย็ดบนต้นไม้ให้ไอ้พวกหมาป่ามันดู
นะ"
            "น่าตื่นเต้นดีเหมือนกันนะ มีกองเชียร์คอยเห่าหอนเชียร์อยู่ แต่ในสภาพนี้ฉันว่าคุณทำ
อะไรฉันไม่ได้หรอก นอกจากฉันจะทำคุณ ขอร้องฉันสิ บางทีฉันอาจจะสงเคราะห์ให้ซักน้ำนึง"
            "ได้โปรด ผมเงี่ยนจนปวดไปหมดแล้ว กรุณากลืนกินผมที ผมจะทนไม่ไหวแล้ว" ไชย
ยันขอร้องทันทีโดยไม่เหลือมาดเลย
            มาเรียที่ตอนนี้คันจนอยากจะได้ท่อนอะไรก็ได้ที่ใหญ่กว่านิ้วเข้าไปช่วยเกาให้หายคันรู
เธอจึงพูดขึ้นว่า
            "งั้นก็เอามือทั้งสองข้างออกจากตัวฉันก่อน"
            เมื่อไชยยันเอามือออก มาเรียก็โน้มตัวไปข้างหน้าใช้มือทั้งสองจับกิ่งไม้ใหญ่เป็นหลัก
ยึดจากนั้นเธอก็ยกก้นสูงขึ้นแล้วพูดว่า
            "รูดซิป งัดท่อนของคุณออกมา แล้วจ่อให้ตรงรู ฉันจะขย่มควยคุณเอง เร็วสิ"
            ไชยยันไม่รอช้าทำตามที่เธอบอกทันที แล้วบอกออกไป
            "ตรงรูแล้วคุณค่อยๆกดลงมาได้ ซื้ดสสส หีคุณนุ่มดีจัง กดลงมาอีกใกล้มิดแล้ว โอ้ว
ซื้ดสส" ไชยยันเอามือโอบไปจับไม้ด้านหลังยึดไว้ แล้วกระเด้งเอวกระเด้าควยสวนกับรูหีที่มาเรียขย่ม
ลงมา
            "ซื้ดสสส มันส์รูจัง ควยคุณก็ใหญ่ไม่หยอก ซื้ดสสส มีภาษีดีกว่าของบุญคำอีก แต่ยัง
แพ้คะหยิ่น อู้ยยยเด้งควยแรงๆ ซื้ดสสส อย่างนั้น อึมมม หัวควยคุณบานจัง ครูดรูฉันจนเสียวไปหมด
ซื้ดสสส" มาเรียเสียวมาก เธอขย่มหีสวนกับควยไชยยันแบบขึ้นสุดลงสุด เสียงดังป้าบๆๆๆ
            "ซื้ดสสส ควยไอ้คะหยิ่นมันใหญ่นักเหรอ มันเย็ดมันส์นักเหรอ ซื้ดสสส อย่างนี้ต้อง
สวน อีดอกเอ้ยเย็ดกับกูดันพูดถึงควยคนอื่น ซื้ดสสสส" ไชยยันเด้งก้นกระแทกท่อนควยสวนอย่างแรง
ติดๆกันจนมาเรียเสียวรูสะท้านหี สะบัดหัวไปมา ตัวเธอก็โยกขย่มอย่างไม่เกรงกลัว จนนมใหญ่ทั้งสอง
เต้ากวัดแกว่งไปมาจนเหมือนจะหลุดออกจากร่างของเธอ
            "โอ้ยซื้ดสสส ทั้งเสียวทั้งตื่นเต้น อู้วววว มันส์อะไรอย่างนี้ ซื้ดสสส ควยคุณมีอะไรมัน
ครูดรูหีฉันจนคันไปหมด อู้ยยยย เงี่ยนหีจังเลย ชักจะมันส์กว่าควยคะหยิ่นแล้ว ซื้ดสสส"
            "เป็นไง เจอทีเด็ดควยผมจนเพ้อเลย ซื้ดสสสส คุณจะไม่คันได้ไง หัวควยผ่าเบนส์ ยัง
เม็ดมุกเจ็ดเม็ด มุกแท้ประจำตระกูลเชียวนะ ซื้ดสสส" ไชยยันคุย แต่ก็เด้งไม่หยุด เขาตั้งใจจะทำให้
