ความบังเอิญ 13 ตอนจบ

 
 


ตอนจบแล้วนะครับ ผมต้องขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ติดตามอ่านผลงานผมนะครับ

ก่อนอื่นผมต้องขอบอกไว้ก่อนนะครับสำหรับท่านที่อ่านตอนจบนี้ ว่ามันไม่ได้จบแบบแฮปปี้นะครับ
และอย่ามองผมในแง่ร้ายด้วยนะครับว่าผมเจตนาที่จะสั่งสอนอะไร ผมแค่อยากให้มันจบแบบอย่างอื่นบ้าง
และก็ฝากแง่คิดไว้เล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเองครับ

ตอนที่ 13 เพราะความบังเอิญ?

ผมนอนไม่หลับอยู่หลายวันเลยครับ กลัวไปหมด ผมต้องสะดุ้งทุกทีที่เห็นตำรวจ เวลานึกย้อนไปวันนั้นทีไรผมก็ต้องสาบแช่งตัวเองทุกที ไม่รู้ผมทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นไปได้ยังไงกัน ทำไมผมถึงไม่มีสติยั้งคิดอะไรได้ขนาดนั้น มันทำให้ผมเครียดเอามาก ๆ

และมันก็ทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปหาแม่ด้วย เพราะกลัวว่าจะมีตำรวจดักรออยู่แถวนั้น คิดแล้วก็กลุ้ม จนผ่านไปอาทิตย์กว่าทุกอย่างก็ยังปกติ ใจผมเริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว สงสัยยัยเจ๊ฮัวคงไม่ได้ไปแจ้งตำรวจล่ะมั้ง (นี่คือสิ่งที่ผมภาวนาอยู่ทุกวัน) ไม่งั้นป่านนี้ผมคงโดนจับไปแล้วแหละ เพราะเขาสามารถตรวจดีเอ็นเอได้จากน้ำเชื้อของผมอยู่แล้ว

พอคิดอย่างนั้นบวกกับที่คิดถึงอยากเจอแม่ด้วย เลยตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงเข้าไปดู ถ้าเห็นท่าไม่ดียังไงค่อยว่ากันอีกที ผมเลยอาบน้ำแต่งตัวขึ้นรถไปหาแม่ที่บ้าน ทุกอย่างปลอดโปร่งครับ ไม่มีอะไรเลย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมรู้สึกโล่งอก สงสัยแกไม่ได้แจ้งตำรวจจริง ๆ คงจะอายแหละ

ผมเดินผ่านบ้านเจ๊ฮัวก็ไม่เห็นแกนะไม่รู้แกอยู่บ้านหรือเปล่า แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะรู้หรอกครับเลยรีบ ๆ เดินไปบ้านแม่เลย พอแม่เห็นผมก็ต่อว่าผมใหญ่ว่าหายไปไหนมาตั้งเป็นอาทิตย์ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหย่ ๆ จะให้บอกแม่ได้ไงว่าผมไปปล้นบวกข่มขืนเค้ามา เลยได้แต่โกหกไปว่าช่วงนี้รายงานมันเยอะต้องไปค้างบ้านเพื่อนช่วยกันทำเลย ไม่ได้เข้ามาหา

ดูแม่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร เราก็กินข้าวดูทีวีคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเข้านอน พอความกลัวหายไปความอยากมันก็เข้ามาแทนอีกแล้ว วันนี้ผมเลยขอนอนบนเตียงกับแม่เลย เพราะกะว่าจะวันนี้จะเข้าหาแม่ในฐานะ "ลูกชาย" ดูซิว่าแม่จะว่าไง

นอนไปได้ซักพักผมก็เริ่มขยับเข้าไปกอดแม่ แม่ร้องอุ้ยออกมาเบา ๆ
"ใครน่ะ" แม่คงคิดว่าผมจะเข้าหาเหมือนคราวที่แล้วเลยถามแบบนี้
"อาร์มเองครับแม่" แม่คงงงครับว่าทำไมผมถึงบอกว่าเป็นผมแทนที่จะเป็นอีกคน
"อาร์มมากอดแม่ทำไมลูก หนาวเหรอ" แม่คงยังไม่แน่ใจว่าผมจะมาไม้ไหน

"เปล่าครับ อาร์มไม่ได้หนาวหรอก"
ผมพูดพร้อมกับก้มไปจูบซอกคอแม่ "อึ๊ยยย" แม่ทำท่าขนลุกพร้อมถามด้วยความตกใจ
"อาร์มคิดจะทำอะไรน่ะ นี่แม่นะ" แม่พยายามดิ้นแต่ผมก็กอดแม่เอาไว้แน่น
"อาร์มก็จะทำเหมือนที่เคยทำแหละครับ"
ผมตอบแม่ไปตรง ๆ เพื่อรอดูว่าแม่จะตอบว่าไง

