อูยยยย ... มึนหัวชิบ นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ...โจ้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง เขาลืมตา กระพริบตาถี่ๆ ให้สายตาคุ้นเคยกับแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง... โจ้เหลือบตามองไปรอบๆ เห็นสิ่งที่คุ้นตา ก็ลอบถอนหายใจ...ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงภายในห้องพักของเขานี่เอง
กูฝันไปหรือป่าวว่ะเนี่ย เมื่อคืนเล่นเกมอยู่นี่หว่า ไหงถึงมานอนอยู่บนเตียงได้...โจ้นึกแปลกใจ ความทรงจำล่าสุดที่เขาจำได้ก็คือ เขากำลังเล่นเกม ดิจิตอล เกริ์ล อยู่ และหลังจากที่เขาสามารถเอาชนะ บอสใหญ่ของเกม จู่ๆ ก็มีแสงจ้า สว่างวาบออกมาจากจอคอมพิวเตอร์ ..แล้วนี่เขามานอนอยู่บนเตียงได้ไง
สงสัยกูจะฝันไปจริงๆ ..แม่ง.. ฝันไปได้ เป็นตุเป็นตะ สงสัยจะเล่นเกมมากไปจนเก็บเอาไปฝัน ...โจ้หัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกับเอามือขยี้หัว นึกขำตัวเอง ที่เก็บเอาเกมที่เล่นหมกหมุ่นเป็นเดือนไปฝัน ...ฝันดีแบบนี้ วันนี้กูเอาชนะแม่สาวมายูมิคนนั้นได้แน่ๆ
ในขณะที่โจ้กำลังคิดฝันหวานอยู่นั้น... เขาก็ต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงใสๆ ดังขึ้นมาในหัว
[ท่านฟื้นแล้วหรือ...ท่านนักรบ]
เสียงนั้นไม่ได้ยินผ่านหู แต่ผุดขึ้นมาภายในหัว ...โจ้หันซ้ายหันขวา มองหาที่มาของเสียง
"เฮ้ยยยย ...." โจ้อุทานเสียงดัง เมื่อเขามองเห็น ร่างบอบบางกึ่งโปร่งแสงยืนลอยนิ่งอยู่ใกล้โต๊ะคอม ..เมื่อตะกี้ เขาไม่ทันได้สังเกต ด้วยร่างนั้น เห็นเป็นเงารางๆ ไม่ชัดเจน แต่ตอนนี้ปรากฎมีแสงสีฟ้าอ่อนๆ เรืองรองออกมาจากส่วนที่เป็นผิวชั้นนอก
ผีหลอก..!! ... นั่นคือความคิดแรกที่โจ้นึกออกมาได้ นั่นทำให้เส้นผมบนหัวของเขาลุกตั้ง เย็นวาบชาดิกไปทั้งตัว
[ท่านนักรบ ท่านอย่าได้เข้าใจผิด ข้าไม่ได้เป็นดั่งที่ท่านคิด ... ข้ามีนามว่า มีอา เป็นชาวดาวแอสโตรเรี่ยน ...ข้ามาที่นี่เพราะต้องการความช่วยเหลือ]
อะไรนะ...มนุษย์ต่างดาว !!...พระเจ้าช่วย มนุษย์ต่างดาวมีจริง แถมยังมายืนอยู่ตรงหน้า ให้เห็นเป็นตัวเป็นๆ ด้วย ... โจ้อ้าปากค้าง เปลี่ยนอารมณ์ตัวเองแทบไม่ทัน จากตกใจจนขนหัวลุกเป็นแปลกใจจนแทบคุมสติ เขาแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่มองเห็น มันช่างเป็นอะไรที่มหัศจรรย์เสียเหลือเกิน