เธอประทับใจเขาให้ได้ เพื่อโอกาสในครั้งต่อๆไป
            "เหรอ ซื้ดสส ฉันไม่เคยเจอแบบนี้เลย มันมันส์รูมาก อูุู้ยยยอูวว ซื้ดสส ตอนมันแหวก
แคมฉัน เสียวสะท้านไปหมด อู้ววว มันดิ้นได้ด้วย ซื้ดสส ฉันชักรักควยท่อนนี้อีกท่อนนึงแล้วสิ"
            "ซื้ดสสส คอยดูคุณจะต้องหลงมัน เมย์หีคุณเย็ดมันส์มาก อูยย ทั้งดูดทั้งตอดสารพัด
ผมเสียวหัวควยจัง รูหีหนึบหนับๆกระชับรัดลำควย ผมก็ติดใจรูหีคุณที่สุด ซื้ดสส"
            ทั้งคู่ขย่มเขย็งกระเด้งกระดอนเข้าหากัน เสียงดังป้าบๆๆตลอดเวลา น้ำหีไหลเปียกกาง
เกงของไชยยันจนชุ่ม บางส่วนก็กระเด็นว่อนเป็นละอองฟุ้ง มาเรียที่โน้มตัวไปด้านหน้ามีโอกาสเหลือบ
มองลงไปดูด้านล่าง เธอเห็นหมาป่าหลายตัวพยายามตะกายจะขึ้นมาที่พวกเธออยู่ให้ได้ แต่ก็ไม่มีตัว
ใดทำสำเร็จ
            "ซื้ดสสส ไชยยันคุณดูหมาพวกนั้นมันจะปีนขึ้นมาหาเรา แต่ก็ร่วงลงไปทุกครั้ง ซื้ดสส
นี่มันจะไม่ยอมปล่อยเราเลยเหรอ"
            "ผมว่าพวกมันต้องได้กลิ่นน้ำหีคุณแน่ๆ ซื้ดสสส ดูสิมันเห่าผมใหญ่แล้ว มันคงอิจฉา
ที่ผมได้มีโอกาสเย็ดนางฟ้ามั้ง ดูสิควยพวกมันถอกออกมาแดงเถือกแข็งเป็ก ซื้ดสส ผมว่าถ้าคุณหล่น
ลงไป พวกมันคงไม่กินคุณหรอก ซื้ดสส พวกมันต้องขอคุณผสมพันธุ์แง่ๆ ซื้ดสส"
            "คงจะมันส์น่าดูนะ โดนหมารุมเย็ดเนี๊ยะ ซื้ดสส คิดแล้วเสียวจัง ดูสิมันมองฉันตายัง
จะกลืนกินฉันเลย ซื้ดสส อุ้ย เสียวถึงมดลูกเลย โอ้ววว กระทุ้งแรงๆ โอ้ยอยากโดนหมารุมเย็ด ซื้ดส
อึบๆๆๆๆ โอ้ยฉันใกล้แล้ว อู้ววว ซื้ดสสส" มาเรียเชิดหน้าสูดปาก แล้วอัดสะโพกลงมาแรงๆเน้นๆ
            "ผมก็ใกล้แล้ว ซื้ดสสส เมย์คุณขย่มลงมาแรงๆ ไม่ต้องกลัวควยผมหัก ซื้ดสส ผมจะ
กระแทกควยขึ้นไปแรงๆ ซื้ดสสส เสียวหัวควยวาบๆเลย อูยยย อึบๆๆๆ" ไชยยันกระแทกควยขึ้นอย่าง
แรงและเร็ว
            "โอ้ยยยย อู้ววว ฉันออกแล้ว อี้ๆๆ ซื้ดสสสส"
            "ผมก็อออกเหมือนกัน ฮึมมมม"
            ทั้งคู่บดเบียดกระตุกอัดน้ำหีน้ำควยรดกันจนฉ่ำเยิ้ม มาเรียสุขจนแทบพลัดตกจากต้นไม้
ดีว่าเธอรีบกอดกิ่งไม้ไว้จึงไม่เสียหลักตกลงไป เมื่อร่างกายเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว มาเรียก็เอนตัวมาด้าน