"อ๋อ ในที่สุดก็กล้าที่จะยอมรับแล้วเหรอ หึ กล้ามากนะเราที่มาทำแบบนี้กับแม่"
เสียงแม่ออกจะแข็ง ๆ นะ ผมชักใจเสียครับ ไม่รู้แม่โกรธจริงหรือเปล่า
"อาร์มขอโทษครับแม่ แต่ตอนแรกอาร์มไม่รู้จริง ๆ นะครับว่าเป็นแม่" ผมรีบแก้ตัว
"แต่ตอนหลังอาร์มก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเป็นแม่น่ะ แล้วทำไมยังมาทำแบบนี้อีก" แม่สวนทันควัน

"อาร์มรู้ครับ แต่พออาร์มรู้ว่าเป็นแม่มันกลับยิ่งทำให้อาร์มอยากทำมากขึ้นไปอีก อาร์มก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม" ผมพูดเสียงอ่อย ๆ
"แต่มันผิดรู้มั้ย เราเป็นแม่ลูกกันแต่กลับมามีอะไรกันแบบนี้ ใครรู้เข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"
คิดผิดเปล่าวะเนี่ยผมที่เข้ามาหาแม่ในฐานะ "ลูกชาย" เฮ้อ
"อาร์มรู้ครับว่ามันผิด แต่อาร์มอดใจไม่ไหวจริง ๆ และอีกอย่างถ้าเราไม่บอกก็ไม่มีใครรู้นี่ครับ"

ผมได้ยินแม่ถอนใจ
"และอาร์มไม่กลัวติดคุกติดตารางมั่งเหรอลูก ถึงได้กล้าไปทำอะไรบนรถเมล์แบบนั้น ถ้าเกิดแม่โวยวายขึ้นมาจะทำยังไงกัน"
"คืออาร์ม..."
ผมไม่รู้จะพูดไงเหมือนกันครับ เพราะตอนนั้นไม่ได้คิดเลย
"แล้วนอกจากทำกับแม่แล้ว ยังเคยไปทำกับคนอื่นอีกหรือเปล่า" แม่คาดคั้น น้ำเสียงแม่ออกจะเครียด ๆ

"ไม่เคยครับ เคยแต่ทำกับแม่คนเดียว"
ผมรีบตอบไป แต่จะให้บอกความจริงได้ไงล่ะว่าเคยทำมาก่อนหน้านี้แล้วอีกหนึ่งคน แม่ถอนใจออกมาคงจะโล่งอกล่ะมั้งครับ เราต่างคนต่างเงียบกันไป ผมเลยเริ่มถามแม่ในสิ่งที่ผมอยากจะรู้บ้าง
"แล้วทำไมแม่ถึงยอมมีอะไรกับอาร์มอีกล่ะครับ" แม่เงียบไปพักนึง
"ตอนที่แม่รู้ครั้งแรกว่าเป็นอาร์ม แม่ทั้งตกใจทั้งเสียใจทั้งโกรธ ที่อาร์มมาทำแบบนี้กับแม่ แต่พอแม่เลิกกับ เอ่อ กับน้ากรเค้า ความรู้สึกโกรธต่าง ๆ มันกลับหายไปหมด แม่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไม"

และแม่ก็ถอนใจเบา ๆ
"หรืออาจจะเป็นเพราะแม่เหงาก็ได้ แม่เคยบอกอาร์มแล้วใช่มั้ยว่าแม่ไม่อยากอยู่คนเดียว แต่ถ้าจะให้แม่ไปหาแฟนใหม่แม่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวจะเจอแบบเก่าอีก อีกอย่างแม่ก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว แม่ก็เลยคิดว่าไหน ๆ แม่ก็มีอะไรกับอาร์มมาหลายครั้งแล้ว ก็คงไม่เป็นไรถ้าจะมีต่อไป และแม่ก็ยังสบายใจอยู่อย่างตรงที่ว่าทุกครั้งที่อาร์มเข้ามาหาแม่ก็จะไม่ แสดงตัวว่าเป็นอาร์ม แต่ไม่นึกว่าครั้งนี้......."

เอาล่ะสิ ผมตัดสินใจผิดจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย แล้วแม่ก็พลิกตัวมาหาผมและพูดน้ำเสียงจริงจัง
"ในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้วมันก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่แม่ขอถามอะไรอาร์มหน่อยได้มั้ย"
"อะไรเหรอครับแม่" ผมถามอย่างสงสัย
"อาร์มต้องการแม่อย่างที่อาร์มเคยบอกจริง ๆ หรือเปล่า ตอบแม่มาตรง ๆ นะ" นึกว่าอะไรซะอีก

"อาร์มต้องการแม่จริง ๆ ครับ และก็ต้องการมาตลอด"
ผมตอบอย่างจริงจังกลับไปเหมือนกัน
"แม่ดีใจนะที่อาร์มต้องการแม่" แม่หอบแก้มผม
"แต่อาร์มบอกแม่หน่อยสิว่าจะให้แม่อยู่ในฐานะอะไร" เอ..ยังต้องถามด้วยเหรอครับเนี่ย

