นิ่ม Ntr 3

 

 

 
เช้าวันเสาร์ อากาศในนิคม 304 ปราจีนบุรีร้อนจัด แต่ลมบาง ๆ พัดจากทิศตะวันออกพัดใบไม้ไหวเบา ๆ ตลาดหน้าประตูโรงงานเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งคนงานที่มาหาซื้ออาหาร เสื้อผ้า และของใช้ประจำวัน

นิ่มสวมเสื้อแขนสั้นสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนส์ขายาวพอดีตัว รองเท้าผ้าใบสีขาว เธอกำลังถือถุงผักผลไม้เดินไปตามแผงตลาดอย่างระมัดระวัง

"อ้าว...คุณนิ่มเหรอครับ?" เสียงหนึ่งเรียกชัดเจน

นิ่มสะดุ้งหันไป เห็นเนาว์ยืนอยู่ใกล้ ๆ เสื้อเชิ้ตลายสก็อตเก่า กางเกงยีนส์เข้ารูป พุงออกเล็กน้อย แต่ท่าทางเป็นกันเองและสายตาที่แอบสอดส่องเธอ ทำให้หัวใจนิ่มเต้นแรงแปลก ๆ

"อ๋อ...สวัสดีค่ะคุณเนาว์" นิ่มยิ้มบาง ๆ

"บังเอิญจังเลยนะครับ ผมมาซื้อของเหมือนกัน" เนาว์ตอบ พลางยกมือไหว้เล็กน้อย

เทพที่ขับรถผ่านมาจอดอยู่ห่าง ๆ มองเห็นทุกอย่างด้วยความตื่นเต้น — ทุกก้าวของนิ่มกำลังอยู่ในสายตาเขา


---

 เดินเคียงกัน

เนาว์เสนอช่วยถือถุง "คุณนิ่ม ของเยอะเลยครับ เดี๋ยวผมช่วยถือให้"

นิ่มลังเลเล็กน้อย แต่เห็นความสุภาพและจริงใจ จึงส่งถุงผักให้เขาถือ

พวกเขาเดินเคียงกันไปตามตลาด แผงอาหารเรียงราย กลิ่นหมูปิ้งและส้มตำลอยมาตามลม

"คุณนิ่มทำงานเหนื่อยมั้ยครับ? ผมเห็นคุณต้องจัดการหลายอย่าง" เนาว์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

"ก็พอสมควรค่ะ แต่สนุกดี" นิ่มตอบ ยิ้มบาง ๆ

"ผมว่า...ผู้หญิงเก่ง ๆ แบบคุณนี่น่าชื่นชมมากเลยนะครับ" เนาว์เสริมอย่างตรงไปตรงมา

คำชมทำให้หัวใจนิ่มเต้นแรง เธออดแอบมองเขาอย่างระวังใจ แต่ก็เริ่มรู้สึกว่าโลกของเนาว์นั้นต่างจากเทพ — ดิบจริงและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน


---

 ฝนพรำและความใกล้ชิด

ฝนเริ่มโปรยลงมา พ่อค้าแม่ค้าต่างเก็บของ หน้าตลาดเริ่มแออัด

"เดี๋ยวเราหลบฝนใต้ร่มตรงนั้นไหมครับ?" เนาว์ชี้ไปยังร้านกาแฟเล็ก ๆ ร่มไม้ร่มเงา

นิ่มพยักหน้า พวกเขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ จนไหล่เกือบชนกัน กลิ่นกายผู้ชายผสมกับกลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ทำให้หัวใจนิ่มเต้นแรง

"วันนี้บังเอิญดีจังครับ ผมได้เจอคุณนิ่ม และได้ช่วยถือของด้วย" เนาว์พูด พลางยิ้มบาง ๆ

นิ่มตอบด้วยรอยยิ้มที่เขิน ๆ แต่เริ่มรู้สึกอบอุ่น "ค่ะ...ก็ไม่เบื่อเลย"


---

 รายงานถึงเทพ

ขณะที่ฝนโปรยปรอย เนาว์หยิบมือถือส่งข้อความ

เนาว์ : "วันนี้เริ่มเบา ๆ แต่เธอยิ้มให้ผมบ่อยมาก ดูไว้ใจขึ้นแล้วครับ...หัวใจเต้นแรงเล็กน้อย แต่ผมยังคุมสถานการณ์ได้"

เทพอ่านข้อความแล้วยิ้มอย่างพอใจ ความฝันที่เขาวาดไว้ เริ่มขยับเข้าใกล้ความจริงทีละนิด