หลังพิงอกไชยยันด้วยความเหนื่อยอ่อน โดยปล่อยให้ควยของไชยยันที่ยังแข็งอยู่ แช่ไว้ในรูหีเธอ
ไชยยันก็โอบมือกอดรัดร่างอวบของมาเรียไว้เอาหน้าซุกไปที่ซอกคอของเธอ พริ้มตาหลับหายใจแผ่วๆ
            ทั้งสองอยู่ในอิริยาบทนั้นซักพักใหญ่ มาเรียก็ขืนตัวออกจากอ้อมกอดของไชยยัน แล้ว
เธอก็โน้มตัวไปจับกิ่งไม้จากนั้นก็ค่อยๆยกก้นขึ้น พอควยหลุดจากหีน้ำเชื้อของไชยยันก็ไหลย้อนออก
มาอย่างมากมาย จากนั้นเธอก็คลายเสื้อคลุมนอนออกห่มไปบนร่าง เรียบร้อยแล้วจึงนั่งลงมาบนตัก
ของไชยยันเช่นเดิม ซึ่งไชยยันก็โอบมือไปกอดเธอไว้อีก พร้อมกับหอมไปที่แก้มเธอฟอดใหญ่
            "น้ำของคุณออกมากเหลือเกินไชยยัน"
            "ก็บอกแล้วไง ว่าผมไม่ได้มีอะไรกับผูหญิงมาเป็นเดือนแล้ว"
            "ทำไม น้อยไม่ช่วยให้คุณหายเครียดเลยเหรอ"
            "นี่เมย์ น้อยเนี๊ยะแทบจะเป็นน้องสาวผมเลยนะ แล้วผู้หญิงไทยเขาไม่มั่วไปหมดหรอก
คุณอย่าพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินอีกนะ"
            "ทำไม ฉันก็เห็นน้อยร้อนออกเวลาถูกเย็ด คุณก็รู้ว่าฉันกับน้อยเจออะไรกันมา น้อยนะ
ร้อนแรงมาก เผลอๆจะมากกว่าฉันอีก ฉันพูดอย่างนี้มันผิดตรงไหน ก็ฉันพูดความจริง ผู้หญิงก็มีความ
รู้สึกมีอารมณ์เงี่ยนเหมือนผู้ชายนั่นแหละ"
            "ใช่ผมไม่เถียงคุณว่าผู้หญิงก็มีอารมณ์อยากเหมือนผู้ชาย แต่หญิงไทยจะเก็บเอาไว้มิด
ชิดไม่แสดงออกโดยง่าย คราวที่น้อยกับคุณเจอพวกสางเขียวมา นั่นเป็นกรณีพิเศษ เพราะถูกขืนใจไม่
ได้เต็มใจ"
            "ช่วงแรกเท่านั้นแหละที่ไม่เต็มใจ แต่ตอนหลังๆก็แบให้เต็มที่เหมือนกันกับฉันนี่แหละ
เอาเป็นว่าฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีกก็แล้วกัน พอใจมั้ย"
            "ครับอย่าไปพูดเรื่องของคนอื่นเลย มาพูดเรื่องของเราดีกว่า ออกจากป่านี่เราอยู่ด้วย
กันดีมั้ย ผมชักชอบคุณแล้วสิ แล้วรู้สึกว่าเราจะเข้าขาได้ดีในเรื่องเซ็กส์เนี๊ยะ"
            "ยังก่อน ฉันยังตอบคุณไม่ได้หรอก บอกตรงๆ ฉันชักเบื่อๆชีวิตคู่ที่ต้องจำเจกับคนเดิม
เดิม ตั้งแต่มาร่วมคณะกับพวกคุณ ฉันว่าฉันสนุกขึ้นเยอะไม่จำเจ อย่างคืนนี้ บนต้นไม้ต้นนี้ มันเป็น