"ก็ในฐานะแม่ และเมียผมไงครับ"
ผมยังไม่เข้าใจว่าแม่ต้องการอะไร
"แม่ก็คือแม่ เมียก็คือเมีย ถ้าจะให้เป็นแม่ก็ไม่ใช่เมีย แต่ถ้าจะให้เป็นเมียก็ไม่ใช่แม่ อาร์มเลือกได้แค่อย่างเดียว"
อ่ะนะ แม่เรา เล่นอย่างนี้ซะแล้ว

"ว่าไงจ๊ะ จะให้อยู่ในฐานะไหน" แม่ถามย้ำ
"เป็นทั้ง 2 อย่างเลยไม่ได้เหรอครับ"
ผมอยากให้เป็นทั้ง 2 อย่างจริง ๆ นะ เลือกได้ว่าจะเอาแม่หรือจะเอาเมีย 555 แม่เอามือมาจับจมูกผมส่ายไปมา
"โลภมากนะเราน่ะ แต่ไม่ได้หรอก เป็นแม่จะให้มีอะไรกับลูกตัวเองได้ยังไง มันผิด แต่ถ้าเป็นเมียก็อาจจะยังพอดูแลเอาใจใส่แบบแม่ได้อยู่นะ"

แหม แล้วอย่างนี้ผมจะเลือกอะไรดีล่ะครับเนี่ย
"งั้นก็ต้องเลือกเมียสิครับ เลือกแม่ก็อดเย็ดน่ะสิ"
"หึ เห็นเมียดีกว่าแม่" อ้าวเป็นงั้นไปอีก แล้วแม่กอดผมแน่นเลย
"ถ้าเหมียวเป็นเมียอาร์มแล้ว อาร์มอย่าทิ้งเหมียวไปไหนนะ"

แม่เปลี่ยนคำแทนตัวเองเป็นเหมียวแล้ว ผมงี้ดีใจสุด ๆ เลยครับ ที่แม่ยอมเป็นเมียผมเต็มตัวแล้ว
"ครับ อาร์มไม่มีวันทิ้งเหมียวไปไหนหรอก อาร์มจะอยู่กับเหมียว ดูแลเหมียวตลอดไปเลย"
ผมให้คำมั่นสัญญา และก็เปลี่ยนจากเรียกแม่มาเรียกเหมียวแทนแล้วเหมือนกัน เรานอนกอดกันพักนึง และมือผมก็เริ่มอยู่ไม่สุก

"อย่าอาร์ม วันนี้ไม่ได้นะ"
เอ แม่พูดแปลก ๆ นะ ทำไมวันนี้จะไม่ได้ล่ะ ก็แม่ยอมเป็นเมียผมแล้วนี่หน่า ผมล้วงเข้าไปในเสื้อนอนของแม่ก็พบว่าแม่ใส่เสื้อในครับวันนี้แม่พยายามดึง มือผมออกและห้ามผม
"เอ๊ะ บอกว่าอย่าไง"
แม่ยังขัดขืนและปัดมือผมออก แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ผมดันเสื้อในแม่เปิดขึ้นไปแล้วเริ่มลูบไล้บีบบี้หน้าอกแม่อย่างเมามัน

"อูยยย อาร์ม บอกว่าอย่า ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุนะ"
ก่อนที่แม่จะพูดมากไปกว่านี้ผมก็ก้มลงเอาปากไปปิดปากแม่เอาไว้พร้อมกับดูด ปากและสอดลิ้นเข้าไป แม่ยังคงพูดอะไรอู้อี้ ๆ ฟังไม่รู้เรื่อง พอเล่นหน้าอกแม่จนหน่ำใจแล้วมือผมก็เลื่อนลงสู่เบื้องล่าง ก็พบว่าแม่ใส่กางเกงในอยู่ด้วย แปลกจัง ใส่ทั้งเสื้อในกางเกงในเลยวันนี้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร

จนกระทั่งผมล้วงมือเข้าไปในกางเกงในของแม่ผ่านเนินขนลงไปมือผมก็ต้องชะงัก อยู่แค่นั้นเพราะมันเจอเข้ากับอะไรบางอย่างครับ เป็นแผ่นนิ่ม ๆ ปิดร่องหีแม่อยู่ แม่เอื่อมมือลงมาจับยึดมือผมเอาไว้ ผมเงยหน้าขึ้นจากปากแม่ก็ได้ยินแม่พูดเชิงประชด
"เป็นไงล่ะ บอกว่าอย่าก็ไม่ฟังกันมั่งเลย ทีนี้รู้หรือยังล่ะว่าเพราะอะไรถึงได้ห้าม"

โอ้วววว สวรรค์ล่มครับ ผมพอจะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
"โธ่ ก็ใครจะไปรู้ล่ะครับ ปกติก็เห็นเหมียวพูดว่าอย่า ๆ แบบนี้ทุกทีนี่หน่า ก็เลยนึกว่า...."
แม่เอามือมาตีแขนผม
"อ๋อ นี่นึกว่าแม่ เอ่อ เหมียวห้ามเอาเชิงเหมือนทุกครั้งงั้นเหรอ แต่เสียใจย่ะ วันนี้รถวิ่งไม่ได้ เพราะมันติดไฟแดง หรือคิดจะฝ่าไฟแดง" แม่ถามเสียงสูง