"คุณ...เอ่อ... คุณเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงๆ เหรอ ..." โจ้ยกมือขยี้ตา เพ่งมองร่างกึ่งโปรงแสงตรงหน้าให้ชัดๆ ร่างนั้นมีโครงสร้างสัญฐานคล้ายกับมนุษย์ ขนาดรูปร่างก็พอๆ กัน มีแขน มีขา ถ้าไม่นับแสงสีฟ้าที่เรืองแสงออกมานั่นละก็ ดูๆ ไปก็คนเราดีๆ นี่แหละ
[ถ้าในความหมายของพวกท่าน ข้าเป็นมนุษย์ต่างดาวอย่างที่ท่านว่า .. แต่จริงๆ แล้ว ในเอกภพนี้มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่บนดวงดาวต่างๆ มากมายหลายเผ่าพันธ์ ...ข้าเป็นชาวแอสโตรเลี่ยน ดาวบ้านเกิดของข้า อยู่ห่างจากโลกของท่านมาก...ถ้านับจากหน่วยวัดของท่านละก็ ห่างกันเป็นพันๆ ปีแสง]
"ถ้าคุณเป็นมนุษย์ต่างดาวจริง ทำไมผมถึงเข้าใจภาษาของพวกคุณได้? แล้วเสียงที่ผมได้ยินในหัวนี่ มันคืออะไร?" โจ้อดถามไม่ได้ เขาแทบไม่เห็นส่วนใดของมนุษย์ต่างดาวขยับ แต่กลับได้ยินเสียงชัดในหัว แถมยังเป็นภาษาไทยสำเนียงกลางอีกด้วย
[นี่คือ อุปกรณ์สื่อสาร ...ทำหน้าที่รับคลื่นเสียงและแปลความหมายส่งตรงไปยังสมองของอีกฝ่าย] ร่างกึ่งโปร่งแสง ยกอวัยวะที่น่าจะเป็นแขนขึ้นมา ตรงข้อมือนั้นมีกำไลลวดลายแปลกๆ สวมอยู่ ..
โห้ ..ไฮเทคจริงๆ ..นี่ถ้าทำออกมาขายละก็ คงรวยไม่รู้เรื่อง ...โจ้มองเครื่องแปลภาษาอย่างทึ่ง ก็อย่างว่านะ พวกเขาสามารถเดินทางมายังโลกได้ เทคโนโลยีการติดต่อสื่อสารคงเป็นเรื่องพื้นๆ สำหรับพวกเขา ...
[ท่านนักรบ ข้ามาขอความช่วยเหลือจากท่าน..ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย]
"เอ่อ...ผมว่า..คุณคงมาผิดที่แล้วละ ...ผมเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง คงไม่มีปัญญาไปช่วยพวกคุณได้หรอก" โจ้ถึงกับกุมขมับ..เจอมนุษย์ต่างดาวบุกเข้ามาถึงในห้อง ก็ปวดหัวพอแล้ว นี่ยังจะมาขอให้เขาช่วยเหลืออีก ...โอยยยย จะบ้าตาย กูเป็นแค่มนุษย์โลกธรรมดา ฉลาดก็ไม่ฉลาด วันๆ เอาแต่เล่นเกมโป๊ จะเอาอะไรไปช่วยพวกเขาได้ว่ะ
[ท่านนักรบ ...ท่านไม่ได้รู้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ภายในตัวท่าน ...ท่านช่วยพวกเราได้อย่างแน่นอน]
"เอ่อ ...ก่อนที่เราจะคุยกันต่อ...ผมขอ อย่าเรียกผมว่า ท่านโน่นท่านนี่เลย ..ฟังแล้ว ขนลุก ... ผมชื่อ โจ้ ..เรียกผมว่า โจ้ ก็แล้วกัน"
[ท่านโจ้ ...]
"ไม่ๆๆ ...ไม่ต้องมีท่าน เรียก โจ้ เฉยๆ ก็พอ "
[โจ้ ....]
"ใช่ เรียกชื่อผมแบบนี้แหละ ...ส่วนคุณ ผมจะขอเรียกชื่อ เหมือนกันนะ จะได้ดูไม่เป็นทางการดี...คุณแนะนำตัวเองตะกี้ว่า ชื่อ มีอา ใช่มั้ย?"