ความแปลกใหม่ของฉัน ทั้งตื่นเต้น หวาดเสียว และมีความสุขที่สุด ฉันยอมรับว่าคุณให้ความสุขกับ
ฉันมากคืนนี้ แต่คนที่ฉันผ่านมาก็ให้ไม่น้อยไปกว่าคุณ เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่อีกทีก็แล้วกัน
ดีมั้ยคะ"
            "เอาอย่างนั้นก็ได้ตามใจคุณ แต่ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณแน่ จะตามตื้อคุณจนกว่าคุณจะ
เห็นใจ คอยดู" ไชยยันพูดอย่างหมายมั่น
            "คุณไม่รังเกียจที่จะร่วมชีวิตกับผู้หญิงที่โลดโผน ผ่านผู้ชายมาหลายคน และยังอยาก
ที่จะลิ้มลองรสชาดใหม่ๆ ของชายคนอื่นอีกไปเรื่อยๆอย่างฉันได้หรือคะ"
            "ผมไม่รังเกียจในเรื่องนั้นหรอก แต่ผมจะทำให้คุณหยุดลงที่ผมคนเดียวให้ได้ในสักวัน
หนึ่ง ผมจะทำให้ได้"
            คืนนั้นกว่าพวกหมาป่ามันจะหมดหวังในเหยื่อของมัน ก็กินเวลาไปถึงเกือบหกโมงเช้า
คณะของรพินทร์ต้องแก่วอยู่บนต้นไม้อย่างน่าเบื่อเกือบสามชั่วโมงถึงได้ลงจากต้นไมั ไชยยันกับมาเรีย
ลงมาสมทบกับพรรคพวกเป็นชุดสุดท้าย เมื่อสำรวจความเรียบร้อย ก็มีเพียงคะหยิ่นเท่านั้นที่โดนกัดอยู่
คนเดียว เชษฐาจึงสั่งให้พวกพรานพื้นเมืองที่เหลือไปนำสัมภาระที่ซ่อนไว้มา จากนั้นดารินก็ค้นเอาร่วม
ยาของเธอออกมาจัดเตรียมยาที่จะฉีดให้กับคะหยิ่น
             "ฉันจะฉีดยาให้แกดีมั้ยนี่ หรือจะปล่อยให้แกเป็นบาทยักตายไปเลยจะดีกว่า แต่ฉันก็
ไม่ได้เลวเหมือนพวกแก เอาเป็นว่าแกยังมีประโยชน์กับคณะของเราอยู่ฉันจึงจะฉีดยาให้แก" หลังจาก
กระซิบอย่างแผ่เบาพอให้ได้ยินกันสองคน ดารินก็ปักเข็มลงที่ต้นแขนคะหยิ่นอย่างแรงจนมันสะดุ้ง
             "นี่แนะคราวหน้าจะแทงฉันอีกมั้ย"
             "อู้ยยซื้ดสสส เสียวจังเลย นายหญิงจะให้ผมซ้ำอีกเมื่อไหร่ สะกิดบอกได้นะครับ ไอ้
เข็มฉีดยาอันกระจิ๊ดแค่นี่ทำอะไรผมไม่ได้หรอก สู้เข็มของผมไม่ได้แทงที่ไรเห็นนายหญิงสะดุ้งสะดิ้ง
ร้องบอกให้แทงอีกแทงแรงๆทุกที คืนนี้เสียวกันอีกซักรอบมั้ยครับ" คะหยิ่นกระซิบ ขณะที่ดารินกำลัง
เดินยาเข้าต้นแขนของมัน
             ดารินแค้นที่ถูกมันย้อน เธอเลยดันเข็มลึกลงไปอีกจนจมมิดจากนั้นก็บิดวนจนเลือด
มันซึมออกมา เธอจึงกระชากเข็มออก
             "อย่าให้ถึงทีของฉันบ้างก็แล้วไป" ดารินกล่าวอาฆาต
