แฝงร่างฝังสวาท 5 ยอมให้ยึดร่าง

 

 

"ถ่างขาโชว์แบบนี้เสียวดีใช่มั้ยล่ะ" เสียงลึกลับนั้นพูดกับเมยานี
"ไม่..ฉันไม่เสียว" เมยานีตอบ
"ไม่ได้ไง คุณขมิบหีไปหลายทีแล้ว" เสียงลึกลับนั้นพูดแล้วก็หัวเราะ "อูยยย ไอ้คนขับรถคุณมันจ้องหีคุณตาแทบจะหลุดออกมาแล้ว นี่มันแทบไม่มองทางแล้วนะเนี่ย ไอ้ห่าเอ๊ยเงี่ยนจนลืมตัว เดี๋ยวก็ตายกันอีกรอบ"

เมยานีพยายามหุบขาแต่ทำไม่ได้

"เปิดหนังสือพิมพ์บ้างซิคุณ เดี๋ยวมันก็รู้ว่าคุณจงใจโชว์กางเกงในให้มันดูหรอก" เสียงนั้นพูดขำๆ

เมยานีทำเป็นเปิดหนังสือพิมพ์เพื่อไม่ให้นายเทียนจับได้

"เอ..คุณก็ทำเนียนดีเหมือนกันนะเนี่ย" เขาหัวเราะชอบใจ
"คุณเป็นใคร" เมยานีถามซ้ำเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้แล้ว

แต่ชายลึกลับนั้นไม่สนใจคำถามของเธอ เขายังสนุกกับการบังคับให้ผู้หญิงแสนสวยคนนี้ทำสิ่งที่น่าตื่นเต้นสำหรับเขาต่อไป

"ถอดกางเกงออกให้มันดูหีคุณเลยดีกว่า"
"อย่า..อย่านะ" เมยานีร้องอย่างขวัญเสีย
"คุณไม่ถอดงั้นผมถอดให้" เสียงนั้นร้องอย่างเริงร่า
"อย่า...อย่า...คุณต้องการอะไร คุณต้องการอะไรฉันยอมแล้ว..ฉันยอมทุกอย่าง ฉันยอมคุณแล้ว"

เมยานีร้องไห้ แต่อาการร่ำร้องนั้นสำแดงอยู่ในห้วงความคิดของเธอเท่านั้น มันหาได้มีอากัปกิริยาแสดงออกมาจริงๆไม่ นายเทียนคนขับรถจึงไม่สามารถรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างของเจ้านายสาว มันยังเพลิดเพลินกับการจ้องดูโคกหีของเมยานีต่อไป

"อูยยยย โคกแม่งอูมน่าเย็ดชิบหาย อยากจะเอาควยออกมาชักว่าวจริงๆเลย" ไอ้คนขับรถจอมหื่นคิด แต่มันไม่กล้าทำจริงๆหรอก ถึงจะหื่นแต่มันก็มีสติพอจะคิดได้ว่าขืนเอาควยออกมามีหวังตกงานในทันที มันได้แต่พยายามจำภาพกางเกงในเธอไว้เพื่อกลับไปช่วยตัวเองในตอนกลางคืน

"คุณยอมผมจริงๆใช่มั้ย" เสียงลึกลับนั้นถามเมยานี
"ใช่..ใช่...ฉันยอมจริงๆ...อย่าถอดกางในฉันเลย..ฉันอายคนขับรถ" เมยานีวิงวอน
"ถ้าคุณยอม คุณต้องปล่อยให้ผมควบคุมร่างกายคุณ ห้ามขัดขืนผมอีก" เขายื่นคำขาด

เมยานีหน้าซีดขาว

"แล้วฉันจะไม่มีสิทธิในร่างกายฉันเลยหรือ"
"ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก ผมจะปล่อยให้คุณใช้ชีวิตประจำวันได้ตามปกติ คุณไปทำงาน ไปเที่ยว ไปช็อปปิ้ง หรือเล่นกีฬาได้ตามที่คุณเคยทำ ผมจะควบคุมร่างคุณเป็นบางครั้งเท่านั้น แต่เมื่อผมจะทำคุณห้ามขัดขืน"
"ตกลง" เมยานีคิดว่ายังไงตอนนี้ก็ต้องตอบรับมันไปก่อน ไม่งั้นมันบังคับให้เธอโชว์หีให้คนขับรถดูแน่ "คุณเป็นใคร" เธอถามซ้ำ
"คุณนี่อยากรู้ไม่เลิกเลยนะ"
"คุณมาอยู่ในร่างฉัน ฉันควรจะรู้จักคุณบ้างไม่ใช่หรือ"
"ผมไม่แน่ใจว่าควรจะบอกคุณตอนนี้รึเปล่า"
"งั้นฉันจะเรียกคุณว่าไง"
"ผมชือเมฆ คุณเรียกผมว่าเมฆละกัน"
"คุณจะใช้ร่างฉันทำอะไร" เมยานีเต็มไปด้วยความหวาดกลัวผสมความวิตกกังวล
"ผมยังไม่รู้ เอาละตอนนี้ผมจะคืนร่างให้คุณเพื่อแสดงความจริงใจของผม"

เมยานีรู้สึกว่าร่างกายกลับมาอยู่ในการควบคุมของเธอแล้วจริงๆ เธอรีบวางหนังสือพิมพ์แล้วเลื่อนกลับมานั่งตรงริมหน้าต่าง นายเทียนคนขับรถเห็นหญิงสาววางหนังสือพิมพ์รีบเบือนหน้ากลับมามองทางตามเดิม

"แม่งเอ๊ย กำลังมองเพลินๆ ไม่น่าเลิกอ่านหนังสือเล๊ยคุณเมย์" นายเทียนนึกอย่างเสียดาย

ชายลึกลับไม่ได้พูดกับเมยานีอีก หญิงสาวก็ไม่ชวนเขาคุยเช่นกัน ในใจของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นด้วยไม่รู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอเมื่อมีคนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในร่างแบบนี้ แต่เมยานีไม่ใช่ผู้หญิงที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เธอยอมรับปากมันก็เป็นเพียงการยอมชั่วคราวเท่านั้น เธอจะต้องหาทางเอามันออกไปให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม