เมียผม ตอนที่ 1

เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน? เมื่อไรนั้น? ตัวผมเองก็ไม่ทราบไม่รู้มาก่อน แต่วันแรก ที่ผมเห็นและได้รับรู้เรื่องราวนี้ ก็ทำเอาผมต้องล้มหมอนนอนเสื่อเลยละครับ
ตลอดระยะเวลาที่อยู่กินกันมาก็ร่วม10 ปีเห็นจะได้ถ้าผมจำไม่ผิด เมียผมก็ทำตัวดีมาตลอดพูดง่ายๆอีกนัยหนึ่งคือเก็บอาการ ปกปิดเก่งนั้นละครับตัวผมเองถ้าในวันนั้นไม่ได้เห็นกับตาผมเองก็ไม่เชื่อ ไม่คิดหรอกครับ
ว่าเมียผมจะเป็นไปได้ขนาดนี้แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรเธอได้ นั้นก็เมียผมนี้ครับ...
สิ่งเดียวที่ผมพยายามทำและเก็บซ่อนมันนั้นก็คือไม่อยากให้เมียผมรับรู้ ว่าผมรู้เรื่องราวนี้ เรื่องราวที่เกิดขึ้น นี้ก็เท่านั้นแต่มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดตลอดเวลา ที่มองหน้าเมียตัวเอง ซ้ำยังมีรอยยิ้มหวานๆนนั้นที่ทิ่มแทงใจนั้นด้วย...
แม้จะได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเมียที่แสนดีมากเท่าไรความรู้สึกที่ได้รับนั้นมันยิ่งบาดลึกเข้าไปในจิตใจ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

ก่อนหน้านั้น... วันคืนอันแสนสุขก่อนที่ผมจะรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ผมกับอ้อ เราสองคนมีความสุขกันมากสุขใจที่มีเมียที่แสนดีเอาใจใส่ ปรนนิบัติทุกสิ่งอย่าง กับข้าวกับน้ำไม่ขาดตกบกพร่อง งานบ้านงานเรือนและอื่นไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องบนเตียง
ที่ผมไม่อยากจะคุยไม่อยากจะเล่าให้ใครฟัง ว่าอ้อเด็ดขนาดไหน? เอาเรื่องขนาดไหน? ด้วยรูปร่างผิวพรรณของอ้อ นี้จัดว่าสวยโดยเฉพาะนมสองเต้าคู่งามที่ผมชอบดูดชอบซุกนั้น ขนาดมันก็ 36 เห็นจะได้รับกับความสูงของอ้อ ...
เนินหีที่ปราศจากขนแต่ในบางทีก็มีขนขึ้นร่ำไร... ไม่เยอะ มันอ่อนนุ่ม เวลาที่ผมสัมผัสหรือจับมันกลีบร่องที่ดูสวยมีเสน่ห์ชวนให้หลงใหลนั้นก็ด้วยขาสองข้างที่ยาวเรียวสวยเข้ากันอย่างได้รูป

ผสมผสานกับปาก ลิ้นที่อ่อนละมุนเวลาดูดเลียท่อนควยของผม นั้น และยังมีลีลาท่วงท่าการขย่มควยที่เร้าร้อนนั้นอีก....
เสียงครางหวานๆๆ ไพเราะชวนสยิวนั้นก็ด้วย....
แม้วัยของผมกับอ้อจะต่างกัน ตัวผมเองคิดอยู่เสมอและตลอดมาว่าอ้อ เมียผมมีความสุขดีทุกอย่าง ไม่โหยหา ไม่เรียกร้องอะไรจากผม แม้กระทั่งเรื่องของผู้ชาย อ้อเองก็ไม่เคยมีอะไรให้ผมได้ระแคะระคาย ได้รับรู้ จะมีก็แต่เสียงหวานๆ กิริยาท่าทางอ้อน อ้อนผมตลอดเวลาก็เท่านั้น ที่ผมรับรู้ สัมผัสมา....
ปัจจุบันอ้อ เมียผมอายุ 32 ปี ยังไม่มีลูก ส่วนตัวผมนั้นอายุก็ปาไป 53 ปีแล้วหรือพูดง่ายว่าได้เมียเด็กนั้นละครับแต่ก็ไม่เด็กเท่าไรหรอกครับ อายุ32 แล้วแต่หน้าตาเด็กครับ อันนี้ผมภูมิใจครับ…
แต่นั้นก็เป็นเพียงอดีตที่สวยงาม ที่พ้นผ่านก็เท่านั้นเท่านั้น....

ใช่แล้วครับ การล้มหมอนนอนเสื่อของผม อ้อเองก็มาดู อยู่ดูแลในช่วงแรกๆเท่านั้น พอตอนหลังก็ไม่ได้มาดู แลด้วยเหตุผลที่ว่าต้องดูงาน เคลียร์งานที่ค้างคาแทนผม เพื่อธุรกิจของเราจะได้เดินหน้าได้ผมเองก็เข้าใจดี ในเหตุในผลข้อนี้ดี
แต่ทว่า... ผมเองก็อดห่วงไม่ได้ อดคิดมันไม่ได้ ก็ในเมื่อไกลตาภาพของอ้อที่รวมรัก นั้นมันเริ่มผุดออกมามากมายในหัว ทำเอาผมรู้สึกร้อนรน ยังกับนอนบนกระทะที่กำลังร้อนระอุ มันกระวนกระวายกระสับกระส่าย นอนไม่หลับนอนไม่สุก
ทั่งที่กินยานอนหลับแล้วก็ตาม สมองมันก็ไม่ยอมหลับมันยังคง วนเวียนเวียนวน ซ้ำไปซ้ำมา หลายต่อหลายรอบในหัวผม เป็นอย่างนี้อยู่หลายต่อหลายครั้งในหนึ่งวัน ในแต่ละวัน...
แต่พอหยิบเอามือถือโทรหาอ้อ เมียผม รู้สึกเหมือนห่วงเวลา การรับสายของอ้อดูจะช้ามาก มากๆๆๆ เลยละครับ หรือใจผมที่ร้อนรน หรือไวกว่านั้นเอง แต่พอเมียผมรับสาย ผมก็อดไม่ได้ที่จะเอยปากถามแต่ลิ้นมันก็ดันทรยศ ร่างกายเองก็ออกอาการต่อต้านเป็นนัยๆๆๆ

จึงทำได้เพียงแต่พูดออกไปถามออกไปว่า...
“งานยุงเหรอ ไหวไหม? เหนื่อยไหม? พักบ้างนะ”
อ้อเองก็ตอบผมกับมา “ไม่เหนื่อยหรอก เคยช่วยเฮียบ่อยๆ”
ฟังแล้วน้ำตาจะไหล ฝาคๆๆๆๆๆๆๆๆ  พอวางสายเท่านั้น มันก็อดไม่ได้ อดคิดไม่ได้อยู่ดี... แต่ก็ต้องพยายามข่มตัวเองปลอมตัวเองให้หลับลงพร้อมกับยามที่กำลังออกฤทธิ์ ...