             "ทำไม นายหญิงจะเป็นคนขย่มเองใช่มั้ย ผมไม่รังเกียจนะครับ ฮ้าๆๆๆ"
             ดารินมองมันด้วยสายตาอาฆาต แล้วก็เก็บร่วมยากลับไปรวมกลุ่มกับพวกเชษฐาที่กำ
ลังปรึกษากับรพินทร์อยู่
             พวกที่เหลือก็วุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้า มาเรียเลยชวนดารินแอบไปเปล่ียนชุดที่
พุ่มไม้ใหญ่ ระหว่างที่ทำการเปลี่ยนนั้นมาเรียก็พูดขึ้นว่า
             "น้อย เมื่อคืนตอนที่ฉันติดอยู่บนต้นไม้กับไชยยัน เขาบอกกับฉันว่า เขาไม่ได้มีอะไร
กับผู้หญิงมาเดือนกว่าแล้ว ทำไมเธอไม่สงเคราะห์เขาบ้างล่ะ"
             "หาเมย์ นี่เธอพูดอะไรออกมา จะให้ฉันนี่นะสงเคราะห์ไชยยัน สงเคราะห์แบบไหน
กัน ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซักหน่อย" ดารินงงมากที่มาเรียถามคำถามแบบนี้ออกมา
             "ก็เขาเงี่ยน เธอก็สงเคราะห์ให้เขาเย็ดซักทีไม่เห็นสึกหร่ออะไร มันส์ดีออก หรือกับ
ไชยยันนี่เธอไม่เคยมีอะไรกันเลยหรือ ไม่หน่า มันไม่มีเหตุผล เธอออกจะสนิทกับเขา"
             ได้ยินมาเรียพูดแบบนี้ ดารินเลือดขึ้นหน้าโกรธจนลมออกหู กระซิบเน้นๆออกไปว่า
             "ฉันไม่ได้เหมือนเธอนี่ เจอผู้ชายก็แบให้เขาเย็ด เป็นไงเมื่อคืนถึงสวรรค์ไปกี่ยก"
             "ไม่นะนี่เธอกำลังโกรธฉันใช่มั้ย ฉันพูดผิดตรงไหน ก็ฉันหวังดีกับไชยยันเขา เห็นเขา
เครียด ก็เลยถามเธอดูก็เท่านั้น" มาเรียทำหน้างงๆที่เห็นดารินโกรธ
             "ผู้หญิงไทยเขาไม่ ฟรีเซ็กส์ เหมือนเธอหรอก เขาจะแบให้ใครเขาต้องมีเหตุผล มี
ความรัก เข้าใจมั้ย แม่ดอกทอง" ดารินอารมณ์เย็นลงบ้างที่เห็นว่า มาเรียพูดออกมาด้วยความไม่คุ้นต่อ
ประเพณีและการปฏิบัติตัวของหญิงไทย แต่เธอก็นึกละอายใจเหมือนกัน ที่ระยะนี้เธอก็ไม่ได้ปฏิบัติตัว
ดีไปกว่ามาเรียนักหรอก แต่เธอก็แก้ตัวให้กับตัวเองว่า ทุกครั้งที่เกิดเรื่องอย่างว่าขึ้น มันไม่ได้เกิดจาก
ความยินยอมพร้อมใจของเธอ หรือจะให้เป็นธรรม ก็ตอนแรกเธอไม่ได้ยอมนี่ ส่วนเหตุการณ์หลังจาก
นั้นมันเป็นเพราะอารมณ์ที่เกิดขึ้นมาภายหลังต่างหาก
            "ดอกทองคืออะไร เมื่อคืนไชยยันก็เรียกฉันแบบนี้ทีนึงแล้ว หือ!" มาเรียถามด้วยสีหน้า
สงสัย