ดูแม่คงยังไม่ชินที่จะใช้คำแทนตัวเองว่าเหมียวนะ แต่ผมน่ะชินแล้วเพราะเรียกบ่อย
"แหะ ๆ ก็...ถ้าตำรวจจราจรไม่ว่าอะไรก็อยากจะลองฝ่าดูเหมือนกันครับ" ผมลองแหย่แม่ดูเผื่อจะฟลุ๊ค
"บ้าสิ ทะลึง" แม่ตีผมใหญ่เลย
"แต่ฝันไปเถอะ เพราะตำรวจจราจรคนนี้เคร่งครัดในกดไม่ยอมให้ขับรถฝ่าหรอก"
"โธ่..เหมียวอ่ะ" ผมออดอ้อน
"ไม่ต้องมาอ้อนเลย ไปนอนได้แล้วไป เหมียวจะนอนแล้ว เหนื่อยเพลียมาทั้งวัน"
แม่ผลักผมออกแล้วก็นอนไม่สนใจผมที่อารมณ์ค้างเติ่งอยู่แบบนี้

เฮ้อ เรื่องมันเศร้า เข้ามาผิดวันจริง ๆ เลย แล้วจะเอาไงดีล่ะทีนี้ จะให้ไปชักว่าวให้น้ำออกก็เสียดายของ ก็นอนมันทั้งอย่างนี้แหละวะ เดี๋ยวมันก็หลับไปเองแหละ แต่กว่าจะหลับได้เล่นเอาแย่ครับเลยตื่นสาย แต่ที่ตื่นนี่ก็เพราะได้ยินเสียงแม่เรียกให้ลุกไปอาบน้ำกินข้าวหรอกครับ ไม่งั้นก็คงอีกนานกว่าจะตื่น

วันนี้ผมก็ไม่ได้ค้างที่บ้านแม่ต่อ เพราะค้างไปก็ทำอะไรไม่ได้ และผมเองแหละที่จะแย่ เพราะกลัวจะอยากขึ้นมาอีก ดูเหมือนแม่จะรู้เลยไม่ได้รั้งอะไร ผมกลับออกมาจากบ้านแม่ก็เกือบ ๆ หกโมงเย็นได้แล้ว แต่ตอนขากลับผมก็ได้เจอกับยัยเจ๊ฮัวนั่งอยู่หน้าบ้านครับ ผมถึงกับสะดุ้งเลย แต่แกไม่ได้หันมาเห็นหรือสนใจผมนะ สายตาดูเหม่อลอยคงกำลังคิดอะไรอยู่ ต่อให้เห็นก็คงไม่รู้หรอกว่าเป็นผม

และไม่รู้ว่าเพราะผมอารมณ์ค้างมาจากเมื่อวานหรือเปล่านะครับ เลยทำให้พอเห็นแกแล้วเกิดอยากจะทำแบบนั้นกับแกขึ้นมาอีก เอาแล้วไงผม ก่อนหน้านี้ยังกลัวจนหัวหดอยู่เลย ตอนนี้กลับมาบ้าอะไรอีกแล้ว มันเหมือนกับผมติดยาเสพติด ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่ดี แต่ก็ยังอยากที่จะทำมันอีก

แต่มาคิด ๆ ดูแล้วแกไม่ได้แจ้งตำรวจนี่หน่าใช่มั้ย ถ้าแกไม่แจ้งตำรวจก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่นะ ลองดูก็แล้วกันเดี๋ยวก็รู้ว่าจะยังไง คิดง่าย ๆ ตัดสินใจง่าย ๆ แล้วผมก็กลับไปเตรียมตัว

ผมมาถึงบ้านแกตอนประมาณ 2 ทุ่มได้ ดูเหมือนแกจะไม่ได้สนใจหรือตรวจสอบดูว่าคราวที่แล้วผมเข้าบ้านแกได้ยังไง เพราะหน้าต่างบานเดิมก็ยังคงปิดไม่สนิทเหมือนเดิม มันเลยทำให้ผมทางสะดวก มันตื่นเต้นมาก ๆ ครับ เพราะคราวนี้ผมรู้ว่าผมจะมาทำอะไร แต่น่าแปลกที่ตอนนี้ผมไม่มีความกลัวเลยซักนิด

วันนี้ประตูห้องแกปิดสนิทครับมีแต่แสงไฟลอดออกมาข้างล่างแค่นั้น เอาไงดีล่ะเนี่ย จะเคาะเรียกแกคงไม่มาเปิดให้หรอก แต่ก็เหมือนโชคจะเข้าข้างครับ เพราะขณะที่ผมกำลังงงอยู่ว่าจะทำไงให้แกเปิดประตู ประตูก็เปิดออกและร่างยัยเจ๊ฮัวในชุดนอนสีแดงสดก็ปรากฎให้เห็นอยู่ตรงหน้า