[ใช่ ชื่อของข้า มีอา] ร่างกึ่งโปร่งแสงนั้น ยกแขนขึ้นทาบบริเวณอก แสงสีฟ้ารอบตัวเปล่งแสงกระพริบๆ
"มีอา คุณเป็นผู้หญิง หรือ ผู้ชาย ..ขอโทษจริงๆ รูปร่างของพวกคุณนี่ ผมดูไม่ออก"
[ชาวแอสโตรเรี่ยนก็มีสองเพศเช่นเดียวกับมนุษย์โลก และข้า เป็นเพศหญิง]
โจ้ผงกศีรษะขึ้นๆ ลงๆ พร้อมกับสอดส่ายสายตาสำรวจเรือนร่างกึ่งโปร่งแสงนั้น ...อืมมๆๆ ผู้หญิงงั้นเหรอ? จะว่าไปแล้ว ถ้าตัดเรื่องเรืองแสงออกไป รูปร่างก็คล้ายกับพวกเรา อย่าง มีอา นี่ก็ หุ่นนางแบบชัดๆ ทรวดทรงองค์เอวดูอ้อนแอ้น สูงโปร่ง แถมส่วนที่ดูเหมือนหน้าอกนั่นก็ .. แม่เจ้า..โว้ยยยย...
[โจ้..ท่านมองข้าแปลกๆ ...ร่างของข้า ทำให้ท่านตกใจหรือ?]
"ปล่าวๆๆ .. มีอา คุณอย่าเข้าใจผิด ...ผมแค่แปลกใจเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก" โจ้รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ ..ยังดีนะเนี่ย ที่เครื่องแปลภาษาไม่ได้อ่านความนึกคิด ไม่งั้น เป็นเรื่องใหญ่แน่ ..มนุษย์ต่างดาวบ้าอะไรว่ะ นมใหญ่น่าฟัดชิบหาย
"เอาละ ... มีอา เล่าเรื่องดาวของคุณให้ผมฟังหน่อย แล้วก็..ทำไมถึงคิดว่า ผมจะสามารถช่วยพวกของมีอาได้"
[เรื่องนี้ ต้องย้อนกลับไปเมื่อหลายพันปีก่อน ดาวของข้าถูกชาวเทอเรี่ยนยกกำลังบุกเข้ามาหมายจะครอบครอง] มีอาพูดเพียงเท่านี้ ก็ยกมือข้างที่สวมกำไลสื่อสารสัมผัสกับแก้มของโจ้ ..
"... ..." โจ้ผงะหมายจะหลบโดยอัตโนมัติ แต่แล้วเขาก็ต้องตกตะลึง นิ่งอยู่กับที่ ...ในทันทีที่ฝ่ามือของมีอาสัมผัสกับแก้มของเขา สมองของโจ้ก็รับข่าวสารโดยไม่ต้องใช้คำพูด เรื่องราวต่างๆ หลั่งไหลเข้าสู่สมองของเขาโดยตรง ทั้งภาพและเสียงราวกับการรับชมภาพยนตร์
ดาวบ้านเกิดของมีอามีลักษณะคล้ายคลึงกับโลกประกอบด้วยน้ำและพื้นดิน พวกเขามีสติปัญญาสูงพัฒนาวิทยาการจนล้ำหน้า ออกสำรวจสร้างอาณานิคมไปทั่วหมู่ดาว .. แต่แล้วฝันร้ายก็มาเยือน เมื่อพวกเขาได้พบเจอชาวเทอเรี่ยน ด้วยพวกแอสโตรเลี่ยนมีนิสัยรักสงบเป็นมิตรกับทุกเผ่าพันธ์ การติดต่อช่วงแรก ก็เป็นไปอย่างฉันท์มิตร พวกเขาถ่ายทอดเทคโนโลยีให้ชาวเทอเรี่ยนที่ล้าหลังในขณะเดียวกันพวกเขาก็นำทรัพยากรของดาวเทอเรี่ยนมาใช้งาน นั่นคือ 'แร่พลังงาน' แร่นี้เพียงก้อนเดียวสามารถใช้เป็นเชื้อเพลิงให้กับยานอวกาศได้เป็นปี