            "ไว้เธอไปถามไชยยันเขาเองสิ ตอนเธอพบกับเขาสองต่อสองน่ะ" ดารินพูดจบก็ก้าวขา
เพื่อจะออกจากที่ตรงนั้น แต่มาเรียดึงแขนเธอไว้ แล้วกระซิบว่า
            "ฉันจะบอกอะไร ควยไชยยันใหญ่มาก แถมมีอะไรเป็นเม็ดๆเต็มลำไปหมด ตอนเย็ดนะ
มันส์รูมาก ดีกว่าควยของไอ้พวกสางเขียวที่เธอเคยเจออีก เธอน่าจะลองนะ ฉันชักติดใจแล้วซิ นี่ฉัน
รักเธอมากนะ ถ้าไม่รักฉันไม่บอกไม่ชวนหรอก" มาเรียพูดด้วยสีหนัาจริงใจมาก
            "เธอติดใจ เธอก็เก็บเอาไว้ใช้คนเดียวเถอะ" ดารินพูดจบก็สะบัดแขนจนหลุด จากนั้นก็
ก้าวเท้าออกจากที่นั่นทันที ทิ้งให้มาเรียทำสีหน้างงๆอยู่คนเดียว
            "แปลกคนแหะ แนะนำของดีๆให้แค่นี้ทำเป็นโกรธ ไม่เป็นไรเก็บไว้ใช้คนเดียวก็ได้"
มาเรียคิดไปแต่งตัวต่อไป เมื่อเรียบร้อยก็ออกไปรวมกับคณะ ที่พร้อมจะรับประทานอาหารเช้าพอดี
            เมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว รพินทร์ก็สั่งเก็บของทันที
            "เราจะเดินย้อนกลับไปที่ที่เมื่อคืนเราพักก่อนอพยพ จากนั้นก็เดินทางต่อตามเป้าหมาย
เดิม คือไหล่เขาหัวแร้ง ซึ่งถ้าไม่มีอะไรมาขัดจังหวะ เราควรจะถึงที่หมายก่อนมืดวันนี้ ผมขอย้ำกับทุก
ท่านอีกครั้งหนึ่งว่า ทางที่เราจะเดินในวันนี้ จะเป็นทางไต่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ อาจจะต้องมีการปีนที่สูงชันที่
อันตราย จึงขอให้ทุกท่านใช้ความระมัดระวังอย่างเต็มที และอีกอย่างคือ น้ำดื่มของเราเหลือน้อยมาก
คือนอกจากในกระติกประจำตัวทุกท่านแล้ว เรายังมีน้ำดื่มกองกลางเพียงสองแกลลอนเท่านั้น ถ้าวันนี้
เราหาน้ำเพิ่มเติมไม่ได้ อาจจะต้องมีการอดเกิดขึ้น ฉะนั้นผมจึงอยากจะขอให้ทุกท่านดื่มแต่พอดับกระ
หาย น้ำในกระติกส่วนตัวนั้นขอให้ดื่มให้ได้ถึงเย็นวันนี้เป็นอย่างน้อย สำหรับน้ำในแกลลอนเราจะสงวน
ไว้ดื่มในวันพรุ่งนี้หากเราหาแหล่งน้ำไม่ได้" รพินทร์ชั้แจง
            "ตายแล้ว เดินขึ้นเขาทั้งวัน น้ำกระติกเดียวจะพออะไร คุณบ้าไปหรือเปล่ารพินทร์"
ดารินที่ขาดน้ำไม่ค่อยได้ โวยวายขึ้น
            "ไม่ได้ก็ต้องได้ มันจำเป็น ทำตามที่รพินทร์แนะนำน้อย" เชษฐาพูดขึ้น
            "ถ้าอย่างนั้นเราก็เริ่มเดินทางกันได้"
            รพินทร์พูดขึ้น แล้วเขาก็ออกเดินนำทันที