แกสะดุ้งครับเมื่อเห็นผมยืนอยู่ อย่าว่าแต่แกเลย ผมก็ตกใจเหมือนกัน แต่ผมก็พอมีสติอยู่บ้างเลยรีบชักมีดออกมาถือไว้แล้วก็ต้องขู่แกเมื่อเห็นแก อ้าปากเหมือนจะร้องออกมา
"อย่าร้องนะถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
ปากแกที่กำลังอ้าออกก็หุบลงอย่างรวดเร็ว
"ดีมาก เอาล่ะกลับเข้าไปในห้อง"
ผมสั่งให้แกเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วก็ปิดประตูล็อกกลอนไว้เพราะกลัวแกจะวิ่งหนีเหมือนคราวที่แล้ว

"แกมาทำไมอีก"
ยัยเจ๊ฮัวถอยไปยืนอยู่ตรงหน้าเตียงแล้วถามผม
"ผมคิดถึงผมก็เลยมาหา" ผมตอบไปแบบนี้น่าจะโดนด่านะผมว่า
"แก...." ดูเหมือนแกอยากจะด่าผมนะแต่ก็ไม่ด่า แล้วแกก็เดินไปเปิดลิ้นชักหัวเตียงแล้วหยิบเงินมาปึกนึงแล้วโยนมาตรงหน้าผม
"แกอยากได้เงินใช่มั้ย เอาไป แล้วก็รีบไสหัวไปจากบ้านฉันได้แล้ว"
แกเสียงแข็งพร้อมกับชี้มือไปที่ประตูเป็นการขับไล่

ผมไม่ได้สนใจเงินที่ตกอยู่ตรงหน้าผมเลยครับ
"ผมไม่ได้ต้องการเงินหรอก แต่ผมต้องการอย่างอื่นมากกว่า"
พอแกได้ยินว่าผมไม่ต้องการเงินแกก็ทรุดนั่งลงบนเตียงจ้องหน้าผมอย่างโกรธแค้นแล้วก็หันมามองมีดที่อยู่ในมือผมก่อนที่จะถอนใจเบา ๆ
"อยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่ขออย่างเดียวอย่าฆ่าฉัน"

ผมตะลึงไปเลยครับ ยอมง่าย ๆ ซะงั้น ทำไมมันง่ายอย่างนี้หว่า แต่อย่างนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องเหนื่อยด้วย ผมขยับเดินเข้าไปหาช้า ๆ เพื่อดูท่าทีของแก ก็ปรากฎว่าแกยังนั่งเฉยอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื่อน สงสัยแกคงจะรู้ว่าหนีไปไหนไม่รอดล่ะมั้ง

ผมดันให้แกนอนลงบนเตียง แกขืนตัวนิดหน่อยแล้วก็ยอมนอนลงโดยดีหลับตานิ่ง ชุดนอนเบาบางของแกแบนราบแนบลงไปกับเนื้อจนทำให้เห็นส่วนที่ควรจะนูนได้อย่าง ชัดเจน ผมถอดกางเกงผมออก จนควยผมดีดตัวออกมาตั้งโด่ และค่อย ๆ ใช้มือเลิกชุดนอนของแกขึ้น กางเกงในผ้ามันและบราเซียสีขาวก็ค่อย ๆ โผล่ออกมาให้ผมเห็นเมื่อชุดนอนของแกถูกเปิดขึ้นไปกองไว้บนหน้าอก

ยัยเจ๊ฮัวเริ่มหายใจแรงครับไม่รู้ว่ากลัวหรือตื่นเต้น ผมเอื่อมมือไปดันเสื้อในของแกให้เปิดขึ้นไปอยู่ด้านบนเนินอก ดูเหมือนแกมีอาการอยากจะปิดป้องอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ทำ และแกก็สะดุ้งครับเมื่อผมก้มลงไปดูดเลียหัวนมสีชมพูของแก อย่างที่บอกครับว่านมแกใหญ่ มันนุ่มนิ่มดีมากเลยเวลาฝังหน้าลงไปดูดเลีย มือที่ว่างก็บีบเค้นอย่างมันมือ ก่อนที่จะเลื่อนลงไปลูบไล้หีแกในกางเกงในผ่านเนินนูนเรียบเนียนปราศจากขนลง ไปจนถึงติ่งเสียวของแก

แกสะดุ้งอีกครั้งแล้วก็มาจับมือแขนผมเอาไว้เหมือนไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับของ สงวนแก แต่มือผมฝังลงไปได้แล้วคงจะดึงออกยากนะ เพราะแกสู้แรงผมไม่ได้อยู่แล้ว วันนี้ผมจะทำให้ยัยเจ๊ฮัวมีความสุขไปกับผมด้วยให้ได้ครับ เพื่อชดเชยกับคราวที่แล้วที่ผมทำให้แกต้องเจ็บอย่างเดียว