ความสัมพันธ์ระหว่างชาวแอสโตรเลี่ยนและชาวเทอเรี่ยนเป็นไปอย่างราบรื่น แต่จู่ๆ ชาวเทอเรี่ยนก็ประกาศสงคราม จู่โจมทำลายกองยานขนส่งของชาวแอสโตรเลี่ยนโดยไม่ทราบสาเหตุ เรื่องนี้สร้างความงุนงงให้กับพวกเขาเป็นอย่างมาก ด้วยเทคโนโลยีที่แตกต่างราวฟ้ากับก้นเหว ชาวแอสโตรเลี่ยนไม่คาดคิดว่าชาวเทอเรี่ยนจะกล้าประกาศทำสงครามกับพวกเขาก่อน ..และแล้วก็เป็นไปตามคาด ในช่วงแรกของสงคราม ด้วยเทคโนโลยีที่เหนือกว่าทำให้ชาวแอสโตรเลี่ยนเป็นฝ่ายได้เปรียบ แต่ไม่นาน พวกเขาก็ต้องตกใจ เมื่อชาวเทอเรี่ยนได้ทำลายกองยานรบที่ทันสมัยของพวกเขา ด้วยอาวุธใหม่ที่ซุ่มพัฒนาขึ้นมา 'หุ่นรบสวมเกราะ' ถึงการผลิตหุ่นรบจะเป็นเทคโนโลยีล้าหลังแต่เมื่อนำเอาแร่พลังงานมาใช้ร่วม ทำให้หุ่นรบสวมเกราะของชาวเทอเรี่ยนกลายเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพและน่าสพึงกลัว
จากเสียเปรียบกลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบ ชาวเทอเรี่ยนบุกเข้ายึดอาณานิคมของชาวแอสโตรเลี่ยน ทีละแห่งๆ จนเกือบจะถึงใจกลางดวงดาวบ้านเกิด แต่โชคของชาวแอสโตรเลี่ยนยังดี ในหมู่นักวิทยาศาสตร์พวกเขาได้ปรากฎอัจริยะคิดค้นเกราะแห่งแสงขึ้นมาได้ทันเวลา ชาวแอสโตรเลี่ยนได้ใช้พลังของเกราะแห่งแสงปิดกั้นพลังของแร่พลังงาน และสามารถผลักดันชาวเทอเรี่ยนให้กลับไปดินแดนของพวกเขา ก่อเกิดเป็นเขตแดนกักกัน ป้องกันไม่ให้ชาวเทอเรี่ยนก้าวล้ำเข้ามาได้ ..สงครามจึงได้สงบมาเป็นพันปี จนถึงบัดนี้
[ถึงพวกเราจะขับไล่ชาวเทอเรี่ยนออกไปได้ แต่ก็รู้ดีว่า สักวันหนึ่ง พลังงานของเกราะแห่งแสงจะหมดไป และชาวเทอเรี่ยนผู้กระหายสงครามก็จะกลับมาอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมานับพันปี บรรดานักวิทยาศาสตร์ของเราพยายามค้นคว้าสร้างอาวุธที่จะมาต่อต้านหุ่นรบสวมเกราะ แต่ก็ไร้ผล นอกจากเกราะแห่งแสงแล้วยังไม่มีสิ่งใดจะต่อต้านพลังของแร่พลังงานได้เลย] มีอาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ร่างเรืองๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายดูหรี่จางลง
ภาพในหัวของโจ้ แสดงเหล่านักวิทยาศาสตร์ชาวแอสโตรเลี่ยนที่ต้องบาดเจ็บ ล้มตายไปกับการทดลอง ..การทดลองของพวกเขาช่างบ้าบิ่น พวกเขาทดลองกับตัวเอง ใช้อาวุธที่ประดิษฐ์ขึ้นมาต่อสู้กับหุ่นรบสวมเกราะ ..เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง พลังของหุ่นรบสวมเกราะช่างมหาศาล แค่หมัดเดียวเท่านั้น เหล่านักวิทยาศาตร์ที่ทุ่มตัวเสี่ยงทดลองก็แหลกรานไปทั้งกลุ่ม ...แล้วโจ้ก็ได้เห็นพลังของเกราะแห่งแสงที่สามารถหยุดยั้งหุ่นรบสวมเกราะได้ แต่ก็แค่หยุดยั้งทำให้มันสงบลงเท่านั้น
[หลังจากทุ่มเทศึกษาหุ่นรบสวมเกราะเป็นเวลาหลายสิบปี บิดาข้า ..ด๊อกเตอร์โมอา ได้ค้นพบพลังงานพิเศษที่สามารถต่อต้านพลังจากแร่พลังงานได้ บิดาข้าได้ตั้งชื่อให้กับพลังงานพิเศษนี้ว่า พลังงานลัส ...]
