นิ่ม Ntr 2

 

 

บ่ายวันเสาร์ แสงแดดปราจีนบุรีร้อนจัดจนพื้นถนนหน้าหมู่บ้านเหมือนสะท้อนประกายสีขาว บ้านเดี่ยวสองชั้นของนิ่มดูสะอาดเรียบร้อยอย่างที่เธอชอบจัดไว้เสมอ ทุกมุมมีต้นไม้กระถางเล็ก ๆ เพิ่มความสดชื่น

นิ่มอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีครีม กางเกงผ้ายืดรัดสะโพกพอดีตัว ผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นหางม้า เธอกำลังเช็ดโต๊ะห้องรับแขกตอนที่เสียงเทพดังขึ้นจากหน้าประตู

"นิ่ม พี่มีเพื่อนจะมาเยี่ยมหน่อยนะ"

"ใครเหรอคะ?" นิ่มถามโดยยังไม่เงยหน้า

"ชื่อเนาว์ เพื่อนพี่เอง ไม่ได้เจอกันนาน เลยชวนมาเจอ กินข้าวเย็นด้วยกัน" เทพตอบสบาย ๆ ราวกับเรื่องปกติ แต่หัวใจเขาเต้นแรงกว่าทุกครั้ง

ไม่นานนัก เสียงมอเตอร์ไซค์เก่าก็ดังใกล้เข้ามา ก่อนจะจอดหน้าบ้าน ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วมท้องนูนเล็กน้อย ผิวคล้ำกร้านแดด ก้าวลงมาด้วยรอยยิ้มกว้าง เสื้อเชิ้ตลายสก็อตเก่าดูเรียบง่าย ต่างจากสังคมที่นิ่มคุ้นเคย

"อ้าวไอ้เทพ! มึงนี่หน้าไม่เปลี่ยนเลยนะ" เนาว์หัวเราะพร้อมตบไหล่เทพแรง ๆ

เทพหัวเราะรับ "เออ ๆ มึงก็ยังเหมือนเดิมว่ะ ฮ่า ๆ" แล้วหันไปเรียก "นี่นิ่ม ภรรยากู นี่เนาว์ เพื่อนพี่"

นิ่มหันมายิ้มตามมารยาท "สวัสดีค่ะ เชิญเข้ามานั่งข้างในก่อนนะคะ"

เนาว์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นชัด ๆ — หญิงสาววัย 43 ตรงหน้า แม้เลยวัยสาว แต่ความสวยสง่าของเธอกลับเด่นขึ้นด้วยผิวขาวเนียน หน้าเรียวคม ตากลมโต และร่างอวบอิ่ม หน้าอกกลมแน่นขึงตึงดันเนื้อผ้าบาง ๆ ออกมาอย่างไม่อาจซ่อน เนาว์ต้องกลืนน้ำลาย แต่รีบเก็บท่าทีไว้

"ครับ ๆ ขอบคุณครับคุณนิ่ม"


---

บนโต๊ะอาหาร

เทพเตรียมเบียร์ไว้สองขวดกับกับแกล้มง่าย ๆ — แหนมทอด ไก่ย่าง และส้มตำ นิ่มจัดจานเรียบร้อยแล้วนั่งลงข้างสามี เธอจิบแต่น้ำเปล่า เพราะไม่ถนัดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

"เนาว์มันทำงานเป็น รปภ.ที่โรงงานน่ะนิ่ม โรงงานอีกฝั่งของนิคม 304" เทพแนะนำ

"อ๋อเหรอคะ" นิ่มยิ้มบาง ๆ "งานคงหนักเนอะคะ ต้องเข้าเวรกลางวันกลางคืน"

เนาว์หัวเราะ "ก็เหนื่อยครับ แต่ชินแล้ว บางทีสนุกดีด้วย ได้เห็นคนหลากหลาย"

บทสนทนาเริ่มต่อเนื่อง เนาว์เล่าเรื่องชีวิตงาน การเฝ้าเวรตอนกลางคืน การได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นจากในป้อมยาม เรื่องตลกเล็ก ๆ น้อย ๆ กับพนักงานโรงงาน ทำให้นิ่มหลุดหัวเราะออกมาเป็นครั้งคราว

"คุณนิ่มนี่เวลายิ้มแล้วดูเด็กจังเลยนะครับ" เนาว์เอ่ยตรง ๆ หลังเล่าเรื่องหนึ่งจบ "ถ้าเทพไม่บอก ผมเดาอายุไม่ถูกเลย"

นิ่มชะงักไปเล็กน้อย หน้าแดงขึ้นจาง ๆ "พูดเกินไปแล้วค่ะ" เธอยกแก้วน้ำขึ้นจิบกลบเกลื่อน

เทพนั่งเงียบ มองภาพตรงหน้าเหมือนกำลังดูหนังที่ตัวเองเป็นผู้กำกับ — เพื่อนใหม่กำลังเริ่มต้นบทบาทที่เขามอบหมาย ส่วนภรรยากำลังรับรู้โดยไม่ทันสงสัยอะไร


---

ค่ำคืนหลังแขกกลับ

หลังอาหารเสร็จ เนาว์ขอตัวกลับไป เทพเดินไปส่งที่หน้าบ้าน กระซิบแผ่ว ๆ

"มึงเล่นได้ดีว่ะ ค่อย ๆ ไปนะ อย่ารีบ เดี๋ยวงานพัง"

เนาว์พยักหน้า ยกยิ้ม "ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวค่อย ๆ ทำให้เธอวางใจเอง"


---

นิ่มเก็บจานชามในครัว แล้วหันมาพูดกับเทพขณะล้างมือ

"เพื่อนคุณดูเป็นคนกันเองดีนะคะ พูดตรง ๆ ฟังแล้วไม่เบื่อเลย"

เทพหัวเราะเบา ๆ "มันเป็นแบบนั้นแหละ เลยคบกันได้นาน"

แต่ภายในใจเขากลับร้อนรุ่ม — นี่คือก้าวแรกที่แผนกำลังเริ่ม และเขารู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ยากจะบรรยาย