ผมใช้นิ้วเคล้นคลึงติ่งเสียวของแกเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของแกอยู่นานครับ ก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปในรูหีของแก แกรีบร้องห้ามออกมาเมื่อรู้สึกถึงนิ้วผมที่ใส่เข้าไป
"อย่า ๆ ไม่นะ อย่าเอามันเข้าไป อย่า"
แกพยายามดึงแขนผมเพื่อให้นิ้วผมหลุดออกมาแต่ผมขืนไว้ แล้วขยับนิ้วเข้าออก น้ำหีของแกออกมาเยอะมากครับ ผมเลยเพิ่มเป็น 2 นิ้ว

หีแกมันคับมาก ๆ ครับ แค่นิ้ว 2 นิ้วยังรัดแน่นขนาดนี้ ผมก็ไม่แปลกใจหรอกครับว่าทำไมครั้งที่แล้วผมถึงรู้สึกว่าควยผมเหมือนถูกรีด ยัยเจ๊ฮัวยังคงดึงแขนผมอย่างอ่อนแรง ผมเพิ่มความเร็วในการชักนิ้วขึ้นเรื่อย ๆ จนแกบีบแขนผมอย่างแรง และตัวเกร็ง คิ้วขมวดกัดฟันแน่น

ผมคิดว่าแกคงเสร็จแล้วครับ เพราะรูหีแกตอดนิ้วผมถี่ยิบเลย ผมปล่อยให้แกนอนพักแปปนึง ก่อนที่จะถอดกางเกงในแกออกทางปลายเท้า พร้อมกับจับขาแกกางออก แกเสร็จไปแล้วคราวนี้ก็ตาผมมั่ง แกตกใจมองผมตาโตเลยพร้อมกับพยายามหุบขาตัวเองแล้วเอามือมาปิดปากรูไว้ไม่ให้ ผมใส่ควยเข้าไปได้

ผมบอกให้แกเอามือออกแต่แกก็ส่ายหน้าระรัว ผมเลยต้องดึงมือแกออกเอง แกขืนไว้ครับแต่พอผมดึงมือแกเลื่อนขึ้นเลยปากรูหีได้ผมก็จับควยจ่อตรงปากรู หีแล้วกดเข้าไปจนมิดหัว แกร้อง "อึ๊" ออกมา หน้าเชิดหลับตาแน่นตัวเกร็งไปหมด ผมกลัวแกจะเจ็บเลยแช่ไว้แค่นั้น

จนตัวแกหายเกร็งผมจึงค่อย ๆ ดันควยเข้าไปช้า ๆ แกรีบเอามือมาดันหน้าท้องผมไว้ แต่ก็ต้านแรงดันของผมไม่ได้เพราะควยผมก็ยังคงมุดเข้าไปในหีที่คับแน่นของแก อย่างช้า ๆ จนสุดโคน หีแกสุดยอดจริง ๆ ครับ มันบีบรัดควยผมแน่นตลอดทั้งลำเลย

ผมแช่ควยไว้พักนึงแล้วก็จับขาทั้ง 2 ข้างของแกขึ้นพาดบ่าไว้แล้วค่อย ๆ ดึงควยออกมาแล้วดันเข้าไปใหม่ช้า ๆ ยัยเจ๊ฮัวหลับตาเม้มปากแน่นไม่ส่งเสียงอะไรออกมาให้ได้ยินเลยครับ มีเพียงเสียงลมหายใจถี่เร็วเท่านั้น ผมซอยควยเข้าออกหีแกเร็วขึ้นเรื่อย ๆ คราวนี้รูหีแกหลั่งน้ำเสียวออกมาเยอะมาก เลยทำให้ผมเย็ดได้สะดวก

มันเสียวควยมาก ๆ ครับ จนน้ำควยจะพุ่งอยู่หลายครั้งจนต้องลดความเร็วในการซอยลง ผมยังไม่อยากรีบเสร็จ เพราะอย่างที่บอกผมอยากจะให้แกมีความสุขไปกับผมด้วย ผมเริ่มเปลี่ยนมาเป็นซอยควยช้า ๆ แต่เน้น ๆ ซึ่งก็ได้ผลครับ เพราะผมเริ่มได้ยินเสียงแกครวญคราง "อื๊อ ๆ" ออกมาบ้างแล้วถึงแม้จะเพียงเบา ๆ ก็ตาม

แต่ในที่สุดผมก็ทนความเสียวต่อไปไม่ไหว เพราะหีแกตอดรัดแรงมาก ๆ ผมเร่งซอยควยถี่ยิบจนเตียงสั่น แกจิกผ้าปูที่นอนแน่นเลยครับตอนนี้ ตัวเกร็ง แล้วหีแกก็บีบรัดตัวแน่นจนผมแถบจะดันควยเข้าไปไม่ได้ แต่ผมก็พยายามดันเข้าไปเป็นครั้งสุดท้ายและน้ำควยผมก็พุ่งเข้าไปในหีแกได้ อีกครั้ง

ผมลืมไปเลยว่าคราวที่แล้วแกโมโหที่ผมปล่อยข้างในแกจนด่าผมซะยกใหญ่ แต่มันปล่อยเข้าไปแล้วทำไงได้ ผมหลับตาลงซึบซับกับความเสียวที่ได้รับ ควยผมยังคงกระตุกหงึก ๆ อยู่ภายในหีแก โชคดีเหลือเกินที่วันนี้ผมตัดสินใจที่จะเข้ามาหาแก ถ้าแกลงไม่ขัดขืนผมแบบนี้คราวหน้าผมก็คงสบายแล้ว

แต่แล้วผมก็ต้องเจ็บแปล๊บที่หน้าอกจนผมต้องลืมตาก้มลงไปมองว่ามันเกิดมาจาก อะไร และสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมแทบลมจับ มีดทำครัวที่ผมเอามาด้วยนั่นและครับขณะนี้มันปักลึกอยู่ตรงหน้าอกผมเข้าไป เกินครึ่ง ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ายัยเจ๊ฮัวอย่างงง ๆ อย่างไม่เข้าใจว่าทำไม

"แกมันสมควรตาย ไอ้สารเลว ครั้งเดียวยังไม่พออีกเหรอ แกถึงยังกล้ากลับมาทำเลว ๆ กับฉันอีก บุญแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ไปแจ้งตำรวจให้ไปลากคอแก แต่แกก็ยังไม่สำนึก....."

ยัยเจ๊ฮัวมองผมอย่างโกรธแค้น ผมเริ่มจะเข้าใจอะไรแล้วตอนนี้ ผมแปลกใจตั้งแต่แรกแล้วว่าทำไมแกถึงยอมผมง่าย ๆ ก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่าแกคงไม่อยากขัดขืน แต่แกคงวางแผนเอาไว้แต่แรกแล้ว และก็ได้ผล เพราะผมไม่ได้ระแวงอะไรแกอีก จนวางมีดไว้บนเตียงเพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว แกเลยได้ใช้มันแทงผมตอนที่ผมเผลอ

ตอนแรกมันก็ยังไม่เจ็บมากครับเพราะมัวแต่ตกใจอยู่ แต่ตอนนี้มันเริ่มเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ ผมเซถอยหลังจนควยผมหลุดออกมาจากหีแก ผมถอยไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมายจนหลังชนกับกำแพง เลยค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง

ยัยเจ๊ฮัวยันกายลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เย็นชา ไร้ความรู้สึก ผมก้มลงไปมองมีดที่ปักอยู่บนหน้าอก เลือดเริ่มไหลออกมาเลอะเสื้อผมเป็นดวงแต่มองไม่ค่อยเห็นเพราะเป็นเสื้อสีดำ มันเจ็บเอามาก ๆ ครับ และกำลังเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ ผมหายใจถี่แรงด้วยความตกใจ และกลัว มองสลับไปมาระหว่างยัยเจ๊ฮัวกับมีดบนอกผมอย่างไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือความ จริง

มันเกิดขึ้นกับผมได้ยังไงกัน และทำไมต้องเกิดขึ้นกับผมด้วย โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่ ผมพยายามนึกหาสาเหตุว่ามันเกิดมาจากอะไร เหมือนพยายามหาตัวจำเลย ผมมองย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น มันก็เกิดคำถามขึ้นมากมายจนอดที่จะต้องย้อนถามตัวเองไม่ได้ว่า

ถ้าผมไม่บังเอิญไปเปิดเจอเรื่องบ้า ๆ นั่นในเน็ต เรื่องในวันนี้จะเกิดขึ้นมั้ย

ถ้าผมไม่บังเอิญอยากรู้ว่าคนที่ผมมีอะไรด้วยเป็นใคร ผมจะยังต้องมาลงเอยแบบนี้มั้ย

ถ้าผมไม่บังเอิญไปรับรู้ว่าแฟนใหม่แม่มันนิสัยไม่ดี ผมยังคิดที่จะแย่งแม่กับมันอีกหรือเปล่า

ถ้าบังเอิญว่าผมแย่งแม่จากแฟนใหม่แม่ได้สำเร็จ และแม่ไม่รู้ว่าเป็นผม เรื่องมันจะไปลงเอยยังไง

ถ้าผมไม่บังเอิญอยากจะเจอแม่อีก แต่ต่างคนต่างอยู่ ชีวิตผมจะเป็นยังไงต่อไป

ถ้าแม่ไม่บังเอิญต้องมาค้างค่าเช่าบ้าน ผมจะยังได้รู้จักเจ๊ฮัว และเห็นด้านไม่ดีของแก จนคิดที่จะแก้เผ็ดแกมั้ย

ถ้าหากวันที่ผมไปปล้นบ้านเจ๊ฮัว ผมไม่บังเอิญไปเห็นร่างเปลือยเปล่าของแกเข้า ผมยังจะข่มขืนแกมั้ย

ถ้ามันไม่บังเอิญว่าเมื่อวานแม่มีประจำเดือน ผมจะอารมณ์ค้าง และยังคิดที่จะทำแบบนี้เมื่อเจอกับแกอยู่อีกมั้ย (จริง ๆ ให้แม่ใช้ปากช่วยผมก็ได้นะ แต่ผมลืมคิด)

และถ้าผมไม่บังเอิญมาเจอและมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ เหล่านี้ สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมอยู่ตอนนี้ยังจะเกิดขึ้นอยู่อีกมั้ย

ดูเหมือนว่า คำว่า "บังเอิญ" จะตกเป็นจำเลยและเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมาเป็นแบบนี้นะ แต่มาถึงขึ้นนี้แล้วผมยังจะมัวโทษโชคชะตา โทษนั่นโทษนี่อยู่จะมีประโยชน์อะไร ทั้ง ๆ ที่ความจริงสิ่งที่ผมควรจะโทษก็คือตัวเองมากกว่า

เพราะสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น แม้จะมีความบังเอิญเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นผมเองนั่นแหละที่เป็นคนทำให้มันเกิดมาทั้งหมด ไม่มีใครบังคับให้ผมทำ ทำทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันผิด แล้วทำไมผมถึงยังคงเลือกที่จะทำมันล่ะ ผมเองก็ยังสงสัย

แต่ถ้ามาลองคิดดูให้ดี ๆ แล้วมันก็พอจะมีสาเหตุอยู่เหมือนกัน นั่นก็คือ ตัวผมเองเคยทำผิดมาแล้วหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่ผมต้องรับโทษในสิ่งที่ผมทำเลยซักครั้ง ผมรอดตัวมาได้ตลอด มันก็เลยทำให้ผมยิ่งย่ามใจ และหลงระเริงคิดไปว่าครั้งนี้ก็คงเช่นกันผมคงจะรอดได้เหมือนทุกครั้ง

แต่ผมคิดผิด ผมคงลืมนึกไปว่าไม่มีใครโชคดีและรอดตัวไปได้ตลอดทุกครั้งหรอก และสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมอยู่ตอนนี้ก็เป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดีแท้ ๆ แม่ยอมเป็นเมียผมแล้ว เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข มีอะไรกันได้อย่างเปิดเผย แล้วผมจะต้องมาตายอยู่ที่นี่น่ะเหรอ ผมไม่ยอมหรอก

ผมพยายามข่มความเจ็บปวดและยันตัวลุกขึ้นแต่ก็เดินไปได้เพียงก้าวเดียวเท่า นั้นผมก็ต้องล้มลงไปนอนกับพื้น ผมเริ่มมีอาการหายใจไม่ออก มันเหมือนกับว่าตอนนี้ผมจมอยู่ใต้น้ำ หายใจเข้าไปก็มีแต่น้ำเข้าไปในปอดจนผมต้องสำลัก และยิ่งผมพยายามหายใจเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดทรมาณมากขึ้นเท่านั้น

แต่ผมยังคงพยายามหายใจอยู่อย่างนั้น พยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีหวัง จนผมเริ่มขาดอากาศความรู้สึกรับรู้ของผมเริ่มน้อยลงทุกที แต่ก่อนที่ความรู้สึกของผมจะหมดไป ใบหน้าของแม่กลับปรากฎเด่นชัดให้เห็นอยู่ตรงหน้า

มันจะเป็นภาพหลอนหรืออะไรผมไม่รู้ แต่ผมก็พยายามยื่นมือออกไปไขว่คว้า ทั้ง ๆ ที่ไม่มีแรง น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ความทรมาณในตอนนี้มันกลับเทียบไม่ได้กับความเสียใจที่มันจุกแน่นอยู่ในอก แม่อยู่ใกล้แค่เอื่อมแต่ผมกับคว้าไว้ไม่ได้ และคำพูดของแม่ก็ดังก้องขึ้นมาในหัวผม

"ถ้าเหมียวเป็นเมียอาร์มแล้ว อาร์มอย่าทิ้งเหมียวไปไหนนะ"

มันดังสะท้อนไปมาในหัวผมอยู่อย่างนั้น ถึงแม้สติของผมจะเริ่มเลือนลาง แต่ผมก็ยังคงจำได้ว่ามันเป็นคำพูดที่แม่พูดกับผมเมื่อวานนี้ และผมก็จำได้ว่าผมให้สัญญากับแม่ไปว่าผมจะไม่มีวันทิ้งแม่ไปไหน ผมจะอยู่กับแม่ และดูแลแม่ตลอดไป แต่ผมก็คงจะรักษาสัญญาไม่ได้ เพราะผมกำลังจะทิ้งแม่ไปตลอดกาลแล้ว

ถ้าเพียงผมรู้จักควบคุมตัวเอง และรู้จักคำว่าพอ ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ แต่มันก็สายไปแล้ว ผมกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ความรู้สึกของผมดับวูบลงในที่สุดพร้อมกับความคิดสุดท้ายของผม

"แม่ครับ.....ผมขอโทษ"

(จบ)