"ลัส ..?" lust ที่แปลว่า หื่น เนี่ยนะ ... โจ้ฟังชื่อแล้ว ก็คิดถึงความหมายของคำๆ นี้ .. (lust n. ราคะ, กามตัณหา, โลกีย์, ความปรารถนา, ตัณหา, ความกระตือรือร้น, ความทะเยอทะยาน)
[ลัส ในความหมายของพวกเรา คือ การก่อเกิด พลังงานนี้มีแฝงอยู่ในตัวของทุกคน เป็นต้นกำเนิดของทุกๆ สรรพสิ่ง...] มีอาเล่าด้วยน้ำเสียงกระตือรือล้น
อ่อ ..แล้วไป นึกว่า จะหมายถึง ลัส ที่แปลว่า หื่น ซะอีก .. แล้วไอ้เจ้าพลังงานลัสเนี่ย มันเป็นพลังงานแบบไหนกัน .. โจ้อดคิดตามไม่ได้
[แต่น่าเสียดาย บนดาวของข้านั้น ไม่มีใครที่มีพลังงานลัสเข้มแข็งเพียงพอ ..บิดาของข้าจึงได้ออกแบบอัลกอริทึ่มแฝงเข้าไปในอุปกรณ์ตรวจสอบ และได้ส่งมันไปทั่วจักรวาลเพื่อค้นหาเผ่าพันธ์ที่มีพลังงานลัสเข้มแข็ง ..พวกเราเฝ้ารอด้วยความหวัง แต่ก็ไม่มีอัลกอริทึ่มเครื่องไหนสัญญาณส่งกลับมาซักเครื่องเดียว จนพวกเราคิดว่าคงจะหมดหวังเสียแล้ว ... แต่แล้วเทพเจ้าก็ไม่ได้ทอดทิ้งพวกเรา หลังจากรอคอยมาเป็นเวลานาน พวกเราก็ได้รับสัญญาณจากหมู่ดาวของท่าน บิดาข้าจึงได้ส่งข้ามายังโลกของท่าน..ก่อนที่พวกมันจะรู้]
[โอ้ ช่างเป็นอะไรที่เหลือเชื่อ...เผ่าพันธ์ของท่านเป็นเผ่าพันธ์ที่มีพลังงานลัสเข้มแข็ง ...และ โจ้ ท่านมีพลังงานลัสเข้มแข็งมากที่สุด]
"หา...ว่าไงนะ..ตัวผมนะเหรอ มีพลังงานลัสอยู่ ..มีอา คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ..ผมไม่มีพลังงานอะไรนั่นหรอก" โจ้ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง
[ข้าไม่ได้เข้าใจผิดหรอก ... อัลกอริทึ่มที่บิดาข้าสร้างขึ้นมา แสดงผลออกมาอย่างชัดเจน ..โจ้..ท่านดูนี่ซิ] มีอายกมือ ชี้นิ้วไปยังจอคอมพิวเตอร์
โจ้มองตามอย่าง งงๆ ... บนหน้าจอ LED ปรากฎตัวอักษรที่เขายังจำได้ ..มันเป็นฉากจบของเกม ที่เขาเพิ่งชนะ
Congratuation ...
You're Win..!!
You are LUST , The Chossen's One ...
NOW .. Prepare to the REAL Battle
"อย่า..บอกนะว่า ..." โจ้หันหน้ากลับมาพูดกับมีอา สีหน้าของเขาดูแย่สุดๆ ..
[โจ้ ท่านเข้าใจถูกแล้ว เกมที่ท่านเล่น มีอัลกอริทึ่มของบิดาข้าแฝงอยู่ .. ]
กูจะบ้าตาย !! .. เกมโป๊ที่กูเล่น กลับเป็นโปรแกรมของมนุษย์ต่างดาว แถมยังบอกว่า กูมีพลังงานลัสที่เข้มแข็งที่สุดซะอีก
จบตอน
I am Hero
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น