แฝงร่างฝังสวาท 8 ผมดัดสันดานให้เอามั้ย?

 


 

เมยานีกลับมาถึงบ้าน พอจะเข้าประตูก็เห็นรองเท้าผ้าใบวางเรียงรายไปหมดต้องขมวดคิ้ว

"น้องแพรพาเพื่อนมาเต็มบ้านอีกแล้วหรือ" หญิงสาวคิดในใจ
"ใครคือน้องแพร?" เมฆถาม
"ลูกเลี้ยงฉัน"
"ลูกเลี้ยง?" เมฆอุทาน "คุณมีลูกเลี้ยงด้วยหรือ"
"ทำไม? ฉันมีลูกเลี้ยงมันแปลกนักหรือไง"
"ผมไม่นึกว่าคุณจะแต่งงานกับคนมีลูกติด จะว่าไปผมคิดว่าคุณยังโสดด้วยซ้ำ คุณสวยออกแบบนี้ น่าจะมีหนุ่มๆให้เลือกมากมาย"
"เรื่องของฉันคุณไม่ต้องยุ่ง" เมยานีพูดอย่างหงุดหงิด
"โอเค เรื่องของคุณผมไม่ยุ่ง" เมฆหัวเราะ "แต่เรื่องของผมคุณก็ห้ามยุ่งเช่นกัน ยุติธรรมดีมั้ย"
"ไม่ยุติธรรม"
"ไม่ยุติธรรมยังไง"
"ก็คุณใช้ร่างฉันอยู่นี่ จะยุติธรรมได้ไง" เมยานีขุ่นเคือง "ถ้าจะให้ยุติธรรมฉันก็ต้องใช้ร่างคุณได้บ้าง"

เมฆหัวเราะ

"คุณคงไม่อยากใช้ร่างผมหรอก"
"เงียบซะ ฉันไม่อยากได้ยินเสียงคุณ"
"ตกลง ผมจะเงียบ ไปดูลูกเลี้ยงคุณหน่อยซิ ผมอยากเห็น"
"ฉันไปอยู่แล้วล่ะ แต่ไม่ได้ไปเพราะคุณสั่งให้ไป" เมยานีพูด

เมฆหัวเราะ เขาไม่กล่าวอะไรอีก เมยานีเดินไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นห้องขนาดใหญ่ตกแต่งอย่างสวยงามสมฐานะเจ้าของบ้าน เมยานีเห็นเด็กวัยรุ่นนั่งกันอยู่เต็ม เป็นผู้ชายสี่คน ผู้หญิงสามคน หนึ่งในนั้นไว้ผมสั้น ผิวขาวเนียน หน้าตาน่ารักที่สุดในกลุ่ม แต่ท่าทางดื้อรั้นเจ้าอารมณ์ เธอก็คือ "น้องแพร" ลูกเลี้ยงของเมยานีนั่นเอง น้องแพรเรียนอยู่ ม.6 แล้ว ถ้าเทียบอายุกับบอยเธอก็แก่กว่าบอยหนึ่งปี ขณะที่เมยานีไปถึงห้องทุกคนกำลังคุยกันไปหัวเราะกันไปอย่างสนุกสนาน

"น้องแพร น้าขอคุยด้วยหน่อยซิ" เมยานีเอ่ยแทรกเสียงหัวเราะของเด็กๆ และทำให้ห้องนั้นเงียบไปในทันที เด็กทุกคนในห้องต่างหันมามองเธอ
"มีอะไร" แพรถามเสียงห้วนๆ
"ออกมาหน่อย น้าอยากคุยเป็นการส่วนตัว" เมยานีพูดเสียงนุ่มนวล
"มีอะไรคุยมาเลย หนูไม่มีความลับกับเพื่อนๆ"
"แต่เรื่องที่น้าจะพูดหนูคงไม่อยากให้เพื่อนได้ยินหรอก"

แพรนิ่งไปชั่วครู่

"ก็ได้"

เด็กสาวยอมออกมานอกห้องกับเมยานี

"คุณมีอะไรจะพูดกับหนู" แพรถาม ท่าทางรำคาญแม่เลี้ยงเต็มทน
"คุณพ่อห้ามหนูพาเพื่อนผู้ชายมาบ้านดึกๆแบบนี้ หนูรู้ไม่ใช่หรือ"
"พ่อหนูไม่อยู่นี่ เขาไปต่างประเทศ คุณเป็นคนไปส่งเองน่าจะรู้"
"เขาไม่อยู่ แต่น้าอยู่นะ"
"หมายความว่าคุณจะไปฟ้องพ่อ..ว่างั้น" เด็กสาวมองแม่เลี้ยงอย่างเอาเรื่อง
"น้าอยากให้หนูเชื่อฟังคุณพ่อ" เมยานียังพูดเสียงนุ่มนวล ไม่แข็งกร้าวไปตามเสียงเด็ก
"คุณอยู่ส่วนคุณ หนูอยู่ส่วนหนู อย่าปากโป้ง เข้าใจมั้ย ไม่งั้นคุณจะต้องเสียใจ" แพรขู่แล้วเดินกลับไปในห้องไม่สนใจเมยานีอีก

เมยานียืนนิ่งอยู่กับที่

"ลูกเลี้ยงคุณนี่ร้ายเอาเรื่อง ให้ผมดัดสันดานให้เอาไหม" เมฆพูดกับเมยานี
"อย่ายุ่งกับครอบครัวฉัน" เมยานีเอ่ยอย่างขุ่นเคืองก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน